f3ij het ou.J. en J^tlei tefheeit van
Z. H. EXC. MGR. JOANNES PETRUS HUIBERS H
Veertien jaar op de bisschopstroon
in zware tijden
Mgr. Huibers als student,
leraar en pastoor
De Bisschop en 't Seminarie
Gij zijt Gods kinderen"
Oud-deken Hollenberg schrijft
herinneringen van klasgenoot
Priesterroepingen vinden
de eerste en belangrijkste
ontwikkeling in het gezin
Boven atles: Mgr. Huibers als zieleherder
J
ERSVERWACHTINC
gedeeld door het K.N.M.I.
3ilt. Geldig van Zaterdag
tot Zondagavond.
MINDER KOEL.
.veer met weinig bewolking
ere temperaturen, in het
n van het land zwakke tot
wind uit Westelijke rich-
elders meest zwakke wind
enlopende richtingen.
Rode Kruis-actie
JEN Wij herinneren on-
s aan de Rode-Kruis-actie
volgende week, van 15—
astus, in Bergen wordt ge-
Zaterdag 13 Augustus 1949
PAG. 3
nluchttheater Bergen
het mooie openluchtspel
Knie" zullen nog twee
llingen gegeven worden en
Zondag 14 en Woensdag
ustus. Voor de bezoekers
hoorl en Alkmaar zullen
rijden na afloop der voor-
en.
dit voor de openlucht uit,
I geschikt toneelspel, waar-
Ibert van Dalsum en Char,
öhler hun triomfen vier-
dat thans ten tonele ge
wordt door „De Bergense
onder regie van Joh
hebben reeds drie succes-
pvoeringen in het open-
;ater plaats gehad,
ek en pers waren enthou-
'er wat deze first class
"s wisten te bereiken in
van artisten lief en leed,
1 in het sfeervolle décor
irel Colnot, Opmerkelijk
vele gasten was niet al-
t peil, waarop onze ama-
ch na de hoge inzet met
aradijsvloek" en „Don
te" hadden weten te hand
maar ook de uitstekende
ek en de schone entourage
s Openluchttheater. Een
oorgebracht in dit natuur-
zal voor alle bezoekers tot
genaamste herinneringen
i vacantieverblijf in Ber-
ven behoren.
stand
heidspersoneel onbeslist
ANCRAS. Donderdag-
1. was het voor de derde
t de Middenstand van St.
speelde tegen het Over-
soneel uit deze plaats in
r van de St. Nicolaas-actie
jongens overzee en het
de derde maal dat de
beslist bleef. Met een 1—0
<ng voor het Overheids-
d ging de rust in. Na de
ten de Middenstanders ei
k spel van te maken,
ldelijke opbrengst viel
werd f 105.67 aan entree
>n.
(teert in de N.H. Kerk
TO AAN ZEE In de
te Egmond aan Zee werd
g. n kerkconcert gegeven
violist Albert Sluyter met
"ng van de organist H.
nenen.
erd werd 'n programma
.Duitse en Italiaanse mees-
lach, Handel, Telémann en
violist als organist gaven
edoehngen van de diverse
en on de muziek niet al-
temperament maar even
virtuositeit goed meester
onderscheiden stukken
gehore gebracht werden
rel/.cr en Fuga van Baeh
n m n strak maatvolle n
vertolking, evenals twee
,fe Sonate in E mineur
ide componist,
der bekende, doch niet
jne, Sonate in G mineur
aliaanse meester Locatelll
arme. echter hier en daar
pse en luchtig aandoende
te beurt.
1 van enkele vrij kleine
mgen aan het orgel o a
e registratiemogelijkheden
inge klankbevattingsver-
n de kerk was het deson-
optreden waarvoor zowel
uyter evenals de heer
a alle lof toekomt
verhouding tot het gebo
te gering bezette kerk
•hter 'n publiek dat dit
de juiste waarde wist te
Helaas blijft het aantal
liefhebbers van kerkcon-
ïjd nog te klein.
Veenhuizen verzakt
AARD De kerk te
m (gem. Heer-Hugo-
dt onder een verzakking,
t van de laatste jaren,
w vertoont scheuren, ter-
30k het glas in de ijzeren
igevolge van een en an-
'arsten.
ongelegenheid heeft reeds
ht van het gemeente
en Heer-Hugowaard en
inciale Waterstaat is in.
n onderzoek ingesteld Er
en bodemonderzoek moe
vinden, om zich daarna
ling te kunnen stellen
betonmaatschappij voor
rengen van betonpalen.
k zou deze zaak een aan-
bedrag vorderen, tegen
h waarvan B. en w. mo-
og ernstig bezwaar heb-
ollege hoopt n.l. dat hier
/an een tijdelijke verzak-
heeft het vermoeden, dat
van verlaging #an het
de veenlaag is ingekrom-
verzakking alzo niet zal
Zo ligt het dan in de
3m voórlopig de scheuren
aken en af te wachten in
•e verzakking zich zal
nieuwe
c.q. of zich
uilen voordoen,
s blijkt wellicht ook nog
oplossing mogelijk, naar
ng waarvan door de aan-
(g wat er te Heer-Hugo-
onderzoek zal worden
Deze oplossing zou aan
rander kosten met zich
n het aanbrengen van
uw is geen cultuur-his-
nument, terwijl de toe-
niet zodanig is, dat kans
'va;— instorten aan-
ht moet worden.
Aan Zijne Hoogwaardige Excellentie Mgr. Joannes Petrus
Huibers, Bisschop van Haarlem, bieden wij op zijn gouden
priesterfeest de eerbiedige en meest-hartelijke gelukwensen aan
namens de duizenden Katholieken van ons Gewest, die trouwe,
aanhankelijke en liefdevolle onderdanen van Mgr. willen zijn.
ALS OOIT GESPROKEN kan worden van een 'bericht, dat als
een donderslag bij heldere hemel neerkwam, dan is dat wel
het geval geweest met de boodschap, die op Zaterdag 14 Decem
ber 1935 des morgens om half 12 Hoorn bereikte: deken HuiL s
was tot Bisschop benoemd! Dat was een emotionele gebeurtenis
in deze parochie, die tot grote dingen geactiveerd werd. Zelden
is zo spontaan en zo vlot gewerkt aan een gemeenschappelijk
cadeau de bisschopstaf en aan een prachtige afscheids
bijeenkomst. Zelden vierde, Hoorn zulk een Kerstnacht, toen
de benoemde Bisschop pontificeerde, zelden werd een deken bij
zijn vertrek uit de parochie zo vorstelijk uitgeleide gedaan als
de bisschop geworden deken Huibers in de laatste dagen van
December van dat jaar!
„Bisschop, bisschop, het is om te
duizelen, welk een uitverkiezing,
maar ook welk een verantwoor
delijkheid" waren de woorden,
waarmee Mgr. die dag tegenover
zijn omgeving en tegenover de
velerlei bezoekers op het grote feit
reageerde. Hoe vaak mochten wij
sindsdien bij verschillende gele
genheden ten opzichte van de vader
lijke figuur van Mgr. Huibers in
ons blad dit thema behandelen:
welk een eer, maar ook welk een
verantwoordelijkheid!
Maar ook: hoe vaak mochten wij
Mgr. Huibers gadeslaan en bewon
deren in zijn hoge ambt. Allereerst
op de onvergetelijke dag van zijn
Consecratie op 11 Febr. 1936, in
de prachtige kathedraal van Haar
lem. Dan bij diverse gelegenheden
van allerlei aard, die tegelijk de
rijk-geschakeerde, maar omvang
rijke taak van het bisschoppelijk
bestuur manifesteerden. En dan
spreken wij nog liever van opper-
herderlijke zielzorg, dan van
bestuur, onidat in de bijna 14 jaar.
dat Mgr. Huibers bisschop is, dit
karakter van zijn daden en woor
den zo kernachtig naar voren
springt.
Het was de ziel e-h e r d e r
met de Bisschoppelijke rnacht en
waardigheid die, daar op de zon
nige Meidag in 1937 in zijn lange,
rijzige, indrukwekkende figuur, op
de Nationale Katholiekendag te
Utrecht de duizenden toesprak over
het geluk der uitverkiezing „kind
EINDE DECEMBER 1935 stierf na een onverwacht korstston-
dige ziekte Mgr. Aengenent, de „sterke man", wien men
een langdurig episcopaat had toegedacht. Enige dagen na diens
uitvaart hield onze ,,curs" (klas) zijn jaarlijkse reünie; gastheer
was dit keer deken Schraag te Schiedam. Het spreekt van zelf,
dat niet alleen het onverwachte afsterven van Mgr. Aengenent
ter sprake kwam, maar dat we ook en allicht meer nog ons de
vraag stelden: wie zal zijn opvolger zijn? Verschillende namen
werden genoemd. Deken Huibers van Hoorn was, zoals altijd,
ook ditmaal aanwezig, zijn naam werd niet genoemd, evenmin
als van een der gasten.
Maar toen hij zich in de loop
der gespreken even verwijderde,
nam pastoor Vlek (van Berkel)
die tot nu toe gezwegen had, het
woord en zeide met de grootste
nadruk en stelligheid: „wil ik jelui
eens wat zeggen? onze toekomsti
ge Bisschop is er op het ogenblik
even niet bij; maar ik wil het zeg
gen, voordat hij aanstonds terug
komt: hij is onze' nieuwe Bis
schop!" Deken Huibers? klonk de
vraag van alle kanten: „Niemand
anders" herhaalde pastoor Vlek.
„Maar hij is niet eens kanunnik"
werd door meerderen' uitgeroepen:
„Hindert niet", hernam de pastoor
met de profetische blik. „Onze Jan
is de nieuwe Bisschop en niemand
anders, helpt maar kijken". We
waren niet allemaal overtuigd,
maar de terugkomst van deken
Huibers maakte een einde aan de
discussie en dit punt werd niet
meer aangeroerd.
Toch was pastoor Vlek niet 6e
enige, die een zeer beslist voorge
voel had vande aanstaande be
noeming Neen, we kunnen gerust
zeggen, dat de hele parochie van
Hoorn dat voorgevoelen deelde.
(Maar onbewust! - red.) De 15de
November 1935 vierde deken Hui
bers zijn 60ste verjaardag; en dat
heeft de parochie aangegrepen als
een welkome gelegenheid om zijn
dankbaarheid en genegenheid aan
den jarige te betuigen. Best en al
leszins verdiend. Maar wie heeft
het ooit meegemaakt, dat een pro
gram van kunst en pleizieravonden
werd afgewerkt zó omvangrijk en
groots, dat het voor een gouden
feest nog overvloedig zou zijn ge
weest? En met zo'n algemene deel
neming en laaiend enthousiasme,
dat het de algemene aandacht trok
ook ver over de grenzen van pa
rochie en dekenaat! En nog geen
maand later kwam de benoeming
tot Bisschop. Het is voor alle bui
tenstaanders zelfs duidelijk ge
weest, dat de parochie van Hoorn
geleefd en gehandeld had in voor
gevoel. En ieder jaar op 15 No
vember zag ik weer de zwaar be
zette deputaties uit Hoorn op de
receptie in het bisschoppelijk pa
leis te Haarlem.
Voor de grote meerderheid der
geestelijken echter was de benoe
ming van deken Huibers een ver
rassing, voornamelijk omdat hij
geen lid was van het bisschoppe
lijk kapittel en ook wel enigszins,
omdat hij reeds wat te oud werd
geacht. Toen evenwel de benoe
ming bekend werd, was de vreug
de algemeen, evenals de verbazing
dat men aan hem niet méér ge
dacht had. De pastoors vooral
juichten over het feit, dat er nu
weer eens een Bisschop kwam, die
de zielzorg van nabij kende en alle
rangen van kapelaan tot bouw
pastoor en deken doorlopen had.
En in trots en enthousiasme ston
den aan cfe spits de klasgenoten.
Wij hebben hem gekend en mee
gemaakt als jong student van de
eerste klas af op Hageveld. Jan
Huibers was iets bijzonders. 'Door
God begiftigd met meer dan ge
wone aanleg, muntte hij ook uit
door oprechte en voorbeeldige
vroomheid, zonder te zijn wat men
gewoonlijk met enige minachting
noemt een „heilig boontje" Hij
was vrolijk en opgewekt en hoogst
eenvoudig ondanks zijn dichterlij
ke en aesthetische aanleg. Kortom,
hij was een „gezellig type", zeer
sympathiek niet alleen bij de stu
denten maar ook bij de leraren,
van wie meerderen zijn geestige
en ondeugende opmerkingen moes
ten ondervinden. En hij steeg in
aanzien naarmate hij de hogere
klassen bereikte, en vooral op de
poësis en de rhetorica geraakte hij
meer en meer in zijn element. Ook
op het grootseminarie te War
mond, op de hoogste curs, vond
men het vanzelfsprekend, dat hij
diaconus-caeremoniarius werd, en
bij het luisterrijke eeuwfeest in
1899 werd natuurlijk Huibers uit
gekozen om voor het grote jubi
leumgedicht te zorgen. En het
verwonderde niemand, dat hij „dis-
pensatio in defecta aetatis" kreeg,
zodat hij reeds op 23 jarige leef
tijd de H. Priesterwijding mocht
ontvangen.
Zijn intreden in de praktijk der
zielzorg was zeer bescheiden: assi
stent te Soetermeer. Ik vermeld
dit uitdrukkelijk, omdat deze be
noeming meestal overgeslagen
wordt, zelfs in de Pius-almanak.
Maar als een soort van relikwie
heb ik altijd het visitekaartje be
waard dat ik reeds op 26 Augus
tus 1899 van hem ontving, waarop
hij eigenhandig aantekende „assis
tent te Soetermeer"
Het verblijf aldaar was slechts
van zeer korte duur, want reeds
enkele weken later verhuisde hij
naar het kleine Moordrecht, nu als
echte kapelaan. Eerst in 1902 kreeg
hij een parochie, waar hij zijn vele
talenten kon ontplooien n.l. te
Leiden (O.L. Vrouw Visitatie).
Gaarne was hij daar langer geble
ven, maar in 1906 werd hii be
noemd tot leraar aan het seminarie
Hageveld. Ging hij daar gaarne
heen? Aanvankelijk was het voor
hem een zwaar offer; want lesge
ven in „wereldse" vakken lag hem
niet, althans strookte niet met
zijn aanleg. Zijn diep plichtsbesef
echter en priesterlijke gehoorzaam
heid verlichten zijn natuurlijke te
genzin en zijn leerlingen hebben
daar weinig van gemerkt; want met
blijde opgewektheid vervulde hij
zijn taak, ook op de lagere klassen.
Geheel op streek kwam hij, toen
hij de hogere klassen bereikte, en
vooral de Rhetorica, én ook biecht
vader werd. En tevens leider van
het toneel, waarop hij reeds als
student triomfen had beleefd, o.a.
als aartsvader Jacob (met de staf!)
in Vondels Jozef in Dothan.
1916 bracht in het leven van de
„professor" Huibers een geweldige
verandering; hij wist, dat hij als
„oudste Heer" aan de beurt was
om pastoor te worden. Wat hij zeil
verwachtte, weet ik niet, maar ik
weet wel, wat anderen en vooral
wij, klasgenoten, verwachtten: dat
Huibers wel niet, gelijk del meeste
oud-leraren van Hageveld, zou
gaan naar een middelmatig dorpje,
zo een „standje" tussen eerste en
tweede promotie in. Neen, heus
hem dachten we dadelijk een flinke
stadsparochie toe, waar hij al zijn
gaven rijkelijk kon gebruiken. Maar
de Bisschop dacht er anders over
en benoemde hem tot kapelaan aan
„De Liefde" met opdracht om een
nieuwe parochie te stichten in
Amsterdam-West! Velen onzer
schudden het hoofd: dat is niets
voor Mijnheer Huibers. Tijdelijke
zorgen en beslommeringen, zoals die
zich bij het oprichten van een nog
nieuwe stadsparochie overvloedig
plegen voor te doen en dat mid
den in de eerste wereldoorlog dat
zal hem niet afgaan, meende men.
De uitkomst bewees echter, dat
Mgr. Callier een juistere kijk had
gehad op de gaven en talenten van
prof. Huibers. Deze stuurde geen
bedelbriefkaarten rond en zette
geen meewarige advertenties in de
kranten: neen, hij trok er dapper
zelf op uit, hield een jaar lang
enthousiaste bedelpreken, vooral
in de andere kerken der hoofdstad.
En het resultaat? De kerk, die hij
binnen weinige jaren liet bouwen,
en de parochie, welke hij organi
seerde en bezielde, met de hulp
van zijn bijzondere patrones, onze
L. Vrouw van Altijd Durende Bij
stand, vormen zijn onvergankelijke
roem en kunnen wedijveren met
de beste andere parochies van
Amsterdam. En toen hij in 1928 be
noemd werd tot deken van Hoorn,
erkende iedereen, dat dit een zeer
van God" te zijn. Een geliefd
thema, dat Mgr. gaarne ook bij
andere gelegenheden, ook in zijn
persoonlijke Vastenbrieven, uit
werkte. Die persoonlijke herder
lijke brieven werden in de latere
jaren steeds zeldzamer, omdat de
omstandigheden van de tijd het
dikwijls niet alleen in de bezet
tingstijd! nodig maakten dat de
Hoogwaardige Bisschoppen door
gemeenschappelijke herderlijke
brieven a.h.w. demonstreerden, hoe
zeer de tijd drong tot gezamen
lijke inspanning van alle krach
ten, maar de veronderstelling is
niet te stout, dat Mgr. Huibers even
goed zijn stempel op die brieven
drukte.
En. waar hij kon, benutte hij elke
gelegenheid, om door een even wel
luidend als inhoudrijk woord zijn
godsvertrouwen en zijn apostolische
bezieling over te dragen op zijn ge
hoor, of dat nu de studenten op de
seminaria, de leden van de jeugd
beweging, de arbeiders of de vrou
wen, de boeren of de werkgevers en
zoveel anderen, waren. Men zag en
hoorde Mgr. Huibers bij de bede
vaarten in Lourdes. bij de oorlogs
getroffen in Rotterdam, op een \Verk-
geverscongres in Den Haag, bij de
middenstanders en de L.T.B.-ers, als
ze pelgrimeerden bij Onze Lieve
Vrouw ter Nood van Heiloo, bij alle
groepen van de Katholieke Actie en
in de Stille Omgang.
Men zag hem rondtrekken door
zijn bisdom, om de jeugd nieuwe
geestelijke kracht te schenken door
de toediening van het H. Vormsel
en men mag haast wel aannemen,
dat er geen kerk of kapel meer is
in het Haarlemse Bisdom, of de stem
van Mgr. Huibers heeft er geklon
ken, als hij, in Pontificale Mis of
Lof, bij feestelijke of plechtige ge
legenheid, niet kon nalaten de kan
sel te beklimmen.
„Sub Tuum Praesidium"
Bisschop herder der z i e 1 en
Hoe sprak dat uit de zorg van Mgr.
voor de godsdienstige opvoeding van
de jeugd, ook in het gezin en zijn
onophoudelijke aansporing, de cate
chismus, later de nieuwe catechis
mus ook tot een geregeld en goed
gebruik in het gezin te benutten.
Jeugd, gezin, opvoeding, het was
het alpha en omega van het bis
schoppelijk bestuur van Mgr. Hui
bers. Jeugd en gezin, evenais het
gehele Bisdom, herhaaldelijk door de
Bisschop speciaal toegewijd aan Ma
ria, vooral aan de H. Moeder Maagd
onder de door de Bisschop zo zeer
beminde titel van Onze Lieve Vrouw
van Altijddurende Bijstand. De toe
wijding van het Bisdom aan Maria
heeft mgr. jaarlijks met grote plech
tigheid in zijn Kathedrale kerk ver
nieuwd en jaarlijks klonk in de pers
de oproep van de Bisschop voor de
jaarlijkse novene ter ere van Maria
van Lourdes, van 2 tot 11 Februari.
„Sub Tuum Praesidium", onder de
bijzondere bescherming van Maria
had Mgr. van de aanvang af zijn
bisschoppelijk bestuur gesteld en elk
jaar, behalve toen de sombere tijds
omstandigheden dat niet toelieten,
ging de Bisschop weer met de na
tionale bedevaart naar Lourdes. van
welke bedevaart hij voor zijn bis
schopsbenoeming vele jaren de ge
liefde geestelijke leider was geweest.
Honderden pelgrims en honderden
bewoners van Lourdes kennen Mgr.
als de goede en liefdevolle geeste
lijke leider, een voorbeeld van war
me en kinderlijke verering van de
Heilige Maagd. Waarlijk, de Maria
verering is de grote traditie van zijn
leven geworden. Toen hij tot Bis
schop gekozen werd, waren zijn
eerste woorden: „Maria zal mij hel
pen." En zijn eerste gedachte was:
„Mijn bisschopsleven zal staan en
blijven onder de altijddurende bij
stand en bescherming van Maria,
mijn wapen en mijn devies zullen
daar ook de dankbare uiting van
zijn."
Zware tijden.
Het besturen van het Haarlemse
Bisdom met zijn volkrijke gebieden
en grote steden betekende voor de
Bisschop een zware taak. Zwaar
verdiende beloning was voor zijn
onverdroten ijver en wijs beleid.
Wat hij gepresteerd heeft als
deken van Hoorn (19281935) en
daarna als Bisschop van Haarlem,
dat te schetsen, behoort niet tot
onze taak en laten we gaarne over
aan meer-bevoegden. die daarvan
beter op de hoogte zijn dan wij.
We constateren alleen nog, dat
de volle waarheid is, wat staat
(stond) gedrukt in de tekening op
d)e omslag van Sint Bavo: „heel
het bisdom staat achter de Bis
schop", Mgr. J. P. Huibers, Dank
baar en bewonderend en biddend
dat God hem nog vele jaren moge
sparen voor ons bisdom.
Adr. HOLLENBERG
Em. Deken en Pastoor.
PURMEREND, 5 Augustus 1949.
PERSONALIA
Joannes Petrus Huibers
werd 15 November 1875 te
Amsterdam geboren en is
15 Augustus 1899 priester
gewijd. 15 September 1899
werd hij kapelaan te Moor
drecht, 18 Augustus 1902
kapelaan te Leiden, 21 Sep
tember 1902 leraar aan het
klein seminarie „Hageveld".
Op 7 Mei 1916 kapelaan te
Amsterdam, aan de Chassé-
straat. Op 1 Augustus 1928
deken en pastoor te Hoorn
en op 16 December 1935 Bis
schop van Haarlem. Mgr.
Huibers is o.a. assistent-bis
schop bij de Pauselijke
Troon en ridder in de orde
van de Nederlandse Leeuw.
waren de tijden, door de ernstige
sociale en economische omstandig
heden, al toen Mgr. het bestuur aan
vaardde, zwaarder werden ze nog,
doordat al spoedig na zijn optreden
als hoofd van de Haarlemse Kerk,
de gevaarlijke nieuwe stromingen
van eerst verkapt en later openlijk
heidendom de kop opstaken. Dat al
les werd tot een orkaan van de Kerk
bedreigende stormen, toen na de
oorlogsdagen de bezetting volgde en
de bezetters steeds driester optra
den en ingrepen in de macht en de
bevoegdheid van de Kerk. Mgr.
stond met de andere Bisschoppen pal
en week geen duimbreed waar het
de rechten van de Kerk en het heil
der zielen betrof. Liet Hij niet na,
waar hij maar kon, zijn dioccsanen
te bemoedigen in de velerlei moei
lijkheden van allerlei aard. die hen
bedreigden, op hem was wel in volle
land. Hier ligt de eerste, nijpende,
pijnlijke, beklemmende zorg van
de jubilerende bisschop: er zijn
nieuwe kerken nodig, er is een
achterstand, door de oorlogsom
standigheden en verwoeste en be
schadigde kerken moesten en moe
ten worden herbouwd. Wij twijfe
len er niet aan, of als Maandag de
Vicaris-Generaal het geschenk van
het bisdom zal aanbieden, blijken
zal, dat de Haarlemse katholieken
zich weer niet onbetuigd hebben
gelaten. En zich ook in de toekomst
niet onbetuigd zullen laten, wan
neer mgr. weer een beroep op hun
medewerking doet, om hem te hel
pen, zijn zware zorgen te verlich
ten.
Wanneer de Bisschop, na Zondag
door de jeugd te zijn gehuldigd,
Maandag op plechtige-kerkelijke
wijze zijn gouden priesterfeest viert
zullen met hem de millioenen van
het Haarlemse Bisdom terugzien
op een waardig priesterleven van
vijftig gezegende jaren en het kan
wel niet anders, of deze feestdag,
hoezeer ook overschaduwd door tal
van ernstige zorgen, die het vrien
delijke gelaat van de Bisschop met
nieuwe rimpels hebben doorploegd
zorgen om de geestelijke stormen,
die ook tegen he romp van het
schip der Haarlemse Kerk beuken,
deze feestdag zal de gelovigen van
ons Bisdom met diepe dankbaarheid
rondom de troon van de Bisschop
geschaard zien, met de vaste be
vestiging van vroegere beloften,
mgr. in zijn leven van gebed en
offer daadwerkelijk bij te staan!
Ook, om daardoor de verant
woordelijke arbeid van de Bisschop
te helpen verlichten. Zij kunnen
dat tevens, door ieder op hun ter
rein daadwerkelijk mede te werken
met de verschillende vormen van
katholieke actie en katholieke acti
viteit, welke verscheidene mede
werkers in dit nummer hebben
willen belichten, met de expresse-
lijke bedoeling, bij het gouden
feest van de Bisschop al deze vor
men van apostolaat als het ware
huldigend te laten aantreden, hun
ontwikkeling op dit moment na
deze vijftig jaar te doen blijken en
daardoor een nieuwe propaganda-
stoot te geven voor dit grote werk,
welks bloei en groei de jubileren
de Bisschop zo na aan het hart ligt!
Hoorn. H. N. S.
De Bisschop doet zijn intocht,
kort na zijn benoeming, in de
parochiekerk van St. Cyriacus
te Hoorn.
omvang van toepassing het woord,
dat de tegenwoordige Paus sprak op
het Internationaal Eucharistische
Congres te Boedapest in 1938: „Be
zield met de geest van Christus, ge
dreven door Zijn liefde, Hem zoe
kend en niets anders dan. Zijn eer.
de uitbreiding van Zijn Rijk en de
redding van onze broeders en zus
ters, zij het in of buiten de Kerk,
bereid tot de gehele, onvoorwaarde
lijke belangloze inzet, zonder welke
niets groots of beslissends kan ge
schieden." De Bisschop zielenherder,
stond vooral in die jaren voor ons
als de biddende Bisschop! Bid
dend voor het behoud van het ge
loof. dat bedreigd werd, van de
jeugd, die werd belaagd, van het
gezin, dat in steeds zwaarder om
standigheden kwam, van zijn pries
ters. die in de verdrukking kwamen
en van wie er velen werden opge
sloten in concentratiekampen, van
zijn bonden en verenigingen, die
tijdelijk werden ontbonden....
Kerken verwoest.
Bij dat alles had Mgr. van het be
ging van zijn Pontificaat af de grote
zorg voor de Arme Kerken, het
daarvoor al eerder gestichte Fonds
voor de Arme Kerken in het Bis
dom Haarlem had zijn voortdurende
en veel-omvattende daadwerkelijke
belangstelling. Voortdurend wekte
bij de gelovigen op tot vrijgevigheid
voor dit doel in de halfjaarlijkse
collecten en bij zijn 40-jarig pries
terfeest wilde hij, gelijk nu, geen
ander geschenk dan een voor de ker
ken van zijn bisdom. Onnoemelijk
werden die zorgen verzwaard door
de verwoesting, welke door de oor
logshandelingen in de jaren 1940
1945 onder de kerken van ons bis
dom werd aangericht. Denk
slechts aan Rotterdam, aan Zee
land. aan Den Haag. aan de Wie-
ringermeer en aan de betrekkelijk
kleinere schade, die door bombar
dementen en Duitse barbaarsheden
elders in het bisdom werd aange
richt. Er is berekend, dat tien ker
ken geheel zijn verwoest en dat,
meegeteld de nieuwe kerken, wel
ke toch al nodig waren, in het ge
heel veertig nieuwe kerken nodig
zijn in de steden en op het platte-
DE BISSCHOP bezit krachtens zijn
ambt de volheid van het Priester
schap, Indien derhalve iedere Pries
ter de macht bezit om de H. Gehei
men te bedienen, in het bijzonder
om het H. Misoffer op te dragen, de
zonden te vergeven, dan bezit de
Bisschop deze macht in groter mate,
in de volle mate, in het bijzonder
omdat hij de macht bezit Priesters
te wijden, de macht om aan anderen
mee te delen de macht tot bediening
der H. Geheimen.
Priesterroeping! Het grote
vraagstuk van de priesterroepingen
komt hier naar voren. Volgens de
leer der Katholieke Kerk is het een
dogma het geloof, dat het Priester
schap als een waar Sacrament door
Christus is ingesteld, zodat er nood
zakelijk Priesters moeten zijn in de
Kerk om de Sacramenten toe te
dienen en het Geloof te prediken.
Ieder katholiek weet hoe groot het
gebrek aan Priesters is op de wereld
en hoezeer het leven der gelovigen
daaronder lijdt. Niet alleen in de
Missiegebieden, waar de Missionaris
sen soms voor zulke uitgestrekte
gebieden staan, dat zij slechts eens
of enkele malen per jaar hun gelo
vigen kunnen bezoeken, maar ook in
landen, waar de Kerk sedert eeuwen
is gevestigd.
Wie heeft niet gehoord van de
priesternood in Frankrijk, waar
vooral op het platteland de pastoors
meerdere parochies tegelijk moeten
bedienen. En denk aan Duitsland,
waar in streken die vóór de oorlog
weinig katholieken telden en waar
dus ook weinig priesters waren, door
de volksverhuizingen het aantal ge
lovigen vele malen is vermenigvul
digd, terwijl het aantal priesters nog
minder is geworden ten gevolge van
de oorlog.
Maar ook in ons eigen land vraagt
een intense zielzorg, waardoor het
godsdienstig leven moet worden ver
sterkt en beschermd tegen de invloe
den van het moderne ongeloof, tegen
de achteruitgang van het zedelijk
leven, een groter aantal Priesters,
vraagt de uitbreiding van het geloof
onder de moderne heidenen die God
niet meer kennen en aanbidden, de
vermeerdering van het aantal Pries
ters. Na de oorlog echter is het aan
tal studenten, die zich aanbieden
voor de serfiinaries, ook in Nederland
achteruit gegaan.
Het gezin. Het eerste milieu
waar de roeping tot het Priesterschap
ontstaat en ontwikkelt, is het gezin!
Hoeveel gaat van het katholieke ge
zinsleven uit tot de godsdienstige
vorming der kinderen. Juist door ïn-
godsdienstige opvattingen door het
gebedsleven, door het kerkbezoek,
door het bijwonen der H. Mis, het
lidmaatschap der zuiver godsdien
stige verenigingen draagt het gezin
bij tot de opvoeding der kinderen
tot overtuigde katholieken en be
schermt en ontwikkelt het gezin een
religieuze roeping of een priester
roeping. Het zal zeker niet goed zijn
dat de ouders een kind aansporen
om Priester te worden en dit is ook
niet nodig. God zelf zal dit verlan
gen in de ziel van het kind neerleg
gen. Maar indien de sfeer- van het
gezin niet godsdienstig is, indien
ouders en kinderen sterk ingesteld
zijn op alle genoegens die de wereld
geeft en zich tevreden stellen met
een minimale of geringe vervulling
van hun godsdienstige plichten, hoe
zal dan zulk een goddelijk verlangen
naar het Priesterschap zich kunnen
ontwikkelen? Misschien zal het zich
nimmer durven uiten, toch zeker
niet versterkt worden. Zelfs op la
tere leeftijd kan de sfeer van zulk
een gezin het verlangen, de roeping
tot een priesterlijke of kloosterlijke
staat in een zoon of dochter aan
tasten, en doen verdwijnen.
Het Seminabie. Als deze roe
ping de eerste en belangrijkste ont
wikkeling heeft gevonden in het ge
zin, dan is de aangewezen plaats om
haar verder te ontwikkelen, het Se
minarie. De Priester zal de gelovigen
moeten heiligen en onderrichten;
dan is op de eerste plaats nodig dat
hij zelf tot heiligheid gevormd wordt
en diepgaand onderwezen in de leer
des geloofs. Daartoe heeft de Kerk
de seminaries gesticht. Gedurende
twaalf jaren wordt de seminarist on
derricht, opdat hij als een ontwik
keld man zal kunnen verschijnen en
vooral het Geloof zal kunnen ver
dedigen tegen het ongeloof en zal
kunnen uiteenzetten voor allen die
aan zijn priesterlijke zorg zullen
worden toevertrouwd.
De H. Paulus vermaant zijn leer
ling Timotius: „Leg aan niemand
overijld de handen op en maak u
niet schuldig aan de zonden van
anderen." Als de Bisschop dus de
handen gaat opleggen, moet hij we
ten of de candidaten voor het Pries
terschap deze uitverkiezing waardig
zijn, of zij de last van dit Ambt kun
nen dragen. Deze verantwoordelijke
taak, de vorming en voorbereiding
zijner priesters, oefent hij uit door
het Seminarie. Vandaar de nauwe
band tussen Bisschop en Seminarie,
vandaar het feit dat de Bisschop zelf
de eerste bestuurder is van het Se
minarie, vandaar zijn herhaalde aan
wezigheid, zijn meevieren van de
grote kerkelijke feestdagen op het
Seminarie; reeds op het klein semi
narie en in toenemende mate op het
groot-seminarie
Zelf ontving onze Bisschop zijn
geestelijke en wetenschappelijke vor
ming in deze seminaries. Toen hij
op 12 Maart j.l. aan enkele semina
risten in Warmond de wijding van
het subdiakonaat ging toedienen, zei
hij: „Het is nu vijftig jaren geleden
dat ik zelf in deze kapel het sub
diakonaat ontving uit de handen van
Mgr. Bottemanne, nu zal ik dezelfdr
wijding aan anderen toedienen."
Zuiverder kan de band van de
Bisschop met het Seminarie niet
worden aangegeven.'
God geve hem talrijke en waar
dige Priesters voor zijn bisdom.
Mogen onze katholieke gezinnen hier
toe de beste grondslag bieden, mogen
onze seminaries hieraan de beste
ontwikkeling geven.
Dr. J. G. M. WILLEBRANDS, pr.
Warmond.
Portret van Mgr. Huibers, als
pastoor te Amsterdam, uit het
jaar 1926.