Vrijwel iedere Amerikaan is
verzot op knutselen
Le Père Souris, de koning der
Parijse „Camelots"
De hobby van de individu is een belangrijke
factor in de economie
Iedere vrouw kan voortaan
confectie dragen
Standwerker met een eminent
verkooptalent
In een oude broek en versleten trui
Hij voelt zich door de
film benadeeld
Wereldverbruik wol
nam weer toe
Kwaliteit doorslaggevend
D£ EÉNS zo opgewekte Koning der
YTUJDAG 26 FEBRUARI 1954
(Van onze correspondent te New York
£)E AMERIKANEN zijn er in geslaagd heel de we
reld ervan te doordringen, dat „efficiency" het
toverwoord is, waaromheen het Amerikaanse leven
draait. De bezoeker uit het buitenland, die in onze
metropolis of in de andere grote steden poolshoogte
komt nemen, wordt inderdaad prompt overrompeld
door vele bewijzen van mechanische perfectie, maar
als diezelfde bezoeker in de gelegenheid zou zijn op
één van de beide dagen van het week-end (want nie
mand die zichzelf respecteert is hier op Zaterdag op
kantoor, tenzij hij er een andere dag vrij voor heeft
gekregen) eens thuis te gaan neuzen bij zijn zaken
relaties of arbeidersvrienden, dan zou hij tot heel
andere conclusies over Amerika komen. Met een
variant op de triomphantelijke leuze van een bekend
merk stofzuiger zou zijn conclusie dan luiden, dat
Amerika een land is van knutselaars en dat de Ame
rikaan iemand is, die bouwt, maakt, en leert.
Niet lang geleden waren wij gast van een Ameri
kaans gezin, dat zo het al niet dik in de million-
Denk niet, dat dit
een uitzondering
js. De Amerikaan
thuis is naar
maatstaven van
herenmode geme
ten ongetwij
feld 's werelds
slechtst geklede
man; hetzelfde
geldt (zonder on
hoffelijk te willen
zijn) voor zijn
vrouw en kinde
ren. Maar hij
draagt comfortabe
le kleren, waarin
hij zich kan uit
rekken, gymnas
tiek kan doen, de
vaat kan wassen,
het kippenhok
schilderen, zonder
zich over een vlek
of een scheur zorg
te maken. En elk
Amerikaans geziflf
heeft het wel be
leefd, dat een goed
aangeklede hui
zenmakelaar of
een aannemer aan
de voordeur belde,
door een in Weat-
shirt gehulde vrou
wenfiguur werd
opengedaan en
vroeg: „Zeg zou
je mevrouw wil
len zeggen, dat
mijnheer Pieterse
er is", waarop het
antwoord dan luid
de: „Ik ben me
vrouw".
We weten niet,
of het met de com
fortabele kleren ende knutselzucht van
de Amerikaan is als met het verhaal
van de kip en het ei: wat was er
eerst? Maar in elk geval, de comfor
tabele kleren komen de knutselzucht
ten goede. Naar ons oordeel is de
practische toepassing van het „aap,
noot, mies" voor elk Amerikaans kind
een boekje, waarvan de titel begint
met „hoe leer ik...." Dit geldt van
baseball tot breien en van Indiaanse
cultuur tot het inmaken van aardbeien
en paddestoelen. Dit „hoe leer ik",
„hoe maak ik", „hoe bouw ik" is de
draad, die door het leven van elke
Amerikaan loopt. Iedere week op Zon
dag bevatten de kilogrammen-dikke
bladen vier a zes pagina's advertenties
van kleine werktuigjes en andere
„gadgets" met behulp waarvan een
Amerikaan iets „zelf kan maken".
Vooral ten plattelande worden deze
pagina's met aanzienlijk meer aan
dacht gespeld dan de laatste uitspraak
van Eisenhower in de eerste kolom
van pagina 1. De fabricage van deze
werktuigjes vormt een milliardenin-
dustrie. De makers en verkopers ervan
krijgen hun advertentie-duiten royaal
terug, dank zij de geweldige omzet.
In de huid van een ander
J-JET is hier heel normaal, als een
zakenman tijdens het week-end
boer wordt en een kudde superieur
fokvee in stand houdt, met alleen de
hulp van een boerenknecht door de
week. Het aantal prominente Ameri
kanen dat Churchill's metselhobby
heeft overgenomen, loopt in de zes
cijfers; en z:j beperken zich niet tot
muurtjes. Het duurt soms twee of drie
jaar voor hun project is voltooid.
Maar ze bouwen hun eigen huis,
zoals u en ik in onze kinderjaren van
ecn schema ons „kristalletje" con
strueerden. Hun vrouwen deinzen *-r
niet voor terug met een stokerspet
°P een hoge ladder te klimmen en
het huis te gaan schilderen. Ameri
kanen zijn spaarzaam en ze beweren,
dat dit de hoge kosten van beroeps
schilders onnodig maakt. (Dit is kos
telijke theorie, maar in de practijk
ziet het er vaak wat amateurig uit en
duurt het een half jaar, voordat het
huis is afgeverfd, terwijl een beroeps
man er niet meer dan een paar dagen
voor nodig had gehad).
Zelf hebben wij dezer dagen vrien
den geholpen bij het leggen van blok-
3® linoleum als vloerbedekking. De
gastvrouwe was tegelijk'- 'ijd bezig de
keuken te behangen Dank zij een nieu
we kleefstof die rechtstreeks op de muur
wordt gesmeerd, is Hitler's oude vak
kinderspel geworden niet langer hoeft
men eerst stijfsel aan de achterkant
van het papier te smeren en zich daar-
na in bochten te wringen om de witte
viezigheid niet aan gezicht of kleren
'e krijgen. Nu plakt men de nieuwe
tollen onmiddellijk op de reeds van
kleefstof voorziene wand. De plak-
Past.a droogt traag, wat het voordeel
biedt dat het geen doodzonde is, wan-
neer bij de eerste „druk" het nieuwe
nairsklasse valt, er toch angstig dichtbij komt. De
heer des huizes, in het zakenleven bekend om zijn
dure kleding en dito wild gekleurde dassen, ontving
ons in een goedkoop, veelkleurig geruit flanellen
hemd, waaronder hij een donkerblauwe, ijzersterke,
doch overjarige metselaarsbroek droeg, waarop de
sporen van verf en motorolie zich grillig afteken
den. Zijn wederhelft, die men zich van de pagina's
der dure society-bladen alleen maar herinnert door
de duiveneieren-van-diamanten, bij de firma Cartier
gekocht, en de creaties van Mainbocher en Dior, haar
aan het lijf gegoten, voelde zich kennelijk behage-
lijk in een „sweart shirt" (een vormeloos, trui
achtig geval dat hooguit 1.87 dollar kost). Ondanks
een bescheiden legioen butlers en keukenprinsessen,
had zij de Zondagochtend doorgebracht met het
bakken van een zeer bijzonder soort cake, terwijl
haar echtgenoot zijn technische kennis eerst had
gebotvierd op de carburator van zijn auto en daarna,
omdat het nog zulk lekker zacht weer was, wat Hol
landse bloembollen in de grond had gepoot.
een kwam met haar budget. Wat haar
echter verbaasde was het feit, dat
een dergelijke stalen bank in Neder
land enige keren zo duur was. Toen
ze enige tijd later haar familieleden
kwam ezoeken, keek ze rond en zag
geen schommel. Op haar discrete vraag
kreeg z- te horen, dat de bank nog
„in de auto stond". Dat kwam haar
vreemd voor. Het leek haar ondenk
baar dat een vierpersoonsbank van
dit formaat in enig ander voertuig
dan een levensgrote vrachtauto paste.
Vrezende d :t haar geschenk niet in de
smaak was gevallen, zeide zij deze
bank in de auto te willen zien. In de
bagageruimte trof zij inderdaad een
aantal smalle in dik karton verpakte
pakken aan. „Dat is de bank" zeiden
haar familieleden. „Kan niet", zei de
Nederlandse, „want wat ik kocht, was
wel zó'n (en haar handen beschreven
een wijde boog) ding". Hierop volgde
een luid gelach. De heer des huizes
sneed één der pakketten openeen
aantal keurig witgelakte buizen kwam
te voorschijn. Uit een ander pakket,
kwamen de veelkleurige kussens te
Houten panelen voor uw huiskamer komen kant en
klaar, een hamer, een paar spijkers en een timmermans,
oog zijn voldoende uitrustingsstukken, waarmee de heer
des huizes in een paar uur de huiskamer kan omtoveren.
papier wat scheef naar beneden loopt,
het kan rustig recht worden getrok
ken vóór het plaksel hard wordt.
Diezelfde dag observeerden wij een
vriend-buurman, die kostbare dollars
had geïnvesteerd in een zaagmachine,
voortgedreven door een put-put-put
benzinemotortje. Het duurde twee uur
en kostte ettelijke liters benzine vóór
hij het apparaat aan de gang 1 d
gekregen en 'oen hij zijn eerste boom
had omgezaagd (na stap voor stap de
handleiding in de catalogus gevolgd
te hebben) was hij ietwat paars aan
gelopen i,. het zicht en was er een
ontzaggelijke hoeveelheid whiskey no
dig om hem weer in een enigszins
dragelijk humeur te krijgen. Die ene
omgehakte boom, kostte bij elkaar .s
arbeidsuren en kwam op zeker 45
dollar, whiskey en benzine inbegrepen.
Conservatieve Hollanders als we zijn,
gebruiken wij een bijl. Onze weder
helft voegt daaraan toe, dat het veel
beter is voor onze spieren en ons
humeur.
De schommelbank.
AAT ons u tenslotte het waar relaas
doen van een knutselavontuur met
een moraal. Een kersvers uit Neder
land overgekomen dame wilde haar
op het platteland wonende familie ver
rassen met een bijdrage tot het tuin-
ameublement. In een étalage van één
der grote warenhuizen zag zij een
van kleurige kussens voorziene schom
melbank staan, waarvan de prijs over-
voorschijn; een derde doos bevatte een
partij schroeven en moeren en terwijl
de Nederlandse protesteerde dat ze
dit niet had gekocht, maar een com
plete bank, werd zij zoals dat heet,
„met de handspaak voorgelicht" over
de economie van het Amerikaanse
leven.
In de eerste plaats wierp heel het
gezin zich op doos nummer 4, waarin inet
nog meer stalen buiz° een handlei
ding was gesloten, met behulp waar
van de familie gedurende de komende
twee weken na eindeloos lezen en
zwoegen, morren en moeren aan
draaien, een bank tevoorschijn tover
de, die inderdaad precies vertegen
woordigde, wat de goede Nederlandse
in de New Yorkse étalage had gezien.
„"pOCH vind ik dit bar", zei de
schenkster, „in Nederland zou het
publiek dat niet nemen". „Amerika
nen nemen het wel", kreeg zij ten
antwoord, „de fabriek, die deze ban
ken maakt, heeft maar één keer de
grote kosten te maken een dergelijke
bank in elkaar te zetten. Daarna gaan
ze, aan de lopende band, louter onder
delen maken. Het resultaat: grote
besparingen op arbeidsloon. Boven
dien, men is van de verplichting af
in zware kisten en tegen alle bescha
diging gewaarborgde verpakking, moei
lijk hanteerbare zendingen naar de
warenhuizen te sturen. In feite gaan
er slechts één of twee van die banken
kant en klaar in elkaar gezet
naar de warenhuizen. Het publiek kan
ze daar zien en bestellingen worden
onmiddellijk doorgezonden van waren
huis tot fabriek. Zodra voldoende or
ders zijn binnengekomen, gaat de fa
briek een paar dagen banken-onderde-
len „draaien" en verzendt deze recht
streeks aan de koper. Dit is efficiency-
tot-de-negende-macht. Geen nodeloze
stap behoeft te worden gezet en geen ku
bieke meter ruimte in de spoorweg
wagons wordt verknoeid. Het resul
taat is dus, dat de bank voor een deel
van de prijs die men er b.v. in Ne
derland voor zou betalen verkrijgbaar
is". De Nederlandse beaamde dit ten
volle.
„Maar" zei zij, „wat doet nu een
Amerikaan, die verstoken is van deze
knutseltalenten1"
,Als er in dit land zulke mensen
bestaan", kreeg ze ten antwoord geen
Amerikaan kan zich indenken, dat een
dergelijk onding toestemming krijgt in
Amerika geboren te worden) „dan zal
hij wel voldoende gezond verstand
hebben om niet buiten te wonen, zo'n
bank niet te kop en enzijn meisje mee
ie nemen naar de bioscoop".
QM AAN de vrouw, die een „buiten-
model"-figuur heeft (dus te zwaar,
te lang of te klein) een kans te geven
confectie te kunnen dragen, hebben
enige Londense confectionnairs model
len ontworpen, die volgens buitenland
se confectie-experts aan alle eisen vol
doen. Die en dit is zeer belangrijk
niet duurder in prijs zijn dan de con-
fectiemodellen, die in normale maten
gefabriceerd worden. Dit systeem is in
zekere zin afgekeken van de Amerika
nen. In Amerika immers, stapt een
dame een confectiemagazijn binnen en
vraagt naar het model harer keuze. De
verkoopster neemt een centimeter en
meet haar taille. Indien de juiste taille-
maat niet voorradig is, vertelt de ver
koopster de cliënte naar welke firma
zij moet gaan om de juiste maat te ver
krijgen. Men heeft in dat land der on
begrensde mogelijkheden een onbe
grensd aantal maten. Elk buitenmodel
kan daar terecht. Dat is dan ook een
van de redenen, waarom bijna iedere
Amerikaanse vrouw confectie koopt.
Het loont in Amerika de moeite om
van één model enige millioenen exem
plaren te maken, terwijl dit in Europa
tot de onmogelijkheden behoort. Daar
voor zijn de diverse landen (zelfs
Frankrijk en Duitsland) niet ver ge
noeg!
Niettegenstaande de zeer zeker lage
re spreiding dan in de U.S.A. heeft de
Londense confectie-industrie getracht
het achVr onmogelijke te verwezenlij
ken, door confectie te vervaardigen in
maten, die slechts door vrouwen met
min of meer „buitenmodel"figuren
moeten worden gedragen. Men heeft
een serie modellen gemaakt, die zelfs
de meest veeleisende vrouw tevreden
kan stellen. Wanneer een Amerikaanse
inkoper een kijkje komt nemen en eni
ge orders opgeeft die onmiddellijk naar
de U.S.A. moeten worden verzonden,
kan men veilig aannemen, dat deze con
fectie beantwoord aan de eisen, die de
Amerikaanse vrouw stelt. En deze ei
sen zijn hoog. Het is overbekend, dat
de Amerikaanse confectie een grote
hoogte heeft bereikt. Dereta, Dorothy
Walker, Susan Small en Alexander
Gordon, Engelse confectionnairs qua
prijsklasse en kwaliteit te vergelijken
met Blogg, Max Haar, Plaza en Aveco,
hebben zeer opvallende collecties mo
dellen gebracht, die speciaal aan de
eisen voldoen die zware vrouwen aan
confectie stellen. D.w.z. dat het kle
dingstuk allereerst van de beste stoffen
moet zijn vervaardigd, omdat een goe
de kwaliteit stof beter in het model
blijft en ook omdat een kledingstuk,
gedragen door een zwaardere vrouw,
meer aan slijtage onderhevig is.
De modellen kleden af. Plooi- of klok-
rokken worden vermeden. Wel vindt
men in de buitenmodel-confectie-
groepen plooien aan de voor-, zij- of
achterzijde. De ligne princesse is voor
dit soort kleding volkomen ongeschikt,
daar deze het figuur meer dan nood
zakelijk accentueert. Opvallend is dat
(Van onze correspondent)
ER BESTAAT in Parijs een vakvereniging van lieden, die de onwaar
schijnlijkste zaken op de onwaarschijnlijkste manier trachten te
verkopen. Het zijn de „camelots", waarvoor het Nederlandse woord
standwerker niet helemaal een goede vertaling is. De camelots leven
van hun gladde tong. Zij hebben vaak geen vergunning van de politie
om hun wonderlijke zaken aan de man te brengen. Dan werken ze
clandestien, verzamelen op de drukke boulevards met erg veel misbaar
een groep nieuwsgierigen om zich heen en zij beginnen hun tanden
borstel, waarmede je tevens je haar kunt kammen en blikken kunt
openen, hun wonderzeep of hun pillen, die zowel uw kiespijn als uw
likdoorns doen verdwijnen met een niet te onderbreken woordenstroom
aan te prijzen. Verschijnt er een politieagent ten tonele, dan is de ca
melot plotseling in het publiek verdwenen en niemand weet te vertel
len, waar hij gebleven is. Deze puttige corporatie van camelots, die in
het gezellige boulevardsleven thuishoren, zoals de krenten in het kren
tenbrood zodat ze altijd door hun publiek tegen de verbaliserende
agent worden beschermd heeft haar koning.
Altijd maar hagelwitte keukenmeubelen is ook niets gedaan. Het van ouds
beproeide speelgoed van de overdrukp'aatjes brengt kleur en fleur tn de
keuken.
J__E ROI DES CAMELOTS, de Koning
der standwerkers is heus niet zo
maar een grappenmaker, die zichzelf
een kroon op het hoofd heeft gezet.
Het syndicaat der camelots heeft op
een goede dag een uit keurige heren
bestaande jury benoemd, die de beste
Parijse camelot moest kiezen. Daartoe
werd een wedstrijd georganiseerd,
waaraan alle standwerkers konden
meedoen. De candidaat voor het ko
ningschap moest voor het voetlicht
verschijnen, een nummertje trekken,
dat behoorde bij een bepaald voor
werp, waarna hij dit zo getrokken ar
tikel gedurende vijf minuten kon gaan
aanprijzen.
Le Père la Souris, Vadertje Muis
zo genoemd omdat hij, terwijl hij
werkt, steeds een witte muis over :ijn
arm laat lopen, hetgeen zeer veel pu
bliek doet samenstromen trok een
electrische deken, die hij gedurende
vijf minuten met een dergelijke rad
heid van tong en ook met dergelijke
goede argumenten stond aan te pra
ten, dat de gehele jury besloot er een
te kopen. Le Père Souris werd uit
geroepen tot koning van de camelots
en hiermede werd hij in heel Parijs
een populaire en gezien" figuur.
Altijd keurig gekleed, steeds een
grijze bolhoed boven zijn schrandere
gezicht wist hij, over welk artikel het
ook ging, het publiek der boulevards
altijd te boeien. Het was een waar
plezier om naar hem te luisteren i
te constateren, hoe hij de onmogelijk
ste zaken toch wist te verkopen. Een
van de voornaamste nieuwigheden,
die de Koning verkoopt, is het oog,
dat je op je rug draagt en dat je in
staat stelt te zien, wat er achter je
gebeurt zonder je om te keren. „Gaat
u eens na welke geweldige voordelen
dit derde oog biedt voor onderwijzers,
voor wantrouwende echtgenoten en
voor politieagenten. Wie wil er van
dit buitenkansje genieten. Niet alle
maal tegelijk. Voor 100 francs bent u
een oog rijker". En Vadertje Muis
slaagde er altijd in verschillende van
die glazen ballen te slijten. Het won
derlijke is, dat de goedgelovige lieden,
die zich zo laten bedriegen, later nooit
terugkomen om hun honderd francs
op te eisen.
Op de boulevard des Italiens is een
bekende camelot, die nooit iets zegt.
Hij verkoopt mysterieuze cartonnen
poppetjes, die hij op straat laat dan
sen. Zijn bedriegerssysteem is zo goed,
dat je werkelijk lange tijd moet kij
ken voor je ziet, dat deze poppetjes
bewogen worden door een vrijwel
onzichtbare draad, die loopt van het
been van de camelot naar dat van
één der omstanders, die in het spel
betrokken is. De eerste keer zag ik
die draad niet, kocht zo'n cartonnen
mannetje en merkte thuis natuurlijk
dat het helemaal niet dansen wilde.
Camelots is plotseling in grote
„moeilijkheden geraakt". Ze hebben
me mijn persoonlijkheid en mijn naam
gestolen", vertelt hij aan iedereen die
het horen wil. Wat is er namelijk ge
beurd. De Franse filmproducent
Berthomieu heeft een film gemaakt
over het leven der Parijse standwer
kers. Deze rolprent kreeg de titel „le
Roi des camelots". Maar aangezien
Vadertje Muis wel een goede verko
per, maar geen goede acteur is, werd
de hoofdrol in deze film niet door de
echte Koning gespeeld. Waarop Père
Souris de filmproducent onmiddellijk
een proces heeft aangedaan wegens
het stelen van zijn naam. Het proces is
voor gekomen en de Koning der
Standwerkers heeft het verloren. De
rechtbank besloot dat er niets gestolen
was en veroordeelde Père Souris tot
de kosten.
Waarom, zo hebben we de nu troost
loze koning, die in een hotel vlak bij
de Folies-Bergères woont, gevraagd
waarom heeft die film u toch zoveel
kwaad gedaan? Men had gedacht, dat
ze juist een mooie reclame voor u
zou zijn. Het antwoord luidde: „Ieder
een zegt, dat ik aai -deze film zoveel
geld verdiend heb, dat ik werkelijk
riiet meer behoef te standwerken. En
de firma's, die een nieuw product heb
ben aan te bieden, vragen me iet
meer, denkend dat ik te duur ben ge
worden. Niet alleen dat de politie i..e
in 1951 mijn verkoopvergunning hepft
afgenomen, zodat ik nu steeds eland
bijna alle modellen van dunne wollen
stoffen worden vervaardigd en wel voor
al van jersey, hopsack, laken, zeer dun
ne tweed en wollen crêpe. Het zijn al
lemaal materialen, die onkreukbaar
zijn en practisch nooit behoeven te
worden gestreken of geperst. De draag
ster kan volstaan met haar japon of
costuum na het dragen enige uren op
een vochtige plaats uit te hangen,
waarna de stof en de coupe zich volle
dig herstellen.
Bijgaande tekening geeft een beeld
van een der modellen, die voor dit gen
re confectie in aanmerking komt. De
reta laat een mantel zien van donker
grijs laken. Het is een model, bedoeld
voor de vrouw, die de 1.50 meter niet
haalt. De ingebouwde revers verlengen
haar bovenlichaam en accentueren de
taille.
Volgens ramingen van het Common-
wealth Economie Committee bedroeg
het wereldverbruik van ruwe wol in
1953 ongeveer 1178 milHoci vg. (b-"s)
gewassen gewicht), wat 11% hoger is
dan het verbruik in 1952 en slechts
3 minder dan dat in het recordjaar
1950.
In het Verenigd Koninkrijk en Japan
nam het wolverbruik het meest toe en
wel resp. met 29 en 27 Ook de mees
te andere Westeuropese landen lieten
een stijging van het wolverbruik zien.
In de Verenigde Staten was de stijging
slechts 3
Het niveau van het wolverbruik steeg
gedurende de twee eerste kwartalen
van 1953, zakte gedurende het derde
kwartaal iets, om in het vierde kwar
taal duidelijk merkbaar te dalen. De
belangrijkste daling viel in de Verenig
de Staten te constateren. Het wereld
verbruik lag in het vierde kwartaal
naar men schat iets onder dat in de
zelfde periode van 1952.
Het verbruik door de wolindustrie
van andere grondstoffen dan wol steeg
ten opzichte van 1952 met 6 maar
lag toch nog beneden dat van 1951, toen
de hoge wolprijzen het verbruik van
andere grondstoffen stimuleerden.
De wereldproductie van kamband
(gekamde wol. gereed voor het spin
nen), was in 1953 30 groter dan in '52
en bereikte daarmee een na-oorlogs re
cordcijfer. De productie in de verdere
verwerkingsstadia nam iets toe. De pro
ductie van strijk- en kamgarens steeg
met 10 die van weefsels slechts iets
hoger dan in 1952.
Het „Directorat-general au tourisme
de France", het semi-officiële Franse
toeristenbureau, is voornemens in Ne
derland een bijkantoor te stichten. Men
zal dit kantoor te Den Haag vestigen.
"l" Ilf Vvl V II t 10 V
tien moet optreden, maar nu heeft die J alle toekomstige ministers
film me ook nog mijn titel, mijn per
soonlijkheid en mijn inkomsten ont
stolen. Ik ben niemand meer".
Père Souris is in ieder geval een
heel wonderlijke figuur. Hij heet Geor-
ges Curriez, werd in het dertiende
Parijse arrondissement geboren als
zoon van een welgestelde begrafenis
ondernemer. Hij was eerst ongelukjes
redacteur aan een grote krant, waar
hij op straat werd gezet, toen bleek,
dat hij de mooiste ongelukjes maar
zelf verzon. Daarna ging hij de medi
cijnen bestuderen en zou stellig een
slimme dokter zijn geworden, wanneer
hij niet een praktijk was begonnen
nog lang voordat hij arts was. Dus
werd hij ook uit de universiteit gezet.
Zo stond hij dus weer op straat, waar
hij handelsreiziger in juwelen, in
Röntgenapparaten en in wonderpillen
werd. Intussen stierf zijn vader, de
begrafenisondernemer en Curriez erf
de genoeg francs om een reis rond de
wereld te gaan maken. Terug in het
moederland besloot hij camelot te wor
den. Hij verdiende goed geld met zijn
derde oog, zijn onzichtbare kousen
die zo onzichtbaar waren dat ze in
derdaad ook niet bestonden en met
de automatische tandenstoker. Een
maal tot koning gekroond begon hij
zichzelf ook au serieux te nemen. Bij
de laatste presidentsverkiezingen stel
de hij zich candidaat maar werd
tot zijn oprechte verwondering niet
gekozen.
Of dat proces tegen die film nu
weer een reclamestunt is, wij weten
het niet. Maar wij denken, dat het
glazen oog op de rug langzamerhand
te bekend is geworden, zodat er nodig
eens wat nieuws moest worden ver
zinnen. Le Père Souris zegt zelf, dat
h(j genoeg heeft van zijn vak. Hij wil
een school voor standwerkers gaan
oprichten, verp eht te stellen voor