De Staking ie de Havens.
No. 42
Vrijdag 20 Februari 1920.
2e Jaargang
f. WIEUWS. EN ADVEETËNTIE BLAD VOO R NOORD-HÖLtANf©
Verschijnt dagelijks
Bureau: HOF 6, ALKMAAR. - Telefoon: 43s'
iontessori-opvoeding.
De katholieke havenarbeiders en Rotterdam te Amsterdam weigaren het advies van hun hoofdbestuur op
te" volgen om weer aan 't werk te gaan. - Hef Nat. Arbeidssecretariaat, (waaronder de Federatie van
transportarbeiders valt) spoort aan tot een massale arbeidersstaking,Ernstige molestaties te Amsterdam.
Bygeoraalcic
FEUILLETON
Het? witte huis.
mi r ti m
V A
"VAa" - -Ü.
Abonnementsprijs]
Per kwartaal: f 2,—, franco per post f 2.50}
Met Geïllustreerd Zondagsblad f 0.45 booger,
Advertentieprijs:
Van 15 regels f 1.25 elke regel meer f 0.25}
Reclames per regel 1 0.75 ;®Rubriek „Vraag en aan
bod" bij vooruitbetaling per plaatsing f 0.60.
Aan alle abcnné's wordt cp aanvraag gratis een polls verstrekt, welke hen verzekert tegeH-ongevallen tot een bedrag van fSOO,-, 1400,- 1200,-, ftOO,-, 160,-, 13B,f SS.
Doordat Dr. Marie Montessori een
Italiaansche vrouwelijke geneeskundige
zich gedurende e enige weken in Nederland
bevond en hier en daar lezingen gehouden
heeft oiu het naar haar genoemde „Mon-
tessori-stelsel" in de opvoeding van het
jeugdige kind te propageeren ook in Hol
land, is er onder ons volk den laateten
tijd meer dan ooit belangstelling gewekt
voor de door Dr. Montessori voorgestane
opvoedingsmethode?
Wat wil Dr. Montessori?
/ij wil 't jonge kind opvoeden in alle
vrijheid, zonder traditionneelen, conven-
tioneelon, (volgens haar) belemmerenden
dwang: bet kind moet ziek geestelijk ge
heel vrij kunnen ontwikkelen en daartoe
jnag het tot het zevende of achtste jaar
ook geen klassikaal onderwijs ontvangen.
Niemand twijfelt er aan, of de geleerde
on ervaren vrouwelijke paedagoog Mon
tessori streeft met haar stelsel een edel
doel nr: de verbetering van het toekom
stige ge/lacht in meerderlei opzicht.
r.n gaarne gelooven wij ook, dat er waar-
beid ligt in de Montessori-op vatting.
Zoo nemen wij aan, dat een kind op la-
teren leeftijd zedelijk stérker zal staan,
.wanneer het metie uit zichzelf de afschu
welijkheid van het kwaad heeft leerèn in
zien, dan wanneer een afschuw van het
kwaad het kind meer uitsluitend van bui
ten-af is ingepompt, zonder dat het in
zichzelf de diepere overtuiging van de
schandelijkheid der slechtheid heeft aan
gekweekt.
Een Öostenrijkseh pastoor vertelde ons
dezer dager, dat de jeu gul in Oostenrijk
over 't algemeen heel „zoet" is Z.Eerw.
schreef dit gelukkige verschijnsel hieraan
toe, dat men de kinderen in Oostenrijk
jvel niet vrij laat, geenszins! maar hun
toch steeds de gelegenheid geeft, zichzélf
een oordeel te vormen: waarom dit of dat
slecht is.
Wanneer een kind iets verkeerds doet,
dan snauwt men het niet aanstonds af,
dan haalt men de roe niet. te voorschijn;
't is genoeg, het kind met strakke over
tuiging in de stem toe te voegen: Das tut
man nicht! (Dat doet men niet)
Dit geldt Is een sterke afkeuring en
heeft het voordeel, dat het kind niet zoo
maar ruw gestooten wordt in de bepaalde
(goede) richting, doch mede uit eigen over
tuiging tot de conclusie, tot de overtuiging J"
komt: Ja, 't is waar, dat is niet goed, dat
mag ik mot doen.
Zóó beschouwd heeft het Montessori-
stalsel zeker veel goeds, mits men maar
niet verder gaat dan dr. Montessori zelf.
Er dreigt, er bestaat echter groot ge
vaar, dat men het kind in plaats va.n
de door ons bedoelde vrijheid losbandig
heid zal veroorloven, en 't is daarom,
dat wij met onze sympathie voor de op-
vocd-inetkode van Dr. Montessori voor-
z .g moeten zijn
wanneer vou±a..^uer6 van deze methode
het jonge kind geheel vrij willen laten, in
niets vóórlichten, in niets voor-behoeden,
en zij willen ook ten opzichte van den
godsdienst de vrijheid in het kind laten
uitwerken, zoó. dat het kind eerst op ia-
teren leeftijd bepaalt, welken godsdienst
het eventueel! zal aannemen, dan
aarzelen wij niet het stelsel én dwaas èn
Hecht te noemen.
Dwaas, omdat het belachelijk is, te ver
onderstellen, dat een kind geheel uit ei
gen kracht zichzelf het goede zou weten
uit te kiezen naar ziel en lichaam; zelfs
de lichamelijke behoeften zou een kind nog
niet esen nit eigen aandrift ep onge
vaarlijke (laat staan: op heilzame wijze)
kunnen bevredigen.
Daarbij schijnt men geheel te vergeten,
dat ds mensch van nature ten kwade ge
neigd is en dat er in de paedagogiek
steeds véél taktisehe leiding no-odig is ge
weest om het kind te leeren, zijn kwade
neigingen te overwinnen.
Is het al te ver doorgevoerde Montes-
eori-stelsel om deze redenen naar onze
meening dwaas van onmogelijkheid het
wordt verfoeilijk slecht, wanneer men het
tevens toepassen wil bij de godsdienstige
vorming (of juister gezegd: niet-vorming!)
van het kind.
Wil men het kind in alle vrijheid zich
zelf den besten(!) godsdienst laten uitzoe
ken, dan houdt men absoluut geen reke
ning met wat wij. Katholieken, in volle
overtuiging als waarheid weten: dat God
do Heer is van hemel en aarde en al wat
daarop is, dat alle schepselen dus ook
het pas geboren kind Hem toebehooren*
en dat ieder schepsel verplicht is een Go-
cle-gevallig wezen te zijneen wezen, dat
Hem looft en prijst.
Zijn dan Katholieke ouders niet ver
plicht; door middel van het H, Doopsel
hun kinderen aanstonds na de geboorte
welgevallig te doen worden in de oogen
van God, zijn zij niet verplicht, hun kin
deren te doordringen van de godsdienst-
waarheden, zóó, dat deze weten, waarvoor
en waartoe zij leven en hoe zij zich met
het oog op hun eigenlijke, hun eeuwige
bestemming gedragen moeten?
Daarbij komt, dat het in God's oogen
iets kwaads is, wanneer een kind onge
doopt voortleeft en door God verboden
dingen doet.
En dat wij het kwaad toch moeten ver
hinderen, waar ons zulks mogelijk is.
Vergeleken bij het hiernamaals is on
ze war ;ld met al haar mensehen en din
gen en wetenschap de Montessori-me-
thode incluis niets!!
Vandaar dat de methode naar onze op
vattingen slechts mag worden toegepast
in aangelegenheden, welke het godsdien
stig en moreel leven niet raken, en
dan nog zóó voorzichtig en taktvol, dat
er geen dwaasheden begaan worden tot.
geestelijk en lichamelijk letsel yan het
kind, ten gunste waarvan Dr. Montessori
haar systeem propageert.
het eerste deel vaa hun antwoord, plotse
ling een draai nemen. H-adt gij, zoo zegt
men tot onze Regeering', nu nog maar
voorgesteld, om Wilhelm te verwijderen
van het terrein der misdaden en van zijn
gewezen vaderland,, waar men nog altijd
pogingen aanwendt, om opnieuw het kei
zerrijk nit te roepen.... dan zou Neder
land ten minste getoond hebben nog een
geweten te bezitten en zich iets van de vei
ligheid van Europa aan te trekken. En
hierbij wordt gewezen in de richting van
onze Indische bezittingen, waar de ex-kei
zer veilig zou kunnen worden opgeborgen.
Als het daar nu ten slotte om te doen is,
we zonden zeggen: daar valt met onze Re-
geering over'te praten. De machthebbers
in Engeland en Frankrijk hebben natuur
lijk iets no-odig om den aftocht te dekken
Nu eenmaal de malle vertooning van den
uitleverin.gsejseh is opgezet, kan men niet
zonder meer terug.
De zachte maar duidelijke wenk van Lloyd
George: toe, kom mij te hulp, zal onze Mi
nister Kameheek begrijpen. Daarvoor be
hoeft men zelfs geen diplomaat te zijn. Het
gaat nu blijkbaar alleen maar om eet
vorm te vinden, ten einde het figuur der
Engelsche en Fransche regeeringen tc'
redden. Wie zal niet geneigd zijn, om daar
bij een handje te helpen?
Maar daarmee wordt aan de fiere en
klare Nederlandsclie diplomatie dan ook al
needs bij voorbaat de palm der overwin
ning uitgereikt.
Het heette eerst, dat do nota der gealli
eerden aan Nederland inzake den eisch tot
uitlevering van don Duitschen Keizer, ge
lijktijdig met het nieuwe antwoord aan de
N aderlandsche regtering zou worden ge
publiceerd.
Maar, om nu niet heelemaal den nieuwen
tijd te bespotten, waar-in wij immers met
de „geheime diplomatie" gebroken hebben,
heeft Radio den tekst uit Londen dan
toch maar rondgeseind.
De nota der geallieerden houdt geen en
kele bedreiging aan Nederland in; maar
daarmee is er dan ook alle goeds van ge
zegd. Was het antwoord onzer Regee-ring
indertijd, kort, krachtig en hoffelijk, de re
pliek der geallieerden is lang, vervelend
en zuur.
Honderden woorden worden eerst ge
bruikt, om toch maar duidelijk to laten
uitkomen, dat men heusoh gelijk had met
zijn eisch aan Nederland, om den. D'uit-
scheu ex-keizer uit te leveren.
Hoe weinig de opstellers zelf hiervan
overtuigd zijn, blijkt uit het slot van hun
nota, waarin zij, zonder eenig verband met
De houding der Katholieken
te Amsterdam.
Gisteren heeft in het Gikl-enhuis te Amsterdam
eet, vergadering plaats gehad van de afkleeling
Amsterdam der R.-K, Transpcrtarbeidersorga-
nisatie „St. Bonifacius,'' ter bespreking van het
standpunt der R.-IC. havenarbeiders in het hui
dige conflict. De vergadering wendl geleid door
den afdcelingsvoorzitter, den heer H., Janzen.
Deze zelte uiteen, iwaarom het hoofdbestuur
heeft gemeend, in een vorige vergadering te
moeten ad'viseeren zich te onthouden van werk.
Dit was geschied omdat het hoofdbestuur de
gestelde eischen rechtvaardig achtte.
In de laatste dagen zijn echter dingen ge
beurd, welke in strijd zijn met hetge'en is af
gesproken in de gecombineerde bestuursverga
dering cn daarom heeft het hoofdbestuur ge
meend deze vergadering te moeten beleggen.
Hierna sprak de bondsvoorzitter, de heer J.
Zwaga. Hij behandelde den stand' van den strijd.
Het deed hem genoegen, dat, ondanks het feit,
dat tegen het bestuursadvies veel bedenkingen
werdien geuit, toch het advies vrij algemeen
is gevolgd. Hieruit iihjkt, dat bij de R.-K. orga
nisatie het bestuur de leiding geheel in handen
heeft cn dat de ledien geheel solidair zijn. Spr.
hoopte, dat ook in' de toekomst die solidariteit
zal blijven bestaan, temeer nu moeilijke dagen
aanbreken.
Spr. herinnerde aan dekalmte, waarmee de
strijd is begonnen. Hem verheugde dit zeer,
doch hij meende, dat bij een gedeelte van de
stakers dit kalme begin een doorn in het oog
moest zijn. Zij hadden liever dadelijk relletjes
gehad.
Het bondsbestuur had haar advies gegeven in
de meening, dat het hier een zuiver loonconflict
gold. Het bestuur had echter zioh voorbehouden
zijn standpunt tc herzien, als de strijd ven ander
karakter aannam.
De „Handelsblad"-onthullingen hebben het
bestuur aanleiding gegeven het advies te her
zien. Aanvankelijk zag het bestuur in die ont
hullingen niet dadelijk d'e noodzakelijkheid van
koersverandering. De briefwisseling tusschen
den Gentralen Boind en de Ned. Federatie beeft
echter aangetoond, dat de „Handelsb!ad"-onthul-
lingen op waarheid berustten en dat de Ncd.
Federatie wenschtc, het conflict uit te breiden
over het geheele land.
Gebleken is, dat van .syndicalistische zijde
reeds pogingen worden aangewend om het con
flict uit te breiden. Een cn ander heeft 'het
bondsbestuur aanleiding gegeven zijn advies te
herzien.
De vraag is of de R.-K. arbeiders moeten
medewerken, aan een syndicalistisch avontuur.
Dit wil liet bondsbestuur niet, al blijft bet de
billijkheid der looncischeu erkennen.
In geen enkel opzicht wii het bestuur cl' zich
mede schuldig aan maken, dat daden worden
verricht, welke in 't geheel niet ten goede komen
aan d'e Ioonactie, zooals deze aanvankelijk is
opgezet.
Spr. meende, dat het streven van de syndi
calisten tot een absolute nederlaag van den
strijd» moet leiden.
Op grond van dit betoog meende het hoofd
bestuur een nieuw advies te moeten geven. De
R.-K. .arbeiders zullen zich niet langer neutraal
houden tussolien de strijdenden, doch, daar van
heden af de staking niet meer hetzelfde karak
ter heeft als aanvankelijk was bedoeld, geeft
het bestuur iiet advies, van af heden aan het
werk te gaan. Dc laden moeten zioh niet laten
afschrikken door de mogelijke gevoigen van dit
feit en de arbeid ernstig aanpakken, om daar
door de belangen van de natie te dienen.
Na de inleiding van den heer Zwag<a volgde
Debat.
Een der aanwezigen wees erop, dat de Chris
telijke arbeiders, ondanks het arbeidsadvies
voor het grootste deel niet werken. Hij meende,
op dien grond, dat ook de R-K. arbeiders in
meerderheid het advies niet zullen opvolgen. Hij
venschte stemming over de vraag: „al of niet
aan het werk gaan»'.
Verschillende anderen verklaarden zich tegen
het bestuursadvies. Eén hunner meende, dat er
nog geen revolutie-gevaar bestaat, en een an
der zei„als de revolutie moet komen, komt ze
toch. Wij kunnen haar met onzen arb-id niet
tegen houden."
Weer een ander meende de arbeidsonthouiing
voort te moeten zetten en intusschen naar be
middeling te streven.
Iemand betoogde, dat het beste middel tegen
de revolutie is, dat de werkgevers de toon-
eischen inwilligen.
Voorts deed een der aanwezigen een "beroep
op Minister Aaiberse om »en einde aan het
conflict te maken. De overheid alleen kan
thans de arbeiders weer naar het werk 'ciacn.
Opgemerkt werd verder, dat R.-K. bazen zijn
ontslagen, omdat zij geen besmet werft' wilden
verrichten. De patroons hebben voorts verschil
lende R.-K. arbeiders he' werk onmogelijk ge
maakt.
Nog werd de vraag gesteld of het niet moge
lijk is, nu de Oentrale Bond en de Ned. Fede
ratie niet meer samenwerken, met eerstge
noemde organisatie te zamen den strijd verder
te voeren.
De heer Zwaga beantwoordde de .sprekers
Hij stelde in het licht dat hij zijn adv'es niet
gegeven had uit revolutievrees, maar. omdat
de Ned. Fed den loonstrijd niet meer zuiver had
gehouden. Spr. begreep, dat het advies niet ge
makkelijk zal zijn uit te voeren en dat het voor
velen moeilijk zal zijn, weer aan den arbeid te
gaan, maar dit kan aan het advies niets ver
anderen.
Er is gezegd, alvorens te gaan werken, bij dc
werkgevers een bemiddelingspoging aan te wen
den. Maar niet van die zijde wordt de strijd
vertroebeld, dooh van d« zijde der syndicaiis-'
ten.
Spr. hoopte, dat wanneer besloten iwerd; het
bestuursadvies op te volgen, aan dit besluit al-
geheéte uitvoering zal worden gegeven.
Enkele debatters dienden van dupliek.
„Laat ons niet bang zijn voor de commu
nisten," zeide iemand. Hij wees er op, dat de
Centrale Bond ook del staking voortzet, hoewel
hij in bet geheel niet met Bouwman meegaat.
Een ander stelde voor een week te wachten);
alvorens ..over het bestuursadvies te stemmen.
Weer oen ander raadde aan om, even»
als do Centrale Bond; eon afzondeodSjfceiii;
loonstrijd te voeren.
Nadat de laatste spreker had geëindigd
gaf de voorzitter weer liet woord aan den
heer Zwaga.
Geroep: Zwijg maar, wij gaan took
niet werken."
De voorzitter: „Hier zit de leltang/
(Rumoer.)
De voorzitter: „Dc bondsvoorzitter zal
spreken .daarna zullen we stemmen."
Geroep: ,,Stem mi maar,: we verworpen
het advies!"
't Woord was weer aan don heer Zwa
ga. Hij verdedigde nogmaals het bestuure-
advies.' Hij herinnerd© eraan» dat die orga
nisatie besloten had niet te staken. Daar
om kan nu niet naast den Centralen Bond
den strijd worden gevoerd.
Hierna werd gestemd.
De voorzitter stelde voor schriftelijk te
stemmen. Dit voorstel werd verworpen,
zood-at dadelijk werd gestemd.
Met bijna aLgemeene stemmen beslooi de
vergadermz het bestuursadvies niet op te
volgen en dus te volharden in de .onthou
ding van werk.
De geestelijk adviseur; kapelaan Bram
dehof, sprak ten slotte enkele woorden.
Hij zeide, dat, ondanks deze stemming het
hoofdbestuur de leiding zal blijven koudon
Hij constateerde, dat. de vergadering de
geldigheid van de motieven van hot
hoofdbestuur niet blijkt in te zien.
Hij hoopte dat de tegenstemmens gieen
schade van liun besluit zullen ondervin
den. „Hbld."
Het N.A.S. en de Transport-
arbeidersstaking.
oensdag vergaderde het bestuur van?
het Nationaal Arbeiders-Secretariaat met
de besturen van de aangesloten Federaties,
en Bonden en die vertegenwoordigera van
eenige plaatselijke Arbeiders-Secretaria
ten uit de grootste plaatsen des lands.
Nadat door-Bouwman en Sneevliet uit
voerige mededeelingen met betrekking
tot hunne aanwezigheid op de Conferentie
van de Derde Internationalo waren ge
daan, nam de druk bezochte vergadering
107
"Beu licht gekra.aK stoorde hem in zijne
wrevelige mijmering. Hij had bij die alleen
spraak m-eit strakke blikken voor zich
beengezien, doch sioeg zijne oogen thans
- weder op. Het nette kleedje dat de maag
delijko gestalte omhulde onderging een
lichte golving, de rustbank kraakte, een
vlijmende zucht werd vernomen, langzaam
richtte zij zich op als uit een droom ont
waakt en staarde peinzend voor zich heen.
Zij scheen zich te bezinnen, 'en duide
lijk was het zichtbaar dat zij niettegen
staande de verkwikkende rust welke zij
genoten had, zich aan een lusteloosheid
ten prooi gevoelde, die haar de kracht be
nam onmiddellijk op te staan. Nog altijd
zat zij met den rug naar den achterkamer
gekeerd. Haar blondJokkig hoofdje viel
zijdelings tegen de leuning der canapé,
als gevoelde zij zich machteloos óm het
op te beuren. Eenige minuten verliepen
toen scheen zij eene Overwinning op zich
ïplve te behalen, en .met meer .vlugheid
Üan men aanvankelijk ya® h^ar zou .ver
wacht hebben, sprong zij op den grond en
keerde zich in hare geheele lengte naar
'd© drie wachtenden, d.e haar in ademloo-
z& stilte gadesloegen.
Eduard was eensklaps met eene woest»
heid opgesprongen, die de beide vrienden
verschrikte. Zijn boezem joeg onstuimig
en de hand van den heer Ohantilgois, wei-
ka de zijne plotseling omklemde, ont
waarde aan welk eene ontroering hij ten
prooi was, daar hij als ie©n espenblad trilde
„Houd u bedaard", riep Charles hem toe
toen hij de deur wilde openen om de
jeugdige maagd te gemoet te snellen
die altijd nog gelegenheid gaf ooi haar
in stilte gade te slaan. „Houd u bedaard
of ik VWS voor de gevolgen".
„Los, tos", schreeuwde Eduard, terwijl
het bloed bern naar het gelaat stroomde
en hij al zijn krachten inspande om zioh
van da knellende hand des deleters te be
vrijden. Het was den laatste niet langer
mogelijk en het lag ook niet in zijn be-
doielling zijn opzet te beletten. Met een
krachtige® nik wrong pduard zich los,
en toen Charles hem tegen wilde houden
en hem het openen van de deur belette,
deed een forsche stoot van de vrienden
hand hem achterover buitelen, daarna
rukte de jonkman i® zichtbare verwarring
de deur open, en terwijl hij plotseling
als een pijl uit den boog vooruitschoot,
kreet hij met een stem die van aandoe
ning trilde: „Laura Laura, mijne dierbare
engeL Zijt gij behouden gebleven? Heb
ik u tyj-ch teruggevonden?"
Ben rauwe gil, welke tot in de. diepste
schuilhoeken van het huis doordrong, was
het eenig antwoord der onthutste maagd
terwijl zij' haar bewustzijn verloor en, drei
gende te vallen, door den krachtigen arm
van Eduard werd opgevangen.
Wij wagen het niet de aandoening van
den jongeling te schetsen, genoeg zij het
als wij vermelden, dat hij meende in het
rijk der droomen rond te waren en zich
in die oogenblikkcn gelukkig boven iede
ren sterveling gevoelde.
„O, mijn God", riep bij met verheffing
van stem, „Gij hebt welgedaan met een
armen zondaar. Nu ben ik voor altijd
de -uwe. Zij zal mijn voorspraak zijn ten
allen tijde, en mijn liefelijke engel, die
mij langs die kronkelpaden van dit leven
tot U voert. Om hare onschuld zult Gij
mij behouden, om hare deugden mij ver
sterken. Heb dank Algoede, heb dank".'
Mevrouw Ohantilgois, die zich in het
achtergedeelte van het gebouw ouvu.k*i,
was op den schellen kreet van het m eis to
toegeschoten. Schrik en onsteltenis tee
kenden zich op haar gelaat, toen zij zich
in da kamer vertoonde waar het gezel
schap vergaderd was.
„Dit is mijnheer Koestel waarvan ik
u gesproken heb," zeide haar echtgenoot
in dit oogenblik van spanning geen sier
lijke bewoordingen kunnen vinden om dei;
jonkman voor te stellen, „do zaak heeft
zich toegedragen zooals mijnheer Lind-
scheer met ons dit verwachtte^ mijne
ongelukkige patiënte is inderdaad het
meisje dat wij ons hebben voorgesteld.
God ge-vo dat de schok welken zij liceft,
doorgestaan, ton goede op 'haar moge
werken". i
Be drie toeschouwers liadden een halven
kring om Eduard gevormd, die nog altijd
den dierbaren last in zijn arm omsloten
hield, waarop hij metstralende blikken
nederzag. Geen der aanwezigen sprak ver
der ©en woord, allen wachtten af wat er
gebeuren zou. i
Op dat oogenblik brak de ochtendzon
door de wolken en bestraalde bet bleek
gelaat der bewustelooze maagd, een lichte
trilling doorvoer hare leden; langzaam
opende zij hare oogen, en met e©n zedig
welgevallen tot den jongeling opsturende,
lispfca zij uauwölijlis hoorbaar
„Eduard Eduard".
„O mijn God, heb dank, zij beeft ge
sproken, bare tong is ontb-o-eid, de schok
heeft haar gered", riep dokter Ohantilgois1
terwijl een liefelijke glimlach zijn mond
omzweefde -en er twee heldere tranen
die van de innige voldoening getuigden
in zijn oogen blonken Eduard geleidde
haar naar de canapé terug en zette zich
naast haar neder. Mevrouw Ohantilgois
kwam, na zich een oogenblik verwijderd
ta hebben, terug, met een glas water
waarin' zij. eenige droppels uit een flesch-
ja goot, dat zij Laura aan de lippen
bracht die hulpbehoevend als een kind
was, daar zij nog altijd van gébruik
barer handen verstoken biet., fa-en zij
het medicament met eenigen weerzin ge
bruikt had, barstte zij in een stroom van
tranen los, hevige snikken ontsnapte®
haren boezem, en haar hoofd viel mach
teloos op den schouder van Eduard.
Dokter Ohantilgois gaf zijn echtgenoot®
--en Charles een wenk en fluisterde hen
toe: Laten wij ons eenige minuten in de
achterkamer begeven zij moet ongestoord
'kunnen weenen, de tranen welke zij stort
doien haar meer goed dan de beste artso»
nij' dig ik haar kan voorschrijven." i
fWordt vervolgd.)
