Aan zijn plicht intron.
GEMENGD NIEUWS.
Tu>
Zaterdagmiddag ie te AM-
8TERDAM aan een postkantoor een bra
ak diefstal gepleegd.
Een bediende van den heer U., com
missionair in effecten, kwam omstreeks
drie nor aan een der loketten van de af
daling Aangeteelende brieven drie pak
ketten, die geldswaardige papieren inhiel
den, ter verzending aanbieden.
De ambtenaar nam ze in ontvangst en
legde ze ter inboeking nsast zich neder.
Bij stond even op, om tien stappen verder
in het kantoor iets te krijgen, en van dat
ondeelbaar oogenblik [schijnt 'een dief die
blijkbaar met een dergelijke bedoeling op
den loer stond, gebruik gemaakt tthebben
om zijn arm door de opening te steken en
twee van de pakketten te stelen. Toen de
ambtenaar ten minste met de inboeking
gereed was en de pakketten ter bes'emde
plaatse wilde bergeD, lag er nog maar één
De beide pakketten, geadresseerd aan
den heer S. te Schoonhoven en aan den
heer D. te Rotterdam, samen inhoadende
een bedrag van f 20000 aan Nederlahdsch
pspierengeld, waren verdwenen.
De justititie heeft natnnrlijk aanstonds
een onderzoek ingesteld.
Op Oudejaarsavond ont-
stond te AALSMEER onder de godsdienst
oefening brand in de Ned. Herv. Kerk,
door het vlam vatten en bersten van de
petroleumlamp in den preekstoel.
Er ontstond een oogenblik een paniek,
die gelukkig spoedig bedwongen werd,
doordat een aanwezige luid zitten blijven"
riep.
De brand was spoedig gebluscht en de
predikant kon van het voorlezersbankje
den dienst voortzetten.
♦Vele jaren
.Siberia» uit
Tijdens een kort hevig on
weer sloeg de bliksem Zaterdagavond in
de Hervormde Kerk te MEPPEL en ver
oorzaakte eenige schade aan het plafond,
nabij het orgel. Brand onstond gelukkig
niet.
Op len Kerstdag kwam te
TILBURG eene dienstbode bij hare ouders
logeeren. Reeds den volgenden dag over
leed zij. Op last der justitie werden kist
en graf verzegeld. Maandag is bet lijk op
gegraven, om door twee geneeskundigen
•gerechtelijk onderzocht te wordeD.
Te KALK WIJ K heeft de
30-jarige S. een pistoolschot gelost op een
meisje, met wie hij vroeger intiemen om
gang had. Het schot trol den schouder en
veroorzaakte eene niet ernstige kwetsuur.
De dader is in het Huis van bewaring te
Winschoten overgebracht.
Een stevige boerendeern
met een kap op en nog onbekend met de
AMSTERDAMSGHE aanrandingen, pas
seerde Zondagavond ruim II uur den Park
tuin, na aldaar bij de Plantage de tram te
hebben verlaten. Zij werd staande gehou
den door een paar jammerende knapen, die
haar om een paar centen vroegen. Haar
medelijdend hart deed haar heur zilveren
knipje voor der dag halen, toen een der
knapen een greep naar het voorwerp deed,
welke echter mislukte. Zij wist den knaap
met haar forsche handen te grijpen en gaf
hem met haar regenscherm zulk een pak
slaag, dat de beDgel ten slotte met een be
bloed gezicht zijn makker in de vlucht
volgde.
lom: HOK.
Het Handelsblad meldt uit Batavia
Pus Malengin, raadsman van den Rad
ja van Lombok, is naar Karang Asem ont
snapt.
Het Hbl. bevat hel volgende telegram
uit Batavia
„Waarschijnlijk vertrekt in het begin
van Januari een expeditie naar Karang A-
seni.''
(De weigering van Goesti Djilanlik om
naar Batavia te komen, schijnt een expe
ditie naar Karang Asem (Bali) noodig te
maken).
redenen, door haar man ontvouwd. Hij ge
voelde zich tegenwoordig zoo oud wordeD,
zoodat hij een werkkracht als die van
Hoppe onmogelijk aon kannen missen. En
het tcs in alle gevallen toch verstandiger,
zoo iets io voorkomen en een besluit te
nemen, eer het te laat was. Zij kon tich
toch zeker wel voorstellen, dat het hem ook
niet licht viel, een tweede ik in eijn zaken
te moeten dalden, en dat woog hem zeer
zwaar op bet hart. Daarentegen zou hij
nooit vergeten, nit welke harden hij de
zaak ontvangen bad.
Al zijne woorden waren wel gewikt en
gewogen geweestmaar bij had dit alles
niet noodig. Zij knikte slechts en zeide: „gij
moet weten, wat ge doet; in zakelijke aan
gelegenbeden, heb ik mij nooit vermeten mij te
mengen. Terwijl zij dtze woorden sprak,
drong de gedachte zich weder bij haar op:
„Hoe zoudt gij a durven vermeten een
oordeel te vellen; daarvan zon toch Diets
anders dan kwaad bet gevolg zijn."
Zij gevoelde zich zeer onaangenaam ge
stemd, toen baar man baar verlaten had. Zii
ging hare kamer weder opzoeken en verviel
wederom in dezelfde zwaarmoedige gedachten.
Wat waren dat vroeger toch schoone dagen
geweest! En boe treurig zag het er nu uit!
Hij echter, zichtbaar opgevroolijkt, rustte
zich toe voor den volgenden dag, om zijne
vriendin bij zijn komst met het heugelijke
nieuws te verblijden.
WORDT VERVOLGD.
geleden keerde ik met de
Amerika terug bet w-a een
der eerste booten der naderhand aco be
roemd geworden"' G'unardiijn. In die dagen
hield men nog niet die gevaarlijke wed
strijden over .den oceaan, wsarbij soms alles
op htt spel wordt gezet om een andere
boot een paar dagen vóór te zijn.
De schepen deden het op bun gemak
in tien of twarlf dagen.
Kapitein CameroD, de commandant van
de „Siberia" bekleedde eene aanzienlij te
betrekking bij de maatschappij, een onder
scheiding, die hij ten volle verdiende. Hij
stond hekend als een zeer ervaren zeeman,
waakte altijd met de grootste zorgvuldig
heid voor de veiligheid van zijn jgchip en
zorgde, dat de bemanning haren plicht
deed. Zijne tegenwoordigheid alleen was
reeds voldoende om vertrouwen in te boe
zemen zelfs in den storm voelde men zich
betrekkelijk veilig als kapitein Cimeron op
de brug stond.
Zqn zoon Rónald was derde officier aan
boordhij was een knappe, flinke jonge
man, vroolijk en sterk als een rens zijne' j
betrekking tot den commandant verschafte
hem geen enkel voorrechtaan boord be
handelde zijn vader hem volmaakt als ie
der ander ondergeschikte, maar niettegen
staande die terughouding was het duide'ijk
te zien dat groote liefde hen aan elkander
bond en dat de kapitein heimelijk trotsch
was op zijn knappen zoon.
De reis liep ten eindeop zekeren dag
deelde de kapitein mede dat bij het aan
breken van den dag waarschijnlijk de Ier-
sche kast in het gezicht zou zijn.
Velen van ons namen zich voor s' mor
gens vroeg op het dek te zijn.
De nacht was onstuimig, de
derde en nog lang nadat ieder
had opgezocht, lag ik wakker,
naar het gefluit in het want.
Aan boord was alles stil, de
de kajuit uit, toen er op eens
alles gezieneen uitdrukking van vrees
lijken angst vloog over zijn gelaat en hij
lieed haastig e.n paar schreden, blijkbaar
mt' het voornemen de mschine te doen
stoppen.
Maar daar viel zijn blik op die hnlpe-
looze massa op het achterdek; hij hield
siil en liet de ,hand, dien hij reeds uit
gestrekt had, weder zinken. Als het schip
zijn loop veitraagde werd den passagiers
de eenige kans, om gered te worden, beno
men,.
Hij stond voor een moeilijk dilemma.
Om zijn zoon te|helpen moest hij het le
ren van meer dan aonderd vrouwen en
kinderen wagen. Een p ar Stconden aar
zelde hij, toen had hij overwounen. Hij
oes'iiste ten gtfbste van de passagiers en
liet Ronald aan zijn lot over
De jonge Cameton kwam spoedig boven,
hij biet zijn hand op, niet met een wild,
wanhopend gebaar, of als een "bede om
hulp, maar wuifde eenvoudig ten groet en
zijne heldere stem riep duidelijk hoor
baar
.Ga verder, verder denk niet »an
wind bul
zijne hut
luisterend
lichten io
een kreet
werd gehoord, die iedereeD, die hem hoor
de.
joeg.
1
lk
een siddering door de leden
Brand
sprong nit mijn kooi schoot eenige
kledingstukken nan en sneldo mijne
hut nit, en spoedig bevond ik mij onder
de menigte, die de kajuitstrap bestormde.
Op het dek woelden mannen en vrouwen
half gekleed, waanzinnig van angst, gil
lend dooreen.
Het vuur was in het vooronder ontstRan,
er, de kapitein was met zijne officieren en
de bemanning reeds nren lang bezig ge
weest met wanhopige pogiügen om het in
zijne vaart te stuiten maar het gerucht
was tot de tusschendekspossagiers doorge
drongen, onder wie een paniek outsfaan
was.
Zoodra ik het dek bereikte, zag ik wel
dat de toestand hachelijk was. Half krank
zinnig van schrik wierpen de menschen
zich in de booten en menigeen den be
manning verliet zijn post onder voorwend
sel van de passagiers terng te houdeu,
maar in werkelijkheid om te trachten,
zich te redden.
Te midden dier verwarring begaf
tein Cameron zich onder hen. Zijne klee
deren waren op vele plaatsen verschroeid,
hij redeneerde, dreigde, smeekte zelfs,
maar te vergeefs, hij was niet bij machte
den stroom tegen te houden.
Het was een tooneel om nooit te ver
geten, die woelende menschenmassa, op wie
de vlammen haar akeligen gloed wier
pen.
De eene boot na de andere werd over
boord geL-ten, maar daar zij allen overla
den waren, sloegen zij bijna onmiddellijk
om.
De vrouwen gilden, de drenkelingen
riepen om hulp, de mannen vloekten,
en daarbij gaven de golven hun accompag
nement, als zij met woedend geweld de
zijden van het brandende schip beukten.
Na een half uur was er geen enkele
boot meer over. Langzaam kropen de
vlammen naar het achterschip, waar de
vrouwen en kinderen gevlucht waren. Den
ganschen nacht vochten wij met de kracht
der wanhoop om het te vuur te verhinde
ren de machinekamer te bereiken, maar al
onze pogingen waren vruchteloos.
Eindelijk brak de grauwe morgensche
mering aan en angstig zochten onze blik
ken in de verte. Daarginds in bet noord-
oorsten, vertoonde zich een flauwe, blau
we streep boven het water.
Land? O, konden wij het nog maar
bereiken.
Kapitein Cameron begat zich naar de
brug, overzag alles nog eeus en vormde
een kloek besluit. Hij beval alle zeilen bij
te zetten en den machinist tot bel laatste
oogenblik de machine met volle kracht
te laten werkeD.
De vreesdijke, onophoudelijke inspanning,
de gloeiende hitte begonnen haren in
vloed op menigeen te doen geldenmaar
één was er, die met bovenmenschelijke
kracht scheen begaafd. Ronald Came
ron was steeds het dichtst bij bet vuur.
en ofschoon zijne kliederen verzengd, zijn
gelaat zwart door den rook, zijn haar ge
heel verschroeid waren, toch werkte hij
voort, zonder ook maar één eDkel oogen
blik te verpoozen.
Nu weder klom hij naar het bakboord,
de lederen slang achter zich slepende. Daar
hoorde ik een loiden kreet van ontzetting
ik keerde mij haastig om en zag hoe de
moedige jongeman zijn houvast miste en
achterover m zee viel.
Ik zag naar de brug; de kapitein had
mij !4
De kapitein klemde zich een oogenblik
aan de ltuning der bnig vast en keerde
zijn gebat naar het land; hij zag niet meer
om.
Met groote snelheid vloog het branden-
dende schip vooiuit. De luchtstroom, daar
door veroorzaakt, wakkerde de vlammen
meer en meer aan, maar het was onze ee
nige kans op redding, het moestiedere
minuut bracht ons dichter bij de kust, de
vooruitstekende gedeelten waren reeds dui
delijk zichtbaarlangzaam trokken wij voor
de vlammen terng, iedere duimbreed van
het dek moedig verdedigend. Het perso
neel der machinekamer, dat trouw op haar
post was gebleven, kwam nu ook naar bo
ven. De mannen, kap. Cameron voor aan,
plaatsten zich voor de vrouwen eu kinde
ren, als om hen tot het laatste toe te be-
schremen, want de hitte werd onverdrage-
lijkwij zuuden spoedig moeten kiezen
tusschen vuur en bet water.
In dit oogenblik wierp ik een blik near
het land. „Goddank4 nit iedere baai, uit
ieder kreek kwamen booten opdagen, een
snelzeilende kotter was allen vooruitik
nitte een stil gebed dat de stoomketel
het nog een kwartier langer mocht uithou
den.
Eer er tien minuten verloopen waren,
hadden wij den kotter veilig op sleeptouw
en lieten wij de vrouwen en kinderen erin
afzakken. De andere booten naderden nu
ook en werden dadelijk aangeklampt. Maar
ofschoon alles vlug in het werk ging, toch
had het vunr SDelle vorderingen gemaakt;
de stoomketel kon ieder oogenblik springen
en op het dek was htt niet meer uit te
houden.
„De touwen los en Bpringt in zee 4 riep
de kapitein.
Wij gehoorzamen dadelijk en toen wij
weder boven kwamen waren wij omringd
door menschlievende redders, die ons allen
in de booten hielpener werd niemand
vermist.
Daar plotseling had de ontploffing plaats,
brandendende stukken hout vlogen in alle
ik eens rondzag, bemerkte ik, dat 't getij I
mij naar Fastner dreef; toen begon ik
eraan te denken nog eenr voor mijn leven
te strijden. Ik begon langzaam naar de
ro's te zwemmen, gelokkig had men mij
op den vuurtoren ontdekt en een boot op
mij afgezonden; zij vischten mij op, juist
toen ik uitgeput raakte. Ik werd dadelijk
bewusteloos en bleef dat bijna den ganschen
da?. Toen ik ontwaakte, wachte mij de
blijde boodschap van uwe redding.4
Ik aarzel niet te zeggen, dat weinigen
van ons, niettegenstaande onzen droevigen
toestand, ooitzulke oprec hte vreugde onder
vonden als toen wij dien braven mat) om
ringden, aan wiens heldhaftig g-drag wij
gedeeltelijk onze redding te danken nadden.
Vijfvreemde testamenten.
Een der merkwaardigste testamenten is
dat van overste Norton, die in 1732 in
Southwich bij Portsmouth stierf, en behal
ve een kapitaal van 60.000 pond sterling,
eeD vermogen van 6.000 pond sterling aan
jsarlijksche rente naliet. In zijn laatste
wilsbeschikking vermaakte hij dit geheele
vermogen aaD armen, hongerigen, lijden
den, zieken, verwonden, vreemden en ge.
vangenen tot aan het einde der wereld. Hij
benoemde het parlement van Groot-Brittan-
Dië als executeur van dit testament en als
dit weigeren mocht, de bisschoppen.
ZijDe schilderijen en andere rijke verza
melingen vermaakte hij aan den koning.
Natunrlijk kwamen de rechtmatige erfgena
men tegen dit testament op en gelukte het
hen, den overste na zijn dool, voor krank
zinnig te verklaren.
Een Engelschman, die zeker de Ieren
zeer gehaat moet hebben, zeide o. a. in
zijn testamentIk geef een jaarlijksch be
drag van 100 pond sterling voor het vol
gende doel
Voor genoemde som moet elk jaar op
mijn sterfdag een hoeveelheid echte Iersche
whisky gekocht en geschonken worden aan
dertig Ieren uit de volksklasse, dicht bij
mijn graf. Niemand mag meer dan een
glas op eenmaal ingeschonken worden,
maar, en dit stel ik tot voorwaarde, elk
van hen moet voorzien zijn van een mes
en een stok. Als het noodig is, moeten hun
deze voorwerpen van de rente van de som
gekocht worden. Zooals ik de Ieren ken,
zullen zij twist krijgen en elkaar met de
aa
te hebben;
soort van 1
en zagen
dan kale v
„Moeten
den verwo
of banken
woróen
,0, dat
leider,
lantaarn
„Maar
zullen
„O, d,
ben hie
zal me
deur s
geven
tje als
E Zii ?ehjk hii «en
la traden binnen en
mbaz>°!? niet anders
bier spelen vroegen bei-
"f' 't*fnJ8een 8t°elen
•aar ffi0et de verlichting
fcht?
nder,'
breng
nder,4 antwoordde hn
brengt ieder een
n ge-
af oei en
,t
Toei
was,
en
Yf(
ki 4
igen de broeders weer, „hoe
concert aankondigen ?4
■lieel eenvoudigWij heb-
geen drukkerij, nasar de bediende
met krijt in groote letters op de
rijven, dat hier een concert ge-
,1 worden en dan gaat dit nieuw-
een loopend vaartje door de stad.
de bediende bezig met schrijven
wam er een Russisch officier voorbp
ieg, wat er aan de hand was.
n concert van de gebroeders Wieniaws-
'as het antwoord,
oeveel broeders
r wee.
Di!
schou
verder|
De,
alles
de ci
zekerl
aar twee vroeg de Rus verbaasd.
- zeggende, haalde hij verachtelijk de
Iers op en stapte trotsch als een pauw
beide kunstenaars waren door dit
wel eenigszins
'm mandaat troostte hen
n, dat dit alles
ontstemd,
door
maar
UUUl te ver-
uitstekend zou
gaan
E
meni
een
in
gaal
cerf
bij]
ste
da'J
vai
inderdaad, toen de avond viel, kon
de inwoners van Krementsjoeg met
lantaarn in de eene hand en een stoel
e andere, in groepjes naar de tent zien
i, die weldra geheel vol was. Het con-
begint en oogst stormachtige bijval in
het talrijk publiek.
^lotseling ziet de moeder der beide kun-
aars, die zich ook in de tent bevindt,
er door de reten en scheuren
het dak sneenwvlokken naar beneden
en juist op haar zoon Henri.
arme zoon, als hij manr niet
wordtjammert de moeder
za<
ee
za
li:
u
messen en stokken te lijf gaan, en zoo
denk ik dan langzamerhand deze natie te
kunnen uitroeien.
Een zeer merkwaardig testament is dat
van een onlangs in Weenen overleden amb
tenaar. Deze heeft een deel van zijne ver
mogen aan vier kinderen van zijne bloed
verwanten vermaakt, onder voorwaarde, dat
de oudste zoon van den dag van de ope
ning van het testament af, zes volle maan
den in diepen rouw zou gaan voor de
reeds lang gestorven echtg noote van den
overledene, daar hij het met den rouw o-
vei zijne vrouw niet al te ernstig had ge
nomen. Als de jonge man het niet doen
wilde, zouden de Weener armen alles er
ven.
richtingen door de lucht en vielen sissend
in zee. Toen zonk de „Siberia" langzaam
weg. Na 6 minuten was er niets meer
van haar over dan eonig drijvend houtwerir.
Wij waten dicht bij den seinpost geland,
die op een soort pier geplaatst was. Zoo
vee] mogelijk werdeD wij in het
gebouw ondergebracht, de anderen moesten
een schuilplaats onder loodsen en af
daken zoeken.
De wachters deden al wat zij konden
om in onze behoeften te voorzier, zii zon
den boden naar de naast bijzijn de stad om
rijtuigen te halen.
Maar ondanks onze redding heerschte er
eene sombere stemming; er was niemand,
die niet overtuigd was, zijn behoud te dan
ken te hebben aan de edele zelfopoffering
van den kapitein.
Dien dag moesten wij daar blijven. Te
gen den avond ontdekte ik eenige opschud
ding onder de mannen, die dierst hadden
en ik ging naar hen toe om er de oorzaak1
van te vernemen.
„Er wordt uit Fastner iets geseind,4
antwoordde er een, maar het is zoo don
ker, dat wij het niet meer kunnen lezen.
„Ik maak toch op: „Wij hebben opge-
vischt" meer begrijp ik niet. Zij heb
ben juist eene boot van de rots afgezon
den."
De Fastnerrots steekt een mijl of zes
van de kust hoven het water uit, en toen
ik er mijn oog heen wendde, kon ik nog
juist den omtrek van den vuurtoren on
derscheiden, die er op gebouwd is. lk ging
weder naar binnen. Een uur !a"er werden
wij opgeschrikt door ten onverwacht ge
raas buiten. Het was geen bepaald hoera
geroep, het was meer een vreugdegehuil
van eene opgewonden menigte. Ik snelde
naar buiten en ontmoette vlak bij de deur
een troep volk. Was het mogelijk? Ja
waarlijk, in haar midden bevond zich Ro
nald Cameron!
De kapitein, die het gejuich gehoord
had, was mij naar buiten gevolgd. Voor
bet eerst gedurende dien moeilijken dag
ontzonk hem zijne kracht; hij viel zijn
zoon in de armen, terwijl vreugdetranen
langs zijn gebronsde wangen vielen.
„Nu,4 zei Ronald, toen wij ons allen
om hem heen drongen om hem de hand te
drukken. „Ik wed dat gij geen van allen
verwacht had mij levend terug te zien
matr gelukkig, ik ben gered. Toen ik
van morgen overboord tuimelde, begreep
ik dat het nutteloos kracht—verspillen zou
zijn, als ik trachtte te zwemmen. Ik liet
mij das maar als een blok drijven. Toen
In 1810 stierl te Rouam een rijk koop
man. Hij schonk een tamelijk groot legaat
aan eene dame, die hem eens had afgewe
zen, en
wel,
hem, uit dankbaar-I
heid, dat zij hem in staat had gesteld, vrijJ
van zorg en lijden, zijn jonggezellenlevei
voort te zetten.
Een millionair uit Boston, mr.
Gardner, stierf onlangs en schonk zij
vrouw eene rente, die alleen in goufjj,
munten mocht worden uitbetaald en
tot een gewicht van hare eigen lichaat
zwaarte. De echtgenoote van dezen zon<J>e
ling weegt 97 pond, krijgt dus dit j
een rente van ongeveer 81.000 gulden,
echtgenoote zal wel zorgen niet slank
maar dikker te worden. Op den sterfi
van den overledene moet elk jaar de vro'
gewogen worden. Vreemdsoorliger tes,
ment heelt zeker nooit bestaan. j(
o-
e.
'if
In het dorpje Durla
nabij Karlsruhe, is in den eersten Ke
nacht een ontzettende misdaad geplet
De 35-jarige mandenmaker Petei B:
heeft om elf uur zijn vier kinderen
7, 5, 3 en 1 jaar met een revolver
dood en daarna zich zelf van het
beroufd. De oudste drie kindeten ware|
onmiddellijk dood, het joDgste stierl in bi
hospitaal. De vrouw, die door den moo|
denaar in een andere kamer was o
ten, is door een venster ontvlucht.
levei
Och,
kouden
t.
Zoo, is dat uw zoon moedertje ?4 vraagt
goedhartige oude heer, die naast haar
en, opstaande, roept hij tot den vio-
midden onder 't spelen door: „Trek
Coels aan.4
kaarna richt hij zich tot het publiek en
bij wijze van verontschuldiging „Zijn
der, die naast mij zit, is bang, dat hij
:ouden zal worden.4
Jog tien stemmen schreeuwen
,Pels aantrekken,-pels aantrekken!4
eniewski betuigt zijn dank voor de
betoonde belangstelling, maar velklaari
ns, dat hij. met een pels aan, geen vi-
kan spelen.
D»t is niemendal", roept nu hetgehee-
ubliek." Pels aantrekken, pels aantrek-
ir_
En zoo zat er voor den armen Henri
leniawski niets anders op dan zijn pels
n te trekken en warmpjes ingepakt, ver-
r te spelen.
Zijn spel was uitstekend en op hun ge-
eele reis hadden de twee broeders nergens
ooveel verdiend als in Krementsjoeg.
D e N e w-Y ork Herald maakt
melding van eenige ernstige ongelukken.
Te Silverlake in Oregon viel een lamp
om tijdens eene d-i spartij in een herberg.
Er ontstond eene paniek. De bezoekers
sprongen uit de vensters. Zestien werden
ernstig gewond en vijf stierven terstond.
Toen de brand gebluscht was, vond men
nog 40 lijken onder het puin.
Te Louisville verbrandden eenige pak
huizen; te Kentucky (Oregon) werd een
elevator met 625.000 bushels graan door
brand vernield. De schade, door deze beide
branden veroorzaakt, wordt geschat op
1000000 dullars. Ook te New-York ver
brandde in de 24ste straat een fabriek.
Bij dit ongeluk verloren twee brandweer
mannen het leven.
Onderofficier
cruut, die erg langzaam
(tot eenre-
in zijne bewe-
ij uio cr^
ging is.) „Smijt je beenen uit, kerel, dat
je hakken in de lucht vliegenal gooi
je er de bewoners van den maan een gat
mee in d'r kop, dat doet er niemendal toe,
ik zal de kosten van verpleging wel be
talen."
Twijfelzucht.
Eenige dagen geleden wtrd in een Ber-
lijnsch ziekenhuis een joDge man binnen
geleid, die aan em ziekte leed, die men
„twijfelzucht" noemt.
Dit is eene geheel op zich zelf staan
de ziekte. De patiënt vertelde, dat hij,
als hij de lamp bij het nitgaan uitgedaan
,1 1 V
Brck, die met zijn vrouw voortdnreij aad en hij op de straat was, eiken keer
in ouunn leefde, was een driftig man.
had op den eersten Kerstnacht zijn vrv j
naar haar moeder in Karlsruhe gezoni t
om geld te haleD, met de
hij de heele familie doodmaakte, ware.
zij zonder geld terngkwam. t
De vrouw keerde onverrichterzaken
Karlsruhe terugde man volvoerde ar
na zijn plan.
Een concert in Rnslai.
Op een kunstreis door Rusland gi.fXi,
beroemde vioolspeler Henri Wienii een
met zijn broeder Louis, den pianisin 't
concert in Krementsjoeg, een stadje!,
gouvernement Pultawa. Geien
De commandant dier plaats haau;ns
dringend uitgenoodigd, zich ook hiefAl
te willen laten hooren.
Toen de twee broeders daar aangfj' ,IL
waren, wilden zij eerst de concertzanfor-
oogenscbouw nemen en begaven zich iya
heen, vergezeld van den commandant^
een tijdlang door sneeuw en slijk
r
o ren
m
Iant4ad
begon te twijfelen, of hij de lamp wer
kelijk uitgedaan had of niet. Hij moest
dan ieder maal teruggaan, om er zich
steeds opnieuw van te overtuigen.
Dat gebeurdde hem nu ork bij zijne
dagelijks wederkeerende bezigheden, o. a.
bij het brievenschrijven. Een brief, dien
hij reeds gesloten had, moest hij steed»
weer open maken, daar hij altijd bang
was, nonsens geschreven te hebben. Dag
en nacht gepeinigd door twijfelzucht is
hij als een opgejaagd wild, dat nergens
rust kan vinden.
Deze ziekte is moeielijk te genezen,
maar toch gelukt dit wel.
Na eenigen tijd gaat zij dikwijls ineen
ander stadium over. De zieken durven
dan niets aan te raken, daar zij bang
zijn, dat zij zich bezeeien zullen. Dit lij
den duurt met de „twijfelzucht" vele
jaren, wijkt voor korten tijd somtijds en
neemt dan weder toe. Volkomen genezing
komt zelden voor.
