Algemeen Nieuws-, Advertentie- Landbouwblad.
10 BIGEIBIEL
M 324.
Zevende Jaargang.
A-.I863.
Nederland en liet CongTes.
GEWONE BERICHTEN.
SCHAGER
ABONNEMENTSPRIJS VOOR DRIE MAANDEN:
Voor Schagenƒ1.00.
Franco per post door het geheele Kijk. „1.15.
Afzonderlijke Couranten„0.10.
Verschijnt iederen Donderdagmorgen.
DITOEVEK IP. J~. GK EIDEEICH.
PRIJS DER ADVBRTENTlëN
Van een tot vijf regelsf 0.75.
Iedere regel meerder0.15.
De 35 cents zegelrecht niet medegerekend.
Groote letters naar de ruimte die zij beslaan.
BEIEVEN ZFER^HSrCO.
Het antwoord van ons gouvernement op de
bekende uitnoodiging van Napoleon III is
thans wereldkundig.
De regering heeft gemeend zich niet te
moeten wagen op het padwaar Frankrijk 's
Keizer haar brengen wilde.
Onder eene schijnbaar voorwaardelijke aan
neming heeft zij eene onvoorwaardelijke afwij
zing verbolgen of liever zij heeft voor eene
bepaalde weigering den beleefdsten vorm ge
kozen door de aanneming van het Congres
onder de voorwaardedoor de weigering van
Engeland thans reeds niet meer te vervullen,
dat alle souvereinen van Europa aldaar zouden
vereenigd zijn.
Gewis zal dit besluit onzer regering van
de zijde der oppositie wel tegenspraak uitlok
ken en toch komt het ons voordat geen
enkele der regeringsmaatregelen van dit mi
nisterie meer onverdeelden bijval verdient.
Want is het voorstellen van het Congres
naar ons oordeelin strijd met alle wetten
van staatsregtde aanneming van het voorstel
zou alligt practische gevolgen hebbenin
strijd met ons waarachtig volksbelang.
Wij noemden Napoleon 's uitnoodiging in
strijd met alle wetten van staatsregt.
Wat gebeurt er? 13 Souvereinen van
Europa worden opgeroepen, om door hunne
verschijning te Parijs de tractaten van 1815
vervallen te verklaren.
Kunnen in onzen tijd tractatendie Volke
ren verbindenopgeheven worden door den
eigendunkelijken wil der Vorsten F Zoo één
denkbeeld, sints de laatste eeuw, post gevat
heeft in den boezem der Volkeren, is het dit,
dat een volk beschikt over zijn eigen lot
Zijn de tractaten van 1815, van wiens ver
vallen verklaring thans sprake isook meer
het werk der Vorsten van 1815 dan [dat der
Volkeren; het zijn de Volkeren, niet de Vor
sten van 1813 geweest die 1815 hebben
mogelijk gemaakt. Niet als autocratenmaar
als uitvoerders van de wenschen der olken
hebben de gekroonde hoofden zich te Weenen
vereenigd en mag het al waar zijndat de
door het Volk herboren Vorsten, hun af
komst niet altijd genoeg in het oog hebben
gehoudenhet is niet minder waar dat bij
de tractaten van 1815 de Volken partij
zijn. Stuk voor stuk heeft het volk die trac
taten gewijzigd. Waar aan hunne uitvoering
te kort werd gedaan heeft het volk die uitvoe
ring verlangd.
Waar zij voldeden en voldoen aan den wil
en de behoeften des volksdaar gelden zij
nog, niet door verjaring, niet door den wil
der Vorsten, maar door dat zij de uitdrukking
zijn der volksbehoeften.
Aan het volk komt dus slechts toedie
tractaten van 1815 te wijzigen, af te schaffen,
gelijk het niet geaarzeld heeftten koste van
stroomen bloeds te doenmaar een Vorsten-
congres bijeenteroepenopdat uit den mond
der Vorstende Volkeren hunne bestemming
boorenwie kan een volk grooter onregt
doen
Maar gesteld nu nog eensdat even als in
1815 te Weenen, te Parijs de Vorsten zullen
optreden als vertegenwoordigers hunner volken,
alsdan nog is een congres als is voorgesteld
verwerpelijkals geheel indruischende tegen
de eischen van de nationaliteit der volken.
Ieder volk heeft een eigen roeping, een
eigen taaleen eigen letterkundeeigen over
leveringen, een regeringsvorm die het product
is van zijn geheele geschiedenis. Gelijk het
huis van den burger zijn asvlum iszoo is
het land onzer inwoning, ons huis, ons asy-
lum, onschendbaar voor iederen vreemde. Tot
ons land, behooren deszelfs internationale be
trekkingen en evenmin als het Turkije gegund
iseen stem te hebben in onze constitutie
evenmin kan het den sultanin congres te
Parijs vergaderd, vergund zijn onze betrekking
tot andere staten te regelen. Een volk is
wat het zijn moeten wordt, wat het worden
kandoor de zelfsontwikkelingdie het zich
geeft. De baan waar langs die ontwikkeling
gaan moet is aangewezen door de geographi-
sche ligging van het landdoor de afstam
ming van het volk; door de groote mannen,
die er onder opgestaan zijn De kracht
waarmede het zich voortdrijft op die baan
is de aanwijzer van de gezondheid en kracht
des volks. Het geweten, waarmede bet zijn
roeping vervultis de adem waardoor het
leeft. En zou men nu wanen dat onze longen
te Parijs lagen Neen in ons ligt en uit ons
spruit niet de levenskiem. Geen vreemde hulp,
eigen hulp slechts is hier dienstig.
Voeg hier nog bij het onpraktische van een
congres.
Een besluit zal nooit kunnen genomen wor
den dan ten koste van een meerderheiden de
meerderheid is souverein binnen hare grenzen.
Maar op welke wijze zal de stemming plaats
hebben Zal Nederland gelijke stem met
Frankrijk hebben, of Frankrijk 10 stemmen
tegen Nederland ééne. Is het eerste billijk
waardoor Nederland in Frankrijk heerscht, of
het tweede waardoor Frankrijk meester is in
Holland
En hoe zullen ten uitvoer gelegd worden,
de besluiten der vergadering. Zal er een
uitvoerende magt zijn van Fransche soldaten
Nog een vierde grief bestaat er tegen con
gressen als deze. Wij zijn het niet, die ons
heil zoeken bij het oude wij zweren niet
bij het bestaande; integendeel, wij zijn
doordrongen van de noodzakelijkheid tot ont
wikkeling. Een volk, dat stilstaat, gaat achter
uit. Een volkdat van het minder goede
niet tot het beter, komt, heeft uitgeleefd. Maar
wij begeeren niet alles af te breken wij
kunnen niet instemmen met den tuimelgeest
die jubelt, telkens als iets ouds ineenstort. Wij
zijn er voor, ons aan de tractaten te houden,
omdat het ons noodzakelijk voorkomtdat er
een vast punt zij, van waar onze ontwikkeling
rustig kan uit gaan. Wij zien in de tractaten
van 1815 niet meer dan gebrekkig menschen-
werk maar toch een werk dat gedurende 50
jaar, de grondwet heeft uitgemaakt van Europa's
staatsregttoch een bazis waarop men kan
voortbouwenen wenschen de regering van
harte geluk, dat zij geweigerd heeft deel te
nemen aan de vervallen verklaring der tracta
ten van 1815, onder voorzitterschap van
den tractaten maker van Ziirich.
Gelijk wij reeds aan het hoofd van dit ar
tikel zeidende aanneming van het voorstel
zou alligt praktische gevolgen kunnen hebben
in strijd met ons waarachtig volksbelang.
Uit het vorenstaande blijkt dit reeds in al-
gemeene trekken. Ons volksbelang eischt
erkenning van de souvereiniteit des volkstegen
over het geërbiedigde hoofd van onzen staat.
Het eischt erkenning van die souvereiniteit
tegen over de natiën van Europa. Het eischt
ten slotte erkenning van die souvereiniteit te
gen over zich zelf. En het verbiedt daarom,
dat wij deel nemen aan het congreszoo als
het is voorgesteld.
Wil men echter nog een bewijsdat in het
bijzonder geldt voor ons land, en waaruit blijkt
dat congressen als dezealligt praktische
gevolgen kunnen hebben in strijd met ons belang:
Men ga dan de resultaten der Londensche
conferentie van 4 November 1820 na, waar
door Nederland de helft van zijn grondgebied
verloor en waaromtrent een hoogleeraar (inlei
ding tot de wetenschap van het Europesche
volkenregt den prof. Gabinius de Wal) aan-
teekent„Hier vereenigden zich ontrouw aan
beloofden waarborgeigendunkelijke aanvaar
ding van scheidsregterlijke bevoegdheid zonder
opdragt of magtiging, wettiging van opstand,
erkenning van een afgescheiden staat en ge
welddadige uitzetting eener bevriende mogend
heid uit een deel der staten, hem door ver
drag verzekerd."
's Volksbelang eischt ontwaking van den
publieken geesten zoo het voorgestelde con
gres in strijd met de eischen van dien pu
blieken geestdien geest mogt hebben doen
ontwaken, zullen wij al de voordeelen, geene
der nadeel entrekken die het voorstel van
Frank rijks keizer ons brengen kan.
Uit Parijs wordt gemeld: sDe Fransche
regering zal onverwijld zoo zij het niet
reeds heeft gedaan aan hare diplomatieke
agenten, in geheel Europa, nota zenden betref
fende de Deensch-Duitsche hertogdommen. Dat
document zal aanvangen met de herinnering
dat de erfopvolging in Sleeswijk-Bolstein ge
regeld is geworden bij het traktaat van 1852,
