jrenschen den aftocht, om gedeeltelijk weer op te duiken
ils aanbieders van najaarsgroeten. Gedeeltelijk zeg ik want
aachtwachts en torenwachters zijn sedert verdwenen, en
jij den vooruitgang der wereld heeft men ingezien dat
jok voor de overige gemeente-ambtenaren niet te pas kwam,
iweemaal 's jaars aan de huizen der burgers te gaan (neem
mij niet kwalijk, elegante Bossemte gaan bedelen om
een fooitje. Want al is het najaarskaartje ook nog zoo
mooi geglaceerd, en al is het ook nog zoo sierlijk met goud
jedrukt, de vermomde bedelarij komt toch om den rand
gluren. Maar wij schikken ons in den staat van zaken en
Jemen de wereld zooals zij iswie weet of ze over nog
maals twintig jaar niet zóó vooruitgegaan zal zijn, dat men,
Dm te weten hoe een Amsterdamsche najaarsgroet er uit-
Jag naar een tentoonstelling van oudheden zou moeten gaan.
Verondersteld altijd, dat de tentoonstellingen dan nog
ovenzeer in de mode zijn, als tegenwoordig. Bij de velen
die er in onze dagen met rustelooze afwisseling ontwor
pen, geopend, bekeken en gesloten worden, voelt men zich
vel eens geneigd, de handen in elkaar te slaan en hoofd
schuddend uit te roepenZou het menschaom dan nooit
mrzadigd raken van Tentoonstellingen Voor het oogen-
olik echter, schijnt dit tijdstip van verzadiging nog zeer
rnrre van ons verwijderd te liggen. Nog zijn de poorten
onzer voedzame Voedingstentoonstelling niet voor goed op
iet nachtslot gedraaid, of daar komen de Amsterdamsche
lakkers menschen die uit den aard van hun bedrijf
iltijd wat vroeg bij de hand zijn, al voor den dag met
ien plan, om in 18S9 (zegge achttienhonderd negen en
;achtig) een internationale tentoonstelling te houden van
brood, beschuit, krakelingen, Weesper moppen, en wat er
al meer des brood- en koekebakkers is. Voorloopig bepaal
'k mij hier tot de aankondiging van het plan. Tegen den
tijd dat men met de uitvoering begint, zal ik nog wel
gelegenheid hebben er eens op terug te komen.
Naast de Tentoonstellingen beleven we thans ook den
iloeitijd der Congressen. Neem uw courant 's avonds eens
ip en tel eens na, hoeveel congressen er op 't oogenblik
n binnen- en buitenland „aan den gang" zijnHet zit in
de lucht, geloof ik, het is een soort van epidemie, die
de beoefenaars van hetzelfde vak bij heele hoopen tot el
kander drijft, om te congresseeren. Ook Amsterdam
leeft zijn deel gehad. Ternauwernood zijn de deelnemers
aan het 20ste Taal- en Letterkundig Congres naar alle
windstreken uiteengegaan, of van allerlei kanten stroomen
weer andere geleerden naar de Amstelstad saam, om hier
het 1ste Natuur- en Geneeskundig Congres te houden.
Het 1ste dus een nieuw nommer op de reeds vrij lange
lijst. „Een gloênde blos bedekt mijn kaken," zooals de
dichter zegt, omdat ik bekennen moet, voor dit nieuwe
Congres niet ten volle die mate van belangstelling gekoes
terd te hebben, die het rechtens wel verdient. Alleen kan
ik met zekerheid zeggen, dat de heeren physici en medici
zeer officieel en zeer feestelijk op het Stadhuis zijn gere-
cepieerd, daarna gedurende eenige dagen zeer geleerde
redevoeringen hebben gehouden, en hun samenzijn besloten
hebben met een fijn diner, dat zij zich zeer goed lieten
smaken. Ik weet er dus precies genoeg van, om, als de
nood aan den man komt, er met fatsoen over te kunnen
meepraten.
Maar men praat hier te Amsterdam niet veel over zulke
geleerdheden. Dan zijn er wel andere onderwerpen van
discoursZijt ge op 't natuur- en geneeskundig congres
geweest zal men u misschien éénmaal vragen, tegen hon
derdmaal Hebt ge de schilderij van Prof. Graef in Volks
vlijt al gezien? Op de eerste vraag neen te zeggen, ver
geeft men u nog; maar als ge de laatste ontkennend beant
woordt, stelt ge u eenvoudig als een achterblijver aan.
Het ontbreekt „Marchen" (Sprookje, zoo heet de schilderij
van den Duitschen meester) dan ook niet aan bezoekers.
Zoowel om de geschiedenis der schilderij, als om de voor
stelling. Die geschiedenis toch betreft een schandaalproces
over eene al te intieme verhouding tusschen den kunste
naar en zijn beeldschoon model, dat wel ten zijnen vooi-
deele afliep, maar daarom nog niet in 't vergeetboek is
geraakt. En het onderwerp? Gelijk al de schilderijen, waar
mee men tegenwoordig de wereld rondreist, is ook hier
weer de voorstelling van een naakt vrouwenbeeld de
hoofdzaak. Het Sprookje wordt afgebeeld als een bekoor
lijk jong meisje, een koningsdochter, die door een demon
betooverd was in de gedaante van een visch, maar nu door
een gelukkig toeval hare menschengestalte herkrijgt, en
haar schubbig omhulsel laat vallen. Natuurlijk heelt de
jonge dame niet zoo dadelijk een peignoir bij de hand, om
hare goddelijk schoone vormen te omsluieren, en dus
ja, dus kan men wel begrijpen, dat dit verleide
lijk „Sprookje" niet over gebrek aan bezoekers te klagen
heeft en meer belangstelling wekt dan alle mogelijke con
gressen tor wereld.
7 October '87.
Binnenlandsch Nieuws.
De verkiezing voor de Tweede Kamer (va
cature de Bruyn Kops), zal plaats hebben op Dins
dag 25 October eventueele herstemming op Dins
dag 8 November.
Wordt Vervolgd.
njj
ternis niet zien er moet een theater in de nabijheid zijn
geweest en de voorstelling ging er juist uit kortom, door
vreeselijk gedrang geraakten wij van elkander. Goddam! Ik heb
zelve door vragen den weg moeten vinden. Hij kan hetzelfde
doenHij liep eenige malen ongeduldig heen en weder, daar
op wendde hij zich tot den nog altijd wachtenden kellner. „Ge
lijk gezegd is, ik zal op hem wachten, steek op de schrijftafel
de lichten aan en breng mij de schrijfcassette uit het zijver
trek!"
De kellner gehoorzaamde. Hij haalde de prachtige cassette,
die niet slechts van alle bedenkbare gerieflijkheden voorzien was
en die gelijk al het overige, hetwelk de vreemdelingen omgaf, het
stempel droeg van ongehoorden rijkdom.
Mijneer White plaatste de cassette voor zich op tafel en
zocht in zijn vestzak naar den sleutel. Eensklaps betrok zijn
gelaat, hij doorzocht gejaagd al zijne zakken en deed ten slotte
een vloek hooren. „Vervloekt, ik zal toch den sleutel niet ver
loren hebben hm, hm, dat is fataal, dan zal men een
slotenmaker moeten roepen," bromde hij in zich zeiven, doch
luid genoeg om door den kellner verstaan te worden.
Deze kwam naderbij. „Dat is fataal," zeide hij, opmerkzaam
de kostbare cassette beschouwende. „Mijnheer heeft zeker den
inhoud der cassette noodig
„Anders zou ik ze immers niet openmaken," antwoordde
mr. White barsch. „Wat te doen, wat te doen Hij door
zocht nogmaals al zijne zakken, nam toen een der kandelaren,
die op de schrijftafel stonden en ging naar de slaapkamer ter
rechter zijde van het salon. Na een poos kwam hij hoofd
schuddend terug en begaf zich naar de aDdere slaapkamer.
Dadelijk daarop keerde hij in het salon terug en zijn vertoornd
gelaat verried ten duidelijkste, dat hij het gezochte niet gevonden
had. „Het is ergerlijk," zeide hij, terwijl hij met den voet
op den grond stampte, „dat is mij nog nooit gebeurd, ik ben
de stiptheid zelve."
De kellner haalde een bos sleutels uit ziju zak. „Wanneer gij
het toestaat, mijnheer, misschien dat onder deze er een is, die
op het slot past?"
Mr. White knikte even met het hoofd en de kellner beproefde
nu de sleutelseindelijk gleed er een sleuteltje in het slot, dit
Grijsbreclit.
Schagen, 8 October 1887.
Tot Kantonrechter-plaatsvervanger in ons kanton, is be
noemd de heer C. J. Plomp, ontvanger der registratie en do
meinen alhier.
De begrafenis van het Kaïnerlid, nu wijlen den heer De Bruyn
Kops, had te 's-Hage onder een toevloed van vele Kamerleden
van alle richtingen, Staatslieden en belangstellenden plaats.
Aan het graf stonden leden der coöperatieve bouw-vereeniging
„Vooruit" met omvloerste banier geschaard. Drie kransen dek
ten de lijkbaar, een van genoemde vereeniging en een van den
Centrale Liberale Kiesvereeniging Alkmaar.
De oud-gouverneur-generaal Loudon, de president der Tweede
Kamer de heer Cremers en jhr. Quarles Van Ufford herdach
ten den ontslapene als vriend, als Staatsman en als schrijver.
De heer De Vries Van Heyst bracht namens de Centrale Kies
vereeniging Alkmaar hulde aan Alkmaar's vertegenwoordiger.
De president der werklieden—bouw vereeniging bracht den
hulpvaardigen raadgever dank.
Ds. T. S. van der Leij, predikant te Dirkshorn, heeft be
roep ontvangen naar O. W. Blokker.
Mej. J. C. Monjé, onderwijzeres te Callantsoog is als
zoodanig benoemd te Almkerk.
Te Koedijk is in een druk bezochte vergadering van
hoofden van gezinnen, besloten, om geen giften aan bedelaars
langs de huizen meer uit te reiken.
Men schrijft uit Noord-Holland, onder het opschrift:
„Van Hoorn naar Andijk", aan den Tijd't volgende
„Die stad en dat dorp liggen ongeveer drie uren van elkan
der. De bewoners van Andijk brengen hunne vruchten te Hoorn
op de markt. Paarden noch wagens helpen hen in het vervoer.
Aan een hond en een schuit hebben zij genoeg. Wie denken
mocht, dat de hond het paard uit de dagen der trekschuit ver
vangt en een jaagpad door den hond als looppad wordt gebruikt
heeft het mis.
Ik vertel nu, wat ik voor een paar dagen met eigen oogen
heb gezien. Op een kwartier afstand van Hoorn, bij de brug
van de bekende „Nadorst", zag ik in de richting van Hoorn
aan het einde van een breede landsloot
elk °P*
knakte en het deksel der cassette sprong open.
„Ik dank u, man," zeide Mr. White en knikte genadig met
het hoofd. Hij wierp den kellner achteloos een geldstuk toe.
Deze greep begeerig naar het geldstuk en maakte toen zoo
vele diepe buigingen achter elkander, dat hij daarbij best zijn
ruggegraat had kunnen breken
„Ik denk zoo, ik wacht op mijn vriend, hoelang hij ook
uitblijve," zeide White, terwijl hij zich voor de schrijftafel
plaatste en de cassette naar zich toetrok. „Ik heb geen eetlust,
het diner was overheerlijk; mocht ik het avondeten willen ge
bruiken, dan zal ik wel schellen."
De kellner vertrok al buigende en mr. White bleef alleen
met den inhoud der cassette, welken hij intusschen voor zich
op tafel had uitgespreid. Bijna twee uren achtereen was hij
bezig met het onderzoeken «n het regelen der papieren. Hij
moest werkelijk, zooals hij zeide. de stiptheid en ordelijkheid
zelve zijn, want onafgebroken sorteerde hij en voegde hij bij
een daarna maakte hij verscheidene aanteekeningen in zijn
zakboekje.
Hij verried al dien tijd niet in het minste het zoo natuur
lijk en gemakkelijk verklaarbare ongeduld, hetwelke zoo licht
iemand overvalt, die op een ander buitengewoon lang moet
wachten. Ja, hij was zoo geheel en al verdiept in zijne bezigheden,
dat hij het uitblijven van den ander geheel en al scheen vergeten
te hebben.
Maar toen de albasten pendule, die op den schoorsteenman
tel stond, met trillende, heldere slagen het middernachtelijk
uur verkondigde, sloot mr. White eensklaps de cassete. Hij
sprong van zijn stoel op en trok aan het schelkoord.
„Nu wordt het mij met het wegblijven van mijn vriend toch
wat al te bont," zeide hij hoofdschuddend tot den kellner.
„Ik begin werkelijk omtrent den jongen man bezorgd te wor
den, misschien is de eigenaar van dit hotel nog bij de hand?"
De kellner boog bevestigend.
„Dan laat ik hem verzoeken, even bij mij te komen," zeide
White. Hij ging nu naar het venster en staarde in de duister
nis. De regen plaste tegen de glazen en op straat vertoonde
zich nu en dan een enkel voorbijganger.
bemand met éen boer
die stond aan 't roer.
Die mannen boomden of kloetten niet, naar
van tijd tot tijd zoo klaarblijkelijk met het doel ^*>5
voort te jagen, dat ik onwillekeurig naar die n°m
Spoedig zag ik aan de zijde van den weg, in 'net
langs, voor de eerste scnuit twee honden en voord'1 yj
éen hond loopen. Een touw van een meter of tien
een soort van haam, waarin de honden liepen v
verbond de beesten met de schuit. TaïV*lw
Maar hoe zal het nu aanstonds gaau bij dezeb
meer aan die zijde van het water kunnen loopen"? iiiüi
wachten en zien. Ü3ar waren de honden bij de bruz W
len zij doen? Een paar kreten van den boer, -
loopen te water, zwemmeu onder de brug door, trekkei
mend de schuit voort en komen aan de overzijde
de schuit onder de brug door moet en 'de honljg
andere zijde van de brug door het daar staande k
en de j*.
"V1en J
het kreupelhout, op het water uit. Maar nu komen èf-
meter of twintig telkens dwarsslooten, die de "raslandoC'*
den.
Geen vrees, geen zorg. Telkens weer een kreet vande.
en telkens gaan de honden de dwarsslooten door. Zéo iiJt*
die honden tot Andijk hun schuiten en hun biertje
zoo komen die boertjes met hun schuiten thuis en kt®
schien morgen weer terug.
Mijn groeten aan den vooruitgang
Uit het verslag der commissie van ingenieurs belaas»
het onderzoek van hot noordelijk deel der Zuiderzee oia
afsluiting te kunnen leggen van Noord.Holland over W'ienta
tot Friesland, blijkt o. a. dat zij aan dien last van 11-26
j. 1. met een loodskotter der marine hebbeu voldaan, enten
den hebben, dat het eiland Wieringen zeer geschikt is, nm u
als deel van de ontworpen afsluiting tusschen Noord-Ru,
en Friesland op te nemen, omdat het aan de noordwestzij
staat uit vrij hoogen grond, geschikt tot eene waterleer.:..",
gen het daarachter liggende deel der af te sluiten Zuiden^
terwijl het noordoosteinde gelegenheid zou geven tothetiua
der noodige sluis- en kanaalwerken, en de daaruit verba
grond zou kunnen dienen tot het voortzetten van den
dijk tot aan de Friesche kust, welke dijk daaidoor op der e
harden bodem met goed succes zou kunnen gelegd wrok
't Is dus nu te verwachten, dat wij de verwezenlijkingi
dit grootsche plan met vertrouwen kunnen te gemoet zia.
Te Egmoud aan Zee is men de laatste twee weke'.
bezig met het rooien der duinaardappelen. Over het algtta
valt de opbrengst niet tegen, en zal menigeen, die dooi
geringe verdiensten der visscherij is teleurgesteld, in «jan
terprovisie althans kunnen voorzien, terwijl velen van har. u
vloedigen voorraad ter markt zullen kunnen brengeu. De*
danigheid is zeer bevredigend.
„Heb je een kamer voor me vroeg een jo
aan den portier van een hotel te Amsterdam.
Met een vluchtigen blik monsterde de portier den
antwoordde„zeker, mijnheer."
Het onderzoek was bevredigend uitgevallen, de
zag er netjes uit, een laag zwart hoedje en een lange ja
op de voeten.
De vreemdeling kwam op zijn kamer, bestelde nog i®
eten en een fijne flesch en na bevolen te hebben, dat men
te 8 uren moest wekken, begaf hij zich te bed, na zijn*
nen en zijn kleeren op een stoel buiten gezet te hebben,
gereinigd te worden.
Den volgenden ochtend werd er hevig gescheld door
onbekende. De kellner snelde naar boven en hoorde met
bazing dat de man zijn broek miste, zijn broek, dien b]
voriger. avond had uitgezet, waarin zijn portemonnaie, zijn
tels en zakdoek zaten.
De kellner snelde naar benedeu en in het benedenhuis
stond een bepaald oproer. Niemand wist iets vau het
bare kleediugstuk en met een bezwaard gemoed ging
kellner naar den vertoornden gast, om hem mede te
dat de broek zoek was, maar men had een boodschap
naar een magazijn van gemaakte kleederen.
Er werd geraasd en getierd, maar de man moest
geval neerleggen. Hij kreeg een broek, was hiermede
tevreden, maar eischte bovendien nog iets als schadevspjj
van hetgeen er in geweest was. Na flink ontbeten tc
vertrok de gast met een genadig hoofdknikje, heloveu^v
het geval te zullen zwijgen. Hij betaalde natuurlijk 5
omdat alles hem ontstolen was.
Den bedienden van het hotel werd op het hart ge
zwijgen over deze geschiedenis, en zij was misschien
publiek geworden, als een paar weken later in en"
niet precies hetzelfde was gebeurd, Ook daar had
hetzelfde verloop, maar nu lekte er iets van uit, en
te begrijpen, met een oplichter te doen hebben,
broek in het hotel kwam, hetgeen niet de °Piner^zaa^elitt
omdat hij een lange jas droeg. Bij een derden log^
werd de proef ook gewaagd, maar nu sloeg men
en toen hij bemerkte, dat men hem in de gaten 3
hij zich uit de voeten.
Intusschen worden alle logementhouders in den 8
schuwd voor dezen broekenverzamelaar.
Onder de vakmannen te Amsterdam '°°P'
dat de heer H. B. Heldt daar ter stede eene
traal-meubel-fabriek zal oprichien, geheel ingenc
ideeën van den heer Heldt en zijn volgers.
kapitaal zou reeds gevonden zijn.
Volgens de Echo zou de heer F. Dorac'3
uit Zwitserland zijn teruggekeerd en zich weder
bevinden.
en san
Om op practische wijze tegemoet te s°i ee' y
van werkeloozen in den wintertijd, zal te
penfabriek opgericht worden, waar naar men
houderdeu aan brood kunnen worden geholpen*
