10
duld de voetindrukken bestudeerde. Plotseling springt hij
op,grijpt een stapeltje foto's van een hoek van de tafel en
neemt een gipsen voetafdruk van een plank aan de wand en
zet zich weer neer. Lang bekijkt hij door een loep de ver
schillende foto 1 s, vergelijkt ze met elkaar verricht opnieuw
allerlei meteingen en staat dan weer op. "Ziezo, zegt hij
halfluid tot zichzelf,die hébben we! Of ik ook gelijk had!
Ja, ja, laat Lenning maar schuiven! Die weet wel hoe hij te
werk'-moét gaan!" Hij neemt een foto van een persoon op en
bekijkt die nog een terwijl hij mompelt"Wacht maarmannetje
we zullen elkaar gauw genoeg spreken".
Twee dagen later zat de tuinman-rechercheur te wroeten in
een park bolbegonia's toen hij voetstappen hoorde op het
grint. Zonder op te kijken van zijn werk zag hij,in een ver
dekt opgestelde periskoopdat een man zich naar de deur van
de keuken begaf,daar aanbelde en na een ogenblik werd bin
nen gelaten. Dikke Dries wist met zekerheiddat dit zijn
man was. Hij stond op, sloeg de tuinaarde van zijn kleren, was
te zijn handen onder de pomp en klopte aan de keukend.eur,
waarna hij de keuken binnenstapte. Hij zag nog juist hoe de
man haastig een enveloppe in de binnenzak van zijn jas liet
glijden. "Goede morgen,groette hij. 0,neem me niet kwalijk,ik
wist niet dat u bezoek hadjuf frouw" zei hij vervolgens te
gen het meisje terwijl hij deed alsof zij zich weer terug wil
de trekken. "Blijf gerust hier, zei het meisje; u komt na
tuurlijk om uw koffie. Deze heer,en ze wees op de vreemde
bezoeker,is een oude kennis van vader zaliger; hij gaat
straks weer naar België terug en zal mijn groeten aan moeder
overbrengen. Laat ik u even aan elkaar voorstellen rmijnheer
Vandergaerdenuit Gentmijnheer Thomassenonze tuinbouwdes-
kundige". De beide mannen gaven elkaar de hand. Het meisje
schonk inmiddels drie koppen koffie in. "Juffrouw,vroeg
Dikke Driesterwijl hij zijn koffie dronk,mag ik u vragen mij
straks een ogenblikje te helpen? Ik moet een paar van die
palmen uit de tuin overbrengen naar de waranda,maar ik kan
die zware potten niet alleen transporteren, zonder de plan
ten te beschadigen en dat zou ik.vreselijk jammer vinden,
want ze staan er nu juist zo prachtig bij".-"Ik zal u straks
ven helpen"beloofde het meisje. "Neen,sprak Vandergaerden,
laat mij mijnheer Thomassen aanstonds eten een handje toeste
ken. Voor mannen is zoiets een kleinigheid; voor meisjes
is dat soort werk eigenlijk veel te zwaar. Tenminstedat is
zo mijn opvatting". (wordt vervolgd)
