Wot zou je doen als je ineens een millioen dollar kreeg....? Wanneer een „verkochte bruid naar het klooster wil Binnenkort een vierde dorp in de Wieringermeer? De verbeelding is óók al iets waard BEURSOVERZICHT Inheemse Zusters op Flores moeten op eigen benen staan Zij bewerken zelf hun grond Belangrijke voorstellen aan de Raad Brand in chemische fabriek te Deventer PAGINA 4 WOENSDAG 28 MAART 1951 PARIJS 2000 JAAR OUD Binnenkort zal het feit herdacht worden, dat Parijs 2000 jaar bestaat en overal in de Licht stad is men reeds bezig voorbereidingen te tref fen om dit jubileum op waardige en feestelijke wijze te vieren. Gedw rende enige weken zul len er grote tentoonstel lingen en feesten zijn en zal men de buiten landse touristen een idee geven van het „Ar tistieke Parijs". Op de Place de l'Opera worden gebouwen met het Pa- rijse wapen versierd. Met het nonchalante air van wie alle tijd aan zich hebben wandelden Annabel en Midge de tearoom uit een lange vrije Zaterdagmiddag voor de boeg. Annabel en Midge waren vrien dinnen geweest ongeveer van de dag dat Midge een baantje als typiste had gevonden op het kan toor waar Annabel al werkte. Annabel, die twee jaar langer op de afdeling was had het nu ge bracht tot 18V: dollar in de week, maar Midge verdiende nog maar 16 dollar. Beide meisjes woonden thuis en droegen de helft van haar salaris af. Op het kantoor stonden haar tafels naast elkaar, ze dronken iedere middag samen koffie en als de dagtaak ten einde was wandelden ze samen naar huis- Dikwijls brachten ze getweeën de avond door en 's Zondags gingen ze bijna altijd samen uit. Beiden hadden een vriend en soms gingen de jongelui mee, maar „vaste verkering" was het niet. Van tijd tot tijd wisselde het mannelijk geleide zonder dat er hete tranen werden gestort en daar leek ook weinig aanleiding toe, omdat de volgende vrienden altijd als twee druppels water op de vorige vrienden leken. De mooie zomer-Zaterdagmiddagen brachten de meisjes altijd samen door en deze jarenlange ge woonte had de hechte band van de vriendschap nog niet aan getast. u i Ze zagen er eender uit, hoewel haar gezichtjes niet gelijk waren. Maar ze hadden dezelfde bouw, bewogen zich eender en waren eender gekleed. Annabel en Mid ge deden alles wèl wat men hoopt en verwacht dat jongemeisjes op een kantoor niet zullen doen. Ze verfden haar lippen en nagels, maakten haar wenkbrauwen wimpers donkerder en haar haar lichter en lieten een kielzog van parfum achter zich. Ze droegen dunne, lichte zomerjurkjes en aan haar lange benen prijkten fantastische, hooggehakte schoen tjes. Het geheel was opvallend en onmiskenbaar bekoorlijk. Zoals ze daar liepen langs New York's Fifht Avenue, haar rokjes waaiend in de warme zomerwind, kregen ze een welwillend com mentaar. De slampampers bij de krantestalletjes riepen haar vrien delijkheden toe, of beloonden haar elegance met de hoogste lof: een veelbetekenend gefluit. Anna bel en Midge passeerden zonder zich te verwaardigen sneller te gaan lopen. Ze hielden het hoofd fier in de nek en haar schreden waren afgepast en precieus of ze steeds over straatvuil heen moes ten stappen. Op Zaterdagmiddag gingen de meisjes altijd wandelen op Fifth Avenue want dat was het ideale terrein voor haar meest geliefde spel. Je kon 't spel overal spelen en ze speelden het dan ook overal maar de etalages van de grote winkel brachten haar in top-conditie. Annabel had het spel bedacht of liever ze had het gewijzigd naar een al bestaand spel. In wezen was het niet an ders dan het oude, bekende: „Wat zou jij doen als je een millioen dollar had?" Maar Annabel had nieuwe bepalingen en regels uit gedacht en zoals alle spelletjes was het boeiender geworden om dat het moeilijker was. Het ging nu zo: Stel je voor dat iemand sterft en je ijskoud een millioen dollar nalaat. Maar er is een voorwaarde aan verbonden. Iede re cent van het geld moet je voor jezelf besteden. En dat was waar je je zo ge makkelijk mee in de vingers sneed. Want als je bijv. bij je uitgaven de huur rekende van een nieuw huis voor je familie was je je beurt kwijt. En zo uit geslapen kon je niet zijn of tel kens liep je er weer in. Het spreekt natuurlijk vanzelf dat er in dodelijke ernst moest worden gespeeld. Iedere aankoop moest ook zorgvuldig worden overwogen en als de noodzaak de ander twijfelachtig leek door ar gumenten worden gestaafd. Het had geen zin zo maar luk-raak te spelen. Op een keer had Anna bel Sylvia, een andere typiste op het kantoor, mee laten doen. Ze had Sylvia de regels uitgelegd en toen gevraagd: „Wat zou jij het eerst doen als je een millioen had?" Zonder een ogenblik te aarzelen had Sylvia geantwoord: „Nogal glad wat ik het eerst zou doen. Iemand huren om de vrouw van Gary Cooper dood te schie ten, en dan...." Enfin, het was duidelijk dat Sylvia er niets van snapte. Maar Annabel en Midge waren stellig geboren om eikaars part ner te zijn, want Midge toonde van het eerste ogenblik af een meesterhand. Zij was het die nog allerlei kleine variaties aanbracht waardoor het nog leuker werd. Midge had bedacht dat de oude heer die dood ging niet iemand was die veel van je hield of je zelfs maar kende. Het was zomaar iemand die je ergens had gezien en die had gedacht: „Dat is een meisje om een heleboel mooie dingen te hebben, die zal ik een millioen nalaten". En dan ging hij dood, gewoon omdat hij erg oud was, en niet door iets naars. Gekomen aan het eind van zijn dagen en bereid het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen overleed de weldoener zacht en kalm in zijn slaap om rechtstreeks naar de hemel te gaan. Door deze opzet konden Annabel en Midge het spel in ongestoorde zielsrust spelen. Midge speelde niet alleen met gepaste ernst maar met volmaakte ernst. De enige keer dat de vriendschap enig gevaar had ge lopen was toen Annabel aankon digde dat het eerste wat ze zou kopen een zilvervosjas zou zijn. Het resultaat was ongeveer alsof ze Midge een klap in het gezicht had gegeven. Zodra Midge weer op adem was zei ze dat ze zich niet kon begrijpen hoe Annabel er bij kwam zilvervosjassen waren ordinair. Annabel verde digde haar keus met te beweren dat ze niet ordinair waren. „Wel waar", zei Midge. „Iedereen heeft een zilvervosjas". „Ik zou er geen cadeau willen hebben", zei ze van de duizelingwekkende hoogte van haar superioriteit. BETERE STEMMING AMSTERDAM, 27 Maart. De markt had vandaag geen onvrien delijk voorkomen, doch de acti viteit viel tegen. Vooral nu de Beurs noch Vrijdag, noch Maan dag j.l. geopend was, had men hier en daar wat meer handel verwacht. Uiteraard vormde de nieuwe loonronde geen baisse factor.. Voor de Beurs heeft deze maatregel een enigszins inflatio- nistisch karakter. Anderzijds werd de betere stemming in ver band gebracht met het ontbreken van arbitrage-aanbod in Kon. Olie en Unilever en met de ver klaring van Mac Arthur, dat hij bereid is te onderhandelen met de Chinese generaals. Bijzonder drukke hoeken ont wikkelden zich nergens. De in dustriesector opende iets hoger, waarna de koersen nog een klei nigheid aantrokken. Kon. Olie en Unielever verlieten de markt met vier punten winst. De overige industriëlen waren 1 a 2 punten hoger. Voorts bestond er zeer veel belangstelling voor certifi caten d'Oranjeboom, waarvan de inschrijving zeer sterk is over- tekend. Bij een emissiekoers van 160 procent werd vandaag een prijs van 175 procent betaald. De Indonesische markt opende vrij onveranderd, maar toen HVA wegens geringe vraag van 123 tot 126 avanceerde, werd de cultuur- markt hierdoor min of meer mee genomen. De meeste rubberwaar den bleken 1 tot 3 punten hoger te zijn. Tabakken echter verdeeld, waarbij Deli Batavia 3 punten verloren en Deli Maatschappij 1 punt avanceerde. Ook aande len Senembah waren een klei nigheid lager. Aandelen algemene exploratie stonden vandaag weer midden in de belangstelling. On der vrij drukke handel trok de koers aan van 65 tot 68. Van de Indonesische crediet- instellingen waren aandelen Cul- tuurbank vandaag favoriet. Er werd 55 betaald (52%). De Scheepvaartmarkt was eveneens vrij gunstig gestemd, doch ook hier had de activiteit weinig te betekenen. Zowel de guldens- als de dollarbeleggingen waren een fractie lager. De Ame- Hoewel de meisjes elkaar na dit voorval evenveel zagen als anders, spraken ze een paar da gen nauwelijks tegen elkaar, en het spel werd niet.gespeeld. Toen kwam Annabel op een morgen meteen naar Midge toe en zei dat ze zich had bedacht. Ze wou geen zilvervosjas kopen van de erfenis, maar een jas van marter. Midge had een glimlach van volmaakte instemming. „Als je het mij vraagt', zei ze, „geloof ik dat dat verreweg het beste is wat je met je geld kunt doen". Deze middag, op Fifth Avenue, speelden ze het weer. 't Was een van die hete, stoffige New Yorkse Septemberdagen. De mensen op straat zagen er moe en warm uit, maar de meisjes liepen trots en fier zoals men zou verwachten van jonge millionnairsdochters op de middagwandeling. Het was niet meer nodig bij het begin te begin nen. Annabel begon meteen met de quintessence. „All right", zei ze Je krijgt dus een millioen. Wat ga je het eerst kopen?" „Wat ik 't eerst zou gaan ko pen? zei Midge. „Een marterjas natuurlijk". Maar het klonk me chanisch, alsof ze het uit haar hoofd had geleerd. „Ja", zei Annabel, „ik geloof wel dat dat 't beste is. Van die heel donkere marter". Maar bij haar ging het ook niet van harte. Het was te warm. Hoe heerlijk zacht en soepel marter ook mocht zijn, in dit weer was de gedachte aan bont afgrijselijk. Een poosje lang stapten ze naast elkaar voort zonder te spre ken. Toen viel Midge's oog op een etalage. Koel en voornaam glans de het daar tegen een diep-zwarte achtergrond. „Nee", zei Midge, „ik neem 't terug. Ik ga niet 't eerst een marterjas kopen, 't Eerste wat ik koop is een snoer parels. Echte parels". Annabel's ogen volgden die van Midge. „Ja", zei ze langzaam, „een reuze idee. En practisch is 't ook. Parels kun je bij alles dragen". Ze gingen op de etalage af en tegen elkaar aangedrukt stonden ze te kijken. Er lag maar één enkel voorwerp: een dubbel snoer grote, gelijke parels met een slui ting van smaragd om een rose fluwelen halsje gelegd. „Hoeveel zouden ze kosten?" vroeg Annabel. „Gut, ik heb geen idee", zei Midge, „een hele hoop, denk ik". „Iets van duizend dollar?" vroeg Annabel. „Ik denk wel meer", zei Midge, „met die smaragd". „Denk je wel tienduizend dol lar?" „Gut, ik heb geen idee". Bij Annabel stak een klein dui veltje de kop op. „Wedden dat je niet naar binnen durft gaan om te vragen hoe duur ze zijn?" „Wedden van wel", zei Midge. „Wedden van niet", zei An nabel. „Wedden dat de winkel niet eens open is op Zaterdagmiddag", zei Midge. „Hij is wèl open", zei Annabel. „Ik heb er net mensen uit zien komen. En er is een portier ook. Wedden dat je niet durft". ,,Als jij ook mee gaat", zei Midge. Met een ijskoud knikje beloon den ze de portier die de deur voor haar open hield. Binnen was het koel en rustig, een grote, elegant ingerichte ruimte met betimmer de wanden en op de vloer een zwaar perzisch tapijt. Maar op de gezichten van Midge en Annabel was alleen voorname minachting te lezen. Of ze een varkensstal waren binnengestapt. Een vlekkeloos uitziende, elegan te bediende kwam haar bij de ingang tegemoet. Zijn gezicht toonde geen verbazing. „Goedenmiddag, dames", zei hij. In zijn stem lag de belofte van eeuwige dankbaarheid als ze slechts zijn bescheiden groet wil den aanvaarden. „Goedenmiddag" zeiden Anna bel en Midge op vernietigende toon. „Kan ik u misschien iets....? vroeg de bediende. „We kijken alleen maar eens rond", zei Annabel. Het klonk achteloos en koud alsof ze sprak van een troon. De bediende boog. „Mijn vriendin hier en ik", zei Midge en wachtte even alsof ze het effect beluisterde. „Ik en mijn vriendin", zei ze moed vat tend, „kwamen toevallig voorbij en dachten hoe duur die parels zouden zijn die U in de etalage hebt". „Ah. juist" zei de bediende. „Het dubbele snoer, bedoelt U. Dat is tweehonderdvijftig dui zend dollar, Mevrouw". „Oh", zei Midge. De bediende boog. „Een bijzon der fraai snoer", zei hij. „Mis schien wilt U het eens zien?" „Och nee, dank U wel", zei Annabel. „Mijn vriendin hier en ik", zei Midge, „kwamen alleen maar even de prijs vragen". Ze draaiden zich om om te gaan. De uitdrukking op haar ge zicht deed denken dat ze zo juist een mestkar de rug hadden toe gedraaid. De bediende haastte zich de deur te openen, en boog toen ze langs hem heen schreden. „Stel je voor", zei Annabel. „Heb je ooit zo iets gehoord?" ..Tweehonderdvijftig duizend dollar", zei Midge, „datr is een kwart van de erfenis in één slag ..De brutaliteit?" zei Annabel. Ze liepen verder. Langzaam verdween de verontwaardiging van haar gezicht, en langzaam maar zeker verdween daarmee ook de koninkliike houding en de fiere gang. Haar schouders zakten naar voren. Ze sjokten verder, van tijd tot tijd tegen elkaar aan bonzend zonder het te merken, zonder te snreken en zonder op of om te kijken. Maar ineens strekte Midge haar rug weer. Ze hief 't hoofd fier omhoog en met een nieuwe, frisse stem zei ze: „Zeg. Annabel, ik weet wat, zeg. Stél je voor dat er nou 's iemand was die ontzet tend veel geld had en die iets voor je zou willen doen. Iemand die ontzettend oud is, begrijp je. En die gaat dan dood, zomaar in z'n slaap en laat je tien millioen dollar na. Wat zou jij dan 't eerst willen kopen FINANCIERING VAN HERBOUW EN HERSTEL Op schriftelijke vragen van het Tweede Kamerlid van Vliet (K.V.P.) in verband met de over gangsregeling voor herbouw- en herstelfinanciering heeft de mi nister van Wederopbouw en Volkshuisvesting o.m. geantwoord dat hij bereid is degenen, die kunnen aantonen, dat zij aan het bouwen zijn gegaan, ook al werd met hen nog geen voorlopige fi nancieringsregeling getroffen, te gemoet te komen, in die zin, dat zij alsnog op basis van de tot 26 Januari 1951 geldende regeling een voorlopige financiering kun nen verkrijgen; hij stelt zich voor de belanghebbenden, die zulks wensen, tot 1 Mei 1951 de gele genheid te geven hun desbetref fend verlangen te zijner kennis te brengen. (K.N.P.) Op de zuidelijke helling van de Kelimoetoe op het eiland Flores ligt een klein kloostertje midden tussen dicht bevolkte kampongs, verscholen onder wijde waaiers van hoge klapperbomen. Dit kloostertje is ondergebracht in een oude, nu erg bouwvallige kazerne van de veldpolitie. Uiterst primitief en armoedig woont daar een 40-tal meisjes, bruine Florinese meisjes, die haar familie, over het gehele eiland verspreid, heb ben verlaten om zich te wijden aan de opbouw van Christus' Kerk en aan de ontwikkeling en sociale verheffing van de Flori nese vrouw uit haar ontstellend diepe achterstand in de inheem se maatschappij. De Congregatie van deze Florinese Zusters, de „Zusters van de Navolging van Christus", werd gesticht in 1935. Dat was een evenement en een waagstuk in de nog zo jonge geschiedenis van de Floresmissie. Mgr. Leven, de Apos tolisch Vicaris, pakte het werk aan en plaatste aan het hoofd als postulanten- en novicenmeesteres Zr- Xaver, missiezuster. Dienares van de H. Geest Volgens de opzet van haar stichter voorzien de zusters zelf door handenarbeid en anderszins in hun levensonderhoud. Zij heb ben geen relaties in Europa, dus steun van het Katholieke volk evenmin als op de hulp van hun op alhier kunnen zij niet rekenen, eigen Katholieke landgenoten, want die zijn te arm om hun noemenswaard te kunnen hel pen. Zij bewerken een stuk land, haar door de heidense hoofden welwillend afgestaan, op de pri mitieve weinig economische ma nier der inheemse bevolking. Zij zaaien zelf hun mais en hun rijst en zij planten katoen, die ze spinnen en weven voor hun kle ding. De eis voor de toelating is zes jarige lagere school met de inter naatsopvoeding van de Eerw. Zusters Dienaressen van de K. Geest uit Baexem-Uden. Maar vele meisjes treden pas later in deze Congregatie, b.v. na haar opleiding voor onderwijzeres of verpleegster. Gedurende de op leidingsjaren leren de meisjes haar toekomstige werkzaamheden kennen onder leiding van Euro pese zusters. De voertaal is het Indonesisch eni voor de verdere ontwikkeling leren ze ook Ne derlands om ascetische en vak boeken te kunnen bestuderen. Zusters-onderwijzeressen met hoge diploma's kennen ook En gels. Na het postulaat treden ze in het noviciaat, dat twee jaren duurt en hierna doen zjj haar eerste Heilige Geloften. Zuster: een moeilijk begrip Zijn voor een Hollands meisje de moeilijkheden vaak al zeer groot, die moeten worden over wonnen om aan God's roepstem gevolg te kunnen geven, voor een meisje van Flores is de kloosterroeping, gesproken, iets Christendom op Flores is nog maar heel erg jong. Bijna de helft van de bevolking is Katholiek, doch in hoofdzaak de kinderen en het jonge volk. De oudere ge neratie is nog grotendeels heiden. En in de heidense gedachten- wereld is de maagdelijke staat iets ongekends, iets ongerijmds, een dwaasheid, in zekere zin iets verachtelijks. Een meisje, dat zuster wil worden, heeft rekening te hou den met haar vaak nog heidense, of in ieder geval heidens denken de ouders en familie. De ouders hebben slechts één ideaal: bun dochter zo duur mogelijk aan de man te brengen. Daarbij komt nog, dat niet zelden de broer de bruidsschat van zijn zuster nodig heeft, om voor zichzelf een vrouw te kunnen zoeken. Zó is de adat, de ongeschreven eeuwenoude wet. Nog erger: het kan gebeu ren, dat het meisje er aan denkt om zuster te worden, doch dat zij door haar ouders reeds als kind is uitgehuwelijkt en de bruidsprijs reeds is geïnd. Want dat is ook adat, gebruik en wet! In zo een geval hebben de menselijkerwijze onmogelijks. Het ouders en de eigen familie niets meer over het meisje te zeggen en is zij totaal afhankelijk van hen, die haar bruidsprijs hebben betaald. De ouders worden dan verplicht de ontvangen bruids prijs te restitueren, iets waartoe zij allerminst genegen en vaak ook niet in staat zijn. Doch ondanks talrijke moeilijk heden bloeit de missie op Flores. Momenteel dus 16 jaar na haar stichting, heeft de inheemse zustercongregatie van Djopu op de helling van de Kelimoetoe, reeds een 50-tal leden, novicen meegerekend. Behalve het moe derhuis en het noviciaat in Djopu telt de congregatie reeds twee onderhorige huizen, elk met 5 zusters. Uit alle hoeken van Flo res doen de missionarissen een beroep op de bisschop, dat Z. H. Excellentie ook in hun parochie een kloostertje vestige van in heemse zusters, zozeer zijn zij allen van het grote nut van zijn zegenrijke arbeid overtuigd. Armoede meest eigen kenmerk Door gebrek aan financiële middelen is het echter niet mo gelijk aan deze vraag naar kloos terzusters te voldoen. In het moederhuis op de Kelimoetoe is langzamerhand door de voortdu rende toename van het aantal no. viceri een noodtoestand ontstaan. In 2 slaapkamers moeten vlak naast elkaar 40 zusters slapen. en de kapel van het klooster, dat eenzelfde aantal zusters moet herbergen, meet slechts 6 bij 7 meter! En alweer hetzelfde ont stellende tekort aan plaatsruimte zien we in de weef- en naai kamer en de eetkamer vertoont veel overeenkomst met een blik, waarin de -zusters als sardientjes gepakt zitten. De bouw van een behoorlijke slaapzaal van 40 meter lengte, waaraan het vorig jaar werd be gonnen, nadert nu haar voltooi ing. Maar.... er moet nog meer worden gebouwd: eert grotere kapel en nieuwe werkkamers. Helaas ontbreken daarvoor de nodige financiën. Tijdens een persconferentie, welke te Washington werd gehouden, bespreken de Ar gentijnse minister van Bui tenlandse Zaken, Dr. Hipolit Jesus Paz (rechts) en de am bassadeur van Argentinië in de Verenigde, Staten, Jeroni- mo Remorino de gebeurtenis sen betreffende het Argen tijnse dagblad „La Pronsa". Dr. Paz, die in Washington vertoefde in verband met de Conferentie van Amerikaanse Ministers van Buitenlandse Zaken, verklaarde aan journa listen, dat Argentinië „geen buitenlandse inmenging" in zake het sluiten van het dag blad „La Pronsa" zou dulden. Sinds enige tijd wordt door de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek een onderzoek gedaan op het terrein van het voor malig Kasteel te Ravenstein. In de proefsleuf werd een muur van 2,30 meter breedte ont dekt, doch in het verloop van het onderzoek bleek dit het enige te zijn, dat van het Kasteel restte. In 1818 is n.l. het hele gebouw afge broken en wel zo grondig, dat geen steen op de andere bleef staan. Toch heeft men nog een globale indruk kunnen krijgen van de afmetingen van het slot. Een overzicht van de opgravingswerkzaamheden. Ged. Staten hebben aan Wie ringermeer over de iaren '51 tot en met '53 21 woningen toege kend. d.i. 7 n. jaar. benevens voor 1951 een voorschot van 80 woningen od het aantal dat ge bouwd mag worden ingevolge het „vestigingsoverschot". Bii de nieuwe regeling inzake de woningverdeling wordt n.l. een woning toegewezen voor de immi grant. die zich vestigt boven het aantal vertrokkenen. Mocht het immigratieoverschot méér dan 80 bedragen in '51 dan kan on een evenredige verhoging worden ge rekend. B. en W. hebben zich spoor slags beraden over het gebruik van deze toewijzingen en kwa men daarbij tot de conclusie, dat hiervan 60 woningen gereserveerd moeten worden voor de stichting van het vierde dorp, terwijl het restant beschikbaar, moet worden gesteld aan de woningbouwver. Middenmeer. Primair is uiteraard het beschikbaar stellen van bouw volume voor de particuliere wo ningbouw. Particuliere bouw heeft en houdt de voorkeur. Daarom wordt ook aan particu lieren de gelegenheid gegeven een verzoek om een bouwvergun ning in te dienen. Deze wordt echter slechts dan verstrekt, wan neer mag worden verwacht, dat de volledige bouwplannen voor 1 Mei a.s. zijn ingediend, omdat B. en W. zekerheid willen heb ben, dat géén bouwvolume on gebruikt blijft. Het vierde dorp De uitbreidingsplannen terzake van het vierde dorp verkeren in een zodanig stadium dat ze bin nenkort kunnen worden vastge steld, terwijl dan tevens voorstel len tot het aankopen van de voor dit dorp benodigde gronden mo gen worden te gemoet gezien. Nu deze zeer belangrijke immigratie toewijzing is afgekomen achten B. en W. de tijd daar, om met de stichting van het vierde dorp te beginnen. Zij achten het bo vendien van het grootste belang dat zo spoedig mogelijk met deze stichting wordt begonnen, ter verzekering van een verantwoor de ontwikkeling van de bestaan de kernen, en vooral ook van de nieuwe kern, omdat dit dorp binnen korten tijd tot een aan vaardbare grote moet uitgroeien. Wanneer daar in 1951 zestig en in 1952 wederom een soortgelijk aantal huizen worden gebouwd kan zulks ten naastenbij worden bereikt. Het bouwen van deze woningen zal van gemeentewege geschieden. De rest voor Middenmeer De woningen die na aftrek van het aantal voor de particuliere sector en het vierde dorp over blijven, wensen B. en W. be schikbaar te stellen aan de wo ningbouwvereniging Middenmeer, omdat deze nu aan de beurt is. Nadat de eerste 40 woningwet woningen in Middenmeer zijn gesticht is n.l. een complex wo ningwetwoningen gebouwd te Wieringerwerf, terwijl die van Slootdorp nog in aanbouw zijn. Teneinde echter zoveel mogelijk woningbehoevenden van een wo ning te kunnen voorzien acht het collége het noodzakelijk om een flink gedeelte van de complexen voor Middenmeer en dorp vier uit duplexwoningen te laten bestaan (voor het bouwvolume gelden 2 duplexwoningen als 1 woning). In zulk een duplex kan men dus 'n immigrant en 'n plaatselijke woningcandidaat huisvesten. Daarom is het college voorne mens om Woensdag a.s. de in openbare zitting bijeenkomende gemeenteraad, voor te stellen in beginsel te besluiten tot het stich ten van 60 woningen in het vierde dorp, idem tot het verlenen van medewerking aan „Middenmeer" voor een nader te bepalen aantal, en vraagt op grond daarvan machtiging tot het treffen van alle maatregelen die hiervoor no dig zijn. DEVENTER Gistermorgen om 11 uur ontstond pa een he vige ontploffing van een grote ketel met benzol, een uitslaande brand in een der chemische fa brieken van het concern „Noury en Van der Lande" aan de Han delskade te Deventer. De brand weer snelde toe met veej mate rieel en sloot het vuur in door gebruikmaking van grote noe- veelheden schuim. Te circa twaalf uur waren de vlammen gedoofd. Het dak van het door de brand aangetaste fabrieksgebouw is door het vuur vernield. In de fabriek werden insectenpoeders gemaakt. De materiële schade, die door verzekering wordt ge dekt, kon nog niet worden be paald. De fabriek, waar circa veertig personen werken, wordt in de productie niet gestoord. „HET LICHTSPOOR" UITGERANGEERD Naar wij vernemen zal de uit gave van het weekblad voor de strijdkrachten „Het Lichtspoor" per 1 April worden gestaakt. Of schoon nog pogingen zijn gedaan door reorganisatie de kosten, voor het rijk aan de afname van dit weekblad verbonden, te ver minderen, is het niet mogen ge lukken deze tot een voor de rege ring aanvaardbare abonnements prijs te drukken, zodat besloten is de uitgave stop te zetten. IN- EN UITVOER Volgens de door het Centraal Bureau voor de Statistiek samen gestelde voorlopige cijfers be droeg de waarde van de totale invoer in Januari 1951 f797.3 millioen (v. m. 709.5 millioen) en van de totale uitvoer f 532.2 mil lioen (v. m. f543.2 millioen). CRAANBEURS ROTTERDAM Binnenlandse granen (officieuze noteringen per 100 kg franco Rot terdam) met iets meer atten tie. Tarwe, prima zonder vocht- conditie 24.2524.85, doorsnee kwaliteit op vochtconditie tot 24.55, zomergerst 40.7542.50, ha ver 39.0040.50, zware daarboven; rogge 36.2536.50; peulvruchten: door de feestdagen en het samen vallen met de markt te Groningen had de handel weinig te beteke nen. Prijzen bleven vrijwel on veranderd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuw Noordhollandsch Dagblad : voor Alkmaar en omgeving | 1951 | | pagina 4