EK
HELDERSUHE
MEUWEDIEPER COURANT.
1877. N°. 124.
Jaargang35.
Woensdag 17 October.
Algemeen Nieuws- en Advertentieblad voor Hollands Noorderkwartier.
„Wij huldig; et
het goed e."
Verscliijut Diugsdaj, D.oiiucrdag
Abonuemciitsprijs per kwartaal
Zaturdag namiddag,
franco per post
ƒ1.30.
1.65.
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
Bureau; MOLENPLEIN N°. 103.
Prijs der Ad verten tien: Van 11 regels 60 Cents,
elke regel meer 15 Cents.
Grootc letters of vignetten worden naar plaatsruimte berekend.
Uil IK en Vonderdas; vertrekt de mail naar
Oost-Indlê. Laatste ligting 's avonds 6 uur.
Binnenland.
HELDER en NIEÜWEDIEP, 16 October.
Het blijkt, dat de in de laatstgehouden vergadering
der districts-afdeeling van «Eigen Hulp» benoemde commissie
voor de Winkel-vei eeniging niet stil heeft gezeten. Zij heeft
de noodige maatregelen genomen om de stichting dier Ver-
eeniging voor te bereiden, en thans heeft zij aan de leden
van E. H. ter dezer plaatse de uitnoodiging gerigt om tot
die Vereeniging toe te treden en om bijdragen te verleenen
tot het verzamelen van een bedrijfskapitaal. De rente der
aandeelen is bepaald op 5 ten honderd 's jaars.
Gisteren strandde, ter hoogte van Wijk aan Zee, de
te IJ muiden gestationeerde sleepboot Archimedes. De equi
page, benevens vrouw en kinderen van den kapitein, zijn
met de reddingboot gered. Meerdere bijzonderheden zijn
tot heden hier niet bekend. Het schip zit half' vol water/
Z. M. de Koning heeft gisteren het buitengoed Wel
gelegen te Rijswijk betrokken.
Volgens liet Vaderland kan de optreding van een
liberaal ministerie binnen weinige dagen verwacht worden.
Een der Engelsche bladen heeft den heer Kappeijne
van de Coppello voor twee personen gehouden en hem de
leiders van de liberale partij genoemd.
De vergissing is zeer vergeeflijk in een buitenlandsch
blad. Het is evenwel voor bet Engelsche publiek te hopen,
dat zij niet zal blijven bestaan of consequent uitgewerkt
zal worden. Indien toch het lijstje van de aanstaande ministers,
door de Gron. Crt. gegeven, bij de formatie gevolgd wordt,
liep men kans, dat de Times met Buitenl. Zaken belastte
de heeren Gericke en Herwijnen, met Financiën Verniers
en van der Loeft', met Oorlog de Roo en Alderwerelt,
met Koloniën Fransen en van de Putte en met Openbare
Werken Tak en van Poortvliet. Alleen de departementen
van Justitie en Marine zouden aan een enkel minister zijn
toevertrouwdde heeren van Meerbeke en Brocx. Maar
de Engelsche bladen zouden dan de aftreding kunnen
berigten van het vijftal ministers, die aan het hoofd dezer
C)
DE GESCHIEDENIS VAN EEN VIOOL.
{Vervolg,)
Er gleed een traan langs haar zware wimpers. „Niet onmisbaar,"
zeide zij, „niet onmisbaar. Ik kan ook wel op een slechten viool
spelen op het een of ander gewone instrument, dat ik voor
een paar gulden krijgen kan. Voor mijne dansen en eenvoudige
melodieënliet publiek, waarvoor ik spelen moet, bemerkt het niet
eens. En misschien misschien zie ik binnenkort toch geheel
van het spelen af. Pater Gregori, bij wien ik altijd ter biecht ga,
heeft wel gelijk: voor een ongelukkige als ik is liet klooster de
beste toevlucht men zal mij daar van al mijne zorgen ontheffen."
„Toch het klooster, Angelina?" riep ik, „het klooster, dat u
zooveel afgrijzen inboezemde
„Nood leert bidden," antwoordde zij lachend. ,,Ik spreek niet
van uitwendigen nood, maarLaat mij daarvan zwijgen, daar
ik u slechts onvoldoende ophelderingen zou kunnen geven, en het
is toch ook nog niet beslist. Voor liet oogenblik lieb ik geld
noodig veel geld veel meer geld dan ik in jaren besparen
kan en ik heb geen tijd om te sparen."
„Waarvoor hebt gij dat geld noodig, Angelina?"
„Ook dat moet mijn geheim blijven," antwoordde zij. „Ik kan
alleen zeggen dat ik het niet voor mij zelve noodig heb, ten minste
nietToch zou het mij in mijn omstandigheden een groote ge
ruststelling wezen. Het is bestemd voor iemand, die daarmede aan
gene zijde -van den Oceaan een middel van bestaan zal trachten
te vinden."
„Aan gene zijde van den Oceaan Ik moest onwillekeurig
aan de laatste verwarde uitdrukking van den Pool denken. Wilde
zij een offer brengen om dien man zoo ver van zicli te verwijderen,
dat zij niet meer behoefde te vreezen, hem te zullen ontmoeten?
Maar als dat haar doel was, kon zij redelijkerwijze hopen, het te
zullen bereiken? Welke middelen bezat zij om hem te dwingen?
Wat belette hem, het geld dat voor zijn overtocht bestemd was,
onder de roodc lantaarn te verspelen? En wat danDat alles
vloog mij bliksemsnel door liet hoofd.
Maar ik bedacht te gelijkertijd, dat ik geen recht had om hier
vertrouwelijke mededeelingen te eisehen, bezwaren tc opperen of
raad te geven. Ik vroeg alleeu: „Hoeveel geld hebt gij noodig?"
Zij noemde niet zonder aarzelen de ronde som van verscheidene
honderde guldens.
„Gij zult het geld hebben, Angelina," antwoordde ik zonder
bedenken, terstondMaar uw viool neem ik niet."
Zij schudde verdrietig het hoofd. „Dan zult ge uw geld ook
moeten houden. Ik ben hier gekomen om u mijn viool te ver-
koopen. Staat de koop u niet aan, dan moet ik er een anderen
liefhebber voor zoeken."
Ik wendde al mijn overredingskracht aan om haar te overtuigen,
dat zij van het erfdeel haars vaders niet mocht scheiden; dat de
i departementen stonden: de heeren van Lijnden, van Sanden-
I burg, Erp, Taalman en Kip. (Arnh. Crt.)
J Jl. Zaturdag is te 's Hage op 74jarigen leeftijd over
leden de heer mr. F. de Greve, voorzitter van den Hoogen
Raad, kommandeur van den Nederlandschen Leeuw en
groot-officier van de Eikenkroon.
De heer dr. A. Kuyper heeft voor het beroep bij de
Hervormde gemeente te Amsterdam bedankt.
Jl. Zondag morgen werd in de R. C. kerk te
's Hertogenbosch den geloovigen bekend gemaakt, dat mgr.
Zwijsen, aartsbisschop - bisschop van 's Hertogenboscb -
gevaarlijk ziek is, en hem de laatste H. Sacramenten reeds
zijn toegediend
Benoemd, met ingang van een nader te bepalen tijd
stip, tot leeraar aan de Rijks Hoogere Burgerschool te
Utrecht: de heer A. Groenier, te Alkmaar.
Te Haarlem hebben jl. Zaturdag o. a. acte van
bekwaamheid als hoofdonderwijzer bekomende heeren
J. Klok, van Spanbroek; S. IJermanides, van Sijbecarspel
R. Kuipers, van Twisk en A. van Watnel, van Enkhuizen.
Voor den ontworpen Nederlandschen togt naar Nova-
Zembla is thans ongeveer f 23,000 bijeen.
Men schrijft ons van Schagen, dd. 14 dezer:
«In de dd. 9 dezer gehouden vergadering van den Raad
dezer gemeente, werd de begrooting vastgesteld voor het
dienstjaar 1878, tot een bedrag in ontvang en uitgaaf van
f 2(5,442.79L Wat deze laatste betreft is de raming der,
verschillende posten als volgt: kosten huishoudelijk bestuur
f 3475, invordering plaatselijke belastingen f 321, onderhoud
enz. der gemeente-eigendommen f 9894, openbare veilig
heid en brandweer f i800, plaatselijke gezondheids—politie
f 91, onderwijs f 4855, armwezen f 1221, rente en aflos
singen f 3364.38, pensioenen en wachtgelden f 100, uit
gaven niet onder de vorige behoorende f 252, buitengewone
idem f 301, onvoorziene uitgaven f 569.411. Onder het
bedrag van den post «onderhoud gemeente-eigendommen» is
o. a. begrepen de raming der kosten voor belangrijke
herstellingen aan den gemeentetoren.
Zaturdag 13 dezer werd eene vergadering gehouden
door de alhier gevestigde afdeeling der Holl. Maatschappij
van Landbouw. Daarin werd, onder meer, verslag uit-
viool in mijne hand toch haar grootste waarde verloor; dat ik de
som, die zij noodig had, gemakkelijk missen kou, en dat ik tot
haar geruststelling mij zelfs verbinden wilde om het geld na ver
loop van tijd weder van haar terug te nemen, als zij genoeg ver
diende om te kunnen spareu. Zij bleef bij haar eerste woord. „Ik
kan van u niets ten geschenke en niets te leen aannemen," sprak
zij nadrukkelijk. „Het cenigc wat ik van u vraag is, dat ge den
viool van mij koopt voor den prijs, dien ik er voor gesteld heb.
Ik eisch niet te veel. Maar het kon wezen dat een koopman op
den prijs trachtte af te dingen en ik ten laatste genoodzaakt zou
zijn het instrument over te geven voor een som. waarmede ik mijn
doel niet volkomen zou kunnen bereiken. En danZij sloeg
de oogen naar mij op en liet een oogenblik haar blik liefdevol op
mij rusten „liet is mij niet onverschillig aan wien ik den viool
afsta; ik zou er gemakkelijker van scheiden als ik wist, dat hij liet
eigendom van een vriend bleef, voor wien hij tevens de waarde van
een aandenken had. Niet waar gij zoudt den viool bewaren en
niet van de hand doen? Gij zoudt er gaarne eens op speleu -
of ook maar eens met den stok over de snaren strijken en daarbij
dan in vriendschap aan het arme meisje denken, dat u ook niet
vergeten zal. Ik verlies mijn lieveling toch niet geheel, als ik
weet dat hij hij u goed bezorgd is."
Het was weer geheel de sympathieke verschijning, die mij vroeger
zoo onweerstaanbaar geboeid luid. Ik voelde dat ik zwak werd
en ik w i 1 d e niet zwak worden. „Laat liet dan zoo wezen," zeide
ik, om er een einde aan te maken, „ik ga den koop aan. Hier is
het geld. Maar ge moet u tocli een toegift getroosten. Neem
m ij n viool, die nu geheel onbruikbaar voor mij is, mede iu den
koopals een aandenken wilt ge dat?"
Zij bedacht zich een oogenblik. „Ik zal liet doen," antwoordde
zij, „omdat gij liet wensekl." Zij nam de oude vrouw de vioolkast
af, opende het deksel en zette haar op mijn tafel. Barbara belastte
zich terstond weder met de mijne. „Duizendmaal dank, signor,"
verzuimde zij niet mij toe te roepen.
„En nu nog één verzoek, Angelina! Deze viool behoort nu aan
mij. Speel er nu nog ééns op, dan zal ik meer behagen in mijn
eigendom scheppen."
„Ik dank u voor dit verlof," antwoordde zij, terstond met eene
haastige beweging de hand naar den viool uitstrekkend. Ik ging
op een stoel zitten en zij stond tegenover mij, met den viool onder
de kin, tegen de tafel leunend. Zij sloot de oogen en haalde een
langen, diepen toon uit de snaren. De klank scheen haar met nieuw
leven te bezielen het schoone, straks nog zoo levenlooze en
bleekc gelaat kleurde onder een blos van geestdrift; de zijden
wimpers beefden van ontroering. Zij begon een melodie, doch liet
die spoedig weer varen en fantaseerde nu naar welgevallen, wat
voor mij altijd haar aangenaamste genre geweest was. Ten laatste
herkende ik een Venetiaanscli Gondellied, waarvan ik dikwijls een
herhaling gevraagd had. Alsof de gondelier zich al verder en verder
met zijn boot op de lagunen verwijderde, zoo werden de klanken
gebragt, door de daarmede indertijd belaste commissie,
omtrent de gewone jaarlijksehe feestviering, waartoe ditmaal
de afdeeling het initiatief had genomen. Uit dié mede-
deeling bleek, dat de festiviteiten in de beste orde en tot
algemeene tevredenheid waren afgeloopen, en, een zeldzaam
geval bij zulke gelegenheden, de ter dier zake voorgelegde
rekening en verantwoording, sloot met een batig saldo! Na
den guustigen uitslag dezer proefneming, bestaat er alle
kans, dat de afdeeling zich voortdurend met de regeling
der feestviering zal belasten.
Wijders werd op die vergadering, met algemeene stemmen,
het belangrijk besluit genomen, tot de stichting, door de
afdeeling, eener school voor landbouwkundig onderwijs,
liet was een verblijdend teeken van ernstige belangstelling
in de zaak, dat sommige aanwezigen, staande de vergade
ring, hunne zonen reeds voorloopig als leerlingen lieten
inschrijven, terwijl het bestuurslid, de heer J. Go vers, een
navolgenswaardig voorbeeld van ondersteuning gaf, door
het ten gebruik aanbieden van eenig uitstekend gelegen
en geschikt terrein, waarop, door verbouwing van planten
en gewassen, de theorie aan de practijk kan worden getoetst.
De school, waarop alleen jongelui van 14jarigen en ouderen
leeftijd worden toegelaten, zal, naar men verneemt, zoo
mogelijk reeds primo Nov. worden geopend.»
De afdeeling Anna Paulowna van de Maatschappij
tot Nut van 't Algemeen heeft besloten eene spaarbank op
te rigten. Tot leden van het bestuur zijn benoemd de
heeren C. E. Perk, A. G. Pareau, M. D. van den Berg,
Dekker en K. Kuiper.
Het bestuur der Arnien-Kinderen-Bewaarschool te
Medemblik is dezer dagen verheugd met een prachtig ge
schenk, zijnde een vuurscherm, van Z. K. H. Prins Hendrik,
bestemd voor eene loterij van verschillende voorwerpen,
ten voordeele dier school.
Ten Stadhuize te Amsterdam heeft gisteren ten elf
ure de plegtige installatie plaats gehad van de professoren
en lectoren der gemeentelijke Universiteit.
Te Amsterdam zal eindelijk op het postkantoor het
«Yale Lock» stelsel worden ingevoerd, bij 't welk een firma
zijn eigen brievenkastje krijgt, dat hij kan openen en sluiten.
De kastjes komen in 't postkantoor zelf uit in open loketjes,
allengs zachter en zwakker, totdat zij op de vleugelen van den
avondwind wegstierven. Angelina liet den viool zakken en leo-de
hem langzaam, alsof zij inij niet wekken wilde, in de kast, waarop
zij zich terstond naar de deur begaf.
Ik was werkelijk, het moede hoofd met de hand steunend, blijven
zitten alsof ik sliep. Droomen deed ik zeker. Nu de klank niet
meer in mijn oor trilde, zag ik op en bemerkte dat zij reeds den
drempel genaderd was. Ik snelde haar na, sloot haar onstuimig in
mijne armen en wilde haar aan mijn hart drukken. Maar zij ver
zette zich met alle kracht hiertegen. „Dat niet dat niet
smeekte zij.
„Een afscheidskus, Angelina!" riep ik; „één enkele Ik kan
zoo niet van u scheiden,"
„Neen," zeide zij, het gelaat afwendend, „deze mond kust niet
meer."
„Dat zou zonde wezen, Angelina!"
„Neen dat is boete. Laat mij gaan en doen wat mijn
geweten mij voorschrijft."
„Een enkele kus, Angelina!"
„Neen!"
„Angelina de viool behoort u weder voor een éénige kus!"
„Ook niet voor dien prijs."
Ik liet haar los. „Gij zult er berouw over hebben, mijn kind!
Maar luister! Als liet u berouwen mocht, van daag of morgen,
of over een jaarkom tot mij de viool is voor één kus weer
uw eigendom."
De oude vrouw had de deur reeds geopend en liet liet ontstelde
meisje voorbijgaan. „Angelina!" riep ik haar na. Zij snelde de
trap af, zonder nog eens om te zien.
Ik bleef in een onbeschrijfelijke stemming achter. Ik had mij
op het laatste oogenblik laten vervoeren door een hartstocht, dien ik
mijuer onwaardig had geacht: ik had niets verkregen en alleen
het afscheid bemoeilijkt. Ik bedacht nu dat die eerste kus niet de
laatste zou gebleven ziju, maar ik bedacht ook dat zij mij beminde
-mij beminnen moest; dat het een alles overtreffend geluk
was, door haar bemind te worden. En zij stond mij niets toe,
omdat zij mij beminde.Ik werd overvallen door een vlaag van
raachtelooze woede, die mij aandreef om het een of ander in mijne
nabijheid te vernielen. Ik greep naar den viool en den strijkstok
en streek als razend over de snaren, zoodat zij kraakten en jammerend
allerlei wanklanken voortbrachten, totdat er eindelijk een sprong.
Ik wierp het instrument in de doos, sloeg het deksel dicht en
schoof haar achter een kast. Ik wilde het ding niet meer onder
mijn oogen hebben.
En toch kon ik nog vele weken lang geen zachten voetstap in
het portaal voor mijn kamerdeur hooren, zonder in angstige span
ning en met een kloppend hart te luisteren of zij ook kwam
Zij kwam niet
{Wordt vervolgd.)