HET FEEST VAN KIPPEN EN EIEREN
Het verhaal van Marco Ramondo
WIND IN DE POLITIEKE ZEILEN
r
r
PAASDAG-IDYLLE
J
Bergense schilders exposeren
bij f/Debutade" in Hoorn
r
wind-eieren,
N1
V
N1EUW NOORDHOLLANDS DACBLAP - Zoterdag 27 Maart 1948
PAG. 7
De leghorns zwermen weer
over de Veluwe
chenen we nooit: de
Paashaas, bloeiende vel-
den en Paaseieren. Zij
horen bij ons, omdat ze
een deel van ons zelf
zijn geworden. Leest zelf
maar.
Geen
maar rijke voeding
Wat omvat de
reservepolitie
Nico Berkhout
Vervolg van 7e kolom
deze pagina
Interieur - aquarel
Klazientje, de dochter van Hein de barbier
Bespeelde devoot het vermolmde klavier
En ze zong van Marie Magdalene.
Ze staakte haar spel, want opeens ging de bel.
„Ga mee", riep Jan Knol, ,,'t is bij enen!"
Toen schoot ze in haar nieuwe jas
Op de dag dat het Pasen was.
„Wat dacht je? We gaan naar het Udelermeer.
Ik heb toch zo'n zin om te varen dit keer,
Klazientje, je zult wat beleven!"
Jan Knol had z'n Zondagse pet opgezet
En z'n overhemd keurig gesteven.
Hij was volkomen in z'n sas
Op de dag dat het Pasen was.
„Jan Knol, kan je varen of is het een smoes?"
„Laat ddt maar aan mij over, lekkere snoer,
Ik ben niet de eerste de beste
„Maarals ik eens zink en misschien zelfs verdrink.
Dandan eten de vissen m'n resten
Klazientje liep van de angst uit de pas
Op de dag dat het Pasen was.
„Verhipte Jan Knol, ik vaar niet met jou mee.
Ga jij maar alleen met je schuit naar benee.
Ik houd nog teveel van het leven.
Ik blijf op de kant van het schapenland
Enen zal je een afscheidszoen geven."
Jan Knol zat meteen in zak en as
Op de dag dat het PaBen was.
..Klazientje, ik laat je heus niet in de steek.
Hoewel me een zoentje niet schadelijk leek,
Zeg ik nu vaarwel aan de baren.
Die boot laat me koud; en als jij van me houdt
Ga ik van m'n leven niet varen!"
Gearmd verlieten de twee toen de plas
Op cie dag dat het Pasen was.
JAAP TOES
Wm
Henk v. d. Idsert
Portret - olieverf
Paasverhaal
door
WIM VAN EEKEREN
Triest niet zo triest meer en weg I open
met weglopen beantwoord
Een week buitenland
J
(Van onze speciale
verslaggever)
ZE HEBBEN het indertijd op
alle mogelijke manieren ge-
probeerd. Kippenhokken weg,
vergunningen voor het aantal,
ma'is en gerst achterhouden en
tenslotte de kippen zelf weg. Ja, ze hebben het geprobeerd, maar
daar moest het dan ook bij blijven. Want de kippen zijn niet
weg, ook de hokken niet en het voer komt weer (mondjesmaat,
vooruit) maar het is er toch. Nu is het daar aan de Veluwe-zoom
iedere Donderdag feest: Het ieest van het dragen der eieren,
het voorzichtig uittellen, om de teerheid van omhulsels en het
met een diepe lach van intens genoegen inpakken. Dat gaat zo
iedere Donderdag, week in week uit. Het feest van kippen en
eieren.
V..
Drie dingen verloochent de Neder-
lander met het Paasfeest nooit: de
paashaas, de bloeiende crocussen en
de paaseieren.
Zelfs in de donkerste ogenblikken
van zijn leven zullen op het feest
der Verrijzenis de eieren op tafel
komen en zullen een paar bloemen
de rand van het bord sieren. Dat is
de goedheid van het leven, dat op
deze ogenblikken warm in ons
lichaam tinkelt.
Paaseieren op deze dagen beteke-
nen, dat eerst dan recht wordt ge-
daan aan de verlangens van het
menselijk hart, o zo klein en warm
bij deze kleine luxe,
De wekelijkse parade.
Daarom is het in Barneveld iedere
Donderdag een stralende dag, on-
danks de drukkenke prijzen en de
tegenwerking der bedrijfschappen.
Want op deze grootste eierenmarkt
van het land paraderen de boeren
en boerinnen uit Barneveld, Nij-
kerk, Lunteren, Doorn, Ede, Wage-
ningen en wat er meer op de Be-
tuwe te vinden is, met hun volge-
pakte manden en hun zorgvuldig
gesorteerde kisten.
Dat wil wat zeggen: de grootste
markt van het land. Er staat een
oude eierenhal, anno 1903 is er sier-
lijk-barok op gekalkt waar de ex-
portvoorraad wordt vertroeteld als
de goudstaven van de Rijksbank en
recht er tegenover werd vlak voor
de oorlog een nieuwe markthal op-
getrokken, liefst 47 meter lang en
30 meter breed.
Daar verzamelen de boeren zich
in het gelid achter de lange banken.
waar de grote manden met hun 500
eieren ook al in het gelid op de ko-
pers wachten.
De kopers komen in hele zwermen
op deze begeerde buit af. Uit alle
provincies van het land zijn ze hier
on de Veluwe. voor een paar uur-
tjes neergestreken en ze weten van
loven en bieden.
Maar ja prijzen zijn prijzen te
genwoordig en beneden de tien
cent gaan ze niet weg. Moet dat?
Ach. met Pasen redeneert men
niet over lonen en priizen want de
eieren moeten de ontbiittafel sieren,
evengoed als de Paashaas bij de
kinderbordjes en dq tuiltjes cro
cussen links en rechts van het cou-
vert.
Ze weten het wel de boeren van
dp Veluwe-grond met hun zwart-
ziiden oetie op en hun wit-ge-
schuurde klompen netjes op rij in
de markthallen. Ook de kooplui
denken aan de Paasdagen en het
handelen verloopt vlotter dan ooit.
Barneveld begon vorig jaar De
cember voor het eerst weer met de
eieren-aanvoer. Het waren er nog
niet zoveel, ongeveer honderd-dui-
zend stuks, maar dat petal lien snel
omhoog en nu op Witte Donderdae
was de aanvoer gestegen tot vilf
millioen.
De kippen lepgen vonrt
Allemaal ter ere van de Paasda
gen. want de hneveelheld voor Am
sterdam wordt al on zeq millioen
pesehat Daar kan zeif<. de hal van
Barneveld niet in e£n keer voor
zorgen Maar ook de kippen blijven
hun best doen.
Wat zei Werumeus Runing ook
weer over de hoer. die steed' maar
vnortrlloegde' Vr, gatiw deze diehter
net niet zo dmk meer met ziin wiin
neeft. moet hit pok eens een balla
de maken on de Rarneveldse witte
bruine en blauwe legboma want
oo'- de kinnen leppen voort.
Tn allp
oe-iatandigbeden
Ja. ze bebben zo nroberen nit te
roeien de witte VaVainar* Hie bent,
ne bennen en de blanw-planzende
eieren-knninginnen Maar het is
met gelnkt. want on bef openbuv
Is de nluimveestaDel al weer tot
Zowel het corps rijkspolitie als
de gemeentepolitie zal voor bij-
zondere omstandigheden aanmer-
kelyk worden aangevuld met
vrywilligers. Daartoc kunnen ge-
gadigden, welke wonen in ger
meenten met rukspolitie zich mel-
den, hetzij by de burgemeester
hetzy bij de groepscommandant,
en gegadigden welke wonen in
gemeenten met gemeentepolitie,
hetzij bij de burgemeester, hetzy
bij de politiechef.
Voor deze reservisten is geen
levenspositie by de politie weg-
gelegd. Zolang zy geen werkeluke
dienst verrichten zal geen loon
worden ontvangen. Bij opkomst 'n
werkeiyke dienst gescniedt dit
wel, terwijl voor die omstandig
heden sociale voorzieningen te-
vens in voorbereiding zyn.
Iedere reservist blijft in eigen be-
drijf of betrekking werkzaam, maar
verbindt zich om, wanneer de over-
heid hem oproept, in politiedienst te
komen. Hy zal zo nodig in hoofd-
zaak dienst moeten doen in de
plaats zijner inwoning. Het geldt
hier dus'een reservoir van krachten.
Deze vrijwilligers worden gere-
gistreerd en officieel aangesteld.
Voor aanneming bij de reserve
politie komen uitsluitend in aan-
merking gezagsgetrouwe Nederlan-
ders, die:
1. voor zover zy niet militair
dienstplichtig zyn de leeftijd van 21
jaar hebben bereikt;
2. voor zover zij wel militair
dienstplichtig zyn:
a. voor wat officieren betreft de
leeftijd van 45 jaar;
b. voor wat onderofficieren en
korporaals betreft de leeftijd van
40 jaar;
c. voor wat manschappen betreft
de leeftyd van 28 jaar hebben be
reikt.
Personeft, die de leeftijd van 65
jaar hebben bereikt, kunnen niet
tot de reserve-politie toetreden.
twee derde van de voor-oorlogse ge-
klommen. Dat kan ook niet anders,
omdat de Barneveldse bedrijven
broedmachines voor zestien duizend
kuikens hebben, terwijl de meeste
bedrijven vier tot vijfhonderd kip
pen bezitten. die een behooriyk aan
tal eieren afleveren.( Het is tenmin-
ste helemaal niet v'reemd, dat ze
met tweeduizend eieren per keer
uit de omtrek naar de grote markt
in Barneveld komen, vlak onder
het standbeeld van Jan van Schaf-
felaar, die het vizier van zijn helm
maar opgeslagen houdt om al die
bruine en witte eieren te bewonde-
ren. Grote en kleine, ££n. twee en
drie soorten (16, 15 en 14 ct.l alleen
voor export of voor eigen gebruik,
ze gaan allemaal de handel in, ver-
dwijnen in de winkels of over de
gr.enzen naar Engeland. Belgie en
binnenkort weer naar Frankrijk.
Geen windeieren
En ding is 2eker, de Barnevelder
kippen hebben geen windeieren ge-
legd, want het is een rijke plaats,
daar aan de Veluwe-zoom. Prach-
tige landhuizen, villa's en buitenwo-
ningen, waar achter de kippenhok
ken in dezelfde trant zijn opgetrok-
ken. eenvoudig om jaloers op te
worden. Nee. die windeieren vallen
nogal mee. er zal af en toe wel een
aardig gouden schaaltje om gezeten
hebben. al gebiedt de eerlijkheid te
zeggen, dat het tegenwoordig wel
eens wat moeili.ik is. zowel voor de
boeren als voor de kooplui. Maar
ook voor de kippen zelf, die nog
steeds op hun goede voer zitten te
wachten. Ondanks dat alles blijven
ze toch hun best doen al die duizen-
den hennen, die over de Veluwe
uitzwermen. dag in dag uit en die
maar door blijven leggen. of het nu
somber is om hen heen. of zonnig
en of de mensen elkaar in de haren
vliegen of tracteren op goede diners
Maar Pasen is niet bestemd om
zware wolken te zien. nietwaar?
De verrijzenis van het goede
Het is goed nu te denken aan de
verryzenis ook van het goede in
het leven, na veertig dagen sober-
held (die tegenwoordig overigens
nog al meevalt). want ook de kleine
luxe in het leven houdt het hart
warm.
Waarom anders de Paashaas, de
crocussen en de Paas-eieren?
De Barnevelders hebben een be-
lofte gedaan aan alle fijnproevers
in Nederland. Want de bruine eieren
de echte Barnevelders, die blyven
in trek en daar is vraag naar,
overal in de winkels. En daarom
zullen ze daar op de Veluwe alles
doen om de bruine leghorns weer
favoriet te maken, hoewel dat niet-
binnen afzienbare tijd bekeken zal
zijn. Daarvoor zijn er in de pluim-
vee stapel toch ook weer te grote
gaten gestagen.
Maar het wil toch al weer heel
wat zeggen. wanneer op een markt-
dag vijf millioen eieren binnenko-
men. Dan kan de Roermondse vei
ling trots iyn op haar cyfer van
honderd millioen en de Venlose zes-
tig millioen, maar Barneveld wint
het er in ieder geval van. Dat ver-
tellen de zwart-geklede boeren en
de radde handelaren met een zekere
triomph, terwijl ze wijde armwieken
maken, om hun domein aan te to-
nen en het grote rijk van de kip
pen te laten zien.
Van de bijna drie en dertig mil
lioen hoenders voor de oorlog. had
Barneveld er ruim twaalf millioen.
In drie iaren tijd kon ongeveer twee
derde al weer worden bereikt. Met
andere woorden: voor de toekomst
behoeft men zich om het ei geen
zoreen te maken. Trouwens. de bon-
nenliist laat het de laatste maanden
al zien.
Juist daarom was het Witte Don
derdag een prettig feest daar te toe-
ven midden tussen de vreugde van
duizende Paaseieren, die binnen
enkele uren over het geh»le land
verdeeld werden T.aat Jan van
"Jehaffolaan dan maar heel star door
het onenvizier kiiken naar al die
Hrukto en dat vertinr van honderden
hneren en koonlni Want ze weten
ook allemaal precies wat ze will en
TWEE jonge schil
ders uit het
mooie Bergen hou-
den, op uitnodiging
"van het Tekenge-
nootschap „Debuta-
de" te Hoorn gedu-
rende de Paasweek
in het V.O.C.-ge-
bouw aan de Munt-
straat aldaar, een
tentoonstelling van
schilderijen, aqua-
rellen en t ekenln-
gen.
Wy waren dezer
dagen in de gele-
genheid reeds op
hun atelier te Ber
gen dit werk te be-
zichtigen.
Henk van den ld-
sert eigenlijk een
Alkmaarder en Nico
Berkhout, afkomstig
van Hillegom heb
ben beiden de blijde,
lichte toon van hun
werk gemeen, wuar-
in net blauw Van
Deyssel sprak van
de ..blauwe blijd-
schap" domineert.
ICO Berkhout,
die nog maar
kort tot dfi Bergense schildcrsbent
behoort, vestigde zich het vorig
jaar in het eenzame huis „De Ver-
brande Pan" tussen Bergen aan Zee
en Egmond, waarin de diehter Her
man Gorter zijn laatste levensjaren
sleet. Daar heeft Berkhout deze
winter hard gewerkt, waarvan de
lichte aquarellen op deze Paasten-
toonstelling het verheugende resul-
taat zijn. Berkhout is een autodi-
dact; hy bezocht geen kunstacade-
mie en had ook geen speciale leer-
meester onder zijn reeds-gearrlveer-
de kunstbroeders. Matthieu Wieg-
man echter stelt veel belang in zijn
werk en het was mede op diens ad-
vies, dat een Regeringsaankoopcom-
missie onlangs een aquarel van hem
kocht by een bezoek aan zijn ate
lier. Deze oprechte belangstelling
van een der grootmeesters van de
oude Bergense School vormt voor
Berkhout een grote stimulans en
het is wellicht ook als gevolg daar-
van, dat zyn palet zo licht en vro-
lljk is, met als voornaamste ken-
merk het dominerende blauw;
eigenschappen. die ons ook troffen
in de aquarellen, die Wiegman het
vorig jaar uit Frankrijk meebracht
en die wy zagen bij Buffa in Am
sterdam.
Hoewel aardig van compositie
vonden wij het hierby gereprodu-
ceerde ..portret in interieur" niet
zijn beste aquarel: het kleurige
Bloemstuk met tulpen heeft betere
kwaliteiten. Ook de twee aquarellen
voorstellende „Het Laatste Avond-
maal" behoren tot het beste, wat
deze Jonge kunstenaar hier expo-
seert; deze schetsen verdienen uit-
gewerkt te worden tot ontwerpen
voor een muurschildering in kerk
of kapel.
In al zijn aquarellen slaagt Berk
hout er in het licht tot het voor
naamste element van zyn werk te
maken: in zijn tekeningen is dit
minder het geval. Uit enkele van
zijn werken blijkt, dat hij zich ook"
tot het religieuse onderwerp voelt
aangetrokken.
Wij twijfelen er niet aan, of Nico
Berkhout zal zich later tot belang-
ryker werk in staat tonen; zijn de-
buut bij Debutade kan verheugend
en veelbelovend genoemd worden.
nooit gehoord hebben en de groten,
omdat het zo mooi is.
De Zusters van het Vleesgeworden
Woord hebben heden ten dage hun
klooster in Corpus Christi. De Oos-
tenwind waait nu tegen de hoge
kioostermuren, de zeebranding ruist
en brengt de bodem het vocht tot de
plek, waar het gras het beste groeit.
Op elke Paasmorgen passeren de
dorpelingen, op weg naar de kerk,
de grond, die eens Marco's doodskist
was. De kinderen aan hun handen
kijken naar hen op en vragen of dit
nu de plek is. waarover ze gisteren
hoorden vertellen en een enkel
bloempje wordt er neergelegd.
Het verhaal van Marco Ramondo
zal gefluisterd blijven. zolang er
mensen in Corpus Christi zijn. En
men zal erbij vertellen. dat hij het
was. die boosdoeners in de rechte
koers wiide brengen, doch op Goede
Vri.jdag sterven moest, omdat ze
niet naar hem wilden luisteren.
En nog steeds weet niemand hoe
men aan de naam Corpus Christi
is gekomen, doch in de dagen. dat
het Pasen worden gaat, fluistert de
volksmond het verhaal van Marco
Ramondo.
Wat Matth. Wiegman was in de
Bergense School van v66r 30 jaren,
dat is voor ons Idsert in de jonge
generatie van Bergense schilders
van nu.
Hij is een goed portrettist en 'n
knap colorist, waarvan de twee ge-
noemde monumentale doeken ge-
tuigen; dat hij zijn schilderij logisch
en harmonieus weet op te bouwen,
toont Idsert vooral in zijn voor-
treffelijk gecomponeerde stilievens,
waarin vooral die met de blauwe
stoeltjes van gedegen studie blijk
geven.
In het wisselend-schone land-
schao en het idvllische dorpsschnon
rond de RuTnekerk van het schil-
dersdorp Bergen vond hij dankbare
onderwerpen voor ziin overige doe-
ken. die hii hier exposeert. Ook in
het werk van Idsert voert het voor
de s^hilder zo moeilijke blauw de
boventoon. doch over het algemeen
is ziin palet meer bezonken en rij-
per van Uitwerkiog.
Het behoeft geen betoog. dat Id
sert al enige spo ten h jger geklom-
men is op de artistieke ladder van
het kunstenaarsschap; jnaar ook hij
is nog long en daar hij steeds vol
werklust is. mogen wij van hem
nog veel goeids verwachten.
Wij wensen beide jonge schilders
in Hoorn veel'belangstelling toe en
hopen. dat zij niet met al het werk,
waarmee zij naar ..Debutade" gin-
gen, weer terug in Bergen komen;
want dat is niet de bedoeling.
Fr. O.
IDSERT. die enige
tijd lessen gaf
aan de leden van
Debutade, komt, be-
halve met twee te
keningen uitste-
kend-geslaagde kin-
derportretten, waar
in hij bizonder sterk
is uit met een
fraaie collectie doe-
ken. Met het grote
stilleven, waarin het
blauwgestreepte ta-
felkleed domineert.
vormt het grote da-
mesportret de clou
van deze collectie.
Het zijn gedegen,
doorgewerkte doe-
ken. die opvallen
door hun bezonken
doch niettemin le-
vend coloriet.
Idsert. die na drie
jaar academie-oplei-
ding zyn eigen weg
ging, blijkt sterk
verwant aan de mo-
derne Franse schil
ders; hij waardeert
vooral ook het werk
van Matth. Wiegman
tm,
CORPUS CHRISTI LICHAAM
VAN CHRISTUS. Aan de Oostkust
van Amerika ligt, door de zingende
branding van Mexico's Golf be-
spoeld, het dorpje, dat deze edele
naam draagt. Niemand weet hoe het
hieraan is gekomen, alleen de volks
mond fluistert, in de dagen dat het
Pasen gaat worden, het verhaal van
Marco Ramondo en de kinderen
luisteren, omdat ze het nog nooit
hebben gehoord en de groten, om
dat het zo mooi is.
Het is lang geleden. Het was- in
*de tijd, dat zeeschuimers van alle
allooi op snelle ranke viermasters,
met de zwarte vlag in top, de Golt
van Mexico doorkruisten, rijkge-
laden schepen enterden, de beman-
ning overboord wierpen en de kost-
bare ladingen naar geheime opslag-
plaatsen vervoerden. Het was de
tijd van Jaco Dormez, de gevreesde
ongekroonde piratenkoning, wiens
naam het bloed van menig dapper
zeeman in de aderen deed stollen en
het hart van de kooplieden, die met
hun waar naar verre oorden zeilden,
met schrik vervulde. Men bewapen-
de zich en de schepen, doch de vol-
gelingen van Dormez bleken de
kracht van een tijger, de vechtlust
van een wolf en de wreedheid van
een jakhals te bezitten. Niets baatte
en de dorpelingen van Corpus
Christi waren telkens opnieuw ge-
tuige ervan hoe schip na schip als
een brandende fakkel aan de hori
zon onderging en hoe de rollende
golven in de taal van aanspoelend
wrakhout hun de drama's kwamen
vertellen, die zich keer Op keer op
de baren hadden afgespeeld. Jaco
Dormez joeg steeds maar verder en
ergens achter gevaarlijke riffen
vormde zich een grote voorraad-
schuur van het rijkste goud, de
mooiste zijde en de nobelste juwe-
len.
Marco Ramondo was plots in de
rijen der piraten verschenen. Hij
viel op, doordat zijn uiterlijk van
dat der anderen verschilde, zijn
houding fier en zyn kleding rijk
was. Zijn voorname en edele trek-
ken wezen er op, dat zijn wieg niet
in een arme zeemanshut had gestaan
en het piratenbestaan welk nood-
lot had hem ertoe gebracht? bleek
voor zijn tengere gestalte zwaar, het
werk voor zijn smalle bleke handen
te ruw en dolk en zwaard te wreed
voor zijn evenwichtig hart. In de
ruimen trachtte hij zich de aanblik
van moord- en braspartijen te be-
sparen en bleef stil in zijn hoek
staan staren als men brullend en
Ho h"it bekeek of zuchtend
en zwoegend de zeilen bolde tijdens
de jacht op argeloze slachtoffers.
Hij was zwijgzaam, liet het vloeken
en schelden over zich heengaan.
nam niet deel aan dobbelen en gok-
ken, doch verdiepte zich in het
kleine boek, dat hij in zijn gordel
altijd bij zich droeg. En zijn maats
noemden hem „de stille".
Het was op de avond van Witte
Donderdag. toen de vromen van
Corpus Christi zich in de kleine
dorpskerk op het komend Paasfeest
voorbereidden en het lijden van hun
Heer en Zaligmaker overdachten.
dat de avondnevel in mist overging.
die dikker werd naarmate de nacht
naderde.
Ergens op de Golf zwierf Jaco's
vloot, op zoek naar prooi en de
De week, die volgde op de tekening van het
vijfmogendhedenverdrag en Truman's rede, is er
een geweest van voortzetting der koude oorlog
en de diplomatieke acties.
Het valt niet te ontkennen, dat gevaren de
wereldvrede bedreigen. Het doel, dat zowel de
regeringen der Ver. Staten als van de 16 landen,
die in Parys samen kwamen, trachten te be-
reiken, is deze gevaren te bezweren door c-cono-
mische stabiliteit en politieke vrijheid in West-
Europa te vestigen. die sterk genoeg zal zijn om
aanvallen te doorstaan, of die nu van buitenaf
of van binnenuit worden gelanceerd. Verder dient
een welvaart gegarandeerd te worden, die de
volkeren een rustig en menswaardig bestaan zal
verzekeren.
Met dit doel voor ogen had Truman zijn rede
uitgesproken en tekenden vijf landen de Brus-
selse overeenkomst. Doch daar is het niet bij
gebleven. De regeringen van de Ver. Staten,
Engeland en Frankrijk hebben getoond, dat ze
de a.s. verkiezingen in ItaliS terecht als de
eerste krachtmetlng beschouwen. De linkse so-
cialisten van Nenni zijn de schoenpoetsers van
Togliatti geworden en de aldus ontstane poli
tieke eenheid is met kracht de verkiezings-
propaganda begonnen. Hiertegenover staan enkele
democratische partijen, die verdeeld niet een
gelyke kracht konden ontwikkelen als hun tegen-
standers. De communisten gingen zeer ver in hun
beweringen. De deelneming van Italie aan het
plan-Marshall zou niet door hun verkiezing in
gevaar worden gebracht, terwijl Rusland, de.wel-
willende helper in de nood, het Italiaanse vredes-
verdrag ten voordele van Italie zou herzien.
Hiertegenover konden de Italiaanse democraten
slechts reclamebiljetten plaatsen, zoals er eer-
gisteren nog een onder onze ogen kwam. Op dat
biljet werd op pakkende wyze voorgesteld hoe
alle Italiaanse krijgsgevangenen uit Amerika,
Engeland en Frankrijk waren teruggekeerd, doch
hoe er nog ruim 60.000 in Rusland worden achter-
gehouden. „Gli altri non tornano?" zo vraagt het
biljet: ..Waarom zijn de anderen niet terugge
keerd?"
buitenaf daadwerkelijk moest worden ingegrepen.
Het was echter duidelijk, dat ondanks deze
dankbare propaganda der democraten er van
Niet alleen om de verkiezingscampagne der com
munisten te ontwapenen, doch bovendien om de
Russen de gelegenheid te ontnemen de Westerse
mogendheden voor te zijn.
Als een donderslag kwam Zondag jl. dan ook
het voorstel van de Westerse mogendheden uit
de lucht vallen, Triest aan Italie terug te geven.
Toch waren er nog andere zeer belangrijke.rede-
nen, waarom dit voorstel werd gedaan. AUer-
eerst had Joego-Slavie onder Tito het na zoveel
moeite bereikte compromis lnzake Triest in de
war gestuurd. Ten tweede waren de vroegere
bondgenoten van Rusland niet langer bereid
teruggedrongen te worden in de hoek van een
on-activiteit, die zelfmoord zou gaan betekenen.
Het is een grove leugen van Joego-Slavische
zijde, als in de protestnota aan de Westerse
mogendheden gezegd wordt, dat de Triest-over-
eenkomst een plan was van Amerika, Engeland
en Frankrijk. Deze landen hebben hierin wel
toegestemd. doch ze zijn bij hun standpunt ge
bleven, dat Triest Italiaans was.
Deze nota, die nog meer zeer onlogische ver-
wijten bevat, is het bewijs, dat men zich gedwars-
boomd voelt in de plannen om Italie rood te
laten stemmen, waardoor de Tito-Togliatti-af-
spraak, Triest tegen Gorizia te ruilen, met succes
officieel zou kunnen worden nagekomen.
Nadat Rusland het vertrouwen van de andere
drie mogendheden heeft verspeeld. konden deze
laatste niets anders doen dan terugkomen op hun
twee jaar geleden ingenomen standpunt. Zij
houden vol, dat de doelstellingen,. waarvoor de
tweede wereldoorlog werd gevochten, bereikt
moeten worden. Deze doelstellingen zijn niet o.m.
voor de verkiezingen worden gedaan. Dit echter
moeten we afwachten.
Het tweede land, waar democratie en coramu-
nisme, gei'neorporeerd door de Westerse mogend
heden en de Sovjet-Unie, elkaar ontmoetten, was
Duitsland. Hoewel van officiele Russische zijde
de besprekingen van Londen over West-Duits-
land in strijd met de overeenkomst van Potsdam
waren genoemd, kon toch een meer doelmatige
tegenzet worden verwacht.
Deze kwam dan ook :n de vorm van het weg
lopen door maarschalk Sokolofsky uit de ge-
allieerde bestuursraad in Berlijn. De raad werd
niet meer „bestaand" genoemd en de nodige be-
schuldigingen naar de hoofden der Engelse en
Amerikaanse vertegenwoordigers geworpen. Be-
schuldigingen geuit door de Russen, die zelf alle
partijen in hun zone onderdrukken en zowel een
marionetten-volkscongres als een voiksraad heb
ben ingesteld. Ja, zelfs bereikte ons enige dagen
geleden het bericht, dat vroegere nazi's een plan
voor de Russen hebben moeten ontwerpen voor
een regering in Oost-Duitsland. Evenals de cen-
suur, die de Russische bevelhebber Kotikov in de
Berlijnse gemeenteraad poogt in te stellen, zijn
dit alle even zovele tekenen, dat het juist de
Russen zijn, die de Potsdam-overeenkomst ver-
werpen. Het was daarom ook maar juist op tijd,
dat de Westerse mdgendheden besloten West-
Duitsland in te schakelen in het Europees her-
stelprogramma. Hetzelfde programme, dat overal
en dus ook in Duitsland op de Russische stier
als een rode lap werkt.
Wanneer gebeurt wat we verwachten, nl. dat
de actie van Sokolofsky de prelude is van een
formele ineenstorting van de geallieerde be
stuursraad, dan komt de vraag naar voren of de
Engelsen. Fransen en Amerikanen in Berlijn
zullen blijven of niet. Het antwoord is reeds
door Washington gegeven. De Amerikaanse troe-
pen blijven In Duitsland. Deze beslissing, zo
wordt hieraan toegevoegd, zal geen invloed heb
ben op de ontwikkeling van de Duitse verant-
woordelijkheid voor het zelfbestuur en het
administratieve inltiatief.
Hoewel tegengesproken, Ujken de berichten,
die een bijeenkomst van de drie minlstets van
buitenlandse zaken in Washington voorspellen,
het plaatsen van een ras onder tyrannie, zoais niet ongemotiveerd. De toestand in West-Europa,
n A oniYl vy-i nnic nn Hit I't-iinl L iL V\ a m h i/In am rl A trtil- r\wi nt vnM L mIam lVff 1 J r
de communisten dat in Triest hebben gedaan
Terecht heeft de Italiaanse regering het aanbod
van Joego-Slavie, te onderhandelen en de ruil
Triest-Gorizia tot stand te brengen, afgewezen.
In democratische ogen is de zaak van Triest niet
meer zo triest en het geeft ons weer meer hoop,
dat op 18 April a.s. zal blijken, dat de Westerse
mogendheden hun eerste sitcces hebben behaald
in hun strijd. het communistische offensief te
stuiten. Tenzij en wie staat tegenover de
intrige van de wereldpolitiek nog verwonderd?
er nieuwe zetten in het Italiaanse schaakspel
de toekomst van het plan-Marshall en de recente
gebeurtenissen in Duitsland, eisen toch, dat defi-
nitieve plannen worden gemaakt, die consequent
en nauwgezet doorgevoerd kunnen worden.
Intussen hebben de geallieerde b'evelhebbers
in Duitsland de sub-commissies weer geboycot.
Het weglopen wordt dus met een weglopen be-
streden. Generaal Clay heeft de bestuursraad op
10 April a.s. samengeroepen. Als de Russen deze
uitnodiging negeren, dan betekent dit het einde
van het viermogendhedenbestuur in Duitsland.
Sic transit.
r roergangers staarden ingespannen
op hun kompassen om zeker vhn de
koers te zijn en de uitkijkposten in
ra en op voorplecht trachtten al
turend de witte wand te doorbre-
ken, zich bewust van het gevaar der
riffen, dat menig schip voor hen
deed ondergaan.
Het is in die nacht geweest, dat
Marco op Dormez' vlaggeschip naar
de roerganger ging en hem waar-
schuwde voor komend onheil. „De
vloot zeilt de riffen van Corpus
Christi tegemoet", zo heeft hy hem
gezegd en zijn besliste toon heeft de
rcerganger aan zijn kunde doen
twyfeien en de schipper om raad
doen vragen. Deze heeft Marco bij
zich geroepen, hem uitgevloekt, in
zijn gezicht geslagen tot het bloed
te voorschijn kwam en nadat Marco
in zijn houding volhardde, hem aan
de Steven laten geselen. De beman-
ning heeft erbij gestaan, gemompeld
en na de reden van dit alles verno-
men te hebben, de koppen by el
kaar gestoken. De grootsten en oud-
sten onder hen hebben de schipper
gevraagd de koers te wijzigen. Zy
wilden niet ondergaan en hun be-
gane wandaden drukten zwaar op
liun geweten. Zy gingen dreigen het
roer zelf ter hand te nemen, doch
hun verzoek werd niet ingewilligd.
De in zijn eigen bloed neer-
gezakte Marco heeft met zwakke
stem voor hen de waarschuwing
herhaaid. ..Indien men de koers
niet wijzigde, zou men zichzelf, voor
de zon opging, de dood en het ver-
derf hebben ingestuurd".
Hierna baanden zij zich een weg
naar Dormez' hut. Deze heeft hen
aangezien en verbeten toegesnauwd,
zich niet met de navlgatie te be-
moeien. Ze hielden aan en Dormez
zag doodsangst in hun ogen en hoor-
de onrust in hun stemmen. Reeds
eerder had hij met muiters te doen
gehad en hij wist hoe ze te behan-
delen, hij deinsde niet terug voor
hen. Hij heeft de mannen voor de
mast bijeengeroepen en het dood-
vonnis over Marco wegens aanzet-
ten tot muiterij geveld.
Met uitgestrekte armen aan een
spriet genageld heeft men Marco
cpgehangen in de top van de mast
en terwijl de laatste levenszucht uit
zijn stuiptrekkend lichaam weg-
ebde, sloegen de kielen der schepen
krakend op de riffen van Corpus
Christi en de kolken der zinkende
wrakken trokken alien mee naar
de peilloze diepten. Geen enkele
piraat kwam levend uit de door mist
toegedekte branding. Slechts het
silhouet van de gehangene stak als
een kruis boven het water uit.
Vissers met hun kleine boten voe-
ten op Goede Vrijdag naar de rif
fen, hakten de mast, zodat ze Mar
co's lichaam konden bergen en de
mensen van het dorp waren ver
wonderd over de glimlach, die over
Marco's gelaat zweefde, alsof hij
blijde was gestorven. Zijn uitge-
spreide armen bleve^i zoals ze wa
ren, stijf in de gewrichten en men
begroef hem in de schaduw van een
boom op de plek, waar het gras het
beste groeit. De gehele Paas-Zater-
dag sprak men nog over de vreemde
dode, die de grond van Corpus
Christi in zijn warmte bewaarde.
Reeds vroeg heeft het kerkklokje
op die -Paasmorgen de blijde klan-
ken van Christus' verrijzenis gewor
pen over het strand, de zee op, tot
ze stuksloegen op de riffen, die hun
koppen vroom luisterend boven het
water richtten, alsof ze geen enkel
niensenleven hadden geeist. Die van
de vroegmis zijn het geweest. die
het eerst Marco's graf vonden, de
aarde losgewoeld en terzijde gewor-
Afn. zonder het lichaam, dat Vrijdag
ter ruste was gelegd.
Geen plaats is ondoorzocht geble
ven en het bericht is van einder tot
einder gegaan. Men heeft het graf
weer dichtgegooid, doch het gras
wilde niet meer groeien op de plek
bij de boom waar het gras het beste
groeit. Een kale kruisplek bleef het
enige tastbare bewijs van Marco
Ramondo's verhaal. waarnaar de
kinderen. als het Pasen gaat wor
den, luisteren. omdat ze het nog
Zie vervolg 2e koL
deze pagina
