No, 2'a
ft .K. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR NOORD-HOLLAND
Woensdag1 29 Januari 1919
Buitenland.
FEUILLETON.
Gevaarlijke vrienden.
V Ook een staking!
18a Jaarwanar
Abo li nemen t s prijs:
Per kwartaalper agent f 1.65; niet geïllustreerd
Zondagsblad f 2.10; franco per post f 1.85; franco met
geïllustreerd Zondagsblad f 2.30afzonderlijke nummers
van de courant 5 et.; van het Zondagsblad 5 ct.
VerselaSJnt dagelijks.
h «pfc is. h /a sè, BffMth-m.g- ADWlIlf^iSSTR J&T1E ^33.
Bureaux: 1-iOF ALKMAAR. - Telefoons RE0ACtie 033.
Advertentieprijs:
Yan 1—5 regels f 0.75;- elke regel meer f 0.15;
Reclames per regel f 0.42^ Rubriek „Vraag en Aan
bod" per plaatsing f 0.40.
Aan aiie abonné's wordt op aanvraag gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert,tegen ongevaiien tot een b edrag vanf SO f 400,—, f 200,—, ff tO0,—f 60,—, ff en IS-
In en om Aikmaar^
Begrootiügs-iiabeseiiouwiugeiL
v.
(Slot).
De behandeling der uitgaven, voorko
kend in de gemeentebegrooting voor '19,
vergde onvergelijkelijk méér tijd dan de
behandeling Her daaraan beantwoordende
'ontvangsten.
Dit is niet te verwonderen: als je over
de gemeentelijke ontvangsten spreekt, dan
ben je gauw uitgepraat, maar „over de
Uitgavens
Daarover kun je als het finaritieele
jïeil van Alkmaar je ter harte gaat
teel dagen uitweiden, in de hoop, dat er
op een verlicht oogenblik nog iets op de
begrooting der uitgaven, uitgespaard zou
kunnen worden.
Dank zij evenwel de reeds vroeger aan
geduide redenen-van-haast, dank zij ook
net feit, dat de algemeeue beschouwingen
niet zoo erg algemeen, geweest waren, zag
tie Raad kans én de uitgaven én de ont
vangsten in éénen (weliswaar langen)
ftVcmd af te handelen.
't Duurde nogal een tijdje, voor de vroe
de vaderen het ééns konden worden over
de laan de wethouders toe te kennen salaris-
yerhoogingen.
De heer Cloeck toonde zich' consequent:
-zijn afkeurende critiek van den middag
noopte hem ertoe, aanmerking te maken
pp de voorgestelde verhooging van f750
per jaar.
Allereerst: het wethoudersschap is een
eerebaantjede eer is óók wat waard.
En ten twéé-4»- eën salaris van f,1500
moge voo! oe «melige tijdsomstandigheid
niet exorbitant te noemen zijn, later
.wanneer de goedkooperp en minder druk
ke tijden zijn teruggekeerd, zou er aan
het wethoudersschap (met 'n salaris van
f1500) een niet onaardig oorlogswinstj
yerbonden blijken.
Dat mocht volgens den heer Cloeck niet.
't Was alsof de critiek van den heer
Cloeck (tijdens de middagzitting, des avonds
bij de bespreking van de onderhavige
kwestie nog gememoreerd, bijna alle raads
leden plotseling tot ander© gedachten ge
bracht had: één voor éién immers kwa
men zij verklaren, dat zij een salaris van
f1500 (vooral met het oog op den erbar-
tnelijken toestand der gemcentéfmantiën)
Wél wat höog vonden.
Een enkel raadslid dat (nota bene)
den heer Cloeck om diens critiek op B.
en W. hef+in- aanviel erkende zelfs in
consequent .o willen pandekn, daar hij
immers in (de sectievergadering vóór toe
kenning van f 1500 geweest wasl Bij na
dere overweging vond hii f 1500 te véél,
f1000 voldoende.
Had de voorzitter de beraadslagende hee-
iren niet gewaarschuwd, dat de wethouders
in dien tusschenlijd misschien wel in slaap
gevallen waren,de hoeren hadden ge-
noegelijk over deze aangelegenheid nog
wat langer dcorgeboomd.
Toeu 't op stemmen aankwam bleek het,
dat men den arbeid der wethouders (om
welke aeden dan ook) beslist niet met f 1500
wilde honoreeren: de wethouders hébben
Ziéh met f1000 tevreden moeten stellen.
Is men ter gemeente-secretarie met het
werk ten achter, ten kantore van den
gemeente-ontvanger is 't al niet veel beter
gesteld.
Terecht uitte de" hoer Cloeck' dan ook
de klacht, 't was een klacht, die in de
gegeven omstandigheden van den heer
Cloeck verwacht moest worden dat de
belastingbiljetten zoo laat worden .uitga-
reikt.
Iets, wat voof den belastingbetaler min-
icler prettig (op ééns moet hij nu z'n aan
slag geheel of bijna geheel betalen!) en
yoor de gemeente (wegens renta-verlies)
nadeelig is
De burgemeester deelde mede, dat er ge
streefd wordt naar oen prompter© „bedie:
uiug" yan het belastingbetalende publiek,
zoodat men dit jaar zijn belastingbiljet
waarschijnlijk i.wel jop_ bejioorijijlkor^tijti thuis
krijgen zal.
De heer van den Bosch is 'n man
van schoonheid, 'n main van. smaak; -
geajijfc. nog onlangs in „Ons Blad wff
oaoaert hjjj ook m' deh Raad bij; iedere:
voorkomende galegsnhieid, dat: -
„Poëzie is overal, mta vrinden"..
Da kleinste, de nietigste dingen hin
deren hem, als ze niet. namwneieren hineitJ
hun Omgeving,
Vandaar dat hij gemeend heeft, niet ta
magen nalaten, aan te dringen op cep
egale beschildering van da wagentjee, wel
ke op de Vrijdagsoha markt voor hot
kaasverro.er gebruikt wonden, ©en ega-
je beschildering in kleur van bet töjgpg
■veem.
't Is oen kleinigheid, niat waar? (de
heer de Wit beloofde tenminste op slag,
de zaak ter hand te zullen nemen,)
't is een kleinigheid, en tóch: uit
«esthetisch oogpunt bóscbauwd is zoo'n
kleinigheid van belang: de vreemdeling,
die de Aifanaarsok© kaasmarkt bezookjt..
zal onwillekeurig die heiderlijn.enda kLau-
renin Zijn hcrirmeriingstafei-eeitje zal -es!
door verlevendigd en vereigenaain.iigd blijt
ven.
Meesters in de rechten, die niet aiidaria
daar lachend en van uit de boogie over
schoonheid .en «esthetica kunnen praten,
zulten aan een dergelijk resultaat wiesnigj
hechten, daaraan naseehfen zerrs niet gaf
ld ven.
Daarom juist is het zoo goed, dat een
man als de neef van den- Boson zitting
heeft in den Raad.
Da boven bedoelde vveosoh van d;n keef
van don Bosch is bovendien ook daérom
behartigenlswaaaxiig,' omdat üo kaasvearvoeai
wagemj-es, in dó kleur van 't eigen weiemi
beschilderd, aanstonds, ook op 'rn afstand;:
duidebik te onderscheiden rijn.
Da heer Go vers- heeft 'n goed werk
gedaan, door bij da bespreking van do
oude kunstbeelden, Welke op dia échfinnjor-
poort thuis böhooren, en in 't museum
staan de aandacht te vestigen op daa
deaolaten toestand, waarm do geamemdi
eeuwen oude poort venrecrt.
Als daar geen varbotoang- wordt aan
gebracht, dan zal men do steemem van
deze poort spoedig kunnen benutten"
tot puuistorting in dan Bergorno-ut,
aoo z&ide do lieer Covers.
Do typische mpten in doza buurt ging
raads jammer genoog, den wiqg van
al het vergankelijke
3. en W. mogen den Schermerpoort
inderdaad wel eens ietwat verbeterencfe
vreemdeling, ate door deze poort da stad
Alkmaar binnentreedt, bemnaft toch nie|H
aanstonds op te mérken, dat 't hier rirnia
die fmantiën treurig gesteld in?
Bij de behandeling" van de po'st „Oen-
tralo Reuken" nebben de vroed© vadat»
ren ondanks het iato uur nog lang
stilgestaan; dewijl de debatten daarom
trent gevoerd wérden mede naar aanlei
ding van het artikel „Ragen de duurte ideiil
Centrale itoukon" in „Ons Blad" van-
14 Januari, én omdat wij daarover nog
een welgemeend woordje te zeggen héb
ten, spreken wij daarover alsnog in een
afzonderlijk artikel.
Na een uiterst geforceerde behande
ling van de ontvangsten, waarbij' d© hear
Cloeck aandrong op spoedig© "hidimimgl
van een voorstel: nieuw© vmordening op
da openbar© vermakelijkheden, en waarbijj
d© billijkheid der voorgestelde viardubbel-i'
d© straatbeiasting in twijfel w©rd getrok
ken (welk verdubbeld© straatbelasting mieiö
teimin met meerderheid van stemma®
werd aanvaard), konden we huiswaarts
koeren met het veilig© gevoel, dat we
niet langer als parasieten, zonder be,-
grooting] leefden in het nieuwe jaar.
15.
-Opnieuw viel 't Sylvia op hoe welge
manierd hij' was, want in plaats valn
jhaar aan to staren, zooals "zelfs d© bravo
huisvader, met wien zij' dien ochtend de
ireis van Parijs had gemaakt, gedaan had.
ploeg de gi-aaf zijl herinnerde zich
Üat hij! een graaf was een pad rechte
Sn eh ging regelrecht maar den hoofd
ingang van het Casino.
Het Casino? Ja, dat was waar ook,
Haar -moest zij' eigenlijk ook naar toe, als
JÖJ Anna IWpléky wilde vinden. Hoe dom
Ivan haar dat een oogenblik te vergieten.
Sn, na eenige minuten gewacht te heb-
fcn, sloeg nu ook den weg in die
«Mde naar bat groote witte flehouwt
'Na haar entiw betaald la hebben, ba-
r .,nylvi* Tan bat Casino van
wu S®dienstigo bedeindeschoot
«p naar toe om den stofmantel en nara-
Maandagmorgen is er te Amsterdam
wij meidtien daaromtrent reeds een én au-
der een- staking georganiseerd, die lach
wekkend zou wezen, indien zij niet zoo in-
treurig was en indien zij die simpele
staking niet als 't ware een boekdeel
vormde, dat getuigt van den géést, welke
er ouder zekere kringen van behoeftigen
en ondersteunden heerscM dank zij de
.uitbuiting der lichtelijk te verwekken onte
vredenheid onder de massa door roosie
en roodachtige onrust-predikers.
Men denke zich de situatie goed in:
Toen Maandagmorgen de stad Amster
dam' flink lag ondergesneeuwd en altenyo-
gen het verkeer bemoeilijkt was, toen deed
de Amsterdamscho stedelijke overhei- een
beroep op de sinds langen tijd ondersteun
de werkloozen, 'op hén dus, die van do
gemeenschap wekelijks een gelduitkeering
ontvangen, omdat zij zoo „ongelukkig" zijn
geen werk te kunnen vinden(?)
Een alleszins billijk beroep, dus! Een
rechtmatig beroep zelfs!
Maar... met welk - resultaat?;
Van dé duizenden werkloozen, die
gedurende den winter van .de Gemeente
lijke Arbeidsbeurs een „sneeuwschépkanrl'
in ontvangst namen, verschenen er, i-iet
m'eer dan 930 op 't appèl!
Eeii pover resultaat!
Doch dit was nog maar het begin. Van 't
lieve léven:
Die 930 werk-„willigen"(?) natoen spa
den en bezems in ontvangst mét den band,
die het zichtbaar bewijs is, dat de Ge
meente den drager tijdelijk in dienst heeft;
genomen. En toen alle equipemcntssr.uk-
ken in hun bezit waren, toen.... weiger
den ze aan het werk' te gaan. De sneeuw
scheppers staakten., nog Vóór zij iets had
den gepresteerd.
„Loonsquaestie" verklaarde de man op
den Dam, die zijn spade als rustpaal ge
bruikte. Wat de „loonsquaestie" eigenlijk
precies inhoudt, kon niemand aan een daar
naar informeerend;, journalist met zekerheid
vertellen, ook de directeur van de gemeen
te-reiniging niet, vvlien de stakers dan toch
in de eerste ptotoi hunne- eischen hadden
moeten kenbaar maken.
Er waren groepjes, die hem1 verklaard
hadden, dat zij hun dagloon van drie gul
den met 100 pCt. verhoogd wenschten te
zien, anderen vroegen kort en bondig, ze
ven gulden, weer anderen wensditen met
de vaste gemeentewerklieden gelijk gesteld
te worden, maar hoe verschillend de ver
langens' ook waren, in één ding toonden
de stakers zich solidair: Zij weig-erden de
sneeuw op te ruimen. De vaste gcmcen-
tescheppers trachten nu de allerdrukste ver
keerspunten schoon te houden. Da sneeuw
ploegen kwamen in actie en voor de rest
liei men de sneeuw voor wat zij was.
Veel pleizier hebben de luidjes voor
zoover wij weten van hun stakinkje niet
beleefd: ze hebben hun mallen zin niét
gekregen.
Maar is hun opzet niet tergend?
Dwingen zij als 't ware de overheid niet,
hen minder teergevoelig, en minder liefda
dig te behandelen?
Hebben zij niet getoond, dat het motief,
waarom zij ondersteuning „eisdhfen", (hun
werkloosheid, n.l.) maar larie is, nu zij
weigeren tegen behoorlijk loon werk le ver
richten, dat er te doen valt?
Mag de samenleving zich door zulke
werkloozen-van-beroep eigenlijk nog langer
uit laten buiten?
't Gaat ons ter harte, als er door wié
ook gebrek geieden wordt, inaar dezulken
roepen het oordeel over zichzelf af!
sol van haar aan te nemen.
Wil madame eerst naar de speel
zaal gaan? vuoieg hij volijverig.
Sylvia knikte toestemmend. Zij veron
dersteld© dat zij' meeste kans had, Anna
daar aan te treffen.
Met een gewaarwording van nieuwsgie
righeid volgde zij den man door e n kleu
rige vestibule, waarna hij haar eau groot
vertrek met uitziciit op het meer lii&t bón
nen gaan, waar reeds een menigte: men
seden om de speeltafel verzameld was.
De speelzaal van Lacvilie is een mooi
groot, vraofijk lokaal, dat den indruk van
een boven het-wa ter gebouwde serre maak
Maar niemand der aanwezigen stoag acht
op het hieer^jik mooie uitzicht Daaren
tegen waren aller oogren strak gerfeht
op de epeel tafel en op het spel, dat er
gespeeld werd.
Sylvia keek een beetje verlegen om
zich heen, maar niemand nam de minste
notitie van haar en dat op zichzelf was
reeds iets vreemds.
Bij, was gewoon dat, waar zij zich ver
toonde toen aandacht eolionk aan h'aar)
persoon. Maar hier in Lacvilie scheen!
T USSCHEN OORLOG EN TREDE
De geheimzinnigheid waarin de voorloo-
pige vredesbesprekingen gehuld zijn, be
let vooralsnog een ieder zich een juist beeld
te vormen van den vrede; welke de we-
nienoaud haar aanwezigheid op te mer
ken. 't Was alsof zij onzichtbaar was
voor iedereen.
Ln zeker oppzicht was dit een verlichting
voor haar, «raar niettemin verwonderde
zij: er zich over.
Zij liep langzaam rond elk der speel
tafel®, maar Anna Wolsky was er niet,
daar was Sylvia zeker van.
Na ecnigen tijd kwam eau bediende id
livrei op haar af.
Zoekt madame een plaats? vroeg' hij;
diehfstvaardig. Zoo ja, dan kan ik mada
me over een oogenbiikje ©en stoel be
zorgen.
-- Maar Sylvia schudde het hoofd, Neen,
zij verlangde niet aan de speeltafel a-ati
te zitten.
Ik kom hier alleen om een kennis te
olnitknoeten, zei zij .aarzelend. Maaoo
zjj ia hier tókt
Zij verliet de speelzaal miet een gievoa!
van teleurstelling, toen zijl plotseling in de!
vestibule Anna Wolsky in -gezelschap vaui
een heer van middelbaren leeftijd zag
.aankomen.
Dus dat is afgesproken? hoorde Syl-
reld wordt voorbereid.
Geheel anders \fas dit nu, ongeveer ven
jaar geleden, toen tusschen de centraten
en de Russische Sovjet-vertegenwoordigeis
te Biest-Litowsk z.g.n. .vredesbesprekingen
werden gehouden.
Toen was, dank zij de openbaarheid der
onderhandelingen, het rijzen en dalen der
vredeskansen dagelijks ais-'t-ware te con
troleeren terwijl men thans, afgaande op
de mededeeliugen in de officicole commu-
uiqué's, slechts gissingen kan maken ten
opzichte van de wijze waarop, nunog
slechts de bevriende partijen het vrede®,
vraagstuk voor de algemeen© onderhande
lingen voorbereiden.
'I en opzichte van verscheidene onderdoo
ien van het groote werk verkeert de wereld,
voor welke die vredesarbeid verricht wordt,
totaal in het onzekere.
Een sterk teekenend staaltje hiervan vin
den wij in de berichten, die gemeld wer
den omtrent d© houding door de conferen
tie tegenover de kleine staten aangeno
men, naar aanleiding van het optreden van
huu vertegenwoordigers pp de zitting van
Zaterdag.
De kleine staten waren in oppositie ge
komen tegen de wijze van samenstelling
der oommissies, doch hadden tenslotte hét
inzicht der vijf groote staten aanvaard.
Daarop werd weer gemeld, dat België
en Servië in hün verzet volhardden en een
schriftelijk protest den conferentievoorzit
ter, Clemenceau, aanboden.
Ken volgend draadloos telegram' uit Pa
rijs meldde vervolgens, dat de kleine naties
ten slotte succes gehad zouden hebben met
haar verzet, daar de conferentie haar
eischen tot een afzonderlijke vertegenwoor
diging in de commissies ingewilligd zou
hebben.
De stem van de kleine volkeren, voor
wier lot de groote geallieerden zich al
tijd zoo sterk geïnteresseerd hebben, bij de
omschrijving van hun algemeene oorlogs
doeleinden tenminste, zou dus gehoord en
verhoord zijn!
Maar.... het officieele communiqué maak
te van een inwilliging der eischen van de
kleine naties absoluut nog geen melding.
Her somt de vertegenwoordigers op, die
voor de volkerenbond-commissies gekozen
zijn. En ook daaruit blijkt, niet dat de
kleine geallieerden, hün wil hebben kun
nen doorzetten.
Wij verkeeren dus nog geheel in het
duister omtrent de al of niet oplossing van
de tusschen de groote en kleine naties ge
rezen kwestie.
In het bedoelde draadlooze bericht wordt
er verder nog melding van gemaakt, dat er
kelfs kans op zou bestaan, dat do neutralen
het „voorrecht" zouden krijgen, om ver
tegenwoordigers naar de yolkerenbond-com
missies te zenden, die op niet-formeele wij
ze aan de besprekingen zouden mogen deel
uenven. De Zwitsersdie bonds-president
Ador. die te Parijs vertoeft, zou voor de
belangen van de neutralen zijn opgekomen
en Wilson zou de neutrale aanspraken wil
len steunen.
Of dit bericht juist is weten wij ook nog
niet, maar in het licht der Nederlandschè-
regeeringsverklaring waarin de verwach
ting wordt uitgesproken aan de beraad
slagingen over den Volkerenbond, te kun
nen deelnemen komt hét ons wel waar
schijnlijk voor.
En dit zou dan toch een'succes voor de
neutralen zijn!
Met betrekking tot dé Duitschë koloniën
is de volgende overeenstemming bereikt:
Geen dezer koloniën zal aan Duitsohland
worden teruggegeven. Zij zullen worden
overgenomen door den volkerenbond, doch
aangezien het internationaal beheer van
grondgebied tot nu toe steeds eenigszins
een mislukking is geweest, zullen zij on
der hét voogdijschap van verschillende ge
allieerde staten komen.
Naar verluidt, verlangen Engeland en ook
Frankrijk, dat ten opzichte van deze laat
ste bepaling eenige uitzonderingen zullen
worden gemaakt en zij maken aanspraak
op, dat sommige, koloniën voortaan een in
tegreerend (deel vau de dominions zullefli
uitmaken.
De eischen kunnen als volgt worden sa
mengevat:
Tago zal aan Fransclï West-Afrika ko
men, Kameroen aan. den Franschsn Congo
met ntizoirdering van een strook, welke aan
Nigeria zal worden toegevoegd. Dnilsch-
Z. W.-Afrika zal worden gevoegd bij de
Afrikaansdie confederatie, behalve een,
strook, \welke voor Portugocscïi-Augoi 1 a op-
geëiscfat wordt. Duitsch-Oost-Afrika zal aan
Eng. nd komen, behalve een gedeelte,
waarop de Belgische Congo aanspraak
maakt. Kiautschau zal terugkomen aan Chi
na, doch de concessie worden opgeëisch't
door Japan. De Wilhelms- en Bismarkeiian-
den zullen aan Australië konten. Op de
Karolina-eilanden maken Japan en Austra
lië aanspraak. De Marianne-eilanden zullen)
aan Japan, en de Soleman-eilanden aan
Australië kbmen. Dé Marschall-eilanden
worden door Japan en Australië opgeiëisclit
VERSPREIDE BERICHTEN
Een ireis om de wereld per
vliégm ach'ine.
Jules Védrines, wiens naam' men zich
misschien nog herinnert uit de groote Eu
ropeesdie rondvlucht van 1911, die ook
over ons land gekomen is, heeft weer eens
een sterk stukje uitgehaald door 'dicht bij
de .opera ta Parijs te landen op het platte
dak van een huis. D© eigenaar van het
peiceel had nogal bezwaar tegen de onder
neming, doch de aviateur antwoordde dat
hij er dan maar dertig politie-agenten moest
neerzetten. Dat is wel niet gebeurd, maar
zonder boete zal de stoutmoedige vlieger
er toch' waarschijnlijk niet afkomen.
Védrines heeft ook voor de toekomst
groote plannen en overweegt th'ans eetl
reis om 'de wereld, per vliegtuig wel te;
verstaan, over Afrika, Azië, Indfë, China),
de Bebringstraat, langs de westkust van
Noord- en Zuid-Amerik'a, over Panama te
rug naar de Ver. Staten, New Foundland
en over den Atlantischën Oceaan via IJs
land ien Ierland. „En als ik eenmaal vertrok
ken hen zal ik niet terugkeeren voor ik ttir'ü
reis om de wereld heb volbracht", zei de
vlieger tegen iemand van de „Matin.'t
Een „aannemer" van ont- ,1
vluchtingen.
Brusselsehe bladen bevatten het volgen
de verhaal: Een soldaat van hét 2de ré
giment jagers te voet, Motte genaamd, wen!
in 1915 krijgsgevangen gemaakt en if
Duitschlaad geïnterneerd. In 't begin val
September 1918 kon hij ontvluchten. Een
maal op Hollandsohén bodem zei Moth
tot zichzelf, dat de opgedane ervaring ooïf
anderen nuttig kon zijn. Hij aarzelde geen
oogenblik, keerde terug naar Duilschtand
en ging zijn te Dusseklorf gevangen kame
raden opzoeken. Na verloop van eenige da
gen ontvluchtte hij voor de tweede maal
en nam eenige gevangenen mede. Toen de
ze- jn veiligheid achter de Nederlandsdfc,
grens waren, begon hij opnieuw. En zes
maal waagde hij het stoute stuk'! Zoo gaf
hij de vrijheid aan negen-en-twintig Belgi
sche soldaten, en bracht bovendien van elke
reis juiste en kostbare inlichtingen mfedv,
welke den spionnagedienst uitmuntend te
stade kwamen.
Indien jager Motte Het kruis bekomt, zal
hij 't niet gestolen hebben.
Een Vredesgedenkpenning vaü
den Paus.
Volgens een bericht aan de ,KoIn. Volks-
ztg." heeft de Paus oen bijzonedren vredes-
gedenkpenning laten slaan. Aan de een-5
zijde bevat zij de beeltenis van Benedictus
XV, terwijl de keerzijde het vredes-werk van
den Paus voorstelt door d<}óeltenis van
den Verlosser, die den vrede aan de mensch-
heid brengt. Aan weerszijden engelen als
zinnebeeld van rechtvaardigheid en vrede.
via haa-r vriendin in het Erainsch zeggen.
U. wil dus die formaliteiten voor mij'
klaarspelen en Ms ik. aankom: is mójlni
brtwójls van' lidmaatschap gereed.
Dat zijl maakte een wuivend gebaar in
d© richting van de zaa,L die Sylvia, jiitet
verlaten had is niets vc-mlijl Ik. houd
alleen van het Grand Jeu, lem een vluchtig!
glimlachje gleed, over haar donker gelaat.
De man naast haar Delate, alsof zij:
een .grap gezegd had,. iBi&akto ©en buiging,
en ging heen,
Sylvia.
Anna.
t Kwain Sylvia woof, '<OM ae anaer
het niet onpleiairig vond, dat zijl haar
gevolg1 had.
Zoo, dus ben je m© komen zoeken?
Wel, wel, Ik had- nooit gedacht da.t ik
mij'n lief Puiiteintje, Sylvia Bailey in
't Casino: van Bacville zou ontmoeten, zei
de Poolsohe lachend. Maar nu. je toch'
eeinimaal hier bent, laten we om 'nu. aiau-
seeren. Wil je er pen. paar gulden aan wagem
Samen gingen zlij terug naar de speel
zaal en Anna trok naar het dichts bijW
izfijlnde tafeltje.
Dit is kinderspel, riep zij minach
tend uit. Ik begrijp niet, dat al dile
onverstandige Parij'aanaars zich de moeiite
gevel om hier te komen.
AlLeem om: hier eiken Zaterdag e|n
Zondag, zonder nog van de andere dagen'
te spreken, hun geld te verliezen.
Ja; maar er aijki er toch ook dié
geld winnen?.- vroeg Sylvia.
Het kwam! haar voor dat er evenveie(i
waren, die wonnen als die verlo-ren op
het groene laken van d» speeltafel.
O, zeker, er ztijn er wel die een
beetje winnen bij dit spel. Haar de
eigenaar van het pension, waai* ik jgj*
togeeren als ik hier kom, 'zal er voof
zorgen dat ik lid van da Ölub word.
En ziende dat Sylvia haar ini&t bet
greep vervolgde zliji:
Zie je, lieve kind', er Svlordt ki-eC
op 'Uwlea manieren gespeeld zooalb
trouwens in alle Casino's in Krankrijk. Zei
Spelen dit spel, dat, nooals ik je zem
een kinderspel is cein spöb Waarbij
je een paar guldon kunt winnen of vei>
lfezen, en dan is er nog het Baaoar^-
Zij' wachtte een «ogenblik,
Nu? yaoéig' Sylvia. -
ÏWordt vervolgd)
N