Bij de gouden gedenkdag van de sterfdag
van de H. Theresia van Lisieux
Even aandacht voor: de nachtchauffeur
OP DE BAREN VAN VADER THEEMS
DE VERRE STEM l
Joden willen verdeling
van Palestina aanvaarden
Heil
Massa-arrestaties
te Slowakije
Motoren razen in het duister
over de wegen
Van krijtrots en Piccadilly
Greenwichdat geen
Greenwich meer is
Engeland-flitsen
J
NIEUW NOORDHOLLANDS DAGBLAD - Zaterdag 4 October 1947
PAG. 3
yAN GEEN WOORD is mis
schien meer misbruik ge
maakt dan van dit. In alle tijden
en bij alle volkeren is er, op alle
gebied op grote of kleine schaal
misleiding geweest. Geweten
loze personen hebben de enke
ling of de massa gouden bergen
beloofd. Of nu een kwakzalver
het doet tegenover een patiënt
of het Communisme het met
machtige propaganda tracht voor
te spiegelen aan een economisch
ontredderde wereld, het is een
speculeren op de behoefte, die
diep en onuitroeibaar in elke
mens leeft, het verlangen naar
behoud en leven, naar welzijn
en oeluk. De mens is geschapen
met een innerlijke drang naar
wat hem tevreden en voldaan
maakt, naar rust en genieting en
zaligheid. Hij zal die vinden en
kel en alleen in Dengene, die
hem schiep en die zijn enige
einddoel is. Dl Introïtus van de
Zondags-mis morgen zegt: „Het
heil van het volk ben Ik, zegt
de Heer".
MARCUS
THERESE MARTIN is geboren in 1873, 2 Januari, en gestorven
30 September 1897, dus ruim 24 jaar oud geworden en reeds
in 1923 zalig en in 1925 heilig verklaard. Door Paus Pius XI is zij
bovendien nog^ot patrones van alle missiën uitgeroepen en zel
den heeft een heilige zo spoedig de hele wereld veroverd. Wij
geven op de vijftigste herdenkingsdag van haar dood de voor
naamste data van haar kortstondig leven.
Thérèse Martin is te Alengon, nu
eens niet uit arme, maar ditmaal
uit welgestelde, voorbeeldige ouders
geboren. Op haar negende jaar werd
zij aan de Benedictinessen te Li
sieux ter opvoeding gegeven. Van
een zware ziekte, die haar op haar
tiende jaar reeds trof, werd zij op
wonderdadige wijze genezen. Op
haar vijftiende-jaar reeds trad zij,
nadat zij de hulp van Paus Leo
XIII had ingeroepen, in bij de on
geschoeide Carmelitessen te Li
sieux. Zij v/as bijzonder getroffen
door de woorden uit het Boek der
Spreuken: Wie klein is, kome tot
Mij" Spreuken 9, 4). Daarom wilde
zij om aan de Allerhoogste nog
meer te behagen, een klein kind in
de geest zijn en liet zich daarom
met kinderlijk vertrouwen voort
durend aan God als de liefdevolle
Vader over. In deze weg van het
geestelijk kind zijn. onderrichtte
zij naar de leer van het evangelie
ook anderen, vooral de novicen,
wier opvoeding haar was toever
trouwd. Twee jaar vóór haar dood
bood zij zich aan de liefde van de
barmhartige God als slachtoffer
aan, omdat zij er diep onder leed,
dat Gods liefde overal gering ge
schat werd. Vier en twintig jaar
oud, steeg zij naar haar hemelse
Bruidegom op, als laatste zucht de
woorden uitsprekende „Mijn God,
ik bemin U". Stervende had zij nog
beloofd, dat zij een nimmer ophou
dende rozenregen op de aarde zou
laten neervallen. Beknopter is haar
levensgeschiedenis niet weer te ge
ven. Wij hebben zelfs de verkorte
9e lectie uit het brevier, nog be
snoeid en toch staat hier al het za
kelijke, al het feitelijke bijeen. Hoe
is het nu te verklaren, dat deze zo
jeugdige heilige, die reeds in 1925
de eer der altaren is waardig ge
keurd, zo spontaan, zo van zelf
haast in geen tijd, de liefde, de ver
ering van de hele wereld heeft ver
worven? Hoeveel kerken en kapel
len ziin aan haar al niet toegewijd?
Het deed zelfs enigszins komisch
aan, hoe overijverige bouwpastoors
als concurrentenop denmarkt re
clame maakten met advertenties:
Eerste Teresiakerk hier te lande.
Weinig kerken worden er gevon
den, waarin niet een beeld (helaas
niet altijd van de indrukwekkend
ste), op een bijzondere wijze ver
sierd (ook al weer niet steeds op
de kunstzinnigste) of een tot bidden
uitnodigende #kapel wordt aange
troffen en ook in de meeste huisge
zinnen prijkt haar beeltenis. Het
leek erop, of zij de Dinsdagse hei
lige, de grote wonderdoener, de
volksheilige Sint Antonius van Pa
dua naar de kroon stak. Hoeveel
devotieboeken en boekjes zijn er
van haar niet verspreid? De film
maakte er zich meester van met de
zoetelijke geschiedenis van de Ont
bladerde Roos. We zouden haast
durven constateren, dat ook hier
de liefde niet bestendig van duur
is, want.we menen dat evenals bij
de heilige Gerardus Majella, de
verering van de kleine heilige Te-
resia terugloopt. Er zaten ziekelij
ke kanten aan. Wij hebben mensen
gekend, die amper of in het geheel
niet hun plichten als katholiek
waarnamen en toch ongezond
dweepten met „kleine Treesje".
Maar wat blijft, is de gezonde
verering, die haar vanwege de Kerk
gewordt. Zij, het onschuldige kind,
dat vijftien jaar in de wereïd heeft
geleefd en negen jaar in een kloos
ter, dat dus nimmer met heidenen
heeftte doen gehad, is door het
hoogste kerkelijk gezag, d?> haar
met onfeilbare zekerheid tot heili
ge heeft verklaard, aangesteld tot
patrones van alle missiën.
Op 15 October vieren wij het feest
van de grote heilige Teresia van
Avila. de serafijnse maagd, de ster
van de carmelieten-orde, die onder
de heilige, door wetenschap uit
muntende vrouwen een eerste
plaats inneemt, de doctrix mystica,
de mystieke kerklerares. Haar ge
schriften zijn tot heden de klassie
ke werken van de mystiek en alle
volgende leraars van de mystiek
(Franciscus van Sales en Alfonsus
de Lignori) hebben uit haar wer
ken geput. En toch heeft zij nooit
die algemene verering genoten als
haar kleine naamgenote. Duizenden
jonge meisjes en jonge mannen heb
ben het zware offerleven in een be
schouwende orde binnen de muren
van een klooster, waarvan de poor
ten zich nooit meer voor hen zou
den openen, doorgebracht in held
haftige. deugd. Er is dezer dagen 'n
boek op de markt geworpen, dat 't
leven beschrijft van een Texas-cow-
boy, een Tom Mix, die als een hei
lig Trappisten-broeder heeft ge
leefd en zich bovenmenselijke of
fers heeft getroost om zijn weer
barstige natuur er onder te bren
gen. Hij is eenvoudig gestorven en
begraven. De kleine Teresia zelf
had nog drie zusters in het klooster
die ook haar leven in boete en ver
sterving aan God hebben gegeven
en de wereld heeft er nimmer van
gehoord, tenzij als zusters van Te
resia. De kleine Teresia geeft ons
zelf de sleutel, die ons in staat stelt
Deze foto van1' Theresia is de
enige authentieke uit haar
kloostertijd, genomen door een
van haar eigen zusters, toen
deze priorin was van de
Carmel van Lisieux.
tot dit raadsel door te dringen. Zij
heeft niet meer dan enkele bladzij
den met goede raad geschreven. In
dat geschrift: Mijn kleine weg ligt
de oplossing.
Om nog nader haar geest te leren
kennen, heeft pater Peter Johann
S.J., professor aan het universitair
College te Calcutta in het Bengaal
se weekblad: „The Herald" een
reeks artikelen geschreven, die in
boekvorm zijn uitgekomen onder
de titel: De weg der kinderen.
Daarin wordt het geheim ver
klapt. Haar heiligheid en lok haar
aantrekkelijkheid voor de mensen
bestaat in het kind zijn. Hij, de
missionaris, de geleerde, de kloos
terling heeft de Patrones van de
missiën aanvaard als zodanig; al
haar voorbeelden en woorden heeft
hijdoorvorst en doorproefd, alles
losgemaakt van historische gebeur
tenissen en samengevoegd tot het
algemeen menselijk beeld van Gods
kind. Zo schreef hij een Weg der
Kinderen, tegelijk geheel van de
heilige en geheel van hem. In dit
boekje heerst organische eenheid.
Op bijna iedere bladzijde van dit
boekje, zeker in ieder hoofdstukje,
ligt alles besloten, wat het zeggen
wil: Kind te zijn van God. Alles
komt hierop neer: De hoofdtrek
van ons leven moet zijn: de volle
dige overgave aan Gods plan over
ons. Wij moeten even bereid zijn
de hemel te winnen langs de weg
van onze mislukkingen als langs die
van succes. God schiep ons uit het
niet en weet daarom, dat wij 'uit
ons zelf niets zijn.
Wellicht rijst bij dat alles de
vraag op, wat aantrekkelijks er
eigenlijk in onze zwakheid kan
schuilen, dat bij God kan bekoren?
Wij kunnen het antwoord bij de
moeder vinden. Waarom bemint zij
haar kind? Is het niet, omdat het
hulpbehoevend is en buiten haar
om niet kan? Die wet is van toe
passing op God. Dat heeft de klei
ne Teresia begrepen en volgens die
wet heeft zij geleefd zich volmaakt
toevertrouwd aan God de vader.
Dit was haar klein geheim.
v. W.
DE AMERIKAANSE
WAARNEMERS
zijn hun onderzoek
begonnen
Volgens het communiqué van de
consulaire commissie zijn Donder
dag 7 van de 8 Amerikaanse mili
taire waarnemers naar verschil
lende bestemmingen op Java ver
trokken. 3 Officieren gingen naar
Djogja, 2 naar Soerabaja, terwijl
de andere 2 gisteren naar Ban
doeng en Tasikmalaja vertrokken.
Het communiqué zegt voorts, d'at
de Amerikaanse waarnemers, die
door het slechte weer vertraging
ondervonden op hun reis naar Ba
tavia .opdracht hebben gekregen
zich met alle redelijke spoed van
hun taak te kwijten.
Inmiddels wordt medegedeeld,
dat, hoewel het begrijpelijk is, dat
het werk van de consulaire com
missie aanleiding gaf tot specula
ties met betrekking tot de indruk
ken, welke gedurende het onder
zoek zijn opgedaan, d'e commissie
het standpunt huldigt, dat aan
gezien de enquête ten behoeve
van de inlichting voor de Veilig
heidsraad is ingesteld het on
juist zou zijn anderen dan de Vei
ligheidsraad' van hun bevindingen
in kennis te stellen.
HERFST 1947
De wereld,,Er zijn dit jaar heel wat noten te kraken"
Rabbün Silver, lid van de Zio
nistische Uitvoerende Raad. heeft
gisteren voor de commissie der
Ver. Naties voor Palestina ver
klaard, dat de Joden bereid zijn
de voorgestelde verdeling van
Palestina onder voorbehoud te
accepteren. De Joden zouden er
bezwaar tegen hebben, dat West-
Galilea niet bij de Joodse staat
werd gevoegd. Het zou ook een
geweldige teleurstelling zijn als
Jeruzalem geen deel van deze
staat zou uitmaken.
Rabbijn Silver waarschuwde, dat
de wereld thans „een van de be
langrijkste kruispunten in de ge
schiedenis" bereikt had. Hij vroeg
zich af, waarom het -Arabische Ho
ge Comité, „dat herhaaldelijk ge
weigerd had zijn zaak voor te leg
gen, nu „recht en billijkheid" eiste
van de V.N., wier gezag het be
schimpt en wier competentie om
over de toekomst van Palestina te
beslissen het betwist had.
Rabbijn Silver vervolgde met te
zeggen, dat de Joden bereid waren
voorstellen voor een economische
unie aan te nemen, doch „de Joodse
staat moet de economische en finan
ciële instrumenten in handen hou
den, welke hem in staat zullen stel
len immigratie op grote schaal uit
te voeren. De hoofdzaak van bet
economische plan zou betekenen,
dat de Joden grote subsidies aan
de AriibiscV staat zouden moeten
geven. De Joden zijn echter bereid
deze last op zich te nemen. „Wij
bieden de Arabieren zonder voor
behoud vriendschap en vre^e aan.
Indien men hieraan in dezelfde geest
tegemoet treedt,"zullen wij allen ge
zegend worden. Zo ni^t, dan zullen
wij doen wat ieder volk onder der
gelijke omstandigheden moet doen,
namelijk tot het uiterste vephten."
Hij betoogde verder, dat de Joden
de supervisie van de V.N. tijdens
het overgangstijdperk voorstonden
en dat bij het handhaven van orde
en rust gebruik dient te worden
gemaakt van de in Palestina aan
wezige mannen. „Het Joodse volk
wordt niet geïmponeerd door lege
dreigementen. Mochten de Engelsen
uit Palestina trekken, dan staan de
Joden gereed om zonder dralen een
macht bijeen te brengen om de
veiligheid te handhaven".
De Slowaakse correspondenten
van de Praagse bladen maken mel
ding van een „verschrikkelijke
golf van arrestaties" in Slowakije
Van officiële zijde is geen enkele
mededeling gedaan.
Volgens het Tsjechische persbur.'
Ceteka hebben in verband met het
pas ontdekte complot nieuwe ar
restaties in Slowakije plaats ge
had. Onder de gearresteerden be
vinden zich enige regeringsfunc
tionarissen.
Kinderverlamming in
Frankrijk
De markten, bioscopen en open
bare bijeenkomsten zijn in twee
steden van het Franse .departement
Loire (ten Zuiden van Parijs) ver
boden als gevolg van het uitbreken
van-, kinderverlamming. Zestien ge
vallen,-waarvan een "met dodelijke
afloop, zijn reeds gemeld.
(Speciale verslaggever)
ZES EN TACHTIG jaar
geleden werd West-
minsterbrug geopend en
hiermede werd een ver
binding over de Theems
totstandgebracht op de
plaats waar Westminster
Abbey als centrum van
Britse traditie en symbo
liek staat en waar de to
ren aan de bouwer Sir
Benjamin Hall de naam
van Big Ben ontleent.
Duizenden, die deze brug
passeren kunnen vooral
op een,van de brillante
zonnige dagen, welke deze
zomer van 1947 telde, de
verleiding niet weerstaan
om van het panorama te
genieten, dat zich stroom-
op- en afwaarts mijlenver
uitstrekt.
Het diepblauwe water,
de slanke, statige en dik
wijls sprookjesachtige
bruggen, het dichtbije
County Hall, dat 50 mil-
lioen gulden kostte en tot
een van de mooiste gebou
wen der wereld gerekend
wordt, de wazige nevel,
die zich ondanks dit hel
der zomerweer als een
sluier over beide oevers
schijnt uit te strekken. Dit
alles nodigt evenals de
schreeuwende bootsman
op de^kade uit tot een
tochtje in een der talrijke
pleizierboten, die de tou-
risten en vacantiegangers
overal naar toe brengen
zowel naar Tower bridge
als Greenwich, Kew, Rich
mond oftHampton Court.
De tocht stroomopwaarts
is alleen interessant we
gens het traject beroemd
door de jaarlijkse roeiwed-
strijden, Lambeth Palace,
het huis van de aartsbis
schop van Canterbury en
de beroemde Kew's Gar
den.
De tocht stroomafwaarts
daarentegen is vol van be
zienswaardigheden en ge
dragen door de kleine
golfjes van „vader
Theems", terwijl een frisse
bries afkoeling brengt in
de hitte der felschijnende
Augustuszon passeert men
Cleopatra's Needle, een
slank monument, dat in
1878 van het Egyptische
Alexandra naar de
Theemsoever werd over
gebracht en onwezenlijk in
deze Westerse sfeer aan
doet. De nieuwe moderne
Waterloobrug, pas twee
jaar geleden geopend is
het enige bouwwerk, dat
nog niet door de Londense
rook is aangetast. Als een
stuk vergane glorie, om
ringd door de moderne
scheepvaart, ligt verlaten
en eenzaam de driemaster
„Discovery". waarmede
captain Scott zijn ontdek
kingsreizen naar de Noord
pool maakte. Na St. Pauls'
en Southwark Cathedral
doemt het 600 jaar oude
kasteel op, waar Anna Bo-
lijn onthoofd werd, waar
(Speciale reportage)
EN ALS DE MENSEN SLAPEN, steden, dorpen, vlekken en ge
huchten sluimeren, dan suizen langs onze wegen de nacht-
chauiieurs met hun trucs en trailers, opleggers en trekkers en
slepen. „Weer druk op de weg vannacht", meldt de dienstdoende
agent „Maak het raam maar dicht, dan Loor je ze niet zo erg",
fluistert de zieke op dat dakkamertje. „Time immer time, tijd,
tijd, tijd is geld, want er wordt gewacht", zo tikt het nijdige
wekkertje op de dashboard van de trekker en de chauifeur duwt
de gaspedaal dieper in, vecht tegen de slaap, en grijpt met zijn
gekromde vingers steviger het stuurrad beet, v-aitde stad,
de mensen, gij en ik, we wachten op zijn lading.
Het wordt Avond
De avond valt over de aarde. En
zoetjesaan wordt het gezichtsveld
kleiner. Mensen reppen zich huis
waarts want weer is een lange ar
beidsdag voorbij. Kinderen zitten
reeds bij de tafel en wachten op
vader, die dadelijk thuis komt. Bui
ten wordt het al donkerder. Rijen
auto's suizen voorbij, forensen gaan
huiswaarts en als moeder de spij
zen opbrengt, vertelt Jan aan va
der van zijn belevenissen kruipt
Greetje op zijn knieën en trekt
Mieke al harder aan zijn mouw,
want vader moet luisteren, ook
naar haar.
Die brief en die krant kan hij
toch straks lezen. Straks, want dan
is zij naar bed.
Elders, niet in de grootste huis
jes, neemt een vader afscheid. Nau
welijks heeft hij zijn krullekopjes
thuis gezien uit school of die sta
len cabine, dat grote stuurrad wacht
hem.
Hij gaat en moeder eet alleen, zit
alleen en wacht alleen. Hijsleept
die trekker over 's Heren %/-"gen,
waar de Dood loert. Doch ze wetei
zich veilig, want.
„En lieve Heertje geef, dat Pap
pa goed weer thuis komt", dit ge
bedje van de kinderschaar en dan
slapen.
Een kusje op het portret van va
der. die over enkele uren ginds
voorbij raast met zijn trailer.
Ze trekken, razen, rij den
'n Uur of wat later ligt de duis
ternis gespreid over alles. De sche
mering, onze voorouders spraken
van het tweelicht is voorbij, de
nacht doemt op en bioscopen, the
aters, dancings, toneelzalen en an
dere amusementen sperren hun
muilen open om de stroom te kun
nen verzwelgen. Late auto's passe
ren. Nog even en dan komen de
nachtchauffeurs. Hier passeren ze
zo laat, daar komen ze op dat uur
voorbij. Willen we eens meegaan?
Na enkele keren te vergeefs het
gebaar van liften gemaakt te heb
ben, stopt er een.
Een grote zwarte man gooit de
cabine open en na wat praten mo
gen we mede. De wagen trekt op en
twee minuten later klopt de motor
met een regelmatige slag, dreunen
de ruiten een eendere cadans, zin
gen de banden hun monotoon lied
van zuigen en rollen over beton- of
Rudolf Hess zijn drieda-
genlang verblijf met een
stevige handtekening heeft
vereeuwigd en waar de
kostbare Engelse kroonju
welen bewaard worden: de
Tower van Londen. Als
een fort op de deksel van
een blokkendoos ziet dit
bouwwerk met de beken
de kantelen en brug er uit.
De waardige en sierlijke
Tower bridge vormt een
passende achtergrond, al
hoewel deze pas van 1894
dateert. Slechts de honder
den badgasten op het klei
ne stukje strand nabij de
Towerbridge zijn oorzaak,
dat we ons slechts ten dele
kunnen terugplaatsen in
de tijd, dat Willem de Ver
overaar deze ongetwijfeld
sterke vesting bouwde. We
kunnen echter niet ontko
men aan de machtige
sfeer, die op ons drukt,
aan de rilling, die de ste
nen trapjes ons bezorgen,
waarlangs volgens de
volksmond moordenaars
naar het water afdalen om
zich van hun slachtoffers
te ontdoen.
Na dit stuk historie
langs de oevers der
Theems, schuift 's werelds
haven voorbij. IVIachtige
kranen duiken uit mach
tige ruimen kostbare la
ding op en de havenarbei-
Duizenden en duizenden Londe-
naars hebben zich tijdens de afge
lopen zomer koelte gezocht aan de
oever der Theems. Men ziet hier
hoe aan de voet van de historische
Towerbridge het twintigeeuwse
strandleven zijn gang gaat.
ders krioelen als vlijtige
mieren door het toneel
van domme' kracht heen.
Reeds jaren is er in Lon
den een streven ontstaan
om de linkeroever te ont
doen van de lelijke en
zeer ouderwetse pakhuizen
en handelshuizen, teneinde
hier het geheel van West-
minster tot Greenwich te
verfraaien. In deze toch
reeds zwaar financieel
drukkende tijd zal men
echter aan een dergelijke
millioenen en millioenen
kostend plan weinig aan
dacht kunnen besteden.
Als de pier van Green
wich in de verte werke
lijkheid gaat worden dan
weet de plat-Londens spre
kende .bootsman te vertel
len, dat elke 20 minuten
een boot van Greenwich
naar Westminster terug
vaart en maken hij en de
passagiers de korte nodige
voorbereidingen aan land
te gaan.
Dat land is Greenwich,
de plaats welke we reeds
als kleine schoolkinderen
op de kaart moesten aan
wijzen, terwijl we moesten
vertellen, dat daar een der
grootste weerinstituten ge
zeteld was, waar'men al
tijd precies de tijd wist.
Greenwich is Greenwich
niet meer, want hoewel we
nog op de' hoge berg het
bekende observatorium
terugvinden blijkt het
thans zo goed als werker
loos te zijn. Het voornaam
ste van de apparatuur is
naar elders overgebracht,
daar men tot de conclusie
is gekomen, dat de bijna
constante Londense mist
een fatale invloed op de
voorspellingen heeft.
Greenwich is een stad
Zoals de meeste Engelse
plaatsen. Men drinkt er in
de z.g. Pub zijn lauw bier
tje, menhelpt zichzelf in
de populaire cafetaria en
betaalt zijn penny* om op
de pier te mogen, waarvan
daan men de tocht naar de
brug van Big Ben weer
begint. Wim van Eekeren
teerplaveisel, afgewisseld met een
ietwat hoger refrein, als we over
wegen, macadam'of steentjes „on
der de wielen" hebben.
Naast me Dirk.
Ergens om de Noord vandaan.
Achter de trekker een wagen met
vee als koeien en paarden en wat
andere lasten.
Kwartieren, neen uren achtereen
gaan we zo.
Een portret met kinderkopjes, in
een étuitje van vettig leer bungelt
en danst op en neer tegen de voor
ruit.
„Iedere Dinsdagnacht deze route
naar de markt te Den Bosch. Maan
dagnacht naar P., Donderdagnacht
naar L".
Zonder veel omhaal van woorden
vertelt Dirk me zijn weerprogram-
ma.
„Bijjcans iedere tegenligger ken
ik. Dat zijn chauffeurs uit Antwer
pen, die hier kool halen of tomaten.
Ginds melkwagens, melkwagens en
nog eens melkwagens. We hebben
onze vaste stopplaatsen, want je
moet eens nu en dan even benen
rekken, anders overmant je de
slaap".
We rijden toujours verder. Bo
men verglijden, de mooiste licht
spelen zie jé hier en daar.
„Ze is al naar bed", zo wijst ie
me'naar links.
„Ik ben zeker wat later van
avond".
Voor ons steekt iemand met een
hond de'weg over.
Dirk weet wie het is. geeft een
signaal en we razen verder.
„Die pastoor maakt het kort van
avond, zeker koud buiten met de
hand.vIk geef hem gelijk, hoor!"
Als we passeren steekt mijnheer
Pastoor de stok omhoog.
Dirk knippert even met de lich
ten.
De motor klopt zwaarder nu, we
stijgen.
,,'k Moet voortmaken, anders is
het wachten bij die overweg."
Dirk praat zo maar door. Om de
paar minuten zitten we een seconde
of wat in het lichtschijnsel van een
tegenligger. Telkens dimmen en
seinen; de taal en wedertaal van
de nachttransporten.
Nu en dan raast een luxe auto
ons voorbij, de banden gieren onder
de knerpende wielen.
„Niet zo'n haast man, je eind
komt toch wel. Zeker weer een
slokkie op; pest van de weg, die
dronkenlappen."
We zijn er
Steden rijden we door, dorpen
passeren we, we glijden over brug
gen en kruipen over de vele over
wegen.
Alles kent Dirk, op alles is hij
voorbereid en alles heeft zijn aan
dacht. Den Bosch daagt eindelijk op
Een stad zonder hart nu, die zich
spiegelt in het tedere, prille mor
genlicht.
We parkeren en dan r.eem ik
haastig afscheid.
Dirk wil nog even een „tokje"
doen.
En z(j?? en wij?"
Terug met een dagchauffeur, die
me langs dezelfde weg huistoe
brengt, passeer ik weer die wegen
en kruispunten en bruggetjes en
plaatsen, waar „de Dood loert op
de weg".
In huis moppert mijn hospita, dat
de melk zo laat is, en de groenten-
boer ook al.
Zo laat??
Mogen gij en ik nog wel brom
men? Moeders, mogen we nog wel
brommen, omdat uw blauwogig
Leentje, uw donkerogig Krulle-
mieke de melk even later krijgt?
Latermaar, omdat een man,
'n vader wellicht, eeri vader van
andere kleuters, tdie uw man en de
vader van uw schatten zijn kon
ontsnapt is aan de dood, of even
hulp heeft verleend aan een dron
ken chauffeur, die stukken - maakte.
De melk is later
Doch die man achter dat rad, met
die sleep achter zich, rekte van
nacht tien minuten langer de benen
uit, want de slaap zat er in, mis
schien had hij pech met zijn wagen
of werd hij aangereden door zo'n
woesteling, die de tijd, elders ver
spild, terug wil winnen door hard
te rijden.
Neen, we nemen het maar, ook
al komt deze winter de melk een
half uurtje later soms.
Want over de betonnen strada's
razen de nachtchauffeurs. Een Engel
Gods en de Dood zitten naast hem
in de cabine.
Hij vertrekt als zijn Piet en zijn
Jan uit de school komen en hij
komt thuis als zij naar school gaan.
„Meester, mijn vader komt iedere
week in Groningen en in Den Bosch
en in Leeuwarden mét de lange
veewagen", zo pocht Piet op school.
„En, Lieve Heertje, geef, dat Papa
goed weer thuis komt", dat bidden
zjjn kleuters des avonds op de blote
knietjes voor Hèt bedje. En daarop
vertrouwen zij: de vrouw thuis, die
hem ginds voorbij ziet razen, de
nachtchauffeur op onze wegen, aan
wie ik hier gaarne een warme groet
en een welgemeende hulde breng.
JOS. VAN GEMERT Jr.
De dood voor
„de schrik der Veluwe"
Voor het Bijzonder Gerechtshof
te Arnhem heeft terecht gestaan de
beruchte Puttense SS-er, Gomari-
us A. G. van der Wal, verantwoor
delijk voor tal van afschuwelijke
misdaden in bezettingstijd. Deze
van der W., die zich zelf "graag „de
schrik van de Veluwe" liet noemen,
heeft tal van arrestaties verricht en
is aanleiding geweest tot de dood
van vele illegale werkers. Hij mis
handelde zijn gevangenen op beest
achtige wijze en streed aan ver
schillende fronten o.m. bij Arnhem
en Wageningen, bereikte, de rang
van Oberscharfuhrer en'kreeg tal
van hoge onderscheidingen. Het Hof
heeft hem veroordeeld tot de dood*
Ter herdenking van de emi
gratie van 1874 en de stichting van
de stad Holland-Michigan, zullen
door de N.C.R.V. op Vrijdag 10 en
Maandag 13 October, radiohoorspe
len worden uitgezonden getiteld:
„Óp weg naar het nieuwe vader
land" en „De huilende wildernis",
bewerkt naar de roman „Landver
huizers" van P. J. Risseeuw.
De schrijver Leopold Levaux,
prof. aan de Universiteit van Luik,
zal onder auspiciën van de „Allian
ce Francaise" in October in 14 Ne
derlandse steden spreken over Mo
lière, Balzac, Leon Bloy en Marcel
Pagnol. Hij zal o.a. spreken in Am
sterdam.
FEUILLETON
r
door
PETE FALCON
25.
„Ik heb nu geen tijd, mr. Regan
om u een uitvoerige uiteenzetting te
geven," antwoordde Burns kortaf,
maar een verrassing wil ik u nog
wel bezorgen. Naar mijn mening is
■fjinnemore een van de hoofdschul
digen!"
„Datdat..", stotterde Regan.
„U hoort van ons," zei de inspec
teur gehaast. „Kun je mee, Fred.,
of moet ik .je hier laten?"
Fred's gevoelens van eer kwamen
tegen deze laatste woorden in op
stand. Hoewel hij zich verre van op
geknapt voelde, ging hij staan, nam
een flinke slok cognac en zei in 'n
poging om grappig te zijn: „Ik ben
tot uw orders, inspecteur."
„Uitstekend!" William maakte
zich over hem geen zorgen hij
had ergere dingen meegemaakt, dan
een flinke .tik op een hoofd. „Mr.
Regan, u hoort van mij binnen
enkele uren. Zoals""ik u.al zei, had
het geen zin Parker achterna de
weg op te hollen in het duister,
want ik moest eerst weten wie Van-
dijke had te pakken genomen. We
zullen proberen alsnog een spoor te
vinden van uw geliefde Parker en
van uw programma-chef Finnemo-
re. Hoe de zaak precies in elkaar
zit interesseert me op het ogenblik
minder, want het voornaamste is:
de gestolen documenten terug te
vinden!"
Een minuut later raasde de auto
van Burns weg, de Highway af in
de richting van de radio-studio. Fred
liet de koele avondlucht langs zijn
hoofd strijken. Het deed Hem goed
en hoewel zijn slapen nog hamer
den, voelde hij zich opknappen.
HOOFDSTUK V
Piepend stopte Burn's auto voor
de majestueuze ingang van de grote
studio van de All-Round Radio-
Corporation. Burns wenkte driftig
de portier.
■„Ik kom namens mr. Regan. Is
mr. Finnemore nog binnen?"
„Nee, mijnheer," antwoordde de
man. '„Hij is net weg."
„Hoe lang geleden?"
„Ik schat een minuut of twintig".
„Dank je." Burns zette de wagen
weer in beweging en parkeerde haar
op een rustige plaats.
„Wat is de bedoeling?" informeer
de Fred. Hij voelde zich opgenomen
in een sfeer van spanning.
„Dat we zo snel mogelijk hande
len," antwoordde de inspecteur. Hij
draaide zich om en keek door de
achterruit naar de drukke verkeers
weg, helder verlicht door de grote
booglampen. „Ik ben hier heen ge
reden," lichtte hij toe, omdat ik re
kening hqpd met de mogelijkheid,
dat de ingang van de studio in het
oog wordt gehouden. Het zou niet
de eerste keer zijn, dat het een
paar seconden kogels regent, een
auto met de daders pijlsnel weg
schiet en zo onvindbaar blijft. We
kennen dat: bedekt of verwisselbaar
nummerbord en zo."
Fred was hoogstverbaasd. „Zou
den we ineens in zo'n acuut stadium
zijn geraakt?"
„Ben ik van overtuigd," knikte
Burns. „Die wagen daar, honderd
meter verder aan de overkant be
valt me niet. Ik zag hem net stop
pen, maar er stapte niemand u\t."
Hij stak zijn hand in de zak. „Hier
pak aan en maak er gebruik van
als het nodig is. Ik had je het wa
pen vanavond rustig willen over
handigen, niet vermoedende, dat we
reeds zo spoedig in een dergelijke
critieke situatie zouden geraken."
Fred zag een moderne revolver in
de hand geduwd.
„Je kunt schieten." vervolgde
Burns, „dus daar behoef ik me geen
zorg over te maken. Nu is het een
eerste vereiste, dat ik weet of miss
Regan straks met Finnemore uit het
studio-gebouw is vertrokken. Is dat
het geval dan bel je Regan even op
om te horen ofzijn dochter weer
thuis is. En tenslotte telefoneer je
het hoofdbureau, vraagt afdeling do
cumentatie, noemt mijn code-num
mer 070 en vraag of ze onmiddellijk
naslaan op welk adres een jaar ge
leden de radio-ingenieur Ewald
Wransky van de AlÜRound Radio-
Corporation* werd neergeschoten. Ik
blijf hier wachten om die wagen in
het oog te houden. Handel .snel.'doe
gewoon en wek geen opschudding
door zenuwachtigheid. Vooruit!"
Wordt vervolgd
