Het Federalisme en zijn streven
HETSCHARNIERVAN EUROPA
ALS DE PAUS SPREEKT....
H
Westerse geallieerden blijven
aan de Brennerpas
OOK IN'" „QU ARTIER LATIN'
IS HET LEVEN MOEILIJK
G edacht en bij de negende
herdenking van de Pauskroning
Tito vreest
Amerikaanse tanks
Toch wordt er op geen enkele boulevard
zoveel gelachen als op de /fBouT Mich'"
Wat is nu
volksdemocratie?
HET VATICAAN
en de verkiezinger
NtEUW NOORDHOLLANDS DACBLAD - Woensdag 10 Maart 1948
PAG.
H. Vader bedenkf
de 5000 inwoners van
Vaficaanstad
Van 6 t.m. 15 April wordt te Utrecht de 50ste Jaarbeurs gehou-
den. Hierboven het Franse Paviljoen in aanbouw aan het
Vredenburg
d?enwel goeddeeeZisgvImp^radrwart Is rechtvoardigheid en vrede. Maar de Vrede van Chris-
Veerdienst Enkhuixen-
Stavoren hervat
Huwelijkszwendelaar
krijgt 2Vz jaar
A LS DE PAUS spreekt, luistert de gehele wereid. De
Paus spreekt niet als politicus, maar als ziele-
herder. Hij is op de eerste plaats het zichtbaar Opper-
hoofd van de Heilige Roomse Kerk, de Plaatsbekleder
van Christus op aarde. Hij predikt geloof en liefde,
tus in het Rijk van Christus. Hij leraart en berispt,
Hij spoort aan en onderwijst. Hij bestuurt en onder-
richt. Hij leidt de Kerk en leidt de zielen.
Nederiandse automobielenindustrie. De Gatso 4 L. Aero Coupe
WOKit als het enigste Nederiandse merk op de Internationale
Autaroobielscrlon te Geneve geexposeerd. De Gatso is ontworpen
uit wedstrijdervaringen van M. Gatsonides te Heemstede en
wordt voomamelijk gebouwd voor export ter versteviging van
onze deviezenaanwinst.
■ET FEDERALISME is een
beweging en een idee, die
ais reactie op de tweede we-
rekEbrand als doel heeft gesteld
verdere oorlogen te voorkomen.
Het Federalisme kan men onder-
scheiden in het streven naar een
Verenigd Europa (Europa een in een
Verenigde wereid) en het Federa
lisme in zijn algemeenheid, een
maatschappelijk, misschien zelfs
wijsgerig systeem, dat mogelijk nei-
ging vertoont uit te groeien tot een
religieus systeem.
Als practische politici, die streven
naar een Verenigd Europa kennen
we: Winston Churchill, Bevin en
Spaak. Ook in ons land heeft het
Federalisme vele aanhangers, om
slechts enkelen te noemen: Dr. H.
Brugmans, Dr. Keulemans O.C., Mr.
Verkade en Mr. E. Sassen.
Van 26 tot 30 Augustus van het
vorig jaar had te Montreux het
grote congres plaats van de Unie
van Europese Federalisten en onder
de titel: „Europa een in een Ver
enigde Wereid", werden in een
boekje de inleidingen, rapporten en
resoluties van dit Congres samen-
gevat.
Het Federalisme wil oorlog voor
komen en daardoor tevens de wel-
vaart bevorderen. Om dit doel te
bereiken wil het Federalisme de
nationale souvereiniteit der afzon-
derlijke staten afschaffen. Want
wanneer men bUjft staan op het
standpunt, dat de hoogfete macht of
het hoogste recht, berust bij de
regeringen der Staten, dan vloeit
daar logisch uit voort, dat het on-
mogelijk is een supernationaal
lichaam met succes te stichten. Dit
super-nationaal lichaam zou dan
rechtsmacht moeten hebben over de
afzonderlijke Staten en men be-
grijpt, dat wanneer die laatsten zich
souverein zouden blijven achten,
het super-nationaal lichaam onmo-
gelijk gezag zou kunnen uitoefenen
en dat de verhouding van dit super-
nationaal lichaam tot de afzonder
lijke souvereine Staten gekenmerkt
zou worden door voortdurende con-
flicten.
Het handhaven van de souverei
niteit der afzonderlijke Staten was
oorzaak, dat de Volkenbond moest
mislukken en maakt. dat ook de
UNO een ijdelijke klank zal krij-
gen, voorzover dit Instituut het ver-
trouwen der mensheid al niet heeft
verloren.
Het Federalisme komt echter niet
alleen aandragen met een negatief
beginsel: het afbreken der nationale
souvereiniteit; het kent ook een
aantal positieve beginselen.
Denis de Rougemont was het, die
op het hierboven genoemde Congres
een zestal beginselen uiteenzette,
waarbij hij steeds verwees naar de
federatieve staatsinrichting van
Zwitserland, dat, verdeeld als het is
in 22 kantons en waarin meerdere
Ofschoon in Vaticaanstad de
2de Maart, dag der Pauskeuze,
onopgemerkt verliep en er nor-
maal werd doorgewerkt, kwam
het Pauselijk College van Late-
ranen in plechtige feestzitting
bijeen. De Directeur, van het
College, Mgr. Pio Paschini, brak
in zijn redevoering met de oude
traditie inzoverre hij de christe-
nen opriep, vastbesloten en
moedig te zijn in dit beslissend
uur voor de christelijke bescha-
ving in Italie.
Spreker sprak fit duidelijke
taal over de gevaren van het
ogenblik en legde er de na-
druk op, dat „God te dienen
het beste middel is, ook om te
voorzien in het aardse welzijn
van de staatsburgers." Hij be-
sloot zijn toespraak in opti-
mistische zin door erop te wij-
zen, „dat Christus gezegd
heeft, „Ik heb de wereid over-
wonnen", en dat wij, in Hem
gelovend, niet anders kunnen
dan de wereid overwinnen."
12 Maart a.s. zal in Vaticaan
stad echter een feestdag zijn:
dan wordt de negende verjaar-
dag van de Pauskroning in de
Sixtijnse Kapel in het bijzijn
van de H. Vader herdacht, ter-
wijl de Deken van het H. Col
lege van Kardinalen een Ponti-
ficale H. Mis zal celebreren. De
5000 inwoners van Vaticaanstad
zijn, op last tmn Z. H. dezer da"
gen bedacht met levensmidde-
len- en textielpakketten.
talen gesproken worden, als devies
heeft gesteld: „Een voor alien, alien
voor een."
Als eerste beginsel, waaraan moet
zijn voldaan, wil een Federatie tot
stand komen, ziet Denis de Rouge
mont, dat afstand moet worden ge-
daan van iedere gedachte aan een
organiserende hegemonie, uitgeoe-
fend door een van de samenstellen-
de naties. De Rougemont wijst er
op, dpt de gehele Zwitserse geschie-
dens een illustratie vormt van dit
beginsel. Steeds wanneer een der
Kantons meende zijn overwicht te
kunnen opleggen, doordat het rijker
of bevolkter was dan de anderen,
hebben deze laatsten zich tegen hem
verbonden en hem gedwongen zijn
plaats in de gelederen weer in te
nemen. De spreker knoopte hieraan
de conclusie vast, dat Zwitserland
nooit zonder een zeker wantrouwen
zal zien hoe sommige „Groten" zich
het initiatief aanmatigen tot een
continentale of wereldfederatie. Het
mislukken van de pogingen van Na
poleon en Hitler om de eenheid van
Europa te vestigen, vormen nuttige
waarschuwingen. De Federatie zal
men niet kunnen bereiken met im-
perialistische middelen.
Het tweede beginsel is. dat Fsde-
reren niet betekent: de Federatie te
vestigen door uit te gaan van een
meetkundig plan; federejen is heel
eenvoudig: tezamen regelen, zo goed
en zo kwaad als het gaat, in over-
eenstemming brengen van de con
crete, onderling verschillende reali-
teiten, die gevormd worden door de
naties, de economische gebieden, de
politieke tradities; het betekent ze
regelen volgens hun eigen aard. die
men tegelijkertijd moet eerbiedigen
en opnemen in het geheel.
Het Federalisme kent geen min-
derhedenprobleem.
Dit is het derde beginsel, dat
Denis de Rougemont formuleert. Hij
wijst er op, dat ook het totalitaris-
me dit verwerpt. maar dat dit het
doet door de minderheden te onder-
drukken.
In ieder quantitatief systeem is
er totalitarisme. Waar de qualiteit
echter de boventoon voert, is er
Federalisme. De totalitair ziet het
als een onrechtvaardigheid, dat een
minderheid dezelfde rechten zou
hebben als een meerderheid. Dat
komt, omdat in zijn ogen de min
derheid slechts een getal vertegen-
woordigt en dan nog het kleinste.
Voor de federalist spreekt het van-
zelf, dat een minderheid evenveel
waard kan zijn, in sommige geval-
len zelfs mee% dan een meerderheid,
omdat zij in zijn ogen een onver-
vangbare qualiteit vertegenwoor-
digt. De spreker wees hier wederom
op Zwitserland, waarin men het
Franse deel in het politieke en cul-
turele leven een rol ziet spelen bui-
ten verhouding tot het aantal van
zijn inwoners of vierkante kilo
meters.
Het vierde beginsel van het Fede
ralisme is, dat de federatie niet ten
doel heeft de onderlinge verschillen
uit te wissen en alle naties samen
wil smelten in een enkel blok. In-
tegendeel. De federatie beoogt de
eigen qualiteiten van de naties te
waarborgen.
Denis de Rougemont wijst bij dit
vierde beginsel op de rijkdom van
Zwitserland, die juist bestaal in zijn
naijverig verdedigde en gehand-
haafde onderlinge verschillen. De
rijkdom van Europa en het wezen
van zijn beschaving zouden verlo
ren gaan, wanneer men zou trach-
ten het continent te unificeren, er
alles dooreen te mengelen en een
soort van Europese natie te doen
ontstaan. waarin Latijnen en Ger-
manen, Slaven en Angelsaksers,
Scandinaviers en Grieken zouden
zijn onderworpen aan dezelfde wet-
ten en gewoonten, welke niet een
van deze groepen zouden kunnen
bevredigen en hen alien zouden
hinderen. Wanneer Europa zich
moet federeren, aldus de Rouge
mont, dan is dit opdat elk van zijn
leden zal profiteren van de hulp
van alle anderen en er zo in zal
slagen zijn eigen karaktertrekken
,te behouden en zijn autonomie,
welke hij niet In staat zou zijn alleen
te verdedigen tegen de druk der
grote rijken, die hem bedreigen.
Het Federalisme berust op de
liefde voor de samengesteldheid, in
tegenstelling tot de rauwe een-
voudsdrift, die het kenrperk vormt
van de totalitaire geest.
Ook bij dit vijfde beginsel wijst
Denis de Rougemont op Zwitserland
met zijn buitengewone gecompli-
ceerdheid van zijn instellingen, die
met hun gemeentelijke, kanton-
nale en federale raderwerk, dat op
zo veierlei wijze ineengrijpt, zich
bewegen als in een verfijnd horloge.
Deze samengesteldheid vormt de
voorwaarde van de Zwitserse vrij-
heden.
Het is natuurlijk gemakkelijk
decreten uit te vaardigen, de reali-
teiten met een pennestreek te ver-
eenvoudigen, met een liniaal op 'n
bureau plannen te tekenen en ver-
volgens hun uitvoering af te dwin-
gen door alles wat weerstand biedt,
of wat buiten deze plannen valt te
verpletteren. Maar zo zegt De
Rogemont wat men op deze wijze
verplettert is de burgerlijke levens-
kracht van een volk. Een federalis-
tische politiek, die erop uit is zijn
vormen aan te passen aan de altijd
gecompliceerde werkelijkheid, voor-
onderstelt oneindig meer zorgen,
technisch vernuft en begrip van de
volken, die zij bestuurt. Zij eist veel
meer waarachtige politieke zin.
Het zesde en laatste beginsel van
het Federalisme, ontwikkeld door
Denis de Rougemont is, dat een
federatie geleidelijk gevormd wordt
door middel van personen en groe
pen en niet door uit te gaan van
een centrum of door middel van de
regeringen.
Denis de Rougemont ziet de Euro
pese Federatie zich langzaam vor
men. Hier is het een economische
overeenkomst, daar een culturele
verwantschap, die zich doetgevoe-
len. En het zijn vooral personen, die
geleidelijk aan verschillende netten
van Europese uitwisseling in het
leven roepen. Niets van dit alles is
nutteloos. En dit alles, dat zo ver-
spreid lijkt, zo wemig doeltreffend
vaak, vormt langzamerhand inge-
wikkelde bouwwerken, tekent de
lijnen af van een geraamte en het
systeem der bloedvaten van wat
eens volgens de Rougemont
het lichaam zal worden van de Ver
enigde Staten van Europa. Onder
en boven de regeringen is Europa
reeds veel dichter gekomen bij een
zich organiseren dan wel schijnt.
Het is in werkelijkheid reeds veel
meer verenigd dan het gelooft. Maar
op het plan van het regeringsoptre-
den komen de tegenstellingen en
rivaliteiten tot uitbarsting en alleen
daar zijn ze onoplosbaar. De Rouge
mont is van mening, dat de rege
ringen nooit een levensvatbare Unie
kunnen verwezenlijken. Hun leiders
bezitten niet de bekwaamheid om
als arbiter op te treden in het spel
der naties. Ieder weet. dat het on-
redelijk zou zijn als scheidsrechter
van een voetbalmatch de captains
te kiezen van de tegenover elkaar
staande elftallen. en toch was dit
't streven van de Volkenbond, die
er aan gestorven is, en het is op-
nieuw het streven van de U.N.O.,
die er niet door tot leven kan ko
men. De Europese Federatie, aldus
De Rougemont, zal niet het werk
zijn van de regerenden, die tot taak
hebben de belangen te verdedigen
van hun natie tegen de rest van de
wereid. De Federatie zal het werk
zijn van groepen en personen, die
het initiatief zullen nemen om zich
buiten de nationale regering om te
federeren. M. P. JANSSEN.
De woelingen die nnlangs in
Frankrijk plaats hadden, waren
niet alleen een oefening, een ge
nerate repetitie voor hnn commn-
nistische verwekkers, maar ook
voor de regering. Deze zag toen
ook, waar er zwakke plekken
waren in haar orde-apparaat
b.v. in Marseille zij heeft die
met stevige vuist versterkt.
Zoo heeft ook de Italiaanse re
gering haar voordeel getrokken uit
de ervaringen. die zij opdeed bij de
onlusten in Milaan. waar de com-
munisten evenals in Marseille
ook enige dagen de baas speelden.
Nul op het Rnssisch request
ER is echter meer. Amerikanen,
Britten en Fransen handhaven
hun troepen in Oostenrijk, omdat
de Russen het met hen niet eens
kunnen worden over de voorwaar-
den tot ontruiming van dat land.
Zelfs nadat de besprekingen der
Grote Vier waren vastgelopen, pro-
beerden de Sovjets de onderhande-
lingen tenminste over Oostenrijk
weer op gang te brengen, door met
„veel bescheidener" eisen aan te
komen, dan vroeger waren gesteld.
Zonder veel omhaal kregen de Rus
sen echter nu op het request. Niet
alleen was de „bescheidenheid" der
nieuwe Sovjet-eisen tegen Oosten
rijk de anderen nog veel te onbe-
scheiden maar het was ook wel
erg opvallend, dat de Sovjets nu een
(Van onze bijz. medewerker)
REEDS in de dagen van Richelieu
was Noord-Italie bekend als „het
schamier van Europa". Vanaf de
Middeleeuwen tot in de tweede
helft der vorige eeuw toe zijn er
bijvoorbeeld afwisselende striid en
intrigues geweest tussen Milaan,
Graubiinden (in Zwitserland), Oos
tenrijk, het latere koninkrijk Italic
en Frankrijk om de heerschappij
over Valtellina, een strategisch
uiterst belangrijk dal in die streek.
Wie vandaag ziet, wat er rond Nrd.-
Italie gebeurt, moet erkennen, er is
niets nieuws onder de zon.
Noord-Italie vormt de verbinding
tussen het communistische Zuid-
Slavie van Tito en het evaneens
communistische Zuid-Frankrijk. Bij
de laatste. onlusten, die de Komin-
form in Frankrijk had georgani-
seerd. was de stad Marseille ver-
scheidene dagen in handen der ge-
wapende, rode extremisten. Bij de
vredesverdragen van Parijs heeft
Zuid-Slavie weliswaar Triest niet
kunnen bemacBtigen, maar het
slaagde er wel in, zich een groot
deel der provincie Venezia Julia, in
het Oosten van Noord-Italie toe te
eigenen.
In Noord-Italie zelf .is t commu-
nisme diep doorgevreten. Niet al
leen in de grote industriesteden als
Turijn en Milaan, maar ook onder
de plattelandsbevolking, die het
zeer armoedig heeft. Het feit, dat
de Kardinaal-Aartsbisschop van
Milaan zich genoopt heeft gezien, de
scherpste maatregelen tegen het
communisme te nemen, wijst er al
op, dat dit gif gevaarlijk veel
heeft aangetast.
Generate repetitie.
WIE van het Oosten uit, West-
Europa zou willen overrompe-
len, die moet een tocht door
Noord-Italie naar Zuid-Frankrijk
wel een met rozen bezaaid pad vin-
den. Er zijn echter enige bijzonder
taaie, stekelige en scherpe doomen
op dat pad en daardoor is het veel
minder aantrekkelijk dit te betre-
toch het geval?
accoord wilden, waardoor Oosten
rijk ontruimd zou worden.
Immers dat betekende wel het
wegtrekken van Amerikaanse,
Franse en Britse troepen, maar
het betek'ende geenszins het einde
der communistische heerschappij
over de gehele Balkan, met inbe-
grip van Zuid-Slavie, Hongarije
en Tsjecho-Slowakije. De Wester
se geallieerden blijven dus aan de
Brenner-pas.
Terug of wij schieten!
ZIJ blijven echter ook met
land-, lucht- en zeestrijd-
krachten in Triest, omdat
en zolang de Grote Vijf het in de
Veiligheidsraad niet eens worden
over de benoeming van een gou-
verneur over die „vrije stad". Rus-
land wil daar haast mee maken,
maar de anderen niet. Te minder,
omdat Titotroepen al eens gepro-
beerd hebben nu al of er wel-
licht een loopje was te nemen met
daar getrokken grenzen. Dat bleek
niet het geval, want er stonden
Amerikaanse tanks op die grenzen
en de Tito-lieden kregen duidelijk
te horen: terug of wij schieten.
In Washington was men het daar-
mede eens, maar men vond, dat dit
gesprek niet beperkt moest blijven
tot enige officieren aan de grens.
Daarom heeft Amerika Tito doen
begrijpen, dat hij nergens militaire
avonturen moet wagen, tenzij hij
oorlog wil.
Dat wil Tito nu beslist met.
Het schamier van Europa is. ge-
loven wij, nogal stevig. Wij hebben
niet de indruk, dat in dat schar-
nier een deur draait. waar door de
belagers van West-Europa spoedig
naar binnen kunnen dringen.
(Van onze Parijse correspondent)
Het „Quartier Latin" is de roeze-
moezige, oude studentenbuurt van
Parijs, en in't midden daarvan staat
als de eerbiedwaardige woonstee
der wijsheid zelve nog altijd de
Sorbonne. Maar het lijkt wel alsof
alleen de Sorbonne dezelfde is ge-
bleven en alsof al wat daaromheen
was veranderde. De romantiek van
vroeger, bijvoorbeeld, bestaat niet
meer, en zelfs de luchthartigste
liedjeszanger haalt het niet meer in
zijn hoofd om iets vrolijks te zingen
over de geneugten van het studen-
tenleven: Die vooroorlogse geneug
ten op een goedkope zolderkamer
bij zulke klassieke omstandigheden
als vrijheid, dichterlijkheid en ar-
moe. Er zijn 50.000 studenten,
alleen in Parijs reeds, en voor ver-
reweg de meesten hunner is er al
leen de armoe, die aan vroeger her-
innert. De vrijheid is verdwenen
omdat zij geen tijd meer hebben
om ervan te genieten; en de poezie
is ook in het „Quartier Latin" een
van die overtollige verschijnselen
geworden, waar men zich niet meer
Kardinaal Saliege, Aartsbis-
schop van Toulouse, kenmerkt
in een van zijn beroemde „me-
nus propos" (korte stukjes) de
„volksdemocratie" als volgt:
„Alleen het woord reeds houdt
een tegenspraak in: millioenen
slaven zien zich veroordeeld tot
zware arbeid, zij zijn zonder
verdediging, zonder rechten,
zonder voedsel en bijna zonder
onderdak. Boven hen staan de
menners met de technici van
lagere rang; al deze hebben een
levensminimum, dat vergeleken
bij het Westerse zeer laag is.
Daarboven komt een pyramide
van ambtenaren van allerlei
soort met economische voor-
rechter en steeds toenemende
macht over hun ondergeschik-
ten; dit is hun troost voor een
totaal gebrek aan vrijheid. Aan
de top komen de hoge dignita-
rissen, de economische aristocra-
tie, tpier middelen zeer aanzien-
lijk zijn. Welke ironie heeft er-
toe geleid, met Volksdemocra
tie" het meest autoritaire be-
wind aan te duiden, dat de
mceste verachting heeft voor de
persoonlijke vrijheid en het
grootste politie-systeem van alle
tijden vormt?"
door laat beetnemen. Het leven is
een beetje te hard geworden, - ook
voor de studenten in Frankrijk.
Een klein officieel rapportje, ge-
publiceerd in het begin van 1947,
zei dat in het jaar 1946 de kosten
ongeveer verdubbeld waren, hoewel
de bestaansmiddelen van de stu
dent gelijk bleven. Als dit rapportje
ook in begin 1948 een uitgave be-
leefde, zou het moeten zeggen, dat
eind 1947 de kosten voor levenson-
derhoud in vergelijking tot eind 1945
vervierdubbeld werden, hoewel de
bestaansmiddelen van de student
over het algemeen weer gelijk ble
ven. Het is een- klein rekensommetje
bij een grote misere, en het ver-
klaart onder meer waarom er te-
genwoordig onder de studenten, de
studerende jeugd, zoveel meer t.b.c.
dan vroeger wordt waargenomen.
De Hogeschool der Werke
lijkheid
De Staat en ook particuliere in
stellingen spannen zich wel in om
aan de noden tegemoet te komen.
Maar er zijn in heel Frankrijk
120.000 studenten, en daar zijn maar
17.000 studiebeurzen voor beschik-
baar, die schommelen tussen de
4.500 francs en de 7.000 francs per
maand, en dus op z'n best de kosten
voor de helft vermogen te dekken.
Hoeweler zijn Amerikaanse
studenten, die in Parijs 50.000 of
60.000 francs per maand met gemak
opmaken.
Een zeker niet geheel onnuttige
kant van de armoe is dat de stu
dent ook nog iets anders leert dan
letteren, rechten, medicijnen of fi-
losofie. Hij leert in de harde hoge
school van z'n ietwat sombere jeugd
het ambacht Werkelijkheid. Als hij
afgestudeerd is, en misschien wel in
een goede baan gerold, kan hij een
best gebruik maken van de werke-
lijkheidskennis, die hij opdeed toen
hij in z'n vacantie bij de boer geld
verdiende, of in z'n vrije ochtend-
uren kantooradministratie voerde.
of in de verkiezingstijd particulier
secretaris van een politicus wag, of
in de metro bij z'n guitaar om geld
liedjes zong (wat nog een van de
best betaalde banen is voor een
student). Maar men moet natuurlijk
wel hopen, dat hij als afgestudeerde
niet tegelijk met al die vermoeie-
nissen van de studie ook z'n erva
ringen uit de school der werkelijk
heid zal proberen op zij te zetten,
want dan lonen ze niet erg.
Toch wordt er veel
gelachen
Een hard ding in die school van
de werkelijkheid is het eten. De ge-
noegelijke studentenrestaurants van
vroeger, waar men genoeg kreeg
voor haast geen geld en nog crediet
desnoods, bestaan niet meer. In hun
plaats zijn de studentenfoyers geko
men, erg gemakkelijk voor de han-
dige toerist met weinig geld, doch
beslist onvoldoende voor wie er da-
gelijks op is aangewezen. Ongeveer
10.000 studenten eten dagelijks in
die foyers voor 50 francs, en de
In verband met verschillend'
in de dagbladen gepubliceerdi
sensationele berichten over d<
houding van de Kerk tegenove
de a.s- Italiaanse verkiezinger
herinnert het Romeinse blac
van de Italiaanse Katholieke Ac
tie „Il Quotidianavan 4 Maar
er aan, dat de H. Congregate
van het Consistorie reeds it
1945 richtlijnen heeft gegever
voor de houding der Katholie
ken bij de verkiezingen. Dez<
richtlijnen werden op 31 Maar
1947 door dezelfde H. Congrega
tie van het Consistorie b eves
tigd. De tekst luidde:
„De H. Congregatie van h
Consistorie, overwegende d
grote gevaren, waaraan de Ker
en het algemeen welzijn worde
blootaesteld, gevaren van z<
emstige aard, dat de samenwer
king van alle goedwillende
noodzakelijk is, waarschuwt all
stemgerechtigden van onver
schillig welke stand, sexe o
leeftijd, ook diegenen, die ii
kloosters verblijven, dat zij v
geweten verplicht zijn, zonde\ 1
uitzondering van dit recht ge
bruik te maken. De Katholieke
moeten hun stem slechts uit
brengen op die candidaten o 1
candidatenlijsten, die waprbor i
gen geven voor de eerbiedigm
en de verdediging der godde
lijke wetten en voor de rechte-
van het Geloof en de H. Kerk
zowel in het persoonlijke als he
openbare leven".
grootste foyer vindt men natuurlij j|
in de CitA Universitaire, waa J
plaats is voor 3.500 hongeriget
Vraag niet wat men voor 50 franc
krijgt, want a' betaalt de staat e
12 francs bij, voor 62 francs ka
men hoogstens half genoeg leverai
Neen, het studentenleven in Pari
is niet meer romantisch.
Een ander hard ding der werkt
lijkheid is het wonen. Sommiget
die geluksvogels zijn, vonden no
ergens hoog in het quartier een ks
mer met een slecht bed maar ee
mooi uitzicht voor duizend tot viji
tienhonderd francs. Maar andere
betalen als regel minstens 25C
francs per maand, en nog andere
yonden helemaal geen kamer. e
huizen met een studiegenoot op ee
ongeriefelijke mansarde of ook w<
in een omgebouwde badcel. 't 1
waar: de werkelijkheid kan soms z
raar hard zijn dat men er maar or
moet lachen.
Enffh, al is dit een wat sombe II
maar waar relaas, het bee)
toch die ene lichtstraal, dat er i i!
vermeld kan worden dat het gevoc
voor humor onsterfelijk blijkt i
het ..Quartier Latin". Er wordt ns
melijk. en dit is een merkwaardif
heid die de vermelding inderdaa
waard is, nog altijd op geen enkel
Parijse boulevard zo veel gelache
als op de Boul' Mich', de boulevar
St. Michel, oftewel de studenter
boulevard. En't is niet eens galger
humor, alhoewel het nu ook ni«
direct die fraaie bedelaarshumc
van „Angelino en de lente" is. He
is een andere humor.... nu ja: he
is eenvoudig de humor „k la Quar
tier Latin malgre Quartier Latin",
de glimlach dus in het studenter,
leven. o n d a n k s het studenter
leven!
Met ingang van vandaag is d
veerdienst Enkhuizen-Stavoren hei
vat.
De huwelijkszwendelaar en ager
van de UNO, de technicus Annevel:
die o.a. een meisje in Velp oplichti
voor een bedrag van f 24.000.wer
door de Arnhemse Rechtbank, cor
form de eis van de Officier, verooi
deeld tot 2'/« jaar gevangenisstraf.
I ::V
En of Hij nu spreekt in redevoe-
ringen of schrijft in encyclieken,
over democratic of vrijheid, over
het recht van de landbouwers op
eigen grond en op de vruchten van
hun arbeid, over het mystieke
lichaam van Christus, over het nut
van de retraite en van de bijbelstu-
die, over de liturgie en de hoge
waarde van het priesterschap, over
sociale kwesties en economische
vraagstukken, over het hoge goed
van de ware vrede, over interna-
tionale verhoudingen en al derge-
lijke meer, Hij spreekt als her
der der zielen.
Sinds Paus Pius XII op 12 Maart
de eer en de enorme verantwoor-
delijkheid van de Pauselijke Tiaar
ontving op die glorieuze Kronings-
dag, heeft de Heilige Vader als een
ware Vader der Christenheid met
nooit aflatende moed zijn woord tot
de wereid, dikwijls meer in het bij
zonder tot de Katholieke Wereid,
gericht.
Van zijn eerste encycliek „Summi
Pontificatus", dato November 1939,
toen de verschrikkelijke oorlog
pas begonnen was tot de laatste
Kerstboodschap van December '47,
toen hij de onoprechtheid brand-
merkte als het vloeksysteem van de
moderne tijd heeft de Paus on-
onderbroken zijn woord gesproken,
duidelijk, indringend, vermanend.
soms met nauwelijks ingehouden
toorn, maar altijd met de liefde, die
van de Pastor Angelicus, de goede
herder kan worden verwacht.
Paus Pius spreekt altijd ter rech-
ter tijd het verlangde, verhoopte,
noodzakelijke, onmisbare woord.
Toen de oorlog op zijn einde liep
en in December 1944 de nederlaag
van de tyrahnie al vast stond, wist
de Paus in zijn beroemde Kerst
boodschap het juiste woord te vin-
-'m hii cri wnarliik magistra
te wijze de juiste zin van de demo
cratic ontleedde. Hij begreep toen
al, wat wij pas na Mei 1945 konden
ontwaren, dat er na de Duitse ty
rannic een nieuwe terreur dreigde,
die zich onder het mom van demo
cratic trachtte in te dringen. Zij
heeft dat in vele ongelukkige lan-
den van Europa ook gedaan en doet
dat nog
En te midden van de stormen van
de laatste weken denken wij aan
de voorzeggende geest van een Pius
XII. die sinds zijn Pontificaat niets
heeft nagelaten te doen wat moge
lijk was, om de oorlogsellende te
verzachten en de vrede te beplei-
ten.
Het is nu de tijd. om te denken
aan zijn Kerstboodschap van 1941.
waarine Hij de beginselen van een
eervolle en rechtvaardige vrede
aangaf. overeenkomstig de christe
lijke beginselen.
Hij bepleitte het recht van alle
volken op leven en economische
onafhankelijkheid deze week in
een rede tot een economisch con
gres in Rome nog eens bevestigd!
zowel voor de grote als voor de
kleine, de sterke als de zwakke.
Minderheden, zo zei de H. Vader,
moeten worden beschermd en niet
onderdrukt, er moet toegang gege-
ven worden tot de natuurlijke rijk-
dommen der wereid, aan alle lan-
den op basis van een rechtvaardige
verdeling; verdragen moeten wor
den geeerbiedigd, algemene ontwa-
pening moet tot stand worden ge-
bracht, vreedzame methoden moe
ten worden aangewend voor de op-
lossing van internationale proble-
men.
Volgens zijn opvatting is een
vrede, die op macht is gebaseerd,
dat wil zeggen, de gewapende su-
perioriteit van een overwinnend
land over het overwonnen, niet
stabiel en tot mislukking ge-
doemd. Deze zou onvermUdelijk
de wereid in een derde catastro
phe storten.
Wat wij hier vet drukken, is pre-
cies zo uitgekomen. Misschien an
ders dan menigeen toen heeft ge-
dacht, maar staan de grote machten
nu niet weer tot de tanden gewa-
pend tegenover elkaar en lezen wij
niet van nieuwe bewapeningen van
ongekende omvang?
,.De opbouw der na-oorlogse we
reid kan niet zonder morele begin
selen tot stand komen, zegt de Paus
in 1941 al en de oplossing van de
internationale problernen moet wor
den benaderd op een basis, die de
trots, haat en eerzucht uitsluiten,
om slechts de werkelijke menselijke
waarden te doen gelden. Met an
dere woorden, de Paus stelde zich
op het standpunt, dat de vrede of
Christelijk zou zijn, dat wil zeg
gen, in overeenstemming met de
eeuwig geldende beginselen der
Christelijke moraal of hij zou
niet ziin. Wie een actueel inzicht
wil hebben in de bedoelingen van
de Paus, zoals deze in de loop van
de jaren in Vaticaanse kringen is
gegeven, mogen wij verwijzen naar
het interessante. vaak spannende
boek van Cianfarra. „De oorlog en
het Vaticaan". verschenen bij Ro-
men en Zn. te Roermond en inder-
tijd reeds door ons kortelings be-
sproken.
Uit de laatste Kerstboodschap,
waarin Z.H. duidelijk het Commu
nisme aanwees als het grote gevaar
voor de wereldvrede en waarin hij
de onoprechtheid, zoals die vooral
op internationale conferenties tot
uiting kwam, geeselde als de vloek
van deze tijd, bleek, dat de Paus
tamelijk somber de toekomst tege
moet zag. En toch was Hij ook weer
niet zonder hoop. Hij rekent op, de
ware christelijke wereid! De Paus
heeft een Vredesmissie. als gevolg
van de zending. die Hij van de
Vorst des Vredes heeft ontvangen
Vrede tussen de volkeren en na
ties, vrede ook in de sociale en de
economische verhoudingen.
Toen in verband met de herden
king van de Pauskroning de ,.Os-
servatore Romano" 'n beschouwing
schreef over het grote vredeswerk
van de Paus, wees het blad erop,
dat de militaire oorlog gevolgd is
door een sociale oorlog. Daarom
moeten de gelovigen worden aan-
gemaand, openlijk voor hun begin
selen in het openbare leven uit te
komen Dat doet de Paus zonder
ophouden. in woord en geschrift.
Het gaat er hier om. bewijzen van
persoonlijke moed te leveren en er
voor te waken, dat er een onver-
breekbare band blijve bestaan tus
sen de godsdienst en het leven. zo
als dat onlangs, naar wij in herin-
nering brachten, het grote
p r o b te e m eigenliik van deze
tiid is, geliik mgr. dr. Pools het in
zijn hogeschoolrede te Tilburg aan
gaf De band tussen godsdienst en
maatschappij, tussen geloof en le
ven. moet weer worden hersteld.
Bii de Pauskroning brengen wij
hulde aan de persoon van de H.
Vader, aan Ziin werk en Zijn hoge
ambt. Maar de beste manier, zeg
gen wij de ..Osservatore" na. om
ter gelegenheid van de negende ver-
iaardag van de Pauskroning, hulde
te brengen aan de H. Vader, is de
naleving van de christelijke begin
selen in het particuliere en open-
bare het maatschapoelijke en het
staatkundige leven!
De Paus. zo zeide de ..Osservato
re", heeft in de afgelopen negen
jaar alles in het werk gesteld, het
onnodig bloedbad van de oorlog te
voorkomen en na het uitbreken van
de ellende, die erdoor teweegge-
bracht was. te verzachten. Kunnen
wij dat de opvolger van Sint Petrus
nazeggen? Indien wij tot de Paus
zouden kunnen zeggen, dat zijn
voorbeeld van de afgelopen negen
jaren voor ons een lering en ee
aansporing is geweest, zou dit g<
schenk alle aardse luister kunne
overtreffen!
Deze woorden van het Pauselij
blad mogen ons, nu wij a.s. Vrijds
weer staan voor de herdenking va
de Pauskroning, tot bezinning e
bezieling brengen.
Bezinning en bezieling. Pate
Lombardi S.J. sprak dezer da
qen op een grote meeting te M
laan en betoogde, dat Frankrij
aan de mensen het humanism)
Rusland hen het communismi
heeft gebracht, het is de taa
der katholieken, het mensdor
te brengen tot het tijdperk va
Jezus Christus. Dat was toe
speciaal gezegd tot de katholu
ken van Italie, het geldt oo
voor de katholieken van de gt
hele wereid, zoals pater Lom
bardi het even later ook wool
delijk zei: de katholieken van d
gehele wereid moeten gemobtl
seerd worden om ten strijde t
trekken tegen het kwaad. H<
humanisme lijdt thans volledi
bankroet, zo verklaarde dez
geleerde Jezuiet, wij moeten or
gereed houden voor de komend
strijd. want, zo zei hij, wij staa
aan de vooravond van grote g(
beurtenissen, die alles, wat tc
nog toe groot scheen, ten vr
zouden kunnen brengen. Hi
Katholicisme moet zich tege
zijn tegenstanders weten te vet
dedigen, en zo nodig tot de aar
val kunnen overgaan."
Laat ons dit in deze dagen i
het bijzonder overwegen. W
huldigen de Paus, wij danke
God voor zijn optreden, w
juichen hem toe en bidden voc
zijn persocm en zijn werk, dat
allemaal goed en schoon, mac
schoner en nuttiger is het, a
wi in practijk brengen, d
woorden, die de Paus tot or.
spreekt. Dat is voor 100 procet
katholiek te ztjn, prive en pi
bliek! H. N.
