Een gruwelijke tragedie voltrok zich over Seoel Premiekeuringen veulens, hengsten en merriën 'n Gevangene van de koude oorlog Sodomstruïne was eens fraaiste stad van Korea Honger drijft tot misdaad Slechts vrede brengt redding in onmenselijke ellende Foktechnisch goede resultaten Eddy Gilmore Vrijdag 7 Augustus 1953 Pagina 5 ite. ik r.). n.schap (fr.) e rijk. "riesland. rwijs. iswoordraadsel 222 n; 8, ene; 10. allen; toe; 14. deen; 17. 20. al: 21. ad; 22. 26. eten; 28. two; vrede; 32. epe; 34. nt; 4. en; 5. rede; arderwijk; 9. Ame- 15. Ede; 16. nat; -; 24. sneer; 25. uw; teen: 29. oven; 33. idelde dagproductie et 9 verminderd toi ndexcijfers per be- ïn: alen 134 in Jun leder en schoenen ubber 454 (396 (86); metaalpro- 01) en electriciteit, 197 (203). weer 15 pet. ernit voorh. Eerste van Asbest-Cement. nit" heeft geduren. bruto-winst behaald !2 (f 1.679.715). Na 512.743 (f593.194) veranderd dividen^ ent worden uitge- algemene reserve f220.000 (f380.000) ne situatie voor de de producten bleef ontwikkelen, zodat toop van eigen pro- en belangrijke om- tarikelen kon wor- Het grote deel aan belasting moet edragen staat een ikkeling van de on er in de weg aldus Zuur vergroot in Zuid-Afrika resultaten geduren- van de N.V. Electro iterstoffabriek gerin- lan het vorige jaar, alleszins gunstig ge- t voorjaar van 1953 opleving en kwam g op de exportmarkt. in het binnenland angzaam in een stij- ontwikkelen. Zowel ngstprijzen als een eveelheid goederen rzaak van een daling i met f 3 millioen llioen. De productie Ifabriek verminderde ot 29.600 ton. De re de handelsafdehng digend. Na afboeking onkosten resteert een 461.697 (f 425954). wordt een on vera n- id van 9 pet. op de en; op de nieuwe nissie Februari 1953) worden uitgekeerd e deelneming in de ohannesburg zijn met lond vergroot. Voor- alve werd hierop grijk afgeschreven In is de Z.-Afrikaanse lmatig in bedrijf ge- verkt thans technisch het verslag. De afzet relijk moeilijkheden sweegt zich langzaam lijn. iek strijder voor de wat het ondervragen ■nen. koop liepen. Volgens voor hun vrijheid zulk «zicht begon wat meer j een lieftallige vrouw boot zag stappen. Het gaven aan haar gezicht ook duidelijke blijken Dorothy, de vrouw van noot ging totaal op in die hij huldigde en dit ;t zijn vrouw vetwaar- e'nde hand reikte, waar loeten worden geboden- (Wordt vervolgd) SEOEL De ton is er weer. De zwarte"teerton, die naast het enorme gat in de hoofdweg staat. Gisteravond, in het lichte duister van de Koreaanse nacht, door het gebrek aan straatverlichting in de Zuid-Koreaanse hoofdstad, zagen wij een grote legertruck die ton in het gat schuiven, hetgeen een hevige klap tengevolge had. Toen wij kwa men kijken naar de brokstukken zagen wij de truck naast de ton in het gat zitten en wij hebben onze oren uitgewreven van de woorden, die de bestuurder ten beste gaf. Toen zijn wij, omdat er verder geen brokken geval len waren, rustig doorgereden, dankbaar om de weten schap, dat wij de straten in Seoel kennen en ook al de zwarte tonnen, die al die zwarte gaten althans de diepste markeren in de zwarte nacht. Voor de Koreanen was uiteinde lijk geen ander middel meer om aan de kost te komen dan dief stal, zwarte handel en zedelijk wangedrag en dat is het grootste kwaad dat de oorlog Korea heeft gebracht. De kleine, uit hout, fragmenten plaatijzer en karton opgetrokken winkeltjes, die thans de hoofdstraten van Seoel begren zen, bieden de bezoeker een keur van Amerikaanse legergoederen zoals kleding, schoeisel, verrekij kers, enz. En zo groot is dit kwaad, dat men er niet eens meer veel tegen kan doen. Men kan im mers niet de hele burgerbevol king arresteren? Dagelijks worden alleen in Seoel al gemiddeld acht jeeps gestolen en nog niet een van die acht wordt naderhand door de militaire politie terugge vonden. Daarom wordt een onbe heerd aangetroffen militair voer tuig onmiddellijk iij beslag geno men en de bestuurder krijgt een flinke straf. Daarom houdt de Zuid-Koreaanse politie af en toe een razzia in de volkswijken. Doch wat geeft het allemaal. Het volk staat voor de keus tussen misdaad en verhongering en kiest het eerste. Niets ter wereld is triester dan door zo'n grondig ver woeste stad te rijden en voortdu rend de begerige blikken te voe len van de Shoe-shine-boys kinderen nog die belust op buit en hongerig hun kans afwachten omdat ieder van hen een heel ge zin heeft te onderhouden. Tegenover zo'n enorme berg ellende staat iedereen machteloos. De U.N.C.A.C.K. en U.N.K.R.A. (hulporganisaties van de Verenig de Staten) de religieuze hulp commissies en alle anderen, die begaan zijn met Korea's lot, ken nen maar één redmiddel voor deze intense tragedie: vrede. mm wmmm ALKMAAR Er zijn verschil lende redenen, waarom de Pre miekeuringen, uitgeschreven door de afdeling Noord-Holland van de Vereniging tot Bevordering van de Landbouwtuigpaardfokke- rij in Nederland en gisteren op het sportpark te Alkmaar gehou den, een bijzonder karakter droe gen. De eerste is, dat na de keurin gen in Middenmeer, Hoofddorp en Schagen gisteren te Alkmaar de Kroonpraedicaatkeuring plaats vond voor alle dieren die in de si* Dit is Seoel. Duister, niet alleen bij nacht. Zelfs overdag als de zon haar onbarmhartig hete stra len naar de bodem van dit be klagenswaardig land zendt. Want triest en somber kijken de zwarte holle ogen van al die uitgebrande ramen op ons neer. Van de grote gebouwen die eens de fraaie stad Seoel hebben gesierd, is niet veel meer over dan een geblakerd om hulsel van muren of zelfs in vele gevallen niet meer dan een wan kele gevel, die om begrijpelijke redenen is blijven staan, toen brand- en brisantbommen de hele rest van' het gebouw in puin leg den. Toen de communisten de stad bezetten en daarna de geallieer den, toen weer de communisten en weer de geallieerden. Tot drie maal toe. Wij hebben in Seoel maanden lang, iedere keer als wij er waren, gezocht naar een enkel gebouw, een enkele woning, waarin geen kogelgaten of sporen daarvan wa ren te zien, wij hebben het zoe ken opgegeven, we geloven niet langer aan het bestaan ervan. Wij hebben Rotterdam, Nijmegen, Keulen en Berlijn gezien, onmid dellijk na de tweede wereldoorlog en wij stonden verbijsterd over zo'n grondige verwoesting. Toen zagen wij Seoel en de eerste aan blik deed ons een rilling over de rug lopen. Want zoals Seoel ge ruïneerd is waren in de hele we reldgeschiedenis wellicht alleen Sodoma en Gomorra. Eens de trots van mevrouw Rhee Seoel is een betrekkelijk jonge stad, die eens een sterk Westers uiterlijk had. De stad is groten deels tijdens het Japanse koloniale bewind gebouwd. Nog steeds zijn er de brede lanen met aan weers zijden loofbomen en brede trot toirs, het schone regeringsgebouw (het capitol) en het ruime stad huis, al zijn die lanen en gebou wen ook deerlijk gehavend. Seoel was eens toen Zuid- Korea in 1945 onafhankelijk werd de trots van mevrouw Syng- man Rhee, de Oostenrijkse echtge note van Zuid-Korea's president. Zijzelf heeft met haar Westerse goede smaak plannen getekend voor uitbreiding van de stad, die toen ongeveer 500.000 inwoners telde en waar een woninggebrek dreigde. Die plannen omvatten grote plantsoenen en parken, ste nen huizen voor de bevolking, die nog in houten en papieren huis jes volgens Japanse stijl leefde. Vóór het uitbreken van de fatale oorlog tegen het communisme in 1950 was Seoel de schoonste stad van heel Korea. Een uitstekend net van electrische trams verbond alle wijken met het centrum. ..Een stad met een welvarend aanzien", zeiden de bezoekers.... Enorm aantal slachtoffers Toen kwam de oorlog als een stoomwals, die het land nivelleer de, alles verpletterde wat boven de bodem uitstak. Eind Juni 1950 trokken de communisten de bui- zich over Seoel» voltrokken. Hoe veel slachtoffers er in die gruwe lijke weken vielen, is niet be kend. 't Kunnen er veertigduizend zijn of tachtigduizend. Een feit is, dat men vele weken nodig zou hebben om de met grauw besto ven gras bedekte grafheuveltjes te tellen, die de heuvels aan de Noordelijke grens van Seoel be dekken. De begraafplaats van burger-oorlog-slachtoffers. Ellende nog niet ten einde Al wordt er in de straten van Seoel al sedert meer dan twee jaar niet meer gevochten, de el lende van de bevolking is nog niet ten einde. De oorlog heeft Korea beroofd van al zijn mid delen van bestaan. De landbouw levert nog niet de helft op van de voor-oorlogse cijfers omdat hele streken in het Noorden ont volkt zijn. Dat is het gebied, waar geen burgers worden toegelaten, omdat daar de geallieerde verde digingswerken liggen. Er wordt bijna geen landarbeid meer ver richt, omdat behalve vrouwen nog aleen stokoude mannen en kin deren beneden vijftien jaar zijn vrijgesteld van dienstplicht in het Zuid-Koreaanse leger en de vrou wen hier geen zware arbeid ge wend zijn. Omstandigheden waar niet te gen te vechten viel, dreven de Zuid-Koreanen tot de slechtste vorm van parasiteren op het alles overheersende militaire apparaat. DUISTER SEOEL 't Oorlogsgeweld heeft in de afgelopen 3 jaren ie meeste Koreaanse -teden veranderd in roosteloze vlakten van puin. Wat eens fraaie gebouwen wa ren, zijn nu niet meer dan armzalige bunkers In deze geschonden •teden leeft een bevol king, die snakt n&ar ietere tijden en een hersteld land. rubriek Stermerriën de eerste premie hebben behaald. Dit kroonpraedicaat is echter voorlo pig toegekend, omdat in October de daarvoor in aanmerking ge brachte merriën nog moeten vol doen aan de verrichtingskeurin gen. Op de tweede plaats waren deze keuringen van groot belang, omdat bij wijze van proef de centrale keuring is gehouden voor driejarige merriën. Deze proef geldt namelijk het probleem, welk tijdstip daarvoor het meest geschikt is, omdat akkerbouwers en veehouders en hun dieren we gens bepaalde seizoenwerkzaam heden verhinderd kunnen zijn. De proef is echter uitstekend ge slaagd, want er was grote belang stelling uit alle delen van het rayon. In foktechnisch opzicht mag van bevredigende resultaten wor den gesproken. Zowel naar aantal voorgebrachte dieren als naar hun externe eigenschappen waren de keuringen van gisteren van beter gehalte dan die van vorig jaar. De Noordhollandse paarden sloe gen een goed figuur. Geregeld komen zij „onder de proef" en de Centrale Kroonpraedicaatkeuring kon uitnemend geslaagd heten. Sommige van de voorgebrachte dieren zullen worden uitgenodigd deel te nemen aan de show, die op 9 September in Utrecht zal worden gehouden, ter gelegen heid van het 25-jarig bestaan van de Paarden- en Vee-Tentoonstel lingsvereniging aldaar. En ook daar zullen de Noordhollandse paarden niet de minste zijn. De keuringen werden bijge woond door de burgemeester van Alkmaar, mr. H. J. Wytema, de Riiksveeteeltconsulent van de af deling Paardenfokkerij van het Ministerie van Landbouw, Visserij en Voedselvoorziening, dr. ir. B. J. M. Groeneveld, het lid van Ge deputeerde Staten, de heer De Vries, die zich vooral hezig houdt met zaken de landbouw betref fende en ir. L. de Vries uit Heiloo, Riiksveeteeltconsulent in Noord- Holland. Door de gemeente Alkmaar is de Zilveren Medaille der ge meente beschikaar gesteld voor het beste fokpaard. Dat was dit jaar Mediana, van de A. de Vis ser, Texel. De keuringsuitslagen luiden als volgt: Hengstveulens: GRONINGS TYPE: Veulen 9-4, Vader: Jonker Hendik, Moeder: Nubina. Eigenaar: A. Pijper, Hensbroek: Ie premie. Veulen 21-6; V: Marnix; M: Ro- PARIJS Het kan heel wat moeilijker zijn Rusland binnen te komen dan het te verlaten, en omgekeerd. In mijn geval was het alle bei moeilijk. Rusland was wel heel ver van mijn gedachten op die vroege Junimorgen in de door bommen geteisterde Londense voorstad Chelsea, waar ik in 1941 woonde. De telefoon naast mijn bed gaf dat typisch Engelse signaal en toen ik de hoorn van de haak ge nomen had, vertelde het Russische emigrantenmeisje mij van de Duitse invasie in de Sowjetunie. „Hitler's soobmorines". zeide zij met dat eigenaardige - melodieuze stemgeluid, dat ik later in de Sowjetunie zo vaak zou horen, „ess drobink torpaydos all ovah leetle Mudda Rooshia" („Hitler's onderzeeboten schieten overal torpedo's af op Moedertje Rus land"), en in minder dan geen tijd gaf Associated Press mij op dracht, naar de Sowjetunie te gaan. „Maar hoe moet ik daar ko men?" Men vertelde mij fluisterend, dat een konvooi de enige manier was. Ik nam een taxi naar de Sowjet-ambassade, vol vertrou wen dat ze het een waar genoe gen zouden vinden mij een vi sum te verstrekken om de bui tenwereld te kunnen voorlichten over Rusland's aandeel in de oor log. Maar hoezeer vergiste ik mij. Ze vertelden me, dat ze nooit van me hadden gehoord en dat het visum tijd zou kosten, en dat deed het ook. Maar begin October zat ik dan toch ergens boven de Poolcirkel hSted binnen en nalwle'da- °P 6en SCWp' dal deel uitmaakte van een Brits konvooi, dat naar Archangel moest. Elke dag kwa men Duitse vliegtuigen ons be zichtigen en wij keken terug en baden dat ze het bij bezichtigen zouden laten. Wel, dat deden ze ook, ofschoon we vol tanks en Hurricanes zaten. Het Russische front was toen bezig ineen te storten en de mili taire deskundigen in de gehele gen van verbitterde straatgevech ten bezetten zij de stad. Tussen Nieuwjaarsdag en 4 Januari 1951 .ïeroverden de Zuid-Koreanen met lulp van de pas gearriveerde le gers Seoel, doch enkele weken iter trokken de communisten er "'eer doorheen. Op 18 Maart 1951 '"erd de stad wederom bevrijd en 'ciertdien bleef zij in Zuid-Ko- ^aanse handen. Weken achtereen •ng over Seoel een dichte stin- ;?nde rookmassa van de totaal Uaandeli^achtereen^uurde^het WereW voor®PfIden' dat de'Duit- nel sers over enkele weken in Moskou zouden zitten. Wij vernamen zelfs dat de Sowjet-hoofdstad reeds werd ontruimd. Een somber vooruitzicht. dat nog somberder werd door wat te Archangel gebeurde. De Russische autoriteiten aldaar hadden nooit van ons vijf cor respondenten: drie Amerikanen, een Engelsman en een Australiër, plus twee officieren van de R.A.F. gehoord. Zij wilden ons zelfs niet toestaan aan land te gaan. «ergen der slachtoffers uit de ,'let sneeuw en ijs bedekte ruïnes Jannen, vrouwen en kinderen die et meer hadden kunnen vluch- ~n voor het oorlogsgeweld, die lerven door bommen, granaten, "'gels of honger en uitputting, iar zij tijdens de gevechten hun 'stanten van huizen niet durfden erlaten omdat iedereen die een •vapen droeg, schoot op alles wat 2:cn bewoog. Een immense tragedie heeft Toen zag ik op een morgen een keurig geklede officier van de R.A.F. langs de kaai wandelen. Wij klaagden hem onze nood en hij begon „de zaak in handen te nemen," zoals de Engelsen zeggerr. Binnen enkele uren mochten we tenminste van het schip af een klein maar stevig koopvaardij- vaartuig waarop wij 27 dagen hadden vastgezeten. We staken in een kleine boot de Dwina over, die reeds begon dicht te vriezen en brachten de dag door met pogingen om een Rus te vinden, die de bevoegdheid had, ons naar Moskou te laten gaan. Teleurgesteld moesten we echter opnieuw de Dwina oversteken om terug te gaan naar ons schip. Wij maakten voor deze tocht door het ijs gebruik van een veerpont van Archangel, waardoor ik voor het eerst in contact kwam met een groot aantal Russen. De loods van het hout stokende vaartuig toonde 'n verheven min achting voor de grote ijsblokken. Als de pont er voor bleef steken, liet hij die achteruit stomen om vervolgens telkens en- telkens weer op de blokken in te varen, waar bij de ingewanden van het schip door elkaar werden geschud. Nadat dit zo een uurtje had ge duurd, stieten we op vast ijs, on geveer 75 meter van de rivier oever. Verder kon de pont niet. De 200 Russen op de schuit klommen over de verschansing langs een soort ladder naar bene den. De eerste was een invalide. Hij bereikte het ijs en begon met behulp van zijn krukken te lopen, maar na drie stappen gleden zijn krukken onder hem vandaan en viel hij op de gladde, koude op pervlakte. De 200 Russen barsten telkens opnieuw in een daverend gelach uit en de kreupele man krabbelde overeind en grinnikte. „Dat is nu echt Oosters," zeide een van de officieren van de R.A.F. „En ver geet nooit, dat de Russen wrede klanten zijn, maar zo prachtig wreed." Na zes dagen Archangel kwam uit Moskou bericht, dat men ons daar heen mocht laten gaan. En wij weg. In een sneeuwstorm gin gen we naar het station, maar dat kon ons niets schelen, we waren op weg. De reis duurde 21 dagen. We kwamen Siberië bin nen en verlieten het weer, we stapten in de trein en we stapten weer uit. Vol zelfbeklag meenden wij, dat dit wel het ergste was wat ons ter wereld had kunnen overkomen. Het was bitter koud. Verscheidene ruiten van onze trein waren door Duitse bommen ver brijzeld en men had ze vervangen door carton. Wij hadden Archangel verlaten met levensmiddelen voor zes da gen en die voorraad was nu op. We hadden maar weinig geld, en de boeren langs de route hadden geen belangstelling voor geld. Zij wilden zeep, zout en kledingstuk ken. Afgezien van mijn scheer- apparaat, een stuk zeep, wat geld en de kleren, die ik aan had, was echter alles in de trein gestolen. Ik was ruim twaalf pond afgeval len. Wij zagen er uit en voelden ons als een collectie landlopers in dit land van de collectiviteit. Koeibysjef, aan de hoge Ooste lijke oever van de bevroren Wol- ga, leek een liefelijk brok van het paradijs, toen we daar in een DOOR A.P.-correspondent sneeuwstorm aankwamen. Een paar dagen later vernamen we van Pearl Harbour en daarna hoorden we via eén kortegolfont- vanger Hitier de oorlog aan de V.S. verklaren. We zaten op 960 km. van een van de grootste gebeurtenissen uit de wereldgeschiedenis en we kon den er niet bij komen en ook nie mand er toe brengen ons te hel pen er te komen. Het duurde twee dagen voor een telegram uit Koeibysjef te New York aankwam. De wereld zag er wel erg somber uit. En toen richtten de Russen voor de poorten van Moskou ver dedigingslinies op; Duitse patrouil les bevonden zich op een zeker punt op minder dan 23 kilometer afstand. Maarschalk Sjoekof ver dreef hen echter en toen keerde de kans ook voor ons. Wij wer den in allerijl naar de hoofdstad gebracht. Moskou was voor mij altijd het Rode Plein geweest en toen ik dan ook tijdens de verduistering in de stad was aangekomen en mijn spullen in het Metropool hotel had gedeponeerd, stapte ik weer de straat op om naar dat plein te wandelen. En daar was het dan - precies zo groot als ik had gedacht en zag er precies zo geheimzinni" uit. Het werd beschenen door een volle maan en ik voelde më werkelijk in een andere wereld, toen ik opzag naar de ui-vormi- ge, veelkleurige koepels van de Kathedraal van Sint Basilius. naar dat blok marmer, dat de graftombe van Lenin was en waar ik ze later het stoffelijk overschot van Jozef Stalin heb zien bijzetten en naar het Krem lin, het aloude Kremlin van Iwan de Verschrikkelijke Peter de Grote, de Alexanders en Lenin en Stalin. Het duurde niet lang of ik kon mij vestigen in het Metro pool-Hotel, waar ik mijn eerste ontmoeting had met Tamara, het bruin-ogige Russische meisje, dat miin vrouw zou worden. Zij was een danseres van het ballet van Moskou en wij trouw den in '43, waarbij wijlen Wen dell Wilkie de rol van bemidde laar en weldoener speelde. Vlak na de oorlog, in 1946, hebben Tamara en ik met onze destijds 2-jarige oudste dochter, Vicky, een bezoek aan de V.S. gebracht, vanwaar wij na een vacantie van drie maanden naar Moskou terugkeerden. Wij be schouwden het als vrij zeker, dat wij. nu wij eens buiten Rus land waren geweest, er wel weer opnieuw uit zouden komen. Het bureau verklaarde dat ik de rechte man op de rechte plaats was enRusland was een boeiend land. Het was in September 1946 dat ik terug ging om mijn taak Rus land te „verslaan" te hervatten. Toen begon het dak in te val len. Het was ongeveer ten tijde van de Truman-leer en het plan- Marshall dat het Kremlin dat wil zeggen Stalin zich er van bewust begon te worden, dat steeds meer mensen in de we reld de Russische dictator nu niet precies beschouwden als „die goeie ouwe Ome Joop". De Russische regering ver ordende, dat Russische meisjes, die met buitenlanders waren ge trouwd en er waren er heel wat het land niet mochten verlaten Ik zelf kon als Ameri kaans burger uit het land ver trekken wanneer ik maar wilde maar mijn vrouw en mijn beide dochtertjes niet. Ik moest dus met haar in Moskou blijven of haar achter laten. Het laatste was te mon sterlijk om er zelfs aan te den ken. Ik bleef bij haar en Tamara bleef aan mijn zijde in tijden toen het allesbehalve prettig was de Russische vrouw van een Amerikaan te Moskou te zijn. Tamara is een van de minst politiek-georiënteerde vrouwen, die er bestaan. Het heeft lang geduurd, voor zij eindelijk be greep. dat ze ons niet wilden laten gaan. Een gevangenis behoeft geen tralies en stenen muren te heb ben. Ik kon over de daken van Moskou uitzien over de Mosco- vische laagvlakte tot de gezichts einder toe. maar op die niet al te verre afstand eindigde onze wereld en ik wist het maar al te goed. De Sowjet-Unie vaardigde nieuwe veiligheidsdecreten uit. Diplomaten en correspondenten werden in hun bewegingsvrijheid practisch tot Moskou beperkt. Onze Russische vrienden keken een andere kant uit als zij ons op straat tegenkwamen of spra ken tot ons met wenken en ge baren. Geen van hen kwam meer in, onze nabijheid -en uit de aard der zaak begrepen we wel waarom. De censuur werd zeer streng. Ik probeerde eens iets te schrij ven over Russische spijzen. De helft werd geschrapt. In een museum vond ik een schoolrapport van Stalin Even als tal van andere ioneens was hii n'et te v>e=t in Grieks en wis kunde eeweest. Ik schreef er over maar de Het is de taak van verslag gevers, te vertellen wat ande ren en niet wat hunzelf over komt. Maar soms gebeurt het, dat zij zelf in het nieuws ko men. Dat is het geval geweest met Eddy Gilmore, voormalig correspondent van Associated Press te Moskou, die in zekere zin een gevangene van de koude oorlog is geweest. Hij bracht elf jaar te Moskou door en zeker niet die hele tijd uit eigen verkiezing. In dit slot artikel vertelt hij op verzoek zijn eigen persoonlijke geschie denis. onder meer, hoe hij er in slaagde, gedurende verschei dene jaren van onzekerheid de moed er in te houden. censor hield het achter. Stalin moet volmaakt zijn zelfs toen hij tien jaar was. Ik schreef tenslotte bijna uit sluitend voor een van de klein ste lezerskringen ter wereld: de censors. Maar van tijd tot tijd kreeg ik er toch iets uit. Doch elke maand bracht honderd te leurstellingen. Het gezin Gilmore werd een slachtoffer van de koude oorlog. Het ergste voor mij was de onzekerheid ten aanzien van al les. Ik bezat geen diplomatiek paspoort geen diplomatieke on schendbaarheid. Ik kon op elke aanklacht in de gevangenis ge worpen worden en ik wist, dat niemand dan waarschijnlijk iets voor mij zou kunnen- doen. Maar ik vond er wat op om niet gek te worden: ik werd slagwerker in een jazz-band, de beste Amerikaanse drummer in geheel Rusland en dat wil wat zeggen, want Rusland beslaat een zesde deel van de opper vlakte der aarde. Ik gloof r't' dit me heeft ge red. Dit en Tamara, en de ze kerheid, dat in Rusland var. alles kan gebeuren en ook vaak gebeurt. En toen, op een dag. sloeg de bliksem in: Btalin stierf en zijn opvolgers "✓mden er in toe ons en enkele anderen te laten gaan. Ik weet nu wat het betekent, als de cipier binnenkomt en zegt: ,Pak je snullen bij elkaar. jor,g." Het was geen grote en wezen lijke liefdedaad, dat ze ons lie ten gaan. Dat hadden ze al lang geleden moeten doen. maar toch waren we dankbaar en knepen onszelf in de armen om te we ten dat we niet droomden. Jarenlang had ik een foto toestel willen hebben maar het bezit daarvan zou voor een Ame rikaans correspondent te Mos kou nogal gevaarlijk zijn ge weest. Deze maand was ik in Zweden en zag overal om me heen men sen kiekies maken Miin hemel." zei >k te» me zelf, „waarom koop ik ook niet zo'n ding?" Het was eenvoudig nog niet tot me doorgedrongen, dat ik dat kon doen. Hoe waarlijk groots is het. te kunnen gaan waarheen ie wilt. te kunnen zeggen wat ie wilt en in miin "ak te kunnen schrijven zon der censuur. zelien; Eig. N. J. Blauw, Heer- hugowaard: premiewaardig. GELDERS TYPE: Veulen 22-5. V: K. van Wittenstein; M: Lady: eig. W. Helder, Beets en veulen Morgenster, eig. Nic. Adrichem Limmen, beiden premiewaardig 1-jarige Hengstei Zwarte bles, V: K. van Witten stein; M: Loesje van Jb. Veldt Castricum, derde premie. Merrieveulen GELDERS TYPE: le premie Surprise, Eig. J. Veldt, Bergen premiewaardig: Sonda, G. Fran zen, Bergen; Suzettha, G. Franzen Bergen; Sudana, C. A. Rotteveel Oterleek; Sira, Jb. Bierens, West Graftdijk; Serola, D. Mus, Pur mer; Veulen van W. Helder. Beet en Sonaria, Jb. Helder, Egmond a d. Hoef. GRONINGS TYPE: le premi. Selcene, P. Zwakman, Bergen premiewaardig: veulen van C. v Stralen, H.H. Waard; Sariemarais Jac. Kalverboer Szn„ Oudorp; Si bera, M. Kaptein, Egmond a. d Hoef; Sonja, J. Koster, Marken Binnen. 4 t/m 7 jarige Stamboek merriën met Veulen GELDERS TYPE: 2e premie Nonda, G. Franzen, Bergen; Kier mia, J. Jongert, Westwoud; 3e pre mie: Lady, W. Helder, Beets; Non- ja, C. Klaver, Heerhugowaard. GRONINGS TYPE: le premie en ster: Nilma, F. van Breugel Heerhugowaard; Nemia, P. Don ker Pzn., Hoogwoud; 2e premie- Neesje, P. Schermerhorn, Gr Schermer: Meta, M. Kaptein, Eg mond a. d. Hoef: 3e premie: Liko na, G. Kramer, Stompetoren. 4 t/m 7-jarige Stermerriër met veulen GELDERS TYPE: 2e premie: Marja, C. A. Rotteveel, Oterleek: 3e premie: Lumanda II, Jb. Bie rens. W. Graftdiik. GRONINGS TYPE: le premie en kroonpremie: Mediana, A. de Visser, P. H. Polder, Texel; 2e premie: Nubina, A. Pijper, Hens broek. Voorlopig kroonpraedicaat van 4 t/m 7 jatige le pre mie Stermerriën met veu len GELDERS TYPE: Netta, M. W. v. d. Schans, Bovenkerk; Nora, A. Buurman, Heemstede. GRONINGS TYPE: Miradeela, A. de Groot, N.-Vennep; Nostin, J. Nieuwhof, Middenmeer. 1-jarige merriën GELDERS TYPE: le premie: Rozelinneke. G. Franzen, Bergen: Rewa, Jb. Bierens, W.-Graftdijk; 2e premie: Rumanda, Jb. Bierens W.-Graftdijk; Riesje. Jb. Helder, Egmond a. d. Hoef; Rijtje. C. Na gel, Bovenk-erk; Rozettha, G. Franzen, Bergen; 3e premie: Ro- naldina. C. Nagel, Bovenkerk. GRONINGS TYPE: le premie: Rabecca, Gebr. Oly, Purmerend, Roscula, C. van Stralen, Heerhu gowaard: Rilea, D. Kramer, Gly- nis, Stompetoren; 3e premie: Ro- zellie, N. J. Blauw, Heerhugo waard; Releene, P. Zwakman, Bergen; Reineta, K. Wagenaar, Oterleek. 2-jarige merriën GELDERS TYPE: 3e premie: Paula, J. Veldt, Bergen; Prinses Greta, C. A. Rotteveel. GRONINGS TYPE: le premie: Pildopola, P. Uitentuis. Abbekerk. 3-jarige merriën GELDERS TYPE: 3e premie: Odina. Jb. Kramer, Koedijk; Ooaulina, J. J. de Koning Mzn., Oterleek: Orodia, Chr. van Wijk. Hoofddorp. GRONINGS TYPE: 3» premie: Ozellia, N. J. Blauw, Heerhugo waard: Ohama, F. van Breugel Heerhugowaard. 3-jarige merriën centrale keuringen GELDERS TYPE: le premie en ster: Ohawa, P. J. Vlam, Heerhu gowaard, Otello, P. J. Vlam, Heer hugowaard, Oria, Wed. D. Verwey Weespercarspel; Orange, A. Buur man, Heemstede; Orzely, Jb Struyff, Burgerbrug. 2e premie Osana, Wed. D. Verwey, Weesoer carspel; Olienna, J. Lont Ezn Stroe; Obina, J. Blaauwendraar' Hilversum: Omara, J. R. Brouwe- Naarden. GRONINGS TYPE: le prent en ster: Oleny, J. Nieuwhof, Mid denmeer; Olivia, A. Buurmar Heemstede; Oberona, I. Bos, Wie ringerwerf; Oranel, N. D. Entho ven, N. Vennep; Olbina, J. Frik kee, O. Knollendam; Odultra, J Parlevliet, N. Vennep: Olona, A Buurman: Pareltje,C. A. Rotte veel. 2e premie: Omine. J. Boer ma, W'werf: Orpa, W. C. va: Arendonk, W'werf; Odinda, J Parlevliet; Onelia, Jb. Dekker Pz Hippolytushoef; Olgadeela. A. d Groot, Nieuw Vennep: Orspill J. de Beurs, Obdam. FRANS MARINE BEZOV AAN AMSTERDAM Van 1316 Augustus a.s. zulli 4 Franse marineschepen, beman met 25 officieren, 125 adelborste- en 250 manschappen, een bezoel aan Amsterdam brengen. Aan boord van één der schepei de Bisson zullen op 14 Auf 's ochtends te 11 uur enige on derscheidingen worden uitgereikt De kap. ter zee 1ste klasse J S. Bax en de lt ter zee 1ste klass< W. v. d. Tol (beiden inmiddel: eervol ontslagen) ontvangen dar respectievelijk het commandeurs en het officierskruis „Etoilf Noire". Prinses Wilhelmina uit Noorwegen terug H.K.H. Prinses Wilhelmina Dinsdag 4 Augustus j.l. van haa vacantiereis van Noorwegen wee: in het vaderland teruggekeerd Zij verbleef enige dagen in Oslo vertrok daarna naar Bergen, waar zij aan bood ging van het s.s „Luna" om enige dagen te Svol- vaer op de Lofoten te schilderen Aan boord van de „Luna" reis de de Prinses nadien weer terug naar Bergen, alwaar zij ook eni ge dagen verbleef om van Sta- van,ger weer per vliegtuig terug te keren.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Noordhollands Dagblad : dagblad voor Alkmaar en omgeving | 1953 | | pagina 5