mwt
DONDERDAG
wsLia
8 SEPTEMBER.
Ao 1852
Onthullingen door een Comrau-
nard op zijn sterfbed gedaan.
2ösle Jiiarg in
No 1591
Bekendmakingen.
ÜORHANG R, waai aan eenig GOUD. Hij had zich bij tijds schuil gehouden en
hilicli'inren hieromtrent worden verzocht ter,wag daardoor aan alle vervolging ontsnapt.
73
PATENTEN.
Tra T? n
O JB
Dit Wad verschijnt drie maal per week Maandag
Woensdag- en Zaturdagavond. Bij inzending lut
's middags 12 ure worden Advcrtenhèn in liet
cerstuitkomende nummer geplaatst. Ingezonden
stukken een dag vroeger.
Prijs pir j.nr f 3Franco per post ƒ3.60
Afzonderlijke nummers 0.05.
Adcertentièn van een tot vijf regels 0.75.
iedere regel moer f 0.15. Grootc let'xrs worden
naar plaatsruimte berekend.
POLITIE.
VERLOREN-.
Secretarie der gemeente Schaqen.
lieid gehouden. Men is geen journalist voor
niemendal. Den zelfden avond wist ik wiei
,/die arme Louis" was. In 1871 behoorende
tot het 66 Bat. der Communisten, had hij
1 deel uitgemaakt van het peloton dat de gijze-
het ondergedeelte van ren BLOEDKORALEN ]aars ]leeft doodgeschoten.
Er bestond voor mij gelegenheid een belang-
•i t i -
De
ter al{]
inet l)o
tesecret
rijk verhaal aan te hooren, misschien wel
lliirgcineester der gemeente Seliagen, !>ren«t enkele nieuwe openbaringen,
gemeene kennis, «lat, van af lieden, tot en I Twee dagen later liet ik mij dus bij den
indeidag 28 September e k ter gemeen 1 genoemden Louis brengen, die op het punt
.irie alhier, door belanghebbenden, in j stond aan een leverziekte te bezwijken. Hij
persoon kunnen worden afgehaald, de patenten hftd s]eehts Vfln t;jd tofc t;jj pijnlijke oogen
aangevraajjd in de maanden Mei, Juni ei: JuIij
d.eusljaar l8S2]83.
Scbagen22 September 1882.
De Burgemeester voornoemd
G. I.ANGENBERG.
Wie onzer lezers staat de Fransch-Duitsche24 Mei, ging ik voort
1 1 lOfïn 1QT1 I TA.i. 1 1
4 V s t_»
blikken. Ik trof het goed en kwam juist in
eert entre acte.
Ik hond er niet van de menschen te bedrie-
gen, zei ik, ik behoor tot een reactionair blad.
Wat kan mij dat schelen antwoordde
hij. Het zijn niet de reactionairen die ons be
drogen hebben. Het is die andere
Vroeger was die andere Napoleon. Heden
is het Gambetta.
Gij weet zeker veel te vertellen van den
worstelstrijd van 1870-1871, niet nog levendig
voor den geest, denkt daarbij niet aan het
bandelooze tijdperk der Commune regeering,
aan het groot drama, dat daarin werd afge
speeld op den 24 Mei 1871, het vermoorden
van onschuldige gijzelaars, waaronder de Aarts
bisschop van Parijs, als laatste uiting der
toomlooze hartstochten.
Dat verhaal is nooit door een ooggetuige
gedaan. Mag ik u enkele vragen doen?
Hij dacht eenige oogenblikken 11a en ant
woordde toen
Op eene voorwaarde. Ik heb kinderen.
Ik weet wel dat men mij op dit oogenblik
niets meer kan doen, maar mijn kinderen
houden er niet van dat men leven maakt. Ik
Over de ware toedracht dier menschont-1 heb niet lang meer te leven. Gij moet wacli
eerende daad, lag nog steeds de sluier des
geheims; thans is daar een slip van opgeligt
door een der reporters van de Figaro. Ziet
hier wat deze daarvan zegt:
ten met het geen ik u zeggen zal te publi
ceeren tot ik dood ben en dan moet gij mijn
naam niet noemen. Alles wat ik zeggen zal
is de zuivere waarheid. Ik heb er geen belang
i._ i:TT i*i 1
„Gij weet dat het uit is met den armen meer bij te liegen. Uw artikel zal zeer inte-
Louis
«Onmogelijk
ressant zijn, dat weet ik, omdat ik alles ge
lezen heb, wat men over de zaak geschreven
«Hij gaat het hoekje om. Dat is er een t heeft en niemand tot dusverre het rechte
die nog zoo een en ander zou kunnen vertel- i geweten heeft. Iedereen heeft voor de rechters
len van do Commune." gelogen. Ondervraag mij nu.
Dit gesprek werd voor vier weken bij de, Welke graad hadt gij?
meeting in de zaal Gaflart in mijn tegenwoor- j Ik was eenvoudig soldaat.
Roman
(10) van KARL HEIGEL.
«Ik zou u wel eens gaarne een vraag doen
betreffende de regeling van de tafel," zei doc-
ter Henne op datzelfde oogenblik achter hem;
de man stond plotseling, alsof hij uit den grond
was opgerezen naast hem, en wreef zich on
der het maken van een kattenbochel de han
den.
«Mijn lieve, beste vriend," riep Ilahnenkamm
in 't minst niet verlegen. «Schik alles maar
naar n\v eigen goedvinden. Gij verstaat u daar
op duizendmaal beter dan ik."
Maar daar de bescheiden man zonder te
willen zien, dat hij best kon gemist worden
bij het tweetal wilde blijven, nam Ilahnenkamm
hem even ter ziide, en intusschen stond Wal-
demar hetgeen hij had gehoord bij zich zel-
Ven te overleggen. Was hot mogelijk dat het
Pad tot roem hem reeds van den beginne af
werd off-n gemaakt: dat hij zoo snel en zon-
u Moeite een positie zou verwerven, waarin
hij geheel naar zijn eigen lust en neiging werk
zaam kon zijn? Welk een geluk en tevens
welk een les voor hem, want hij had over
Ilahnenkamm als over iemand, die den smaak
van het publiek bedierf eu alleen op gewin
uit was, voorbarig den staf gebroken!
Thans verwenschte hij dien ellendigen slui
penden Henne. Doch dat behoefde toch niet.
want Hahnenkamm nam het gesprek met hem
weldra weer op.
«Eigenlijk heeft uw zuster mij op het idéé
of, liever gez gd, op uw persoon gebracht.
Ik kende uw talenten niet. Er wordt tegen
woordig zooveel gedrukt," hij onderdruk
te een geeuw, door de hand voor den mond
te houden «maar toch wil ik graag geloo-
ven, dat gij de vereischte eigenschappen bezit,
En aangezien uw zuster van morgen af aan
aan mijn theater is verbonden.
«Thea!" riep Waldemar pijnlijk verrast uit.
«Maar daar weet ik niets van!"
Een engagement voor drie jaar, twee dui
zend thaler traktement en met het liegin van
iedere lente een benefice-voo;stelling."
«Maar voor welk genre is ze bij u geënga
IIoc komt het dat gij deel hebt uit
gemaakt van het peloton dat de gijzelaars
gefusilleerd heeft?
Dat is een lange geschiedenis. Den
15 Mei, zeide Louis, had het 66e Bat de
wacht op de plaats Het was elf uur 's avonds.
Een officier wilde doorgelaten worden. Ik
riep qui viveHij antwoordde niet en duwde
mij op zijde Ik zeide: «Burger gij zult niet
doorgelaten worden, zonder het wachtwoord
te geven." Hij antwoordde: «Als men graaf
de Beaufort heet, laat men zich aan een vent
zoo als gij zijt, niet gelegen liggen." En hij
trok zijn sabel. Wij kenden hem, het was
een officier van de staf, maar hij was dronken.
Door nog ïwee mannen bijgestaan, ontwapende
ik hem en bracht hem binnen. Een minuut
later kwam hij terug met een pistool in elke
hand. Wij ontwapenden hem nogmaals. Hij
zei daarop: «Lat is een Bat. dat gezuiverd
moet worden. En den 24 Mei zond men ons
naar de straat Caumartin. Het ging er heet
toe het was een ware hinderlaag. Do man
schappen vielen bij massa's.
l)e baricade hield niet meer. De linie troe
pen trokken er door heen. Op een zeker oo
genblik grepen de Versaillanen zes van onze
manschappen en plakten ze tegen den muur.
Wij gingen terug. Op de place du chatean
d'Eau ontmoetten wij een Officier, die ons
voor lafaards uitmaakte. Het was le Beaufort.
«Gij hebt gezegd dat gij ons Batu zoudt zui
veren, voegde onze Sergeant hem toe. Gij hebt
zes manschappen doen fusilleeren" Wij plaat
sten hem tegen den muur en wij gaven hem
de noodige kogels. Iedereen was opgewonden.
Wrij waren uit de faubourg St. Antoine en
wij gingen de zaak vertellen aan den maire
van het XI arrondissement. Ferri was er sedert
's morgens niet Gustave Genton en Fortin.
Wie waren Fortin en Genton?
Wol, Genton was een rechter van in
structie, geïnstalleerd in het paleis van justi
tie, maar ternggettokken naar de mairie. For
tin was zijn Secretaris. Sicard die ons kom-
mandeenle zei tot Ferri. «Dat kan zoo niet
langer gaan. Wij zijn verraden. De Commune
ge genre? Ze speelt
geerd?"
«Genre? WTat noemt
al wat ze spelen kan.'
«Ik ben bang dat zulks niet veel zal wezen,"
hernam Waldemar.
«Daarvoor was ik bang bij elk engagement,
dat ik sloot. Maar de directeur van een schouw
burg heeft zekere zedelijke verplichtingen te
vervullen. Na het succes van heden avond was
ik zedelijk verplicht uw zuster te engageeren.
Ik deed het en ik wil nog meer doen, want
aangezien de dame er op staatdat ik u een
post geef gaat de procureur-generaal Mat-
tenheim daar niet heen? Dien moet ik nood
zakelijk spreken. Adieu, mijn waarde Freiberg
morgen tussshen elf en twaalf uur op mijn
bureau!"
En weg was hij zonder Waldemar's ant
woord af te wachten. De jonge man trok bij
het koele slot, dat het gesprek had genomen
en bij het eigenmachtige besluit, dat zijn zus
ter had genomen, een verdrietig gezicht.
«Hoe kijk je zoo somber?" riep Thea toen
ze haar broeder tegen kwam. Ook in het nieuw
modische baltoilet was zij een verleidelijke nimf.
