11(11 AiTertsilifi- k LhIIiitIUL MUG BLOED. Donderdag 23 November 18S3. 37ste Jaargang Fo. 2780. Bij dit nummer behoort een Bijvoegsel, Verslag gemeenteraad Anna-Pau- lowna.) Gemeente 8 c h a g e n. Binnenlandsch Nieuws. —O ogstfeest in Groningen Dit blad verschijnt tweemaal per week Woensdag- en Zaterdagavond. Bij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVERTENTIEN in het eerstuitkomend nummer geplaatst. INGEZONDEN STUKKEN één dag vroeger. Uitgever, J. WINKEL. jBurcan: SfHAOlH. liaan, I) 4. Prijs per jaar f 3.E'ranco per post f 3.60. Afzonderlijke nummers 5 Cents. ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels f 0.25iedere regel meer 5ct Groote letters worden naar piaatsruimte berekend. f? B e k e n «1 in a k i n g' e n. Burgemeester en Wethouders vanSchagen; gelet op art. 265 der Gemeentewet, bren gen ter kennis van belanghebbenden, dat het door Heeren Gedeputeerde Staten op den 15en November 1.1. goedgekeurde Suppletoir Kohier van den boofdelijken omslag dezer gemeente en dat voor de belasting op de hondeD, dieust 1893, ge durende vijt maanden ter Secretarie der gemeente voor een ieder ter leziüg is nedergelegd. Bezwaren tegen den aanslag kunnen binnen 3 maanden na den dag der uit reiking van het aanslagbiljet, bij den Baad, op ongezege]d papier, worden ingebracht. Schageu, den 21 November 1893. Burgemeester en Wethouders voornoemd, W. A. HAZEU, Wetb. De Secretaris, DENIJS. Konden wij voor omstreeks 14 dagen berichten, dat den huurders der heerlijke landerijeu in de gemeente SINT MAARTEN 30% der pachtsom was kwijt gescholden, wat voor 't meerendeel den mid denstand ten goede kwam. De Raad van die gemeente heeft in zijne vergadering van den 20sten dezer den minderbedeelden ook bedacht. In die vergadering is beslo ten, aan de verschillende huurders der par ken van den Westfrieschen Zeedijk (welke pachtsom ongeveer f 2000 bedraagt) een reductie te verleenen vnn 20% We! wat, vroeg maar voorwaar toch een aardig Sint-Nicolaas Cadeau. Dat het navolging moge vinden Vergadering van den Raad der gemeente Barsingerhorn, gehouden op Dinsdag 21 November 1893. Tegenwoordig alle leden Voorzitter de heer tïKossenwaarnemend Burgemees ter. Ns opening der vergadering worden de notulen gelezen en goedgekeurd. Vastg?steld wordt de begrooting van het algeineene Burgerlijk Armbestuur dezer gemeente voor 1894. Mede wordt vastgesteld het suppletoir kohier van den boofdelijken omslag tot een bedrag van 1 67,335, het suppletoir kohier dtr belasting op de houden tot een bedrag var. f 16, benevens een beslnit tot hel doen van af-en overschrijven op de begrooting dienst 1893. Op een adres van de veldwachters dezer gemeente om vethooging van jaarwedde wordt met algemeene stemmtn afwijzend beschikt. Algemeen was men van gevoelen dat hunne jaarwedde in verhouding tot de aan hunne betrekking verbondei^jerkziaui- heden ruim voldoende is. Niets meer ie behandelen zijnde en bij de rondvraag niemand het woord verlangen de, sluit de voorz'tler de vergadeiing. Na afloop dezer vergadering werd door den Raadsleden aan den heer C. Bol wegens zijne 25-jarige ambtsvervulling als gemeentebode, een zeer fraaie en solide schrijfcasette aangeboden, als blijk van belangstelling en waardueting zijner getrouwe plichtsvervulling. Toen de vorige week te ARNHEM zekere K. en zijne vronw des avonds tehuis kwamen ging de man, vol gens gewoonte naar zijne kinderen zien,die op ecne hoogere verdieping sliepen. Terug- keerende, viel bij van de trappen. Drie da gen lang was hij bewusteloos en zaterdag is hij aan de gevolgen overleden. Zaterdag wei d te Den HAAG gearresteerd een student, die uil »aardig- heid" een pakje uit een mand van eene dienstbode had weggenomen, Te Nieuwe PEKELA is eene anarchisten-vereeuiging opgericht. FEUILLETON. Roman van HERMAN HEIBERG. (Vertalingsrecht verzekerd.) 8. „Gaat gij naar boven „zeide Terese, toen Otto aarzelde zijn woning binnen te tr-.den. „Ik zal wachten, en kan het niet anders, dan ga ik in een eenvoudig, goedkoop hotel voor dezen oenen nacht Otto, wij zullen dan morgen wel iets vinden. In het uiterste geval verkoop ik mijne sieraden. God ral ons verder helpen! Nog een oogenblik aarzelde Otto, dan ech ter kwam hjj tot betzelfde besluit en zeide: „Gij hebt gelijk. Ik zal u in het hotel „de „Kroonprins brengen. Het is niot ver van hier. Beter zoo, dan dat gij aan een valsche beoor deeling blootgesteld zijt. Ik zal du even naar boven gaan, rayne bagage wegleggen en mij van mijn kamer verzekeren. Dos, wacht eten! Ik kom zoo spoedig mogelijk weder hier Wij eten dan nog ons avondbrood tezamen." Ken last viel Tberose van het hart. Zij had Otto niet willen wederstaan, wijl zij hem met haar wantrouwen niet had willeu kren ken, maar haar vrouwelijk gevoel bad zich er sterk tegen verzet, den Dacht m dit huis door te breBgen. Voor een lichtzinnig meisje aangezien te worden, dreet haar bet bloed du reeds met kracht naar de slapen; zij stel de zich reeds den blik voor, waarmede de vrouw beneden haar zou aanzien. Nadat Theresa bijna reeds tien minnteo voor de deur gestaan had, begon zij hui verig te worden en liep, zonder de oogen op te slaan, langzaam voor het huis op en neder. Zij zag de mannen niet, die hsar voorbij gingen, en zich omkeerden om haar na te zien, en zij bemerkte in gedachten verzonken ten laatste ook niet, dat twee honden hevig vechtend, en tegenelkaar op- springend en bijtende de plaats naderden waar zij op en neeiliep. Plotseling bevond zij zich te midden van het gevecht dor bei de groote en razende hondeD, en zij gaf een gil, toen zij het icderdaad groote gevaar be merkte, waarin zij zich bevond. Doch maar slechts eenige seconden. De ruggen der bonden werden onthaald op ee nige go. d aankomende stokslagen, zoodat zi) uit elkander stoven. Theresa gevoelde zich door haar redder, een man met een Zaterdag avond, terwijl de bewoner even alwezig was, werd er bij een daglooner te OUD—BEIERLAND f 1034 aan bankbiljetten en specie gesto len. Daar de bestolene algemeen voor zeer arm werd gehouden, en zelfs onderstand genoot van het burgerlijk armbestuur, is het bijna zeker dat de dief geen vreemde is. De Thomson's prijs van f 25.00 is op zaterdag 18 November '93 ten deel gevallen aan den heer W. Coedhuys Ut- rechtsche str. 12, de premie aan den win kelier B. Baiger beiden, te Amsterdam. Beslag op /r/artisten*. Te ZU1DBROEK werden jl. Woensdag bij gelegenheid der kermis aldaar in beslag genomen 2 gedresseerde ossen, 2 paarden en een muilezel, toebe'noorende aan den heer Schuiteeoerder, die aldaar met zijn circus voorstellingen gaf. Het geschiedde op last van deu lieer J. H. Rood te De venter. B ij het Nationaal Biljart Concours, door de biljart-club „Alles over Band* uitgeschreven op de bovenzaal van caférestaurant Otto Brinkman, te AMSTER DAM, heelt de heer J. Reetoom van Schagerbrug met 13 carambols in één stoot, den eereprjs (een gouden eere- teeken) behaald. Een handige dief Talrijk zijn ec blijven de diefstallen van kippen en eenden te Haarlemmermeer en omstrekeDde dader is bekend, doch neemt, geholpen door een drietal honden, zijn maatregelen zoodanig dat hel niet mo gelijk is hem op heeterdaad te betrappen. Een gevieesd man is die J. G.in geroimen kring om zijn woning hebben de bewoners dan ook besloten geen kip pen 6f eenden meer te houden, daar zij zich in het bezit daarvan toch niet mogen verheugen. Meermalen heeft J. G. met politie en justitie kennis gemaakt, doch te hem las te gelegde feiten kunnen niet bewezen worden. Een aardig staaltje van den toestand voorzeker het volgende is De landbouwer A. K. had prachtige Ita- li&ansche kippen en om ze tegen de roofzucht van G. te beschermen, nam hij hem in het werk, op voorwaarde dat hij de kippen on gemoeid zou laten. Werkzaam was hij ech ter niet en de boer zond hem weldra weg; den volgenden morgen echter waren zijn kippen, ondanks de buitengewone sluiting van het hok ontvreemd. Eenige dagen later, terwijl de kippen reeds in anders banden waren overgegaan, beloofde de boer, bevreesd voor meerdere be zoeken, hem weer werk, doch drukt tevens zijn ontevredenheid uit over den diefstal. Kort daarna vond hij zijn kippen des mor gens weer in het hok terng; J. G. had ze weer ontvreemd van den persoon aan wien hij ze verkocht had. En de politie staat bij dit alles mach teloos. Thans kunnen de bewoners van Haar lemmermeer en omstreken etnigen tijd gerust zijnde gevreesde dezer dagen op jacht gaande (want stroopen was zijn ge liefkoosde bezigheid) had het ongeluk, dat zijn geweer afging, ten-wij! hij in een schuitje staptezoodat hij in hei gasthuis le Amstd. is opgenomen. De afgetreden Gouverneur- generaalPijnacker Hordijk is in de Residentie aangekomen. Hij werd namens den minister van ko loniën ontvangen door den secretaris-gene raal Elias. Verscheidene oud- of met verlof te 's Hsge vertoevende Indische ambtenaren waren ter verwelkoming aan het station aanwezig; de broeder vac den ex-gouverneur generaal, het kamerlid Pijnacker Hordijk/ was hem tegemoet gereisd. Tot de gewoonten, die in den loop der tijden in onbruik raken, behoort ook het oogstfeest, dat met name in bet Noorden van de piov. Groningen telken jare in den tijd der inzameling van de veldvruchten pleegt plaats te hebben. In dat deel van Groningerland, hetwelk het OLDAMT ge noemd wordt, nabij den Dollard alsmede in Hunsego aan- de Groniuger Wadden, vindt men nog altijd, hoewel vroeger meer dan thans, uitgestrekte kool- of raapzaadvelden. Voorbeen prijkte in die streken bunder net voorkomen, opgetild en rustte eenige oogenblikken iu zijne beschermende ar men. Zeer ridderlijk trad bij, nadat zy zich hersteld en woerden van dank gesproken had, terug, wees op een zeer beleefde manier haar dank af, haalde zijn hoed af en ging heen. Nauwelijks eenige minuten later trad Ot to haastig zijn huis uit, zette een opgeruimd gezicht en trok Therese met een„Ja, ja, alles is ia orde, ik zal het ja dadelijk ver tellen, met zich voort." „Ga liever nog heden avond naar uwe vrien den!" ried Therese nadat Otto bast Da in bet kort z nontvangst bij zijn hospita gemeldt hsd nog don brief van Felix Bendler toonde. „Ik wacht n met het avondeten, óf ik gebruik slechts een kleinigheid en leg mij dan meteen ter ruste. Ik kan bijna niet meer verder. Mijn leden zijn als gebroken en de pas doorge stane schrik heeft mij de rest gegeven." Na eerst vertelde Therese haar broeder het zooeven voorgevallene. „Arm Treesje, wat moet gij al niet lijdon.® schertste Otto, in zij blijde stemming zijn hand door Therese'e arm schuiveude. Weinige minuten later had Therese reeds een eenvoudige, maar nette kamer van het hotel betrokkeu, cn Otto begaf zich, nadat bij met haar in de nabijheid nog iets gege- b n had, hair teruggebracht en goeden nacht gewenscht had, ijÜDgs naar de Postdummer- straat om Felix vou Bendler op te zoeken en hem te bedanken. De volgenden dag ging Frans von Bendler omstreeks het middaguur met graaf Kurland naar Potsdam.De laatste hadden vorigen avond zijn begeerte laten doorschemeren, om de om trek dier stad r og voor den winter eenmaal te betoeken en daar de nog altijd schoons herfstdagen daartoe ruim gelegenheid boden, ondersteunde de steeds naar atwisse- ling hakende Franz von Bendler dit voor nemen van den graaf en verzocht vergunning, zijn geleider te mogen zijn. In deze dagen kreeg Franz von Bendler de gelegenheid, een dieperen blik te slaan in het gemoed van zijn bloedverwant. Met een aan dweperij grenzende levendigheid nam de graaf de indrukken der natuur in zicb op. Sanscouci, in de verbleekte kleuren van den herfst prijkende.bracht hem zoo in ver rukking dat b0 er over sprak, om in bet voorja.r een tijd in Potsdam te wonen. Ook 1 de historische herinneringen in de kasteelen, trokken htm bijzonder aan. Bij deze bezich tiging trad tegelijk de techte kennis van den graaf aan het licht. Hij deed vragen aan do bediond n en maakte opmerkingen die verrieden, dat hij zoowel met de feiten als m«t de waarde der kunststukken ten zeerste bekend was. Een gekuischte sm tak verbond zich bij hem met een gelijk matig, kiuderhjk gevoel voor het sehoo- ne. Bij een later gesprek trad hierover een objectiviteit en een idealisme bij den graaf te voorschijn, dat Franz bij den koelen en scepti8chen en zeer aan luimen onderhevig zijnde man niet verwacht had. Zijne mee- ningen over religie, politiek, en vrouwen waren van zeer bijzonderen aard. „Volgens mijne meening bestaat er slechts een godsdienst, en die heet mededlijden met deD modemenseh en verloochening van onze eigenliefde ten bate van dien medemensch. Daarmede is alle wetenschap uitgeput, o'- schoon er meer theologische werken geschre ven zijn dan duizende kerken kunnen her bergen. Eu wat de moraal betreft, dan is hare diepste beteekenis door twee woorden uit te drukken: De mensch moet goed zynl Daarmede wordt elke wet nageleefd." En over de vrouwen zeide hij: „zij hebben de wereld bebeerscht vanaf de oudsie ge schiedenis der volkeren; zij zuilen in de toe komst den mannen den scepter ontwringen en de verwijfde heeren der schepping door hare eigenschappen onder het juk bren gen. Die eigenschappen der vrouwen lijn: de kunst om op te offeren, den plicht boven alies stellen, zonder klagen te lijden en zich te bekrimpen en het hart nooit zonder bet verstand, het verstand nooit zonder hart te laten handelen." Toen graaf Kurland sprak over de bestaan de ODgelyke verdeeling der aardsche goede ren en meende, dat het voor het gevoel van geluk er niets toe deed, of men iets bezat, gaf Franz hem dienaangaande zijn twijfel te kennen Franz beweerde, dat zulk eene beschouwing alteen kon worden uitgesproken door iemand die nooit ontberingen gekend had, en op zich zeiven bedoelende sptak hjj over het gebrek aan vooruitzicht zijner car rière, en hij liet duidelijk doorschemeren, hoe bet bezit van aardsche rijkdommen en daar door het verkregen overwicht over andoren, hem als het hoogste geluk toescheen. Graat Kurland betwiste het met nadruk, keek Franz ceuige oogeublikken aan en zeide: „Niet waar, u bljjlt na afgelegd assessor- examen, tot gij een goed bezoldigde betrek king kunt bekomen, buiten uw gewoDe werk nog veel tijd over? Dat bigreep ik tenmin ste0 gisteren van uw broeder Felix, die mij bezocht. Ik wil met u, laten wij zeggen voor deu tijd van drie jaar, een overeenkomst aan bunder met dat schoone gewas het was de gouden tijd der koolzasdboe- ren. Evenwel is zoo min als de koolzaad- cultuur,ook het oogstfeest nog niet door alle landbouwers afgeschaft, en vindt men nog altijd gebrui'ien, die van oudsher wor den in eere gehoudeD. Wanneer het koolgewas gemaaid is, gaat men over tot het dorschets en wel op het open veld. Dit is nu het eigenlijke feest dat na den afloop met een flinken maaltijd besloten wordt. Slechts een en kel landeigenaar bezit al de werktuigen en gereedschappen voor het dorschen benoo- digd. Vooreerst een goed en groot kleed, dat op het veld wordt uitgespreid en vastgesjord met pinnen in den grond dan een groot zwaar blok en eindelijk vorkeD (gaffels), zeven en draai- kleeden. Wil nu een boer dorschen, dan bespreekt hij alles met den eigenaar en betaalt daarvoor zekere huur. Op den bepaalden tijd trekken mannen, vrouwen, jongens en meisjes op lange boerenwagens het dorp uit en naar het veld. De paarden zijn met bloemen en groen getooid. Niemand, die „veerdige" loden heeft en opgeroepen is, blijft thuis. De wagens worden ontladen en de klee- den op het dorschveld uitgespreid de dra gers brengen op zeildoekkleeden groote hoopen koolstruiken aan. Alsnu worden deze struiken tot eenen cirkel gebonden,en wel dra komt de/rkoning", de bestuurder der prarden, met zijn fraai uitgemonsterd span, met het zware blok; om dit over den dro gen hoop struiken te laten wentelen cn rollen, waardoor de kleine sleufjes geplet worden en ce zwarte zaadkorrels bij duizen den op het kleed spatten. Dit wordt herhaald totdat de gansche hoop van zaad ontdaan is, als wanneer audereu klaar staan om de stuiken weg te brengen en nieuwe aan te voeren. Het gedorschte zaad wordt een eind verder gezuiverd, men doet het in zakken, en laadt deze op wagens die allengs den oogst naar huis en onder dak bren gen. Fr zijn tentjes op het dorschveld aan gebracht, waar melk, bier of chocolaad verkrijgbaar is, hetgeen vooral het jonge volk zeer aanstaat, wat echter niet belet, dat zij zich dapper weren met het opra- aangaan, beste Franz. Gij zult rijkelijk o^er geld kunnen beschikken, teneinde gelegenheid te hebbtn, u dat geluk to veioviren, waar naar gij verlangt. Tegelijk zal het doel van onze overeenkomst zijn, dat gij menschen en toes'ardeD bestudeert en vriendschap aan knoopt, maar ook moet gjj uw keunis uit breiden. Ik zal u maandelijks een aanzien lijk bedrag toekennen. Maar let goed op. Voor mevr kom ik niet op. Schulden rnoogt gij niet maken en ik zal ze ook nooit betalen. Gij zijt oud en wijs genoeg om te beslissen, of gij mijn voorstel, hetwelk ik alleen doe in uw belang, wilt aannnemen." Franz Bendler had eerst gedacht dat de graaf met hem gekscheerde. Toen hij even wel zag, dat het alles ernstig gemeend was, en de gedachte: zijn moeder niet meer tot last te zijn ou voor zich zeiven en voor Fe- hx een reeks van jaren een ruim bestaan te winnen, hem toelachtte, toen bezielde hem een gevoel l-etwolk de beste voornemens bij hem deed ontstaan. „Ja, ik wil en ik dank u van harte, mijn heer de graaf!" antwoordde hij ten zeerste aangedaan. „Ik hoop, dat ik u mijn vertrou wen waardig zal betoonen." Graaf Knrlaud schudde langzaam en na denkend het hoofd, alsof hij twjj 'elde. Maar dat was ook maar een oogenblik. Daarna gal hij Franz met een gemoedelijk gezicht de hand en zeide: „Oo-d, afgedaan dus. Zoodra gij over eenige weken met goed gevolg uw exauieu hebt afgelegd, maken wij ens plan en wer pen wij ons in don maalstroom van bet le ven." En lachend besloot hij: „Ik hoop, dat gij als welgesteld man later nog eeoigen tijd over hebt voor uw vriend en bloedverwant, graaf Kurland, en dat ik af en toe u mag ontmoeten en gij mij bet een en ander van uwe ervaringen zult willen mededielen." „O, mjjnheer de graaf!" riep Franz uit, „Hoe kunt gij dat nog vragen!? Waar zou ik meer opwekking en onderrichting vinden dan in uw gezelschap? Voor het overige is alles mij nog een droom. Slechts een man als gij kan zulk een gedachte krijgen en zulk een plan lot werkelijkheid maken! Wat zal mijn moeder wel zeggen!?* „Ja, dat is nu alles uw zaak, goede vriend De verantwoordt g Deern ik niet op mij, ge lijk ik zeide. Ook bebt gij natuurlyk nog bedei klijd. Na uw examen kunt gjj mjj nog met neen o! ja antwoorden!" „Ik zeg nu re< ds ja!" riep Franz uit, bij wien in zyn vurige begeerte om zich zulk reu geluk te veroveren, de vrees opkwam, dat de graaf over zijn aanbod berouw zou kannen gevoelen. „Zoodra ik mijn examen heb gedaan, en om daarvoor te beter ge reed te komen, verzoek ik het verlof, vcor een geruimen poos afscheid van u te nemen, zal ik zoo vrij zijn, mij bij u aan te melden en voor do toekomst om uw raad te vragen." Graaf Kurland knikle goedkeurend met het hoofd; hij vond alles geea. Het was twaalf uur 's middags van den volgenden dag. Voor de eerste maal in dit seisoen viel, door den stormwind voortge- zweept, de sneeuw neder, warrelde door de straten en de°d de menschen, die zich op straat bevonden, huiveren van koude. Ook Otto Vincent snelde bibberend naar de Ka- nom ierstraat en gekomen in het perceel waar graaf Kurland zijn woning had, gaf bij zijn kaartje af en wachtte met spanning op het antwoord. .Mijnheer de graaf betreurt het zeer, u niet te kunnen ontvangen en verzoekt u, in het begin der volgende week uw bezoek wel te willen herhalen. Een oogenblik aarzelde Otto Vincent; bij kon bet niet gelooven, dat de graaf hem op zulk eene wijze afwees. Zeker wist hij niet wie hij was! Hij besloot dus nog eene poging te wagen, en zeide: „Ik bid u, wilt gij mij nog niet eens aan dienen? Er heeft bepaald eene vergis-ing plaats! Mijnhter Felix von Bendler beeft mij medegedeeld, dat mijnheer dc graaf mij van morgen verwacht. Ik bid u, wil vooral zeg gen, dat ik de persoon ben, over wien mijn beer von Bendler gisteren gesproken heeft!" Juffrouw Wenck, "de hospita, baalde de schouders op en zette een gezicht, waarop te lezen stond, dat zij aan een gunstiger uitslag Diet geloofde.Maar ze ging toch, al was het schoorvoetend, en Vincent bleet in den gang bij de geopende deur staaD, Na een korle poos kwam mejuffrouw Wenck terug en verklaarde kortaf: „Mijnheer de graaf laat' n mededeolen, dat bij bet zich zeer goed herinnert, maar u wegens hevige ongesteldheid toch niet kan ontvangen. Hij laat u verzoeken, dat gij hem morgeD om denzelfden tijd weder de eer wilt gunnen. Hij hoopt dan weerge- nezen te zyn 1" Een kort hoofdknikje der dame en eene zeer gedachteloos „zcer gaarne, ik zal zoo vrij zyn!" van de zijde van Otto, en daarna verliet bij bet huis. WORDT VERVOLGD.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1893 | | pagina 1