Op „Thule Air Base" zonder vergunning
van „State Department" der V.S.
Di$cotierjy
VfRICLEY
Men kan op 's werelds geheimste vliegbasis
eenvoudig naar binnen lopen
Dï.
BOEKEN
BULLETIN
Tussen Amsterdam
en Jm Parijs
Onder Groenlanders en Eskimo's (46)
ZONDER OOK MAAR EEN ENKELE
BEWAKER TE ONTMOETEN
Top secret" bleek
zo lek als een
mandje
We LIEPEN VERDER. Enigszins
aarzelend beschroomd, onrustig,
waarheid te zeggen. Omdat
v e tenslotte wel wisten waar we ons
bevonden. Maar die basis trok ons
BIS een magneet!
Als U iets van mij
wilt aannemen
dan stapt U ook over op
20 stuks 75 ct.
r
Pim, Pam Pom en de wonderlamp
De weg naar Klockrike
fdoor F. DE SINCLAÏiï)
Luister eens naar:
Radioprogramma
WOENSDAG 21 OCTOBER 1958
DAG nadat wij de Thule-berg beklommen
'hadden en vandaar zo'n bijzonder goed uitzicht
hadden over Thule Air Base, besloten wij dus
nogmaals een poging te ondernemen iets van
„Manhattan aan de Noordpool", 's-werelds mach
tigste luchtbasis, te zien. Ons was een weg ge
wezen die over de rotsen leidde, waarachter de
Basis zich bevond.
Die tocht is gemaakt op de 24ste Augustus,
tussen 2 en 5 uur in de namiddag, gerekend naar
Groenlandse tijd. Het zal de lezer nog duidelijk
worden, om welke reden dit zo nadrukkelijk
wordt vermeld.
Het was in die uren, dat wij een ervaring op
deden, die ons daarvóór als totaal ondenkbaar
voorgekomen was. We beleefden een van de on
gelooflijkste gebeurtenissen, zó ongelooflijk, dat
wij thans, als we dit neerschrijven, haar zelf
nauwelijks, als reëel kunnen beschouwen.
Wij liepen in de richting van de heuvels. Het
oude Thule lag verlaten achter ons en in de baai
dreef de Julius Thomsen. Groenlanders waren
bezig een lading steenkolen naar de wal te bren
gen. We ontmoetten een Eskimo, die ons vriende
lijk aankeek en even vriendelijk bereid was te
poseren voor Van der Zee. Van der Zee had zijn
fototoestel en filmapparaat bij zich. We hadden
niet de illusie iets van de Basis te kunnen filmen
of fotograferen, maar op de weg er heen zou het
wellicht mogelijk zijn, dat wij iets interessants
tegenkwamen.
Wij klauterden een half uur over de rotsen, die
niet al te stijl omhoog liepen. Ook hier een vol
ledig verlaten niemandsland. Ook hier basalt en
lei. Nauwelijks enige vorm van plantaardig leven.
Groenland op z'n hardst, kaalst en onvruchtbaarst.
Op een gegeven ogenblik bleven wij stilstaan.
Vlak bij ons verschenen mensen. Het waren geen
Groenlanders en evenmin Eskimo's of Denen.
Het waren mannen in uniform: Amerikanen. Ze
waren daar met een jeep en liepen in onze rich
ting. Op dat moment wisten we, dat er een einde
was gekomen aan onze excursie in het terrein,
liggend vlak voor Thule Air Base. We zouden
worden aangehouden en teruggestuurd. Precies
wat we verwacht hadden.
Het gebeurde niet. De Amerikanen waren het
terrein aan het opnemen. Ze maten het land en
waarschijnlijk was men die dag bezig met het in
kaart brengen van dit gedeelte van Thule, om ook
dat binnenkort aan de basis toe te voegen. Ik ge
loof niet dat deze Amerikaanse militairen op
enige manier kennis van onze aanwezigheid na
men. Het interesseerde ze niet.
Aarzelend gingen wij
verder. Aarzelend.om
dat wij dit niet begrepen.
Tenslotte liepen wij recht
streeks in de richting van
de basis. We veronderstel
den toen dat de bewaking
dichter bij de basis zou
lijn. We gingen verder.
Hoger gekomen zagen wy
een vrij grote groep Ame
rikanen eveneens bezig in
het terrein. Wat zij deden
konden wij door de te
grote afstand niet onder
scheiden. Vermoedelijk
waren ze bezig met een
zelfde soort werk als de
twee, die wij eerder had
den ontmoet.
Wy beklommen de laat
ste heuvelrug, die de Ba
sis voor onze blikken ver
borg, en ge kunt van mij
aannemen lezer, dat wy
in aanzienlijke spanning
verkeerden. Omdat zien
nog steeds geen Amerika
nen kwamen die ons te
rugzonden. Omdat wy er
absoluut zeker van waren
deze tocht voor niets ge
maakt te hebben. Men zou
ons niet toestaan eer blik
over deze laatste bergkam
te gunnen, omdat daar de
basis zichtbaar zou zy'n,
en duidelijker zichtbaar
dan waar dan ook. Dit
was ons toch gezegd, niet
waar!
De beklimming was de
laatste paar honderd me
ter niet eenvoudig. Dat
gedeelte was zeer stijl en
we moesten verscheidene
malen rusten. Ik moet u
eerlijk zeggen dat we ons
tijdens die korte rustpe
rioden afvroegen, hoe het
mogelijk was de basis van
zó dichtbij te benaderen,
zonder in contact te ko
men met enige vorm van
bewaking. Dat die bewa
king er was.... dit stond
voor ons als een paal bo
ven water. Maar waar was
ze dan.en wanneer
zou ze zich dan eindelijk
manifesteren?
Tenslotte moesten de
laatste tientallen meters
genomen worden. Ze wer
den genomen. En toen we,
strompelend en struike
lend, de kam overklom-
men, toen wisten we dat
we aan de grens stonden
van Thule Air Base. Ge
looft u mij dat we in
spanning verkeerden. Niet
in de laatste plaats over
de foto- en filmappara
tuur, waarvan wij vrees
den dat deze beslist zou
worden afgenomen bij het
eerste contact met de eer
ste vertegenwoordiger der
militaire politie.
Er was niemand bij die
kam. Voor ons liep het
terrein zacht glooiend
naar beneden, en een hon
derd meter van ons af be
vond zich een huisje.
Waarschijnlijk een plaats
voor bewakingspersoneel.
Dat huisje was grijs-wit.
Het was slechts gedeelte
lijk zichtbaar. Het is ook
mogelijk dat het een ra
dio of radarpost geweest
is.
We stonden daar en
wachtten op de komst van
de Amerikanen, die ons,
op z'n minst, zouden on
dervragen en terugsturen.
We nielden echter ook
ernstig rekening met de
mogelijkheid te worden
opgebracht en de foto- en
filmapparatuur kwijt te
zijn. Nee, ik wil niet be
weren dat wij daar rustig
stonden, op ae grens van
Thule Air Base en de klip
pen van Groenland.
Er gebeurde niets. Ach
ter ons lag het verlaten
bergland. Dieper North
Star Bay. Tegenover ons,
somber en dreigend haast,
de Thule-berg, Ijsbergen
lagen in de baai.
Vóór ons: Thule Air Ba
se, nog niet geheel zicht
baar, maar wel voor een
deel. Met overal het ge
raas, gegrom en gegier
van vliegtuigmotoren. De
basisvoor ons ver
boden gebied. Voor ons,
zoals voor heel de wereld:
top secret.
Zo stonden wy daar en
wij spraken niet. Maar wij
wisten van elkaar dat wij
hetzelfde dachten: is het
mogelijk nóg verder te
gaan?
JK HEB u verteld dat wij geen
toestemming hadden gekregen
die Basis te betreden. Dat was
drie maanden geleden. En nu
stonden wij op de grens van die
Basis. En wij waren nieuwsgie
rig. Dat zijn Hollanders wel
meer. Niet nieuwsgierig naar de
geheimen van Thule Air Base.
Niet nieuwsgierig om onbeschei
den blikken te slaan in het hart
van deze, volgens Washington, zo
geheime basis. Maar wèl nieuws
gierig waar de bewaking was, en
hoe die was, en wanneer die
bewaking zich nu eindelijk zou
vertonen. Het was ons bekend
dat Thule Air Base nacht en dag
bewaakt wordt door allerper-
fectste radar-installaties. Er zijn
vrijwel permanent enkele straal
jagers in de lucht. Als ze dalen
shjgen andere op. Bewaking?
»,Security"? Ik heb verhalen ge
hoord over het aantal manschap
pen der Amerikaanse militaire
Politie en dat aantal was zeer
groot. Maar wij zagen ze niet.
Tenminste.... nóg niet.
We hielden een korte bespre
king en besloten verder te gaan
We waren nu zóver en we wil
den wel eens proefondervindelijk
jjagaan hoever een burger, een
buitenlandse burger, zonder per
missie van Amerika's State De
partment, zich op Thule Air Base
kan begeven.
i,lr kwam niemand. Het huisje
vnt Resloten en op de weg die zich
voor ons vertoonde, een weg vol
poren van rupsbanden en buildo-
vertoonde zich evenmin een
sterveling. Het was alsof heel de
nasis ingeslapen was Het had daar.
vae m'"dag wel iets van de sfeer
i.an het betoverde kasteel van
Doornroosje.
We liepen door en betraden de
basis. Daar lag ze en wij overza
gen haar. Een enorme vallei, vol
gebouwd met datgene wat in totaal
vormt Thule Air Base. We waren
op die Basis, zonder een entreebiljet
van het State Department.
De Basisgrijs en grauw.
Met opstijgende bommenwerpers en
straaljagers. Daar lagen de wegen,
zo recht als linealen. Daar lag de
kilometerslange startbaan, donker en
grauw. Daar stonden de enorme
zwartgeschilderde hangars. Daar
stonden de witte wooncomplexen.
Daar stond de distilleerderij van
zout water. Daar waren de uitge
strekte voorraden in eindeloze rijen
kistjes verpakt. Daar stonden
Op de toppen der berren de radio-
posten. En verder, bij de IJskap,
32 kilometer van ons af, het 900
meter hoge radarstation, met de weg
erheen (32 kilometerdie in 3
weken door bulldozers en caterpil-
lars was aangelegd. Daar stonden de
complexen roestbruine olietanks,
daar stondenwel, daar lag
Thule Air Base in haar geheel. En
wij bevonden ons op die Basis en er
was geen Amerikaan die ons kwam
vertellen dat we ons op Amerikaans
terrein, militair terrein, bevonden,
alle denkbare en ondenkbare mili
taire bepalingen hadden overtreden,
en deswege gearresteerd werden met
verbeurdverklaring der apparatuur.
TEEN STERVELING kwam. Ik
denk dat de MP die middag van
de 24ste Augustus een vrije dag had.
Ik denk dat de bewakings-radar toe
vallig op non-actief stond. Ik denk
dat men het, misschien, die dag te
druk had met het uitwerken van
bewakingsplannen op andere plaat
sen, dan die waarop wij ons in die
ogenblikken bevonden.
Wij zijn nooit in ons leven meer
verbaasd geweest dan die middag op
het terrein van Thule Air Base. Daar
was geen bewaking en wy leerden
die middag, die uren, dat men dus
een entreebewijs van Washington's
State Department ter betreding van
Thule Air Base niet nodig heeft.
Iedere burger, iedere journalist kan
zich die moeite voortaan besparen.
Men kan er rustig, ongestoord, heen
lopen. Men kan er filmen en fotp-
graferen als men daar plezier in
heeft. Niemand die u komt vertel
len dat ge bezig bent militaire ge
heimen te overtreden.
Wij waren te vervuld van de din
gen die wy zagen om veel te spre
ken. Maar een ding hebben we, op
een gegeven ogenblik, wel tegen el
kaar gezegd: „Zeg, waar zou het
bP.r(?,le staan met erop geschreven
..Vrij entree ook voor journalis
ten"?
In ernst lezerswat was het
goed dat zich die middag op de
basis alleen maar twee journalisten
bevonden die alvorens naar Groen
land te vertrekken politiek getest
waren. Wat was het goed dat zich
in ons gezelschap niemand bevond,
die toevallig in verbinding stond
met een bepaalde, niet nader aan
te d .iden, grote mogendheid, die uit
de aard der zaak het allerhoogste
belang heeft bij iedere informatie
over ieder onderdeel van deze basis.
Wat was het goed dat wij daar al
leen maar waren uit nieuwsgierig
heid, ontstaan uit het aanhoudend
„nee"-zeggen van Washington.
Nieuwsgierigja, en geen an
der motief. Washington had veel ge
luk, die middag.
flEZE DINGEN klinken ongeloof-
U lijk, maar ze waren mogelijk in
de middag van de 24ste Augustus
1953 op Thule Air Base. En ze zijn
daarvoor mogelijk geweest. En ze
zijn vandaag mogelijk, en morgen
en overmorgen. Iedereen kan die
basis zien. Indien er op de Julius
Thomsen agenten van een zekere
mogendheid waren geweest, dan
hadden ze precies hetzelfde gezien
als wij. Geen sterveling haa het
hun belet. Het was werkelijk zo een
voudig, dat bekijken en waarnemen,
als in dat verhaal van het kasteel
van Doornroosje^
Wij gingen terug. En toen we ons
punt van uitgang bereikt hadden, en
weer op het zwarte strandje van
North Star Bay stonden, waren we
ademloos. Ademloos van de tocht
naar beneden en ademloos van het
ongehoorde feit dat we de Basis be
treden en bekeken hadden, zonder
dat één Amerikaan ons ook maar
een stro-breed in de weg had ge
legd.
Die avond vertelden we, aarzelend,
iets van onze ervaringen aan een
Deen op Thule. Hij bleek hoege
naamd niet geïmponeerd door de
feiten. Hij glimlachte en zei alleen:
„Dat is niets bijzonders jongens, dat
had ik je wel direct kunnen vertel
len"
Mede gezien dit nuchter commen
taar geloof ik dat het goed is in
een volgend artikel nogmaals op
deze zaak terug te komen. Maar dan
in rechtstreeks schrijven aan die in
stantie, die ons dat entreebiljet voor
Thule Air Base weigerde: Amerika's
State Department.
(Advertentie Ing. Med.)
151 De baron, die al een mooie
rechte keu uit het rek genomen had,
stapte op het biljart af. Maar, hij zou
nog even geduld moeten hebben, want
de waard van „Het Vergulde Hoef
ijzer" was juist bezig om een heel
moeilijke stoot te demonstreren. „Al
is er dan niets varf toverij te bespeu
ren mijne heren", zo sprak hij tot de
verslaggevers, „maakt U zich niet on
gerust, maar let liever eens op mijn
spel en schrijf daar dan eens een stuk
je over. Op deze stoot heb ik jaren
gestudeerd, mag ik wel zeggen, maar
nu heb ik hem volledig onder de knie",
ledereen lette scherp op, terwijl de
waard met een triomfantelijk gebaar
wat krijt op zijn keu streek. Pam, die
vlak vooraan stond, wilde zijn broer
tje wenken om dichterbij te komen,
maar tot zijn grote schrik zag hij, dat
Pim de lamp uit zijn rugzak had ge
haald en er over wreefEven later
stond er een klein negerjongetje achter
een tafeltje. Maar niemand lette er op.
Alle ogen waren op de waard geves
tigd. En toen begon het weerNau
welijks had de herbergier de bal ge
stoten of deze danste met hupse spron
getjes naar de rand van het biljart,
sprong vervolgens met een grote boog
op de tweede bal en vandaarhoe
pla met een boog precies in het
glas citroenlimonade, dat brigadier Piet
Pakkum in de hand hield. De limo
nade spatte hem midden in het ge
zicht.
door Harry Martinson, Uitg. N.V. De
Arbeiderspers.
Een luchtige roman, die zich afspeelt
in Zweden aan het einde van de negen
tiende eeuw. Een sigarenmaker van de
oude stempel ontbreekt de lust zich
aan te passen, wanneer de machine ook
in zijn vak het handwerk overneemt.
Er blijft hem geen bestaansmogelijk
heid meer over en om de machines en
een teleurstelling in de liefde te ver.
geten gaat hij zwerven en wordt be
roepslandloper. Kriskras trekt hij door
Zweden, overal zijn ervaringen uit
breidend. Maar zijn zwerversnatuur is
ontembaar en de grenzen van zijn land
vormen voor de sigarenmaker Bolle
geen bezwaar om een zwerftocht door
de wereld te beginnen.
Als symbool van de menselijke geest,
rusteloos en zoekend naar waarheid,
zwerft de sigarenmaker van plaats
naar plaats en land tot land. Tal van
ontmoetingen, avonturen en andere ge
beurtenissen maken het bestaan van de
landloper aantrekkelijk en dit boek
zeer lezenswaardig.
OPLOSSINGEN ZATERDAGSE
HERSENGYMNASTIEK
1 In de paardenwereld; tanden, die
de leeftijd aangeven.
2 Geblinddoekt met het bijltje naar
de koek hakken.
3 De smeden; water, waarin het
gloeiend ijzer gedompeld wordt
om af te koelen.
4 Een borreltje of cognacje.
5 Zwitserland.
6 Neen, géén knorrepot of i.d., maar
een oudgediende, veteraan.
7 Groepsfoto moet zijn groepfoto.
8 Van 1686-1736.
9 Met een gitaar.
10 Dit is geen extra reukorgaan,
doch de Latijnse uitdrukking voor
iemand, die eindexamen gymna
sium of H.B.S. doet, zonder een
dezer onderwijsinstellingen als
gewoon leerling bezocht te heb
ben.
OPLOSSING ZATERDAGSE
KRUISWOORDPUZZLE
Horizontaal: 1 brak, 5 vlet, 9 ura
nium, 11 sta, 12 lis, 13 ar, 15 spelt,
17 m.g.. 18 ros, 20 s.m.a., 21 Rio, 22
slak, 24 mist, 25 inrit, 26 walm, 28
spat, 31 Ido, 32 Alb., 34 sar, 35 le,
36 zadel, 38 re, 39 aar, 40 zet, 42
balling, 43 zone, 44 gave.
Verticaal: 2 Rus, 3 arts, 4 Kaaps,
5 villa, 6 luit, 7 Ems, 8 vaars, 10
fagot, 14 rollade, 16 emerald, 17
misbaar, 19 s.a., 21 r.i., 23 kim, 24
M.T.S., 26 wilde, 27 l.o.. 29 p.s., 30
trema, 32 Aarle, 33 bezig, 36 Zaan,
37 Lena, 39 Abo, 41 t.g.v.
7)
„Tja.... tja.... 'a Denken", zei de
beambte. „Ik durf er me vingers niet
voor op te steken, maar dat staat me
toch iets voor dat zo'n soort koffer
vanmiddag door een dame is gehaald
en een uurtje later weer is terugge
bracht. Maar of die koffer van u was!
En later heit u hem dan weer ge
haald. Maar dat weet ik toch niet meer.
Misschien was het toen erg druk."
„Ja, dat was ook zo", zei Marta.
„Daarom. En dan let je zo niet op
de mensen, 't Recu dat is voor mij
't voornaamste I"
„Dat begrijp ik. Dus u dacht dat het
een dame was die hem toen gehaald en
weer gebracht heeft."
„Ja voor zover, voor zover! Ik zeg u
al: ik zou daar me vingers niet voor
durven opsteken. En 't kan ook best
zijn, dat dat over een heel andere kof
fer ging dan die van u!"
„Natuurlijk", sprak Victor nu weer,
„en u herinnert zich niet, dat een heer
ook zo iets met een koffer heeft be-
scharreld?"
„Een heer? Nee. Maar dat kan daarom
best gebeurd zijn! Oho! Met al die
drukte soms. Maar wat ik zee van die
dame dat str.at me wel zo'n beetje voor,
dat dat een kleine koffer was of dan
een suitcase, zoals u zegt".
„Hoe zag die dame er uit?" vroeg
Marta.
,De beambte lachte.
„Ja, vraag u nou maar toe! 's Kijken.
Daar komen hier wel eens meer dames.
Maar die dameHmze had een
groen manteltje aan. Dat is waar, dat
herinner ik me, omdat ze tweemaal ge
weest is en toen dacht ik nog: Kijk dat
is nou precies zo groen als gras!"
Victor lachte en stak zijn arm door
die van Marta.
„Nou, maar ik maak u mijn compli
ment hoor. U heeft een uitstekend ge
heugen en dat met zoveel drukte. Wel
bedankt. Kom kind, we gaan".
De beambte knikte eens, blijkbaar
nogal gevleid over het compliment.
Marta en Victor liepen gearmd de
trap af.
„Die dame in een grasgroene man
tel", zei Marta.
Victor knikte.
„Dat zou kunnen. De goeie man was
wel niet erg positief in zijn verklarin
gen, maar wat hij zei klonk nogal aan
nemelijk en zeker niet onmogelijk. Het
zou dan per slot van rekening ook nog
een gewone poging tot diefstal kunnen
geweest zijn. Iemand vindt het tasje,
ziet het recu en denkt: Aha, daar kan
wat in zitten. Maar het valt tegen en
nu brengt hij de eerst gehaalde koffer
maar weer terug in het depot. Wat er
in zit heeft voor hem geen waarde en
dan is zo'n bagagestuk maar een lastig
corpus delicti!"
Marta knikte.
Ze hadden nu inmiddels de auto weer
bereikt, stapten in en reden weg.
„Ja, zo kan het ook", antwoordde ze
met weini0 overtuiging. „Maar die da
me in een grasgroene mantel kan ook
een handlangster zijn".
„Van de eigenlijke dader?"
„Ja".
Ze zwegen beiden. Enige ogenblikken
later stopten ze voor een restaurant.
Marta was toch allesbehalve gerust
gesteld en ze voelde heel goed dat Vic
tor dat evenmin was, al zei hij het niet,
om haar te sparen. Zeker, het relaas
van die man in het depot was niet zo
heel stellig, hij zei zelf dat hij er zijn
vingers niet voor zou durven opsteken,
maar wat hij zei omtrent die dame in
die grasgroene mantel, dat gaf toch te
denken. Hoewel dat was ook waar!
het feit dat iemand een bagagestuk
terughaalt na het nog pas gedeponeerd
te hebben en het vervolgens andermaal
in depot geeft, dat is op zichzelf hele
maal geen verdachte handeling en zo
iets zal dikwijls voorkomen! Daar zijn
genoeg aanvaardbare reden voor te be
denken.
Het was vol in het restaurant en het
enige tafeltje, dat nog vrij was, stond
midden tussen de andere, zodat ze ge
dwongen waren heel voorzichtig in hun
spreken te zijn, maar Vjctor was een
aangename en onderhoudende prater en
hij slaagde er waarlijk in haar de on
gerustheid een beetje te doen vergeten.
Toch, onwillekeurig, keek ze om zich
heen om te zien of er soms in de buurt
een grasgroene mantel te ontdekken
viel, maar ze zag nergens iets, dat daar
op leek.
Het eten smaakte haar best en ze
dronken er een glas wijn bij: „Om je
Parijs niet te laten vergeten!" schertste
Victor haar toedrinkend: het was alle
maal waarlijk nogal opwekkend en ge
zellig.
De kellner had juist het dessert op
tafel gezet toen de loudspeaker van de
portier klonk: „Telefoon voor professor
de Raat.... Telefoon voor professor de
Raat!"
„Hé", zei Victor, terwijl hij zonder
overhaasting opstond, „wat kan dat
wezen? Ik wacht geen telefoon en nie
mand weet, dat ik op het ogenblik hier
ben! Een nieuw mysterie", besloot, hy
lachend en dan ging hij heen.
Marta zag hem na.
Ze had een neiging om nu overal iets
dreigends te zien, om te schrikken van
elk onverwacht geluid. Ze was van die
loudspeaker ook zo geschrokken, dat
heur hart er van bonsde, al had ze da
delijk tegen Victor gelachen, tóen bleek
dat die het zo luchtig opnam.
(Wordt vervolgd.)
(Advertentie Ing. Med.)
KATHLEEN FERRIER. Deze
zangeres wordt herdacht met een
kort concert van kunst- en volks
liederen, waarin haar expressivi
teit en haar noblesse ten volle
tot haar recht komen. We horen
enkele liederen van Schubert en
Brahms en enkele Engelse volks
liedjes, werkjes, waaraan zij haar
hart verpand had en die zij op
onvergelijkelijke wijze wist voor
te dragen Donderdag 19.40 over
Hilversum II, 298 m).
HET RADIOPHILHARMONISCH
ORKEST. Het voornaamste punt
van het programma is hier het
Scherzo Phantastique van Igor
Strawinsky. Dit is geïnspireerd op
het leven der bijen. De vorm is
driedelig. Het eerste en derde
deel ongeveer gelijk van bouw
geeft de activiteit in de korf
weer, het tweede de zonsopgang
en de bruidsvlucht van de konin
gin en de dood van haar uitver
koren gemaal. Door zijn bouw is
dit werk tevens een uitbeelding
van een eeuwige kringloop. (Don
derdag 20.05 over dezelfde zen
der).
DONDERDAG 22 OCTOBER
HILVERSUM I, 402 m.: 7.00 KRO,
10.00 NCRV, 11.00 KRO, 14.00—24 00
NCRV. 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.45
Morgengebed en Liturgische kalender.
8 00 Nieuws en weerberichten. 8.15 Gram-
9.00 Voor de huisvrouw. 9.35 Waterstan
den. 9.40 Gram. 10.00 Gram. 1003 Ge
wijde muziek. 10-30 Morgendienst. 11.00
Voor de zieken. 11.45 Schoolradio. 12.00
Angelus. 12.03 Lunchconcert. (12.30—12.33
Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33
12.40 „Wy van het land", causerie)
12.55 Zonnewijzer. 1300 Nieuws en Ka
tholiek nieuws. 13.20 Viool, cello en hobo.
13.45 Gram. 14.00 Gram. 14.45 Voor de
vrouw. 15-15 Gram. 15-38 Tenor en piano,
16.00 Bijbellezing. 16.30 Vocaal Ensem
ble. 16.50 Gram. 17.00 Voor de jeugd.
17.30 Gram. 17 45 Voordracht. 1805
Pianorecital. 18 35 „Raadhuis-praat". 18.45
Gram. 19.00 Nieuws en weerberichten.
19.10 Voor de jeugd. 19-30 Gram. 20 00
Radiokrant. 20.20 Gevar. programma.
22.00 Gram. 22-10 „Ik denk er zo over..
en U?". 22.20 Orgel en alt. 22 45 Avond
overdenking. 23.00 Nieuws en S.OS-
berichten. 23.15—24.00 Gram.muziek.
HILVERSUM II, 298 m-: 7.00-2400
AVRO. (7.50—8.00 VPRO.I - 7 00 Nieuws.
7.10 Gram. 7.15 Gym 7.&0 Gram. 7.50
Dagopening, 8.00 Nieuws. 8.15 Gram. 9.00
Morgenwijding. 9.15 Koorzang. 9-30 Voor
de vrouw. 9.35 Gram 10.50 Voor de kleu
ters. 11.00 „Studio Europa", Nederlands
-Zwitsers programma. 12.00 Amusements
muziek. 12.25 In 't spionnetje. 12.30
Land- en Tuinbouwmededelingen. 12.33
Orgelspel. 12.50 Uit het Bedrijfsleven.
13.00 Nieuws. 13.15 Mededelingen of
gram-muziek 13.20 Promenade-Orkest en
soliste 14.00 „Mag ik mij even voorstel
len 7 Mijn naam is Coxl", hoorspel. 14.35
Altviool en piano. 15.00 Voor de zieken.
16.00 Tussen vier en vijf. 16.45 Voor de
jeugd. 17.30 Gram. 17-45 Regeringsuitzen
ding: „De Rijksdelen Overzee en het Ko
ninklijk Instituut voor de tronen" door
Prof. Dr. V. J. Koningsberger. 18.00
Nieuws. 18.15 Sportproblemen. 18.25 Re
portage of gram. 18.40 „Bill Sheriff en
zijn Preurie-duivels", hoorspel. 19.00 Voor
de kinderen. 19.05 Gesproken brief uit
Londen. 19.10 Amus muziek. 19.30 „Mijn
Zuid-Afrikaanse ervaringen", causerie.
19.40 Gram. 2000 Nieuws. 20-05 Radio
Philharmonisch Orkest en solist. 21.15
Cabaret. 21.45 Orgelconcert. 22 05 Disco-
causerie. 22.45 Sportactualiteiten. 2300
Nieuws, 23.15 Gram. 23.3524.00 Gram.
Televisie. N T.S. Gez program. 20.15
21.00 Voetbalwedstrijd EngelandEuro
pees Elftal.
Y/il-
(Advertentie Ing. Med.)