Blieken
nhuis. I 18.
^Taren,
IEL
IUD, in'voorraad.
R. Kath. Nieuws- en Advertentietilad
voor Noord-Hollaud.
Aiptinus Joseph Collier,
Zaterdag 4 Maart 1911.
54e Jaargang
FEUILLETON;
i
rachien,
OOSTER,
Alkmaar.
HRMANN.
Verschijnt Woensdag en Zaterdag.
Juliaan en Juliane,
71
z.) alles hiervan
FEL-, ONTBIJT-
TISIE ZILVER,
ELWAREN van
rieken, de waren
iiverse artikelen,
PRONKT A FEL-
Ixexij.
EK, Tel. 187.
or hdt wassc&ea
Sevels, enz
kosteloos.
jk verzoek.
uwen Notaris te
adverteeren in
er stel werk,
era,
liuzs Artikelen.
ADVERTENTIËN:
-K3it nummer bestaat uit 8 bladz,
i
Trootst© sorteeriug.
JANSEN.
keuze en uifslui
'e en nette inhoud,
aanmaak van geheel
en voorraad
te ruimen
EL.
I a
cl e.
in aan
10 ct.
OTTEN 121/,
nikkelen rand
GEB SS1/,
CHALEN 29
KOP en SOHO
50
21
ENHANGERS 50
RSOHERMEN,
eelen, 69
HEE- en 8TJI
igte 18 cM. 14
N 9
CUSTERS. Alkmaar.
ONS
BLAD.
ABONNEMENTSPRIJS
60 ot. per 8 maanden franco huis90 ci. met geïllustreerd
Zondagsblad. Te betalen in het begin van ieder kwartaal.
Afzonderlijke nummers van de courant 3 oent.
Tan het Zondagsblad5 oent.
Uitgave van da Naam!. Vennootschap „Ons Blad".
BUREAUBreedstraat 12, tegenover de B. 2. Kerk, te Alkmaar.
Telefoon No. 488.
Tan 1—6 regelsi 80
Elke regel meer6
Reclame» per regel i j 15
Kleine advertenties van 130 woorden, bij vooruitbet. 26
cent.
door de genade God* en de gunst van
den Apoitoliachen Stoel
BISSCHOP VAN HAARLEM,
Assistent-Bisschop bij den Panselijken Troon
aan de Geestelijkheid en de Geloovigen
van ons Bisdom
ZALIGHEID IN DEN HEER.
Op Zondag Septuagesima is U voorge
lezen, wait idje H, Stoel onlangs over de
eerste H. Communie der kinderen heeft
bepaald, en wat he"- derlandsch Episco
paat ter uitvoering daarvan meende te moe
ten -erordenen en bekend maken aan de
h toevertrouwde geloovigen. Dat schrij
ven izal jaarlijks bij ihet begin vian den
Paaschtijd worden voorgelezen als een her
innering |aan de verplichtingen van Biecht en
Communie, waaraan ook de kinderen zijn
gehouden, maar die toch vooral op ouders
en opvoeders drukken.
(Omdat nu bovengenoemde verordenin
gen idiep ingrijpen in eene bij ons reeds
land bestaande gewoonte en diensvolgens
bij [sommige onzer geloovigen verbazing heb
ben gew-t, [meenden wij idat het niet on
dienstig zou zijn, in onzen eersten vasten
brief na de afkonidiging van het bedoelde
decreet, U [breedvoeriger daarover te spre
ken, en wel allereerst over de beweegrede
nen, die iden Hl Stoei tot de uitvaardiging
daarvan hebben geleid.
(Om (die beweegredenen goed te begrij
pen, moet gij, B, O'. U. herinneren de
Leer der H. Kerk over de Sacramenten.
Volgens die leer nu is een Sacrament een
uitwendig teeketl, door Christus ingesteld,
waardoor genade wordt aangeduid en ge
geven; en deze genade geven ide Sacramen
ten» lan rille menschen, die ze geldig en
waardig ontvangen. Uit deze leer der H.
Kerk volgt feeds terstond d,at het H. Sa
crament des Altaars Idat goddelijk brood
uit iden ihemel neergedaald opdat wij zouden
leven in eeuwigheid genade en wet
een bijzonder groote genade tot onderhoud
van het geestelijk leven Jder ziel geeft aan
iederen mensoh die dat bovennatuurlijk le
ven Ider (ziel bezit; en Idaar nu dit boven
natuurlijk leven wondt geschonken Idoor het
H. Doopsel, dat zelfs een pasgeboren kind
tjjstomi na het Doopsel ide H. ■Ccunmui-
:j 'met vrucht kunnen ontvangen, zóó dat
het die kostbare vermeerdering van gena
de werkelijk verkrijgt. In den beginne der
H. Kerk zoo herinnert ons het decreet
Man Iden H. .Stoel zelfs toit ,aa(n de
dertiende eeuw was het dan ook gewoonte
en voorschrift, reeds onmiddellijk na het
eene novelle
DOOR MATHILDE,
„Ge zult er van gruwen, ik ben er ze
ker van. Welnu! ik vfees, idat Jules mij
gestolen 'heeft in overleg metzijn zus
ter."
©iep geschokt liet Max het hoofd in de
hanjden vallen als eën schuldige, die zijini
vonnis afwacht.
Lang zweeg de abbé en eindelijk sprak
hij met een stem, die |door ontroering diep)
en somber klonk.
„Het kan zijn." I
„Gij zegt [dat, gij?de zoon van hun
pleegouders, gij?" riep Max verwonderd'
uit.
„Uwe redenen moeten wel zeer gewichtig
ziin, daar zij u uwe eigene vrouw en zwa
ger doen verdenken."
b,'k weet niet of ze gewic/htig en voor
een onpartijdig persoon geldig zullen zijn,
rolaar genoeg, dat idie gedlacjhte ;mij ver
schrikkelijk, bovenmenschelijk doet lijden."
En !hij herhaalde zijn oom alles, wa.t: in,
den laatsten tijd voorgevallen wla®;' da
invloed van Jules op zijn zufeter; 'het ge
beurde van dien avond, toen -Liane in het
gesloten kantoor zat te schrijven en vroeg
:ot Jules reeids terug wasverder het o>ver-
Doopsel en nög dikwijls daarna laan de kin
deren het H. Sacrament des Altaars toe te
dienen. Dit strijdt blijkbaar niet tegen den
eerbied, idien vrij aan het goddelijk Li
chaam des Heeren verschuldigd zijn; im
mers de goddelijke Zaligmaker zelf had tij
dens zijn leven op aarde getoomd, dat
bet niet in strijd is m|et den Hem v'er-
schuldigden eerbied zelfs de kleinste kin
deren met Hem in aanraking te brengen,
toen Hij tot Zijne leerlingen, die er aldus
over dachten, zeide; „I-aat de kleinen tot
Mij komen en belet het hun niet": van
zonde, idie jh en dezer heilige omhelzing on
waardig zou maken, kan juist in die klei
den, die [door ihet Doopsel van de erf
zonde zijn gereinigd, en door hunne on-
noozelheid nog tot geen persoonlijke zon
de in staat zijn, allerminst sprake wezen;
en tegen alle uitwendige oneerbiedigheid
werd [door de wijze, waarop het H. Sacra
ment aan hen werd toegediend, zooveel
mogelijk gewaakt: de kleinsten ontvingen de
H. Communie onder de gedaante niet van
brood maar van wijn.
Toch lag in het niet geheel weg te ne
men gevaar voor uitwendige oneerbiedigheid
een reden, waarom de 'H, Kerk van prak
tijk veranderde, en zij kon dit veilig doen,
omdat ihet kind, eerst dan, wanneer het zon
digen en jdius het levender ziel verliezen
kan, idit ihemelsche voedsel tot onderhoud
van Ihet leven der genade noodig heeft;
maar Idaarom dan ook schreef üe Kerk voor
in de IVide Algemeene Kerkvergadering van
Lateranen: dat iedere gekwige van beider
lei geslacht, .nadat hij tot de jaren vara
onderscheid is gekomen (dus zoodra hij
zonde kan [doen)het H. Sacrament des
Altaars ontvangen moet, tenzij hij misschien
om eenige redelijke oorzaak in overleg met
zijn biedhtvader |modit meenen, zich eeni-
gen tijd van de -H. Communie te moeten
onthouden. Sindsdien, |d, i. van het begin
der dertiende eeuw, is die verordening nooit
meer veranderd, ja zelfs de Kerkv. van
Trente trof met de ban alwie zou ontken
nen, dat dit voorschrift van Lateranen bin
dend is; en volgens verordening van het
Romeinsch Ritueel en van ons Provinciaal
Concilie van Utrecht, wordt nog ieder jaar
in iden vastentijd dat Lateraansch decreet
van iden preekstoel in al onze kerken afge
lezen. Het staat dus wel boven allen twij
fel verheven, d'at ook alj haid de H.
Stoei niet opnieuw gesproken, toch iede
re geloovige, die tot Ide jaren van on
derscheid is gekomen, minstens éénmaal
in ihet jaar, de H. Communie moet ontvan
gen, tenzij hij in overleg (met zijn biechtva
der op een redelijken grond meenen mocht
er zich van te moeten onthouden, en dan
nog islechts ivooir een wijle, dus zoolang
die redelijke grond blijft bestaan. Het is
dus boven allen twijfel verheven, dat de
gewoonte om de toelating der kinderen te
haast vertrek van den broeder; zijn brief,
idien Liane |hem voorgelezen en (niet ter hand'
gesteld had, de onvoltooide brief, welken/
hij op den lessenaar vond en waarin Liane
tegen zijn uitdrukkelijken wil Jules bekendl
aula,akte m'et Ihet geheim zijner financiën,
haar angst, haar tranen, haar zenuwachtige
aanvallen van berouw en vooral eenige kre
ten, idie in (den droom, haar ontglipt waren:
„Neen, Jules, 't is (iraijin §clhulld niet!
Max, Max, vergeef mij,, want.,, ik heb 'het
niet gedaan, Jules' schulden, duizend gulf,
kienshet was mijn bedoeling niet.'"'
Alles in (hiare manieren en wooiriden,
scheen op een verborgen ischulid te duiden,
iop een wroeging, die (haar verschrikkelijk'
deed lijden.
Naldat Max geëindigd had, staarde hiji
met een blik van bittere smart den priester
aan, Idie pog steeds vermeed zijn oordeel uit
te spreken,
'i,,En weet ge waar Jules nu is?" vroeg
hij ten laatste.
„Neen, hij1 zou naar Duitschland gaan,"
„Weet Liane zijn adres?"
„Misschien heeft hij (het haar opgegeven
in dien! brief, wlaarnaar ik niet gevraagd!
heb."
f,L,aat Liane, altijd (haar brieven aanf u
lezen?" 1
handen gehaid,"
„Neen, bijna nooit (heb ik die van Jules in
„Zoo Dus (dan verwonderde (haar handel
wijze u, pp idat ©ogenblik niet."
jO, neen, volstrekt niet. Maar zeg mij|
toch', Heeroom, tiiait ge die (beschuldiging!
binden laan een leeftijd, die ligt boven de
jaren des onderseheids, een gewoonte zoo-
ials die ginds lang bestaat in ons land!
en nog eenige andere landen, inderdaad
een misbruik is en dus zoo spoedig m.ol-
gelijk moet worden afgeschaft.
Zieidaar B. O. de gedachtengang Van het
jongste decreet, waarin de beweegredenen
van iden H. Stoel om ihet uit te vaardigen,
worden ontwikkeld, (maar nu zult ge wel-
lidht ide vraag stellen: 'hoe is Idan tegen zoo>
uitdrukkelijke verklaring van de H!. Kerk in,
en ondanks de jaarlijksche herinnering aan
dit gebod, die verkeerde gewoonte, dat mis
bruik ontstaan Een antwoord op die vraag
zeker voor ons landis niet moei
lijk te vinden, Allereerst: een verkeerd be
grepen eerbied voor het .aanbiddelijk Li
chaam des Heeren deed ons hooge te
hooge eischen stellen voor een waardig
ontvangen van de H. Communie, en wij
vergaten daarbij dat wij uit.eerbied voor den
Zaligmaker, juist gelijk eertijds de Apos
telen, strenger (waren idan Hijzelf in Zijn
oneindige liefde voor de kinderen (der men
schen wilde zijn: wij vergaten daarbij al
te jzeer, dat Hij tie Sacramenten niet voor
Zichzelven, maar voor de. menschen heeft
ingesteld. Vervolgens ook, wij verbeeldden
Ons, dat de eerste H. Communie, met veel
plechtigheid toegekend op een lateien leef
tijd, wanneer het verstand meer is ontwik
keld, meer blijveniden indruk op het kin
derhart zou maken; maar wij bedachten
(daarbij niet genoeg, dat wij met al onze
indrukken van buiten niels vermogen in
vergelijking meLihefgeen almachtige God.
dopr Zijne genade inwendig ten goede in
de zielen werkt. Maar juist daarom, om-
(dat eerbied' Ivoor Christus zij het dan.
ook een .verkeerd begrepen eerbied en
d'e goede wil, om vooveel mogelijk voor het
geestelijk heil van onze kinderen te zorgen,
omdat ,dit de redenen van onze verkeerde
gewoonte zijn geweest, mogen wij met ze
kerheid vertrouwen, (dat het goede begrip
van hetgeen de eerbied voor den Heer
en voorZijne wenschen van ons vraagt,
en het (duidelijk inzicht van hetgeen on
zen kinderen het meest ten heil verstrekt,
voldoende zullen zijn, om terstond met die
verkeerde gewoonte te breken en aan on
ze kinderen niet langer dan noodig is
te onthouden, wat wij (de rijkste gaven noe
men van Gods lieflde aan de menschen
op aarde, I
Evenwel moet erkend worden, dat nog
een iandere raden veel heeft bijgedragen om
die gewoonte althans aannemelijker te ma
ken en te bestendigen; en Ideze reden be-
(handelen wij afzonderlijk, omdat daarover
niet ZO'O gunstig kan geoordeeld worden
als over de beide bovengenoemde redenen, j
Idie ten slotte niet anders zijn dan eenl
verkeerd begrepen good, terwijl' de derde
reiden in. iden grond der zaak ee|n pliaht-
ongegrond, belachelijk vindt, ik heb er be-
behoefte aan, dat gij mij (dit herhaalt."
j,Ik tracht mij hum karakter te binnen
te brengen en (hoe (meer ik alles in verband
zoek te
„Hoe dwazer gij mij vindt."
„Integendeel, de zaak wordt mij steeds
helderder en ik schrik terug yoolr de ge
volgen,"
L,Het kan niet wezen."
„Helaas! Jules en (Liane zijn twee groote
kinderen. Hij is aan |de academie in sohul-
Iden geraakt en heeft heit (haiar bek'eind.'
zij beschouwde^ hem late eenf orakel eni
liet zich overhalen wajt gelid van het rijk
te ieênen
„O neen, neen! ik kan, ik wil 't niet
gelooven" en snikkend liet hij het hoofd
vallen op| den schouder van ,zijn oom:
„Arme Max, en gij zijt het offer van,
die twee kinderen gewonden! Mijne goede
louders wilden niet begrijjpen; dat te v'eell
liefde eer een ramp (dan, teein geluk is."
„Dodh 't schijnt idat gij( mijti wTeede
verdenking goedkeurt, 'dat gij idie zelfs deelt
Begrijpt ge niet, dat juist Idit mijjn ver
driet bezwaart, want niets vreest ik meer!
dan idat de redhtbank iets, van mijne mee
ning ontdekt: ik wil alles miet G'offs hulp
dragen, om haat naam ten( nrinste onge
rept te 'bewaren. Vraag |ha,a.r dus niets, bid'
ik u,! Heb't gij! hahi reeds gesproken?"
En nu herinnerde (d'e heer Mioilet zich!
weeir, welke taak hij te vervullen had:
(door de [bekentenis van Max iwas deze
geheel en ai in zijn geest teruggedrongen
verzuim is. Vele ouders toch verzuimen
(den plicht, idie allereerst op hen rust, om
hunnen kinderen het nooidige godsdienston
derricht te geven, jazelfs om er althans
voor te zorgen, dat dit onderricht door
anderen, door de geestelijkheid, aan hunne
kinderen gegeven wordt; en voor vele
van zulke ouders was tot dusverre de eer
ste plechtige H. Communie, waaraan zij
om verschillende, somtijds zelfs minder lof
waardige, redenen nog eenige waarde hecht
ten, de eenige drang om hunne kinderen
voor een korten al te kotten tijd)
naar iden Catechismus te zenden, omdat
zij (wisten, dat anders hun kinderen niet tot
die begeerde eerste H, Communie zouden
worden toegelaten; en niet ongegrond was
de vrees, dat die ongelukkige kinderen, als
voor ide eerste H. Communie niet meer ken
nis 'van den godsdienst werd gevorderd dan
noodzakelijk is om waardig het H. Sacra-
ment te ontvangen, zouden opgroeien, in
nog grooter onwetendheid dan zelfs nu nog
helaas! het geval is. En zoo werd het plicht
verzuim vaneenige ouders mede oorzaak
althans van de bestendiging eener gewoonte,
die alle kinderen te lang beroofde van
de groote genade der H. Communie. Daar
tegen Bk |Q|. kan de H|. Kerk niets anders!
Idoen dan ivooreerst geen enkel kind
enai dierminst die kinderen voor welke deze
reden .niet geldt te laten lijden voor het
plichtverzuim van zulke ouders, en dus tot
Hl Communie toe te laten alle kinderen, die
aan de volstrekte noodzakelijke eischen vol
doen; en vervolgens door voortdurende pre
diking en vermaning die nalatige ouders
te herinneren aan hun zware verplichtingen
en Ihen op allerlei wijzen to(t het "*r~
'VuIIen daarvan te bewegen. Dit echter L i
taak Ider geestelijken, die genoegzaam wet .n,
w,at wij in deze van hen verwachten, en
daarom kunnen wij Idaaroiver in dezen brief
gevoegelijk zwijgen; .maar omdat prediken
en vermanen. Ide plicht is. allereerst van
den Bisschop, idaarom mogen en willen
wij in dit schrijven niet verzuimen, alle
Ouders met den meesten ernst te wijzen
op de groote verantwoordelijkheid, die op
hen jrust, om hunne kinderen 'het zoo hoog
noodige godsdienstonderricht te laten ont
vangen. Behalve de H. Sacramenten is ook
de kennis van den Godsdienst vopr het
leven der ziel even noodzakelijk als het
dagelij'ksch brooid voor het leven des l'i-
dhaams, en de oulders, die idoor God zijn
gesteld als bewakers en verzorgers hunner
kinderen, zijn (dus verplicht voor het ver
strekken van dat geestelijk brood te zorgen
nog tmeer dan voor hun lichamelijk levens
onderhoud; wie hun dit laatste niet geeft,
zou met recht geacht worden zich te ver
grijpen aan het leven van zijn kind; maar
dan ook, ais gij voor (het geestelijk voedsel
niet zoudt .zorgen, vergrijpt gij u aan de
ziel van uw hulpbehoevend kind; en een-
maialr nu moest hij spreken, al vermoedde-
(bij dat een nieuwe, bittere isim|a(rt in het
gemoed van jden armen gevangene door
zijne (woolrden gestort 'en tegelijk ,éen nieuwe
versterking aan Zijne verdenking geschonken
werd.
„En waalr vermoedt (mien döt izij is?"
viroeg ide ongelukkige, toen (hij! |den beker
tot aan den bodem toe h'ad geledigd.
(„Ik denk dat zij -raaialr (Juiies gegaan is,
(eerst dacht ik hem te verzoeken uw ver
dediging op, zich te nem'eii, nu echter om
met hem te [beraadslagen."
'Gelooft ge niets anders of liever vreest
ge niet het ergste?"
„Zelfmoord
„Ze was zoo opgewonden, zij wilde nie
mand spreken, zij sciheen door allerlei ge-j
[dachten in tweestrijd,. Arme Liane, lliet ging
haar zoo moeieiijk af een geheim te ver
bergen! O, mijn ;Goid, ik rnag er niet aan
denken (hoe zwaar beproeft pij mij
En nu begoin de priester met al het
gewicht zijner bediening tot) hem te sp|re-t
ken, om| hem; -te Ieeren hoe hij zijn leed
dragen, zijn kruis torsen moiefst, ejh Maxi
ih'oorde (hem a,an; die taal ideed zijn ge
folterd hart goed, en iets (daft n,aar on
derwerping, naar kalme overgeving aan den
wil iGodis geleek, vervulde langzamerhand
zijn ziel.
Het uur voojr (liet onderhoud bepaald
was verstreken, en 'beiden namen afscheid,
„Ik dank u, Heeroom:," z|ei Max Idiepi
bedrukt maar kalm, „g[ij ihebjt mij nieuw1
(jijden gebracht, en tosh heeft ttw bezoek
maai zal .God als gestrenge Rechter die
ziel uit uwe hand opvorderen. Alle ouders
dus staan ;meit hun eigen ziel .bij' Giofd
,borg or .voor, dat ihun kinderen het gods
dienstonderricht ontvangen, allereerst natuur
lijk dat onderricht, wat zij noodig hebben
voor die vervroegde H. Communie, maar
ook en niet minder dat volledig godsdienst
onderricht, wat zij noodig hebben voor ge
heel hun volgend leven.
'Om den Ihoogen ernst der zaak, vat
ten 'wij nog eens kort te zamen wat iedersj
plicht is
'het kind is verplicht, zocdra het tot
den leeftijd des onderseheids is gekomen,
en dus helaas! ook in staat is eenl
groote zonde te doen, de H. Communie
te ontvangen,-,..die idoor Christus is inge
steld -als een nemelsch brood, om het le
ven Ider genade te bewaren: én de ouders
zijn verplicht ,er voor te zorgen, dat hun
kind Idie Eerste H. Communie waardig doet,
want zonder hunne bemoeiing zou het na
tuurlijk a:an idien plicht zelfs niet denken;
wee der. ouders, .ate door .hun denken;
de zonde haar intredri deed in het hart
(van hun kind, eerder dan de Verlosser;
'voor het waardig ontvangen dier eerste
H. Communie wordt in de kinderen eenige
izij 'het dan ook nog: geringe gods-
dienstkennis gevorderd; (de ouders, hunne
natuurlijke opvoeders, zijn dus verplicht,
hun idie kennis te verschaffen zooveel in
hun vermog'en is; allereerst door zelf hen
te onderrichten, maar ook, zoo- noodig
en idat tzal wel meestal het geval zij'n j
door hen in ide kerk te laten onder
richten en voorbereiden. W,ee hunner, als
het kind idoor hun verzuim niet vroeg ge
noeg kan aanzitten aan het heilig gastmaal,
waarop het van God zelf recht kreeg;
ban Idie eerste zoo' geringe kennis van den
godsdienst heeft het kind niet genoeg voor
zijn volgend leven; de oulders zijn dus
verplicht er voor te zorgen, dat het kind'
het volledig- godsdienstonderricht ontvangt,
zooals wij. pus verplicht hebben geacht,
voor te schrijven aan onze geestelijkheid
Ihet te geven; wee iden oulders, als hun
kind later zou afwijken van den rechten
weg dies Heeren, omdat ihet door schuldige
nalatigheid niet genoegzaam Goid en Zijne
wet heeft ieeren kennen.
iZiedaar B. G. in weinige woorden kort
Samengevat, wat gij ais uw'plicht, uw zwa-
ren plicht moet erkennen fcn volbrengen; wij
koesteren het vaste vertrouwen, dat de ern
stige uiteenzetting (dier verplichtingen vol-
(doende zal zijn om alle ouders vooir dat
„wee" te jbewiaren, of liever nog, dat
de liefde voor hunne kinderen, den ouders
door God ingeschapen, hen met vreug
de alle middelen zal idoen aangrijpen, die
in hun vermogen liggen, om die kinderen
zoodra mogelijk het overgroote geluk te -
doen genieten van Jesus' omhelzing en door
mlij goed gedaan. Bid voor mij en voor
Liane." XVIII.
Alle nasporingen, om mevrouw Walhorst
te vinden, bleven vruchteloos; men zocjhtl
in 'het riviertje, dat Breuievliet besproeide,
in de putten, die zich op de omliggende;
boerenplaatsen bevonden. Men ondervroeg
alle bewoners in den omltrekl, jdiocjh het[
viel moeieiijk een spoob te vintien vpnl
i !h(aar, een signalement van haar opgeven,
1 was immers onmogelijk? **■--
/Niemand miste de zwarte japon en dei
mufs van tante Mioilet; Trientje noch Antje
kenden die kieeren. Vriendinnen van Liane
idie Ihaxe gafde-robe nazagen, misten geen-
enkel kleed en (daar zij niets wisiten va(n(
hetgeen er met de nagelaten japonnen van'p
(de oude pievrouw (gebeurd wiasi, viel' het
(haar niet in, (dat zij zic(h daarmede kora
verkleed hebben. De verklaring tier meiden,
*WÈ8
Idat mevrouw Idien avond niets gebruikt,
maar aileen en zeer opgewonden in de eet
kamer en (het kantoor op en neer geloopen
Ihaid, haire korte, barschie antwoorden', het
geen tegen Ihare gewoonte zeer streed, het
'feit dat ,zij idierr naic|h't geslapen moest
hebben, deden langzamerhand het vermae-,
idien rijp wonden, dat Liaine, schrik
wïafcker gewonden, de kamier uitgekropen
en toen (misschien, ma inden tuin gedwaald
te hebben, in ide rivier haar d'ood gevontj,
den had.
ts-
(Wondt vervoijjdJ,
