De nieuwste city ter wereld:
Chinezen blijven tradities van moederland trouw
Vrouwen in de Pyreneeen
B
WONINGBOUW EN HUREN
op lange termijn gezien
2£S tilfs rai
In ruim anderhalve eeuw
van een kapersnest tot
Koningin van het Oosten
Raffles legde
bouwstenen
gereed
Pennetje inkt..
D'
door
Dr J. KROP
R'
Zwakke en sterke argumenten in geding
Zelfbestuur
Doorvoerhaven
nog ongebroken
Er wordt gewerkt
en gedanst in
Laruns
OFFICIALS!
ZATERDAG 2 MEI 1953
SINGAPORE
Oud-China, dat zijn zelfstandigheid
tracht te behouden.
(Van onze correspondent in Singapore)
IS ORTE TIJD GELEDEN verwierf Singapore het praedicaat „City" een
enorme gebeurtenis in het Verenigd Koninkrijk, hetgeen te begrijpen valt,
a men weet, dat Singapore, nu een millioenenstad, aan het begin van de vorige
eeuw slechts 150 „inwoners" telde. Het waren vissers en zeerovers en zij woon
den in een verzameling hutten, die niet eens de aanduiding „kampong" ver
diende. Onder deze 150 mensen bevonden zich dertig Chinezen. Als gevolg
van de overbevolking en de daaruit voortvloeiende bittere armoede in hun
eigen land, hadden deze het oog op andere Oosterse landen gericht. Zo trok-'
ken zij naar Brits- en Nederlands-Indië en naar het schiereiland Malakka. In
het laatste gebied vestigden zij zich in het kleine, maar welvarende stadje
Malacca, dat enkele honderden kilometers ten Noorden van Singapore aan de
tiauaaier nh d u ^'/est^ust tan bet schiereiland ligt. Zij staken de oceanen over als werkend
-mue/o 0 e -c 1 an 'e ^aSeni ofwel zij kwamen in hun wan kele, half-zeewaardige zeilbootjes naar de andere Oosterse landen, die voor hen
j ,n Van e °'te waren- Doch het waren aanvankelijk slechts enkele moedige pioniers, die de moed vonden de wereld tot hun vaderland te
rhineer 'n 1 1 em,&ra*te en complete volksverhuizingen, zoals die naar Israël, lijkt dat niets bijzonders. Men moet echter bedenken, dat een
j tr ere, mattj de tradities van zijn land, aan zijn familie en zijn geboortegrond gehecht is dan wie ook ter wereld. Voor landverhuizing
j i wigen e re en bestaan, wilde men de banden met al het oude verbreken. Toch is het initiatief van die enkele pioniers de oorzaak gewor-
en' 'n Cr?° la!1 e vortSe eeuw tienduizenden Chinezen zich over de aardbol hebben verspreid en aan hen is het te danken, dat Singapore op het
ogenbltk een Chinese bevolkingsgroep van 760.000 zielen heeft.
Jong-China, compleet met Ameri
kaans shirt.
zich
grote
als tussenhandelaren tussen de
handeldrijvende lichamen te
JtJNA driekwart millioen Chinezen land verlaten en zich hier vestigen,
hebben zich in deze grootste han
delsstad van het Oosten gevestigd
en buiten hen nog honderdduizenden in
het binnenland van Malakka. Zij ver
mengden zich met de inheemse bevol
king en drukten daardoor het stempel
van het Hemelse Rijk op vele Maleise
steden. Het merkwaardige was name
lijk, dat zij weigerden bepaalde speci-
E ECONOMISCHE POSITIE vaq staan voor de morele verplichtingen
de Chinezen heeft zich in de die zij toch zeer zeker tegenover hun
jaren voor de tweede wereldoor- tweede vaderland hebben. De oorzaak
wringen. Rarrles zag ook de grote ge- log ongehoord kunnen versterken. Vele van dit betere begrip is gelegen in de
varen, die hierin scholen. Behalve Chi- Chinezen hebben bepaalde sectoren grote onrust in het binnenland en
i i van de handel in Singapore volkomen doch dit is niet met zekerheid te zeg-
nezen immers, zouden ook Arabieren, jn handen en wat hun aantal betreft gen wellicht ook door de politieke
Indiërs en anderen, aangelokt door de vormde hun bevolkingsgroep naarmate veranderingen die zich in hun moeder-
ide tijd vorderde een steeds wezenlij- land hebben voltrokken. Zeker is ech-
I Singapore, hun her bestanddeel van de gehele stadsbe- ter, dat bij de geëmigreerde zonen
volking. In aantal breidden zij zich ge- van het Hemelse Rijk het besef begint
weldig uit. Op elke drie inwoners van te komen, dat zij het zijn die Singa-
Singapore vindt men één Chinees. pore in de toekomst grroot moeten
(Van onze economische
- medewerker)
QP geen enkel gebied is
de ongunstige nawer
king van de afgelopen
wereldoorlog zo langdu
rig geweest als op dat
van de woningbouw. Niet
alleen de oorlogshande
ling op zichzelf, doch
ook de langdurige onder
breking van de bouw in
de oorlog heeft ons par
ten gespeeld. De minis
ters van wederopbouw
en volkshuisvesting za
gen zich dan ook aanvan
kelijk voor schier onop
losbare problemen ge
steld. Deze problemen
lagen niet zozeer in het
vlak van de techniek en
de materiaalvoorziening
doch in de financiering
van de opbouw, een fi
nanciering die vooral be
moeilijkt werd door de
enorm gestegen materi
aalkosten en het vastna
gelen van het huur
niveau op dat van 1940.
Een rendabele huizen
exploitatie werd daar
door een onmogelijkheid
en de regering zag zich
genoodzaakt door kunst
grepen, zoals premiere
gelingen, de woningbouw
aan te moedigen.
Het is uiel merkwaar
dig, hoe weinig oog men
tot voor kort van de
zijde van de regering
heeft gehad voor de be
langen van de huiseige
naren. Terwijl het prijs
niveau van alle goederen
en diensten tot ongeveer
het drievoudige van
vóór de oorlog steeg,
werd enkele jaren gele-
den schoorvoetend over
gegaan tot een huurver
hoging van 15 boven
het niveau van 1940. Door
de beheersing van de
huren is het procentuele
aandeel, dat deze huren
in het gezinsbudget vor
men, tot minder dan de
helft ten opzichte van
vóór de oorlog gedaald.
Onlangs heeft men bere
kend. dat de geschoolde
arbeiders te Amsterdam
6,3 tot 8,6 van hun in
komen aan huur uit
geven. Behalve wellicht
in Frankrijk is er geen
land in de wereld, dat
de huren kunstmatig zo
laag houdt als Nederland.
Hij besloot derhalve de stad, die toen
in feite nog slechts in plannen gereed
was, in wijken te verdelen. Raffles be
sefte, dat de vermenging van de ver
schillende bevolkingsgroepen conflic
ten teweeg zou kunnen brengen. Zo
ontstonden de Chinese wijk, de Indi
sche wfjk, de Maleise wijk: alle ge-
Het merkwaardige verschijnsel doet houden' °m «boende te bewijzen, dat
zich nu voor, dat sedert zeer korte tijd, net door Raffles in hen gestelde ver
bij de Chinezen begrip begint te be- trouwen gerechtvaardigd is geweest.
JVE LAGE HUREN vormen een onder-
deel van de loon- en prijspolitiek
men achtte de beheersing van de
huren gerechtvaardigd, omdat men de
waardeverhoging van de oude huizen
een ongewenste verrijking der huis
eigenaren vond: omdat de verhuurders
in deze tijd van woningschaarste niet
meer, zoals vroeger, te kampen hebben
met het euvel van leegstaande wonin
gen en omdat ten slotte het onderhoud
van de woningen meer en meer op de
huurders is afgewenteld. Het tweede
argument heeft een zekere waarde; het
eerste en het derde zijn uiterst zwak
en hebben tot gevolg gehad, dat er een
zekere roofbouw op het huizenbezit
heeft plaats gevonden.
Het was te voorzien, dat deze toe
stand niet zo kon voortduren en dat
ook hier naar normalere toestanden
diende te worden gestreefd. Het is dan
ook niet te verwonderen, dat de rege
ring maatregelen heeft aangekondigd
tot het verhogen van de huren, samen
hangend met een verlaging van de be
lastingen. De Sociaal Economische Raad
het overkoepelende orgaan van het
georganiseerde bedrijfsleven, advi
seerde een huurverhoging al naar ge
lang van de gemeenteklasse, variërend
van 40 tot 61% ten opzichte van de
huren van 1940. De regering heeft deze
percentages teruggebracht tot respec
tievelijk 35 en 48%, zodat zeer waar
schijnlijk op 1 Januari 1954 de huidige
huren met gemiddeld 25% worden ver-
fieke eigenschappen afteleggen, waar- groepeerd rond het eigenlijke handels
door zij hun omgeving sterk beïnvloe- centrum, waar de Europeanen heer en
den. Men ziet dit nergens ter wereld meesterzijn. De lijnen, die Raffles in
het begin van de 19e eeuw trok, zijn
nu nog duidelijk te zien.
H Nog verder ging deze scheiding,
paalde straat mochten slechts de be-
zo sterk als juist in Singapore. Vrijwel
iedere emigrant zal in zijn tweede va
derland de levensgewoonten van het
volk waartussen hij is komen te ver-
geassimileerd. De Chinezen hebben
als het ware bij hun landverhuizing
Zijn
hun vaderland nooit geheel vaarwel
gezegd. Ze hebben het in tal van on
definieerbare vormen meegenomen
naar hun nieuwe vaderland.
Op het ogenblik is het zo, dat de
oefenaren van één beroep wonen. Ook
dit is nu nog merkbaar in Singapore.
Zo is er een straat waar Indiërs wo
nen, die alleen maar verf verhandelen,
de Middle Road, waar men slechts Chi
nese schoenwinkels vindt en de Bukit
bevolking van Singapore nagenoeg Timah Road, waar men buiten auto
geen uitbreiding meer ondergaat^door banden en andere rubberwaren niets
de komst van Chinezen uit China
zelve. De meesten zijn op het schier
eiland geboren en kennen China, dat
evenwel sterk in hun verbeelding
blijft leven, niet van eigen aanschou
wing. Steeds echter is dit verre oord
hun ideologische moederland gebleven.
De grootste wens van iedere Chinees,
waar ter wereld hij zich ook ophoudt,
is: begraven te worden in de bodem
van zijn land, of tenminste eens in zijn
leven naar China te kunnen gaan. In
Singapore vormen zij, zoals overal
waar zij in grotere groepen zijn' neer
gestreken, een hechte en aparte ge
meenschap. Voor wat Singapore be
treft hebben zij ongetwijfeld, gezien
hun aantal, hun invloed en hun rijk
dom, recht op de meeste zetels in de
verschillende vertegenwoordigende li
chamen. Hoewel zij in menig opzicht
hun positie in deze begrijpen, vertoon
den zij tot voor kort een verbijsterend
isolationisme voor wat betreft het
geestelijk eigen-worden met bun nieu
we vaderland. Singapore heeft het
kan kopen..
AFFLES begreep bij de snelle groei
van „zijn" stad, heel duidelijk, dat
de Chinezen door hun numerieke
overwicht de invloedrijkste groep zou
den worden. Hoewel ze zich weinig
met de algemene gang van zaken plach
ten te bemoeien, was een soort staats
greep niet uitgesloten, wanneer ze zou
den gaan vrezen voor achterstelling bij
de andere bevolkingsgroepen, die wél
hun belang begrepen. Daarom gaf Raf-
fles de Chinezen een eigen bestuur,
waardoor hij deze bevolkingsgroep ge
heel in zijn greep wist te' vangen. De
Chinezen mochten voormannen kiezen,
die toestemming kregen om over hun
landgenoten te regeren. Raffles voerde
daarbij nog het Chinese strafrecht in
(dat hij terdege had bestudeerd) om
zijn Chinese onderdanen ook op dit
gebied te kunnen regeren.
Zo legde deze grote Engelsman de
klaar voor de komende
praedicaat „City" verkregen, voorna-
melijk door de enorme massa Chine- unnws#pn~n
een die de stad als woonplaats uitkoos, „no„
doch dit feit schrijnt de Chinezen zelf geslachten, die met dit materiaal moes
volkomen koud te laten. Ze blijven ten proberen Singapore verder uit te
wat ze waren: gasten. Er zijn honder- breiden, zijn economische positie in de
den Chinezen, die millionnair gewor- wereld verstevigen en zijn welvaart
den zijn, dank zij de economische mo-
gelijkheden, die Malakka hun bood, die te bevorderen. Men kan zeggen, dat
hier hun kinderen hebben gekregen, dit gedurende de eerste helft van de
die hier gelukkig zijn en die menselij- twintigste eeuw is gelukt.
kerwijs gesproken reden hebben tot de
grootste dankbaarheid jegens hun nieu
we vaderland, en die niettemin voort-
durend in een geestesgesteldheid ie- [{ponrfj T)UT)Y()kP,ll IS
ven, die men bij mensen in strafkolo- AlWUI U WVOft lO
nies aantreft. Zoiets van: Ik heb het
hier best, ik heb me een bestaan op
gebouwd, maar er gaat niets boven de
vrijheid....
ET
de ontwikkeling van Singa-
Er moet een vergeefse aanval op het
Nederlands record „lang pijproken"
worden gemeld. Onder het wakend oog
van de Purmerendse pijprokersclub „De
^^"pore^van kapersnest tot handels- Cesellighe Dampkring" deed een groep
stad, hangt de vestiging der Chi.
liezen nauw samen. De zonen van het
Hemelse Rijk hebben een aangeboren
hartstocht voor alles wat naar handel
riekt.
Sir Stamford Raffles, de stichter
van Singapore, had na het Britse
van zeven Hilversumse opa's, die zich
verenigd hadden in de pijprokersclub
„Ons Genoegen", een poging het lande
lijk record te verbeteren. De Purmer-
enders hadden hun „vlaggeschepen"
meegebracht: pa Klijzing, wereldrecord-
houder 3.3 gram Amerikaanse burley-
debacle in Nederlands-Indië, begrepen, laba)c met g% minuten 18 seconden, en
dat Malakka als kolonie, als voorraad- opa 5 de Ridder, Nederlands record-
schuur van het moederland dus, voor- houder 2.5 gram Nederlandse heren-
lopig niet veel te betekenen zou heb- baai met 17 minuten 20 seconden.
l t\ -1= re knln- De Hilversummers, die enkele veel-
ben. De positie van de a belovende oudjes in hun midden had-
niale mogendheden was daarvoor te den> die bij een VOrige wedstrijd pri-
verlr Mpt her noo hieroD besloot hii ma successen boekten, hadden in de
sterk. Met het oog nierop, wjjnkelder van de tent00nstelling „De
van Singapore, dat daarvoor een ui-erst Gooise Hoofdstad" gisteravond geen
Runstice lincina had, een doorvoer- kans. De meeste van hen waren ner-
f 1 u J-. werd veu* door de aanwezigheid van opa
laven te maken. Met dit besluit weru Klij:ing en De bidder en de belang
stellende ogen van een talrijk publiek.
Het werd dan ook geen topprestatie,
al bereikte de winnaar nog een tijd van
64 minuten 25 seconden, een tijd. die
door de insiders ah „internationaal ni
veau" wordt gekenschetst. Winnaar
1 ras de 73-iarige Hilversumse opa D.
Beekhvus. die de anderen ver achter
zich liet: nummer twee noteerde
„maar" 50 minuten.
(Van een medewerkster)
WIE tot het hart van de
Pyreneeën is doorge
drongen, ziet daar donkere
vrouwen met mooie regel
matige gezichten. Men is ge
neigd te zeggen wijze Om
zichten. Deze vrouwen zijn
stuk voor stuk persoonlijk
heden. Haar gehele verschij
ning spreekt van standvas
tigheid, geloof, plichtsbe
trachting en moed, maar
daarbij lachen toch de ogen
je vriendelijk tegen.
De Baskische vrouw is
aan haar geboortegrond ge
bonden. Zij leeft nog bijna
zoals haar grootmoeder het
deed. Het is geen gemakke
lijk lot dat zij te dragen
heeft. Aan de zijde van haar
man geeft zij al haar krach
ten om mede het dagelijks
brood te verdienen. Iedere
stap, die men in deze berg
dorpen doet, vertelt hoe
zwaar die taak is. Moeilijk
te bewerken grond, grote
afstanden van akker of berg
wei naar huis, geen moder
ne landbouwmachines,
kleine opbrengsten.
En desondanks leven zij
er met een zonnige glim
lach op het open eerlijke
gezicht, dat een evenwichtig
karakter verraadt, een ka
rakter zonder de kronkels
en grillen waaraan de in
overvloed en luxe opge
groeide mens zo dikwijls
lijdt.
In Laruns, een plaatsje 40
km van Pau, aan de voet
van het grote grensgebergte
tussen Frankrijk en Spanje,
leeft men nog steeds die
trage gang, opgelegd door
de afhankelijkheid van de
natuur, haar lusten en las
ten. Men weet dat de mens
moet buigen voor haar
grootheid. Hier te midden
ven de aan alle kanten op
dringende bergmassieven
voelt men zich nameloos
nietig en toch ook weer ge
laden met een bijzondere
kracht deel uit te maken
van dit grootse landschap,
een landschap dat nog veel
ongekende energie gevangen
houdt.
De vrouwen van Laruns
lopen nog in klederdracht.
Lange statige zwarte kleren
met een wit kraagje en een
wit strookje uit de zwarte
kap. Een vrij stijve dracht.
Maar de vrouwen zijn daar
bij zo welgemanierd, be
leefd en vriendelijk, dat al
het stijve wegvalt en men
eerder zegt dat zij een def
tige indruk maken. Het is
niet moeilijk contact met
hen te krijgen. Zij zijn, la
ten wij maar zeggen „typisch
vrouwelijk", nieuwsgierig.
Zeer beminnelijk overigens,
vragerj zij toch precies wat
zij weten willen. Maar wie
kaatst, moet de bfl ver
wachten en omgekeerd kan
men dan ook vragen naar
hun leefwijze.
Meestal begint de dag
reeds vroeg, boven op de
bergweiden, met het melken
van de koeien. De melk
wordt te romen gezet om er
laiter kaas van te maken.
Daarna gaat zij langs een
smal bergpaadje naar het
dorp, waar zij een klant
heeft, om een peer liter
melk en een paar eieren te
brengen. Dit betekent an
derhalf uur lopen. Wij, met
onze begrippen zouden
schamper zeggen: „Op
zo'n klant moet je gesteld
zijn". Maar zij levert punc
tueel iedere dag haar waar
om negen uur gf. Zij doet
daarbij al breiend haar
weg. Trouwens altijd en
overal breien de vrouwen
van Laruns in razend tem
po aan lange zwarte kousen.
Breiend lopen zij door het
dorp op weg naar de krui
denier of naar het postkan
toortje. In de morgenuren
staan zij achter haar
kraampje op de markt om
DE ZWAARDDANS
Singapore tot het brandpunt van d:
handel op het Oosten. Kenmerkend
voor Raffles' geniale geest is wel het
feit, dat deze toen hij de handels-
Wad stichtte reeds voorzag, dat bin-
- nen korte tijd duizenden Chinezen
naar Singapore zouden komen, om
DE PAREND ANS
de dagelijkse oogst aan
vruchten en groenten in
geld om te zetten. Zo er
een moment geen klanten
zijn, dari breien zij. Er zijn
ook enkele koeien die niet
op de bergweiden over
nachten, maar in de stallen
in het dorp. Bij zonsonder
gang komen zij schomme
lend de bergpaadjes af om
midden op het marktpleintje
bij het waterbekken hun
maag vol te drinken. Ook
dan houdt de vrouw breiend
het toezicht op haar troepje.
Maar in de gezamenlijke
wasplaats zijn de handen
voor ander werk nodig. In
deze bergstreek heeft ieder
dorp zijn beek waarin op
houten vlonders, of soms in
de gemeenschappelijke ste
nen wasplaats met grote ge
metselde bakken, al het
vuile goed van het dorp
wordt geboend, geklopt en
gespoeld. Waarschijnlijk zal
het nog lang duren alvorens
wasmachines deze werkwijze
zullen vervangen. Immers de
vrouwen hebben een vast
geloof in de reinigende wer
king van dit kristalheldere
bergwater en daarbij zullen
zij zich niet gauw de dage
lijkse praatjes laten ontne
men. Zo men zelf niets te
wassen heeft, dan kan men
toch op de omheining gaan
zitten en aan het gesprek
deelnemen Laat aan deze
vrouwen dit ogenblikje van
gezellig babbelen, straks
moeten zij weer de bergwei
op pm te helpen bij het
hooien. Straks lopen zij ge
bogen onder een grote bult,
een jute lap volgepropt met
hooi of gras en brengen dat
vrachtje op een sukkeldrafje
langs een smal paadje naar
een 200 of 300 meter lager
gelegen weg, vanwaar het
kan wordpn vervoerd. Zeer
zeker geen gemakkelijk kar
weitje.
Ook ziet men hen soms op
het stukje bouwland in de
hitii rotsgioud suaa fea&-
ken, onmeedogend schijnt de
zon op hun rug. Hoeveel
zorg en liefde is er nodig om
toch nog wat groenten en
aardappels te kweken, ar
tikelen die dikwijls alleen
maar op tafel kunnen ko
men als zij op eigen grond
tot wasdom zijn gekomen.
In de zomermaanden leven
de mensen hier hoofdzake
lijk buiten. Dat bewijzen de
altijd met luiken gesloten
ramen. Toch zien de huizen
er niet zo doods uit als men
hierdoor zou verwachten.
Haast ieder raam en zeker
lzings ieder balcon op het
Zuiden zijn bakken met
bloeiende planten te zien.
Nog mooier, er hangen tros
sen goudgele maiskolven te
drogen, hier bestemd voor
menselijk voedsel. De hui
zen zijn vrij groot en ge
bouwd van stenen uit de
bergen, wel of niet met ce
ment bestreken. Men woont
altijd boven omdat de be
nedenruimte voor de dieren
is.
Overal in de Pyreneeën
treffen wij geneeskrachtige
bronnen, die badplaatsen
hebben doen ontstaan, die
Fransman en vreemdeling
trekken. Maar deze import
van mensen beïnvloedt de
leefwijze van de bevolking
bijna niet. Hun leven blijft
simpel en groots. Zij hebben
iets van de klaterende glas
heldere bergbeek en de on
vergankelijke standvastig
heid van de bergreuzen. Van
de zonzijde in het leven, die
ook zij weten op te zoeken,
kunt U getuige zijn op het
grote jaarlijkse feest op 14
Augustus. Dan worden de
mooiste klederdrachten te
voorschijn gehaald en ge-
looft iedpf dat het leven
goed is. De zware moeilnke
dagen zijn vergeten, men
zingt de oude liederen en
danst de Baskische dansen
Op de foto's ziet men de
Mannenzwaardeiidams en een
Patendac*
hoogd. Hoezeer deze huurhoogte nog
afwijkt van een rendabele exploitatie
moge blijken uit een verklaring van
de minister, dat de tegenwoordige
bouwkosten een huurpeil rechtvaardi
gen, dat 16% hoger ligt dan dat van
1940. Men verwacht echter een gelei
delijke daling van de bouwkosten, zo
dat op de duur wellicht met een huur
peil van 190 a 200% van dat van 1940
kan worden volstaan. Deze hoogte zal
slechts zeer geleidelijk aan kunnen
worden bereikt en bovendien blijkt het
een strijdvraag, of dit niveau straks
ook moet gelden voor oude woningen.
Indien men tot een vrije woningmarkt
overgaat, lost dit probleem zich van
zelf op.
Wat de woningbouw zelf betreft, zijn
de laatste jaren goede vorderingen ge
maakt. Indien er geen kink in de kabel
komt. rekent men met een opheffing
van de woningnood in 1963, dus in
circa tien jaren. Sedert de bevrijding
moest allereerst worden gewerkt aan
het tegengaan van een toeneming van
het woningtekort, veroorzaakt door da
achterstallige vervanging van oude
woningen en de snelle groei van de
bevolking. Het dieptepunt in de wo
ningvoorziening werd omstreeks het
jaar 1949 bereikt. Toen kon de achter
stand worden ingelopen met circa
15.000 woningen per jaar. Op het ogen
blik is het tekort nog circa 225.000
woningen, wanneer men althans reke
ning houdt met 2% blijvende samen
woning. De woningproductie kan tot
60.000 woningen per jaar worden op
gevoerd, waarvan 35.000 dienen voor
vervanging.
Deze productie is alleen mogelijk,
indien de woningbouw zoveel moge
lijk wordt aangemoedigd. Vandaar,
dat dezer dagen een nieuw besluit is
afgekondigd met betrekking tot een
premieregeling in de woningbouw. In
deze regeling is de maximale inhoud-
grens tot 500 m3 verhoogd. Bovendien
zal aan natuurlijke personen, die de
door hen te bouwen woning ?elf kun
nen bewonen, boven de premie ge du- -
rende tien achtereenvolgende jaren
jaarlijkse bijdragen worden toege
kend. De minister van Wederopbouw
zal de hoogte van de premies en bij
dragen nader regelen.
Men zal er goed aan doen zich met
betrekking tot dë- woningbouw en
huurproblemen op lange termijn niet
teveel aan de voorspellingen te bin
den. Deze voorspellingen, ook al zijn
zij door bevoegde instellingen gedaan,
zijn gebaseerd op een aantal factoren,
die gemakkelijk kunnen veranderen.
Een periode van achteruitgang van da
bedrijvigheid, aan mogelijk gevolg van
een vrede in Korea, kan de regering
doen besluiten het tempo van de wo
ningbouw op te voeren als middel ter
bestrijding van de werkloosheid. Door
deze versnelde bouw en door de prijs
daling, zou de druk op het huurpeil
sterk toenemen. Bij een aanhouden of
een toeneming van de spanning in de
wereld, kan de woningbouw worden
geremd door oorlogstoebereidselen en
verhoging van de materiaalprijzen.
QE moet de omvang en de kracht van
u ons leger niet onderschatten,
vrienden. Dan had ge op Konin
ginnedag maar eens in Amster
dam moeten gaan kijken, toen die
twee en twintig Centuriontanks
(48 ton per stuk) door de Van
Baerlestraat rommelden. Het was
een Rooie Plein-achtig schouw
spel.
n.lT zullen de vrienden van de Sov-
u jet-Unie, die natuurlijk ook met
verbeten gezichten naar die belas
tingvreters stonden te kijken, ten
minste wel gedacht hebben. Daar
ging Nederland met zijn vrede
lievende leuzen. Als ze nu nog
cantinewagens hadden laten para
deren, maar tanks en vuurmon
den
VDOCH, het is ieder niet gegeven
achter de schermen te kijken.,..
Het leek héél wat, al dat staal, al
die soldaten, al dat goudgalon op
de petten, tegen de achtergrond
van Neerlands eerste muziektem
pel en Nederlands smerigste plein.
De Van Baerlestraat leek de Sie-
gesallee wel...,
wij weten, wat ze daar in
Rusland nooit mógen weten, dat
er achter die tanks een luttele
jeep reed, waarin gezeten was
een.... schadecommissie, bestaan
de uit vertegenwoordigers van het
ministerie van Oorlog en het
Amsterdamse gemeentebestuur,
£N die heren zaten te kijken of de
tanks met hun zware rupsbanden
met hier of daar een tramrails
kraakten, een steen loswroetten,
of voren in het asfalt trokken. Dat
waren de officials van de snoep
winkel de deskundigen van de
gebroken steen....
QAOR gaot voor 'n paor knakles",
ïnL"? Ajnsterdamse viskoopman.
toen de Centunons zijn nederig
optrekje passeerden. En dat dacht
byna iedereen: zelfs de officials
0nrJfJeep' ^on.t het was ook de
grootste parade tn onze geschiede^
na. Dat wist u xeker nog niet?