TWEEDE BLAD.
Hoe onze Priesters belasterd worden!
Ons Blad
HHaisfiiiag 23 Mugsssiass I9&0.
Een geval van Iberooving, hindeHijks volgïng, opeis
bare beleediging paster), isedreaging, walsche harcd«
teekening, poging t©t ehantage,»
Wij hebben ofschoon we weten,
dat het een wijs man eigen iszich
over niets te verwonderen „licht'lijk"
verbaasd gestaan over delaten we
't maar noemen: brutaliteit van een ze
ker slag nienschen, toen wij in het hee-
lemaal-niei-, antigodsdienstige „dagblad
voor de arbeiderspartij" nl. „Het Volk"
van Vrijdagavond de hiernavolgende
„primeur" aantroffen een publicatie,
waarvan de redactie, of hij, die per slot
van rekening den moed zal hebben,
daarvoor de verantwoordelijkheid op
zich te nemen, nog pteizicr beleven
kan' -
EEN KATHOLIEK ZEDEN-
SCHANDAAL.
Het recht brutaal op .zijn kop
gezet.
Onze partijgenoot C. \an der Pol
schrijft o is
Cp een -aanklacht ten parkette ruge
dient! door 'den kapelaan H. A. Bilars
(van de St. Laureutiuskerk aan het Ver-
dvuiikenooixl te Alkmaar) zijn op 6 Aug.
j.;. iioer de Aik'maarsc'he recherche aan-
geüoudvn de metselaars A'. N. van Doorn
en H. Vrij. Zij bleven resp. 3i/a en lp?
■etmaal ten politiebttreole in hechtenis,
eerstgenoemde in een uiterst vieze cel-
Hun schijnt ten laste gelegd de voor
Jwcpige informatie is in deze zaak nog
niet al gesloten berooving in 'gemeen
schap gepleegd, en wel op 2! Juli in het
Heiloëv bosch, toen genoemde kapel,aan,
na een afzondering in bet kreupefhbut
met twee dames,zijn lorgnet kwijt
raakte, die door van Doorn als corpus
delicti is meegenomen, niet Wet Herhaal
delijk uitgesproken doel het lorgnet weer
aan den kapejiaan terug ie geven.
De katholieke redaotie van het Alk-
tnaarsch orgaan „Ons Biad" en de deken
.van Arkmaar, de heer Ooms, die volledig
op de hoogte zijn van de geschiedenis
yam het lorgnet en dus weten, dat hier
van geen .diefstal of berooving sprake
mag zijn, deden tof dusverre niets om
den loopenden laster te stuiten, volgons
welke Van Doorn en Vrij den kapelaan
geld afgedreigd hebben, zullende zij
anders bekend 'maken, dat zij hom in hei
ÏTeiJoëer Bosch op schennis der eer
baarheid betrapt hebben. Terwijl bij -
name Van Doom juist met verontwaar
diging heeft afgewezen het aanbod van
■een der dames „om van haar .armoedje
'lies wat mogelijk is bijeen te schar
relen" als hij maar wilde zorgen, dat
er aan de betrapping in het bosch' geen
ruchtbaarheid zou Wonden gegeven. Want
het zou toch jammer zijn voor dien
„goeien kapelaan", zijn moedor zou liet
besterven als zij ervan hooide en zij.
dames, waren naam en broodwinning
pensiongasten, kwijt.
Van Doorn, die in ernst geloofde hier
iets goeds te zullen bereiken door een
gemoedelijk optreden, wilde den kape
1aan en de jongste der dames, beidon
door hem, zijn kameraad Vrij en een
tot dusver onbekend gebleven arbei
deraangetroffen, (terwijl do oudere
dame 'blijkens de opgevangen gesprak
ker. hierbij als raadsvrouw een diep-
lyerachteiijke rol speelde) bewezen eer
lijk tie worden tegenover de wereld en
zichzelf door met elkaar te trouwen. Hij,
kreeg nu allerlei vertrouwelijk© mede-.
Bedingen tie hooren, o.a. dat de liefdes
betrekking tiussohen den kapelaan en de
jongste der dames reeds zes jaar oud
was, ,en zij hem na zijn overplaatsing
van Delft uit gevolgd was naar Alkmaar.
Diepbewogen invet het lot van deze beide
ongeliukkki'gen beloofde Van Doorn er
den delcen voorjoopi'g buiten te laten en
ook verder geen ruchtbaarheid aan de
zaak te geven, mits hij den volgenden
namiddag nog een ernstig woordje mei
den kapelaan in 't bijzijn van de beidn
dames zou kunnen spreken.
De dames beloofden daartoe het hare
te doen, maar toen van Doom op 23
Juli bij haar aanbelde, werd hij niet
toegelaten, maar met bits© woorden af
gewezen. ,Nu gingen hij on Vrij naai
den deken, die .vrijwel zwijgend vau
teute bn een .afzonderlijke kamer, de
meoedcel-.ngen .omtrent lut in het Hei-
{ocer Bosch voorgevallene aanhoorde
en korte aantekeningen daarvan maakte,
i ot o Augustus werd omtrent deze zaak
iUCiS imeer vernomen, icon Van Doorn
en rij r.un gemoedelijk optreden van
wege Baars zagen beloond door als
vm bcrcov!#! verdachten ie worden op
gepakt.
V/aar4Cu'ji:.ijk jt de tegen hen Inge
machte be.Wiiiii/b.criiig ecu wanhoops
daad. De yi-ei t-;ch moeilijk meer
te smoren. Lr ofeken min? Am e, n -/eveu-
Ui meiwei:.;.! i.ila of neer goo, van
op de ftcg'e cn zoo siepelde kt nieuws
toch ja.jgz.viui. lunar zeker door. Met
hoog j-piq fc spvh-ii dacht men de pu-
f'l'.rae J.i'u-e ml .111 dj gówe'jac.'lte beri-
d-Ng i' jeiden.
itór-dize zaak jui -verdor moge [oo-
p-'i1, nier blijkt dan toch' ook uiterst gc-
witü* spèJ gespeeld. Want een tot in
de kleinste bijzonderheden afdalend on
derzoek bracht ons ongezocht op het
spoor ;van viezigheden door priesters
in Alkmaar uitgehaald, waarbij de liaison
van Bilars slechts onschuldig kindersptt
is.
Maar tot zóó verregaande brutaliteit
als een Bilars, die eigen overtreding
tracht (e dekken door onschuldigen diop
ongelukkig te maken, neen, daartoe
hebben .nog maar weinigen- moed of
aanleiding gevonden.
Van meer be-liang dan alile soxueele
of erotische excessen van priesters, die
men gaarne met dep manie] der lfeflde
zou .willen bedekken, Wanneer die inent-
schen niet zoo'n hoog woord durfden
voeren over de verdorvenheid van hun
niet-roomsche medemenschcn, van
inter belang is het optreden van de po
litie in deze zaak'. Over dat van
de justitie zullen we ons' oordeel nog
opschorten.
De voorloopige verhboren zijn Van
Doorn en Vrij afgenomen door den
hoorfdinspccteur van politie Van den.
Berg. Dit heerschap heeft hier volop
genoten van de gelegenheid, om véraelf
ting voor georganiseerde arbeiders en
gedienstigheid jegens de roomsche gees
telijkheid bot te vieren. Hij heeft eigen
lijk geen verhooiren afgenomen, doch
liederlijke scheld woorden als „patsers",
„dieven, „falsarissen" en "beestachtige
vloeken op elkaar gestapeld. Vrij bleef
bij zoo brutaje intimidatie zijn zenuwen
geen baas meer bolden habben gewei
gerd het verbaal' dier verhooren t© tee
kenen, die, gaven zij een juist beeld.'
van het verhandelde, geen ander resul
taat konden hebben dan dat zoo'n po
litieambtenaar geen dag langor meer
op de .mensChheiü zou worden losgela
ten.
Ziellier enkele fragmenteu
„Nou zullen we je grooten bek wel
eens intoomen.Had je verleden
jaar 't lef gehad van te blijven staan,
dan had ik je met dit ding (de hoofd
inspecteur ttoonde 7jjn boksbeugel) de
hersens ingeslagen!" Tot goed begrip
diene dat dit sloeg op een relletje bij
een arbeidsconflict, waarna Van Doorn
als plaatselijk bestuurder zijner organi
salie een klacht had ingediend over het
ruw optreden der poliiie onder leiding
van den hoofd inspecteur.
Verder: Wanneer Van Doom zijn Ie
zing gaf van het voorgevallene op 21
Juli, stoof v. d. B. met de noodige
g.v.d.'s op: „Ik verdom^ het, dat op 'te
schrijven!... Het is gelogenI... Poenen
patsers, denken jelui nou dat 't je glad
zal zitten een fatsoenlijke geestelijke te
belasteren!Je eigen ouwe grijze
moeder zegt dat 't ge,ogen is!"
Bij weigering tot ondertekening van
't verbaal stortte deze voorbeeldige amb
tenaar n,og eens de riolen van zijn toorn
uit over het hoofd van den hem onbe
kenden rechtskundigen raadsman van de
verhoorden.
Dat dit alles niet in den doofpot zal
gaan, daartoe zijn .plaatselijk reeds de
noodige maatregelen genomen.
We hebben bii de lezing van dit re
laas waaruit wij ■enkele al te stuitende
woorden hebben weggelaten „Ijchf-
lijk verbaasd gestaan. Om meerdere re
denen.
Allereerst om het contrast tusschen
het hier verhaalde en.... de waarheid.
Wat dan wel de waarheid is omtrent
bovenstaand gevaarlijk-uitziend ver
haal
't Gebeurde op den snik-heeten zo
mermiddag van 21 Juli, dat de weleerw.
heer Kapelaan H. A. Bielars van de St.
Laurentiusparoehie alhier eein wande
ling maken ging door den Alkmaar-
schen Hout.
Rustig kuierend langs den naar Hei-
!oo leidenden Westerweg ontmoette hii
daar bii toeval zijn te Alkmaar wonende
65-jarige tante, in gezelschapvan een
jongere, bii die tante sinds vele jaren
inwonende, dame.
De beide dames waren op weg naar
het „putje" van Heiloo en hadden ter
yerfrissching voor onderweg een flesch-
ïe thee meegenomen (waarom we deze
futiliteit vermelden, blijkt later),
Toen de kennissen" elkander gewaar
werden, voegden zij zich bij elkaar en
bleet men eenige oogenblikken op den
weg staan praten, waarbij de oude dame
klaagde, dat zij zich (zooals haar méér
overkomt) zeer ouwel gevoelde, en wel
dermate, dat men besio-ot, een oogen
blikje naast dffl weg uit te rusten.
Daar langs den weg evenwel geen
verhevenheid aanwezig. wa£ waarop de
dame zich zou kunnen neerzetten, ging
men een eindje het naast den weg ge
legen bosch in, alwaar een berm ge
vonden werd, waarop de oude dame
een meer gemakkelijk plaatsje innemen
kon.
Langzamerhand week de ongesteld
heid en inmiddels raakte het gezelschap
gemoedelijk aan 't praten. t
'n Tien minuten zal nten daar zoo
gezeten hebben, toer, opeens ifiet ver
haai begint te lijken op een episode
uit een Buffalo-Bill-rontan) een verdacht
geritsel en geschuifel van naderbij slui
pende personen hoorbaar werd....
Hef gezelschap.hoorde, dat er wel
licht als sein tot den aanval gefloten
werd, en tot aller ontsteltenis spion-
gén opeens twee jnannen met rood-
opgewonden gezichten te voorschijn;
(op 't eerste gezicht namen de kapelaan
■en de dames drie verschillende perso
nen waar, doch één van hen maakte
aanstonds rechtsomkeer, Is niet meer ge
zien).
Als wilde beesten, losgelaten op een
prooi, zoo sprongen de beide overge
bleven mannen 't waren de hierbo-
ven genoemd en, A. J. van Doorn (een
afvallig Katholiek), en H. Vrij (dit heer
solliciteerde kort geleden nog paar het
baantje van politieagent!), beide be
stuursleden der communistisch-.aangeleg
de Federatie van bouwvakarbeiders,
thans uitgesloten als wilde beesten,
zóó sprongen zij op den priester toe,
■onder den overmoedigen uitroep:
„Wii zijn revolutionnaire socialisten!
Ziezoo! nou hebben we je! We
hebben propaganda noodighiervan
zuilen we propaganda maken!"
't W,as vooral de politïeagent-iu-sne-
die zich zoo overmoedig" uitliet, en die
zijn vuist dreigend balde voor het ge
zicht van den kapelaan onder de noo
dige verwenschingen aan het adres van
de Kerk en Haar priesters en aan een en
ander de vriendelijke belofte vastknoop
te: „Ophangen zullen we je!"
Van Doorn was in zijn uiterlijken
doen minder heldhaftig, grijnsde maar
eens sarkastisch, zich veilig voelend ach
ter zijn gróóteren wapenbroeder.
De beide mannen stelden zich
zóó vervaarlijk, zóó dreigend te.
genover den kapelaan aan, dat deze
niet anders verwachtte, oï men ging
hem vermoorden; de priester daclit
in zijn eersten doodeüjken schrik niet
anders, of zijn laatste uur was gesla
gen.
't Was den priester in zekeren zin
een verlichting, toen hii uit het spec-
take! van. de mannen spoedig opmerkte,
dat oren hem maar" van de allerschan-
deliikste ontuchf'gheden valschelijk wil
de beschuldigen, omwille van de pro
paganda! Dat hij het er tenminste le
vend van af brengen zou!
Wii achten de kolommen van ons blad
te heilig cn wij hebben te grooten eer
bied voor de kieschheid van onze lezers,
dan dat wii hier op papier zouden bren
gen de gruwelijke taal, welke de .ver
woede kerels tegen den priester uit
braakten: 't zij genoeg, mede te dee-
ien, dat de overvallers gedurende die
oogenblikken t e ge 11 bete 1' we te n
in, den priester beschuldigd hebben van
de meest schandelijke slechtheden, die
in een verdorven brein kunnen worden
uitgedacht.
De kerels zagen, dat het niet waar
was, wat zii zeiden, doch zii wilden wel-
-Jichfde stem van hun waarheidsgeweten
(il.smoren ouder een onstuitb'ren vloed
van verwijten en verwenschingen,
zii wilden weliicht de ;ehaudelijkheid
en de openlijkheid van mui leugen be
dekken. door te doen, alsof ze zelf hun
leugen geloofden, door te doen, alsof ze
niet zagen, dat zii logen.
Het overvallen gezelschap bekwam na
eenigen tijd in zooverre van den doode
üjken schrik, welke het gevolg was van
den overval, dat men besloot het bosch
uit, den weg op en naar huis te gaan.
De kapelaan zette den vanwege de
hitte afgezetten hoed weer op en wilde
juist de lorgnet, welke hii. bij den hoed
had neergeiegd om zich het zweet van
het gezicht te wisschen, weer opnemen,
toen van Doorn de lorgnet plotseling
yóór hem weggriste met de woorden:
„Die zal voor mij het bewijs zijn!"
Op .den publiek en weg gekomen her
ademde men.
Op den terugweg .naar Alkmaar is
het gezelschap echter voortdurend door
de beide kerels gevolgd, zelfs schan
delijk beleedigd tegenover 'n paar voor-
bijlietsende dame's, die niet konden'na
laten, „foei hoe schandelijk!" te roe
pen, toen de kerels hun taal onder haar
gehoor over den priester uitsloegen;
gelukkig zijn de namen dezer dames
nadien beleend geworden, zoodat de
openbare beleediging bewijsbaar is,
zelfs buiten de getuigenis der heide
dames van het gezelschap.
Aan de Hejlooërpoort te Alkmaar aan
gekomen, kreeg de 65-jarige dame (wat
na de ondergane emotie's werkelijk geen
wonder was!) opnieuw een aanval van
haar kwaal en zag zij zich genoodzaakt
plaats te nemen op.de daar op de Vest
aanwezige bank.
De jongere dame bleef bij haar.
de Kapelaan vervolgde zijn weg naar
de pastorie.
De brutaliteit der kerels duurde voort:
H. Vrij ging ,bii de dames op de bank
zitten, van Doorn volgde den ka
pelaan tot aan de pastorie, alwaar hii
binnengelaten wilde worden, doch na
tuurlijk teruggewezen werd.
Toen de oude dame inmiddels weer
wat bekomen was, is zij in gezelschap
van haar huisgemoote .gedeeltelijk
nog gevolgd door Vrij, die zij'n taak
iater aan een ander (een zekeren Land
man) 'overdroeg (die Vrij blijkt over 't
algemeen de „zwakste" in het avontuur)
naar hare woning gesukkeld.
Ziehier de eerste feiten.
Het toppunt van brutaliteit! zalmen
denken.
Dat is het: ook voor den doorsnec-
„bourgois".
Vooi bolsjewisten en wel tegen
over een priester jig.t dit toppunt
echter nog héél wat hoogcr!
Luister maar:
'sAnderendaags vervoegde v. Doorn
zich bii de bewuste dames, deed aan
de deur uiterst beleefd, wilde de da
mes even snreken, informeerde bin-
ifeiigekomen of niem ancl li em af-
luis tie ren' kon, toonde een brief,
waarin hec-geval-volgens-zijii-aantijging
■uiteengezet stond, weikeu brief van
Doorïi aan den Deken dreigde te zul
len sturen, indien de kapelaan op een
bepaald moment voor Z.Ed, ten huize
der dames niet te spreken was;
de kapelaan behoefde maar een stuk
te teekenen, dat alle beweringen waar
waren, en men zou* hem niet langer
lastig vallen, verder geen ruchtbaa"heid
aan het geval geven.
De dames meenden nog naief o-e-
noeg! niet goede woorden verder
te komen e;n trachten den man het
schandelijke van zijn handelwijze onder
het oog te brengen:
„Weet iU wel, wat udoet? Een goe
den priester zóó te behandelen! 't Is
zoo'n beste man, hii is altijd zoo goed
voor ons geweest! Toen niémand
hielp, zoo zeidc kapeiaan's tante
toeri heeft hij mij geholpen in aller
lei moeilijkheden; vroeger in Den
Haag al, toen hij daar kapelaan was.
Wat willen, jullie Joch van hem?
Hii heeft' een oude moeder; wat
zou die er niet onder lijden, als er
zulke praatjes verspreid werden;
eri die oude moeder wilde hii nog zoo
graag goéd doer, gedurende haar leven!
En denk toch 'eens aan, wat u ons
aandoet! Als u ons schandalen maakt,
dan zou die nette m'nheer, die hier op
kamers woont, ('t is een leeraar, ziet u
maar, hier staan z'n studieboeken) pok
niet langer bii ons willen blijven".
Onbeholpen bang voor schandaal-
makerijen aan de deur beloofden de da
mes den kapelaan te zullen vragen op
hei bepaalde uur tot een onderhoud
bii haar aanwezig te willen zijn.
De kapelaan was echter zoo verstan
dig, ie laten weten, dat hij voor dat
soort volk niet te spreken -was, en
toen Van Doorn zich wederom bii
haar vervoegde, gaven zii hem dan
ook - zeer gedecideerd te kennen, dat
de kapelaan voor een onderhoud daar
niet te vinden was.
Het toppunt van brutaliteit bereikt?
Nég niet
Op Vrijdagmiddag vervoegden Van
Doorn en 'Vrij zich aan de Pastorie om
den Deken te spreken!
In afzonderlijke spreekkamers werden
zii toegelaten.
De beide ireeren hadden hun lesje
tameiiik goed van buiten geleerd: Vri»
echter bleek minder vast in de leer.
Hii praatte maar zoovvat'van „onzede
lijke handelingen", .zonder nu juist de
bijzonderheden, die ieder toeschouwer
toch had moeten weten, te kunnen aan
duiden.
De heer Deken, die door Kapelaan Bi
lars natuurlijk reeds Lang jngelicht was.
wist aanstonds wel, waar den bezoekers
de schoen wrong.
Inmiddels: de kerels hadden het plan
ten uitvoer gebracht, den Deken van
een en ander op de hoogte te stellen.
Nóu zou de bom wel barsten, dachten
ze in hun „naieviteit."
Zóó stonden de zaken, toen wij
doordat een 'employé van „Ons Blad" in
de' stad het gerucht ter oore kwam
van het „geval" kennis namen.
Bii intuïtie voelden wij, dat hier gru
welijke laster verspreid werd. Afgezien
natuurlijk vau liet vlekkeloos karakter
van Kap. B. kwam het ons even on
waarschijnlijk als ongelooflijk voor, dat
voor dergelijke geprefugeerde uitspat
ting de „open lucht" en liet welschap
een er achtenswaardige oude ante werd
■uitgekozen, en rus-besloten gingen,
wii de zaak onderzoeken.
Alleereerst vernamen wij op ons on
derzoek van den lieer Deken, wat Z.
Eerw. wedervaren was, en dat weder
varen was van dién aard, dat wij
de hoofdredacteur van dit biad met als
getuige bii zich den bovengeuoemden
employé de „heeren" van Doorn en
Vrii in hunne respectievelijke woningen
gingen opzoeken.
De „heer" van Doorn boven in de
Korte St. Jacobsstraat. stond ons zeer
„welwillend" te woord.: 't was allemaal
heusch zóó gebeurd.... en we kregen
een schildering van obsceniteiten, wel
ke alieen in bepaalde breinen, uitge
dacht kunnen worden en welke wji .on
zen lezers uit christelijken eerbied
natuurlijk besparen.
„En dan 'hadden ze zooiets als wijn
bii zich!", zoo klonk het geheimzinnig
uit 's 'heeren van Doom's mond.
„Ze schonken piaar in!" (De lezer
zal begrijpen, dat het hier een slokje
onschuldige thee geldt!).,
„Is het waar, dat er gesproken is
van propaganda voor de partij?" infor
meerden wij.
„Ja, dat heeft m'n vriend Vrii ge
zegd: .maar dat had ie eigenlijk piet
moeten zeggen; weef u, hoe ik erover
denk (ik denk natuurlijk anders dan u)
die kapelaan moet zich losvechteu van
de Kerk, hii .moet met die juffrouw
trouwen. Ziet u, dat zou voor mij een
succes zijn: als die geestelijke „in de
wereld" kwam. Hii moiet z'n „pip'(i)
uittrekken, anders zal ik zien, hoe ik
handelen moet!"
We hadden van van Doorn „getuige
nis" genoeg.
Aanstonds daarna zonder dat de
beide „heeren" zich met elkander had
den kunnen verstaan begaven wii
ons naar overvaller nr. 2: H. Vrii in
de Boomkampstraat.
Dat heer was minder op ,z'n gemak.
Ternauwernood durfde hij in onze
aanwezigheid in z'n eigen huis op het
puntje vau zijn eigen stoel gaan ziften,
en ,.AIs u me permitteert"klonk het
vóór ieder antwoord, dat we hem uit
den mond trokken.
Tusschen de verklaringen van van
Doorn eu die van Vrij omtrent de eigen
lijke onzedelijkheden, welke gepleegd
zouden zijn. merkten wji wel zóó groot
ondersciieid op, dat we voélden dat hier
(én elders!) gelogen werd; niettemin
lieten we jden man uitspreken, tot we
ten slotte heengingen na er even
ais bii van Doorn op gewezen te
hebben, dat hii gesproken had met een
katholiek journalist, die natuurlijk zijn
onderzoekingen verder voort zou zetten
en van de mededeelingen gebruik ma
keu zou naar liet hem goeddacht.
„Maar u gaat het toch niet in de krant
zetten!" klonk het bedeesd.
„Niet in de krant zetten? Laat u dat
maar aan ons over: wij zullen weten,
wat ons te doen staat!"
„Ja, maar, ziet uj ik wil daar verder
geen praatjes over hebben: 't is zoo'n
kiesehe zaak!"
,,'n Kiesehe zaak, jawèl! Maar wii
bewijzen er u toch een dienst mee, als
we het in de krant zeitenU had toch
propaganda noodig! U wilde dit geval
toch gebruiken voor propaganda?"
De man trachtte te ontkennenhij had
zooiets niet gezegd; we brachten hem
■echter onder 't oog, dat „kameraad'
■van Doorn 't ons zelf meegedeeld had,
en toénja, dat had ie 'dan ook ge
zegd, maar... dat was in z'n zenuw
achtigheid gebeurd: „ik was erg opge
wonden, weet u, en toén heb ik
dat gezegd, maar ik zou cr nu toch
heusch maar liever verder niks van hoo
ren; er moet niks van in de krant ko
men. ,ook niet in de kranten van onzen
kant!"
„We kunnen u niet beloven, dat er
niets van in de' krant komt" aldus
was ons afscheid.
Toen we buiten het huisje gekomen
waren, waarin de bewoner gedurende
onze aanwezigheid niet rustig op het
puntje van z'h eigen stoel had durven
zitten, toe'n hebben we tegen elkaar
gezegd
„Die inau vliegt er dirèkt in, als ie
gerechteriijk ondervraagd wordt, die
valt direkt door den mand, die kan
niet goed liegen
Dien middag hebben ,we den beiden
belaagden dames nog een bezoek ge
bracht: hier vernamen wij nog eens
opnieuw, in bijzonderheden, hoe schan
delijk brutaal de kerels zich bii den
eersten overval en later hadden gedra
gen.
Toén hebben wij verder stappen ge
daan om de zaak zoo s.poecüg mogelijk
bii de justitie aanhangig gemaakt te krij
gen de „heeren" mogen gerust we
ten, dat onze geestelijkheid in chris
telijke edelmoedigheid nog. overwegin
gen wilde laten gelden als: „die arme
vrouwen en die arme kinderen van de
verblinde mannen!" enz.
Maar dat wij gemeend hebben, dat
daarmede thans geen rekening gehou
den mocht worden, nu die ke
rels toch poogden de gansche Kerk
en de ga n s che Geestelijkheid sma
delijk te treffen in den belaagden ka
pelaan.
De vervolging moest aangegaan wor
den.
Gelijk geschied is.
Met d t gevolg, dat op .Vrijdag, 6 Au
gustus de beide „heeren" door de Alk-
maarsche recherche .gearresteerd zijn,
■en in .hechtenis zijn gesteld in zeer
behoorlijke, natte cellen (we hebben der
politie gevraagd, ons daarvan met eigen
oogen te mógen overtuigen).
Wegens berooving, in gemeenschap,
van de lorgnet onder zeer bezwarende
omstandigheden.
In deze cellen hebben de „heeren"
in^verband nipt^het voorloopigt politie-
zig de sovjet-repubfiè*£"nèbEéh~gevestigd
en de bioktade tegen Polen afgekondigd.
JJe Duitsciie bevelliebber van de ha-zen
heeft geweigerd de Pransche oorlogssche
pen te laten ankeren.
ri t'Trt l"'V'esU'i'inn van den Amerikaan-
Men moet ml. weten, dat „kamcraau
Vrii (nadat bij aanvankelijk zijn bewe
ring had volgehouden) voor de po
litie verklaard et: in concept
ook o n d e r t e e k e n d heeft:
DAT HIf ALLES HAD STAAN LIE
OEN. DOCH DAT HI DAT GE
DAAN HAD, OMDAT VAN DOORN
HEM HAD GEZEGD: Y ZEG
OEN, DAT JE DIT EN' DAT ÜEZÏEN
HEB, EN VOLHOUDEN!!!
VAN DOORN WAS HET. DIE HEM
DAARTOE HAD OPGEI H 1ST. VAN
WEQE DE UITSLUITING VERKEER
DEN BEIDEN IN OPGEWONDEN
STEMMING.
„Maar" zeide de hooklinspecieiir
die het verhoor afnam, „je heb zei!
een verklaring onderteekend, dat je a'
die onzedelijkheden gez.en heli", en
hii toonde Vrii het briefje, dal van
Doorn door hemzelf erf met den
naam Vrii onderteekeiul -- aan den De-
keu had willen zenden, en dat tegelij
kertijd met meerdere paperassen en' met
de lorgnet bii van Doorn in huis in
beslag was genomen.
„Die handteekening heb ik niet ge
zet", verklaarde Vrij.
Toen werd geconcludeerdVriena
van Doorn was,maar zoo vrij", geweest.
Wii weten zulks zoo precies, daar
de employé van ons blad, hij ontsten
tenis van |Ons..als getuige aanwezig was
bii het verhoor ten p'-dftiebureeele, bii
welke gelegenheid .Vrij (als hierboven
weergegeven) door de mand viel.
Van Doorn was meer vasthoudend
van aard, die heeft het 'r. paar dagten
langer uitgehouden, doch eindelijk is liet
ooli hén: te machtig geworden.
Naar ons blijkt uit mededeelingen van
den lieer Bilars (de heer run den Berg,
hoofdinspecteur van politic, die deze-
zaak onderzocht cn dank zij veel takt
en psychologische kennis tot een (voor
loopig) goed einde bracht, wenschte om-
in verband met zijn ambtsgeheim niet
de ge.wenschte inlichtingen te gevent
HEEFT OOK VAN DOORN AI-
ZIJN PORSPRQNKFLI IKE AAN-
