r
Volendam» in December met
emigranten naar Australië
ai
Ook Nieuw-Zeeland verwacht de
Ned. arbeiders
Twee landen ivaar veel te bereiken valt
Ook ongeschoolden
zijn welkom
De kleine man voor 50 millioen
opgelicht
If winter comes...
DE RIJPER
2
(Van onze correspondent),
EVENALS IN 1948 zal de „Volendam" dit jaar weer als emigrantenschap
naar Australië varen. Wy vernemen namelijk, dat deze boot, indien zich
geen onierwachte moeilijkheden voordoen, op 16 December zal vertrekken
met 1450 personen aan boord, die in Australië of Nieuw-Zeeland een nieuw
vaderland hopen te vinden. Dat betekent voor velen, dat zij zich in Austra
lië een bestaan kunnen scheppen, nu de Nederlandse bevolking onrust
barend toeneemt en weldra de tien millioen zielen bereikt zal hebben, waar
door de strijd om het bestaan hier te lande steeds zwaarder wordt.
Australië kan bijna onbeperkt bui-
terö-andse arbeidskrachten gebruiken.
Niet alleen gcschoo oer; en geopen
de r. maar ook ongeschoolden en dus
eveneens jonge kerels, die in Neder
land bijvoorbeeld een administratieve
functie hebben vervuld en bereid zijn
in het verre land alle mogelijke werk
aan te vatten. Physieke geschiktheid
is uiteraard een voorwaarde en ook
stelt men prijs op goede karakter
eigenschappen. Het liefst heeft men
er mannelijke arbeiders zonder hun
gezin. Vrouw en kinderen kunnen
later komen, wanneer de man een
goede betrekking en een geschiktê
woning gevonden heeft.
In tegenstelling met bijvoorbeeld
Canada staat niet van te voren vast,
wie de werkgever van de immigrant
zal zijn. Dit behoeft echter niet af
te schrikken, want de Nederlandse
emigratie-attaché in Melbourne, die
er optreedt als de vertegenwoordi
ger van de Stichting Landverhui
zing Nederland in Den Haag, het
centrale orgaan van de Nederland
se emigratie, staat er klaar om de
nieuwkomers te helpen, althans wat
d* landbouwers betreft. Door zijn be
middeling is meestal spoedig een
werkgever te vinden. De industrie
arbeiders kunnen er een dankbaar
gebruik maken van wat men in Ne
derland „arbeidsbureau^" zou noe
men. De landbouwers hebben in zo
verre nog een voordeel, dat men in
Australië ook echtparen aanvaardt.
Gebrek aan vervoer»-
gelegenheid
De emigratie naar Australië on
dervindt helaas moeilijkheden door
het gebrek aan vervoersgelegenheid.
Wel vertrekken Nederlanders drup
pelsgewijs met Engelse boten, doch
zjj moeten in de duurdere klassen
reizsn, aangezien de lagere klassen
steeds volledig bezet z(jn met En
gelse emigranten. Uiteraard maakt
dit de overtocht kostbaarder.
Gofde loonvoorwaarden
Ztj. die van Australië hun tweede
vaderland willen maken, krügen nu
in December een goede gelegenheid
zich er te vestigen. Verscheidene
Nederlanders gingen reeds voor. Zij
zijn bij-na zonder uitzonderingen pro
pagandisten voor emigratie naar dit
land. „Over het algemeen kan ik de
kansen zeer gunstig noemen",
schrijft een hunner. En verder: „In
Australië werkt men niet meer dan
40 uur per week; er is een aanzien
lijk aantal ondernemingen, die 36
uur per week laten werken. Dit is
een gevolg van de belangrijke In
vloed der vakverenigingen. Over
werk betaalt voor het eerste uur
per werkdag 60 procent meer, daar
na 75 procent meer. Zaterdag» en
Zondags wordt niet gewerkt. Wordt
men (al naar de aard van het be
drijf) in de gelegenheid daartoe ge
steld, dan betaalt het Zaterdagse
werk 150 procent «n het Zondagse
werk 200 procent van de basis-lonen,
die door de vakverenigingen worden
vastgesteld"-.
..Met de lonen komt iedereen uit
(zeker de Nederlanders!) schrijft
deze landgenoot voorts en hij ver
zekert, dat een geschoolde arbeider
gemakkelijk acht pond per week ver
diend.
Nieuw-Zeeland
Niet minder welkom dan in Austra
lië zijn de Nederlanders in Nieuw-
Zeeland, een voor emigratie uiter
mate geschikt land, dat cjoor de Ne
derlandse arbeiders en boeren nog
veel te vaak over het hoofd gezien
wordt.
In December 194S wilde Nieuw-
Zeeland om te beginnen gaarne hon
derd boerenjongens opnemen, doch
tengevolge van de korte termijn van
voorbereiding waren de Nederlandse
emigratie-autoriteiten slechts in staat
om er negentien te sturen. Dat was
te betreuren, want Nieuw-Zeeland
is een prachtig land met een heer
lijk klimaat. Men heeft er een gro
te behoefte aan werkkrachten, niet
alleen geschoolden, maar zelfs on-
geoefenden. De Nederlanders zijn er
zeer gezien. Daarbij zijn de lonen
uitstekend, men verdient er, zelfs in
de landbouw 60.per week en
overwerk wordt uitbetaald. De so
ciale voorzieningen zijn er de beste
van de wereld. Zodra de emigran
ten in het productieproces zijn opge
nomen, komen zij in aanmerking voor
allerlei soorten sociale bijstand, zo
als ziekte- en invaliditeitsuitkering
en eventueel werklozenuitkering. Ook
in de landbouw houdt men zich stipt
aan de achturige werkdag. In deze
bedrijfstak kunnen behalve alleen
staande personen ook enkele gezin
nen geplaatst worden.
Ook daar woningnood
Een tegenwerkende factor voor
emigratie naar Nieuw-Zeeland is de
njjpende woningnood, in de steden er
ger dan op het platteland. Daardoor
is het in bijna alle gevallen nood
zakelijk, dat de man alleen vooruit
gaat.
Evenals in Australië, verleent de
emigratie-attaché, die zijn stand
plaats in Wellington heeft en weer
de Stichting Landverhuizing Neder
land representeert, zijn bemiddeling
aan de aankomende Nederlanders,
dite er emplooi zoeken.
Wanneer zich verscheidene emi
granten voor Nieuw-Zeeland aanmel
den om in December met de „Volen
dam" te vertrekken, dan is de mo
gelijkheid niet uitgesloten, dat het
schip doorvaart. Zijn er te weinig,
dan zal op een andere wijze in door-
vervoer van Australië naar Nieuw-
Zeeland moeten worden voorzien,
hetgeen uiteraard' enige moeilijkhe
den en meer kosten kan opleveren.
Dat het een voor emigranten aan
trekkelijk land is, moge tenslotte
blijken uit enkele citaten uit brie
ven, die Nederlanders er schreven.
„De farmers zitten te springen
om arbeidskrachten", zegt er een.
„Er is een hopeloos gebrek aan ar
beidskrachten in alle branches; veel
farmers geven daarom ook meer
loon dan voorgeschreven is. Voor
iedereen, die werken wil, is hier
een goede toekomst weggelegd". „Het
is een buitengewoon hartelijke be
volking, je schakelt je erg gauw om
en denkt er niet aan om terug te
gaan naar Nederland.*
En een ander: „Ik kan u mede
delen, dat ik het hier uitstekend naar
mijn zin heb, al ben ik dan niet
meer in mijn eigenlijke beroep, waar
ik me zelf op toeleggen wilde, nl.
zuiver landbouw (Deze Nederlander
werkt thans op een melkbedrijf).
Het is hier best uit te houden, daar
ik gewoon met de familie in huis
meeleef en de mensen alles voor mij
dóen, om het iïi\j zo aangenaam mo
gelijk te maken".
Zwijn gewurgd
Bij Helvoirt in de Drunen-
se duinen werd gisteren een
kudde van 20 wilde zwijnen
ontdekt.
Kort geleden had men in de
ze buurt een uitgebreide jacht
op deze dieren georganiseerd,
die echter geen succes had.
De omwonende boeren zet
ten direct de jacht op de zwij
nen in, met het resultaat, dat er
drie gedood werden, een groot
exemplaar en twee kleinere.
Een van deze laatste twee
werd niet geschoten, doch door
een boerenknecht gegrepen en
gewurgd.
95. „Ja geeft maar wat meer gas",
roept Vossema weer. Pim doet nog
een paar wanhopige grepen en eens
klaps krijgt de jeep gang! Nee, niet
vooruit, zoals de heer Vossema ver
wacht had. De jeep schiet achteruit,
ramt een mooie vuurrode wagen, die
daar staat en schiet tegen een stapel
blikjes op. die met een grote klap
naar beneden vallen. Boven op Pim,
Pam en Pom. Meneer Vossema staat
juist vergenoegd te grinniken.
96. Maar nu kijkt hij niet zo ver
genoegd meer. „Hé, wat doen jullie
daar?" schreeuwt hij. „Dat gaat zo
maar niet. Je hebt dat hele spatbord
van die mooie rode wagen gedeukt!"
Maar dan valt een blikje bovenop
zijn hoofd en hij blijft even versuft
zitten. In datzelfde ogenblik grijpt
Pim blijkbaar de goede schakelaar
en met een gang schiet de jeep voor
uit en vliegt de gang uit.
97. Ja, daar heeft de sluwe heer
Vossema niet op gerekend. Hij wist
niet, dat Pim, Pam en Pom helemaal
niet autorijden kunnen!! En nu heeft
hij de straf voor zijn inhaligheid al
te pakken. De mooiste wagen uit
zijn hele garage is flink beschadigd,
doordat de jeep er met volle kracht
tegenop reed en hijzelf zit met een
dikke buil op zijn hoofd versuft voor
zich uit te staren.
98. Pim, Pam en Pom zyn in die
tussentijd al lang verdwenen. De
jeep is in volle vaart de garage uit
gereden. Het is een groot wonder,
dat zij niet tegen de deur zijn opge
vlogen. Pam en Pom hebben van
angst hun ogen dichtgeknepen. „Stop
die wagen, .stoppen!!!" gilt Pom
Maar er gebeurt niets. Pim geeft
geen antwoord, hij heeft al zijn aan
dacht bij het sturen nodig.
IS iet iedereen dollarprins
NEW-Y0RK, Juli. Dat de gemiddelde Amerikaan een cemoedelijk en door
en door en door menselijk mens is, die u zelden in Volendam een ie/t e ziet weg
smijten om een meisje in costuum te fotograferen, die geenpachale directiekamer
bezit waar men tot diep in de tapijten zinkt op weg naar de -zetel van de baas, die
niet ieder jaar naar Reno reist om zich een nieuwe vrouw aan te meten dit alles
behoort tot de minder bekende feiten over dit grote iand. „Mr. Average Man" ver
schilt weinig van zijn doorsnee-collega in Europa. En het vooruitzicht een luttele
dollar te kunnen omzetten in honderd, zonder er ook maar iets voor te doen, is
hem even dierbaar als u en mij. Met andere woorden: hij is dol op een gokje. Dat
de wet het hem formeel Verbiedt is nauwelijks een overweging. Er zijn altijd lieden
te vinden, die graag bereid zijn voor een percentage van de omzet hun beste
krachten te geven aan het laten rouleren van al deze losse dollars, kwartjes, dub
beltjes en centen, die de „kleine man" voor dit doel in omloop brengt.
{Van onze correspondent
Zwendel in de Nieuwe
Wereld
Wanneer er nu dagelijks iemand
bij U op kantoor komt, uw vertrouwen
langzamerhand weet té winnen en u
tenslotte aanmoedigt om eens een
kwartje te zetten op een „nummer"
wat kan u dan gebeuren. Men zegt
erbij, dat de kans om te winnen er een
op duizend is. Maar komt uw nummer
op, dan betaalt het 100 - 1. U doet
het een keer, een tweede keer en daarna
is het hoe langer hoe moeilijker ervan
af te blijven. Bovendien, u kunt iedere
avond in de krant nagaan of u al dan
niet gewonnen hebt. Want de man
heeft u verteld, dat zijn „loterij" speelt
op de „officiële" cijfers van het aantal
aandelen, dat iedere dag op de New-
Yorkse beurs is omgezet," en de even
zeer officiële gegevens van het centrale
bankkantoor in b.v. Cincinnati, die
u evenzeer onder de beursrubriek zult
aantreffen. En als u dan ruim een jaar
iedere dag een kwartje of een dub
beltje of een dollar hebt verspeeld
en nog nooit eens een bedragje hebt
geineasseerd, dan is er geen enkele
reden om bedrog te vermoeden. U
bent ongelukkig geweest. Dat kan ge
beuren. Zij, die onder eenbepaald-
sternte zijn geboren, schijnen ten
enenmale geen kans te maken op een
gelukkig gokje.
Geen zuivere koffie
Maar aan de andere kant, in de „lo
terij-centrale" is er gedurende die 365
dagen dik verdiend. Het „syndicaat"
heeft schoon 50 millioen over ge
houden. Dit is natuurlijk niet allemaal
zuiver winst. Maar zuivere koffie is
het toch ook niet. Tenminste, dat heeft
de New-Yorkse politie dezer dagen ge
zegd, toen men de bewoners van een
lief, zorpvuldig gemeubileerd land
huisje, even buiten de stad oppikte en
hen beschuldigde van grootscheepse
malversaties werkelijk uniek op hun
gebied. En hoewel de heren Zwillman
Strollo, Martinson, Kone en collega's
uiteraard erkende, dat zij zo geniaal
de kleine man bij de neus hadden ge
nomen, zitten zij nu in het welbekende
ietwat kale privé-kantoor, waar geen
telefoon hun rust verstoord -r- al moe
ten zij er weliswaar hun eigen bed op
maken.
Dit laatste hadden zij zich gedacht
te kunnen doen door hun inderdaad
ingenieuse manipulaties met de num
mers. Hier is de techniek, ter lering en
vermaak. Gesteld, dat uw correspon
dent vandaag wakker was geworden
met het gevoel, dat de cijfercombinatie
333 hemgeluk zou aanbrengen. Hij
zou dan dit getal op een stukje papier
met zijn naam en adres plus een kwartje
aan de vertrouwde „Joe" hebben ge
geven, die iedere ochtend zijn neus om
de hoek van zijn kantoor steekt en zich
verder aan de beslommeringen van de
dag wijden. „Joe" bewerkte uiteraard
de andere kantoren in deze buurt en
zou tegen half één alle slipjes papier en
alle kwartjes, dubbeltjes, centen en
dollars mines zijn bescheiden pro
visie hebben afgeleverd aan zijn
„districts-opziener". Zoals „Joe" lopen
er in New-York alleen enige honderden
ronder zijn derhalve tientallen
districts-opzieners en met verrassend
snel tempo belandt de buit van de
ochtend in het laatje van het syndicaat.
Wanneer uw correspondent (en tien
duizend andere N'ew-Yorkers) hun
avondblad kopen, danglijdt hun blik
eerst naar de beiirspagina's, ook al
staat er geen achtste van een aandeel
tje op hun naam. „Hoeveel aandelen
zijn er ter beurze omgezet?" is de
vraag, die zij zicczelf stellen. En zo
waar: het waren er 33.421.567. De
eerste twee van het getal, dat hij die
ochtend aan ,,Joe" had toevertrouwd.
N'u nog het voorlaatste cijfer nagaan
van de" dagelijkse omzet van het cen
trale bank-kantoor in Cincinatie. Daar
is het 4.234.628. En ons geizcht wordt
langer. Het tweede cijfer was een 2 en
we vissen er dus weer naast. Enfin,
toch maar volhouden. Als je er één
keer zo dicht bij bent geweest moet je
niet opgeven.
Maar het syndicaat was lang niet
tevreden met louter de dagelijkse op
brengst en het karakter van dit soort
heren was er ook niet naar om rustig
af te wachten tot de laatste editie van
de avondbladen zou verschijnen.
Zwendelaars
Die officiële cijfers van de omzetten
der N'ew-Yorkse effectenbeurs, daaraan
viel bepaald niets te doen. Maar in hit
centrale bank-kantoor in Cincinnatie,
daar zat een man met wie te praten
viel. Dit kantoor dient n.1. als „clea
ring house" voor cheques voor alle
plaatselijke banken.
Wanneer een inwoner van de stad
zijn bakker per cheque betaalt, dan
gaat dat papiertje naar het clearing
house teneinde op de rekening van de
bakker te worden bijgeschreven. En
aan liet eind van iedere dag publiceert
het clearing house het totaal bedrag
van alle cheques die zijn geadmini
streerd.
Mét de hoge beambte, die iedere dag
dit cijfer vaststelr en controleert, maakt
het syndicaat een overeenkomst. „Wat
maakt het nu voor verschil", zeiden
de mensen van het syndicaat, „of je
publiceert, dat jullie per dag zoveel
millioen, zoveel honderdduizend dollars
en twintig cent, of dertig cent hebt
omgezet". De hoge beambte, gerust
gesteld door het feit dat niemand -s an
hem verlangde met de niillioenen of
honderdduizende te gaan gochelen en
voorts hogelijk bevredigd door de
royale privé-kasmiddelen. die er voor
hem en de zijnen zouden vloeien indien
hij getrouw de cijfers in de dubbeltjesrij
zou manipuleren (geen mens, die daar
ooit achter zou komen), zegde het
syndicaat zijn volledige medewerking
toe.
Iedere dag werkte een betrekkelijk
kleine, maar efficiënte staf van het
syndicaat om in de kortst mogelijke tijd
na te gaan op welk van de laatste cijfers
van het „gokgetal" het minste stond.
Dat cijfer moest winnen; dan betaalde
het syndicaat het minste uit. Was dit
cijfer b.v. 2, dan werd er prompte een
telefoongesprek niet Cincinnati aan
gevraagd, waarbij een der bazen van
liet syndicaat de hoge beambte van
het clearingkantoor zou mededelen:
„Jan, er ligt een kip in het water". Uit
deze code -die herhaaldelijk veran
derd werd kon de man in Cincinnati
opmaken, dat er in zijn dagelijkse staat
een 2 moest voorkomen in de dubbel
tjes-rij.
Op deze manier steeg de winst van
het syndicaat op ongelooflijke wijze
en de kleine man, uit op een extra'tje
voor zijn vacantie, was er zich niet van
bewust, dat zijn winstkans tot aanzien
lijk beneden de een op de duizend was
gedaald.
Voor de goklustigen is het wellicht
een troost, dat er nog tal van andere
syndicaten niet door de politie zijn ont
maskerd. Er zijn er ook een aantal bij,
die tot dusver nog niet tot flagrante
zwendelpractijken zijn overgegaan en
wier eigenaar zich met een (betrekkelijk)
rustig leven en aanzienlijk minder
whist tevreden stellen. Iedere dag wordt
er wel zo'n nieuw syndicaat opgericht.
Iedere dag verdwijnen de „directie
leden" Aan een bestaand syndicaat
ijlings van New-York naar Californië,
ómdat zij niet in staat zijn de winnaars
uit te betalen en veel meer nog dan
de wet de vuisten en wapenen van
hun ontevreden clientèle vrezen, wier
winst nooit werd uitbetaald.
Maar iedere dag zijn er voldoende
.Joe's" in Amerika''s steden en dorpen,
die niet de minste moeite hebben, ge
gadigden te vinden, die opnieuw een
kwartje of meer aan een gokje willen
offeren.
Het Ministerie van Economische
Zaken wijst er nogmaals op, dat het
gewenst is reeds nu de nodige brand
stoffen voor het komende stooksei-
zoen op te nemen, wil men zich
in de wintermaanden van een regel
matige aanvoer verzekerd houden.
De aflevering kan vanzelfsprekend
slechts geschieden in de soorten,
waarmede de handel wordt bevoor
raad. Dat betekent, dat een deel
van het rantsoen in eierbriketten
en/of esskolen dient te worden be
trokken.
Geen goedkope sport
Ook interesse om aan auto
races mee te doen. Kan heel
geschikt, doch beschikt U over
voldoende kapitaal
Weet U dat de Ferrari, de
snelle Italiaanse racewagen op
ongeveer ƒ60.000 komt? En
dat de 500 cc. wagentjes toch
altijd nog een ƒ7000 kosten?