ONTVOERD
een verhaal van Bartholdy.
(16) Met voorzichtige bochten kruipt Vlug Hert tussen
de stammetjes door,telkens daar zijn weg kiezend,waar
het struikgewas het meest open is en waar ze dus het
minste gevaar lopen zich door het kraken van takjes
te verraden. In het begin hield hij om'de vijf meter
stil om te luisteren,maar nu gaat hij vlugger en vlug
ger sluipen. Bella hoort het ruisen van het beekje al,
dat helpt om het lichte geluid van hun sluipen onhoor
baar te maken,zelfs voor een Indianen-oor. Ineens
houdt Vlug Hert zich weer in; zó platseling,dat Bella
er van schriktEen Apache? Een wolf? Een slang mis
schien? Maar de Indiaan keert glimlachend zijn gezicht
naar haar toe:"Kan mijn blanke zuster het nog even vol
houden?"-"0, jaDat was dus de reden waarom hij stil
hieldhij had ineens aan Bella gedacht. Kaar armen doen
veel pijn en ook haar borstMaar zij houdt zich goed
De scherpzinnige Comanche bemerkt best,hoe dapper zij
is:"Mijn blanke zuster heeft het hart van haar vader",
fluistert hij voldaan. Eindelijk! Het struikgewas opent
zich;het beekje ligt vóór hen,rustig voortstromend en
glinsterend als zilver in het licht van de maan. Wat
een verrassing! Twee bomen verder staat een paard.
Vlug Hert heeft dus,voor hij haar kwam halen,een paard
gestolen. Neen,niet gestolen,want het is zijn eigen
mustang,die 'de Apachen tussen de andere paaraen hadden
vastgebonden. Het mooie dier snuift opgetogen met de
neusgaten als het zijn meester herkent. Even later zit
Bella vóór Vlug Hert op het paardEen zachte klap op
de hals en voorzichtig zet het dier zijn poten in de
beek. Gaan ze oversteken? Neen,ze rijden stroomopwaarts
door het water om geen sporen na te laten. Je kunt aan
het paard merken,dat het blij is eindelijk zijn meester
weer op de rug te hebben. Na een kwartiertje stapvoets
rijden door de ondiepe beek,bestijgen ze de oever. De
bodem is hier rotsachtig en laat dus maar lichte spo
ren na;hoogstens een gebroken steentje. Het zal de
Apachen de nodige tijd kosten om dat te ontdekken! Nog
vijf minuten gaan ze door licht bos;dan ligt de open
prairie voor hen,eindeloos wijd,zacht golvend als. een
zee,met hoog er boven een donkerblauwe nachthemel vol
sterren. Bella voelt het gezicht van de Indiaan naast
het hare komen. Langzaam buigt hij zich over de kop van
