bepalingen verkregen van de directiün der Staats-, Hol
landsche- en Rijnspoorwegmaatschappijen. Op de Staats
spoorwegen wordt aan leden der Landbouwvereenigingen,
indien zij in gezelschappen van ten minste 10 personen te
zamen reizen, een vermindering van 50 ten honderd op
den vrachtprijs enkele reis toegestaan. Door de Hollandsche
Spoorwegmaatschappij wordt een vermindering van 50 ten
honderd op den vrachtprijs enkele reis aan landbouwers
toegestaan, zoowel op de heen- als op de terugreis, aan
gezelschappen van ten minste 8 reizigers 1ste klasse, 10
reizigers 2de of 3de kl., tusschen alle stations op afstanden
van ten minste 20 kilometer. Door de Rijnspoorwegmaat
schappij worden gezelschapsbiljetten voor enkele reizen
afgegeven, met 50 pCt. reductie. Voor landbouwers zijn
die verkrijgbaar voor 8 personen 1ste klasse, of 10 reizigers
2de of 3de klasse.
De Tijd spreekt van de viering van het gouden
priester-jubilé van den Paus. Naar 't blad verneemt zal
te gelegener tijd het initiatief tot een waardige feestviering
worden genomen. Niet minder dan vroeger, zelfs bij zeer j
luidruchtige oproepingen uit het buiten- of binnenland,
meent het blad dus bij een gereserveerde houding te moeten j
volharden.
Het Gerechtshof te Amsterdam veroordeelde gisteren
Lavertu en Bot, wegens den bekenden horloges-diefstal, i
respectievelijk tot 12 en 8 jaar tuchthuisstraf.
HH. MM. de Koning en de Koningin zijn jl. Zaterdag
middag te Arolsen aangekomen. De straten van het stadje
waren met Waldecksche, Hollandsche en Duitsche vlaggen
versierd. Tal van bouquetten werden gedurende den tocht
naar het kasteel in het rijtuig geworpen en door de Konin
gin in ontvangst genomen.
Dinsdag vertrok de Koninklijke Familie uit Arolsen
naar Wildungen.
f Men schrijft ons van Texel, dd. 20 dezer:
„Heden had van hier de eerste verzending van lammeren
plaats naar de Leidsche markt.
Behalve twee veebooten, vertrokken zes tjalschepen,
gesleept door twee sleepbootjes, via het Nieuwediep naar
Leiden. Er werden ongeveer 3500 lammeren verscheept."
Het lijk van den korporaal Boshoven, die in den
nacht van 15 op 16 dezer, door het vallen in een ketel
met kokende soep, op zoo noodlottige wijze het leven ver
loor, is Vrijdag namiddag per spoor van Breda naar Bergen-
op-Zoom overgebracht. Aan het station Breda bevonden
zich de kapitein, benevens zooveel onderofficieren, korporaals
en manschappen zijner compagnie, als de dienst maar
eenigszins toeliet; er was door zijne gewezen krijgsmakkers
een krans op de lijkkist nedergelegd. Dat dit verlies zijne
moeder, die weduwe is en wier eenige zoon hij was, in
dubbele mate moet treffen, zal men gevoelen, als men weet,
dat haar man, nu juist een jaar geleden, door een tram
wagen werd overreden, waardoor ook diens leven een
ongelukkig einde nam.
Tot lid van den Gemeenteraad te Vlissingen (vacature
W. C. Van Duuren Dutilh) is gekozen de heer J. W.
Wilkens, inspecteur der Maatschappij Zeeland.
Op het 23ste Christelijk Nationaal Zendingsfeest, dat
7 Juli op het landgoed Berkenstein te Velsen bij Haarlem
zal worden gevierd, zal ds. Knotnerus van 's Gravenhage
de openingsrede houden.
Eene vreeselijke misdaad is te Hoogersmilde gepleegd,
in de nabijheid der Venesluis, op de grens der gemeente
Diever. Daar woont Teunis Doorn, wiens gezin, behalve
de vader zelf, uit zijne beide dochters bestond. De beide
meisjes, klein van gestalte, waren gebrekkig.
De vader en de oudste dochter gingen naar de jaarmarkt
te Dwingeloo; Aaltje, oud 35 jaar, paste op 't huis. Om
streeks één uur of half twee schijnt ze nog bezoek van een
buurvrouw te hebben gehad, met wie ze waarschijnlijk
nog koffie heeft gedronken. Omstreeks half vijf kwam een
klein buurmeisje, om Aaltje een stukje koek te brengen,
en zij vond haar badende in 't bloed in het wagenschuurtje
liggen. Zij was vermoord.... Het kabinet was ontsloten,
een kastje eveneens, en de waarde aan goud en zilver
verdwenen. Het schijnt, dat de moordenaar haar in 't
achterhuis heeft weten te praten en haar daar met een
snijdend werktuig heeft ter dood gebracht. Het lijk ver
toonde vele en groote wonden; in eene diepe wonde in
den hals bleek de slagader doorgesneden. De vermoorde
was een vlijtig en oppassend meisje.
Met innig medelijden beschouwden al de aanwezigen den
grijzen vader, die, overstelpt van smart, bij zijne tehuis
komst het bloedig lijk aanschouwde, en eveneens de oudste
dochter, die hare liefhebbende zuster vermoord vond, en
in hare radelooze droefheid niet wist wat zij deed.
Niemand der aanwezigen kon zich herinneren, dat in
deze gemeente ooit zulk eene brutale misdaad op klaar
lichten dag .gepleegd is.
Opmerkelijk is het, dat de kettinghond, die aan den voet
van het kabinet vast lag en nog al kwaadaardig is, de
misdaad niet heeft verhinderd. Men moet zich daarover
te meer verwonderen, omdat de misdadiger toch waar
schijnlijk na het plegen van den moord den diefstal heeft
begaan.
De huizen staan in die buurt niet dicht bij elkander, en
de bewoners zijn gewoon de jaarmarkt te Dwingeloo te
bezoeken.
Uit de secretaire zijn gestolen de volgende voorwerpen
1 zilveren oorijzer met gouden stiften, gemerkt A D in
geklopte letters, 1 paar gouden platen, 1 paar gouden
kroontjes, 1 gouden halsslot en een zakboekje met lederen
omslag, donker bruin van kleur, waarin eenige quitantiën
en aanteekeningen.
De justitie uit Assen is naar het Veneschut vertrokken,
om een onderzoek in loco in te stellen.
De onder-chef van het spoorweg-station te Leeuwarden,
de heer E. J. De Vries, wiens beide beenen en rechterarm,
tengevolge van het hem op den avond van 26 November
overkomen ongeluk, werden afgezet, en die sedert in het
stads-ziekenhnis aldaar werd verpleegd, heeft dat gesticht
jl. Zondag, geheel hersteld en volkomen geoefend in het
gebruik van twee kunstbeenen en een kunstarm, verlaten
en zich naar zijn nieuwen post als chef van het station
IdaardRoordahuizum begeven.
Een eigenaardige hulde voor dr. Kuyper: Het gebruik
van de groote zaal van Plancius in de Plantage te Am
sterdam, in den laatsten tijd door dr. Kuyper gehuurd, en
waar des Zondags morgens bijbellezingen werden gehouden,
is hem dezer dagen opgezegd, wijl de vloer, naar het
bestuur van Plancius vreest, de talrijke volksmenigte niet
bij voortduring zal kunnen dragen.
Te Kalenberg (bij Oldemarkt) is een witte paling
gevangen en naar het aquarium te Amsterdam gezonden.
Voor de toezending, welke zeer op prijs werd gesteld, is
eene dankbetuiging ontvangen.
Als een bijzonderheid deelt men aan het Leidsche
Dagblad mede, dat een familie te Leiden, aan wie eenige
weken geleden het zeldzame voorrecht te beurt viel de
de vijftigjarige echtvereeniging te vieren zonder dat zij
het verlies van een der kinderen had te betreuren, dezer
dagen een achterkleindochter werd geboren, waarvan de
overgrootouders van beide kanten nog in leven zijn.
Het volgende geval deed zich dezer dagen op het
bureau van den burgerlijken stand van een der gemeenten
in Zuidholland voor:
Zekere V. kwam aldaar binnenstappen en begon„Ik
moet jullie de complimenten doen, dat ik hier ben kommen
wonen en dat me vrouw bevallen is van een meid." De
noodige inlichtingen werden hem gegeven en hem mede
gedeeld, dat hij met twee getuigen dat kind aldaar moest
komen aangeven. ,/Dat zal me zeker centen kosten, want
die lui zullen dat zeker niet voor niks doen, zouwen jullie
me niet eens kennen helpen?" was de lakonische vraag van
den man. Toen dit natuurlijk geweigerd werd, deed hij
ten slotte de vraag, „of het dan niet voldoende was, as hij
dan de kleine meid eens even kwam laoten zien." Daar
hem ook dit geweigerd werd, kwam hij ten slotte eenigen
tijd daarna met twee getuigen, zoodat de behoorlijke aan
gifte kon geschieden.
Buitenkansjes zijn de wereld niet uit. Voor een
paar jaren logeerde in het Victoria-hótel te Rotterdam een
reiziger van een Amsterdamsch handelshuis; ook had daar
een jeugdig Engelsch toerist zijn intrek genomen, die
reeds de eerste dagen op zeer goeden voet geraakte met
onzen reiziger. Deze dan ook verschafte zijn nieuwen
kennis nogal genoegengoed bekend zijnde in de Rottestad,
vergezelde hij den Engelschman naar alle bezienswaardig
heden, waarvoor deze zeer dankbaar was. Bij het afscheid
wisselde men van kaartjes. Sedert hoorde de Arasterdammer
niets meer van zijn Engelschen vriend. Hoe verbaasd
stond hij de vorige week te kijken, toen hij in een der
Amsterdamsche bladen een oproeping las aan zijn adres,
i uitgaande van een Londensch notaris. Hij maakte de reis
I naar Londen en vernam daar, dat de oude kennis over-
j leden was en hem eene som van 1200 p. st., alsmede een
gouden horloge en ketting had gelegateerd.
Eenige Haagsche burgers, die blijk gaven van in het
Hótel „Haagsche Bosch' gelogeerd te hebben, togen Zon
dag morgen jl., vergezeld van een paar militairen, huiswaarts.
Op het Smidswater gekomen, ontmoetten zij aldaar eene
jonge dochter, die in een emmer melk had gehaald.
Het laat zich begrijpen, dat deze het hard te verant
woorden had, doch toen een der zonen van Mars het zoover
dreef, dat hij haar een kus wilde ontstelen, was goede raad
duur, maar in een oogwenk plaatste de deern den emmer
als een tweede schacot boven op 't hoofd van den militairen
Don Juan.
Men kan zich zelf nu wel voorstellen, hoe hij er na
deze onverwachte melkkuur uitzag.
Verschillende omstandigheden schijnen er toe mede
te werken om signalementen van verdachte of vermiste
personen somtijds een allerzonderlingst effect te doen maken.
Zoo herinnert men zich indertijd als bijzonder kenteeken
van iemand gelezen te hebben, dat hij „een onbekende taal,
vermoedelijk Fransch" sprak. Een ander maal maar
hier had de zetter wellicht schuld werd een man ge
signaleerd van 18 meter, een lengte, die allicht tot ont
dekking van den verdachte moest leiden. Thans zoekt,
blijkens een der Haagsche bladen, de Goudsche politie
commissaris naar een vijftigjarigen touwslager met....
„lichtblauw haar!" Als die niet spoedig wordt gevonden
en teruggebracht, dan is de politie geen knip voor haar
neus waard, voegt de correspondent van 't U. D. er terecht
aan toe.
De eigenaar van een poppenkast vertoonde jl. Maan
dag op het Binnenplein te 's Hage zijne kunsten. Twee
hem onbekende heeren hadden hem aangezocht en betaald
om gedurende het bijeenzijn van de Tweede Kamer op 't
plein van het Binnenhof de poppenkast te laten spelen.
De politie beduidde den kermisman, dat hij eene andere
plaats moest opzoeken. De man aarzelde niet aan dien
raad gevolg te geven. ,Hij had de centen toch al beet,"
zeide hij.
Een pas bekend geworden uitvinding is voor snel-
wielers van zeer veel gewicht, daar zij het mogelijk maakt
om het voertuig, terwijl het stilstaat, zonder eenige moeite
te bestijgen. Een vernuftige Amerikaan is namelijk op het
denkbeeld gekomen om de bicycle van beenen te voorzien,
waaronder men te verstaan heeft stutten, die het omvallen
geheel beletten. De snel wieier kan daardoor zijn tweewiel
even gemakkelijk bestijgen alsof het een driewiel was,
drukt op oen veer, waardoor de stutten in links en rechts
van de wielbus aangebrachte bussen van zelf terugschieten,
en gaat er van door.
Wil de rijder vervolgens weer stoppen, dan drukt hij
op een andere veer, waardoor de beenen zich weêr uit
strekken. Het stalen ros staat dan in een oogwenk zoo
vast als een doodmak paard en de snelwieler stapt op zijn
gemak af. Ook geven de beenen dit voordeel, dat het
snelwiel, wanneer het voor een oogenblik ongebruikt blijft
staan, niet altijd tegen een of ander voorwerp behoeft
aangeplaatst te worden.
Wat doet men met oude schoenen? Men werpt
ze weg...., maar in Amerika verzamelt men ze, om ze in
stukken te snijden die in chloorzwavel gelegd, steenhard
worden. Daarna afgewasschen, worden de harde stukken
tot poeder gemalen; dit poeder wordt met een lijmsoort
om mij tot vrouw te begeeren, was ik den volgenden dag weer
verrukt als ik hem zag en stelde mij tevreden met zijn vriendschap.
„Het was toch altijd iets, dat hy van mij het meest hield van
de zusters. Het was een schrale troost, maar kruimpjes zijn ook
brood voor hongerlijdende menschen. En mijn arm hart hunkerde
naar een beetje liefde.
„Wij gingen dien winter veel uit. Ik zorgde wel zooveel
mogelijk invitaties aan te nemen van families, waar ik zeker
was hem te vinden, en zooveel mogelijk de overigen te bedanken,
daar ik bij ondervinding wist hoe ik my verveelde als hij er niej was.
„De winter vloog om. Mijn oudste zuster verloofde zich en
ging bij de ouders van haren aanstaanden echtgenoot logeeren.
Henri had juist in dien tijd weinig te doen en ging veel uit
rijden met Barbara en my, kortom, sleet geheele dagen bij ons.
Barbara plaagde mij nu en dan door eens flink met Henri te
coquetteeren, en hoewel hy geen man was om zich hierdoor te
laten beetnemen, maakte zij mij toch doodelijk jaloersch en be
zorgde mij dikwijls vele slapelooze nachten. Hij vermaakte zich
ongetwijfeld met myne bedrukte gezichten, weinig vermoedende,
hoe diep ik het gevoelde; andere was hij te goedhartig om mij
zooveel pijn te doen. Barbara was slechts een paar jaar ouder
dan ik en bijzonder geestig, hetgeen hem altijd erg beviel, en
zoo zat ik dikwijls er bij, slechts half genietend, daar ik mijzelve
wijs maakte, dat hy meer van Barbara hield. Zoo maakte ik
mijzelve onaangenaam en was weinig opgewekt in gezelschap.
„Tot overmaat van ramp, ging Barbara uit logeeren. Ik vond
dit eerst verrukkelijkmaar toen ik de eerste veertien dagen
niets van Henri zty», begon ik naar haar terugkomst te verlangen,
en was zelfs zoover gekomen, dat ik bad, dat zy elkander maar
mochten liefhebben, als ik hem slechts mocht zien.
„Eindelijk kwam hij weer. Ik zag hem het hek inryden, en
dadelijk, toen ik zeker was hem te zien, fluisterde mijn vrouwelijke
ijdelheid mij in, om my boos te toonen en hem eens goed te
laten merken, dat ik het erg onbeleefd van hem vond, nu ik alleen
thuis was, niet te komen.
„Ongelukkigerwijze waren oom en mijne moeder bezoeken
gaan maken, en daar de bedienden niet van mij gewoon waren,
dat ik kalm op mijn kamer zat, daar ik meestal in de omliggende
bosschen rondzwierf, zag niemand naar mij en werd Henri afge
scheept met het gewone: „niet thuis mijnheer," van Jakob.
,,'k Vergat nu al mijn booze plannen om een humeur te toonen,
vloog de trappen af, op gevaar af van mijn hals te breken en
stond niet lang daarna hygend aan het hek tegen mijn lieveling
op te zien.
„Hij wendde dadelijk zijn paard en steeg af. Ik riep een stal
jongen voor het dier, gaf myn neef een arm en zeide hem, dat
ik heel boos was, dat ik hem erg onbeleefd vond, en dat ik wel
merken kon, dat ik uit de gratie was. Hy glimlachte over mijn
sermoen en zeide mij, dat hij het erg druk had gehad, want dat
hij binnen twee maanden overgeplaatst werd. beweging. Oom Frederik had ter eere van Henri's vertrek een
„Ik had een gevoel of mijn bloed stil stond. Ik voelde, dat jongelui's-partijtje aangericht en het ging er recht vroolijk toe.
ik doodsbleek werd. Het was mij onmogelijk iets te zeggen. Hy Toen dus het uur van scheiden sloeg, drukte ik mijn lieveling
was zoo vriendelyk om niet op mij te letten en sprak door over de hand, zeide niet meer dan: vaarwel of: goede reis, en zag
zijn plannen en vertrek. hem niet meer. Ik stoorde mij aan niemand, rende het openstaande
„Het was een bepaalde uitkomst voor mij toen ik het rijtuig venster uit en verscheen dien avond niet meer, maar lag zoo
zag aankomen met oom en moeder. Ik liet Henri aan hen lang als ik was in inijn dunne zomerkleedje in het natte gras
over en snelde naar een stil plekje, om over mijn leed na te en weende bitter. Ik zag slechts de vriendelijke bruine oogen,
denken. Overplaatsing beteekende voor mij: hem niet meer te en was meer dan ooit overtuigd, dat hij mij niet liefhad,
zien. Ik was wanhopend en zoo in mijn treurige gedachten „De jaren gingen vreedzaam voorby op Eikenhof; moeder
verdiept, dat ik schrikte toen de etensbel mij naar huis riep. stierf, de jongens kregen een bestemming, de meisjes trouwden
,,Ik at geen stuk, zat Henri letterlyk aan te staren en hoorde en ik bleef bij oom en bestuurde de huishouding. Ik dacht in
niets anders dan het woord overgeplaatst, dat mij in de ooren 't eerst dikwijls met bitterheid aan mijn verwoeste jeugd, maar
bonsde. Nu den maaltijd moest ik mij geweld aandoen om kalm ben er later mee verzoend geraakt. Ik heb, ondanks mijn ver
te schijnen. Moeder en oom maakten hun gewone middagslaapje, keerd geplaatste liefde, de heerlijke troost, dat mijn leven niet
Ik slaagde er in 'vroolijk te zijn. Ik praatte druk, ik speelde geheel en al zonder toewijding en vriendschap was, noch dat ik
piano en plaagde hem, maar het wilde niet vlotten. Ik eindigde nutteloos heb geleefd. Immers, ik had myn goeden ouden oom
dan ook met in tranen uit te barsten en hem te vragen, hoe van harte lief en ben hem tot troost en steun geweest tot zijn
lang hij nog blijven zou. dood. Daarna zond mijn broeder mijn lief petekind naar mij
„Hij sloeg weêr zijn arm om mij heen, streek mij met de toe en verzocht my zijn schat voor hem op te voeden en zooveel
andere hand over mijn haar en zeide zacht: „Mijn lief' nichtje, mogelijk aan het kind haar moeder te vergoeden, die zij, helaas!
spijt het je zoo erg dat ik heenga." Ik kwam dadelijk weer bij hare geboorte moest missen. Elk jaar maak ik een bedevaart
tot mij zelve, herinnerde mij, dat mijn lieveling mijn neef was, naar het kleine stadje B. in Duitscbland, waar mijn lieveling
en zeide hem dat ik zenuwachtig was, dat hij maar niet op my begraven ligt, of ten minste waar zijne overblijfselen vermoed
moest letten, maar dat het mij wel erg speet dat hij heenging. worden te liggen. Hij kwam om bij een spoorweg-ongeluk, bij een
„Als hij mij een paar uur later op mijn kamer gezien had, proefrit door den tunnel. Ik zag hem nooit meer na ons afscheid
zou hij mij niet zoo kalm gevonden hebben. Ik was letterlijk op Eikenhof. Ik heb nooit iets geweten van zijn intiem leven;
wanhopend. Ik vond mijzelve diep te beklagen en had geen maar ik ben hem cn zijn nagedachtenis getrouw gebleven met
enkele troost. Ik bad God om Henri's liefde. Ik kon niet gelóoven, i onveranderlijke liefde, en als ik bij het marmeren kruis op het
dat ik hem geheel zou verliezen en bouwde allerlei luchtkasteelen, eenvoudige kerkhof neerkniel, is het my dikwyls of ik zyn
om ze even gauw weer af te breken en weer te schreien en te vriendelijke oogen op my gevestigd zie en blijft do hoop in my
woelen tot mijn arm hoofd pijn deed en ik eindelijk ging slapen. levendig, eens in betere gewesten met hem vereenigd te
„De twee maanden gingen maar al te gauw voorbij. Henri worden,
kwam zelden, omdat hy het veel te druk had met afscheids- i „Zoo eindigt mijn eenvoudige geschiedenis. O, mijn Emmy,
bezoeken en zaken die vóór zyn vertrek moesten afloopen. Ik waardeer de liefde van een edel mensch, verwerp die niet licht-
weet niet, hoe ik my goed heb gehouden, en was ik niet zoo i vaardig en verwoest niet uw eigen geluk. Bedenk, dat er schepselen
gezond en sterk geweest, dan was ik zeker gebroken onder al j zijn, die niet zoo bevoorrecht zijn zoo'n liefde te bezitten, en
het leed. Ik had niet eens de troost hem gauw weer te zien. j denk er eens aan boe gij u zoudt gevoelen, wanneer gy uw
Hij zou naar Duitschland gaan om bij het maken van een tunnel ongeluk aan uzelve te wijten hadt en met eigen hand uw leven
werkzaam te zyn, en op zijn minst vier maanden wegblijven, verwoest had. Bid God, dat gij uw driften moogt kunnen
Vier maanden is een lange tijd, wanneer men liefheeft! behcerschen en dat gy in alle opzichten eene lieve, brave en
„Eindelijk kwam de dag, dat hij zou heengaan. Ik had mij gehoorzame vrouw voor Eduard moogt zyn."
voorgesteld hem iets liefs te zeggen voor hy heenging, om een Hier zag ik een schaduw langs mij gaan en een oogenblik
hartelijk afscheid van hem te nemen of ten minste even alleen later lagen de beide gelieven naast mij geknield. Eduard had
met hem te zijn. Maar ook dit was mij ontzegd. J berouw gehad over zijn haastig vertrek en myn verhaal door
„Den avond dat hij afscheid nam zal ik nooit vergeten. Het het open venster voor het grootste gedeelte meê aangehoord,
was in het begin van Mei, een prachtige avond. Het was kalm en Zij beloofden beiden aan tante Emmy nooit meer te kibbelen,
stil in de natuur en hier en daar hoorde men nachtegalen hun en daar het beiden ernst scheen te zyn, liet de oude vrouw haar
liefelyk gezang aanheffen. By ons in huis was alles leven cn kinderen alleen, niet langer bevreesd voor beider geluk.
