B ij voegsel, behoorende bij de
Sfliaser Courant
van ZONDAG 15 OCTOBER 1893,
Gemengd Nieuws.
No. 2169.
Depiano-virtuoosPade rew r-
ky heeft iemand verklaard, dat bij zich
dagelijks 15 tot 16 uur oefent. Eens, het
was in New-York, had hij in nauwelijks
meer dan acht dagen, acht verschillende
programma's ingestudeerd, waardoor hij
soms 17 uur per dsg studeerde. Altijd
oefenen is het wachtwoord, om de "4n-
gers lenig te honden en het gehe in
wakker. Uitspanning zoekt hij in hc. bil
jartspel, waarvan de kunstenaar een groot
liefhebber moet zijn.
Haar wraak.
Beide moeders waren weduwen, een sa
menloop van omstandigheden, die voor
beiden bijna gelijk waren, had haar bij
een gebracht.
Beiden moesten haar best doen om
in het onderhoud te voorziende eene
gaf les, de andere borduurde en filigrai-
neerde. Toch bezaten zij beiden ietshet
weinige, dat zij in den loop
der tijden hadden kunnen verga
ren.
Gelukkig in het bezit barer kinderen,
klaagden zij nimmer.
En wat waren ze aardig, die twee klei
nen, hij blond met blauwe, onbestemd in
't rond starende oogen, zij een levendige
brunette. Beiden vulden elkaar ove
rigens aan en konden het best met elkaar
stellen.
De twee moeders verheugen zich in
dien vriendschappelijken omgang en
dikwijls als de kinderen voor haar
uitliepen, kon men het haar weder hooren
herhalen
Wat staat dat toch lief, wat zien ze er
toch aardig uit
Eens zeidQ eene der moeders:
Wat zou het later een knap paar kunnen
zijn I
Van dat oogenblik dachten zij aan niets
anders meerdaar zij geen familie hadden
waanden zij zich meester over beide jonge
harten.
Willem beminde zijne kleine vriendin;
dikwijls kon bij baar zoo tseder aanzien en
dan wisselden de moeders een blik van ver
standhouding en trachtte Emma hem te pla
gen.
Als zij met haar moeder, die haar werk
aan huis deed, alleen thuis bleef, dan wacht
te zij ongeduldig het oogenblik af, waar
op haar speelmakker van de school zou
zijn teruggekeerd, want de jongen bleef
altijd bij zijn vriendin wachten op de thuis
komst zijner moeder en beiden hadden dan
een schik en dolden met elksar, dat het een
lust was.
Maar dat alles zou anders worden.
Willem had een oom, die zich geduren
de den weduwenstaat van juffronw Philips,
zijn zuster zoo nitstekend had doen ver
geten, dat het kind van het bestaan van
dien bloedverwant niets afwist en de moe
der er zelfs niet meer aan dacht. Daar
herinnerde de oude heer Bastiaans zich op
een goeden dag, dat hij een neef had. Hij
had kortelings zijn eenigen zoon verloren,
de hoop van zijn handelsfirma, en den
erfgenaam van ziju fortnin. M at moest
er nu gebeuren en zijH hnis? zijn
trots!in welke banden zou het na hem
overgaan?
Hij schreef zijn zuster, verontschuldigde
zich over zyn lang stilzwijgen en verzocht
haar beur zoon mede te b:engen, dien hij
wenschte te leeren kennen. Voor de reis
kosten was een bankbiljet van honderd
galden ingesloten.
Dat was een evenement, maar ook een
droafhaid. Scheiden als epen sedert jaren
samenleeft, in volmaakte harmonie en dat
voor een onbekende, waarlijk men zou
aarzelen. Eindelijk echter kwam men tot
de conclusie, dat de toekomst van den jon
gen er mede gemoeid was eo de kleine
Emma troostte hem in zijne neerslachtig
heid.
Ge komt immers terug, zeide zij tot
hem, we zien elkaar toch weder, weeü
dus niet
En zij snikte met hem, glimlachend door
haar tranen heen,om hem daardoor moed in
te boezemen.
II.
De heer Bastiaans was niet kwaad hij
ontving zijn zuster en zijn neef goed en
verontschuldigde zich dat hij niet vroeger
aan hun bestaan had gedacht.
De jongeling werd terstond in de zaken
ingewijd en de moeder werd met de zorg
voor de huishouding belast. Moeder en zoon
konden nu een goed leven leiden. Men
gewent gauw a^u welstand en comfort. Eu
juffrouw Philips, die haar zoon zag ont
wikkelen in gezondheid en in kracht, ver
gat het feit, dat haar broeder haar zoolang
alleen had gelaten. Hoewel de oom weiüig
genegenheid aar. anderen betoonde, hield
hij toch van zijn neef, wien» zacht, en
gemakkelijk te leiden karakter, zich gemak
kelijk liet beheerschen.
Hij leidde alles, zelfs de zaken die de
huishouding raakten.
Wel hield zijn zuster het huis in orde,
doch zonder dat zij een wil had. Zij on
derwierp zich, omdat haar verstand haar
dit zei; Willem, omdat zijn karakter het
meebracht. Het leven was zoo behagelijk,
men verlangde niets dan het goed te heb
ben nu nog een beetje vrijheid en men
ware gelukkig geweest.
Drie jaren gingen heen, waarna de oom
zijn neef voor de zaken liet reizen. De
jongen gedroeg zich goed, en toonde
dat hij het ernstig opnam, zoodat de
oom hem ook naar de hoofdstad
zond.
Dat was vreugde voor den jongen man
hij zon zijn vriendin Emma weerzien, aan
welke hij nimmer had opgehouden te den
ken.
Zij was thans 16 jaar, dat is de leeftijd
waarop men droomt en dweept en zij hielp
haar moeder in haren arbeid, en in het
huis, waar Willem binnentrad, zonder er
verwacht te zijn, beerschte dan ook wer
kelijk een zekere weelde.
Ik had het u wel gezegd, moe, dat hij
komen zou
De jonge man, die overgelukkig was,
was wel een weinig verlegen, tegenover
dit schoone meisje, waarin het kind van
vroeger geheel was opgegaan.
Emma lachte, babbelde en vroeg alles,
verlaogend als zij was, alles van hem te
weten. Toen hij vertrok, in bedrukter stem
ming dan de laatste maal, aanbad hij haar
en had hjj het haar gezegd.
Thuis gekomen, vond hg een groote
verandering, die had plaats gehad in het
huis van zijn oom. Een bleeke en leelijke
achternicht was er sedert enkele dagen
geïnstalleerd en zij zou er eenigen tijd
blijven. Haar vader had haar er gebracht
opdat zij gelegenheid zou hebben een
specialiteit voor haar ziekte geregeld te
consulteeren en opdat zij genezen zon. We
duwnaar van de geboorte zijner dochter af,
en in staat haar een som van honderd
duizend gulden mee ten huwelijk te
geven, wilde hij niet, dat zij zou ster
ven.
Honderdduizend gulden mee ten huwe
lijk
De heer Bastiaans belastte zich met de
zorg over het jonge meisje, zijn neef de
opdracht gevend haar met toewijding te
behandelen, zooals zijn moeder reeds be
gonnen was te doen.
Willem leende zich tot alles wat men hem
vroeg
Twee jaar later zeide de oom tot de
moederUw zoon moet gaan trou
wen.
Zij beefde, daar zij vermoedde wat er
volgen zon en zij de liefde van Willem ken
de.
De jonge man was wanhopig het beeld
van Emma, zoo lief en bekoorlijk, verscheen
telkens weder voor zij a geestesoog, bovenal
als de protégée van zijn oom bij hem
was.
En zichtbaar poogde het arme meisje,
ondanks de koelheid van hsar neef, zich
te doen beminnen, maar Willem liet dit
koud, en altijd en altijd weer zag bij haar
die hij aanbad en in de herinnering aan
deze vond hij kiacht eindelijk den voorslag
van zijn oom al te wijzen.
Gij weigert dus honderdduizend gul
den, gij, die letterlijk niets bezit, riep Bas
tiaans uit.
Ik bemin eene andere.
De oom haalde de schouders op. Het
was hem duidelijk geworden, dat hij in
dit opzicht den jongen niet zon doen
zwichten door hem tc wijzen op zijn be
lang.
Er moest nu op het gevoel gewerkt
worden. De erfooms zijn lot alle helden
daden in staatdeze werd comediant. Eens,
toen zijn zuster ziek was, zeide hij op hui
lenden toon tot zijn neef:
Arme jongen, ge wilt dus uw moeder
dooden
Willem vroeg geen opheldering
Zij kan niet meer werken als vroe
ger het zou haar dood zijn en toch, als
ge u ondankbaar toont door mij het eenigst
genoegen, dat ge mij doen kunt, te wei
geren, dan loopen oDze wegen voortaan
uiteen en kunt gij beiden terugkeeren
van waar gij gekomen zijt.
Twee maanden later was de jonge man ge
trouwd.
Toen Emma en haar moeder dit nieuws
vernamen, ondervonden zij een wreede te
leurstelling, want TVillem had bij zijn laat
ste rtis formeele beloften gedaan en gevraagd
of zijn verloofde zoo roemde hij haar
reeds wachten wilde tot hij terugkeer
de.
Een vriendin er zijn er altijd als
't op raadgevingen aankomt zeide tot
Emma
Ge moet u wreken. Ge kunt rijk
worden, daarvoor zijt ge knap genoeg. Ge
moet hem verpletteren door uw rijkdom
en weelde.
En hij zou het recht hebben mij
te verachten, antwoordde het jonge meis
je neen mijn wraak zal eene andere zijn.
III.
Sedert lang werd niet meer aan dit al
les gedacht. Emma bezat evenveel wils
kracht, als aan Willem ontbrak zij was zeer
vlijtig aan 't werk gegaan. Eu daar was
esn dag gekomen, dat een eerlijk ambte
naar hare hand gevraagd en zij deze het
jawoord gegeven had.
Een gelukkig gezin was het geworden
en de jonge vrouw maakte de zorgen van
haar man aanmerkelijk lichter door het
werk, waarmede zij er nog iets bij ver
diende.
Op een middag in den zomer, stond men
juist van tafel optwee kinderen lachten
en speelden met hun vader, zooals alleen
kinderen spelen en lachen kunnen," die
volkomen gezond zijn, toen een heer bin
nentrad
Juffrouw
Hij bleef staan, voor een tafereel van
geluk dat zich aan zijn oogen ontvouwde.
Mijn Willem riep Emma uit.
Een zucht ontsnapte dezen.
Wat scheelt u
Hij wees op de kinderen.
"De mijnen zijn doodzeide bij.
De heele familie omringde hem, op de
ondubbelzinnigste wijze haar deelneming
betuigend.
Hun moeder had geen goede borst
zij konden nist in 't leven behouden wor-
