HELDERSCHE
EN NIEUWEDIEPER COURANT.
Nieuws- en Advertentieblad voor Hollands Noorderkwartier.
1888. N° 7.
Zondag 15 Januari.
Jaargang46.
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
Kijkjes over 't wereldrond.
43> EENE GEHEIMZINNIGE GESCHIEDENIS.
,.Wij huldigen
het goede."
Verachijnt Dinsdag, Donderdag en Zaterdagnamiddag.
Abonnementsprijs per kwartaalf 0.90.
franco per post 1.20.
BUREAU: MOLENPLEIN.
Prijs der Advertentiën: Van 1—4 regels 60 cents, elke
regel meer 15 cents. Groote letters naar plaatsruimte.
Voor winkeliers bij abonnement belangrijk lager.
„Laa»en Sie aic.h doch nicht verbluffen 1" Of in goed Hollandsch
„Laat je toch niet van je stuk brengen
Zóó sprak de man van ijzer cn bloed, en Europa herademt.
De spanning, de óverspanning, begint allengs te wijken cn voor
een gevoel van voorloopige gerustheid plaats te maken. Bismarck
heeft den draak gestoken met de algemeene oorlogsvrees, en
dus zal het vooreerst nog zoo'n vaart niet loopen. Een Evangelie
critiscert men, aan orakeltaal durlt men twijfelen, maar als
Bismarck een woord van zijne prinselyke lippen laat hooren,
zegt heel Europa minus Rusland eerbiedig ja en amen.
Lassen Sie sich doch nicht verbluffenIn een vertrouwelijk
gesprek met een vriend uit de handelswereld, die wegens het
naderend oorlogsgevaar van een eommerciëele onderneming meende
te moeten afzien, werd het geruststellend woord gesprokenmaar
ternauwernood whs het geuit, of het vermeerderde de lijst
van Bismarck's „gevleugelde woorden" met een nieuwe bijdrage
cn baande zich een weg naar alle landen en volken. De faam
gaf er de grootst mogelijke ruchtbaarheid aan de telegraaf ver
spreidde het wijd en zijd over de aardbodem; dc pers maakte er
zich meester van en vond er ruime stol in voor bemoedigende
profetiën en rooskleurige vooruitzichten, en de Beurs rees als een
thermometer in den zonneschijn: „Het is al boter op den boom,
het is al pays en vreêzou Vondel er bij gezongen hebben.
Heb dank, IJzeren Kanselier, voor uw kloeke taal't Werd
tyd dat een man van gezag en invloed als gy, zijn gewicht eens
in de schaal wierp. Zulk een woord was er noodig om ons niet
heel en al het hoofd op hol te doen brengen. Wezenlijk, Herr
Von Bismarck, 't was geen leven meer, dat we hadden, zelfs
hier, in ons neutrale Holland niet. De „mynheers", over wie
gij en uw stamverwanten zich soms zoo vroolijk kunnen maken,
begonnen zich werkelyk van hun stuk te laten brengen. Het
eene onrustbarende bericht volgde ook op het andere. Wy durfden
's avonds de courant bijna niet meer op te nemen. Had men
het buitenlandsch overzicht zonder al te groote schokken door-
loopen, dan werd men toch naar zijn achterste zoldertje gejaagd
door de jobstijdingen der „particuliere correspondenten"in de
toongevende wereldstedenen was men die aandoening gelukkig
te boven, dan kreeg men den genadeslag in de telegrammen, om
vervolgens morsdood neêr te slaan by de bestudeering der effecten-
lyst. Ieder voelde heter moest iets komen, oorlog of.... iets
Naar het EDgelsch van HUG11 CONWAY.
Een blijde boodschap.
Op onzen terugkeer naar Engeland verdiepten wy ons hoofd
zakelijk in gissingen omtrent Sir Laurence Estmere. Waar was
hij heengegaan? Waar moesten wij hem zoeken? Als ik mijn
vertrouwenden, opgewekten Rothwell niet bij mij gehad had, zou
ik mij doodelijk ongerust gemaakt hebben. Deze verklaarde zich
verzekerd' te houden, dat mijn vader terstond naar zijn zaakwaar
nemer was gegaan, om te hooren waar Lady Estmere verblijf
hield. Bij- was overtuigd dat wanneer wy hem terugzagen, dc
vergiffenis reeds ^fgesmeekt en gegeven zou zijn. Ik betwijfelde
dit, maar deed mijn best het te gelooven. Hoe verstandig en
beredeneerd mijn vader ook gehandeld mocht hebben, toch bekroop
mij de vrees dat hij zelfs, terwijl by te Monaco was om met zijn
vijand af te rekenen, slechts half wist wat hij deed. Dat zonder
linge middernachtelijke duel; de onverschilligheid waarmede hij
den dood getrotseerd had de wijze waarop hy bet strijdperk had ver
laten die koelbloedige overtuiging dat by, toen hy zijn doel bereikt
had, zich niet meer behoefde te overtuigen of zijn vijand leefde
of dood wasdie afwezigheid van alle voorzorgen tegen beschuldi
gingen van moord; al die dingen droegen er toe bij, om mij in mijn
gevoelen te versterken dat hij in een nbnormalcn toestand ver
keerde.
Rothwell was dit volstrekt niet met my eens. Als hij in mijns
vaders plaats geweest was, zon hy niet anders gehandeld hebben.
Aan de eischen der gerechtigheid was voldaan; verzoening en
gelukkige dagen zonden volgen.
Zoodra wij te Londen aankwamen, besloten wij ons allereerst
weder naar den heer Grace te begeven. Als hij niets naders
vernomen had, zouden wij telegrafeeren aan juffrouw Leo. Mocht
myn vader ook niet te Torwood zyn, dan zouden wij hem by
mijn moeder gaan zoeken, daar hem nu natuurlijk bekend was
waar zij verblijf hield.
Wij wendden onze schreden naar het kantoor van den ouden
advokaat. Hij had sedert ons laatste bezoek niets meer van zyn
cliënt gehoord of gezien. Toen telegrafeerden wij aan juffrouw
Lee, maar moesten ons geduld gcruimen tyd op de proef stellen,
daar uren zouden verloopen eer wij uit zulk een afgelegen hoek
der wereld als Torwood antwoord konden verwachten.
In dien tusschentijd zonden wy een telegram aan Lady Est
mere, waarin haar gevraagd werd of er by haar ook iets bij
zonders was gebeurd. Spoedig werd ons terug getelegrafeerd
„Niets ik ben welvarend," en toen wisten wij dat Sir
Laurence nog niet bij zijn vrouw was.
Later op den dag gingen wy nogmaals naar het kantoor van
Grace. Terwijl wij daar waren, werd den advokaat een dépêohe
gebracht. Deze kwam van den rentmeester van Estmere Court
cn luidde aldus:
„Sir L. is teruggekeerd. Hy ligt ziek te Dower House."
Een uur later waren wij op reis naar het noorden. Wy hadden
met Grace overlegd, dat, indien zijn tegenwoordigheid vereischt
werd, hij ons den volgenden morgen zou volgen en dat hij, als
mijn vader ernstig ongesteld bleek te zyn, een der meest bekende
Londensche doktoren met zich zou brengen.
Daar Dower House nog mijlen van het naaste station gelegen
was, was de dag al aangebroken toen wy de plaats onzer be
stemming bereikten. De bedienden waren echter reeds op en wij
werden door den rentmeester ontvangen. Hij kende Lord Rothwell
van ouds en toen hij hoorde wie ik was, gaf hij zijn blijdschap
te kennen, dat ik eindelyk in het huis mijner vaderen was terug
anders. En toen is het dan ook gekomen, niet de oorlog, maar
lat andere, dat goedmoedige, kalmcerende, pijnstillende woord
van den Rijkskanselier en dreven de roetzwarte wolken, die
bet verwoestend onweêr zouden baren, voorloopig weer uiteen.
Nog eens, heb dank, IJzeren Kanselier, we zijn weêr gerust
tot nader order althansWant lang blijven, zooals 't nu is, kan
het natuurlijk niet, dat begrijpt een ieder zeer goed, zelfs zonder
dat gij het zegt.
En dan kwam er die historie van de „vervalschte papieren"
bij. Wat schandaal! wat paskwil! Toen de zaak ruchtbaar werd,
wist men niet wat men het eerst doen zou, zich boos of zich
vroolijk maken. Welk een zonderlinge bladzijde in het boek der
wereldgeschiedenis. De machtigste monarch der gansche wereld,
de Keizer aller Russen, gefopt en beetgenomen door een grap,
die op de schoolbanken of door een troepje brooddronken kadetten
kon verzonnen zijnEn dan te denken, dat die mislukte aardig
heid bijna de oorzaak was geworden vau een Eircpceatiieu oorlog
tusschen drie of vier mogendhedenDe Czaar had de hem in
de hand gestopte knollen werkelyk voor citroenen opgenomen
de laffe fopperij had byna haar doel bereikt, toen er gelukkig
lont werd geroken en het bedrog aan 't licht kwam. Het bedrog
niet de bedriegerser is gepolst, gegist, geradener zijn namen
genoemd en namen herroepener is argwaan gekoesterd en er zijn
vermoedens uitgesproken, maar de ware schuldigen staan zóó
ver van ons, gewone menschenkinderen, af, of liever zóó hoog
boven ons, dat het volgens ervaren deskundigen maar beter is
om niet naar hen te zoeken. Het zij zoo; hunne fantastische
voortbrengselen zyn toch aan de publieke verachting prijs gegeven,
hun opzet ia totaal verijdeld, en hun plan om de mogendheden
tegen elkaar in 't harnas te jagen, faliekant nitgekomen. Zelfs
de vredebond kan vrede hebben met dezen afloop der zaak. Als
eerlang de Parlementen weer druk in de werkzaamheden zyn,
arbeiden zy ten minste onder gansch andere indrukken dan vóór
het Kerst-recès.
Ook onze goede oude Tweede Kamer zal nog eenmaal inbare
tegenwoordige sa&mstelling het Binnenhof bevolken. Tegen
8 Februari is zij bijeengeroepen om haar eigen uitvaart te
komen vieren. De klokluiders, by wier zwaarmoedig geklep zij
grafwaarts zal gebracht worden, staan reeds gereed. Onder welke
indruk zal zij wel hare laatste werkzaamheden verrichten Waar
mee met een glimlach of een pynlijk trekje? zullen onze
volksvertegenwoordigers volgens de oude Grondwet elkaar by
gekeerd.
Wij lieten hem echter niet lang aan het woord, daar ik te
ongerust was over mijn vader om tijd te verspillen met het
aanhooren van begroetingen en gelukwenschen. Ik verlangde bijzon
derheden.
„Juffrouw Payne kan u op de hoogte brengen," zeide de rent
meester. „Ik zal haar roepen."
Juffrouw Payne verscheen. De rentmeester had haar gezegd
wie hare gasten waren en groote verrassing was op het gelaat
der goede vrouw te lezen, toen zij ontdekte dat ik de ondste zoon
van Sir Laurence bleek te zijn.
Doch zij was te verstandig om onbescheiden vragen te doen.
In enkele woorden vertelde zy ons wat er gebeurd was.
Sir Laurence was eenige dagen geleden eensklaps te Estmere
Court verschenen. Ofschoon zij hem in meer dan twintig jaren
niet gezien had, had juffrouw Payne hem terstond herkend. Hij
had van dit plotselinge, onverwachte bezoek geen verklaring
gegeven. Droomerig en peinzend was hij het huis binnen gekomen
en terstond naar de kamer van zijn vrouw gegaan; en toen hij
zag dat deze in orde was, had hij zich tot de huishoudster gewend,
die het gewaagd had hem te volgen en haar gevraagd of Lady
Estmere hier was.
Juffrouw Payne, die zoo hevig ontsteld was, dat zij ternauwer
nood kon antwoorden, had gestameld dat mevrouw van huis was.
„Dan moet zij te Dower House zijn," zeide Sir Laurence. „Ik
zal terstond naar haar toe gaan. Laat oogenblikkelijk een paard
zadelen."
De goede vrouw was ten einde raad. Zy bleef haar meester
aanstaren, zichzelve afvragende of zij aan zinsbedrog ten prooi
kon zyn of dat het een geestverschijning kon wezen.
„Doe wat ik u verzoek," zeide Sir Laurence cp strengen toon.
„Dadelyk. Ik heb geen tyd te verliezen."
Zij ijlde de kamer uit, om haar echtgenoot te raadplegen.
Beiden waren radeloos van angst cn wisten niet hoe zij aan het
verzoek van hun meester zouden voldoen, daar zij geen paarden
op stal hadden. Toevallig was een in de nabuurschap wonende
pachter naar het dorp gegaan om een paar vrienden te bezoeken
en die pachter had aan Payne vergunning gevraagd zijn paard
een paar uren te Estmere Court te stallen. Toen besloot John
Payne van den nood een deugd te maken en het paard van zyn
vriend voor het beoogde doel te gebruiken. Het ros werd gezadeld
en voor de deur gebracht. Sir Laurence sprong in den zadel
en ijlde in vollen galop weg, terwyl juffrouw Payne en haar
echtgenoot hem in sprakelooze verbazing nakeken.
Hoewel zij niets van het gebeurde begrepen, voelden zij toch
dat er gehandeld moest worden. Hun meester was naar Dower
House gereden, dat er even ontredderd en verwaarloosd uitzag
als Estmere Court en .waar hy niemand vinden zou dan een
ouden, suffen huisbewaarder. Hun schoot, meenden zij, niets over
dan hem onmiddellijk te volgen en den rentmeester met het zonder
linge geval bekend te maken. Die rentmeester woonde vlak bij
het landgoed en toen hij vernam wat er gebeurd was, verklaarde
hij te vermoeden, dat er een brief of telegram verkeerd bezorgd
of weggeraakt moest zijn. Hij kon niet gelooven dat Sir Laurence
na een afwezigheid van zoovele jaren, zoo onverwacht zou terug
komen. Het duurde zelfs eenigen tijd eer juffrouw Payne hem
kon overtuigen dat hetgeen zij gehoord en gezien hadden, niet
het uitvloeisel was van zinsbedrog. Hij zelf had Sir Laurence
nooit gezien, daar hij eerst eenige jaren na de droevige gebeurtenis
zijn betrekking aanvaard had. Maar juffrouw Payne en haar
John kenden hem en wisten dat zij zich niet vergist hadden.
De rentmeester zou dus begrypen wat er gedaan moest worden
en zorgen dat Sir Laurence behoorlyk ontvangen werd. By gevolg
hunne wederontmoeting op den achtsten van Sprokkelmaand aan
zien? Om het even, de belangstelling in hunne verrichtingen
gedurende de aanstaanden finale, in hnnne laatste „Handelingen",
zal niet groot zyn. Laat de dooden hnnne dooden begraven! De
natie heeft met deze Tweede Kamer afgerekend; en aller aan
dacht, aller belangstelling, aller nieuwsgierigheid is gericht op
de verkiezingen voor de Kamer van Honderd, welke vermoedelijk
tegen 20 Maart zullen worden uitgeschreven. Twintig Maart,
hoe kortdag reedsNog maar even twee maanden en de
meest beslissende, althans meest gewichtige strijd die hier in de
laatste twintig jaar op staatkundig gebied gestreden is, ral
aanvang nemen. Wie zullen er uit de oude Tw«>^ ,u
de nieuwe overgaan, als feniksen uit hun as __«,en?
maar vooral: wie zullen door de talrijk vev- ^-rderde kiezers-
schare waardig geoordeeld worden om Je ontbrekende plaatsen
aan te vullen O, 20 Maart, o ef;«#se dag eens nieuwen levens,
'.-'lke verrassingen bergt ge in uwen schoot? Welke verras
singen en te!r,.'rstelb,r0dn?....
In ééa opzicht stelle de nieuwe Kamer ons althans niet te
leur. Als zij wat op dreef gekomen en door de eerste drukten
heen is, toone zij een open oog voor de maatschappelijke- en
volksbelangen te hebben. Zoo er onder de honderd leden ééa is,
die b. v. maatregelen voorstelt tot betere beveiliging van reizi
gers op spoorwegen en stoombooten, zal hij een goed en een
noodzakelijk werk doen. Het afgrijselijke drama, dat dezer dagen
te Ruinerwold is afgespeeld, ga niet te spoedig uit de herinne
ring verlorende indruk er van blyve onverzwakt voortleven bij
allen „wien zulks aangaat." Het is een gevoelige waarschuwing
voor de toekomst, eene maar al te welsprekende bevestiging van
het beweren dergenen, die altjjd hebben volgehouden dat er in
ons spoorwegwezen iomething rotten is. Dat something schuilt
vooral in de regeling van don dienst der chefs aan de kleine
stations, in het stelsel der veiligheidsseinen en in het ontbreken
van dubbel spoor op vele plaatsen. Er is nu een wijdvertakt
onderzoek hangende. Voortreffelijk, zoo komt men, kan men
althans komen, achter de waarheid. Maar onderzoekende op
hoedanige wijs het verdronken kalf in den put is geraakt, wat
ontegenzeggelijk zyn nut kan hebben, verzuime men niet om in
allerijl aan het dichten van den put te gaan. De uitkomsten van
het ingestelde onderzoek zullen er volstrekt niet onder lyden.
En zoo hopen we van de nieuwe Kamer ook de wettelijke
regeling van een ander, nog dringender volksbelang te mogen
vergezelde'! hij het echtpaar naar Dower House, om daar de
noodige bevelen te geven.
Toen zy op het tweede verlaten landgoed aankwamen, vernamen
zij dat Sir Laurence een half uur geleden, door zijn plotselinge
verschijning, den ouden huisbewaarder en zijn vrouw in groote
ontsteltenis had gebracht. Hij was van zijn paard gestegen en
het huis binnentredende, had hij, alsof zy een heirleger bedienden
ter hunner beschikking hadden, last gegeven dat alle kamers in
orde zouden gebracht worden. Daarop was hij weder vertrokken
en zij vermoedden dat by thans in het park ronddoolde.
Het hart zonk juffrouw Payne in de schoenen. Toch moest
aan de bevelen van haar meester gehoorzaamd worden. Onmiddel
lijk ging zij met hare perzikwangige helpster aan het werk cn
een uur later wa3 de zitkamer met bezemen gekeerd en was er
zelfs een en ander voor het middagmaal gereed gemaakt. In
dien tusschentijd was Black, de rentmeester, Sir Laurence gaan
zoeken. Hy vond hem in het park en maakte zich aan hem
bekend, maar werd zoo koel en norsch ontvangen, dat hy niet
wist hoe hy spoedig genoeg de vlucht zou nemen.
Een paar uur later trad Sir Laurence het huis weder binnen
en vroeg, als iets dat vanzelf sprak, of het middagmaal al gereed
was. Met vrees en beving maakte juffrouw Payne verontschuldi
gingen en verzocht hem het weinige dat zij hem verschaffen kon,
voor lief te nemen. Hij fronste het voorhoofd. „Dek voor twee
personen," zeide hij. „Lady Estmere zal terstond hier zijn. Is
zy nog niet te huis gekomen?"
Juffrouw Payno verliet hem en verbeidde angstig den afloop.
Er was nog veel te doen, daar Sir Laurence blijkbaar van plan
scheen op Dower House te overnachten. Een slaapkamer moest
in orde gemaakt worden en dat was, in een huis dat twintig jaren
gesloten was geweest, geen gemakkelijke taak.
Juffrouw Payne hoorde Sir Laurence verscheidene malen de
kamer verlaten en naar de voordeur gaan, om op den weg te
kijken. Hy ging zelfs een paar malen naar het tuinhek en de
huisbewaarder zag dat hy om zich heen keek, alsof hy iemand
verwachtte. Geen wonder dat Sir Laurence's onderhoorigen
begonnen te vermoeden dat Lady Estmere ook opeens voor hen
zou staan.
Maar de avond ging voorbij en zij kwam niet. Sir Laurence
bleef, zonder verdere bevelen te geven, in de eetkamer en de in
het naaste vertrek bezig zijnde juffrouw Payne verbeeldde zich,
dat zy hem gedurig in zichzelven hoorde praten. Ten laatste
werd zy ongerust en besloot zij naar hem toe te gaan, onder
voorwendsel dat zy het dessert moest binnen brengen. Zy opende
do deur en zag dat het middagmaal nog onaangeroerd op de tafel
stond, terwijl Sir Laurence met woeste gebaren en uitgestrekte
armen door de kamer liep, roepende om zijn vrouw en haar
smeekende tot hem terug te keeren.
Hij was ijlhoofdig. Het eenige wat zij doen kon, was hem
naar bed te brengen en den dokter te laten halen. Het een
bleek echter nog moeielijker te zijn dan het andere. Na veel
moeite gelukte het haar, haar meester tot rust te brengen en toen
vloog de rentmeester op het afgejaagde paard naar de stad, om
medische hulp te halen. Na eenige uren kwam hij met een
geneesheer terug, die verklaarde dat Sir Laurence door hersen
koorts was aangetast. Voor het oogenblik was er geen gevaar,
ofschoon zich verraderlijke verschijnselen vertoonden, die den
toestand zorgelijk konden maken.
Den volgenden morgen kwam het den rentmeester in de ge
dachten aan den heer Grace te telegrafeeren. Doch daar het
telegraafkantoor mijlen van Dower House was verwjjderd, hoorden
wij eerst midden op den dag wat er gebeurd was.
(Wordt vervolgd.)
