In Singapore kan men
rustig sterven
Spanje vecht
voor zijn
kinderen
Dodenhuizen: florerende bedrijven
Doodgaan is een stuk humor
van het opperwezen
Emir van Koeweit zorgt
goed voor zijn volk
Bandieten leverden een
mensenhoofd in
OttitAetop
Heerser van het rijkste land op aarde
bleef een eenvoudig mens
Terroristenleider „Shorty" werd door
eigen lijfwacht onthoofd
Laatste reis van Chinese bandenfabrikant
De begrafenis gaat
met veel lawaai
gepaard
Zuigelingensterfte
nam sterk af
Blinde moederliefde is
erger dan ziekten
Wijze uit het Morgenland in Parijs
Scholen en ziekenhuizen
in plaats van bioscopen
Rust op Malakka keert terug
Singapore uit
isolement
(V an onze correspondent in Singapore)
VIER VROUWEN LOPEN IN OPGEWEKTE
STEMMING langs mijn voorgalerij. Hun hogesna
terende stemmen verbreken de rust van de vroege
ochtend, hier in deze buitenwijk van Singapore. Het
zijn huilvrouwen, weet een tuinkoelie me te vertellen,
die op weg zijn naar een begrafenis. Ze verheugen
-ich nu al op het geldelijk voordeel en de culinaire
verrassingen welke de begrafenis, en het daaraan
verbonden maal hen zullen bezorgen. Straks, bij het
..dodenhuis'waar het lichaam van degeen die ze
jammerend op zijn laatste gang zullen moeten ver
gezellen. ligt opgebaard, zullen ze hun klagelijk ge
ween laten horen. Hun zwarte en regenboogkleurige
parasols zullen voor iedereen een teken zijn. dat er
diep geleden wordt, zo het angstaanjagende lawaai
van het orkest dat de dode begeleidt de voorbijgan
gers daar niet reeds opmerkzaam op maakte. Als het
een rijke Chinees is, die begraven wordt, dan zullen
het verdriet van de huilvrouwen, het lawaai van het
orkest en de praal van de lijkstoet naar evenredigheid
groter zijn. De begrafenisstoet zal dan gevormd wor
den door een enorme vrachtauto, waarop het orkest
zich heeft geïnstalleerd. Daarachter volgt de lijkkoets,
eveneens een vrachtauto, die rijk met bloemen is
overdekt en die door enkele tientallen familieleden
Een Chinese priester onder de parasol) houdt
de wacht bij de kist van een overledene, die met
een grote doek is afgedekt.
wordt voortgetrokken. Daarachter komt de talrijke
familie van de overledene, geheel gekleed in jute, en
de stoet wordt gesloten door de huilvrouwen, die
harder gillen en jammeren naarmate hen een grotere
beloning in het vooruitzicht is gesteld.
VOOR DE Westerling een
vreemd schouwspel, dat hem
ertoe brengen kan de Chi
nezen te beschouwen als bot
te materialisten, of mensen
zonder gevoel. Zoals bij elke
beoordeling van daden of
gewoonten die niet de onze
zijn, moet men zich een kijk
je gunnen op de achtergron
den. In dit geval is het de
blijmoedigheid waarmee de
Chinees de dood aanvaardt.
Hij ziet in het sterven een
soort grimmige humor van
het opperwezen, dat aan
ieder mensenleven een uiter
ste termijn stelt. Deze ge
dachte is de grondslag van
vele handelingen. Men be
wijst de overledene, ook nog
lang na zijn dood, grote eer,
dach louter om zijn ziel en
de geesten vriendelijk te
stemmen. De dood op zich
zelf is een even vanzelfspre
kende gebeurtenis als het
geboren worden. Een Chi
nees spreekwoord zegt, dat
wij lijden niet omdat wat
verloren is, maar omdat we
het zelf verloren hebben.
Toegerust met deze kijk op
het innerlijk van de Chinees
kunnen we zonder vrees
voor vroegtijdige en onbe
voegde conclusies, een be
zoek brengen aan één van
de drie „dodenhuizen", die
Singapore telt.
VANDAAG WORDT de banden
fabrikant Oei Tjong Ham begraven.
Drie weken geleden voelde hij reeds
zijn einde naderen en daarom meed hij
de drukte van zijn huis, waarin vele
kinderen zijn, om zich tenslotte naar
het grootste van de drie dodenhuizen,
dat in Sago Lane, te begeven. Het was
een fraai gebouw, midden in de Chine-
zenwyk en omringd door bouwvallige
en smerige huizen.
Een oase in de woestijn. Oei vindt in
het voorportaal van het dodenhuis
reeds enkele rasgenoten, arme lieden,
die zich eigenlijk de luxe van het ster
ven in een dodenhuis niet kunnen per
mitteren, maar die gedurende hun halve
leven geld bijeen hebben gespaard, om
in een enigszins weelderige omgeving,
en niet in de bedompte armoe van hun
eigen woning, hun ziel bij die van de
voorvaderen te voegen.
Met enkele anderen meldt Oei zich
op de afdeling administratie van het
dodenhuis. Men ontvangt hem met
hoogachting, want Oei is een bekend
man in Singapore.
Hij vertelt de man die hem ontvangt,
dat hij het rumoer van zijn woning wil
mijden. Men treft daar reeds alle voor
bereidingen voor de begrafenis en het
daaraanvolgende maal. Liever sterft hij
hier, in een omgeving waar zijn ge
dachten rust kunnen vinden. Men
brengt Oei naar de eerste verdieping,
waar in een zindelijke zaal een bed
voor hem gereed staat. Dit is de man-
nenafdeling. Aan de linkerkant is een
dergelijke zaal, waar de vrouwen de
dood kunnen afwachten.
ZINDELIJK
DE ZINDELIJKHEID van het gehele
gebouw valt direct op. Ook het feit,
dat er in een millioenenstad als Singa
pore slechts drie dodenhuizen zijn wijst
er op, dat de controle van de overheid
op deze bedrijven zeer streng is. De
Chinezen zelf vinden dat zeer overdre
ven. Volgens hen is een dodenhuis een
even noodzakelijk bedrijf als een be
grafenisonderneming. Ze zien daarbij
echter over het hoofd, dat er bij de
dodenhuizen altijd een deur openstaat
die leidt naar misdaad.
Doch keren we eerst nog even terug
naar Oei Tjong Ham, die in de rustige
atmosfeer van de mannenzaal, inmid
dels in het gezelschap van de drie lot
genoten die hij beneden al ontmoette,
zich bezint op de dood en de ontmoeting
met zijn voorvaderen. Hij is nog niet
te zwak om met de andere stervenden
over rustige zaken te converseren. Het
is tenslotte niet onmogelijk, dat Oei
over enkele weken of zelfs maanden,
zal ontdekken dat hij uitstel van execu
tie heeft. Dat is al heel dikwijls ge
beurd. Gewoonlijk keren de afgewezen
candidaten van de dood dan in de kring
van hun familie terug, deze wending
van de zaak blijmoedig aanvaardend
LACHENDE HUILEBALKEN
MAAR VANZELFSPREKEND is de
normale weg uit het dodenhuis in de
meeste gevallen toch via het trapje naar
beneden, waar naast de afdeling recla
me, behorende bij de administratie van
het bedrijf, het lijkenkamertje gelegen
is.
In de lijkenkamer maken we kennis
met de Chinese begrafenisvoorbereidin
gen, die in dit geval inderdaad Oei
Tjong Ham betreffen, die in de loop
van de nacht de laatste adem heeft uit
geblazen. De ceremoniën bij zijn laatste
gang zijn buitengewoon luidruchtig,
want hij was een welgesteld man. Reeds
vroeg in de morgen arriveren de or
kestleden en de huilvrouwen en drup
pelsgewijs komen ook de familieleden
naar het dodenhuis.
Als de laatsten arriveren is de lucht
al vervuld van het gejammer der vrou
wen, die elkander bij hun trieste arbeid
aflossen. Dan hebben de anderen even
tijd op om adem te komen. Ze ginne
gappen wat onder elkaar, roken een
sigaretje of spuwen met een omvang
rijk ceremonieel op de grond. Men
verheugt zich al op de beloning die in
het vooruitzicht werd gesteld.
„ANTI-RADAR"
DAN GAAT DE stoet, die ik hier
boven reeds beschreven heb, naar de
begraafplaats. Op de lijkauto staan
enkele Chinezen, die in een oprechte
bruiloftsstemming verkeren. Zij strooien
papiertjes rond, teneinde de geesten die
Oei op zijn tocht naar het kerkhof ver
gezellen, in de war te brengen. Een
Chinees verwacht namelijk van een
dode in zijn directe omgeving toekom
stig onheil en door het strooien van
papiertjes probeert hij de geesten, die
dit onheil vertegenwoordigen, te mis'
leiden. Onwillekeurig moet men hier
bij denken aan het zilverpapier, dat de
geallieerde vliegtuigen tijdens de laat
ste oorlog uitwierpen, om de vijande
lijke radar op een dwaalspoor te bren
gen.
Oei's begrafenis gaat gepaard aan een
vreselijk lawaai. Omdat hü bij leven
in goede doen was, zijn ook achter de
lijkwagen nog enkele orkesten opge
steld, die met elkaar een leven als een
oordeel ontketenen. Het gaat hier niet
zozeer om de dode eer te bewijzen,
als wel om de geesten op een afstand te
houden.
Zo wordt Oei bezorgd en als 's avonds
de salarissen en fooien aan orkestleden
en huilebalken worden uitgekeerd, is
iedereen het er over eens, dat Oei een
nette begrafenis heeft gehad.
VERKEERDE PRACTIJKEN
ZULKE BEGRAFENISSEN zijn een
reclame voor de dodenhuizen. Deze in
stellingen hebben maar al te veel cri-
tiek te verduren van de zijde der blan
ke en andere bevolkingsgroepen van
Singapore. Men wijst dan op de minder
correcte transacties, die in de doden
huizen worden afgewikkeld. Deze zijn
dikwijls te wijten aan de verzorgers der
stervenden, die tegen goed geld opium
binnensmokkelen of op een andere
manier het huis aan zijn oorspronke
lijke bestemming onttrekken.
Kort geleden was er grote veront
waardiging over het feit, dat een zieke
hulpbehoevende jongeman, die hele
maal niet ten dode gedoemd was, in
het dodenhuis werd afgeleverd, alleen
omdat zijn familie hem kwijt wou. Ook
is er het geval van een moeder, die een
zes maanden oude baby in een doden
huis liet opnemen, omdat ze er geen
zin in had hoge ziekenhuisrekeningen
voor het kind te maken:
Op zulke ogenblikken moet er wor
den ingegrepen, en dat wordt dan ook
gedaan, om te voorkomen dat men bij
voorbeeld met het oog op erfenissen
of anderzins, normale zieken op de lijst
van de man met de zeis plaatst,
R. V.
(Speciale berichtgeving)
IN ALLE STILTE heeft Spanje
een grote slag gewonnen. Tot voor
enkele jaren behoorde het tot de
landen, waarin de kinderen alleen
ter wereld schijnen te komen, om
deze al spoedig weer als engeltjes
i te verlaten. Nog in 1935 nam het
in de statistiek van de zuigelingen
sterfte in 46 landen met 109 op
de 1000 kinderen de 26e plaats in
en stond daarmee achter Hawai,
Letland, Estland, Uruguay en Ar
gentinië, om van de landen van
Midden-Europa nog maar niet te
spreken. Maar in 1952 zijn er van
de 1000 Spaanse kinderen nog
maar 54 in het eerste levensjaar
gestorven; Spanje is daardoor op
de lijst van de landen met geringe
zuigelingensterfte gekomen.
ACHTER DE NAAKTE cijfers ver
bergen zich de vastberaden en onver
moeide pogingen van de verantwoorde
lijke instanties, die een succesvol ver
bond hebben gesloten met de moderne
geneeskunde en haar middelen. Het of
ficiële „Instituut ter bescherming van
minderjarigen", het door de Falange ge
leide „Auxilio Social", de „Vrouwelijke
Sectie" van de Falange, het „Staats-Ge-
zondheidswezen voor Moeder en Kind",
de verplichte ziekteverzekering en het
bestuur van provinciën en steden heb
ben ieder een aandeel aan het grote,
opvallende succes.
Terwijl het vroeger tot de regel be
hoorde, dat een moeder van tien of
vijftien kinderen er weinig meer dan
de helft kon opvoeden, kan tegenwoor
dig geconcludeerd worden, dat er wel
iswaar minder kinderen geboren wor
den, maar dat daarvan verreweg het
grootste deel gezond opgroeit.
De grootste verdienste hiervoor komt
toe aan de „Vrouwelijke Sectie" van de
Falange, die door haar opvoedend werk
de moeders tot in het kleinste dorp met
de moderne inzichten voor de verzor
ging van zuigelingen heeft bekend ge
maakt.
(Van een medewerker)
NOG VOOR TWEE, DRIE JAAR zou men in Parijs van deze
gast nauwelijks notitie genomen hebben; hij zou onder de vele Pr0"
minente bezoekers uit alle landen ter wereld, die naar de Seine-stad
komen, onopgemerkt ondergedoken zijn. Maar daar hij inmiddels de
.vorst van het rijkste land ter aarde is geworden wat niet uitsluit,
dat hij gebieder is over het armste volk -vormt de aanwezigheid van
de sjeik Abdallah Ibn Salim as Sabah, de Emir van Koeweit, in een
deftig hotel aan de Champs Elysées een gebeurtenis, waaraan men
de nodige belangstelling wijdt. De Emir is met het oog op zijn gezond
heid en omdat hij van plan is aan de kroning in Engeland deel te
nemen van de verre Perzische Golf onder de milde hemel van Frank
rijk gekomen. De Parijzenaars hebben uitgerekend, dat de Emir
iedere minuut 100.000 francs rijker wordt en zien de beschikking van
een vereffenende gerechtigheid daarin, dat ook een man, die zo rijk is,
niet gevrijwaard is tegen de gebreken van de ouderdom en ziekte.
DE SPAANSE MOEDER is voor
haar kind tot ieder offer bereid. Ah
binnenland, is er een
wending ten goede merk
baar. Shorty is de tweede
topfiguur van de commu-
(Van onze correspondent in Singapore)
DE MACHINIST VAN DE TREIN die
een dienst onderhoudt op het traject Gemas-
Jtwtot (Malakka)had deze, dagea aea
waardige belevenis. Pangs de spoor baan ston— leggen Duitzenden terro
den drie terroristen, waarvan er één een vrouw
bleek te zijn. De beide mannen in het gezelschap
waren tot de tanden gewapend en de vrouw
droeg in haar handen het hoofd van een mens.
De drie gestalten langs de spoorbaan gaven
te kennen, dat de trein moest stoppen en toen
de machinist aan hun verzoek had voldaan,
kwamen ze naar de locomotief toe en vertelden
dat ze zich wilden overgeven. De machinist
bracht de drie mensen en hun gruwelijk sou- Kuala Lumpur binnenvie
venir naar een Maleise politieambtenaar, die lei1, een uitgebreide maal
in de trein zat en deze rekende de drie terro
risten en het hoofd in.
MAAR ALS DE aankondiging, dat
deze sprookjesachtig rijke man met
een heel gevolg in het deftige hotel
zou komen logeren, bij het personeel
soms bijzondere verwachtingen gewekt
mocht hebben, dan heeft hy deze wel
spoedig teleurgesteld. Eenvoudiger dan
deze koning uit het morgenland kan
men niet leven de kun? 'een
van de keukenchefs, die al h 'an-
tasie in het werk gelegd hebben aten
de hoge gast volkomen onverschillig
en de lekkerste scheppingen van de
Franse keuken kunnen hem niet in zijn
frugale gewoonten beïnvloeden. De
Emir houdt zich aan zijn eigen menu:
een beetje bouillon, vis, vruchten en
als drank fris leidingwater. Dat is
voor de oude ober wel aanleiding om
aan de wereld te gaan twyfelen.
Verder imponeert de hoge gast de
Parijzenaars vooral door zijn eenvou
digheid en pretentieloosheid, zijn in de
beste zin van het woord democratische
houding, die helemaal niet bij de voor
stelling past die men zich van een
groot Arabisch heerser maakt. Nog aan
het einde van de tweede wereldoorlog
was Koeweit een van de vele Arabische
Emiraten, het kleinste misschien en met
zijn 15.000 vierkante kilometer woestijn
volkomen oninteressant. Geen water
bron, geen rivier, alleen zand en hitte,
waar ongeveer honderdduizend Bedo-
inen vegetereil. Over hen heerste sinds
risten gaven zich reeds
over.
Soms geschiedt deze
overgave op een zeer
vreemde wijze. Dat ter
roristen treinen aanhou
den is niet buitengewoon,
doch wel baarde het on
langs enig opzien, toen
drie communisten uitge
hongerd een restaurant in
OP DE bovenbeschre
ven, macabre wijze, is een
eind gekomen aan het
avontuurlijke en misdadi
ge bestaan van één van
Malakka's gevaarlijkste
bandieten: de terroristen
leider „Shorty" Kuk.Over
deze kleine Chinees, op
wiens hoofd een losprijs
was gesteld van f 250.000-
hebben wij enkele maan
den geleden geschreven,
dat hij tot de onvindba-
ren moest worden ge
rekend, dank zij de bijna
magische invloed welke
hü op zijn ondergeschik
ten heeft.
Toch waren de mannen
en de vrouw, die het
hoofd van deze Shorty,
die slechts 1,55 mat, de
eigen lijfwacht van de
terroristenleider en aan
dit feit hecht men in re
geringskringen te Singa
pore grote betekenis.
Het wijst er immers op,
dat er in de boezem van
de terroristenbenden on
enigheid heerst. De lijf
wacht van Shorty moet
hebben geweten, dat de
beloning van f 250.000.-
niet aan haar zou worden
uitbetaald, waardoor het
feit van Shorty's executie
door zyn eigen mensen,
nog aan betekenis wint.
ALLEEN DE machinist
van de trein heeft een
beloning gekregen, omdat
hij de terroristen de over
gave zo gemakkelijk had
gemaakt. Shorty is met
een kapmes onthoofd, en
dit gebeurde in Negri
Sembilan, waar hij de
laatste maanden waar-
schünlijk heeft vertoefd.
Kort geleden was hü
gepromoveerd tot secre
taris van het „Border
C'orumittee", waardoor hü
alle communisten in twee
districten van Malakka
onder zijn bevelen kreeg.
Ook vertegenwoordigde
hy hen bü de stafbespre
kingen op hoger niveau.
De instructies uit Mos
kou werden via Shorty
aan de mindere goden in
de terroristen organisaties
doorgegeven.
SINDS DE afkondiging
van de noodtoestand op
Malakka en de groot
scheepse acties in het
tijd nuttigden, en toen
de eigenaar van de zaak
met de rekening kwam,
vertelden dat zü geen
geld hadden en zich wil
den overgeven. Met een
welgevulde maag meld
den ze zich bij de politie...
DE GLORIETIJD van
de bandieten schijnt voor
bij te zijn. Tijdens de
paasdagen stroomde de
bevolking van Singapore
het vroeger zo gevaarlüke
binnenland in, evenals de
Amsterdammers op mooie
zomerdagen naar Zand-
voort trekken. Plaatsen
Plaatsen als Malacca, Ku
ala Lumpur, Port Dixon
en Penang kregen een
stroom van badgasten te
verwerken. Voor Pinkste
ren verwacht men een
nog groter belangstelling.
Singapore heeft zeven
jaren lang in een volko
men isolement geleefd
door de onveilige toestand
in het binnenland. Het
ziet er naar uit. dat aan
deze situatie een einde
gaat komen. De opheffing
van de onlangs afgekon
digde noodtoestand zal
ook op economisch ge-
betekenen, hoewel voor
bied een enorme voor
uitgang voor het land
zlehtiglieid voorlopig nog
wel het parool zal blijven.
liefde alleen ze in het leven kon hou
den," zouden er weinig Spaanse kinde
ren sterven. Maar zelfs tot voor korte
tijd ontbrak het vaak aan de eenvou
digste hygiënische inzichten, zodat de
blinde liefde van de moeders niet zel
den tot een groot gevaar voor de
kinderen werd.
De ergste fouten werden vooral ge
maakt in de voeding, zodat de doods
oorzaak bij kleine kinderen in de mees
te gevallen toe te schrüven was aan
acute of chronische darmstoornissen.
Tegenwoordig zün de moeders zo ver,
dat ze zich minder aan oude huismid
deltjes van verdachte waarde houden,
dan naar de dichtstbijzijnde zuigelin
genkliniek te gaan, de daar gegeven
raad opvolgen en graag de moderne
medicijnen gebruiken. Tegenwoordig
komt het ook minder voor, dat moeders
trachten de noodzakelijke inentingen te
ontduiken.
TOCH VERBAAST de vreemdeling
zich erover, wat Spaanse kinderen
soms door het onverstand van de
ouders moeten doorstaan. Het is geen
zeldzaamheid kleine peuters in de bios
copen aan te treffen, waarvan de laatste
voorstelling om 11 uur 's avonds be
gint en tegen 1 uur 's nachts eindigt.
De volgende dag moeten ze dikwijls na
nauwelijks zes uur geslapen te hebben
naar school!
Er is maar zelden een bijeenkomst
van volwassenen, waar niet ook baby's
bü te vinden zün. Zelfs naar de stieren
gevechten worden af en toe baby's
meegenomen, die midden tussen de
drukte en het rumoer in de arena de
borst krijgen. Men kan er slechts het
hoofd over schudden, als men ziet, dat
er 's zomers tegen 2 uur 's nachts nog
jongens en meisjes van de bewaar
school-leeftijd op straat spelen; men
moet daarbij natuurlijk wel bedenken
dat het in Juli en Augustus zo warm
is, dat er toch niemand kan slapen en
dat het binnen de vier muren niet uit
te houden is.
Maar toch kan men gerust aannemen,
dat de Spaanse kinderen de gezondste
en vitaalste van Europa zouden zün, als
ze meer zouden slapen. Ook nu reeds
tonen ze een buitengewone levens
kracht. Zonder dit zou de regering er
niet over dromen, binnen afzienbare
tüd een volk van 30 millioen mensen
te leiden. In 1900 Maren het er maar 18
millioen.
1899 als absoluut monarch de Emir Ab
dallah, die zün Britse adviseur had.
Deze bracht de Emir ertoe aan een
Brits-Amerikaanse maatschappij een
olieconcessie te verlenen. Na jarenlang
zoeken werd de ader aangeboord en
een sprookjesachtige „boom" begon.
De olieproductie van Koeweit is van 0
in het jaar 1945 gestegen tot 40 millioen
ton verleden jaar. Hier hebben de En
gelsen de olie, die Mossadeq hun
weigerde, teruggevonden.
OYER KOEWEIT en zijn heerser
stortte zich nu een regen van dollars
en ponden uit. De Emir maakte er ge
bruik van om zich enkele liefhebberijen
te veroorloven; air-conditioning in zijn
twee paleizen, jachten en dure auto's,
waaronder een zeven meter lange Rolls
Royce, telefoons en gouden deurknop
pen. Het meeste hiervan hebben de
Amerikanen hem waarschijnlijk als
kleine attentie bij zijn procenten
cadeau gegeven. De Emir zelf is zeer
bescheiden, hij gaat gekleed als een
welgesteld koopman, hij drinkt niet en
rookt één pakje sigaretten per week.
De rijkdom, die hem in de schoot ls
gevallen, moet dienen voor de moder
nisering van het land. Daaronder ver
staat Abdallah: geen bioscopen, geen
cabarets, geen radio, maar scholen en
ziekenhuizen.
Zeven jaar geleden waren er in Koe
weit vier lagere scholen met 650 leer
lingen, tegenwoordig zijn er 31 scholen
met 75000 leerlingen, jongens en meis
jes, die gratis onderricht krijgen. Sana
toria voor tuberculose, tandheelkundige
en vrouwenklinieken hebben uitstekend
opgeleide artsen en verplegers en zor
gen voor gratis behandeling.
De grootste verbetering is echter tn
de ogen van de inwoners de filtreer-
inrichting voor zeewater, die twee mil
lioen dollar gekost heeft. Vroeger moest
het drinkwater met schepen uit Meso-
potamië worden aangevoerd. Tegen
woordig kan iedere inwoner dagelqks,
als hü dit wil, 25 liter water ver
bruiken.
ALS EEN VERRE herinnering zyn
de dagen, dat Emir Abdallah zijn tijd
verdreef met visvangst en valkenjacht.
Tegenwoordig moet hy 12 uur per
dag werken. Zyn bijzondere zorg geldt
de verhindering van iedere vorm van
corruptie, zoals deze in liet gevolg van
snel verworven rijkdom pleegt te ont
staan, en alle andere verschijnselen,
die met een zo plotselinge overgang
van bijbelse voorwereldlijkheid tot de
modernste techniek verbonden mogen
zijn. „Allah's zegen", pleegt Abdallah
te zeggen, die ons ten deel gevallen
is, zal niet eeuwig duren. Laten we er
zo goed mogelijk gebruik van maken,
zolang hy ons beschoren is!"
Men behoeft dus nauwelijks te ver
tellen, dat ook bepaalde andere verlok
kingen, die de Seine-stad haar gasten
weet te bieden, op de Emir niet de
minste uitwerking hebben. Hoogheid
Abdallah merkt ze niet eens op hij
houdt midden in de stad, die men vroe
ger het „Seine-Babylon" placht te noe
men, zijn religieuze oefeningen, zijn
gebeden en wassingen, zoals Moham
med ze zijn gelovigen heeft voorge
schreven. Wel toont hij belangstelling
voor de architectonische schatten van
Parijs, voor welker bezichtigheid hij
zich in een machtige limousine met de
vlag van zijn land een rode driehoek
met „Koeweit" erop geborduurd
door de stad begeeft. De Are de Triom-
phe heeft hem zozeer geïmponeerd, dat
hü het voornemen geuit moet hebben
ook bij zich thuis een „Place de
1'Etoile" te doen ontstaan.
Ook op de renbaan van Longehamps
is hü gezien als Arabisch vorst moest
hij zich wel paarden interesseren, maar
bijzondere scherpe waarnemers beweren
opgemerkt te hebben, dat de Emir zün
ogen veei oplettender gericht zou heb
ben op de elegante mannequins op het
grasveld dan op de voor de rennen aan
dravende paarden.
(Adv. Ing. Mcd.)