f3ij het ou.J. en J^tlei tefheeit van Z. H. EXC. MGR. JOANNES PETRUS HUIBERS H Veertien jaar op de bisschopstroon in zware tijden Mgr. Huibers als student, leraar en pastoor De Bisschop en 't Seminarie Gij zijt Gods kinderen" Oud-deken Hollenberg schrijft herinneringen van klasgenoot Priesterroepingen vinden de eerste en belangrijkste ontwikkeling in het gezin Boven atles: Mgr. Huibers als zieleherder J ERSVERWACHTINC gedeeld door het K.N.M.I. 3ilt. Geldig van Zaterdag tot Zondagavond. MINDER KOEL. .veer met weinig bewolking ere temperaturen, in het n van het land zwakke tot wind uit Westelijke rich- elders meest zwakke wind enlopende richtingen. Rode Kruis-actie JEN Wij herinneren on- s aan de Rode-Kruis-actie volgende week, van 15— astus, in Bergen wordt ge- Zaterdag 13 Augustus 1949 PAG. 3 nluchttheater Bergen het mooie openluchtspel Knie" zullen nog twee llingen gegeven worden en Zondag 14 en Woensdag ustus. Voor de bezoekers hoorl en Alkmaar zullen rijden na afloop der voor- en. dit voor de openlucht uit, I geschikt toneelspel, waar- Ibert van Dalsum en Char, öhler hun triomfen vier- dat thans ten tonele ge wordt door „De Bergense onder regie van Joh hebben reeds drie succes- pvoeringen in het open- ;ater plaats gehad, ek en pers waren enthou- 'er wat deze first class "s wisten te bereiken in van artisten lief en leed, 1 in het sfeervolle décor irel Colnot, Opmerkelijk vele gasten was niet al- t peil, waarop onze ama- ch na de hoge inzet met aradijsvloek" en „Don te" hadden weten te hand maar ook de uitstekende ek en de schone entourage s Openluchttheater. Een oorgebracht in dit natuur- zal voor alle bezoekers tot genaamste herinneringen i vacantieverblijf in Ber- ven behoren. stand heidspersoneel onbeslist ANCRAS. Donderdag- 1. was het voor de derde t de Middenstand van St. speelde tegen het Over- soneel uit deze plaats in r van de St. Nicolaas-actie jongens overzee en het de derde maal dat de beslist bleef. Met een 1—0 <ng voor het Overheids- d ging de rust in. Na de ten de Middenstanders ei k spel van te maken, ldelijke opbrengst viel werd f 105.67 aan entree >n. (teert in de N.H. Kerk TO AAN ZEE In de te Egmond aan Zee werd g. n kerkconcert gegeven violist Albert Sluyter met "ng van de organist H. nenen. erd werd 'n programma .Duitse en Italiaanse mees- lach, Handel, Telémann en violist als organist gaven edoehngen van de diverse en on de muziek niet al- temperament maar even virtuositeit goed meester onderscheiden stukken gehore gebracht werden rel/.cr en Fuga van Baeh n m n strak maatvolle n vertolking, evenals twee ,fe Sonate in E mineur ide componist, der bekende, doch niet jne, Sonate in G mineur aliaanse meester Locatelll arme. echter hier en daar pse en luchtig aandoende te beurt. 1 van enkele vrij kleine mgen aan het orgel o a e registratiemogelijkheden inge klankbevattingsver- n de kerk was het deson- optreden waarvoor zowel uyter evenals de heer a alle lof toekomt verhouding tot het gebo te gering bezette kerk •hter 'n publiek dat dit de juiste waarde wist te Helaas blijft het aantal liefhebbers van kerkcon- ïjd nog te klein. Veenhuizen verzakt AARD De kerk te m (gem. Heer-Hugo- dt onder een verzakking, t van de laatste jaren, w vertoont scheuren, ter- 30k het glas in de ijzeren igevolge van een en an- 'arsten. ongelegenheid heeft reeds ht van het gemeente en Heer-Hugowaard en inciale Waterstaat is in. n onderzoek ingesteld Er en bodemonderzoek moe vinden, om zich daarna ling te kunnen stellen betonmaatschappij voor rengen van betonpalen. k zou deze zaak een aan- bedrag vorderen, tegen h waarvan B. en w. mo- og ernstig bezwaar heb- ollege hoopt n.l. dat hier /an een tijdelijke verzak- heeft het vermoeden, dat van verlaging #an het de veenlaag is ingekrom- verzakking alzo niet zal Zo ligt het dan in de 3m voórlopig de scheuren aken en af te wachten in •e verzakking zich zal nieuwe c.q. of zich uilen voordoen, s blijkt wellicht ook nog oplossing mogelijk, naar ng waarvan door de aan- (g wat er te Heer-Hugo- onderzoek zal worden Deze oplossing zou aan rander kosten met zich n het aanbrengen van uw is geen cultuur-his- nument, terwijl de toe- niet zodanig is, dat kans 'va;— instorten aan- ht moet worden. Aan Zijne Hoogwaardige Excellentie Mgr. Joannes Petrus Huibers, Bisschop van Haarlem, bieden wij op zijn gouden priesterfeest de eerbiedige en meest-hartelijke gelukwensen aan namens de duizenden Katholieken van ons Gewest, die trouwe, aanhankelijke en liefdevolle onderdanen van Mgr. willen zijn. ALS OOIT GESPROKEN kan worden van een 'bericht, dat als een donderslag bij heldere hemel neerkwam, dan is dat wel het geval geweest met de boodschap, die op Zaterdag 14 Decem ber 1935 des morgens om half 12 Hoorn bereikte: deken HuiL s was tot Bisschop benoemd! Dat was een emotionele gebeurtenis in deze parochie, die tot grote dingen geactiveerd werd. Zelden is zo spontaan en zo vlot gewerkt aan een gemeenschappelijk cadeau de bisschopstaf en aan een prachtige afscheids bijeenkomst. Zelden vierde, Hoorn zulk een Kerstnacht, toen de benoemde Bisschop pontificeerde, zelden werd een deken bij zijn vertrek uit de parochie zo vorstelijk uitgeleide gedaan als de bisschop geworden deken Huibers in de laatste dagen van December van dat jaar! „Bisschop, bisschop, het is om te duizelen, welk een uitverkiezing, maar ook welk een verantwoor delijkheid" waren de woorden, waarmee Mgr. die dag tegenover zijn omgeving en tegenover de velerlei bezoekers op het grote feit reageerde. Hoe vaak mochten wij sindsdien bij verschillende gele genheden ten opzichte van de vader lijke figuur van Mgr. Huibers in ons blad dit thema behandelen: welk een eer, maar ook welk een verantwoordelijkheid! Maar ook: hoe vaak mochten wij Mgr. Huibers gadeslaan en bewon deren in zijn hoge ambt. Allereerst op de onvergetelijke dag van zijn Consecratie op 11 Febr. 1936, in de prachtige kathedraal van Haar lem. Dan bij diverse gelegenheden van allerlei aard, die tegelijk de rijk-geschakeerde, maar omvang rijke taak van het bisschoppelijk bestuur manifesteerden. En dan spreken wij nog liever van opper- herderlijke zielzorg, dan van bestuur, onidat in de bijna 14 jaar. dat Mgr. Huibers bisschop is, dit karakter van zijn daden en woor den zo kernachtig naar voren springt. Het was de ziel e-h e r d e r met de Bisschoppelijke rnacht en waardigheid die, daar op de zon nige Meidag in 1937 in zijn lange, rijzige, indrukwekkende figuur, op de Nationale Katholiekendag te Utrecht de duizenden toesprak over het geluk der uitverkiezing „kind EINDE DECEMBER 1935 stierf na een onverwacht korstston- dige ziekte Mgr. Aengenent, de „sterke man", wien men een langdurig episcopaat had toegedacht. Enige dagen na diens uitvaart hield onze ,,curs" (klas) zijn jaarlijkse reünie; gastheer was dit keer deken Schraag te Schiedam. Het spreekt van zelf, dat niet alleen het onverwachte afsterven van Mgr. Aengenent ter sprake kwam, maar dat we ook en allicht meer nog ons de vraag stelden: wie zal zijn opvolger zijn? Verschillende namen werden genoemd. Deken Huibers van Hoorn was, zoals altijd, ook ditmaal aanwezig, zijn naam werd niet genoemd, evenmin als van een der gasten. Maar toen hij zich in de loop der gespreken even verwijderde, nam pastoor Vlek (van Berkel) die tot nu toe gezwegen had, het woord en zeide met de grootste nadruk en stelligheid: „wil ik jelui eens wat zeggen? onze toekomsti ge Bisschop is er op het ogenblik even niet bij; maar ik wil het zeg gen, voordat hij aanstonds terug komt: hij is onze' nieuwe Bis schop!" Deken Huibers? klonk de vraag van alle kanten: „Niemand anders" herhaalde pastoor Vlek. „Maar hij is niet eens kanunnik" werd door meerderen' uitgeroepen: „Hindert niet", hernam de pastoor met de profetische blik. „Onze Jan is de nieuwe Bisschop en niemand anders, helpt maar kijken". We waren niet allemaal overtuigd, maar de terugkomst van deken Huibers maakte een einde aan de discussie en dit punt werd niet meer aangeroerd. Toch was pastoor Vlek niet 6e enige, die een zeer beslist voorge voel had vande aanstaande be noeming Neen, we kunnen gerust zeggen, dat de hele parochie van Hoorn dat voorgevoelen deelde. (Maar onbewust! - red.) De 15de November 1935 vierde deken Hui bers zijn 60ste verjaardag; en dat heeft de parochie aangegrepen als een welkome gelegenheid om zijn dankbaarheid en genegenheid aan den jarige te betuigen. Best en al leszins verdiend. Maar wie heeft het ooit meegemaakt, dat een pro gram van kunst en pleizieravonden werd afgewerkt zó omvangrijk en groots, dat het voor een gouden feest nog overvloedig zou zijn ge weest? En met zo'n algemene deel neming en laaiend enthousiasme, dat het de algemene aandacht trok ook ver over de grenzen van pa rochie en dekenaat! En nog geen maand later kwam de benoeming tot Bisschop. Het is voor alle bui tenstaanders zelfs duidelijk ge weest, dat de parochie van Hoorn geleefd en gehandeld had in voor gevoel. En ieder jaar op 15 No vember zag ik weer de zwaar be zette deputaties uit Hoorn op de receptie in het bisschoppelijk pa leis te Haarlem. Voor de grote meerderheid der geestelijken echter was de benoe ming van deken Huibers een ver rassing, voornamelijk omdat hij geen lid was van het bisschoppe lijk kapittel en ook wel enigszins, omdat hij reeds wat te oud werd geacht. Toen evenwel de benoe ming bekend werd, was de vreug de algemeen, evenals de verbazing dat men aan hem niet méér ge dacht had. De pastoors vooral juichten over het feit, dat er nu weer eens een Bisschop kwam, die de zielzorg van nabij kende en alle rangen van kapelaan tot bouw pastoor en deken doorlopen had. En in trots en enthousiasme ston den aan cfe spits de klasgenoten. Wij hebben hem gekend en mee gemaakt als jong student van de eerste klas af op Hageveld. Jan Huibers was iets bijzonders. 'Door God begiftigd met meer dan ge wone aanleg, muntte hij ook uit door oprechte en voorbeeldige vroomheid, zonder te zijn wat men gewoonlijk met enige minachting noemt een „heilig boontje" Hij was vrolijk en opgewekt en hoogst eenvoudig ondanks zijn dichterlij ke en aesthetische aanleg. Kortom, hij was een „gezellig type", zeer sympathiek niet alleen bij de stu denten maar ook bij de leraren, van wie meerderen zijn geestige en ondeugende opmerkingen moes ten ondervinden. En hij steeg in aanzien naarmate hij de hogere klassen bereikte, en vooral op de poësis en de rhetorica geraakte hij meer en meer in zijn element. Ook op het grootseminarie te War mond, op de hoogste curs, vond men het vanzelfsprekend, dat hij diaconus-caeremoniarius werd, en bij het luisterrijke eeuwfeest in 1899 werd natuurlijk Huibers uit gekozen om voor het grote jubi leumgedicht te zorgen. En het verwonderde niemand, dat hij „dis- pensatio in defecta aetatis" kreeg, zodat hij reeds op 23 jarige leef tijd de H. Priesterwijding mocht ontvangen. Zijn intreden in de praktijk der zielzorg was zeer bescheiden: assi stent te Soetermeer. Ik vermeld dit uitdrukkelijk, omdat deze be noeming meestal overgeslagen wordt, zelfs in de Pius-almanak. Maar als een soort van relikwie heb ik altijd het visitekaartje be waard dat ik reeds op 26 Augus tus 1899 van hem ontving, waarop hij eigenhandig aantekende „assis tent te Soetermeer" Het verblijf aldaar was slechts van zeer korte duur, want reeds enkele weken later verhuisde hij naar het kleine Moordrecht, nu als echte kapelaan. Eerst in 1902 kreeg hij een parochie, waar hij zijn vele talenten kon ontplooien n.l. te Leiden (O.L. Vrouw Visitatie). Gaarne was hij daar langer geble ven, maar in 1906 werd hii be noemd tot leraar aan het seminarie Hageveld. Ging hij daar gaarne heen? Aanvankelijk was het voor hem een zwaar offer; want lesge ven in „wereldse" vakken lag hem niet, althans strookte niet met zijn aanleg. Zijn diep plichtsbesef echter en priesterlijke gehoorzaam heid verlichten zijn natuurlijke te genzin en zijn leerlingen hebben daar weinig van gemerkt; want met blijde opgewektheid vervulde hij zijn taak, ook op de lagere klassen. Geheel op streek kwam hij, toen hij de hogere klassen bereikte, en vooral de Rhetorica, én ook biecht vader werd. En tevens leider van het toneel, waarop hij reeds als student triomfen had beleefd, o.a. als aartsvader Jacob (met de staf!) in Vondels Jozef in Dothan. 1916 bracht in het leven van de „professor" Huibers een geweldige verandering; hij wist, dat hij als „oudste Heer" aan de beurt was om pastoor te worden. Wat hij zeil verwachtte, weet ik niet, maar ik weet wel, wat anderen en vooral wij, klasgenoten, verwachtten: dat Huibers wel niet, gelijk del meeste oud-leraren van Hageveld, zou gaan naar een middelmatig dorpje, zo een „standje" tussen eerste en tweede promotie in. Neen, heus hem dachten we dadelijk een flinke stadsparochie toe, waar hij al zijn gaven rijkelijk kon gebruiken. Maar de Bisschop dacht er anders over en benoemde hem tot kapelaan aan „De Liefde" met opdracht om een nieuwe parochie te stichten in Amsterdam-West! Velen onzer schudden het hoofd: dat is niets voor Mijnheer Huibers. Tijdelijke zorgen en beslommeringen, zoals die zich bij het oprichten van een nog nieuwe stadsparochie overvloedig plegen voor te doen en dat mid den in de eerste wereldoorlog dat zal hem niet afgaan, meende men. De uitkomst bewees echter, dat Mgr. Callier een juistere kijk had gehad op de gaven en talenten van prof. Huibers. Deze stuurde geen bedelbriefkaarten rond en zette geen meewarige advertenties in de kranten: neen, hij trok er dapper zelf op uit, hield een jaar lang enthousiaste bedelpreken, vooral in de andere kerken der hoofdstad. En het resultaat? De kerk, die hij binnen weinige jaren liet bouwen, en de parochie, welke hij organi seerde en bezielde, met de hulp van zijn bijzondere patrones, onze L. Vrouw van Altijd Durende Bij stand, vormen zijn onvergankelijke roem en kunnen wedijveren met de beste andere parochies van Amsterdam. En toen hij in 1928 be noemd werd tot deken van Hoorn, erkende iedereen, dat dit een zeer van God" te zijn. Een geliefd thema, dat Mgr. gaarne ook bij andere gelegenheden, ook in zijn persoonlijke Vastenbrieven, uit werkte. Die persoonlijke herder lijke brieven werden in de latere jaren steeds zeldzamer, omdat de omstandigheden van de tijd het dikwijls niet alleen in de bezet tingstijd! nodig maakten dat de Hoogwaardige Bisschoppen door gemeenschappelijke herderlijke brieven a.h.w. demonstreerden, hoe zeer de tijd drong tot gezamen lijke inspanning van alle krach ten, maar de veronderstelling is niet te stout, dat Mgr. Huibers even goed zijn stempel op die brieven drukte. En. waar hij kon, benutte hij elke gelegenheid, om door een even wel luidend als inhoudrijk woord zijn godsvertrouwen en zijn apostolische bezieling over te dragen op zijn ge hoor, of dat nu de studenten op de seminaria, de leden van de jeugd beweging, de arbeiders of de vrou wen, de boeren of de werkgevers en zoveel anderen, waren. Men zag en hoorde Mgr. Huibers bij de bede vaarten in Lourdes. bij de oorlogs getroffen in Rotterdam, op een \Verk- geverscongres in Den Haag, bij de middenstanders en de L.T.B.-ers, als ze pelgrimeerden bij Onze Lieve Vrouw ter Nood van Heiloo, bij alle groepen van de Katholieke Actie en in de Stille Omgang. Men zag hem rondtrekken door zijn bisdom, om de jeugd nieuwe geestelijke kracht te schenken door de toediening van het H. Vormsel en men mag haast wel aannemen, dat er geen kerk of kapel meer is in het Haarlemse Bisdom, of de stem van Mgr. Huibers heeft er geklon ken, als hij, in Pontificale Mis of Lof, bij feestelijke of plechtige ge legenheid, niet kon nalaten de kan sel te beklimmen. „Sub Tuum Praesidium" Bisschop herder der z i e 1 en Hoe sprak dat uit de zorg van Mgr. voor de godsdienstige opvoeding van de jeugd, ook in het gezin en zijn onophoudelijke aansporing, de cate chismus, later de nieuwe catechis mus ook tot een geregeld en goed gebruik in het gezin te benutten. Jeugd, gezin, opvoeding, het was het alpha en omega van het bis schoppelijk bestuur van Mgr. Hui bers. Jeugd en gezin, evenais het gehele Bisdom, herhaaldelijk door de Bisschop speciaal toegewijd aan Ma ria, vooral aan de H. Moeder Maagd onder de door de Bisschop zo zeer beminde titel van Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand. De toe wijding van het Bisdom aan Maria heeft mgr. jaarlijks met grote plech tigheid in zijn Kathedrale kerk ver nieuwd en jaarlijks klonk in de pers de oproep van de Bisschop voor de jaarlijkse novene ter ere van Maria van Lourdes, van 2 tot 11 Februari. „Sub Tuum Praesidium", onder de bijzondere bescherming van Maria had Mgr. van de aanvang af zijn bisschoppelijk bestuur gesteld en elk jaar, behalve toen de sombere tijds omstandigheden dat niet toelieten, ging de Bisschop weer met de na tionale bedevaart naar Lourdes. van welke bedevaart hij voor zijn bis schopsbenoeming vele jaren de ge liefde geestelijke leider was geweest. Honderden pelgrims en honderden bewoners van Lourdes kennen Mgr. als de goede en liefdevolle geeste lijke leider, een voorbeeld van war me en kinderlijke verering van de Heilige Maagd. Waarlijk, de Maria verering is de grote traditie van zijn leven geworden. Toen hij tot Bis schop gekozen werd, waren zijn eerste woorden: „Maria zal mij hel pen." En zijn eerste gedachte was: „Mijn bisschopsleven zal staan en blijven onder de altijddurende bij stand en bescherming van Maria, mijn wapen en mijn devies zullen daar ook de dankbare uiting van zijn." Zware tijden. Het besturen van het Haarlemse Bisdom met zijn volkrijke gebieden en grote steden betekende voor de Bisschop een zware taak. Zwaar verdiende beloning was voor zijn onverdroten ijver en wijs beleid. Wat hij gepresteerd heeft als deken van Hoorn (19281935) en daarna als Bisschop van Haarlem, dat te schetsen, behoort niet tot onze taak en laten we gaarne over aan meer-bevoegden. die daarvan beter op de hoogte zijn dan wij. We constateren alleen nog, dat de volle waarheid is, wat staat (stond) gedrukt in de tekening op d)e omslag van Sint Bavo: „heel het bisdom staat achter de Bis schop", Mgr. J. P. Huibers, Dank baar en bewonderend en biddend dat God hem nog vele jaren moge sparen voor ons bisdom. Adr. HOLLENBERG Em. Deken en Pastoor. PURMEREND, 5 Augustus 1949. PERSONALIA Joannes Petrus Huibers werd 15 November 1875 te Amsterdam geboren en is 15 Augustus 1899 priester gewijd. 15 September 1899 werd hij kapelaan te Moor drecht, 18 Augustus 1902 kapelaan te Leiden, 21 Sep tember 1902 leraar aan het klein seminarie „Hageveld". Op 7 Mei 1916 kapelaan te Amsterdam, aan de Chassé- straat. Op 1 Augustus 1928 deken en pastoor te Hoorn en op 16 December 1935 Bis schop van Haarlem. Mgr. Huibers is o.a. assistent-bis schop bij de Pauselijke Troon en ridder in de orde van de Nederlandse Leeuw. waren de tijden, door de ernstige sociale en economische omstandig heden, al toen Mgr. het bestuur aan vaardde, zwaarder werden ze nog, doordat al spoedig na zijn optreden als hoofd van de Haarlemse Kerk, de gevaarlijke nieuwe stromingen van eerst verkapt en later openlijk heidendom de kop opstaken. Dat al les werd tot een orkaan van de Kerk bedreigende stormen, toen na de oorlogsdagen de bezetting volgde en de bezetters steeds driester optra den en ingrepen in de macht en de bevoegdheid van de Kerk. Mgr. stond met de andere Bisschoppen pal en week geen duimbreed waar het de rechten van de Kerk en het heil der zielen betrof. Liet Hij niet na, waar hij maar kon, zijn dioccsanen te bemoedigen in de velerlei moei lijkheden van allerlei aard. die hen bedreigden, op hem was wel in volle land. Hier ligt de eerste, nijpende, pijnlijke, beklemmende zorg van de jubilerende bisschop: er zijn nieuwe kerken nodig, er is een achterstand, door de oorlogsom standigheden en verwoeste en be schadigde kerken moesten en moe ten worden herbouwd. Wij twijfe len er niet aan, of als Maandag de Vicaris-Generaal het geschenk van het bisdom zal aanbieden, blijken zal, dat de Haarlemse katholieken zich weer niet onbetuigd hebben gelaten. En zich ook in de toekomst niet onbetuigd zullen laten, wan neer mgr. weer een beroep op hun medewerking doet, om hem te hel pen, zijn zware zorgen te verlich ten. Wanneer de Bisschop, na Zondag door de jeugd te zijn gehuldigd, Maandag op plechtige-kerkelijke wijze zijn gouden priesterfeest viert zullen met hem de millioenen van het Haarlemse Bisdom terugzien op een waardig priesterleven van vijftig gezegende jaren en het kan wel niet anders, of deze feestdag, hoezeer ook overschaduwd door tal van ernstige zorgen, die het vrien delijke gelaat van de Bisschop met nieuwe rimpels hebben doorploegd zorgen om de geestelijke stormen, die ook tegen he romp van het schip der Haarlemse Kerk beuken, deze feestdag zal de gelovigen van ons Bisdom met diepe dankbaarheid rondom de troon van de Bisschop geschaard zien, met de vaste be vestiging van vroegere beloften, mgr. in zijn leven van gebed en offer daadwerkelijk bij te staan! Ook, om daardoor de verant woordelijke arbeid van de Bisschop te helpen verlichten. Zij kunnen dat tevens, door ieder op hun ter rein daadwerkelijk mede te werken met de verschillende vormen van katholieke actie en katholieke acti viteit, welke verscheidene mede werkers in dit nummer hebben willen belichten, met de expresse- lijke bedoeling, bij het gouden feest van de Bisschop al deze vor men van apostolaat als het ware huldigend te laten aantreden, hun ontwikkeling op dit moment na deze vijftig jaar te doen blijken en daardoor een nieuwe propaganda- stoot te geven voor dit grote werk, welks bloei en groei de jubileren de Bisschop zo na aan het hart ligt! Hoorn. H. N. S. De Bisschop doet zijn intocht, kort na zijn benoeming, in de parochiekerk van St. Cyriacus te Hoorn. omvang van toepassing het woord, dat de tegenwoordige Paus sprak op het Internationaal Eucharistische Congres te Boedapest in 1938: „Be zield met de geest van Christus, ge dreven door Zijn liefde, Hem zoe kend en niets anders dan. Zijn eer. de uitbreiding van Zijn Rijk en de redding van onze broeders en zus ters, zij het in of buiten de Kerk, bereid tot de gehele, onvoorwaarde lijke belangloze inzet, zonder welke niets groots of beslissends kan ge schieden." De Bisschop zielenherder, stond vooral in die jaren voor ons als de biddende Bisschop! Bid dend voor het behoud van het ge loof. dat bedreigd werd, van de jeugd, die werd belaagd, van het gezin, dat in steeds zwaarder om standigheden kwam, van zijn pries ters. die in de verdrukking kwamen en van wie er velen werden opge sloten in concentratiekampen, van zijn bonden en verenigingen, die tijdelijk werden ontbonden.... Kerken verwoest. Bij dat alles had Mgr. van het be ging van zijn Pontificaat af de grote zorg voor de Arme Kerken, het daarvoor al eerder gestichte Fonds voor de Arme Kerken in het Bis dom Haarlem had zijn voortdurende en veel-omvattende daadwerkelijke belangstelling. Voortdurend wekte bij de gelovigen op tot vrijgevigheid voor dit doel in de halfjaarlijkse collecten en bij zijn 40-jarig pries terfeest wilde hij, gelijk nu, geen ander geschenk dan een voor de ker ken van zijn bisdom. Onnoemelijk werden die zorgen verzwaard door de verwoesting, welke door de oor logshandelingen in de jaren 1940 1945 onder de kerken van ons bis dom werd aangericht. Denk slechts aan Rotterdam, aan Zee land. aan Den Haag. aan de Wie- ringermeer en aan de betrekkelijk kleinere schade, die door bombar dementen en Duitse barbaarsheden elders in het bisdom werd aange richt. Er is berekend, dat tien ker ken geheel zijn verwoest en dat, meegeteld de nieuwe kerken, wel ke toch al nodig waren, in het ge heel veertig nieuwe kerken nodig zijn in de steden en op het platte- DE BISSCHOP bezit krachtens zijn ambt de volheid van het Priester schap, Indien derhalve iedere Pries ter de macht bezit om de H. Gehei men te bedienen, in het bijzonder om het H. Misoffer op te dragen, de zonden te vergeven, dan bezit de Bisschop deze macht in groter mate, in de volle mate, in het bijzonder omdat hij de macht bezit Priesters te wijden, de macht om aan anderen mee te delen de macht tot bediening der H. Geheimen. Priesterroeping! Het grote vraagstuk van de priesterroepingen komt hier naar voren. Volgens de leer der Katholieke Kerk is het een dogma het geloof, dat het Priester schap als een waar Sacrament door Christus is ingesteld, zodat er nood zakelijk Priesters moeten zijn in de Kerk om de Sacramenten toe te dienen en het Geloof te prediken. Ieder katholiek weet hoe groot het gebrek aan Priesters is op de wereld en hoezeer het leven der gelovigen daaronder lijdt. Niet alleen in de Missiegebieden, waar de Missionaris sen soms voor zulke uitgestrekte gebieden staan, dat zij slechts eens of enkele malen per jaar hun gelo vigen kunnen bezoeken, maar ook in landen, waar de Kerk sedert eeuwen is gevestigd. Wie heeft niet gehoord van de priesternood in Frankrijk, waar vooral op het platteland de pastoors meerdere parochies tegelijk moeten bedienen. En denk aan Duitsland, waar in streken die vóór de oorlog weinig katholieken telden en waar dus ook weinig priesters waren, door de volksverhuizingen het aantal ge lovigen vele malen is vermenigvul digd, terwijl het aantal priesters nog minder is geworden ten gevolge van de oorlog. Maar ook in ons eigen land vraagt een intense zielzorg, waardoor het godsdienstig leven moet worden ver sterkt en beschermd tegen de invloe den van het moderne ongeloof, tegen de achteruitgang van het zedelijk leven, een groter aantal Priesters, vraagt de uitbreiding van het geloof onder de moderne heidenen die God niet meer kennen en aanbidden, de vermeerdering van het aantal Pries ters. Na de oorlog echter is het aan tal studenten, die zich aanbieden voor de serfiinaries, ook in Nederland achteruit gegaan. Het gezin. Het eerste milieu waar de roeping tot het Priesterschap ontstaat en ontwikkelt, is het gezin! Hoeveel gaat van het katholieke ge zinsleven uit tot de godsdienstige vorming der kinderen. Juist door ïn- godsdienstige opvattingen door het gebedsleven, door het kerkbezoek, door het bijwonen der H. Mis, het lidmaatschap der zuiver godsdien stige verenigingen draagt het gezin bij tot de opvoeding der kinderen tot overtuigde katholieken en be schermt en ontwikkelt het gezin een religieuze roeping of een priester roeping. Het zal zeker niet goed zijn dat de ouders een kind aansporen om Priester te worden en dit is ook niet nodig. God zelf zal dit verlan gen in de ziel van het kind neerleg gen. Maar indien de sfeer- van het gezin niet godsdienstig is, indien ouders en kinderen sterk ingesteld zijn op alle genoegens die de wereld geeft en zich tevreden stellen met een minimale of geringe vervulling van hun godsdienstige plichten, hoe zal dan zulk een goddelijk verlangen naar het Priesterschap zich kunnen ontwikkelen? Misschien zal het zich nimmer durven uiten, toch zeker niet versterkt worden. Zelfs op la tere leeftijd kan de sfeer van zulk een gezin het verlangen, de roeping tot een priesterlijke of kloosterlijke staat in een zoon of dochter aan tasten, en doen verdwijnen. Het Seminabie. Als deze roe ping de eerste en belangrijkste ont wikkeling heeft gevonden in het ge zin, dan is de aangewezen plaats om haar verder te ontwikkelen, het Se minarie. De Priester zal de gelovigen moeten heiligen en onderrichten; dan is op de eerste plaats nodig dat hij zelf tot heiligheid gevormd wordt en diepgaand onderwezen in de leer des geloofs. Daartoe heeft de Kerk de seminaries gesticht. Gedurende twaalf jaren wordt de seminarist on derricht, opdat hij als een ontwik keld man zal kunnen verschijnen en vooral het Geloof zal kunnen ver dedigen tegen het ongeloof en zal kunnen uiteenzetten voor allen die aan zijn priesterlijke zorg zullen worden toevertrouwd. De H. Paulus vermaant zijn leer ling Timotius: „Leg aan niemand overijld de handen op en maak u niet schuldig aan de zonden van anderen." Als de Bisschop dus de handen gaat opleggen, moet hij we ten of de candidaten voor het Pries terschap deze uitverkiezing waardig zijn, of zij de last van dit Ambt kun nen dragen. Deze verantwoordelijke taak, de vorming en voorbereiding zijner priesters, oefent hij uit door het Seminarie. Vandaar de nauwe band tussen Bisschop en Seminarie, vandaar het feit dat de Bisschop zelf de eerste bestuurder is van het Se minarie, vandaar zijn herhaalde aan wezigheid, zijn meevieren van de grote kerkelijke feestdagen op het Seminarie; reeds op het klein semi narie en in toenemende mate op het groot-seminarie Zelf ontving onze Bisschop zijn geestelijke en wetenschappelijke vor ming in deze seminaries. Toen hij op 12 Maart j.l. aan enkele semina risten in Warmond de wijding van het subdiakonaat ging toedienen, zei hij: „Het is nu vijftig jaren geleden dat ik zelf in deze kapel het sub diakonaat ontving uit de handen van Mgr. Bottemanne, nu zal ik dezelfdr wijding aan anderen toedienen." Zuiverder kan de band van de Bisschop met het Seminarie niet worden aangegeven.' God geve hem talrijke en waar dige Priesters voor zijn bisdom. Mogen onze katholieke gezinnen hier toe de beste grondslag bieden, mogen onze seminaries hieraan de beste ontwikkeling geven. Dr. J. G. M. WILLEBRANDS, pr. Warmond. Portret van Mgr. Huibers, als pastoor te Amsterdam, uit het jaar 1926.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuw Noordhollandsch Dagblad : voor Alkmaar en omgeving | 1949 | | pagina 3