HELDERSCHE
EN NIEUWEDIEPER COURANT.
Nieuws- en AtortentieliM voor Hollands Noorderkwartier.
1888. N° 92.
Woensdag 1 Augustus.
Jaargang46.
Uitgever A. A. BAKKER Cz.
BEKENDMAKING.
POSTKANTOOR HELDER.
18> DE KLEINE LORD.
,.WIj huldigen
het goede."
Verschijnt Dinsdag, Donderdag en Zaterdagnamiddag.
Abonnementsprijs per kwartaalf 0.90.
franco per post 1-20.
BUREAU: MOLENPLEIN.
Prijs der Advertentiën: Van 1—4 regels 60 cents, elke
regel meer 15 cents. Groote letters naar plaatsruimte.
Voor winkeliers bij abonnement belangrijk lager.
De waarnemende Burgemeester der gemeente Helder maakt,
naar aanleiding van een ontvangen bericht van den Heer Kolonel-
Commandant van het 4de regiment vesting-artillerie, bekend, dat
het schieten van het fort „de Harssens" den eersten Augustus e. k.
en mogelijk ook den daaropvolgenden dag zal plaats hebben,
terwijl de onveiligheid zal worden aangeduid door het plaatsen
van eene roode vlag op genoemd fort.
Helder, 27 Juli 1888.
De waarnemende Burgemeester voornoemd,
C. A. BEUKENKAMP.
Lijst van brieven, geadresseerd aan
onbekenden, gedurende de eerste helft
der maand Juli 1888.
Namen der geadresseerden. Plaatsen van bestemming.
J. De HaasAmsterdam.
C. De Hond
Van het Hulpkantoor Anna Paulowna:
T. Maartens JrAmsterdam.
P. Van der StokBeverwijk.
Briefkaarten:
W. BartmanDelft.
J. Drievijn's Gravenhage.
P. Gerritsen
Brieven, verzonden geweest naar Amerika:
G. RoosNew-York.
Naar Engeland:
F. WilbersLonden.
Binnenland.
Z. Exc. de Minister van Staat, mr. J. Heemskerk Azn.,
lid van den Raad van State, mocht gisteren zijn 70sten
verjaardag gedenken, welk feest, geheel in overeenstemming
Uit het Engelsch van F. H. B URNE TT.
De kleine Lord Fauntleroy bleef eenige oogenblikken in na
denken verzonken, op zijn paardje zitten. Hij liet den blik
weiden over de uitgestrekte heide, de in het groen verscholen
pachthoeven, het prachtige hont, de overal verspreide hutten, het
aardige dorp en de donkere boomen, waar de grijze torens van
het groote kasteel zoo statig boven uit staken. Daarop zuchtte
hij even.
„Waar denkt gij over?" vroeg de Graaf.
„Ik denk er over, dat ik toch nog zoo klein ben en dan ook
over hetgeen liefste onlangs gezegd heeft."
„Wat was dat?" vroeg de Graaf.
„Zij zeide, dat het misschien wel niet gemakkelijk was om zoo
héél rijk te zijn dat iemand, die altijd overvloed had zoo licht
kon vergeten, dat niet iedereen zoo gelukkig isen dat iemand
die rijk is, zijn best moest doen om daar altijd aan te denken.
Ik sprak er met haar over, dat gij zoo goed zijt, en zij zeide
dat zij dit heel gelukkig vond, omdat een Graaf zooveel macht
bezat; en als hy alleen aan zijn eigen genoegen dacht en niet
aan de menschen, die op zijn grond wonen, dan konden zij wel
eens veel zorgen hebben, zonder dat hy er iets van wist en
dat zou zoo naar zijn. Eu nu keek ik naar al die buizen en ik
dacht er over hoe ik alles zou kunnen weten als ik een Graaf
was. Hoe zyt gy daar toch achter gekomen?"
Aangezien zijne Lordschap weinig meer van zyne pachters
wist dan wie op zijn tijd de huur betaalde en wie niet, en
wie in het laatste geval van huis en erf verjaagd moest worden
was dit eene eenigszins netelige vraag. „Dat onderzoekt
Newick voor mij," gaf hij, aan den grijzen knevel draaiend, ten
antwoord, en keek daarbij den kleinen vrager ietwat onrustig
aan. „Nu zullen wij maar naar huis gaan," liet hij erop volgen,
„en als het eenmaal zoover komt, tracht dan een betere Graaf
te zijn dan ik geweest ben 1"
Hij was buitengewoon stil en in zich zei ven gekeerd onder
bet terugrijden. Hij vond het zelf bijna ongelooflijk, dat hij,
die nooit in zijn leven iemand had lief gehad, nu van dit kind
zooveel begon te houden als hij ontegenzeggelijk deed. In den
beginne was hij alleen maar trotsch geweest op Cedric's schoon
heid en onversaagdheidmaar nu was het iets meer dan trot3
wat hij voelde. Soms kwam er een zonderling ironisch lachje
om zijn mond als hij bedacht hoe graag hij het kind bij zich
had, hoe graag hij zyne stem hoorde en hoe hij in het diepst
van zijn hart wenschte, dat zyn kleinzoon hem liefhebben en
goed over hem denken mocht.
„Ik begin suf en kinds te worden en ik heb niets anders om
over te denken," zei hij dan tot zich zeiven, en toch wist hy
maar al te goed, dat het dit niet was. En had hij de geheele
waarheid willen zeggen, dan zou hij misschien hebben moeten
bekennen, dat hetgeen hem in het kind zoo aantrok, juist de
eigenschappen waren, die hy nooit had bezeten het eerlijke,
oprechte, welwillende karakter, het beminnelijk goed vertrouwen,
dat aan geen kwaad dacht.
Een week ongeveer na dien rit, kwam Cedric, na een bezoek
bij zijne moeder, met een betrokken, bezorgd gezichtje in de bibli
otheek. Hy ging op den hoogen stoel zitten, waarop hij den
avond van zijne aankomst gezeten had en keek in het vuur. De
Graaf sloeg hem stilzwijgend gade, nieuwsgierig wachtend wat
hij zeggen zou. Het was duidelijk merkbaar, dat Cedric iets op
het hart had. Eindelyk sloeg hy de oogen op. „Weet Newick
alles van de menschen?" vroeg hy.
met zijnen wensch, huiselijk en in clen familiekring werd
gevierd.
Niettemin vloeiden de betuigingen van belangstelling den
TOjarigen Staatsman van alle kanten toe. Staatslieden,
tegenwoordige en vroegere ambtgenooten, tal van autori
teiten en vele belangstellenden betoonden, hetzij door per
soonlijk bezoek, hetzij door het aanbieden van gelukwenschen,
in schriftelijken of anderen gebruikelijken vorm, hun sym
pathie met het voorrecht, gisteren ten deel gevallen aan
een van 's Konings trouwste dienaren, aan den hoofdont
werper der Grondwet van 1887, aan den man, die door
zijn hooge en uitgebreide bekwaamheden den eerbied van
alle partijen afdwingt.
Naar men verzekert had de heer Heemskerk reeds vroeger,
in verband met daartoe te zijner kennis gebrachte voor
nemens, voor een publiek huldebetoon bepaaldelijk bedankt,
meenende dat de aard van zijn ambtelijk leven daarop geen
aanspraak gaf.
Rijks-postspaarbank. De Minister van Waterstaat,
enz. brengt ter algemeene kennis, dat gedurende de maand
Juni zijn ingelegd en terugbetaald de volgende bedragen, als:
Bedrag der inlagen770,479.04|
u terugbetalingen501,655.20
AI zoo meer ingelegd dan terugbetaald 268,823.84^
Aan het einde der maand Mei was
ten name der verschillende inleggers
ingeschreven12,153,436.42
zoodat het gezamenlijk tegoed der in
leggers aan het einde der maand Juni
bedroeg12,422,260.26^
In den loop der maand Juni zijn 3406 nieuwe boekjes
uitgegeven; 1050 zijn er geheel afbetaald, zoodat er aan
het einde dier maand 186,030 in omloop waren.
De heer S. L. Boersma, gepens. Indisch officier, heeft
bij den uitgever J. Waltman Jr., te Delft, eene brochure
het licht doen zien, getiteldDe Nationale Welvaartwaarin
hij een lans breekt voor de Nederlandsche Levensverzeke
ring-Maatschappijen.
„Hij moet alles van hen weten daar is hij voor,"" zei
zijne Lordschap. „Nalatig geweest ja
Hoe tegenstrijdig het moge klinken, was er toch niets wat
hem meer aantrok en amuseerde dan de belangstelling van het
kleine ventje in zijne pachters. Zelf had hy zich nooit om hen
bekommerdmaar hij vond het wel heel aardig, dat er, in weer
wil van zijne echt kinderlijke vroolijkheid, zijne spelletjes en
grappen, zulke ernstige gedachten in dat kleine krullekopje
huisden.
„Er is eene woning," zei Cedric, hem met wyd geopende,
verschrikte oogen aankijkend „liefste is er geweest, het is
aan den anderen kant van het dorp, de huizen staan er dicht op
elkander en vallen bijna in van ouderdom; men kan er bijna
geen adem halen, en de menschen zijn zoo arm en alles is er
zoo akeligZy zijn dikwyls ziek en de meeste kinderen sterven
en zij worden slecht, omdat zij zoo wonen en zoo arm en ellendig
moeten leven. Het is nog veel erger dan bij Michaël en Brid
get Het regent er door de dakenLiefste ging eene oude
vrouw opzoeken, die daar woont. Zy wilde niet, dat ik by haar
zou komen voordat zij zich geheel verkleed had. De tranen
liepen haar over de wangen toen zij er mij van vertelde."
Ook zijne oogen waren vochtig geworden terwijl hij sprak.
„Ik heb haar gezegd, dat gij het zeker niet wist en dat ik het
u vertellen zou," vervolgde hij. Hij sprong op, liep naar den
Graaf toe en leunde tegen diens stoel. „Gij kunt hen helpen,
evenals gij Higgins geholpen hebt," zei hij. „Gy helpt altijd
iedereen. Ik heb gezegd, dat gij het zeker doen zoudt en dat
Newick misschien vergeten had er met u over te spreken."
De Graaf keek naar het handje, dat op zijne knie lag. Newick
had volstrekt niet vergeten om er over te sprekenintegendeel.
Newick had hem meer dan eens opmerkzaam gemaakt op den
verwaarloosden toestand van die achterbuurt. Hy wist van die
bouwvallige krotten, van het slechte drinkwater, de vochtige muren,
de gebroken vensters en lekkende daken, hy wist van de armoede,
ziekte en ellende. De heer Mordaunt had hem alles met de
schelste kleuren afgeschilderd en tot eenig antwoord had zijne
Lordschap geraasd en gevloekten eens toen de jicht hem
bijzonder plaagde, had hij gezegd, dat die heele troep maar hoe
eerder hoe liever uitsterven en door de diaconie begraven moest
worden en daarmee uit. En ioch, terwijl hy naar het kleine
handje keek en van het kleine handje naar het ernstige, open
hartige gezichtje, begon hij zich werkelijk te schamen over deze
achterbuurt en over zich zeiven.
„Hoe heb ik het er nu mee?" zei hy. „Wilt gij my soms
modelwoningen laten bouwen, zeg En hij legde werkelijk
zijne groote hand op het kleintje en streelde het.
„Deze moeten afgebroken worden," riep Cedric met groote
levendigheid. „Liefste heeft het gezegdWij moesten wy
moesten er morgen heengaan en ze terstond laten afbreken De
menschen zullen zoo blij zijn als zij u zien Zij zullen terstond
begrijpen, dat gij komt om hen te helpenEn zijne oogen
blonken als sterretjes in het verhit gelaat.
De Graaf stond van zijn stoel op en legde het kind de hand
op den schouder. „Kom, ga mee op het terras wandelendan
zullen wij er onderwijl eens over praten," zei hy met een
glimlach.
En hoewel hy zyn gewonen korten, schamperen lach nog een
paar maal liet hooren, terwijl zy naast elkander heen en weer
liepen op het breede steenen terras, hunne gewone avondwande
ling doende, scheen hy toch te denken aan iets, dat hem niet
onaangenaam stemde en nog altijd rustte zyne hand op den
schouder van het kleine ventje.
Zijne bedoeling is, in 't bijzonder aan te toonen, dat de
kapitalen, die door het Nederlandsche publiek aan vreemde
Maatschappijen van Levensverzekering worden toevertrouwd,
niet alleen zonder eenige opoffering bij de eigen Maatschap
pijen zouden kunnen worden gestort, doch ook dat de
voorzichtigheid zulks gebiedend eischt.
De schrijver beroept zich daarbij op het oordeel van
den heer Alfred De Courcy, den bekenden administrateur
van de „Compagnie d'assurances générales sur la vie", die
zijne landgenooten om zeer gegronde redenen ten sterkste
ontraadt, zich bij buitenlandsche Maatschappijen te laten
verzekeren. En deze redenen hij verklaart het zeer
beslist, ofschoon tegen het belang zijner Maatschappij
gelden niet voor Frankrijk in liet bijzonder, maar voor
alle nationaliteiten.
Verder wijst de heer Boersma er op, dat, door zijn eigen
belang in deze gewichtige aangelegenheid in het oog te
houden, men tevens de algemeene welvaart niet weinig
bevordert.
Door den Minister van Koloniën is, ten einde teleur
stellingen te voorkomen, bepaald, dat onderofficieren van
het leger hier te lande, die bij het leger in Oost-Indië
worden gedetacheerd, besterad zijn om het dd. kader te
versterken, en op dien grond gedurende den tijd hunner
detacheering niet tot de lessen van den cursus aan de
Militaire School te Meester Cornelis kunnen worden toe
gelaten. Het kan hun echter worden toegestaan, in Indië
het examen voor 2den luitenant af te leggen, indien zij
zich voor dat examen bekwamen, zonder aldaar de lessen
van eenigen cursus bij te wonen.
Heden legt de heer Arie Smit, te Vlissingen, zijn
burgemeesterschap neder en neemt in de Raadszitting af
scheid van de Raadsleden. Binnen korten tijd zal de heer
Smit vertrekken en te Kralingen gaan wonen. Voor het
lidmaatschap der Provinciale Staten heeft hij reeds ontslag
genomen, alsook voor dat van den Gemeenteraad.
De 3 percents geldleening ten behoeve van de gemeente
Vlissingen, groot f 400,000, is geheel volteekend.
De Graaf in onrust.
De waarheid was, dat mevrouw Errol allerlei droevige ont
dekkingen gedaan had, terwijl zij haar werk voortzette onder de
armen van het dorp, dat er van de heide gezien, zoo schilder
achtig uitzag. Van naby bekeken, was het vry wat minder
schilderachtig dan uit do verte. Zij vond luiheid, armoede en
onwetendheid, waar vljjt en welgesteldheid hadden moeten wonen,
en het duurde niet lang of zij wist dat Erleboro als het slechtste
dorp werd beschouwd uren in den omtrek. Dominé Mordaunt
had haar heel wat verteld van zijne teleurstellingen en bezwaren
en zij had zelve ook al veel ervaring opgedaan in dat opzicht.
De agenten, die de bezittingen tot nog toe bestuurd hadden,
waren er altijd veel meer op uit geweest om het den Graaf naar
den zin te maken, dan om zich veel te laten gelegen liggen aan
de ontaarding en den achteruitgang van de' arme boeren. Veel
was verwaarloosd en veronachtzaamd, waarvoor zorg gedragen
had moeten worden en de toestand was van kwaad tot erger
geworden.
Vooral Earl's Court, zooals de buurt heette, was met zyne
vervallen huizen, zijne armoedige, onverschillige, ziekelyke bevol
king, eene schande voor den Graat. Toen mevrouw Errol er
voor de eerste maal de voeten zette, walgde zy er letterlijk van.
Die vuilheid en slordigheid, dat gebrek aan alles wat het leven
veraangenaamt of ook maar dragelijk maakt, had haar in de
groote stad nooit zoo getroffen als hier buiten. Er moest toch
iets aan te doen zijn, meende zij. En terwyl zij naar de bleeke,
verwaarloosde kinderen keek, die daar opgroeiden te midden
van zonde en schaamtelooze onverschilligheid, dacht zij aan haar
eigen jongen, die zijn leven doorbracht in het prachtige kasteel,
bewaakt en bediend als een kleine prins, zonder onvervulde
wenschen te kennen, omringd door weelde en gemak en schoonheid.
En in haar verstandig moederhart rees eene vermetele gedachte
op. Langzamerhand was zij beginnen op te merken, dat haar
jongen zoo gelukkig was geweest den Graaf voor zich in te nemen
en dat deze hem zeker niet weigeren zou wat hij dringend wenschte.
„De Graaf geeft hem al wat hij verlangt," sprak zy tot dominé
Mordaunt. „Geen luim, die hij niet zou inwilligen. Waarom
zouden wy van die toegeeflijkheid geen gebruik maken ten bate
van anderen? Ik zal wel zorgen, dat het gebeurt."
Zij kende het vriendelyke, medelijdende hart van haar kind
daarom vertelde zy hem van Earl's Court, vast overtuigd, dat hy
er met zijn grootvader over spreken zou en in de hoop, dat de
goede gevolgen niet zouden uitblijven.
En hoe vreemd iedereen er ook van opzag, deze verwachting
werd niet beschaamd. Niets had meer invloed op den Graaf dan
het onbepaald vertrouwen van zijn kleinzoon het feit, dat Cedric
altijd de beste, de edelmoedigste daden van zyn grootvader ver
wachtte. Hy kon er niet toe komen het kind te laten ontdekken,
dat hij heel weinig lust had om edelmoedig te zyn en dat hij
altijd zijn eigen zin trachtte door te zetten, al was die nog zoo
slecht. Het was zulk eene geheel nieuwe gewaarwording, aan
gestaard te worden als een weldoener van het menschelijk geslacht,
als een toonbeeld van goedheid en nobelen zin, dat hy het geen
aangenaam denkbeeld vond in de lieve bruine oogen te kijken
en te zeggen: „Ik ben een hardvochtige, zelfzuchtige oude kerel
ik heb nog nooit in mijn leven eene edelmoedige daad gedaan,
en hoe het daar in Earl's Court toegaat, kan my geen zier schelen,"
of iets van dien aard. Hij was langzamerhand genoeg van het
blonde ventje gaan houden, om tegenover hem wel eens het
gevoel te willen hebben, dat hij eene goede daad verricht had.
En hoewel hij in stilte zichzelven uitlachte, zond hij, na kort
beraad, eene boodschap aan Newick en had een langdurig onder
houd met hem over de beruchte buurt, en het «lot daarvan was,
