r Volendam» in December met emigranten naar Australië ai Ook Nieuw-Zeeland verwacht de Ned. arbeiders Twee landen ivaar veel te bereiken valt Ook ongeschoolden zijn welkom De kleine man voor 50 millioen opgelicht If winter comes... DE RIJPER 2 (Van onze correspondent), EVENALS IN 1948 zal de „Volendam" dit jaar weer als emigrantenschap naar Australië varen. Wy vernemen namelijk, dat deze boot, indien zich geen onierwachte moeilijkheden voordoen, op 16 December zal vertrekken met 1450 personen aan boord, die in Australië of Nieuw-Zeeland een nieuw vaderland hopen te vinden. Dat betekent voor velen, dat zij zich in Austra lië een bestaan kunnen scheppen, nu de Nederlandse bevolking onrust barend toeneemt en weldra de tien millioen zielen bereikt zal hebben, waar door de strijd om het bestaan hier te lande steeds zwaarder wordt. Australië kan bijna onbeperkt bui- terö-andse arbeidskrachten gebruiken. Niet alleen gcschoo oer; en geopen de r. maar ook ongeschoolden en dus eveneens jonge kerels, die in Neder land bijvoorbeeld een administratieve functie hebben vervuld en bereid zijn in het verre land alle mogelijke werk aan te vatten. Physieke geschiktheid is uiteraard een voorwaarde en ook stelt men prijs op goede karakter eigenschappen. Het liefst heeft men er mannelijke arbeiders zonder hun gezin. Vrouw en kinderen kunnen later komen, wanneer de man een goede betrekking en een geschiktê woning gevonden heeft. In tegenstelling met bijvoorbeeld Canada staat niet van te voren vast, wie de werkgever van de immigrant zal zijn. Dit behoeft echter niet af te schrikken, want de Nederlandse emigratie-attaché in Melbourne, die er optreedt als de vertegenwoordi ger van de Stichting Landverhui zing Nederland in Den Haag, het centrale orgaan van de Nederland se emigratie, staat er klaar om de nieuwkomers te helpen, althans wat d* landbouwers betreft. Door zijn be middeling is meestal spoedig een werkgever te vinden. De industrie arbeiders kunnen er een dankbaar gebruik maken van wat men in Ne derland „arbeidsbureau^" zou noe men. De landbouwers hebben in zo verre nog een voordeel, dat men in Australië ook echtparen aanvaardt. Gebrek aan vervoer»- gelegenheid De emigratie naar Australië on dervindt helaas moeilijkheden door het gebrek aan vervoersgelegenheid. Wel vertrekken Nederlanders drup pelsgewijs met Engelse boten, doch zjj moeten in de duurdere klassen reizsn, aangezien de lagere klassen steeds volledig bezet z(jn met En gelse emigranten. Uiteraard maakt dit de overtocht kostbaarder. Gofde loonvoorwaarden Ztj. die van Australië hun tweede vaderland willen maken, krügen nu in December een goede gelegenheid zich er te vestigen. Verscheidene Nederlanders gingen reeds voor. Zij zijn bij-na zonder uitzonderingen pro pagandisten voor emigratie naar dit land. „Over het algemeen kan ik de kansen zeer gunstig noemen", schrijft een hunner. En verder: „In Australië werkt men niet meer dan 40 uur per week; er is een aanzien lijk aantal ondernemingen, die 36 uur per week laten werken. Dit is een gevolg van de belangrijke In vloed der vakverenigingen. Over werk betaalt voor het eerste uur per werkdag 60 procent meer, daar na 75 procent meer. Zaterdag» en Zondags wordt niet gewerkt. Wordt men (al naar de aard van het be drijf) in de gelegenheid daartoe ge steld, dan betaalt het Zaterdagse werk 150 procent «n het Zondagse werk 200 procent van de basis-lonen, die door de vakverenigingen worden vastgesteld"-. ..Met de lonen komt iedereen uit (zeker de Nederlanders!) schrijft deze landgenoot voorts en hij ver zekert, dat een geschoolde arbeider gemakkelijk acht pond per week ver diend. Nieuw-Zeeland Niet minder welkom dan in Austra lië zijn de Nederlanders in Nieuw- Zeeland, een voor emigratie uiter mate geschikt land, dat cjoor de Ne derlandse arbeiders en boeren nog veel te vaak over het hoofd gezien wordt. In December 194S wilde Nieuw- Zeeland om te beginnen gaarne hon derd boerenjongens opnemen, doch tengevolge van de korte termijn van voorbereiding waren de Nederlandse emigratie-autoriteiten slechts in staat om er negentien te sturen. Dat was te betreuren, want Nieuw-Zeeland is een prachtig land met een heer lijk klimaat. Men heeft er een gro te behoefte aan werkkrachten, niet alleen geschoolden, maar zelfs on- geoefenden. De Nederlanders zijn er zeer gezien. Daarbij zijn de lonen uitstekend, men verdient er, zelfs in de landbouw 60.per week en overwerk wordt uitbetaald. De so ciale voorzieningen zijn er de beste van de wereld. Zodra de emigran ten in het productieproces zijn opge nomen, komen zij in aanmerking voor allerlei soorten sociale bijstand, zo als ziekte- en invaliditeitsuitkering en eventueel werklozenuitkering. Ook in de landbouw houdt men zich stipt aan de achturige werkdag. In deze bedrijfstak kunnen behalve alleen staande personen ook enkele gezin nen geplaatst worden. Ook daar woningnood Een tegenwerkende factor voor emigratie naar Nieuw-Zeeland is de njjpende woningnood, in de steden er ger dan op het platteland. Daardoor is het in bijna alle gevallen nood zakelijk, dat de man alleen vooruit gaat. Evenals in Australië, verleent de emigratie-attaché, die zijn stand plaats in Wellington heeft en weer de Stichting Landverhuizing Neder land representeert, zijn bemiddeling aan de aankomende Nederlanders, dite er emplooi zoeken. Wanneer zich verscheidene emi granten voor Nieuw-Zeeland aanmel den om in December met de „Volen dam" te vertrekken, dan is de mo gelijkheid niet uitgesloten, dat het schip doorvaart. Zijn er te weinig, dan zal op een andere wijze in door- vervoer van Australië naar Nieuw- Zeeland moeten worden voorzien, hetgeen uiteraard' enige moeilijkhe den en meer kosten kan opleveren. Dat het een voor emigranten aan trekkelijk land is, moge tenslotte blijken uit enkele citaten uit brie ven, die Nederlanders er schreven. „De farmers zitten te springen om arbeidskrachten", zegt er een. „Er is een hopeloos gebrek aan ar beidskrachten in alle branches; veel farmers geven daarom ook meer loon dan voorgeschreven is. Voor iedereen, die werken wil, is hier een goede toekomst weggelegd". „Het is een buitengewoon hartelijke be volking, je schakelt je erg gauw om en denkt er niet aan om terug te gaan naar Nederland.* En een ander: „Ik kan u mede delen, dat ik het hier uitstekend naar mijn zin heb, al ben ik dan niet meer in mijn eigenlijke beroep, waar ik me zelf op toeleggen wilde, nl. zuiver landbouw (Deze Nederlander werkt thans op een melkbedrijf). Het is hier best uit te houden, daar ik gewoon met de familie in huis meeleef en de mensen alles voor mij dóen, om het iïi\j zo aangenaam mo gelijk te maken". Zwijn gewurgd Bij Helvoirt in de Drunen- se duinen werd gisteren een kudde van 20 wilde zwijnen ontdekt. Kort geleden had men in de ze buurt een uitgebreide jacht op deze dieren georganiseerd, die echter geen succes had. De omwonende boeren zet ten direct de jacht op de zwij nen in, met het resultaat, dat er drie gedood werden, een groot exemplaar en twee kleinere. Een van deze laatste twee werd niet geschoten, doch door een boerenknecht gegrepen en gewurgd. 95. „Ja geeft maar wat meer gas", roept Vossema weer. Pim doet nog een paar wanhopige grepen en eens klaps krijgt de jeep gang! Nee, niet vooruit, zoals de heer Vossema ver wacht had. De jeep schiet achteruit, ramt een mooie vuurrode wagen, die daar staat en schiet tegen een stapel blikjes op. die met een grote klap naar beneden vallen. Boven op Pim, Pam en Pom. Meneer Vossema staat juist vergenoegd te grinniken. 96. Maar nu kijkt hij niet zo ver genoegd meer. „Hé, wat doen jullie daar?" schreeuwt hij. „Dat gaat zo maar niet. Je hebt dat hele spatbord van die mooie rode wagen gedeukt!" Maar dan valt een blikje bovenop zijn hoofd en hij blijft even versuft zitten. In datzelfde ogenblik grijpt Pim blijkbaar de goede schakelaar en met een gang schiet de jeep voor uit en vliegt de gang uit. 97. Ja, daar heeft de sluwe heer Vossema niet op gerekend. Hij wist niet, dat Pim, Pam en Pom helemaal niet autorijden kunnen!! En nu heeft hij de straf voor zijn inhaligheid al te pakken. De mooiste wagen uit zijn hele garage is flink beschadigd, doordat de jeep er met volle kracht tegenop reed en hijzelf zit met een dikke buil op zijn hoofd versuft voor zich uit te staren. 98. Pim, Pam en Pom zyn in die tussentijd al lang verdwenen. De jeep is in volle vaart de garage uit gereden. Het is een groot wonder, dat zij niet tegen de deur zijn opge vlogen. Pam en Pom hebben van angst hun ogen dichtgeknepen. „Stop die wagen, .stoppen!!!" gilt Pom Maar er gebeurt niets. Pim geeft geen antwoord, hij heeft al zijn aan dacht bij het sturen nodig. IS iet iedereen dollarprins NEW-Y0RK, Juli. Dat de gemiddelde Amerikaan een cemoedelijk en door en door en door menselijk mens is, die u zelden in Volendam een ie/t e ziet weg smijten om een meisje in costuum te fotograferen, die geenpachale directiekamer bezit waar men tot diep in de tapijten zinkt op weg naar de -zetel van de baas, die niet ieder jaar naar Reno reist om zich een nieuwe vrouw aan te meten dit alles behoort tot de minder bekende feiten over dit grote iand. „Mr. Average Man" ver schilt weinig van zijn doorsnee-collega in Europa. En het vooruitzicht een luttele dollar te kunnen omzetten in honderd, zonder er ook maar iets voor te doen, is hem even dierbaar als u en mij. Met andere woorden: hij is dol op een gokje. Dat de wet het hem formeel Verbiedt is nauwelijks een overweging. Er zijn altijd lieden te vinden, die graag bereid zijn voor een percentage van de omzet hun beste krachten te geven aan het laten rouleren van al deze losse dollars, kwartjes, dub beltjes en centen, die de „kleine man" voor dit doel in omloop brengt. {Van onze correspondent Zwendel in de Nieuwe Wereld Wanneer er nu dagelijks iemand bij U op kantoor komt, uw vertrouwen langzamerhand weet té winnen en u tenslotte aanmoedigt om eens een kwartje te zetten op een „nummer" wat kan u dan gebeuren. Men zegt erbij, dat de kans om te winnen er een op duizend is. Maar komt uw nummer op, dan betaalt het 100 - 1. U doet het een keer, een tweede keer en daarna is het hoe langer hoe moeilijker ervan af te blijven. Bovendien, u kunt iedere avond in de krant nagaan of u al dan niet gewonnen hebt. Want de man heeft u verteld, dat zijn „loterij" speelt op de „officiële" cijfers van het aantal aandelen, dat iedere dag op de New- Yorkse beurs is omgezet," en de even zeer officiële gegevens van het centrale bankkantoor in b.v. Cincinnati, die u evenzeer onder de beursrubriek zult aantreffen. En als u dan ruim een jaar iedere dag een kwartje of een dub beltje of een dollar hebt verspeeld en nog nooit eens een bedragje hebt geineasseerd, dan is er geen enkele reden om bedrog te vermoeden. U bent ongelukkig geweest. Dat kan ge beuren. Zij, die onder eenbepaald- sternte zijn geboren, schijnen ten enenmale geen kans te maken op een gelukkig gokje. Geen zuivere koffie Maar aan de andere kant, in de „lo terij-centrale" is er gedurende die 365 dagen dik verdiend. Het „syndicaat" heeft schoon 50 millioen over ge houden. Dit is natuurlijk niet allemaal zuiver winst. Maar zuivere koffie is het toch ook niet. Tenminste, dat heeft de New-Yorkse politie dezer dagen ge zegd, toen men de bewoners van een lief, zorpvuldig gemeubileerd land huisje, even buiten de stad oppikte en hen beschuldigde van grootscheepse malversaties werkelijk uniek op hun gebied. En hoewel de heren Zwillman Strollo, Martinson, Kone en collega's uiteraard erkende, dat zij zo geniaal de kleine man bij de neus hadden ge nomen, zitten zij nu in het welbekende ietwat kale privé-kantoor, waar geen telefoon hun rust verstoord -r- al moe ten zij er weliswaar hun eigen bed op maken. Dit laatste hadden zij zich gedacht te kunnen doen door hun inderdaad ingenieuse manipulaties met de num mers. Hier is de techniek, ter lering en vermaak. Gesteld, dat uw correspon dent vandaag wakker was geworden met het gevoel, dat de cijfercombinatie 333 hemgeluk zou aanbrengen. Hij zou dan dit getal op een stukje papier met zijn naam en adres plus een kwartje aan de vertrouwde „Joe" hebben ge geven, die iedere ochtend zijn neus om de hoek van zijn kantoor steekt en zich verder aan de beslommeringen van de dag wijden. „Joe" bewerkte uiteraard de andere kantoren in deze buurt en zou tegen half één alle slipjes papier en alle kwartjes, dubbeltjes, centen en dollars mines zijn bescheiden pro visie hebben afgeleverd aan zijn „districts-opziener". Zoals „Joe" lopen er in New-York alleen enige honderden ronder zijn derhalve tientallen districts-opzieners en met verrassend snel tempo belandt de buit van de ochtend in het laatje van het syndicaat. Wanneer uw correspondent (en tien duizend andere N'ew-Yorkers) hun avondblad kopen, danglijdt hun blik eerst naar de beiirspagina's, ook al staat er geen achtste van een aandeel tje op hun naam. „Hoeveel aandelen zijn er ter beurze omgezet?" is de vraag, die zij zicczelf stellen. En zo waar: het waren er 33.421.567. De eerste twee van het getal, dat hij die ochtend aan ,,Joe" had toevertrouwd. N'u nog het voorlaatste cijfer nagaan van de" dagelijkse omzet van het cen trale bank-kantoor in Cincinatie. Daar is het 4.234.628. En ons geizcht wordt langer. Het tweede cijfer was een 2 en we vissen er dus weer naast. Enfin, toch maar volhouden. Als je er één keer zo dicht bij bent geweest moet je niet opgeven. Maar het syndicaat was lang niet tevreden met louter de dagelijkse op brengst en het karakter van dit soort heren was er ook niet naar om rustig af te wachten tot de laatste editie van de avondbladen zou verschijnen. Zwendelaars Die officiële cijfers van de omzetten der N'ew-Yorkse effectenbeurs, daaraan viel bepaald niets te doen. Maar in hit centrale bank-kantoor in Cincinnatie, daar zat een man met wie te praten viel. Dit kantoor dient n.1. als „clea ring house" voor cheques voor alle plaatselijke banken. Wanneer een inwoner van de stad zijn bakker per cheque betaalt, dan gaat dat papiertje naar het clearing house teneinde op de rekening van de bakker te worden bijgeschreven. En aan liet eind van iedere dag publiceert het clearing house het totaal bedrag van alle cheques die zijn geadmini streerd. Mét de hoge beambte, die iedere dag dit cijfer vaststelr en controleert, maakt het syndicaat een overeenkomst. „Wat maakt het nu voor verschil", zeiden de mensen van het syndicaat, „of je publiceert, dat jullie per dag zoveel millioen, zoveel honderdduizend dollars en twintig cent, of dertig cent hebt omgezet". De hoge beambte, gerust gesteld door het feit dat niemand -s an hem verlangde met de niillioenen of honderdduizende te gaan gochelen en voorts hogelijk bevredigd door de royale privé-kasmiddelen. die er voor hem en de zijnen zouden vloeien indien hij getrouw de cijfers in de dubbeltjesrij zou manipuleren (geen mens, die daar ooit achter zou komen), zegde het syndicaat zijn volledige medewerking toe. Iedere dag werkte een betrekkelijk kleine, maar efficiënte staf van het syndicaat om in de kortst mogelijke tijd na te gaan op welk van de laatste cijfers van het „gokgetal" het minste stond. Dat cijfer moest winnen; dan betaalde het syndicaat het minste uit. Was dit cijfer b.v. 2, dan werd er prompte een telefoongesprek niet Cincinnati aan gevraagd, waarbij een der bazen van liet syndicaat de hoge beambte van het clearingkantoor zou mededelen: „Jan, er ligt een kip in het water". Uit deze code -die herhaaldelijk veran derd werd kon de man in Cincinnati opmaken, dat er in zijn dagelijkse staat een 2 moest voorkomen in de dubbel tjes-rij. Op deze manier steeg de winst van het syndicaat op ongelooflijke wijze en de kleine man, uit op een extra'tje voor zijn vacantie, was er zich niet van bewust, dat zijn winstkans tot aanzien lijk beneden de een op de duizend was gedaald. Voor de goklustigen is het wellicht een troost, dat er nog tal van andere syndicaten niet door de politie zijn ont maskerd. Er zijn er ook een aantal bij, die tot dusver nog niet tot flagrante zwendelpractijken zijn overgegaan en wier eigenaar zich met een (betrekkelijk) rustig leven en aanzienlijk minder whist tevreden stellen. Iedere dag wordt er wel zo'n nieuw syndicaat opgericht. Iedere dag verdwijnen de „directie leden" Aan een bestaand syndicaat ijlings van New-York naar Californië, ómdat zij niet in staat zijn de winnaars uit te betalen en veel meer nog dan de wet de vuisten en wapenen van hun ontevreden clientèle vrezen, wier winst nooit werd uitbetaald. Maar iedere dag zijn er voldoende .Joe's" in Amerika''s steden en dorpen, die niet de minste moeite hebben, ge gadigden te vinden, die opnieuw een kwartje of meer aan een gokje willen offeren. Het Ministerie van Economische Zaken wijst er nogmaals op, dat het gewenst is reeds nu de nodige brand stoffen voor het komende stooksei- zoen op te nemen, wil men zich in de wintermaanden van een regel matige aanvoer verzekerd houden. De aflevering kan vanzelfsprekend slechts geschieden in de soorten, waarmede de handel wordt bevoor raad. Dat betekent, dat een deel van het rantsoen in eierbriketten en/of esskolen dient te worden be trokken. Geen goedkope sport Ook interesse om aan auto races mee te doen. Kan heel geschikt, doch beschikt U over voldoende kapitaal Weet U dat de Ferrari, de snelle Italiaanse racewagen op ongeveer ƒ60.000 komt? En dat de 500 cc. wagentjes toch altijd nog een ƒ7000 kosten?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Rijper Courant | 1949 | | pagina 2