Minister Mansholt heeft geleerd
het juiste midden te zoeken
Een Jan Salie-geest
De Koningskwestie in het
land der Belgen
DE NEDERLANDSE HOUTHAKKERS
uit het Zwarte Woud verdwenen
Wat gebeurt er achter de
schermen van het Parlement?
Haverr
Haagse brief
Van het Binnenlandse Front
Zware hypotheek op het politieke leven
Zij wonnen in 3,5 jaar 230.000 kub. M.
hout voor wederopbouw
Zwaar leven
vol avontuur en
romantiek
Stalen di
Tandarts Kol
AFWEZI
Fli
slagersbedie
MEISJE 0
JUFFROUV
PAG. 4
(Van onze parlementaire redacteur)
Zeker tot Kerstmis is het nu weer hoogseizoen op het Binnenhof.
Vorige week werden twee hoofdstukken van de Rijksbegroting
nagenoeg afgedaan: „Landbouw, Visserij en Voedselvoorzie
ning" en „Binnenlandse Zaken". Toen minister Mansholt zijn
rede hield, had het een ogenblik de schijn alsof hij aan een
feestelijke maaltijd sprak. Het was een goed jaar geweest en
men mocht tevreden zijn. Hij dronk op de agrariërs, die zich
kranig hadden geweerd, er was dit jaar zelfs voor het eerst een
exportsaldo en de agrariërs waren van hun kant ook zeker niet
ontevreden over de bewindsman. Zoals hij daar stond, nog jong,
maar wijs en evenwichtig, viel het ook nog weer eens op hoe
zeer deze man in de loop der jaren in het ministeriële ambt is
gegroeid.
Interessant was het debat tussen
de jeugdige dr. Vondeling en de be
jaarde, maar nog altijd agressieve
heer v. d. Heuvel. Heeft minister
Mansholt geleerd het juiste midden
te zoeken, zijn partijgenoot Vonde
ling blijft er bij de uitgesproken
socialistische weg de beste te vin
den. Zo ook nu. Zijn ideaal was een
rationeel grondgebruik. Er moest
controle komen op het gebruik van
de grond en ook moest de boer zelf
aan bepaalde eisen beantwoorden.
„Hoort gij, boeren!" riep de anti
revolutionaire agrariër daarop uit,
„deze jonge socialist wil U in Uw
vrijheid beperken, ja, hij zou U zelfs
op Uw geschiktheid willen laten
keuren!" Maar de rode Fries met
de wat eigenaardige scherpe stem
gaf zich maar niet zo gewonnen.
Was de boer ook al vóór de oor
log niet in zijn vrijheid beperkt,
maar toen door maatregelen, waar
achter geen enkel plan school? En
wat de geschiktheid betreft, wist
de heer v. d. Heuvel dan niet, dat
er ook voor middenstanders reeds
lang vestigingseisen golden? Dat
was zeker geen kwaad verweer, te
meer niet omdat dr. Vondeling zich
tevens op uitspraken van de heer
Louwes kon beroepen en op Kamer
leden van onverdachte pluimage,
die zelfs die dag nog weer opzij het
incidentele-beschermende maatre
gelen hadden aangedrongen.
En inderdaad, de ontwikkeling in
de agrarische sector is op het ogen
blik een zeer merkwaardige. Eerst
was het zo, dat men alsmaar om
vrijheid riep, maar nu die grotere
vrijheid er eenmaal is, blijft men
toch graag op do Overheid rekenen
voor het geval het mis zou gaan.
Een dergelijke gedachtengang is
overigens zeker niet ongezond,
maar zij bewijst, dat sterker
dan - andere sectoren by de
agrariërs het gevoel leefi dat de
tijd van de ongebonden vrijheid
voorgoed voorbij is.
De heer v. d. Heuvel ziet dat al
les van over zijn bril aan en hij
verzucht: Natuurlijk, als maatrege
len nodig zijn, moeten ze er komen.
Voor mijn gevoel blijven ze echter
een noodzakelijk kwaad. Ik wil het
beginsel van de vrijheid in elk ge
val houden". Enerzijds dus liefde
voor de vrijheid, anderzijds liefde
voor de ordening. De juiste ver
menging van beide zal zeker bij de
heer v. d. Heuvel wel geen ingang
meer kunnen vinden, maar toch, wij
geloven dat het juist die kant uit
moet en de hele ontwikkeling in de
agrarische sector wijst daar trou
wens op. De kleine, sonoor gestem
de heer Emmens uit het Westland
vroeg later in het debat om een
toporgaan, dat de productie zou
kunnen regelen. Eventueel een taak
voor de P.O.B., antwoordde minis
ter Mansholt terecht en dit korte
woord rondde voor ons gevoel de
discussie op de meest juiste wijze
af.
Er waren meer punten in dit
debat, waarbij men nog graag een
ogenblik zou willen stilstaan. Wjj
denken hierbij aan de uitstekende
rede van de katholieke agrariër
Bngclbertink, de man uit het land
van de Dinkel. Zijn rede was vooral
daarom zo gelukkig, omdat hij hier
mede bewees dat ook een geweste
lijk afgevaardigde de vraagstukken
breed kan bezien. Het was goed re
gering en volk nog eens weer op
dat grote probleem te wijzen van
een groeiende plattelandsbevolking,
die uit zjjn bedrijfsgrenzen barst en
waarvoor dus andere arbeidsmoge
lijkheden zullen moeten worden ge
vonden. Rustig maar ernstig bracht
de nog altijd vitale heer Groen uit
de kop van Noord-Holland het te
kort aan katholieke land- en tuin
bouwscholen ter sprake. Over en
weer werd het allemaal bedekt ge
zegd, maar de minister weet nu,
dat in dit land, waar de katholieken
altijd op hun qui vive moeten blij
ven, geen aanleiding moet worden
gegeven tot een nieuwe school
strijd
Bjj „Binnenlandse Zaken" was er
op de eerste plaats het debuut van
minister Teulings. Men zou zeggen,
dat het toch weinig verschil maakt
op de katheder of achter de rege
ringstafel te staan, maar in de
praetijk is al vaak gebleken dat dit
toch zeer zeker niet het zelfde is.
Ook de heer Teulings was in het
begin nog een beetje onzeker, maar
later begon hij toch ai aardig op
toeren te draaien.
Aan deze minister viel het twij
felachtig genoegen te beurt om de
verhoging van de ministerssalaris
sen te moeten verdedigen. Mis
schien heeft minister Lieftinck wel
gedacht: De geachte afgevaardigde
heeft mjj vroeger zo dikwijls dwars
gezeten, laat hij nu ook voor mij
maar eens een vuiltje opknappen!
Men weet dat deze verhogingen
niet bedoeld zjjn als verhogingen
zonder meer. Het is een tegemoet
koming in hogere representatie
kosten. Dat de regering zelfs in
deze tijd met dit voorstel gekomen
is, moet wel een bewijs zijn, dat
het strikt noodzakelijk was, Twee_
pas buiten het Kamergebouw hoor
de men er achter al honende op
merkingen over en wij vrezen dan
ook wel, dat de demagogie met een
en ander haar voordeel zal weten
te doen. Hoe het zij, een en ander
geeft ons weer meer recht om op
noodtoestanden onder het volk te
wijzen, die zeker niet minder drin
gend verbetering behoeven.
Bij „Binnenlandse Zaken" is de
Kamer terecht nog eens weer met
kracht opgekomen voor de belan
gen van de in Overheidsdienst ge-
pensionneerden. De hen verleende
duurtetoeslag is beslist onvol
doende. De Brielse burgemeester
Van Sleen, nog altijd de oude
S.D.A.P.-fox-terrier, deed dat op
wel zeer originele wijze. Hij begon
met een minuut stilte in acht te
nemen voor zijn desbetreffend
voorstel, dat op het departement
een laatste rustplaats scheen te
hebben gevonden De katholieke af
gevaardigde Dassen, thans drost
van Ttiddem, viel hem met klem
bij. Een jonge afgevaardigde moet
men tijd gunnen cm zich te ontwik'
kelen Hoe -vaar deze uitspraak is
bewees deze thans met gemak en
élan pleitende jonge Limburger.
Verheugend was het tenslotte van
de minister te mogen vernemen
dat er voor de gepensionneerden
inderdaad een nieuwe verbetering
te wachten is. Hbpenljjk duurt het
niet te lang. Hier gaat het in elk
geval om de eerste levensbe
hoeften.
Speelde dit alles vóór de scher
men, hetgeen achter de schermen
van het parlement gebeurt, is in
deze dagen zeker niet minder be
langrijk. Bjj de P. v. d. A. en de
K.V.P. !s men overtuigd de resul
taten van de Ronde Tafelconferen
tie te willen of te moeten aanvaar
den. In de twee andere „regerings
partijen" bestaan op dit punt ech
ter nog grote spanningen. Een deel
van de Chr. Historische Kamer
fractie, waarschijnlijk vier leden,
zal zeker tegenstemmen. Dit zou
voor het bereiken van de twee
derde meerderheid van minder be
lang zjjn, mits men zeker kon zijn
van alle V.V.D.-stemmen. Ook daar
is echter bij sommigen nog aarze
ling.
Hoezeer het op een stem gaat
aankomen, blijkt wel uit het feit,
dat de V.V.D. Mevr. Fortanier—
de Wit uit Lake Succes heeft terug
geroepen. Toch maakt men zich in
politieke kringen tenslotte minder
zorg over de uitslag in de Tweede
dan in de Eerste Kamer. Daar zal
de hele Chr. Historische fractie te
genstemmen en wordt de houding
van de uit drie leden bestaande V.
V.D.-fractie, waarvan momenteel
de heer Bierema ziek is, dus wel
van zeer veel gewicht. Zouden zij
tegenstemmen en met die mogelijk
heid moet men wel degelijk reke
ning houden, dan haalt het wets
ontwerp niet de vereiste meerder
heid. Maar wat dan? Wie zich deze
vraag stelt, kan bijna niet geloven,
dat het zover zou kunnen komeu
Nieuwe verkiezingen zouden het
gevolg moeten zijn, met een
hartstochtelijke verkiezingsstrijd
als wellicht nooit tevoren. De C H.
U. zou uiteen splijten en hetzelfde
geldt wellicht voor de V.V.D., ten
zij deze de verkiezingsstrijd met 'n
afwijzing zou willen ingaan. Een
nieuwe groep van liberalen heeft
zich inmiddels reeds aangekon
digd. En ook bij de K.V.P. zouden
zich wellicht grote spanningen gaan
voordoen. Doch dit alles daargela
ten, klemt de vraag hoe de wereld
en hoe vooral Indonesië zou reage
ren. Aansturen op een andere op
lossing, houdt tevens het dodelij
ke gevaar in van alles te verliezen.
Het is dan ook deze vraag, die
sommige Kamerleden in deze da
gen nog martelt en die hen de ver
antwoordelijkheid van hun ambt
zwaarder dan ooit doet gevoelen.
Het „Handelsblad" bevatte de
zer dagen wel een hoogst merk.
waardig en ook enigermate angst
wekkend artikel, dat eigenlijk
hierop neer kwam, dat de moge
lijkheid voor onze jongens in In
donesië, om na hun demobilisatie
een bestaan te vinden in Nieuw
Zeeland en Australië, practisch ver
keken is, en wel doordat uit de
opgedane ervaringen blijkt, dat de
jongens, die voor emigratie in aan
merking kwamen, zulke hoge eisen
stelden, dat de verwezenlijking er
van onmogelijk was. De een keerde
terug, omdat in het gebied, waar
hij kwam helemaal geen electrisch
licht was; de ander wilde niet
wachten totdat er een huis voor
hem beschikbaar was en een der
de viel het werk, dat hij moest
doen tegen, het was nog zwaarder
dan bij hem thuis en daarvoor ging
hij niet emigreren. Als deze din
gen juist zijn, en we kunnen er
moeilijk aan twijfelen, dan is dit
toch wel heel erg. Denken nu deze
jongens als ze straks uit Indonesië
naar Holland komen, dat voor die
80.000 jonge kerels, hier in Neder
land de gemakkelijke baantjes op
gescheept liggen? Dat er hier over
al direct een huis voor hen gereed
staat? Dat zal dan een bittere ont-
12 paarden, aangekocht door de Egyptische regering voor het
leger, werden in het Royal Albert dok te Londen aan boord
gebracht van het stoomschip „Umaria".
goocheling worden. Maar helaas
niet alleen voor hen, maar ook voor
al hun landgenoten. Ook bij de
snel uitbreidende bevolking in ons
land, waardoor elk jaar ruim 40.000
mensen op de arbeidsmarkt komen
voor een bestaan, zal er zwaar en
moeilijk pionierswerk moeten wor.
den verricht, om voor al deze men
sen een bestaan te vinden.
En het is zeer kortzichtig gere
deneerd van deze jonge kerels,
wanneer ze nu zeggen: „We zijn
drie jaar van huis geweest, laten
nu anderen maar emigreren". Ten
eerste krijgen deze anderen geen
kans, want juist voor deze gedemo-
biliseerden was door de regerin
gen van Australië en Nieuw Zee
land een gunstige regeling getrof
fen voor emigratie en ten tweede,
deze jonglens zullen spoedig ge
noeg ervaren, hoe dom zij gehan
deld hebben, want de kans voor een
goede levenspositie welke hen hier
geboden werd, krijgen ze in eigen
vaderland zeker niet terug.
Maar het ergste is nog, dat deze
houding van Ned. jonge kerels
noodlottige gevolgen zal hebben
voor het héle emigratie-vraagstuk.
En toch zonder emigratie zal Ne
derland nooit het grote overschot
op de arbeidsmarkt kunnen op
vangen. En nu gebleken is, dat Ne
derlanders te verwend zijn voor
emigratie, zal men in deze lan
den, waar men emigranten nog wel
gebruiken kan, wel elders deze
arbeidskrachten gaan zoeken. De
plaatsen, welke wij vrijwillig vrij
geven worden gaarne door ande
ren bezet.
EEN LECE FLES MET
KOSTBARE INHOUD
WINSCHOTEN. Dezer dagen
kwam bii een zaak in de Lange-
straat te Winschoten een Braban
der met een briefje, namens een
Engelsman uit Martesham. een
briefje waarop de man maar liefst
een mud koren, een nieuw cos-
tuum en een paar schoenen kon
krijgen.
Aanvankelijk zette de zakenman
vreemde ogen op, doch toen her
innerde hij zich die vrolijke avond
aan boord van de boot, die de
Winschoter voetballers terug
bracht van een bezoek aan Houns-
low. Op die le Septembernacht
schreven ze een brief, met de beste
wensen voor de vinder en de op
somming van de genoemde goede
ren als beloning: stopten 't briefje
in een lege fles en wierpen het
overboord. De brief belandde in
Martesham en de gelukkige En
gelsman zal zijn beloofde goede
ren krijgen.
In de Denham filmstudio's in Buckinghamshire wordt op het
Ogenblik de film „Momiigg Departure" (Afvaart morgen) ver
vaardigd, die over het leven op een onderzeeër handelt. Hier
ziet u een ontmoeting op de onderzeeër „Trojan" tussen twee
leden van de Engelse marine (rechts en tweede van rechts) en
de „Piraat" Lange Jan Zilver (tweede van links), welke rol
wordt gespeeld door Robert Newton, en twee andere piraten
Pat Troughton en John Cregson).
BRUSSEL, November Het ziet er naar uit, dat de rware
hypotheek die op het Belgische politieke leven drukt de
Koningskwestie haar oplossing tegemoet gaat, nu half Januari
de x-g. „Volksraadpleging" xal plaats hebben. Er xijn weer
enkele nieuwe bijxonderheden bekend geworden, die op de
houding der socialisten wel een xeer eigenaardig licht werpen.
Op 3 November vierde de Ko
ning zijn 48e verjaardag. Nog al
tijd geïdt het formele excuse, dat
hij „door 's vijands toedoen" in de
onmogelijkheid verkeert te rege
ren, maar men weet nu onder
hand wel wat hieronder practisch
moet worden verstaan.
Niet de voormalige vijand van
België, maar België zelf, althans
een deel daarvan, poogt de terug
keer van de vorst te verhinderen.
Uit de radioredevoeringen van
Spaak en Van Acker over de
volksraadpleging is wel gebleken,
dat de socialisten hun verzet nog
niet opgeven en dat het land mis
schien nog een paar bewogen
maanden te wachten staan. In
C.V.P.-kringen is men dienaan
gaande niet geheel zonder zorg.
De opzet der socialisten is kenne
lijk niet alleen, in de volksraad
pleging de tendenz te brengen van
De Nederlandse houtkap in het Zwarte Woud is ten einde.
Twee- tot driehonderd stoere Hollandse knapen hebben in drie
en een half jaar 230.000 kub. M. hout bij elkaar gekapt en
daarmede de wederopbouw in ons land gedurende de moeilijkste
jaren een onschatbare dienst bewexen. Het leven in dit indruk
wekkend natuurreservaat was xwaar, maar xó aantrekkelijk, dat
xich viermaal xoveel arbeiders voor uitxending meldden, dan
er geplaatst konden worden. Daar waar dag in dag uit de vallende
woudreuxen de grond deden dreunen, waar niet minder dan 72
buitenlandse ondernemingen in opdracht van hun regeringen
hout voor de wederopbouw kapten, daar heerst thans de majes-
tueuse stilte van de verlatenheid.
gelijks zendingen groenten en vlees
uit Nederland aangeroerd, het Ro
de Kruis had een rr. disch station
en twee verspreid liggende hulp
posten ingericht en een bibliotheek,
ontspanningsavonden en voetbal
wedstrijden brachten de nodige re
creatie. Ondanks de onbekendheid
met het werk en het vrrj hoge on-
gevallencijfer, deed zich in het Ne
derlandse kamp slechts én dodelijk
ongeval voor. Talrijker waren de
zware en licht gewonden, doch Dr.
de Groot en zijn staf en de speciale
koeriers, die ettelijke millioenen
peneciline aanvoerden, slaagden er
in, veel onheil te keren.
Flinke lonen.
Was de beloning even aantrekke
lijk als het werk in deze omgeving
onderbraken we het overzicht. De
kerels hebben als paarden gewerkt,
vervolgde Ir. Hanraets en zü maak
ten goede weeklonen. Dit loon werd
wekelijks door de Grontmij recht
streeks aar. de huisvrouwen in Ne
derland toegezonden, terwijl de
houthakkers in Duitsland een zak
geld kregen, dat overeenkwam met
f 5.Dit was voldoende omdat
voor recreatie uitstekend gezorgd
werd en bovendien bood deze rege
ling het voordeel dat de mensen
weinig kans voor het maken van
bokkesprongen werd gegeven. Men
mag aannemen, dat mede daardoor
excessen zijn voorkomen. Trouwens
niet iedereen kwam voor uitzending
in aanmerking. Toen in 1948 een
oproep werd geplaatst voor de ver
vulling van 250 houthakkersplaat
sen, meldden zich niet minder dan
duizend gegadigden, waardoor een
scherpe selectie kon worden toege
past Van 1 Nov. 1948 tot 1 April
1949, toen het werk moest worden
onderbroken, ontvingen de arbei
ders geen wachtgeld, doch de ani
mo was zo groot, dat op 1 April
1949, alle arbeiders zich opnieuw
meldden voor de volgende campag
ne.
Don Quichotte.
Al konden onze mensen, die over
weinig Marken beschikten, geen al
te zotte dingen doen, aan avontuur
en romantiek heeft het hen niet
ontbroken. Want het gebied van het
Zwarte Woud is arm, aan mannen,
wjjl die vrijwel alle dienst moesten
doen aan het Russische front. Veel
van deze jongens zijn niet terugge
keerd. Het is dan ook niet by uit
sluitend hout gebleven dat er werd
gehaald. Heel wat Schwarzwald-
Madel zijn bezweken voor de avan
ces van onze Nederlandse jongens,
waarvan er verschillende een zeer
goed huwelijk hebben gesloten.
Twee hunner huwden zelfs met
fabrikantendochters. Waarmede
geenszins gezegd wil zijn, dat de
Nederlanders hun vrjje tijd door
brachten met harten-jagen. Veeleer
hadden zij er plezier in wat branie
te schoppen en de omstandigheid
dat zij om practische redenen in
oude militaire uniformen waren ge
stoken, bood hun onverwachte mo
gelijkheden. Want in minder dan
geen tijd kochten zij zich goudglan
zende strepen, wieletjes, tressen en
zelfs sterren en tuigden hun unifor
men daarmede op.
Het was niet alleen deze wonder
lijke schittering van uniformen, die
het Duitse oog verblindden, boven
dien waren de meeste Nederlanders
in door de Franse bezetting gevor
derde hotels ingekwartierd. Het
wemelde in die tjjd in het ma-
jestueuse Zwarte Woud van hoge
Hollandse Pieten en onnodig te
zeggen welk een imposante indruk
deze Don Quichotte's op de Duitse
Nederland had Slechts één onder
neming n.l. de Grontmij belast met
houtkap in het Zwarte Woud. Op
het voornemen om militairen met
deze opdracht te belasten, was de
regering wijselijk terug gekomen,
want zelfs voor een onderneming
als de Grontmij, die met de uitvoe
ring van grote werken reeds zo
vele onschatbare ervaringen had
opgedaan, was de opgaaf niet ge
makkelijk. Zulks bleek tijdens een
onderhoud met Ir. J. M. J. Han
raets, directeur van de Grontmij,
die ons vertelde van de schier on-
over" „manlijke moeilijkheden aleer
in 1946 de houtwinning goed op
gang kon kome:. Onze arbeiders
waren natuurlijk geen vakbekwame
bosarbeiders dat zijn ze nu wel
en ze doen voor de Duitse bosarbei
ders niet onder. De werktuigen en
vervoermiddelen die van een spe
ciale constructie moesten wezen in
verband met de hellingen en stijle
bospaden, moesten in eigen werk
plaats samengesteld worden uit on
derdelen afkomstig van dumps in
Enschede en Deelen. En toen onze
mensen op verschillende punten in
het Zwarte Woud in kampen en ho
tels waren ondergebracht en de
zaak zou gaan draaien, trokken
hooghartige houtvesters, die meen
den alleen verstand van dit werk
te hebben, laatdunkend hun schou
ders op. Thans denken ze er anders
over. Van onze mensen leerden zij
de gemechaniseerde houtkap, waar
aan in het Zwarte Wou< nimmer
is gedacht.
Tamelijk onverwachts is dit na
jaar aan de Zwarte Woud-romance
een einde gekomen. De bezettende
mogendheden beslisten n.l. dat de
uitvoer van onbewerkt hout uit
Duitsland moest worden stopgezet.
Dit zou betekenen, dat Nederland
Duitse houtzagerijen zou moeten in
schakelen als het hout uit Duits
land wilde betrekken en Uitschake
ling van 40 Nederlandse houtzage
rijen, die tot nu toe. de boomstam
men bewerkten. Dit zou dollars
kosten en dus werd aan de onder
neming in het Zwarte Woud een
einde gemaakt.
De buit is binnen.
Door voornoemde maatregel
werd menig land getroffen, omdat
het gekochte hout niet op tijd ge
kapt en weggevoerd kon worden.
Hierin is Nederland gelukkiger ge
weest. Alle gekochte, en aan de
Franse bezetting betaalde hout
werd op tjjd naar Nederland ver
scheept. 230.000 kub.m. waardevol
hout was de productie geweest van
13 k 14.000 manweken. Deze hoe
veelheid stond gelijk met ongeveer
161.000 kub.m. bes-.ekhout, een hoe
veelheid welke de bouw van ruim
21.000 woningen mogelijk maakte.
De uitzonderlijk mooie omgeving,
de voortreffelijke verzorging en de
romantische sfeer maakten het
houthakken in het Zwarte Woud
tot een begerenswaardig baantje.
De mensen werden gegrepen door
de fascinerende schoonheid van dit
woud, waar in de wintermaanden
niet gewerkt werd. De sociale, me
dische en culturele verzorging door
eigen diensten was voortreffelijk en
droeg in belangrijke mate bij tot
het succes dat deze uitzending be
reikte. Voor de keuken werden da-
bevolking maakten. Maar toen in
1948 onze houthakkers hun vrien
den in Nederland wilden laten de
len in de humor van deze Schwarz-
wald-Köpenickade en getooid met
sterren, strepen en tressen de grens
wilden passeren, maakte de Neder
landse grenswacht daaraan een ein
de en werden de Köpenickade-pak-
jes ingehouden.
Nederland maakte goede
beurt.
Op onze vraag of onze mensen
veel tegenwerking hebben onder
vonden van de Duitse bevolking,
gaf de heer Hanraets een ontken
nend antwoord. Opmerkelijk was
het dat in die vier jaar geen enkele
bosbrand van enige betekenis in het
Zwarte Woud zich voordeed. De
kleine man vond die houtkap ten
behoeve van de geteisterde gebie
den in het buitenland heel gewoon
en haast vanzelfsprekend. De meer
intellectuelen namen een meer af
zijdige houding aan en hun onver
mijdelijke medewerking droeg een
lijdelijk karakter. Dat werd later
ook weer beter toen de Nederland
se ploeg zich een goede reputatie
had verworven.
In tegenstelling tot menige
andere buitenlandse ploeg, zorg
den de Nederlanders ervoor, dat zo
weinig mogelijk schade werd ver
oorzaakt bij nieuwe aanplant en
anderszins. Maar ook bij inkwar
tiering in hotels waren Nederlan
ders geziene gasten, omdat van
hen vast stond, dat brj vertrek het
hotel in goed onderhouden staat
zou worden achtergelaten.
Trouwens ook onze bosarbeiders
en vooral onze chauffeurs stonden
bjj de bevolking zeer goed aange
schreven- Allen zijn thans terug in
Nederland en voor zover kon wor
den nagegaan, werden deze flinke
arbeiders alle weer in het arbeids
proces ingeschakeld. Zonder ver
lies van deviezen was een flink
kwantum hout gewonnen, want
zelfs het transport van Karlsruhe
naar Nederland geschiedde met
rijnaken.
Zo behoort dan weer de Schwarz-
wald-onderneming tot het verleden.
Zij heeft volkomen aan de verwach
tingen beantwoord.
Rumoer in de
Zuid Molukkenraad
AMBON, 23 Nov. (Aneta).
In de Maandag gehouden verga
dering van de Zuid Molukkenraad
ontstond een meningsverschil, dat
zo hoog opliep, dat de leden elkaar
de deur uitwerkten. Het lid van
de raad, dr. Sitanala, heeft als lid
bedankt: naar verluidt zou het lid
Machmud hetzelfde voornemen
hebben.
de Vlaams-Waalse en de C.V.P.-
linkse tegenstelling, zodat de ko
ning uiteindelijk uit het strijdperk
te voorschijn zou komen als vorst
van slechts een deel des volks,
maar hun voortdurend hameren
op de ongrondwettelijkheid der
volksraadpleging doet ook ver
moeden, dat zij al bij voorbaat
pogen aan de consequenties van
een voor Leopold gunstige uitslag
te ontkomen.
Met reden zou men hun kunnen
verwijten, dat het mobiliseren van
de straat, waarmee de socialisten
blijven dreigen, hun eigen grond
wettelijkheid wel in een bijzonder
merkwaardig licht plaatst, maar
dit argument laat hun blijkbaar
koud. Evenmin als zij gevoelig zijn
voor de tegenwerping, dat de
Grondwet, als zij al niet van een
volksraadpleging spreekt, iets der
gelijks ook niet verbiedt.
De Man dreigt 'n boekje
open te doen.
Inmiddels valt het op, dat het
argument van 's konings „colla
boratie" met de vijand helemaal
uit de circulatie is verdwenen.
Blijkbaar is het geen goede munt
meer, en daar is dan ook reden
voor.
Want in Bern zit nog altijd de
voormalige socialistische premier
Hendrik de Man, die zegt over
documenten te beschikken, waar
uit zou blijken, dat niet koning
Leopold, maar de naar Frankrijk
gevluchte Pierlot en sommige zij
ner ministers in 1940 slap in de
knieën zijn geweest. Hij beweert
o.a., dat genoemde heren toen
vruchteloos hebben getracht met
de Duitse regering in contact te
komen, met het doel een afzonder
lijke vrede te sluiten.
Deze De Man nu heeft het voor
nemen te kennen gegeven per
soonlijk aanwezig te zullen zijn
bij de nieuwe behandeling van
zijn proces. En sinds dat bekend
is geworden, zjjn afgezanten van
de socialistische partij a.h.w. niet
weg te slaan van De Man's ver
blijfplaats te Bern.
We hebben overigens de indruk,
dat de socialisten bezig zijn hard
terrein te verliezen. Hun argu
menten „doen" het niet meer. Te
gen het voornaamste van die ar
gumenten, n.l. dat Leopold on
grondwettelijk handelde door zijn
regering niet naar het buitenland
te volgen, voert een blad als de
Daily Telegraph terecht aan, dat
dan zijn vader, koning Albert, in
19141918 al niet minder ongrond
wettelijk deed. Ook hij weigerde
destijds zijn troepen te verlaten,
het verschil is alleen, dat de toen
malige ministerpresident De Bro-
queville in die dagen bij hem
bleef, terwijl Pierlot de plaat poet
ste. Belangrijk is ook wat „Het
Laatste Nieuws" in herinnering
brengt. Dit blad wijst er op, dat
de Belgische regering te Londen
de gehele oorlog lang steeds de
nadruk legde op het feit, dat de
koning zich alleen als opperbevel
hebber had overgegeven. Met an
dere woorden: wat toen als niet-
ongrondwettig werd voorgesteld,
moet thans niet als ongrondwettig
worden veroordeeld.
Bij wijze van vrolijke noot ver
tellen we nog, dat er zo pas weer
een nieuw boek tegen de koning
is verschenen. Het is van de hand
van zekere Houdret, een man, die
wegens oplichting en diefstal ten
bedrage van een tiental millioen
francs tot enkele jaren gevange
nisstraf werd veroordeeld. Men
make nu zelf maar uit, wie het
meest te beklagen valt: de koning,
die het moet gedogen, dat hij door
een dief wordt aangerand, of de
koningshaters, die nu ook al een
flessentrekker als propagandist
hebben bij gekregen.
270.000 gecontroleerde
werklozen.
Voor 's lands welzijn is het te
hopen, dat het koningsvraagstuk
weldra volledig kan worden ge
liquideerd, immers de economi
sche toestand verslechtert met de
dag. Het aantal gecontroleerde
werklozen is thans reeds opgelo
pen tot 270.000, en de eigenlijke
winterwerkloosheid moet nog ko-
De 63-jarige Duitse chemiker
Paul Muller, die met zijn 18-
jarige dochter Aga precies een
maand geleden op weg naar
Brazilië in Engeland strandde,
is thans weer op die basis te
ruggekeerd. Het valt het twee
tal niet mee om in een zestien-
voets zeilboot met behulp van
slechts een schoolatlas als kom
pas het nieuwe vaderland te
bereiken.
men. In de Antwerpse haven is
de bedrijvigheid, mede als gevolg
van de te geringe devaluatie, te
ruggelopen tot een peil, dat men
gerust catastrophaal kan noemen.
Het merkwaardige feit doet zich
voor, dat iedereen in België ervan
overtuigd is, dat de onvoldoende
devaluatie voor een niet gering
deel schuld draagt aan deze ver
slechtering, maar dat geen auto
riteit het waagt dit in het open
baar te verkondigen.
Dit komt, omdat de socialisten
nu in de oppositie staan en nie
mand zich bloot wil stellen aan
demagogische aanvallen van die
zijde. Pas als opnieuw een rege
ring van nationale concentratie
het ideaal van Eyskens wordt
gevormd, zal men de dingen weer
bij hun naam durven noemen.
Maar eerst moet de koningskwes
tie zijn opgelost. Zolang dat niet
is gebeurd, zal er wel niet met
ingrijpende middelen gedokterd
worden aan de economische toe
stand, maar blijft het bij injecties,
die tijdelijke verlichting kunnen
geven, zoals credieten voor pu
blieke werken, administratieve be
zuinigingen en verhoging van de
credieten ter bevordering van het
verkeer op de Antwerpse haven,
tot welke maatregelen de regering
juist een week geleden heeft be
sloten.
Wederom is
aan de Buitei
damwand! A
sprekken gew
tof een begrij
haven zelf en
dit begrip we
object is aan
gevoegd, die i
interesse staai
De
Thans komt c
Buitenhaven wa
delpunt van de
staan. Enkele d
zijn de verschill
toestellen aange
er nog meer. 1
heeft men de g!
inmiddels afgebi
en de Marinesc
obstakels vrijger
De kolensteige
de andere grote
voor de kolenc
de Rijkswerf wc
gesloopt. En d»
tussen de Zeedc
rineschutsluis in
opgehoogd en
zodat deze gelijk
te liggen!
Het half verga
dwijnt. Met grot
de tegenwoordig!
ven, doch niet
denkbeeldige hor
op de weg te
ligt in het verlei
venkant van het
plankier.
Allereerst
Allereerst begii
se Ballast maats,
werk in uitvoer!
aanbrengen van
wand, juist op d
Familieberi
27 Nov. 1949
heer
m. groot
Blokkerweg, pos
petoren, de dag
denken dat hij
geleden benoem
tot mede-directf
Onderl, Brandw;
Mij. voor Roeren
deren, gevestigd
Schermeer.
Het
4>4>4>4>4>4"|,4"l>4-4-4
-> 4.4.
1914 1 Decembe
Op 1 December a.
mijn echtgenoot 1
vader het 35-ja
staan te herdenk
het Timmer- en
mersbedrijf
A. VERBERNE
Varnebroek
De gezongen H.
dankbaarheid zal
opgedragen om 9
de St. Jozefkerk.
Receptie van 1.30
Alkmaar, 24 Nov.
Lindelaan 27.
E. M. Verberne-d
en Ki
1924
Zondag 27 Nov.
wij het zilveren ju
onzer zaak te
Onze geachte c
zeggen wij hartelii
voor het vertrouv
hopen dat waar
blijven.
H.
Alkmaar, Nov. 19
Oudegracht 2.
Receptie van 3-5
het Wapen van 1
kerk.
4,4.4^4.4,4.4
Advertentii
alkmaar
op Vrijdag 25 1
Zaterdag 26 Nove
Gevraagd:
Geen fietswerk. S
G. de Wit, Magda
straat 4.
In herenhuis naaste
Haarlem in R.K. g
4 volw. pers. wordt
per half Dec. of
boven de 25 j„ vot
ken en werken bei
V. g. g. v. Werkste
meerdere hulp aan'
Eigen zitkamer. Bi
1236 Boekh. v. Kui;
Haarlem.
Gevraagd wegens t<
stelling in gezin r
kind, binnen enkel
gen. een KRAAMI
by W. Wester, Mi
weg 283, Heerhugo\
Zuid.
Aangeb. vóór St.
laas Kinderspoortre
rails, tevens een dr
Bontmantel m. 40
len) en een paar Sne
schoenen maat 42.
voordelig. Bevr. Wi
weg 354, Alkmaar.
Aangeboden een i
Duitse kruissn. PI
f eiken omb.). Jan
Brink, muz.leraar, S
str. 65, Alkmaar.
Te koop: alle so<
jonge VRUCHTBOI
Adres C. Danen
Veenhuizerweg 14, I
hugowaard (N.).