HELDERSCHE
O NIEllWEDIEPER COURANT.
Nieuws- en AdrateaMlail voor Hollands HoorMwarticr.
1886. N°. 36.
Woensdag1 24 Maart.
Jaargang 44.
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
BEKENDMAKING.
DE GELUKSBLOEM.
„Wij huldigen
het goede."
Verschijnt Dinsdag, Donderdag en Zaterdag namiddag.
Abonnementsprijs per kwartaal0.90.
franro per post 1.20.
BUREAU: MOLENPLEIN.
Prijs der Advertentiën: Van 14 regels 60 cents, elke
regel meer 15 cents. Groote letters naar plaatsruimte.
Voor winkeliers bij abonnement belangrijk lager.
BURGEMEESTER en WETHOUDERS der gemeente Helder
brengen ter kennis van de belanghebbenden, dat van de geld-
leening, groot 80,000, ten laste der gemeente, aangegaan den
4 October 1861, op heden zijn uitgeloot dc aandeelen:
Nos. 4, 7, 9, 10, 12, 13, 15, 16, 17, 19, 20, 21, 26, 28, 29,
32, 34, 37, 40, 41, 44, 47, 50, 51, 53, 55, 61, 65, 66, 68, 73,
78 en 79.
Tegen overgifte dier aandeelen en de daarbij behoorende coupons
zal de aflossing en rentebetaling van af den 1 Juli aanstaande
plaats hebben ten kantore van de Associatie- Cassa te Amsterdam
Nieuwe couponbladen zyn ter Secretarie der gemeente ver
krijgbaar.
Helder, 19 Maart 1886.
Burgemeester en Wethouders voornoemd,
STAKMAN BOSSE, Burgemeester.
C. BOON, Secretaris.
Binnen 1 ana.
Door 453 visschers of bij de visscherij belanghebbenden
te Volendam is aan het College voor de Zeevisscherijen te
's Hage een adres gericht, waarin zij dat College dringend
verzoeken, het initiatief te willen nemen om, totdat door
nadere wetsherziening, gelijk zij durven hopen, in den voor
hen onhoudbaren toestand verbetering zal worden gebracht,
eene minnelijke schikking te treffen, welke hun de uit
oefening van hun bedrijf althans ten deele veroorlooft. Zij
meenen, dat een voorstel tot verkorting van den proeftijd,
wanneer het door het genoemde College aan de Hooge
Regeering werd voorgesteld, zeer waarschijnlijk gunstig
zou worden ontvangen en inmiddels beide partijen zouden
kunnen worden bevredigd, indien het College aan de
wonderkuilvisscherij een afgebakend terrein op de Zuiderzee
wilde toestaan, b. v. benoorden de grenslijn, te trekken
van den vuurtoren van Marken op Elhurg, blijvende alsdan
de Zuidwal, met een uitgestrekt vischwater, geheel vrij en
onbelemmerd voor de Zuidwallervisschers.
Vanwege de afdeeling Ursem en omstreken der
Hollandsche Maatschappij van Landbouw zal in den na
5j
Door E. Werner.
Hendrik zweeg. Nog den vorigen dag bad hy zich zoo moedig
tegen dat „huwelijksjuk» verzet, waarin zijn vader hem wilde
knellen, en nu kostte het hem slechts óón enkel ja, om zijne
vrijheid te heroveren. Waarom sprak hy dit dan niet uit?
Waarom ontstelde hy zoo bij de toch zeer natuurlijke verklaring,
dat dan de vriendschappelijke omgang tusschen de beide families
ophield? Tusschen ons! Dat kleine woordje verbande allen
gekwetsten trots, de blik van den jongen man dwaalde wederom
af naar de bekoorlijke gestalte met den witten gazen sluier over
het hoofd, en aarzelend, onzeker antwoordde hy eindelijk:
„Ik dacht dat gy wenschtet dat ik mij terugtrok."
„Dan hebt ge mij verkeerd begrepen. Ik wilde u alleen ver
manen, waarschuwen, en dit recht moet ge mij ten minste
toestaan. Corry is immers nog zoo jong; ik heb er nooit aan
gedacht haar nu al een vaste verbintenis te laten sluiten, zelfs
geen voorloopig engagement."
Het ontging Eveline, dat haar toehoorder een zucht van ver
lichting slaakte, alsof hem een pak van het hart viel. Bedaard
ging zij voort:
„Maar ik wilde althans den man leeren kennen, die mijn
lieve kind eens door het leven zal geleiden, en het volgend
voorjaar ben ik er misschien niet meer."
„Dat zijn ziekelijke gedachten!" viel Hein driftig, bijna toornig
uit. „En zeer verkeerde gedachten ook, daar ze uw ongesteld
heid maar verergeren."
De jonge vrouw schudde zacht, maar beslist het hoofd.
„Ik weet wel, dat mijn geheelc omgeving mij in dat opzicht
misleidt, en lang genoeg heb ik my laten misleiden, maar einde
lijk moet men toch de waarheid onder de oogen zien. Vandaag
heb ik mijn krachten eens willen beproeven en ben daarom
alleen uitgegaan; maar ze waren niet eens meer toereikend om
deze kleine hoogte te beklimmen en half bezwijmd kwam ik
hierboven aan."
„Maar wie zegt u, dat uwe ongesteldheid ongeneeslijk is? De
dokters
„Halen de schouders op en troosten my met het vooruitzicht
op den zomer, op het zuiden ik weet wel wat dat beteekent
't Is zeker niet gemakkelijk, te sterven als men nog jong is en
zoo weinig geluk gekend heeft. Men wil en kan maar niet
begrijpen, dat den een het leven benomen wordt, terwyl zoovele
anderen zich in het aanzijn mogen verheugen. Ik heb ook mijn
strijd gestreden, maar nu ligt hij achter mij en buig ik mij voor
het noodlot.
De jonge man wilde antwoorden, maar reeds bij het eerste
woord viel zy hem in de rede.
„Neen, Hendrik, ge behoeft mij geen troostgronden voor te
houden, maar, geloof my, het leven is een kostbare bezitting,
veel te kostbaar om verkwist te worden, en gij verkwist het in
een brooddronken, lichtzinnig bestaan, waarbij ge onmogelijk vrede
kunt vinden. Ge bezit jeugd en gezondheid, een schat van
levenslust en opgewektheid levert de wereld dan voor al dat
vermetele jagen en wagen geen beter doelwit op dan de luim
van een oogenblik, als waarvoor ge vandaag uw leven op het
spel hebt gezet? Hebt gc alleen moed en geestkracht om een
bloem van een rotstop af te rukken, niet om iets beters en hoogers
te bereiken Gy hebt tot hiertoe uw best gedaan, u juist tegenover
mij lichtzinnig en oppervlakkig voor te doen. Misschien was
dit ook maar een inval, een luim dat geloof ik nu byna."
zomer dezes jaars eene tentoonstelling worden gehouden
van half- en anderhalfjarig rund- en wolvee.
Een treurig voorval vond jl. Vrijdag morgen te
Bolsward plaats. Een timmermansknecht, oud 62 jaren,
bevond zich met zijne ruim 70jarige vrouw tehuis, toen
de bij hen inwonende zoon, oud 26 jaren, naar den zolder
ging, een bijl haalde en daarmede den vader het hoofd
trachtte te kloven. De slag werd echter nog gedeeltelijk
ontweken, zoodat de man niet levensgevaarlijk is gewond.
De zoon is in verzekerde bewaring genomen. Als reden
wordt genoemd huiselijke twist.
Twee jongelieden uit Pernis, die te Antwerpen eene
partij visch voor f 600 hadden verkocht, zonden f 300
aan den boekhouder en behielden de andere helft. Men
zegt, dat zij naar Amerika vertrokken zijn.
Door den minister van Oorlog is vastgesteld een
nieuw voorschrift op de verstrekking en de verantwoording
van munitiën tot draagbare vuurwapenen aan en door de
korpsen van het leger en de dienstdoende schutterijen.
HH. MM. de Koning en de Koningin zullen, volgens
het Dagblad, na hun gewoon jaarlijksch bezoek aan de
hoofdstad (van 27 April tot 4 Mei a. s.) veertien dagen op
het paleis Het Loo gaan vertoeven, om vervolgens voor
zes weken naar het buitenland te vertrekken en 1 Juli op
het domein Soestdijk aan te komen, waar zij het verder
gedeelte van den zomer zullen doorbrengen.
Jl. Donderdag werden te Heusden in arrest gesteld
twee personen, vader en zoon, afkomstig uit de naburige
gemeente Veen en verdacht van valschheid in geschrifte
en het desbewust gebruik maken daarvan. De vader,
J. V. Gz., heeft een certificaat geschreven, waarbij verklaard
wordt, dat de houder daarvan, J. V. Jr., van een goed
zedelijk gedrag is en den ouderdom van 23 jaar heeft
bereikt, welke verklaring hij heeft onderteekend met den
naam van den burgemeester zijner gemeente. Met deze
verklaring heeft de zoon zich daarop doen aannemen als
plaatsvervanger voor de militie en ontving van den hoofd
agent der Maatschappij „De Eendracht" te Dordrecht f25
in voorschot. Bij zijn verbintenis moet hij, naar men
Het was eigelijk ook een strafpredikatie, die den jongen man
thans gehouden werd, maar hij klonk anders dan uit den vader
lijken mond en had ook een andere uitwerking. Er lag niets
bestrafïends meer in die zachte, welluidende stem, maar wel een
bede vol ernst en verwijt; en zoo stond daar nu de lichtzinnige
overmoed in persoon, de oogen op den grond geslagen en geduldig
luisterende hoe hem de les werd gelezen
„Mijn vader en al de anderen beschouwen het immers
als een uitgemaakte zaak, dat ik een onverbeterlijke deugniet
ben," zeide bij eindelijk op gesmoorden toon. „Ik heb het tot dusver
nog niet gewaagd, die heilige overtuiging aan het wankelen te
brengen. Gelooft gij wezenlijk, dat het de moeite waard is iets
beters van mij te maken?"
„Ja sedert vandaag!" betuigde Eveline.
Daar voelde zij twee warme lippen op hare hand, die zóó lang
en zóó vast daarop rustten, dat zij deze bijna verlegen wilde
terugtrekken. Maar tevergeefs! Hendrik hield die hand vast
en met een tinteling in zijn bruine oogen zeide hij:
„Ik zal het beproeven!"
„Dan neem ik die bloem als onderpand van uwe belofte aan.
Misschien is het wel de bloem van het geluk, die gy vandaag
hebt veroverd!"
„En die gij in de hand houdt!" viel hij hier zoo hartstochtelijk
in, dat de jonge vrouw haastig hare hand uit de zijne trok.
„Het begint al te schemeren," zeide zij zacht. „We moeten
naar huis. „Laten we gaan."
Hendrik nam zwijgend de sjaal van de rots en wilde haar
deze om de schouders slaan; zij weerde hem echter dankend af,
maar moest den arm aannemen, dien hij haar bood, daar zij
dien steun niet kon missen. Langzaam daalden zy in den stillen
avondstond de hoogte af. Lente's levenwekkende kracht omgaf
hen van alle kanten; door de gansche natuur ging als het ware
een rilling van blijde hoop, van smachtend verlangen, en in de
zachte schemering, die zich thans over hoogten en laagten uit
breidde, schenen al de voorjaarsgeesten wakker te worden en
aan hun stillen, liefelijken arbeid te tijgen. Ze zweefden en
fluisterden ook in den geur van de bloem, die de jonge vrouw
in de hand hield:
„Wie haar mag vinden
Ter rechter tijd,
Wordt in des raadsels
Geheim ingewijd."
Op een half uur afstands van de villa der familie Rehfeld,
aan den anderen kant van het dal, lag een klein, eenvoudig
landhuis. Het was in Zwitserschen stijl opgetrokken en door
een kleinen tuin omringd, en werd, daar de eigenaar het reeds
sedert geruimen tijd niet meer bewoonde, zomers aan vreemde
lingen verhuurd.
In dit jaar had het reeds zeer vroeg bewoners gekregen. Een
oude heer, van wien men niets anders wist dan dat hij dokter
was, had hier met een even ouden knecht, een jongen assistent
en een menigte boeken zijn tenten opgeslagen. Hij leefde met
zijne huisgenooten in volslagen afzondering, maar stond toch al
als een zonderling en lomperd bekend, daar hij een paar boeren,
die zyne hulp kwamen inroepen, met even weinig omwegen had
weggezonden als den raadsheer Iïroneck; en de oude huis
bewaarster, die thans mede de zorg voor het middagmaal van
de gasten op zich had genomen, sloeg telkens een kruis als zij
in zijne nabijheid kwam.
De grootste kamer van het huis was tot studeerkamer en
bibliotheek van den dokter ingericht. Het was een ruim vertrek
verneemt, hebben opgegeven, in 1862 te zijn geboren en
te zijner tijd bij loting voor de militie No. 24 te hebben
getrokken.
Na eenig onderzoek kwam echter spoedig bet bedrog
aan bet licht, en bleek de rempla5ant geen 23, maar slechts
17 jaar oud te zijn.
De Spectator behelst bet volgende:
„Onze Antigone-spelers uitgenoodigd naar Athene! wie
zou op dat bericht niet van vreugde en belangstelling
getrild hebben? Intusschen, een oogenbb'k nadenken deed
vragenis het waarschijnlijk, dat de Koning der Hellenen,
die op het oogenblik zijne gedachten en zijne drachmen
eer voor staatkunde en oorlogstoerustingen dan voor
dramatiek zal bestemmen, zulk eene uitnoodiging zou doen
Waarom zou nu Amsterdam de eer genieten, en niet
Zwitserland, waar in 1882 de Oedipus tvrannus is voor
gesteld (te Bern), of Engeland, waar jaarlijks Griekscbe
tragedies worden vertoond (in 1885 de Eumenieden); of
Frankrijk en Duitschland?
Het zou te schoon zijn om er geloof aan te slaan. Welnu,
het was dan ook niets dan een couranten-canard. De
waarheid is deze: de consul-generaal van Griekenland te
Amsterdam zeide in een gesprek, dat hij de vertoonCrs
van de Antigone wel kon aanraden in den zomer naar
Athene te gaan, en dan bij de Olympische spelen deel te
nemen aan den wedstrijd en de Antigone daar te vertoonen.
Licht dat zij er de gouden medaille konden behalen en de
reiskosten. Daar bleef het bij, want het was niet meer
dan een los gesprek en eene invallende gedachte."
Te Batavia wordt een bierbrouwerij opgericht. De
Regeering heeft toestemmend geantwoord op het verzoek
der oprichters om naar het terrein achter Kebon Serie,
waar zij reeds bezig zi jn te bouwen, eene afleiding te mogen
maken van het water uit den rijken artesischen put op Tanah-
Abang en het water uit dien put te mogen gebruiken.
Men heeft gezegd, dat de bierbrouwerij bier uit rijst zou
maken. Dit is geheel onjuist. Het bier zal, is het
A. D. wel ingelicht in vier soorten gebrouwen worden
uit in Europa reeds gemout graan; en de nieuwe omstan-
met drie ramen, met een reusachtig grooten schoorsteen en ouder-
wetsche meubels, en maakte zoo al geen eleganten, dan toch een
gezolligen indruk. Thans was het wel is waar van boven tot
onderen met boeken gevuld; ze namen al de beschikbare ruimte
in en lagen zelfs in de kasten en op de tafels opgestapeld, terwyl
de schrijftafel met manuscripten en werken van geneeskundigen
aard als beladen was.
Het was in den voormiddag en een oude knecht met grijs
haar en een zuur gezicht was juist bezig met de glazen en
instrumenten gereed te zetten, die op de groote tafel bij het mid
delste venster stonden en blijkbaar voor scheikundige proeven
dienden, terwijl zijn meester bij het raam stond en naar het
zonnige landschap keek.
Dokter Eberhard, een man van om en bij de zestig, had een
deftig, maar allesbehalve aantrekkelijk uiterlijk. Zijn gelaatstrekken
waren scherp en schrander, maar om de dunne lippen lag een
uitdrukking van bitteren spot, die menigmaal in beleedigende
minachting ontaardde, en houdiDg en spraak verrieden al dc
onbeschoftheid van iemand, die gewoon is ten allen tijde slechts
zijn eigen willekeur te volgen en nooit eenigen tegenstand bij
zijne omgeving ontmoet.
„Martyn,» zeide hij, zonder zich om te keeren, „als de
persoon komt, die zich aangemeld heeft, brengt gc haar dadelijk
bij mij."
„Hier? In de bibliotheek?" vroeg Martyn, terwyl hij eensklaps
rechtop ging staan.
„Hoe bedenkt ge het? Natuurlijk in de zijkamer!"
„Natuurlijk!" gromde de oude knecht. „Het zou ook de
eerste keer zijn dat een vrouwspersoon bij ons in de bibliotheek
kwamAls ik maar wist wat ze eigenlijk hier kwam zoeken
die juffer?"
„Ik kan het wel eenigszins nagaanhernam de dokter wrevelig.
„Het huis wordt immers verkocht. De eigenaar heeft het ook
mij aangeboden, en nu wil die persoon Cornelia Rehfeld
noemt ze zich het waarschijnlijk bezichtigen, maar dat gebeurt
niet. Ik heb huis en tuin gehuurd, ben hier dus heer en meester
tot het volgend voorjaar en werp alle ongenoode gasten de deur
voor den neus dicht."
„Voor den neus dicht!" herhaalde Martijn, wien deze voor
genomen handeling een bijzondere voldoening scheen te verschaffen.
„Rehfeld heeten de eigenaars van die groote villa daar in de
hoogte; het moet een weduwe met een dochter zyn.»
„Wat kan my dat schelen al was 't een grootmoeder met
zes kleinkinderen!" riep Eberhard verstoord. „Natuurlijk moet
ik haar ontvangen, want misschien heeft ze het huis al achter
mijn rug gekocht en wil nu met bouwen beginnenmaar zoolang
ik hier ben, laat ik geen steen van zijn plaats nemen. Ik zal
haar wel wegsturen, evenals gisteren dien vervelenden raadsheer,
die met al zijn titels en ridderorden een geweldigen indruk op
mij meende te maken."
„Die komt stellig niet weer," zeide Martyn. „Ge waart vreese-
lijk lomp, dokter, nóg lomper dan anders."
Blijkbaar lag het in zyne bedoeling, zijn meester hiermede
een compliment te maken, en deze nam het dan ook als zóódanig
op en knikte welbehaaglijk met het hoofd.
„Ja, ja; ik versta de kunst mij de mensclien van den hals te
houden! Maar ga nu dokter Gilbert roepen!"
Martyn gehoorzaamde, maar mompelde, het vertrek verlatende:
„Het huis koopen ons van hier verdrijven laat ze 't
maar probeeren dat vrouwspersoon!"
De met zulke vyandige gevoelens verwachte bezoekster liet
voorloopig nog niets van zich hooren of zien, en de dokter
