Echtscheiding als een bedrijf SPAKENBURG De lof der SASKIA De Parij se tussencollecties dwaasheid De baby gaat kruipen werkt voorFen Dior KLOOSTERBflLSEli Knopen uit staven, kogels en rondelen Toenemende verontwaardiging in de Ver. Staten over de hebzucht van huwelijkszwendelaarsters Meeste zelfmoordenaars gehuwde mannen Verwachtingen voor het zomerseizoen RHEUMATIEKSJZ Parij se interesse DOOR ZATERDAG 38 NOVEMBER 1958 (Van een bijzondere correspondent) SCHEIDINGSMANIE, een bijzonder opvallend verschijnsel in het leven van de zgn. elite-kringen in de Ver. Staten, heeft men wel eens als de wettelijke methode van polygamie aan geduid. Meer en meer komt in Amerika de materiële kant van het huwelijk naar voren en men heeft ae vraag gesteld of de echtscheiding eigenlijk niet een systema tisch bedrijf is geworden. Kort geleden gaf een zaken man, „in goede economi sche omstandigheden levend" een huwelijksadvertentie op. Hij kreeg niet minder dan 6000 brieven, allemaal van jonge meisjes van goede fa milie, tenminste dat beweer den ze, want dit was uit drukkelijk als voorwaarde gesteld. Alle 6000 verklaar den zich bereid de onbeken de, van wie ze toch niets afwisten, behalve dan dat hij welgesteld of rijk was, op stel en sprong te huwen. Dit kleine voorval, dat zeker geen uitzondering is, geeft te denken. In de eerste plaats bewijst het, dat de ontwikkeling in de Ver. Sta ten zich wel heel ver ver wijderd heeft van de toe standen in vroegere tijden, toen de vrouw in de minder heid was en door vele man nen het hof gemaakt en be geerd werd. Hierop berust immers de positie van de Amerikaanse in het maat schappelijk leven en de hele scheidingsrechtspraak, die de gescheiden man tot fan tastische alimentaties pleegt te veroordelen? Verder blijkt uit het feit, dat duizenden jonge vrou wen zonder enig bezwaar bereid zijn met iemand, die ze helemaal niet kennen, in het huwelijk te treden, dat een gedeelte van de Ameri kaanse vrouwenwereld het huwelijk beschouwt als een zakelijke overeenkomst, waaruit men zich bij de eerste gelegenheid de beste kan terugtrekken, om de partner tot hoge financiële uitkeringen te dwingen. Een soort afkoopsom of schade vergoeding dus, die ook bij andere zakelijke overeen komsten in zwang is. EEN ANDER FEIT, dat in dit ver band naar voren gebracht moet worden, is het volgende: de Ver enigde Staten zijn een van de wei nige landen, waar gehuwde mannen in veel groter aantal zelfmoord ple gen dan vrijgezellen. Amerikaanse sociologen hebben in dit verband het volgende opgemaakt: de meeste zelfmoordenaars hun aantal be draagt 28.000 per jaar zijn arme echtgenoten, die een echtscheidings proces te wachten staat en die ge kweld worden door de gedachte, dat de réchter hen tot betaling van een alimentatie aan hun zogenaamde betere helft zal veroordelen, die hun financiële krachten te boven gaat. Voor de niet-Amerikaan en niet alleen voor deze, want ook in de Verenigde Staten zelf begint men hiertegen in opstand te komen is het absoluut onbegrijpelijk waarom de rechters bereid zijn de overdre ven eisen van vrouwen, die zich uit gewoonte plegen te laten scheiden, toe te wijzen. De op een na laatste echtgenote van de genoegzaam be kende Tommy Manville, Anita Rod- dy-Eden, een gewezen cabaretdan- séres, had na een huwelijksleven van 28 dagend) een vonnis weten te verkrijgen, waarbij haar een uitke ring van 1000 dollar per maand werd toegewezen. Thans heeft ze een eis ingesteld voor 2000 dollar per week, het achtvoudige dus, omdat de tot dusver betaalde alimentatie „belachelijk gering" was. Volgens de algemene ervaring zal haar eis in gewilligd worden. „Mrs. Simpson de Tweede" DAAR is ook dat geval van de mar kies Milford-Haven, een neef van de koningin van Engeland, die in 1950 tegen de wil van zijn familie de Amerikaanse Romaine Simpson had gehuwd. Milford-Haven werd door de openbare mening in de Ver enigde Staten allesbehalve sympa thiek gevonden. Toen het huwelijk ontbonden zou worden, trok ieder een openlijk partij voor „Mrs. Simp son de Tweede". Deze mening ver anderde echter geheel, toen de echt genote zich bij de scheiding' meer dan 1200 dollar per maand het toe wijzen, terwijl ze de uitkering van haar eerste man, Mr. Simpson, ten bedrage van 150.000 dollar, bleef in casseren. Deze hebzucht heeft de openbare mening tot verontwaardi ging gebracht en men vraagt zich af waar Milford-Haven, die geen per soonlijk vermogen bezit, deze bedra gen vandaan moet halen. Nog groter opzien heeft een ander geval gewekt, dat op het ogenblik het algemene onderwerp van gesprek vormt: Barbara, zich noemende „Bo bo" Rockefeller, een 36-jarige vrouw, dochter van een arme immigrant uit Litauen, die als 30-iarige tot „Miss America" werd gekozen en kort daarop Winthrop Rockefeller, zoon van John Rockefeller Jr. huwde, heeft een bijzonder lucratieve tactiek bedacht. Daar het deze keer de man is, die de scheiding wenst, stelt „Bobo" zichzelf op een nobel voet stuk, doordat ze weigert toe te stem men in enige vorm van scheiding, de meest verlokkende alimentatie aanbiedingen afwijst en naar buiten de vrouw speelt, wie het om niets anders te doen is dan haar huwelijk en haar home te verdedigen. Deze vrome leugen werd zolang geloofd, totdat uitkwam, dat ze wel de ali mentatie had afgewezen, maar niet een kapitaaluitkering ten bedrage van vijf en een half millioen dollar. Sindsdien is de openbare mening hoogst verontwaardigd, dat de doch ter van een arme landverhuizer uit Litauen dergelijke bedragen nodig heeft, om, naar ze beweert, de le vensstandaard op te kunnen houden, waaraan ze gewend is. In toenemende mate beschouwt men het in de Verenigde Staten als een waar schandaal, dat de recht banken met onbegrijpelijke groot moedigheid alimentaties aan geschei den vrouwen toekennen, die niets meer te maken hebben met onder houdsplicht, nóch in overeenstem ming te brengen zijn met de finan ciële draagkracht van de echtgenoot. Overigens is de grote meerderheid van de Amerikaanse vrouwen zelf met deze toestand in het geheel niet tevreden, omdat ze niet vertegen woordigd willen worden door een vrouwentype, dat de echtscheiding gebruikt als een middel om steeds meer geld te bemachtigen en daarom moreel op dezelfde trap staat als de een of andere gangster of flessen trekker. Tegenoffensief Het schijnt echter niet alleen bij enkele protesten te bl'"T°n. Dr mannen zijn namelijk tot een tegen offensief overgegaan, waarbij ze ge leid werden door een zekere kaoi- tein MacClusky. Het is MacClusky al evenzo vergaan als tienduizenden van zijn ui£dts,achtoffers: zijn vrQuw heeft zich van hem laten scheiden en een onevenredig hoge alimentatie weten te verkrijgen. De gescheiden echtgenoot stuurt haar nu iedere maand een chèque, waarop hij op de achterkant met rode iiikt het woord „Alimony" heeft géschreven. Dezelfde aantekening staat ook op de enveloppe, vergezeld van een groot aantal uitroeptekens. Dit schijnt de dame in kwestie nogal onaangenaam te zijn, want ze heeft een eis ingesteld een en ander te verbieden, daar ze zich door dit woord „zozeer vernederd wordt, dat ze er na aan toe is zelfmoord te plegen." Er zal wel geen wettelijke bepa ling te vinden zijn, die een brief schrijver verbiedt op de enveloppe de inhoud van de zending kenbaar te maken. Het is dus aan te nemen, dat de rechtbank de eis zal afwij zen en dat MacClusky zijn onaan gename aantekeningen mag blijven aanbrengen. Tienduizenden geschei den echtgenoten willen deze metho de overnemen. Want het schijnt, dat dit, met het oog op de hardnekkig heid, waarmee de rechtbanken aan deze onwaardige rechtspraak vast houden, de enige mogelijkheid is om iets tegen de hebzucht van vrouwe lijke huwelijkszwendelaars te onder- (Advertentle, Ing. Mcd.) bijbehorende japon, ofwel er een brede ceintuur van maakt met lange afhangende slippen. Trouwens ook in de Boutiques (bijna iedere cou turier heeft er één, en maakt er een speciale collectie van tegen lagere prijzen) zijn opvallend veel kledingstukken mét linten te koop. Hele rokken worden ervan ge maakt, zoals door Sohiaparelli en Hubert de Givenchy, waarvan de eerste brede linten aan elkaar zet, in aflopende tinten van beige tot cognac bruin, tot de vereiste lengte is bereikt, terwijl Givenchy er blijk baar meer voor voelt lengte stre pen van taftlint aan te brengen in een zwart fluwelen rok. Bij wijze van ceintuur gebruikt dezelfde Cou turier een breed zwart lint al?, tus- senzetsel' in een grijze mantel. Kleine gebréide of -gehaakte jRoéd- jes worden in de Boutiques ^iieze (Van een onzer medewerksters). ^OALS ieder jaar hebben de Pa- rijse grootmeesters der mode ook nu weer hun tussencollecties getoond. Zij doen dit nog steeds tweemaal per jaar (immers tus sen de grote collecties in) en al zijn de getoonde modellen dan gering in aantal, toch hebben wij er wel wat aan als wij ons wil len verdiepen in de verwachtin gen voor de zomer. Er zijn nu al weer bijna vier maanden voorbij gegaan, sinds wij voorgeschoteld kregen wat men zich als winter mode dacht; geen wonder dus, dat de eeuwig durende evolutie al weer haar sporen heeft nage laten. WAT de stoffen betreft, ligt het in de lijn der verwachtingen, dat tweed zich voor het voorjaar en de zomer zal handhaven, waarbij het accent voornamelijk op „gekledere" modellen zal liggen. Deze tweeds worden steeds dunner en lichter; lijken steeds meer op éffeh wollen stoffen, niet in het minst door hun gedekte kleuren. Zwart wordt veel gecombineerd met tabaksbruin, en dit laatste heeft dikwijls een rode gloed. De diepe en wijde dócolleté's van sommige japonnen hebben geen schouderbanden, doch worden opge houden door kleine mouwtjes om de bovenarm. Deze ontwikkeling heb ben wij ook reeds in de wintercol lectie van Mme Carven gezien. Kleine bolero's en jasjes bij deze japonnen behorend, worden steeds korter en sluiten strak aan. Door deze korte lijn wekken zij de in druk van een verhoogde taillelijn. Er worden veel linten gebruikt, zoals b.v. door Mad. de Rauch, die er de halslijn van een jasje mee accentueert en het décolleté van de winter vèel met lint gegarneerd". Dit is' te zien bii Jacques Heim, die o:m. een rood lint plaatst op een groene baret, bii Henry a la Pensee, die cognac met grijs lint combineert én een grijze baret met een grote grijze strik. Een avondhoedje bij deze couturier is geheel van breed tu- quoise-blauw lint gemaakt, terwijl de bijbehorende mof van zwart flu weel met strikjes in dit zelfde blauw gegarneerd is. En dan zijn er de handschoenen (soms ook geheel vah lint aan elkaar gezet, dan we.er met een enkele garnering van dit mate riaal) en de gebreide jasjes en ves-, ten. Hierbij wordt lint Zowel van de buiten- als aan de binnenkant (dit laatste ter meerdere stevigheid) ge bruikt. WELKE BABY vindt het niet verruk kelijk om grote ontdekkingsreizen door de kamer te ondernemen? En als je dan zoveel vreemde zaken te pnder- zoeken hebt, is het toch geen wonder, dat je daarbij je sokken en pantoffels kwijt raakt! Maar Mammie weet er wel iets op te vinden, dat baby geen koude teentjes krijgt. Ze maakt een heerlijk warme broek met aange bouwde" voetjes, en hierbij heeft u het patroon. Het'is getekend voor de leeftijd van omstreeks één jaar. Als materiaal ge bruikt u eert» wasbare soepele wollen stof. Alle patroondelen knipt u twee maal. U stikt de zij- en beennaden dicht en daarna de middennaad. Het voetrandje wordt, waar aangegeven, in- gerimpeld of in een paar kleine plooi tjes gelegd en zo aan de broekspijp ge naaid, dat de achternaad van hei voetje tegenover het pijltje komt en de voorvouw tegenover het kruisje. Dan verbinden we het met het zooltje, dat u desgewenst van dubble stof maakt. Langs de bovenkant van de broek komt een schuifzoom, waardoor o v. zo o zo 30 I RAND ZOOL 5l u een elastiek haalt. Aan de voorkant naait u er 'n paar 3 cm brede schouder banden aan, die van achteren aange knoopt worden. Als u ze zowel voor als achter kruist, zullen ze niet afzakken. Op de schouder maakt u er dan een bijschuinertje in. Uw spit, Uw lendenpijn weg met Alcker's Kloosterbalscm, die (arkis) onder de huid doordringt en Uw pijn verdrijft. Spoedig zegt gij: ,GEEN GOUD ZO GOED' (Advertentie. Ing. Med.) (Van onze speciale verslaggever f\NOPVALLEND in de wijde uitgestrektheid van het Spakenburgse polderland, verscholen achter een rij lage huisjes, ligt de N V. Hollandsche Knoopen- fabriek. 's Avonds als de stoomfluit gaat, klotsen de klompen op de smalle dijk. Meer dan driehonderd Spakenburgers en Bunschoters hebben hier een nieuw bestaan gevonden, toen het land de visserbevolking de zee ontnam. Nederland als vissers-natie, heeft in de loop der eeuwen in het buitenland een goede naam gekregen en ook de Spakenburgers hebben daartoe voor een niet onbelangrijk deel bijgedragen. Dat Spakenburgs rol in de Nederlandse visserij thans vrijwel is uitgespeeld, kan men betreuren. Verheugend is het echter, dat dit pittoreske dorpje met zijn nijvere bevolking toch is blijven werken aan de versteviging van Nederlands reputatie buiten de grenzen, zij het dan op een geheel andere wijze dan de oude generatie het heeft gedaan. DE Hollandsche Knoopenfabriek heeft in de kwart eeuw van haar bestaan in het buitenland een naam gekregen, welke vele industrieën haar kunnen benijden. Hoe men in Spakenburg deze internationale faam heeft weten te verwerven, wordt enigszins duidelijk, als men een kijk je gaat nemen in dit bedrijf, dat interessanter is dan men zou ver moeden. Meer danvijftig procent van alle knopen, die daar aan de Zuid wenk jaarlijks worden gemaakt, zijn bestemd voor de export. En nu zult U zelf al wel begrijpen, dat dit geen gewone huis-tuin- en keuken- knopen zijn. We zeiden al dat de Hollandsche Knoopenfabriek iets te vertellen had op de internationale markt. Om het nog duidelijker te maken; elk seizoen kijken de Parijse modehuizen met grote belangstelling uit, naar wat Spakenburg op de markt gaat brengen. En dat wil wat zeggenWie in de modellen- kamer die duizend-en-één modellen ziet. welke in de loop der jaren zijn gemaakt, zal zich de ogen uitwrij ven. En elk seizoen is het nodig, dat er weer iets nieuws op de markt wordt gebracht. Er zijn vele ont werpers en deze moeten wel over een zeer vindingrijke geest beschik ken om aan die steeds weer terug kerende vraag naar nieuwe en nog mooiere modellen te kunnen vol doen. Geen dode stof WIE een middag met deze knopen- ontwerpers praat over de vele facetten van hun beroep, komt tot de ontdekking, dat een knoop toch wel iets meer is dan alleen maar een nuttig middel om rok en hemd in het gareel te houden. „Het is geen dode stof, maar een levend iets", •'egt men in Spakenburg. „Elk land en volk heeft zijn eigen karakter eigenschappen en daarmede moet UNIGE KOLOMMEN geleden heb ik u op de valreep van de laatste alinea een belofte gedaan, die zoet- jes-aan dringend óm vervulling vraagt. Want de natte straten, de feestel ijke winkelramen en de snelkorten- dè dagen waarschuwen ons al zonder kalender dat het heerlijk avondje weer voor de deur staat. En gedach tig hieraan groeit er in menig huis moedersbrein een geweldig vraag teken: Wat ter wereld zullen wi.1 nu dit jaar eens in de schoen stoppen. Het moet aardig zijn en liefst wat duurzaam en vooral weer eens wat anders, maar in geen geval al te prijzig. Zet de knapste econoom er aan en hij zal u wetenschappelijk bewijzen dat dit het schaap met vijf poten is en dus onbestaanbaar. Maar elke rechtgeaarde moeder van op groeiend kroost komt toch ten min ste eens per jaar met dat wonder- beest op de proppen. Als ik dan, te uwen gerieve, in deze aangelegenheid mijn duit in de zak van Zwarte Piet mag doen: hebt u bij geval u\y gedachten al eèfis la ten dwalen in de richting van een kinderboek? Ik vraag dit met temeer klem, omdat ik tot mijn pijnlijke verwondering elk jaar weer heb moeten vaststellen, dat de winkelen de stroom tijdens de eerste Decem berdagen altijd als bij afspraak aan de boekwinkels voorbij spoelt...... Zo overstelpend druk als het zijn kan rond het speelgoed en de snoeperij, zo onbehaaglijk stil is het tussen de kinderboeken. En terwijl menigeen grif dertig gulden neerlegt voor een autoped op luchtbanden, die mis schien over twee jaar als oud roest zich in het schuurtje staat te ver velen, schudt die zelfde menigeen misprijzend het hoofd over de drie gulden die men voor een goed kin derboek durft vragen. Een boek? Kom nou: als ze het uit hebben kjken ze er niet meer naar om, en daar heb ie dan je goeie geld voor uitgegeven. \TIET MEER naar omkijken? Dan zal ik er toch eens een van de toonbank nemen, waarvan minstens uw achterkleinkinderen nog plezier beleven. En daarmee meteen mijn belofte gestand doen. zijnde eèn warm pleidooi voor een reeks zojuist opnieuw verschenen kinderboeken van ongemene kwaliteit. Opnieuw verschenen: u moet namelijk weten dat de eerste uitgave dateert van omstreeks de twintiger jaren. Wij hadden toen juist de eerste wereldoorlog achter de rug: een oor log die u zich wellicht nog maar met moeite kunt voorstellen: wii zijn immers al vanzelfsprekend aan bliksemstrategie, verschroeide aarde en dodencijfers met risten nullen ge wend. Maar toen een slepend zeer van vastgevroren fronten en mod derige loopgraven vrat met de taai heid van een smeulende heidebrand evenzeer duizenden lichamen en geesten weg. Het lijkt onbestaanbaar dat uit die trieste slopende misere nog zoiets zuivers en glimlachends als een vrolijk kinderboek kan te voorschijn komen. N- En toch is dat wonder mogeliik gebleken. Ergens in een Franse loop graaf lag een Engels officier wegge doken en schreef lange brieven naar zijn vrouw en kleine dochter thuis. En om zich alle ellende en benauwe nis ver van het lijf te houden, begon hij voor dat kleine meisje bij stuk jes en brokjes een wonderlijke ge schiedenis te verzinnen, opgesierd met naïeve krabbeltjes van eigen makelij. Gehoorzaam aan de wet der tegenstellingen wordt die histo rie er een vol van licht optimisme, zachtzinnige humor en een volstrekt onsentimentele, maar diepe genegen heid voor alles wat leeft, de dieren in het bijzonder. De held is een koddig, goedhartig mannetie: een eerzaam doktertje ergens in een Engels stadje. Veilig opgeborgen in een vredig verleden kan hij zo excentriek en zo heerlijk humoristisch zijn als hij zelf wil. Hii wordt versierd met de weinig eerzuchtige naam van Dr. Dolittle, al wordt er direct bijgevoegd dat hij in wezen iemand was van Think-a- lot. Weinig doen en véél denken, maar dan in de vredige idylle van een klein- steeds doktershuis in het vriendelijke Puddleby: kan een man in een loopgraaf meer verlangen? Is het wonder dat deze goedgehu meurde mensenvriend, tevreden met zijn practijk overdag en zijn fluit in de avondstond, van pure goedhartig heid overschakelt van het mensen cureren op het dieren genezen? En hoe: u moet de doodernstige dwaas heid lezen waarmee dit alles be schreven is. HIJ KRIJGT het zó volhandig, dat hii aan één wachtkamer niet meer genoeg heeft, en zelfs met diverse ingangen moet gaan werken om al het lijdend gedierte toegang te ver lenen. Grote deuren, voor paarden en koeien en een tunneltje naar de kelder voor de muizen, die daar ge duldig op hun beurt zitten, te wache ten. In de tuin logeert een alligator uit een circus, en een zeer dank bare patiënt is een bijziend oud ploegpaard met een bril op. Aange zien geen vrouw ter wereld bereid is in een permahente menagerie te leven, wordt zijn huishouden ver zorgd door een bedrijvige eend, ge assisteerd door een aap, een hond, een varken en een papegaai. Welke papegaai zich vooral verdienstelijk maakt door hem in de avonduren diverse dierentalen te leren, zodat onze dokter zich vlot in het „honds" en „paards" kan uitdrukken Ik zal mij wel wachten u meer te verklappen van deze kostelijke kol derhistorie met een zeer diepe-1 en positieve ernst als ondergrond want dan nam ik onbeschaamd deze hele krant in beslag. U moet het zélf genieten en ver volgens uw kinderen in de lange winteravonden voorlezen: het zal u en het hele stel tot in lengte van dagen amuseren. U begint met De geschiedenis van Dr. Dolittle, en dan i u niet af te slaan van De zeerei zen en Het Circus en al wat Hugh Lofting nog verder op dit thema gefantaseerd heeft. F,en familiebezit voor jaren en een blijvend va- cantie-oord bovendien. Typisch Spakenburgs is de model len-kamer van de Hollandsche Knoopen-fabnek. Met al die veel kleurige knopen op en die bonte klederdracht vóór de tafel, is het voor de buitenstaander een schilder achtig tafereeltje. men rekening houden bii het ont werpen van een knoop. Frankrijk, Italië, Spanje, kortom de Zuidelijke landen geven méér mogelijkheden tot variaties en kleurschakeringen dan bijvoorbeeld Engeland en Scan dinavische landen, die over het alge meen een rustig product apprecië ren". Dank zij de vele internationale contacten van de Hollandsche Knoo penfabriek is het mogelijk, dat men in Spakenburg zo goed aan de smaal^ van het buitenlandse publiek kan voldoen. In feite werkt het gehele bedrijf mee aan het ontwerpen van nieuwe modellen. Wie een goed idee heeft, kan dit voorleggen aan de directie en bij uitvoerbaarheid wordt het dan gaarne geaccepteerd. Practisch alle knopen worden in Spakenburg met de machine ge maakt. Er is echter een klein per centage. dat de vaardige hand van de vakman behoeft. Wij zagen hoe een Spakenburger met de vaste band als van een schilder op een opper vlak van enkele milimeters, kleine ijs-bloempjes graveerde. Dit was nog zuiver ambacht, dat door geen ma chine kon worden vervangen. Als grondstof voor de knopen wordt galalith gebruikt, een proauct dat wordt gemaakt van caseïne, een eiwitstof, welke men weer verkrijgt uit de ondermelk. Daarnaast beeft men het doorzichtig plexiglas, dat ieder wel eens gezien heeft in de vorm van vliegtuigglas. Al dit mate riaal. waaruit de knopen worden geboren, ligt in de vorm van sta ven, kogels en rondellen in de ma gazijnen opgeslagen. Een uitgebreid machinepark met de meest moderne draai-, schaaf-, boor-, pers- en snijmachines dient er voor. om van al dat ruwe mate riaal knopen in de meest wonder lijke vormen en kleuren te maken. Ja. kleuren vooral: de Spakenburgse knopenmakers zijn. wat het verven en het combineren van kleurstoffen betreft, ware kunstenaars. In een kleine ruimte, als die van een apotheek, zagen ^ii Wout Heynen. Niet op voetbalschoenen, maar in de blauwe werkkiel. Als een wonder dokter tussen dampende ketels, fles- - ies en pannen brouwde hii de verf- baden, waarin de knopen hun ge daante-wisseling ondergaan. JO- is dit bedrijf vol afwisseling en activiteit. „Vroeger heeft men wel eens personeel op wachttijd moeten zetten, gedurende de slappe maan den, maar daar is tegenwoordig geen sprake van. De laatste twee jaren is er byna onafgebroken overge werkt 'otn de vele orders op tijd af te krijgen". En ook voor de toekomst kqn de (directie een gunstig geluid laten horen. Gehoopt wordt, dat het buitenland belangstelling zal blijven behouden voor de exclusieve nou- veauté's. Zolang Fath en Dior in spiratie blijven vinden voor nieuwe re lijnen en kleuren in de mode, zullen de Spakenburgse Geertjes en Antjes daar op de Zuidwenk moei lijk gemist kupnen worden, want zolanp ook zal de Hollandsche Knoo penfabriek steeds een passend ant woord klaar hebben op de laatste grilligheden der modehuizen. RHEUMATIEK.„ tw tergende wlnterlovnal legt het «f tegen de weldadige warmte de PUnstillende Thermogene (Advertentie, log. Med.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Heldersche Courant | 1953 | | pagina 9