doch weldra gelastte hij ze hun allen weer te geven,
hetgeen geschiedde in zeer korten tijd, terwijl de ge-
neeshecren de wonden van den generaal verhonden, die
rustig bleef zitten rooken. Hij vroeg herhaaldelijk of
zijn been geamputeerd moest worden, en zoo ja, of
zij het dan maar dadelijk wilden doen. Dit was echter niet
noodig. Hij gelastte nu den chef van zijn staf, den be
velhebber van het aanvallend korps te laten roepen. Na
twintig minuten kwam kolonel Pallaviciui. De instructiën
van Garibaldi waren //te onderhandelen, daar wij met het
Italiaansche leger niet wilden vechten". Kolonel Pallaviciui,
die zelf ook oude kennissen ontmoette, verklaarde oumid-
delijk, stellige bevelen te hebben, op welke wijze en waar
ook, aan te vallen. Hij vroeg, of wij den koning erkenden.
Wij antwoordden, dat hieromtrent geene verklaringen noodig
waren, maar het programma van Garibaldi voldoende was.
Kolonel Pallavicini sprak van overgave. Wij antwoordden,
daarover niet te kunnen onderhandelen, daar er geen ge
vecht geweest wasdaar de aangevallenen het vuur der aan
vallenden niet beantwoord hadden, daar er geen verdediging
tegen den aanval had plaats gehad. Waren er enkele man
schappen der troepen gedood of gewond, dan was dat in
een oogenblik vau misverstand geschied. Kolonel Pallavicini
werd bij den generaal gebragt, hij kwam met ontblooten
hoofde en drukte zich in eerbiedige bewoordingen uit. Wel
dra verwijderde hij zich en gingen eenige officieren van Ga
ribaldi's staf hem de ontwapening der colonne aanbiedendie
dan onder het eskorte der troepen gesteld en in het bijzon
der den kolonel aanbevolen zou worden. Pallavicini ant
woordde, dat hij meende, dat allen na 24 uren naar huis
zouden gezonden worden. Men kwam overeen, dat generaal
Garibaldi met een gevolg van officierendie hunne degens
zonden behouden, zich naar Scilla zou begeven; dat hij zich,
waar hem goeddaeht zou kunnen ophouden om te rusten en
zijne wonden te verbinden; dat hij te Scilla een Engelsch
schip zou verzoeken, hem cu de zijnen aan boord te nemen;
dat hij op eenigen afstand door een bataillon bersaglieri
geëskorteerd zou worden.
Wat de inscheping betrof, merkte de kolonel aandat hij
er zelf niet tegen had, maar ten deze instructiën van de
regering moest vragen. De ontwapening vond plaats. Het
begon duister te worden. Wij maakten een draagbaar voor
den generaal. De bersaglierie liepen achter den stoet. Na
een vermoeijeftden marscli van een uur kwamen wij aan een v
huisje waar men de gewonden bijeenbragt. Men vroeg den
generaal of hij hier den nacht wilde doorbrengen. Hij ant
woordde, liever verder te gaan tot eeue hut waar hij op
eene stroobos alleen kon zijn. Op grooten afstand van daar
vonden wij de hut van den herder Vincenzo, een oude ken
nis van diegenen onder ons, welke, in 1860 door Oalabrië
trokken, llij die het eerst aan de hut kwam, liet zoo goed
mogelijk een bed maken van kapotjassen en stroo. Zeer
laat in den nacht en na vier uren gaans bemerkte men de
hut. De maan spreidde een droevig schijnsel over het geheel.
De doodsche stilte werd slechts nu eu dan door het ver
wijderd geblaf der herdershonden afgebroken. Wij lieten
een bouillon van geitenvleesch maken en de geneesheeren
gingen dadelijk de wonden wasschen en verbinden, 's Mor
gens maakten wij eeue gemakkelijker en steviger draagbaar
en gingen ten 6 ure naar Scilla op weg. De weg liep over
rotsen en langs afgronden. Toen de zon begon te brandeu,
maakten wij den generaal eene soort van tent van laurier
takken. Ten twee uur na den middag kwamen wij te Scilla.
Kolonel P. kwam ons te gemoet en wij vernamen, dat de
instructiën zeer streng waren. Men wilde G. zich niet op
een Engelsch schip laten inschepen. Men wilde de aange
wezen officieren hem niet laten vergezellen. Toen de gene
raal het vernamtoonde hij zich niet verwonderd. Hij
zei slechts op vriendelijken toon tot de officieren: //O! gij
hebt mij bedrogen 1" De bevelen der regering luidden
dat generaal Garibaldi en zijn zoon op het stoomfregat
i 1 Duta d i Genova scheep moesten gaandat
slechts tien zijner officieren met hem mogtcn gaan. Daar
de generaal niet wilde vertoeven in het huis, in het lage
gedeelte der stad voor hem aangewezen, bragten wij hem
dadelijkj[aan boord
De Movimenlo van Genua deelt een brief mede vau ge
neraal Garibaldigeschreven 1 Sept. aan boord van het schip
Duca (li Genova. Deze luidt aldus: »Zij haddeu dorst naar
bloed en ik wilde het sparen. Niet de arme soldaat, die ge
hoorzaamt was bloeddorstig; maar de mauueu vau de partij
welke het niet aan de omwenteling kan vergevendat zij de
omwenteling is en dat zij tot daarstelling vau onze Italiaan
sche maatschappij heeft medegewerkt. Ja, dezen wilden
bloed zien vloeijcnik bemerkte dit met smart en heb dien
tengevolge alles gedaan om te zorgen, dat het bloed onzer
aanvallers niet werd vergoten.
//Ik liep langs het front mijner troepen en gaf bevel niet
te vuren; aan den linker-en regtervleugclwaar mijne stem
en die mijner adjudanten kon gehoord worden, is geen
schot gevallen. Van den kant der aanvallers had het tegen
overgestelde plaats. Op 200 ellen afstauds gekomen, be
gonnen zij eene helsche fusillade, en do bersaglieridie zich
vlak tegenover mij bevonden, troffen mij met twee kogels,
eene aan de linkerzijde, die van weinig gewigt is, de an
dere aan den enkel van den regtervoet, waardoor eene ern
stige wond outstoud.
//Daar dit geschiedde in den eersten aanvang des gevechts
eu ik dadelijk naar den kant vau het bosch werd vervoerd
kon ik verder niets zien; eene groote menigte stond ron
dom mijterwijl men mij verbond. Ik kan echter uit
overtuiging verzekeren, dat er vau den linkervleugel der
mijnen geen enkel schut is gevallen en daar er niet werd
geschoten, konden de koninklijke troepen gemakkelijk nade
ren. Toen men mij zeidedat er geëischt werddat wij
de wapens zouden nederleggen, gaf ik teil antwoord, dat
men de koninklijke troepen zeiven moest ontwapenen. De
bedoelingen mijner krijgsmakkers waren echter zoo weinig
vijandig, dat er slechts eenige officieren en soldaten van de
koninklijke troepen zijn ontwapend.
//Aan mijn regtervleugcl ging het auders toe. Door de
koninklijke troepen aangevallen, werd er door hen terugge
schoten eu niettegenstaande er seinen werden gegeven om
het vuur te stakenhad er eene hevige fusillade plaats,
die echter niet lauger dan een kwartier duurde.
//Mijne wonden waren oorzaak, dat mijne makkers een
weinig van huh stuk wareu gebragtdaar zij mij niet meer
zagentrokken zij naar hun bosch terugzoodat de menigte
die mij omgaf, langzamerhand aftrok en er slechts eenige
getrouwen overbleven. Toen vernam ik, dat mijn staf en
kolonel Pallavicini over de volgende voorwaarden onderhan
delden
1°. dat ik met mijn staf vrij zou zijn, om te gaan, waar
heen ik verkoos (ik antwoordde: aan boord van een En
gelsch schip).
2°. dat, wanneer wij eenmaal in zee waren, mijne ove
rige makkers in vrijheid zouden worden gesteld.
//Kolonel Pallavicini heeft zich als dapper en kundig
krijgsman gedragen en heeft alle zorg en beleefdheid jegens
mij en mijne makkers in acht genomen. Hij betuigde zijne
droefheid wegens de verpligting, die hij had gehad om
Italiaanseh bloed te vergieten, maar hij had beslissende or
ders en moest dus gehoorzamen. Mijne plannen waren ge
weest om slechts defensief te handelenen ik had gewenscht
een conflict te kunnen voorkomendaar ik bekend was met
mijue sterke positie, en hoopte, dat de koninklijke troepen
minder bloeddorstige bevelen zouden hebben gehad. Ware
ik niet van den beginne gewond geweest en iudien mijne
soldaten, bij elke gelegenheid, het bevel niet hadden gehad
om elk conflict met de koninklijke troepen te vermijden,
dan zou de worsteling tusschen leden van het zelfde huisge
zin verschrikkelijk zijn geweest.
//Beter is het echter zoo als het thans is. Wat ook het
gevolg mijner wonden moge zijn, welk lot mij de regering
ook voorbereidde, ik ben overtuigd mijn pligt te hebben
volbragt en de opoffering mijns levens is eene geringe zaak
indien zij er toe mogt hebben bijgedragen om het leven van
velen mijner medeburgers te redden.
//Bij de door mij gewaagde onderneming, heb ik nooit
iets goeds van de regering van een Itatazzi gehoopt. Maar
waarom heb ik niet minder gestrengheid van den kant des
konings mogen hopen, daar ik niets van het oude programma
heb verauderd en besloten heb er nimmer, tot welken prijs
ook, eene verandering in te zullen maken Wat mij het
meeste bedroeft, dat is het verschrikkelijke wantrouwendat
er niet weinig toe bijbrengt om het werk der nationale een
heid onvervuld te laten.
//Hoe het zij; nog eenmaal sta ik met opgeheven hoofde
vóór Italiëdaar ik zeker ben mijn pligt te hebben gedaan.
Nog eenmaal is mijn levendat voor mij onverschillig, en
dat van zoo vele jongeliedendat mij veel dierbaarder is
als zoenoffer gebragt voorde heiligste aller zaken, die niet
bezoedeld is met cenig laag eigenbelang. [Get.) G. Gaotbai,Dr.
1T13 TT TT S LT D 11T 31T.
Helder, Nieuwediep, Willemsoord, enz. 12 September 1862.
Z. M. heeft aan don loodsschipper lc kl. bij het loods
wezen alhier, S.C. Visser, vergunning verleend tot het aan
nemen eu dragen van de door Z. M. den Keizer aller Bus
sen aan hem toegekeude gouden medaille.
