Wot zou je doen als je ineens
een millioen dollar kreeg....?
Wanneer een „verkochte bruid
naar het klooster wil
Binnenkort een vierde dorp
in de Wieringermeer?
De verbeelding is
óók al iets waard
BEURSOVERZICHT
Inheemse Zusters op Flores
moeten op eigen benen staan
Zij bewerken zelf
hun grond
Belangrijke voorstellen aan de Raad
Brand in chemische
fabriek te Deventer
PAGINA 4
WOENSDAG 28 MAART 1951
PARIJS
2000 JAAR OUD
Binnenkort zal het feit
herdacht worden, dat
Parijs 2000 jaar bestaat
en overal in de Licht
stad is men reeds bezig
voorbereidingen te tref
fen om dit jubileum op
waardige en feestelijke
wijze te vieren. Gedw
rende enige weken zul
len er grote tentoonstel
lingen en feesten zijn
en zal men de buiten
landse touristen een
idee geven van het „Ar
tistieke Parijs". Op de
Place de l'Opera worden
gebouwen met het Pa-
rijse wapen versierd.
Met het nonchalante air van
wie alle tijd aan zich hebben
wandelden Annabel en Midge de
tearoom uit een lange vrije
Zaterdagmiddag voor de boeg.
Annabel en Midge waren vrien
dinnen geweest ongeveer van de
dag dat Midge een baantje als
typiste had gevonden op het kan
toor waar Annabel al werkte.
Annabel, die twee jaar langer op
de afdeling was had het nu ge
bracht tot 18V: dollar in de week,
maar Midge verdiende nog maar
16 dollar. Beide meisjes woonden
thuis en droegen de helft van
haar salaris af.
Op het kantoor stonden haar
tafels naast elkaar, ze dronken
iedere middag samen koffie en
als de dagtaak ten einde was
wandelden ze samen naar huis-
Dikwijls brachten ze getweeën de
avond door en 's Zondags gingen
ze bijna altijd samen uit. Beiden
hadden een vriend en soms
gingen de jongelui mee, maar
„vaste verkering" was het niet.
Van tijd tot tijd wisselde het
mannelijk geleide zonder dat er
hete tranen werden gestort en
daar leek ook weinig aanleiding
toe, omdat de volgende vrienden
altijd als twee druppels water op
de vorige vrienden leken. De
mooie zomer-Zaterdagmiddagen
brachten de meisjes altijd samen
door en deze jarenlange ge
woonte had de hechte band van
de vriendschap nog niet aan
getast. u i
Ze zagen er eender uit, hoewel
haar gezichtjes niet gelijk waren.
Maar ze hadden dezelfde bouw,
bewogen zich eender en waren
eender gekleed. Annabel en Mid
ge deden alles wèl wat men hoopt
en verwacht dat jongemeisjes op
een kantoor niet zullen doen. Ze
verfden haar lippen en nagels,
maakten haar wenkbrauwen
wimpers donkerder en haar haar
lichter en lieten een kielzog van
parfum achter zich. Ze droegen
dunne, lichte zomerjurkjes en
aan haar lange benen prijkten
fantastische, hooggehakte schoen
tjes. Het geheel was opvallend en
onmiskenbaar bekoorlijk.
Zoals ze daar liepen langs New
York's Fifht Avenue, haar rokjes
waaiend in de warme zomerwind,
kregen ze een welwillend com
mentaar. De slampampers bij de
krantestalletjes riepen haar vrien
delijkheden toe, of beloonden
haar elegance met de hoogste lof:
een veelbetekenend gefluit. Anna
bel en Midge passeerden zonder
zich te verwaardigen sneller te
gaan lopen. Ze hielden het hoofd
fier in de nek en haar schreden
waren afgepast en precieus of ze
steeds over straatvuil heen moes
ten stappen.
Op Zaterdagmiddag gingen de
meisjes altijd wandelen op
Fifth Avenue want dat was het
ideale terrein voor haar meest
geliefde spel. Je kon 't spel overal
spelen en ze speelden het dan ook
overal maar de etalages van
de grote winkel brachten haar in
top-conditie. Annabel had het spel
bedacht of liever ze had het
gewijzigd naar een al bestaand
spel. In wezen was het niet an
ders dan het oude, bekende: „Wat
zou jij doen als je een millioen
dollar had?" Maar Annabel had
nieuwe bepalingen en regels uit
gedacht en zoals alle spelletjes
was het boeiender geworden om
dat het moeilijker was. Het ging
nu zo: Stel je voor dat iemand
sterft en je ijskoud een millioen
dollar nalaat. Maar er is een
voorwaarde aan verbonden. Iede
re cent van het geld moet je voor
jezelf besteden.
En dat was waar je je zo ge
makkelijk mee in de vingers
sneed. Want als je bijv. bij je
uitgaven de huur rekende van
een nieuw huis voor je familie
was je je beurt kwijt. En zo uit
geslapen kon je niet zijn of tel
kens liep je er weer in.
Het spreekt natuurlijk vanzelf
dat er in dodelijke ernst moest
worden gespeeld. Iedere aankoop
moest ook zorgvuldig worden
overwogen en als de noodzaak de
ander twijfelachtig leek door ar
gumenten worden gestaafd. Het
had geen zin zo maar luk-raak
te spelen. Op een keer had Anna
bel Sylvia, een andere typiste op
het kantoor, mee laten doen. Ze
had Sylvia de regels uitgelegd en
toen gevraagd: „Wat zou jij het
eerst doen als je een millioen
had?" Zonder een ogenblik te
aarzelen had Sylvia geantwoord:
„Nogal glad wat ik het eerst zou
doen. Iemand huren om de vrouw
van Gary Cooper dood te schie
ten, en dan...." Enfin, het was
duidelijk dat Sylvia er niets van
snapte.
Maar Annabel en Midge waren
stellig geboren om eikaars part
ner te zijn, want Midge toonde
van het eerste ogenblik af een
meesterhand. Zij was het die nog
allerlei kleine variaties aanbracht
waardoor het nog leuker werd.
Midge had bedacht dat de oude
heer die dood ging niet iemand
was die veel van je hield of je
zelfs maar kende. Het was zomaar
iemand die je ergens had gezien
en die had gedacht: „Dat is een
meisje om een heleboel mooie
dingen te hebben, die zal ik een
millioen nalaten". En dan ging
hij dood, gewoon omdat hij erg
oud was, en niet door iets naars.
Gekomen aan het eind van zijn
dagen en bereid het tijdelijke
met het eeuwige te verwisselen
overleed de weldoener zacht en
kalm in zijn slaap om rechtstreeks
naar de hemel te gaan. Door deze
opzet konden Annabel en Midge
het spel in ongestoorde zielsrust
spelen.
Midge speelde niet alleen met
gepaste ernst maar met volmaakte
ernst. De enige keer dat de
vriendschap enig gevaar had ge
lopen was toen Annabel aankon
digde dat het eerste wat ze zou
kopen een zilvervosjas zou zijn.
Het resultaat was ongeveer alsof
ze Midge een klap in het gezicht
had gegeven. Zodra Midge weer
op adem was zei ze dat ze zich
niet kon begrijpen hoe Annabel
er bij kwam zilvervosjassen
waren ordinair. Annabel verde
digde haar keus met te beweren
dat ze niet ordinair waren. „Wel
waar", zei Midge. „Iedereen heeft
een zilvervosjas". „Ik zou er geen
cadeau willen hebben", zei ze van
de duizelingwekkende hoogte van
haar superioriteit.
BETERE STEMMING
AMSTERDAM, 27 Maart. De
markt had vandaag geen onvrien
delijk voorkomen, doch de acti
viteit viel tegen. Vooral nu de
Beurs noch Vrijdag, noch Maan
dag j.l. geopend was, had men
hier en daar wat meer handel
verwacht. Uiteraard vormde de
nieuwe loonronde geen baisse
factor.. Voor de Beurs heeft deze
maatregel een enigszins inflatio-
nistisch karakter. Anderzijds
werd de betere stemming in ver
band gebracht met het ontbreken
van arbitrage-aanbod in Kon.
Olie en Unilever en met de ver
klaring van Mac Arthur, dat hij
bereid is te onderhandelen met
de Chinese generaals.
Bijzonder drukke hoeken ont
wikkelden zich nergens. De in
dustriesector opende iets hoger,
waarna de koersen nog een klei
nigheid aantrokken. Kon. Olie en
Unielever verlieten de markt met
vier punten winst. De overige
industriëlen waren 1 a 2 punten
hoger. Voorts bestond er zeer
veel belangstelling voor certifi
caten d'Oranjeboom, waarvan de
inschrijving zeer sterk is over-
tekend. Bij een emissiekoers van
160 procent werd vandaag een
prijs van 175 procent betaald.
De Indonesische markt opende
vrij onveranderd, maar toen HVA
wegens geringe vraag van 123 tot
126 avanceerde, werd de cultuur-
markt hierdoor min of meer mee
genomen. De meeste rubberwaar
den bleken 1 tot 3 punten hoger
te zijn. Tabakken echter verdeeld,
waarbij Deli Batavia 3 punten
verloren en Deli Maatschappij
1 punt avanceerde. Ook aande
len Senembah waren een klei
nigheid lager. Aandelen algemene
exploratie stonden vandaag weer
midden in de belangstelling. On
der vrij drukke handel trok de
koers aan van 65 tot 68.
Van de Indonesische crediet-
instellingen waren aandelen Cul-
tuurbank vandaag favoriet. Er
werd 55 betaald (52%).
De Scheepvaartmarkt was
eveneens vrij gunstig gestemd,
doch ook hier had de activiteit
weinig te betekenen. Zowel de
guldens- als de dollarbeleggingen
waren een fractie lager. De Ame-
Hoewel de meisjes elkaar na dit
voorval evenveel zagen als
anders, spraken ze een paar da
gen nauwelijks tegen elkaar, en
het spel werd niet.gespeeld. Toen
kwam Annabel op een morgen
meteen naar Midge toe en zei dat
ze zich had bedacht. Ze wou geen
zilvervosjas kopen van de erfenis,
maar een jas van marter.
Midge had een glimlach van
volmaakte instemming. „Als je
het mij vraagt', zei ze, „geloof ik
dat dat verreweg het beste is wat
je met je geld kunt doen".
Deze middag, op Fifth Avenue,
speelden ze het weer. 't Was een
van die hete, stoffige New Yorkse
Septemberdagen. De mensen op
straat zagen er moe en warm uit,
maar de meisjes liepen trots en
fier zoals men zou verwachten
van jonge millionnairsdochters op
de middagwandeling. Het was niet
meer nodig bij het begin te begin
nen. Annabel begon meteen met
de quintessence. „All right", zei
ze Je krijgt dus een millioen.
Wat ga je het eerst kopen?"
„Wat ik 't eerst zou gaan ko
pen? zei Midge. „Een marterjas
natuurlijk". Maar het klonk me
chanisch, alsof ze het uit haar
hoofd had geleerd.
„Ja", zei Annabel, „ik geloof
wel dat dat 't beste is. Van die
heel donkere marter". Maar bij
haar ging het ook niet van harte.
Het was te warm. Hoe heerlijk
zacht en soepel marter ook mocht
zijn, in dit weer was de gedachte
aan bont afgrijselijk.
Een poosje lang stapten ze
naast elkaar voort zonder te spre
ken. Toen viel Midge's oog op een
etalage. Koel en voornaam glans
de het daar tegen een diep-zwarte
achtergrond.
„Nee", zei Midge, „ik neem 't
terug. Ik ga niet 't eerst een
marterjas kopen, 't Eerste wat ik
koop is een snoer parels. Echte
parels".
Annabel's ogen volgden die van
Midge.
„Ja", zei ze langzaam, „een reuze
idee. En practisch is 't ook. Parels
kun je bij alles dragen".
Ze gingen op de etalage af en
tegen elkaar aangedrukt stonden
ze te kijken. Er lag maar één
enkel voorwerp: een dubbel snoer
grote, gelijke parels met een slui
ting van smaragd om een rose
fluwelen halsje gelegd.
„Hoeveel zouden ze kosten?"
vroeg Annabel.
„Gut, ik heb geen idee", zei
Midge, „een hele hoop, denk ik".
„Iets van duizend dollar?" vroeg
Annabel.
„Ik denk wel meer", zei Midge,
„met die smaragd".
„Denk je wel tienduizend dol
lar?"
„Gut, ik heb geen idee".
Bij Annabel stak een klein dui
veltje de kop op. „Wedden dat je
niet naar binnen durft gaan om
te vragen hoe duur ze zijn?"
„Wedden van wel", zei Midge.
„Wedden van niet", zei An
nabel.
„Wedden dat de winkel niet
eens open is op Zaterdagmiddag",
zei Midge.
„Hij is wèl open", zei Annabel.
„Ik heb er net mensen uit zien
komen. En er is een portier ook.
Wedden dat je niet durft".
,,Als jij ook mee gaat", zei
Midge.
Met een ijskoud knikje beloon
den ze de portier die de deur voor
haar open hield. Binnen was het
koel en rustig, een grote, elegant
ingerichte ruimte met betimmer
de wanden en op de vloer een
zwaar perzisch tapijt. Maar op de
gezichten van Midge en Annabel
was alleen voorname minachting
te lezen. Of ze een varkensstal
waren binnengestapt.
Een vlekkeloos uitziende, elegan
te bediende kwam haar bij
de ingang tegemoet. Zijn gezicht
toonde geen verbazing.
„Goedenmiddag, dames", zei hij.
In zijn stem lag de belofte van
eeuwige dankbaarheid als ze
slechts zijn bescheiden groet wil
den aanvaarden.
„Goedenmiddag" zeiden Anna
bel en Midge op vernietigende
toon.
„Kan ik u misschien iets....?
vroeg de bediende.
„We kijken alleen maar eens
rond", zei Annabel. Het klonk
achteloos en koud alsof ze sprak
van een troon.
De bediende boog.
„Mijn vriendin hier en ik", zei
Midge en wachtte even alsof
ze het effect beluisterde. „Ik en
mijn vriendin", zei ze moed vat
tend, „kwamen toevallig voorbij
en dachten hoe duur die parels
zouden zijn die U in de etalage
hebt".
„Ah. juist" zei de bediende.
„Het dubbele snoer, bedoelt U.
Dat is tweehonderdvijftig dui
zend dollar, Mevrouw".
„Oh", zei Midge.
De bediende boog. „Een bijzon
der fraai snoer", zei hij. „Mis
schien wilt U het eens zien?"
„Och nee, dank U wel", zei
Annabel.
„Mijn vriendin hier en ik", zei
Midge, „kwamen alleen maar
even de prijs vragen".
Ze draaiden zich om om te
gaan. De uitdrukking op haar ge
zicht deed denken dat ze zo juist
een mestkar de rug hadden toe
gedraaid. De bediende haastte
zich de deur te openen, en boog
toen ze langs hem heen schreden.
„Stel je voor", zei Annabel.
„Heb je ooit zo iets gehoord?"
..Tweehonderdvijftig duizend
dollar", zei Midge, „datr is een
kwart van de erfenis in één slag
..De brutaliteit?" zei Annabel.
Ze liepen verder. Langzaam
verdween de verontwaardiging
van haar gezicht, en langzaam
maar zeker verdween daarmee
ook de koninkliike houding en
de fiere gang. Haar schouders
zakten naar voren. Ze sjokten
verder, van tijd tot tijd tegen
elkaar aan bonzend zonder het
te merken, zonder te snreken en
zonder op of om te kijken.
Maar ineens strekte Midge haar
rug weer. Ze hief 't hoofd fier
omhoog en met een nieuwe, frisse
stem zei ze: „Zeg. Annabel, ik
weet wat, zeg. Stél je voor dat
er nou 's iemand was die ontzet
tend veel geld had en die iets
voor je zou willen doen. Iemand
die ontzettend oud is, begrijp je.
En die gaat dan dood, zomaar in
z'n slaap en laat je tien millioen
dollar na. Wat zou jij dan 't eerst
willen kopen
FINANCIERING VAN
HERBOUW EN HERSTEL
Op schriftelijke vragen van het
Tweede Kamerlid van Vliet
(K.V.P.) in verband met de over
gangsregeling voor herbouw- en
herstelfinanciering heeft de mi
nister van Wederopbouw en
Volkshuisvesting o.m. geantwoord
dat hij bereid is degenen, die
kunnen aantonen, dat zij aan het
bouwen zijn gegaan, ook al werd
met hen nog geen voorlopige fi
nancieringsregeling getroffen, te
gemoet te komen, in die zin, dat
zij alsnog op basis van de tot 26
Januari 1951 geldende regeling
een voorlopige financiering kun
nen verkrijgen; hij stelt zich voor
de belanghebbenden, die zulks
wensen, tot 1 Mei 1951 de gele
genheid te geven hun desbetref
fend verlangen te zijner kennis
te brengen.
(K.N.P.) Op de zuidelijke helling van de Kelimoetoe op
het eiland Flores ligt een klein kloostertje midden tussen dicht
bevolkte kampongs, verscholen onder wijde waaiers van hoge
klapperbomen. Dit kloostertje is ondergebracht in een oude, nu
erg bouwvallige kazerne van de veldpolitie. Uiterst primitief en
armoedig woont daar een 40-tal meisjes, bruine Florinese
meisjes, die haar familie, over het gehele eiland verspreid, heb
ben verlaten om zich te wijden aan de opbouw van Christus'
Kerk en aan de ontwikkeling en sociale verheffing van de Flori
nese vrouw uit haar ontstellend diepe achterstand in de inheem
se maatschappij. De Congregatie van deze Florinese Zusters,
de „Zusters van de Navolging van Christus", werd gesticht in
1935. Dat was een evenement en een waagstuk in de nog zo
jonge geschiedenis van de Floresmissie. Mgr. Leven, de Apos
tolisch Vicaris, pakte het werk aan en plaatste aan het hoofd
als postulanten- en novicenmeesteres Zr- Xaver, missiezuster.
Dienares van de H. Geest
Volgens de opzet van haar
stichter voorzien de zusters zelf
door handenarbeid en anderszins
in hun levensonderhoud. Zij heb
ben geen relaties in Europa, dus
steun van het Katholieke volk
evenmin als op de hulp van hun
op
alhier kunnen zij niet rekenen,
eigen Katholieke landgenoten,
want die zijn te arm om hun
noemenswaard te kunnen hel
pen. Zij bewerken een stuk land,
haar door de heidense hoofden
welwillend afgestaan, op de pri
mitieve weinig economische ma
nier der inheemse bevolking. Zij
zaaien zelf hun mais en hun rijst
en zij planten katoen, die ze
spinnen en weven voor hun kle
ding.
De eis voor de toelating is zes
jarige lagere school met de inter
naatsopvoeding van de Eerw.
Zusters Dienaressen van de
K. Geest uit Baexem-Uden. Maar
vele meisjes treden pas later in
deze Congregatie, b.v. na haar
opleiding voor onderwijzeres of
verpleegster. Gedurende de op
leidingsjaren leren de meisjes
haar toekomstige werkzaamheden
kennen onder leiding van Euro
pese zusters. De voertaal is het
Indonesisch eni voor de verdere
ontwikkeling leren ze ook Ne
derlands om ascetische en vak
boeken te kunnen bestuderen.
Zusters-onderwijzeressen met
hoge diploma's kennen ook En
gels. Na het postulaat treden ze
in het noviciaat, dat twee jaren
duurt en hierna doen zjj haar
eerste Heilige Geloften.
Zuster: een moeilijk begrip
Zijn voor een Hollands meisje
de moeilijkheden vaak al zeer
groot, die moeten worden over
wonnen om aan God's roepstem
gevolg te kunnen geven, voor
een meisje van Flores is de
kloosterroeping,
gesproken, iets
Christendom op Flores is nog
maar heel erg jong. Bijna de helft
van de bevolking is Katholiek,
doch in hoofdzaak de kinderen
en het jonge volk. De oudere ge
neratie is nog grotendeels heiden.
En in de heidense gedachten-
wereld is de maagdelijke staat
iets ongekends, iets ongerijmds,
een dwaasheid, in zekere zin iets
verachtelijks.
Een meisje, dat zuster wil
worden, heeft rekening te hou
den met haar vaak nog heidense,
of in ieder geval heidens denken
de ouders en familie. De ouders
hebben slechts één ideaal: bun
dochter zo duur mogelijk aan de
man te brengen. Daarbij komt
nog, dat niet zelden de broer de
bruidsschat van zijn zuster nodig
heeft, om voor zichzelf een vrouw
te kunnen zoeken. Zó is de adat,
de ongeschreven eeuwenoude
wet. Nog erger: het kan gebeu
ren, dat het meisje er aan denkt
om zuster te worden, doch dat
zij door haar ouders reeds als
kind is uitgehuwelijkt en de
bruidsprijs reeds is geïnd. Want
dat is ook adat, gebruik en wet!
In zo een geval hebben de
menselijkerwijze
onmogelijks. Het
ouders en de eigen familie niets
meer over het meisje te zeggen
en is zij totaal afhankelijk van
hen, die haar bruidsprijs hebben
betaald. De ouders worden dan
verplicht de ontvangen bruids
prijs te restitueren, iets waartoe
zij allerminst genegen en vaak
ook niet in staat zijn.
Doch ondanks talrijke moeilijk
heden bloeit de missie op Flores.
Momenteel dus 16 jaar na
haar stichting, heeft de inheemse
zustercongregatie van Djopu op
de helling van de Kelimoetoe,
reeds een 50-tal leden, novicen
meegerekend. Behalve het moe
derhuis en het noviciaat in Djopu
telt de congregatie reeds twee
onderhorige huizen, elk met 5
zusters. Uit alle hoeken van Flo
res doen de missionarissen een
beroep op de bisschop, dat Z. H.
Excellentie ook in hun parochie
een kloostertje vestige van in
heemse zusters, zozeer zijn zij
allen van het grote nut van zijn
zegenrijke arbeid overtuigd.
Armoede meest eigen
kenmerk
Door gebrek aan financiële
middelen is het echter niet mo
gelijk aan deze vraag naar kloos
terzusters te voldoen. In het
moederhuis op de Kelimoetoe is
langzamerhand door de voortdu
rende toename van het aantal no.
viceri een noodtoestand ontstaan.
In 2 slaapkamers moeten vlak
naast elkaar 40 zusters slapen.
en de kapel van het klooster, dat
eenzelfde aantal zusters moet
herbergen, meet slechts 6 bij 7
meter! En alweer hetzelfde ont
stellende tekort aan plaatsruimte
zien we in de weef- en naai
kamer en de eetkamer vertoont
veel overeenkomst met een blik,
waarin de -zusters als sardientjes
gepakt zitten.
De bouw van een behoorlijke
slaapzaal van 40 meter lengte,
waaraan het vorig jaar werd be
gonnen, nadert nu haar voltooi
ing. Maar.... er moet nog meer
worden gebouwd: eert grotere
kapel en nieuwe werkkamers.
Helaas ontbreken daarvoor de
nodige financiën.
Tijdens een persconferentie,
welke te Washington werd
gehouden, bespreken de Ar
gentijnse minister van Bui
tenlandse Zaken, Dr. Hipolit
Jesus Paz (rechts) en de am
bassadeur van Argentinië in
de Verenigde, Staten, Jeroni-
mo Remorino de gebeurtenis
sen betreffende het Argen
tijnse dagblad „La Pronsa".
Dr. Paz, die in Washington
vertoefde in verband met de
Conferentie van Amerikaanse
Ministers van Buitenlandse
Zaken, verklaarde aan journa
listen, dat Argentinië „geen
buitenlandse inmenging" in
zake het sluiten van het dag
blad „La Pronsa" zou dulden.
Sinds enige tijd wordt door de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek een
onderzoek gedaan op het terrein van het voor malig Kasteel te Ravenstein. In de proefsleuf
werd een muur van 2,30 meter breedte ont dekt, doch in het verloop van het onderzoek
bleek dit het enige te zijn, dat van het Kasteel restte. In 1818 is n.l. het hele gebouw afge
broken en wel zo grondig, dat geen steen op de andere bleef staan. Toch heeft men nog
een globale indruk kunnen krijgen van de afmetingen van het slot. Een overzicht van
de opgravingswerkzaamheden.
Ged. Staten hebben aan Wie
ringermeer over de iaren '51 tot
en met '53 21 woningen toege
kend. d.i. 7 n. jaar. benevens
voor 1951 een voorschot van 80
woningen od het aantal dat ge
bouwd mag worden ingevolge
het „vestigingsoverschot".
Bii de nieuwe regeling inzake
de woningverdeling wordt n.l. een
woning toegewezen voor de immi
grant. die zich vestigt boven het
aantal vertrokkenen. Mocht het
immigratieoverschot méér dan 80
bedragen in '51 dan kan on een
evenredige verhoging worden ge
rekend.
B. en W. hebben zich spoor
slags beraden over het gebruik
van deze toewijzingen en kwa
men daarbij tot de conclusie, dat
hiervan 60 woningen gereserveerd
moeten worden voor de stichting
van het vierde dorp, terwijl het
restant beschikbaar, moet worden
gesteld aan de woningbouwver.
Middenmeer. Primair is uiteraard
het beschikbaar stellen van bouw
volume voor de particuliere wo
ningbouw. Particuliere bouw
heeft en houdt de voorkeur.
Daarom wordt ook aan particu
lieren de gelegenheid gegeven
een verzoek om een bouwvergun
ning in te dienen. Deze wordt
echter slechts dan verstrekt, wan
neer mag worden verwacht, dat
de volledige bouwplannen voor 1
Mei a.s. zijn ingediend, omdat
B. en W. zekerheid willen heb
ben, dat géén bouwvolume on
gebruikt blijft.
Het vierde dorp
De uitbreidingsplannen terzake
van het vierde dorp verkeren in
een zodanig stadium dat ze bin
nenkort kunnen worden vastge
steld, terwijl dan tevens voorstel
len tot het aankopen van de voor
dit dorp benodigde gronden mo
gen worden te gemoet gezien. Nu
deze zeer belangrijke immigratie
toewijzing is afgekomen achten
B. en W. de tijd daar, om met
de stichting van het vierde dorp
te beginnen. Zij achten het bo
vendien van het grootste belang
dat zo spoedig mogelijk met deze
stichting wordt begonnen, ter
verzekering van een verantwoor
de ontwikkeling van de bestaan
de kernen, en vooral ook van de
nieuwe kern, omdat dit dorp
binnen korten tijd tot een aan
vaardbare grote moet uitgroeien.
Wanneer daar in 1951 zestig en
in 1952 wederom een soortgelijk
aantal huizen worden gebouwd
kan zulks ten naastenbij worden
bereikt. Het bouwen van deze
woningen zal van gemeentewege
geschieden.
De rest voor Middenmeer
De woningen die na aftrek van
het aantal voor de particuliere
sector en het vierde dorp over
blijven, wensen B. en W. be
schikbaar te stellen aan de wo
ningbouwvereniging Middenmeer,
omdat deze nu aan de beurt is.
Nadat de eerste 40 woningwet
woningen in Middenmeer zijn
gesticht is n.l. een complex wo
ningwetwoningen gebouwd te
Wieringerwerf, terwijl die van
Slootdorp nog in aanbouw zijn.
Teneinde echter zoveel mogelijk
woningbehoevenden van een wo
ning te kunnen voorzien acht het
collége het noodzakelijk om een
flink gedeelte van de complexen
voor Middenmeer en dorp vier uit
duplexwoningen te laten bestaan
(voor het bouwvolume gelden 2
duplexwoningen als 1 woning).
In zulk een duplex kan men dus
'n immigrant en 'n plaatselijke
woningcandidaat huisvesten.
Daarom is het college voorne
mens om Woensdag a.s. de in
openbare zitting bijeenkomende
gemeenteraad, voor te stellen in
beginsel te besluiten tot het stich
ten van 60 woningen in het vierde
dorp, idem tot het verlenen van
medewerking aan „Middenmeer"
voor een nader te bepalen aantal,
en vraagt op grond daarvan
machtiging tot het treffen van
alle maatregelen die hiervoor no
dig zijn.
DEVENTER Gistermorgen
om 11 uur ontstond pa een he
vige ontploffing van een grote
ketel met benzol, een uitslaande
brand in een der chemische fa
brieken van het concern „Noury
en Van der Lande" aan de Han
delskade te Deventer. De brand
weer snelde toe met veej mate
rieel en sloot het vuur in door
gebruikmaking van grote noe-
veelheden schuim. Te circa
twaalf uur waren de vlammen
gedoofd. Het dak van het door de
brand aangetaste fabrieksgebouw
is door het vuur vernield. In de
fabriek werden insectenpoeders
gemaakt. De materiële schade,
die door verzekering wordt ge
dekt, kon nog niet worden be
paald. De fabriek, waar circa
veertig personen werken, wordt
in de productie niet gestoord.
„HET LICHTSPOOR"
UITGERANGEERD
Naar wij vernemen zal de uit
gave van het weekblad voor de
strijdkrachten „Het Lichtspoor"
per 1 April worden gestaakt. Of
schoon nog pogingen zijn gedaan
door reorganisatie de kosten,
voor het rijk aan de afname van
dit weekblad verbonden, te ver
minderen, is het niet mogen ge
lukken deze tot een voor de rege
ring aanvaardbare abonnements
prijs te drukken, zodat besloten is
de uitgave stop te zetten.
IN- EN UITVOER
Volgens de door het Centraal
Bureau voor de Statistiek samen
gestelde voorlopige cijfers be
droeg de waarde van de totale
invoer in Januari 1951 f797.3
millioen (v. m. 709.5 millioen) en
van de totale uitvoer f 532.2 mil
lioen (v. m. f543.2 millioen).
CRAANBEURS ROTTERDAM
Binnenlandse granen (officieuze
noteringen per 100 kg franco Rot
terdam) met iets meer atten
tie. Tarwe, prima zonder vocht-
conditie 24.2524.85, doorsnee
kwaliteit op vochtconditie tot
24.55, zomergerst 40.7542.50, ha
ver 39.0040.50, zware daarboven;
rogge 36.2536.50; peulvruchten:
door de feestdagen en het samen
vallen met de markt te Groningen
had de handel weinig te beteke
nen. Prijzen bleven vrijwel on
veranderd.