R Kath. Nieuws- ext Advertentieblad
voor Noord-Holland.
feuilleton!
Daarvoor geen tijd, geen geld?
No. 70.
Zaterdag 2 September 1911.
5"e Jaarg-ang-
„Toetie Walther."
Verschijnt Woensda» e» ^aterdsu?.
Dit nummer bestaat uit 8 bladz
buitenland!
ONS
BLAD.
ABONNEMENTSPRIJS t
80 ot. per 8 maandec franco huis90 ot. met geïllustreerd
Zondagsblad. Te betalen in het begin van ieder kwartaal.
Afzonderlijke nummers van de conrant3 cent.
Fan het Zondagsblad5 oeni.
Ui tg»va wan da Naaml. Vennootschap ,Ona Bind".
EÏÏBïAÜBreeds traat 12, tegenover de B. Esrk, te Alkmaar.
Telefoon No. 438.
Vso 1-5 regel» 80
Elke regel meer
Reclames per regel li
Kleine advertenties van 130 woorden, bij vooroitbet. 25
-*o
In het bijblad! van dit nummer vinden on
ze lezers die korte geschiedenis der bede
vaart naar Kevelaar:
Een eenvoudige man plaatst, door eene
onverklaarbare aansporing daartoe genoopt,
op eene verlatene hie,idle in een armzalig
kapelletje een uiterst bescheiden papieren
beeldje, en dit beeld wordt aanstonds het
voorwerp (van godsvrucht, dat Vele honderd
duizenden 'van heinde en verre vereeren, en
het kapelletje wordt een der meest be
zochte heiligdbmmen der Christenheid.
Ondanks de Fransche revolutie, de Vrij
heidsoorlogen, den Kulturkamp staat de be
devaart naar Kevelaar en bloeit zij nog
immer icloor.
Onmogelijk is Wet dlit feit op natuurlijke
wijze te verklaren. Wij moeten bij het
constateeren van, dlit feit uitroepen: Dat is
geen tnenschenwerkl Het is het werk van
God!!
Da woorden dei' H. Schrift, worden hier
vervuld: „Het zwakke der wereld heeft Ood
uitverkoren.''
Christus, die het voorbeeld gaf aan den
mensch, hoezeer Hij Zijn H. Moeder be
minde. Idiej, toen Hij onder de hevigste pij
nen aian het Kruishout hing, nog voor Zij
ne H. jMoadlar zorgde ,en tot Johannes sprak:
Ziedtar Uwe Moeder! Hij liet in vervul
ling giaan idlen wiensch diier Vrouwe aan een
geringen eenvoudligen marskramer: „Hier
zult gij voor mij leen hieüigenhuisje bouwen"
Hiermede maakte de H. Maria kenbaar
haar verlangen cwn op dleze bevoorrechte
plaats bijzonder te worden vereerd. Immers
„een h eiiigenhuisje" (Zie noot t.a.p,) dient
om Idle voorbijgangers op te wekken tot
gebed.
Laten Idlan allen, die daartoe tijd en geld
bezitten, optrekken naar Kevelaar, naar het
genadeoord van „de Troosteres der bedruk
ten."
„Die diaartoe tijd en geld bezitten."
Tijd, Och er zijn zoovel en die wel kui>
nen maar niet willen. Geen arbeidter, geen
dienstbode, geen winkel- of kantoorbedien
de. geen winkeljuffrouw of zij hebben eeni-
fete dagen per jaar vrij af, vacantie.
Gei-J. (Als er "in den zomer Zondag pp
Zondag wordt uitgegaan en verteerd, ails er
door menschen van den arbeiders- en mid
denstand elk jaar reisjes worden onderno
men inalar Maastricht, Nijmegen, Arnhem enz.
enz., als guldiens en rijksdaalders beschik
baar zijn om van de kermis te profiiteeren,
clan imeenen wij, dat de vraag stellenIs er
wel geld1 voor een reis? is baar bevestigend
beantwoorden.
Wij zuilen niet uitwijdten, over Wet grooi-
29)
"Toetie, ik ken jelui kennissen niet, hoe
kan ik d'an lijsten invullen?"
„Laat maar, Herman, Paatje helpt je daar
straks wel mee. Hij is nu bij den dokter,
en vraagt je te wachten, tot hij- vrij ie,
en niicht Betsy vervoerd is."
Het stroomde dien middag rouwbezoeken.
Toet»» was het middelpunt aller belang
stelling. Het was roerend te zien, hoe dank
baar en vriendelijk zij de condoleanties, uit
hartelijkheid! of banaliteit, uit oprechte vriend
schap of louter beleefdheid tot haar ge
richt, in ontvangst nam1. Telkens weer moest
zij pp,nieuw verhalen, hoe en waar het treu
rig bericht haar bereikte, op hoe 'n plotse
linge wijze Maatje gestorven was, over de
ziekte van nicht Betsy, en dlat mevrouw Dui-
venaar geheel van streek was. Ofschoon zij
op 't laatst dtood-op was en haar gezichtje
angstig weggetrokken en bleek éag, dte groo-
te oogen omlijnd! door donkere kringen,
bleef zij even voorkomend! en vriendelijk alle
vragen beantwoorden en geleidde telkens
weer hen ,dlie het vroegen, naar 't salon,
waar haar klein Maatje te midden van een
schat van heerlijke bloemen rustte.
Om half zes, toen die sixoom van bezoe
kers het huis haidi verlaten, tel de heer
Walther öiie zeer vermoeid wa#:
te verschil in geldbiesteden tussdhen beide.
Alleen willen wij er op wijzen, dat een reis
naar (Kevelaar een bron van genietingen
geeft voor nu, voor een lang tijdperk, voor
de 'eeuwigheid.
Waarom? 'Niet genoeg kunnen wij de de
votie tot Maria aanbevelen in dezen tijd
van diep zedeverval, van maatschappelijke
ellende.
Om de zonden, waaromtrent de groote
Apostel Paulus heeft gezegd, dat zij niet
onder de Christenen behooren genoemd
te worden, wordt gelachen gespot, geapplau-
diseerd, Zóóver is het reeds gekomen!
Richten wij idlaiarom onze gebeden (tot
Haar, de Troosteres der Bedrukten. Zij, de
Porta Coeli, die Deur des Hemels, zal ons
sterken in den zwiaren strijd. Zij zal ons
helpen en blijven helpen tot in het uur
van onzen dood. Hoevelen danken hun za
lig afsterven niet aain Haar. Wij kennen er
velen maar niet te schatten, niet te benade
ren is het aantal dier zielen, die aan Haar
hun behoud! te danken hebben, alleen aan
God] is dit bekend.
Eenige dagen geleden waren wij ervan
getuigen boe een bedevaart, bestaande uit
meerendeels arme eenvoudige Duitsche pel
grims: vrouwen met doeken over het hoofd
mannen even sober gekleed!, Kevelaar bin
nentrokken. Den tocht hadden zij te voet
afgelegd, zes a zeven uur hadden zij ge-
loopen, men kon het hun aanzien; zij steun
den op elkaar, de schoenen waren onder het
opgeworpen stof verborgen, gebruind was
hun gelaat idtoor de brandende zon.
Ziet 'eens, dat is een ware bedevaart!
Deze opoffering wordt vain u, lezers, niet
verlangd): gij kunt gemakkelijker Kevelaar
bereiken. De trein vo>ert u er heen.
Maar neemt aau die eenvoudige,.mensch
jes, die na een langen vermoei-
endlen voetreiize het genadeoord be
reikten een voorbeeld!. Blijft ook gij niet
achter: (gfij moogt u door deze eenvou
dige dorpsbewoners niet laten beschamen
Dat kunt gij doen door in grooten getale
mede op te trekken naar de bevoorrechte
plaats en zoo te voldoen aan het verlangen
en dien wensch vain Haar, die sprak: „Hier
zult gij voor mij een heïigenhuisje bbuwenj."
Dan zult gij gemakkelijker iin uwe ge
beden verhooging vinden bij Christus, uwen
Qodl, die Zijne door Hem zoo' teerbeminde
Moed'er niets zal weigeren, wat U zalig is.
„Diie Mij vindt, zal het leven vinden en
heil scheppen van den Heer", deze Spreuk
is op Haar van toepassing.
Met wie de lib ara'en bij verkiezingen
samengaan
Dat leert „het Volk" van Donderdag 1.1.
voor den zooveelsten keer.
De redactie van dat orgaan der sociaal
democraten, der vrienden van het libera
lisme in tijidten van nood!, kon op dien na-
„Por ik ga nog een uurtje rusten vóór
tafel, we eten toch immers om half zeven"
Bezoagdi keek Toetie hem aan, en hem
hartelijk op 't voorhoofd kussend, zei ze:
„Arm Paatje, wat ziet u er moe uit. Ja,
u hebt nog een uurtje om heerlijk te sla
pen, tegen half zeven kom ik u wekkeij,,"
Zelf had ze ook zoo gaarne wat gaan
liggen, want ze was moe, o, zoo moe, maar
daar kon ze nu niet aan toe
geven, ze moest trachten, als 't kon,
nog, wat bij Maatje bidden, en danZe
moest Herman opwachten en met hem spre
ken, Want toen ze het laatst bij Maatje
was, scheen er een vreemde veranderiinaj
in deze gekomen. Zij wilde 't niet aan Paat
je zeggen, om hem geen leed te doen.
Het weer wais ook zoo warm en er waren
zoo veel menschen bij Maatje geweest, mis
schien mocht dit niet meer, en moesten er
maatregelen genomen worden.
Allerlei, droefs en sombers rees in haar op
en trof haar teere ziel pijnlijk en diep. Ze
huiverde, maar troostend kwam toen tot
haar die eeuwige waarheid, dat, hoewel wat
stof is tot stof moet wedterkeeren, Maatje's
ziel gered was en zij haar eenmaal hierna
maals zou wedtervindem
En die gedachte hielp haar, om met Her
man te spreken, zich te schikken in dat
pijnlijk-droeve,dat Maatje nog is huis was,
en zij toch niet meer bij haar mocht gaan.
En 't was haar een steun in dat bittere
uur, toen Maatje van haar werd! weggedra
gen het hui» uit, weg, ver weg, naar haar
tionalen feestdag natuurlijk niet nalaten af
te geven op het koningschap Van welk ge
halte dat artikel is, geven de navolgende
zinsnedten voldoende aan:
„Voor het orainje-vierende volk is de
koninginnedag nooit iets anders geweest
dan een zinledige loldag, waarop men
zich voor niets behoeft te geneeren en
waarop ruiten gebroken worden, straf
feloos.
Dat is wat waard!, dus: leve de ko
ningin!"
Commentaar overbodig!
Onbegrijpelijk, dlat er nog zoovele libera
len in onze stad en elders zijn, die op
Koninginhedlag de vlag doen wapperen,
met id! en oranjewimpel er nog wel aan, en
tijdens de verkiezingen coquetteeren met
de vijanden van het Koningschap en het
huis van Oranje!
La!ten dte liberalen de houding der so-
ciaat-d'emooraten op 31 Augustus eens goed
in het geheugen prenten! 't Kan te pas
komen!
De waarheid wordt den liberalen overi
gens niet onthtouiden. Zoo lazen wij in het
zelfde nummer van „Wet Volk" de volgen
de opmerking naar aanleiding van htet ad
vies der N. R. Ct. omi zich! bij de herstem
ming in Rotterdam I tusschten den s.d.a,
p.-er Stole en dien kathtoliek Mooijman te
onthouden
„De uitval van dte „N. R. Crt." is
dam ook niets anders dan een grove uiting
van Het oudte, verwaten libteraüsme, dat
onherroepelijk gedoemd is onder den in
vloed der sociaal-demökratie ten onder te
gaan."
Deze uitspraak mogen de liberalen wef
eens goed! in dte ooren knoopen. Nu maar
flink de socailisten op het kussen gebracht
enhet vonnis is voltrokken.
De Marokkaansche kwestie.
Scheurpapier1-
Veel, meer zal die zoo plechtig ondertee-
kendte Acte van Algeciras wel niet
blijken, hoeveel weken er ook indertijd over
geredekaveld ten hoe veel staatsmanwijsheid
er aan ten koste is gelegd.
Frankrijk zou geen vinger uitsteken naar
Marokko!
Jawel'!
Malar beloven en kiloen zijn twee, zegt niiet
voor niemendfal een spreekwoord.
En bij levendie lijve wordt de arme Ma-
rokko-kip geplukt, totdlat er geen veer meer
van over is.
In diplomatieke taal heet dat uitbreiding
van invloedsfeer; een gewoon mensch zou
het diefstal noemen.
En niemand) van de Europeesche machten,
die in Algeciras zoot'n roerende bezorgdheid
aan den dag legden voor dien armen drom
mel vam een sultan denkt er aan. thans een
laatste rustplaats. En toen haar vader, van
dien zwaren, droeven tocht, ontdaan tot
haar terugkeerde, was het die gedachtej
waarmee ze hem troostend tegemoet kwam
„Paatje, wees kalm en getroost, we vin
den Maatje in den hemel terug."
Getroffen keek hij haar aan. Bemoedigend
knikte ze htem toe.
„Ja, Paatje in dien hemel."
En ook hem trof die gedachte op won
derbare wijze, liet hem niet meer los, bleef
in zijn hoofd hangen, en riep in zijn hart
lang vergeten herinneringen wakker. Her
inneringen aan wat zijn nroeder hem als
kind verhaalde, en hij toen geloofd had,
met geheel zijn onschuldige kinderziel Tel
kens en telkens moest hij er, weer aan den
ken. aan dlat bemoedigend knikje en fijne
stemmetje:
„Ja', Paatje, in den hemel."
Sinds kwam er een groote verandering in
hem, hij sprak meer met Toetie over God
en geloof, en dacht meer aan Hem en
aan den hemel,
IX.
E enige dagen na de begrafenis, zaten
Toetie en Estellev hare vriendin, in druk
gesprek, aan de ontbijttafel.
Het zonnige, warme weder der laatste
dhgen was 's nachts plotseling omgeslagen
Zonder ophouden kletterde de regen tegen
de ruiten, en door het hoog geboomte voor
het huis loeide de storm met angstwekkend
geweld, Bjj elke gierende windvlaag, die
dte hoornen deed zwiepen, dwarrelden Kon
hand uit te steken, om dien statenroof te
beletten.
Duitschland dan?
O, zeker, het zou met het grootste ge
noegen vam de wereld dien langvingerigen
Franschiman Marokko uit willen kijken en
dan zelf een grooten hap nemen uit de
begeerde koek.
Doch Frankrijk heeft eenmaal vastgegre
pen en laat niet los.
't Is 'dhn ook de moeite wel waard; een
rijk laaidl, niet ver van huis en bevolk#
met krijgshaftige stammen, waaruit met ge
duld en overleg best een paar honderddui
zend dappere soldaten zijn te vormen, die
het leger te kort in het moederland kunnen
aanvullen.
Een gemeene diefstal (och, zeggen de-
Duiitsche kranten, niet omdat de sultan zoo
handig wordt kaalgeplukt, maar wegens de
Fransche machtsvergrooting.
Ern het eind van. het liedje is, dat de
hearen staatslieden te Parijs en Berlijn met
het eerlijkste gezicht vain dte wereld het
gewichtige vraagstuk trachten op te los
sen: hoeveel vergoeding komt C. toe, als
B. van A steelt en C. zijn mond houdt. Een
eerzaam staatsburger zou waarschijnlijk de
kast in draaien, a Is hij zich met dergelijke
rechtsgeleerde problemen ging bezig hou
den, maar voor dte hieeren diplomaten is
het een welkom zaakje, om eer^ paar sporten
hoogar te klimmen op de politieke ladder.
Intusscben begint die roofpolitiek, die zich
om plechtig gesloten verdragen niet bekom
mert. Idle bezorgdheid gaande te maken van
de kleinere staten.
De „Indlépendaince Beige" doet in een
bittere beschouwing uitkomen hoeveel be
lang vooral België, welks onafhankelijkheid
door de groote mogendheden gewaarborgd
is, bij het nakomen van internationale ver
dragen heeft. Marokko en Rerzië zijn nu
■reeds fwee voorvallen uit den jongstentijd
van (h et schenden van dergelijke verdra
gen, Gaan dte mogendheden op diezen weg
voort, 'dan kan het niet anders, of tal van
onheilen wordten uitgelokt.
Histories, zooals die Marokkouzaak, zijn
voor kleine, koloniën bezittende landen, nu
juist geen geruststellende voorvallen.
Militaire Maatregelen in Belgie.
Men gtaat voort met Wet treffen van mili
taire maatregelen Dezer dagen heeft gene
raal Hellebout in zijn villa te Cointe een
raad gehouden, welke door alle hoofdoffi
cieren uit Luik werd bijgewoond. Eergis
teren kwamen in de kazerne de lia Chartreu
se, het voornaamste depot van oorlogsma
teriaal, twaalf mitrailleuses en vijftien snel
vuurkanonnen aan, benevens 1.800.000 ka
nonskogels. De inspectie der- forten wordt
eveneens voortgezet. De chefs der grens-
stat ions hebb en een verzegelden brief ont
vangen met order dezen niet te openen al
vorens zij een officieel regeeringstelegram
derden bladeren in woeste vaart door de
lucht, gister zich nog koesterend in vrcolij-
ken zonnegloed^ nu onmeedocgend aan den
wind prijsgegeven. Telkenmale als de storm
zich tot een orkaan verhief, kraakten de
takken onheilspellend, en ploften vermolm
de twijgen dof op ld en grond. Wild joeg het
grauw-sombere zwerk, opgezweept door eten
strijd der elementen.
Dien nachit had Toetie weinig geslapen.
Het gebuide r in den schoorsteen had haar
gewekt en uit den slaap gehouden. E'- en
keer, als een hevige windstoot het huis
deed dreunen, rinkelden de vensters, en
klapperden deuren en zonneblinden. Dun
dacht zij met ontzetting, hoe de storm nu
ook huilend over het graf van Maatje heen
raasde, den schat van bloemen, die het be
dekte, wreed vernielend. Waarom deed die
gedachte haar huiveren? De storm kon
Maatje niet meer deren, zij was buiten zijn
bereik, en Joch!, bij eiken windstoot kromp
zij ineen. Het waren ook zoo droeve, ver
moeiende dagen geweest, daardoor gevoelde
zij zich ongewoon zenuwachtig. Zij streed!
er dapper tegen, en wüde er zich met ge
weld overheen zetten, doch de emoties der
laatste week schenen te veel geweest voor
haar zwak lichaam en teere ziel. Behalve
die diepe smart toen Maatje voor goed uit
het huis werd! weggedragen, nog al die
huishoudelijke zorgen en beredderingen voor
de ontvangst der begrafenis-gasten. Me
vrouw vain Vejzen en Estelle stondten haar
zoo veel mogelijk ter zijde, maar toch moest
hebben ontvangen. Het bezoek van dien
Hollandlscben minister van oorlog, Z.Exc.
Colijn, aan Antwerpen wordt eveneens toe
geschreven als in verband staande met den
huidiigen toestand
Generaal Hellebout heeft besloten dat van
af 2 October a.s. het kwartier van den gene
raal commandant d-er tweede divisie, dat
thans in Gent is gevestigdl, naar Bergen
zal worden overgebracht, waar eveneens de
staf dier derde brigade thans te Doornik
zal worden gevestigd.
Frankrijk houdt militaire oefeningen
in de lucht.
In den omtrek van Vendun worden dit
jaar ide militaire luchtvaart-oefeningen ge
houden die thans in vollen gang zijn. De
oefeningen schijnen een groot succes te
zijn voor dte vliegmachines, die als verken
ners Hienst doen. Zoo was begin dezer
week aan drie vliegers opgedragen, te Toul,
dlat verondersteld werd vijandelijk gebied
te zijn, te giaan verkennen hoever men
in (Üle vesting met de verdedigingswerken
was opgeschoten. Alle troepen van het gar
nizoen te Toul hadden zich in gevechtspo
sitie opgesteld, en een ballon captif moest
aan den commandant van de vesitng mei
dten of er soms vliegmachines naderden.
Maar veel hooger dan de ballon scheer
den de vliegers met faun machines over
de vesting van Toul en boven de plaat
sen, die zij mcxgsten verkennen; zoo htoog,
dtot geen vijandelijk schot hen bereiken kon,
echter niet zóó hoog of ze brachten allerltei
belangrijke mededeelingen in Verdun terug
Zelfs heeft kapitein Lebleau, die als pas
sagier den verkengingstocht in de machine
van luitenant Biard meemaakte, van uit een
hoogte van duizend tot elf honderd meter
fotcp-afieën weten te maken, wier bezit van
zéér groote waardte is voor dengene, die
een vesting wil aanvallen.
Het volkomen slagen van dieze militaire
luchtvaart-oefeningen, dte eerste van deze
soort, die er gehouden zijn, heeft te Ver
dun en Toul bij militairen en burgers groo
te geestdrift gewekt. De kunde en de moed
der militaire vliegers vinden algemeen be
wondering.
Gebrek aan Priesters.
Tengevolge van d'e s dl'aiding van kerk en
staat, krijgt Frankrijk voortdurend meer ge
brek aan geestelijken. Eenige bisschoppen
hebben uit 26 priesterseminariën die resul
taten der laatste jaren vergeleken. In to
taal telde men in 1909 2077 nieuwe semi
naristen en in 1910 nog slechts 1011, dus
minder dan de helft. Bijzonder groot is
het verschil te Ajacoio op Corsica, waar
het getal van 85 tot 20 vermindterde, te
Algiers van 120 tot 50, te Avignon van
45 tot 23, te Digne van 54 tot 22 en te
Tulle van 40 tot 16.
zij zelf veel met 't dienstpersoneel regelen
en bespreken. Onder al die drukten, ver
gat ze haar Maatje geen oogenblk, en bad
zij veel voor haar ziel, omringde haar vader
met teedere zorgen, en was voor Estelle
een hartelijke, troostende vriendin. Maar
bovenal was haar ziel vervuld met een alles -
overheerschendi verlangen, een gevoel zóó er
machtig, als zij te voren nooit kende, naar 't
d'en verborgen Ood. Met geweld moest zij
zich bedwingen, niet naar Hem toe te ijlen
Hij woonde zoo dichtbij, maar plicht hield
haar er van terug.
Van uit een der logeerkamers, aan de
achterzijde der villa, was de toren van de
Parkstraatkerk duidelijk zichtbaar. Als dat
verlangen haar te sterk werd, sloop ze onge-
merkt daarheen, en neerknielend bij het
venster, stortte ze haar hart zoo' vol liefde en
verlangen, van uit de verte, bij Hem uit. Ge
troost en gesterkt keerde ze dan naar haar
vele plichten terug. Tusschen Estelle en haar
oudiers had ze een verzoening tot stand
gebracht, en eenige bezoeksters, die de eer
ste onbeleefd en hooghartig bejegenden, op
vriendelijke, hoewel besliste wijze op haar
plaats gezet. Herman en Teddy, dk den
heer Walther in de talrijke beslommeringen,
welke een sterfgeval onvermijdelijk met zich
brengt, hulpvaardig ter zijde stonden, waren
vol bewondering over haar heldhaftige zelf
verloochening.
(Wordt vervolgd).