SCMAGER
COURANT
Donderdag 17 September 139S.
u
40ste Jaargang No. 3133.
YallendB Sierren.
Nationale Militie.
Dit blad verschijnt tweemaal per weekWoensdag- en
Z a t e r d a g a v o n d. Bij inzending tot 's morgens 9 ure, worden
ADVERTENTIEN in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
INGEZONDEN STUKKEN één dag vroeger.
UitgeverJ. WINKEL.
Bureau: SCMASEN» Laan, I) 4.
Prijs per jaar f 3.—. Franco per post f 3.60*
Afzonderlijke nummers 5 Cents.
ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels f 0.25;iedere regel meer 5 ct.
Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Bij dit Nummer behoort
een Bijvoegsel.
Zij, die zich met 1 OC-
TOBEB op de
abonneeren, ontvangen de
vanaf heden verschijnende
nummers GRATIS.
Gemeen teSchagen.
Bekendmakingen.
Binnenlandse!! Nieuws,
FEUILLETON.
Anna Paulowna, 14 Septemb. '96.
Een droeve mare bereikte hedenmor
gen onze gemeente. Onze hooggeachte
predikant, die sinds 3 weken te B a a r n
vertoefde, om zoo mogelijk na eene
langdurige ziekte te herstellen, overleed
aldaar in den avond van gisteren.
Anna Paulowna, 13 Sept. '96.
Drijfwier.
f'
Ni tin-,
COURANT.
Mralsilit- k Lniliiwllil
Het Hoofd van het Plaatselijk Bestuur
der GemeeDte SCHAGEN, brengt bij deze
ter kennis van de ingezetenen dier ge
meente, dat het kohier No. 2 voor de
belasting op het Personeel over
het dienstjaar 1896|97, op den lOden
dezer door den heer Directeur det Directe
Belastingen te Amsterdam, is executoir ver
klaard en op heden aan den heer Ont
vanger der directe belastingen binnen de
ze gemeente ter invordering is overgege
ven.
Ieder ingozeten, welke daarbij belang
beeft, wordt alzoo vermaand, op de voldoe
ning van zijnen aanslag behoorlijk acht te
geven, teneinde alle gerechtelijke vervol
gingen, welke nit nalatigheid zouden voort
vloeien, te ontgaan.
Schagen, den 14 September 1896.
Het Hoofd van het Plaatselijk Bestuur
voornoemd,
S. BEKMAN.
Burgemeester en Wethouders der Ge
meente SCHAGEN
Breugen, ter voldoening aan de derde
alinea van Art. 26 der Wet op de Natio
nale Militie, van 19den Augustus 1861,
(Staatsblad No. 72), ter kennisse van de
belanghebbenden, dat het overeenkomstig
Art. 25 dier Wet afgesloten Inscbrij vings-
Register van 1896, voor de lichting 1897,
met de daaruit opgemaakte alphabetische
naamlijst, op heden ter Secretarie der Ge
meente voor eon ieder ter lezing is neder-
gelegd, tot en met den 18den September
a.s., van des morgens 9 tot des Damiddage
4 ure.
Schagen, den 1P September 1896.
Burgemeester en Wethouders voornoemd
S. BERMAN.
De Secretaris,
DENIJS.
Roman van Rdbert Byr.
VIERDE BOEK.
28.
,,Ik begrijp overigens niet, wat gij wilt.
Ben ik er de sebuld van dat gij een zwak
keling zjt, die niet vasthouden kan wat hij
heeft en niet grijpen kan wat hjj wil Al
les zjt ge sleehls half; ge zjt socialist en
gij wendt u van ons, gij zjt ingenieur en
wordt bouwmeester, gij wilt een vrouw en
verovert haar niet; gij wilt een positie
en wijst elke besliste stap terug, gij aijt 'n
dén woord, wat men een fijne aristocratische
natuur noemt, een mensch, die geen plaats
meer in de wereld heeft, niet in deze oude
en niet in de nieuwe die komen zal. Ga
naar de maan en tracht u daar te ver
zorgen."
Deze spottende reden van dr. Schmits trof
een gevoelige plek; niets windt de toorn meer
op, dan zulkeen smart.
„Zwijg, ellendeling; wanneer gjj niet
wilt l* vloog Reimar op.
Hij hief het pjjpenroer op, doch zonder
een schrede voorwaarts te doen; zijn doel
was meer deD ander schrik aan te jagen.
Schmitz deed evenwel haastig een greep
in de kast. Toen hij zijn hand terug
haalde, had bij eeu revolver daarin.
Vol verachting en spot luchtte Reiraar.
„Gjj zijt wel voorbereid, zooals ik zie.
Schiet nn ook nog, hondsvot."
„O, neen, dank. je, zoolang ik geeD bloedige
schram kan aanwijzen, heb ik geen beroep
op noodweer."
„Druk af 1 Maar legen je zelf, dan heb
je tenminste nog één goede bundeling in je
leven gedaan."
„Je schertst. Daartoe heb ik mijzelf veel te
lief. En goede daden, daar heb ik weinig res
pect voor; 't zijn in den regel slechts dwaas
heden."
Er was koelbloedigheid in zijn houding,
dooh niet de koelbloedigheid die bewondering
afdwingt; maar het was de uiting van een
kruipend ongedierte, dat devoorbijgangers met
walging vervult, en zich zoodoende onkwets
baar maakt, daar niemand zich de voetzool
aan ben wil bevuilen.
Reimar wierp het pijpenroer op tafel ne
der.
„En zulke creaturen moeten de wereld
Den 26sten Maart 1831 werd An-
toine Guillaume Pareau te Am
sterdam geboren. Voor het predikambt
bestemd, voltooide hij zijne studiën te
Leiden, en den 28 Juni 1857 deed hij
alhier zijn intrede als predikant bij de
Hervormde gemeente. Daar in genoemd
jaar ook de kerk gesticht was, was hij
de eerste en tot heden de eenige pre
dikant, die hier zijn dienstwerk ver
richtte. Weldra zou het dus 40 jaren
geweest zijn, dat hij werkzaam was, en
algemeen bestond het voornemen om den
waardigen man op dien blijden stond
de ondubbelzinnigste blijken van hoog
achting en genegenheid te geven.
't Heeft zoo niet mogen zijn
Wat onze gemeente in Ds. Pareau
verliest is hier en in den omtrek alge-
verbeteren i" zeide bij vol bitteren afschuw
en giDg heen. Geen enkelen blik wierp hij
meer op de jammerlijke en bespottelijke ge
stalte van den advokaat Schmifz.
Krakend vloog nu de deur in het slot.
TWEEDE HOOFDSTUK.
De sonate was ten einde. Met had met
ongewonen bijval geklapt zooals van zelt
sprak, als de verloofde vau den bnisheer
speelde en deze zelf het voorbeeld aan de
andoren gaf; maar het streelde de speelster
weinig, zjj bad geen dank meer noodig, het
maakte op haar niet den minsten indruk
bijna onbewegelijk zat zij nog altijd voor
de geopende vleugel, alsof zij een paar mi
nuten noodig bad, om zichzelve meesier fe
worden en zich van uit het rijk der ionen
weer in de gewone wereld terug te plaat
sen. Nog hoorde zij het gebroken slotac
coord met de slolcadens der stormachtige
finale, die door het geheele vertrek weer
klonk, zoodat het al te verlokkend was
er nog een oogwenk naar te luisteren en
eer dat zij verdwenen, de beelden en vor
men vast te hoaden, die de muziek baar
voor oogen bad getooverd. Dit ruwe hand
geklap kan immer geenszins opwegen voor
hetgeen zij in haar geest aanschouwde
En toch ton minste het handgeklap
van ééa enkele bad waarde voor haar. Het
had zich dapper geweerd dat handenpaar,
meer nog door zijne liefde, dan door
bewondering gedreven. Zij zat nog voor
de piano, toen de prins reeds op haar toe
snelde. Wellicht had Hilde alleen daarop
gewacht, want haar gelaat zag hem vrien
delijk lachend aan.
Niet met overdreven bewoordingen, niet
met vleiende gezegden, neen, eerder op een
afgemeten toon betuigde hij haar zijn lof.
Maar de verheerlijking, die zij daarbij in zijne
oogen las was eebt.
„Het is verwonderljjk, met welk een
schoonheid en bevalligheid, deze kleine vin
gers bet scherzo en finale kunnen spelen,"
zeide bij daarna „Ik heb zelden een vlugger
tempo gehoord. Het is lang niet gemakke-
lijk; Schumann laat zich daar te veel met
mocielijkheden in, maar hij heeft in u een
»oede vertolkster gevonden."
„De haast heelt u wellicht de over den
grond gerolde noten niet doen opmerken,"
schertste zij.
#Ik heb er geen enkele gemist."
„Weikelpk niet? Uit grootmoedigheid of
uit galanterie
Hij schudde lachend het hoofd.
„Ik zou het u zeggen. Evenals ik uw
voetje de vermaning niet kan onthouden,
meen bekend. Bemind toch was hij om
zijne verdraagzaamheid, behulpzaamheid
en liefdadigheidszinniet alleen geloofs-
genooten ondersteunde hij, maar hij gaf
waar het zijn haud vond, om te doen,
en hij deed zulks liefst in stilte.
Zijn dienstijver was inderdaad zeld
zaam groot. In den winter catechiseerde
hij op 5 verschillende plaatsten in de
gemeente, en bepaalde daarvoor steeds
de uren, waarop 't zijn leerlingen 't best
schikte. Op geregelde tijden hezochi
hij arme weduwen en andere behoeftigen,
en dat het dan niet alleen bij een op
beurend woord bleef, weten zij het best.
Maar niet alleen onderscheidde
hij zich in zijn betrekking als herder en
leeraarook verschillende andere func-
tiën nam hij bereidwillig en met de
meeste nauwgezetheid op zich. Zoo was
hÜ vanaf de oprichting tot aan zijn dood
Commissaris van de Nutsspaarbank. In
de laatste jaren had hij de belangrijke
administratie van het ziekenfonds, insge
lijks een nutsintstelling. Hij was be
stuurslid van de vereeniging tot bevor
dering van schoolbezoek en steunde de
ze met milde giften. Een uitgebreide
bibliotheek stelde hij des winters naast
de bestaande bibliotheken voor zijn leer
lingen open, ter vermeerdering van ont
wikkeling en beschaving. Dit zijn en
kele trekken uit het leven van den man,
wiens gemis wij lang en diep zullen ge
voelen.
Met Dominé Pareau is een stuk ge*
schiedenis vau den polder afgesloten,
want hij was met de gemeente één ge
worden. 't Was, zooals de heer Wallet
een jaar geleden in zijn feestrede, bij ge
legenheid van het halve eeuwfeest zeide
„Zonder dominé Pareau kunnen we ons
den polder niet denken!" Toen was
hij nog in volle levenskracht, nu is hij
niet meer. Alleen de herinnering aan
zijn verdienstelijk en werkzaam leven
blijft bestaan
Het zal velen genoegen doen te ver
nemen, dat de begrafenis alhier zal plaats
hebben, en wel a. s. Donderdag ten
123/4 uur, van uit de pastorie.
Gisterenavond had in Veerburg
de in het vorige nommer genoemde bij
eenkomst plaats ter oprichting eeuer so
ciëteit.
In deze vergadering, door 12 personen
bijgewoond, heeft de zaak haar beslag
gekregen. De heer Oostra sprak een in
leidend woord, en verder volgden in 't
algemeen eenige besprekingen over den
aard en de inrichting. Alle aanwezigen
verlangden toe le treden; ook werd dat ver
langen geuit namens eenige afwezigen, zoo
dat de sociëteit met een 20-tal leden
begint.
De bijeenkomsten zullen alleen plaats
hebben 's Zaterdagsavond op de bovenzaal
en wel iu den winter. Nieuwe leden moe
ten zich aan ballotage onderwerpen-
Een bestuur van 3 leden is gekozen,
wiens eerste werk zal zijn, het ontwer
pen van een reglement, dat in eene ver
gadering van den 23sten dezer aan de orde
zal komen.
De postschipper te
Wieringen, die dienst doet met een
zeilschip, van de Van Ewijksluis
tot de II a u k e s, heelt zich een stoom
bootje, dat door petroleum wordt bewogen,
aangeschaft. De overtocht zal nu vrij
wat spoediger kunnen plaats hebben, om
reden men minder van stroom en wind
afhankelijk is. Door aanschaffing van stoom
zoude het nu wel eens kannen zijn, dat
de reis naar W. over den Helder plaats
had; zulks zoude voor het reizend publiek
een niet te noemen voordeel en gemak
zijn.
Wij hopen dan ook, dat de noodige
stappen daarvoor bij de posterijen zal wor
den gedaan.
Langs de WIERINGER kust is in vele
jaren niet zooveel drijfwier geweest als
thans. De pakhuizen zitten overvol, en op
de landerijen, staan de kapbergen bijna
tegen eikanker aan, hetwelk voor den
handel zeer nadeelig is. Het gemaaide zee
gras is thans zoo goed als weg, voor welken
arbeid de maaiers goed beloond ziju.
het pedaal minder te gebruiken bij sommi
ge passages. Ja, ik weet wel, dat het_voor
geschreven staat maar tochAnders
was het onberispelijk.
Hilde bad een paar bladzijden omgeslagen
en wees met en zekere genoegdoening naar
do vette pedaalteekens; daarna boog z|j
evenwel in vrouwoljjke onderdanigheid het
hoofd.
„Ik ben gelukkig," zeide z|j, „wanneer ik
voor zulk een meester als gij zijl, eenige
oogenblikken met succes heb mogen spelen."
De prins wilde antwoorden, maar het na-
derbjtreden zijner dochter verhinderde hem
daarin; z j was zelve zichtbaar ontdaan, over
haar eigen waagstuk, om eens een schrede te
doen zonder leidiDg, maar of zjj, om hetgeen
zij deed een berisping krjgen zou of niet,
het scheen nu geen gewicht in de schaal te
leggen, zj volgde een inweudigen aandrang,
die haar bleek gezichtje rood had doen kleu
ren en hare oogen vochtig deed glinsteren.
„Ach, niet waar, dat is toch immers de &}-
mol-soua'e vroeg zj schuchter.
„Zeker, hoogheid," zeide Hilde, terwjl zj
opstoud.
De prinses legde haar wang tegen den
arm van Hilde, en vleide met half onder
drukte stem, waarin een toon van verwjt
gehoord werd l
„Zeg Helene, mjn sehoone, kleine mama!"
Hoeveel ernst het haar daarmede was, ge
tuigde haar vurig bewonderende blik. Een
dankbaar trouw hart sprak daaruit; de op
den grond gevallen rozen in de wachtkamer
van het slation waren evenmin vergeten als
de water8cène met Reimar-
„Lieve, lieve Heleuel" verbeterde Hilde
nu op den vriendeljksten toon; maar het
fijngevoelende, altijd aan zichzelve overgelaten
kind, moest ontdekken, dat bier niet de rechte
hartel jkheid mede sprak en trok zich daarom
terug. Het was hier ook niet het passende
oogenblik voor gevoelsuitingen- „Dat be
wijst uwe uitstekende muziekkennis," voegde
Hilde er aan toe, om de kleine iets vleiends
te zeggen.
„O, ik heb het stuk dadeljk aan die-
wonderlieve andante herkend. Papa speelt
de aria ook en op de violoncel klinkt
ze nog veel warmer en inniger. Maar van
daag klonk het als zuchten, dat plotseling
iu een dolle werveldaus overging."
Hilde gevoelde zich door deze woordon
geroerd. Wat leefde er in dit zoo onont
wikkeld en bekrompen eobjnend kind, dat
zj zich een waar oordeel over haar mot d«rs
stemming vormen kon Had het zulk een
fijn gehoor voor de spraak dor tonen en kon
zj daaruit raden, wat er in anderen omging
zonder dat er aan die gevoelens een dnide-
ljker uitdrukking gegeven was, dan Hilde
zooeven gedaan had en waaruit geen enke
le andere van het gezelschap zooiets derge-
ljks had gevoeld
De prins zelf stond eveneens verstomd.
Dat gaf bljk van meer dan een weinig
muziekkennis de eenige kunde die hei
door de natuur zoo stiefmoederljk bedeelde
kind ooit ten toon gespreid bad.
„Ja, Leeutje 1" riep hj, „Waar hebt ge
dat vandaan Ge denkt waaraehtig, kind 1"
Vol bewondering en mot een vurigen blik,
zag bj zjjn kind aas, dat in zjn oog her
boren scheen.
Door zulk een ongewone lof verlegen ge
worden, stotterde de prinses: „O papa, ver
geef het mj maar, heb ik weer iets zots
Juist het tegendeel. Ik heb het in ernst
gemeend, mjn lief kind."
„Is het waar papa Zj zocht de ver
zekering ook in zjne oogen to lezen, „die,
die", zij stokte en een beweging met haar
waaier, moest zooveel zeggen, als „die heen
gegane", om baar zelve den naam van de
gevreesde te sparen. „Die zeide altijd, dat
ik wist nooit iets anders, dan iets zots te
zeggen. G j zjt dus niet boos P*
„Neen Leentje, ik bon bij om u. Zoo
en ga nu weder naar mevrouw von Hellin
gen en zeg onzen Ringseis, die baar zooals
ik zie, in optima forma het hof maakt, dat
de kapel een paar lieve nummers ten ge-
hoore brengen moet. Zult gj dat kunnen
doen
„O, papa I" Het liet zich merken, als
een smarteljke beschaming, dat er nu we
der aan hare kundigheid getwjfeld werd en
toch blonk er in hare oogen een schalksche
gedachte tevens.
„Je hebt geljk. Dat wilde zooeven we
der zooveel zeggen, dat ik je kundigheden
niet op prjs stelde. Neem dat niet als een
krenking in je persoon op. Ik moet mj
eerst nog aan het nieuw ontdekte gewen
nen."
In warme aanhankeljkheid, zag hj haar na.
Inderdaad scheen zj hem toe to zjnde uit
den droom in het tooverslot ontwaakte prin
ses. Slechts langzaam verdween de ban,
maar zj wes gebrokeD, de booze heks die
haar onder heur hoede had gehad, had nu
geen macht meer over haar,
„De arme kleine herleeft," merkt Hilde
op, „zj is wel recht demonisch ondergehou
den. Die streffe predikatiën, die dit sima
kind moesten opvoeden, hebben haar meer
doen wegkrimpen."
„Dat vtrv jt treft in den grond mj
A. s. Zondag zal te Wie-
rii] ger waard een harddraverij worden
gehouden door paarden uit Wieringer-
waard om prijs eu premiëu, bestaande in
Contanten.
D e t e Schagerbrug Maan
dag 14 September gehouden Paarden
markt, werd door een 90-tal paarden
bezocht; dit is in vergelijking met andere
jaren een zeer groote aanvoer, daar het
aantal toen niet meer dan een 40-tal be
droeg.
De afdeeliug Zijpe van de Hollandscbe
Maatschappij van Landbouw, had voor den
grootsten aanvoer van paarden een premie
van 110.gesteld, welke behaald werd door
den heer 8. Blankevan Heer Hagowaard,
met een aanvoer van 9 paarden daarop volg
de de heer Biersteker v. Zijpe, met een aan
voer van 7 en de heer J, de Veer van Scha
gen met een aanvoer van 5 paardeD.
Da premie van f 7.50 voor het beste aange
voerde paard, werd gewonnen met den don-
ker-bruinen witvoet van den heer J. deVeer,
terwijl de tweede premie f 5.werd toege
kend aan de rood-stekelharige-bles-witvoet
eveneens van den heer J.deVeer van Sebagen.
Er waren onder het aangevoerde aautal
eenige zeer goede exemplaren. Alhoewel
er eenige binnenlandsche handelaren aan
wezig waren, was de handel vrij stug
eenige 3-jarige exemplaren werden er
aar gekocht.
Een zeer groot aantal voorwerpen wa
ren ter opluistering ingezonden en de
commissie, belast met aankoop der voor
werpen voor de verloting, had een zeer
ruime keus. Zadelmakers: zooals de hee-
ren L. RoggeveenC. RoggeveenF. Keet
van Schagen en Peereboom van Nieuwe
Niedorp; rijtuigmakers: de hoeren: Masclé}
Jac Met van Heer Hugowaard, J. lates
van Schagen, Poorthuizen van St. Maar
tensbrug en Poorthuizen van Oudesluis,
smeden en handelaren in landbouwartike-
len als de hecren: D. Roggeveen van Schagen
en de Leeuw en Ligthart van Schageibrug
eu anderen, hadden, een elk op ziju ge
bied, een grooten voorraad goederen in
gezonden.
Eenige tilbury's, een boerenwagen, eggen,
zaaimachine, hondekar, verschillende tui-
ofschooa ik het toch goed met haar ge
meend heb,® zeide hj levendig, „Maar dat
zal nu wel anders worden. Waarachtig, zj
heeft mj in verwondering gebracht. Zou
zooveel geluk op eenmaal 1" Zjn
blik beduidde voldoende, wie h j mede onder
dit geluk bedoelde en werd door haar even
eens beantwoord.
Niet op de manier van een gelukkige
verwende bruid, ook niet op de wjze van
eene vau bare overwinning zoker zijnde
heerscheres, maar op die eigenaardige, won-
derljke manier, die hem in een droomende,
raadselachtige stemming bracht. „Ik ben
zelfzuchtig en gj zjt moede," klaagde hj
zichzelf na eeDÏge oogenblikken aan.
„Moede?" herhaalde zj met een onver
klaarbaar zoet laebje en om te bewjzen,
dat zj nog lang niet moede was, zette zj
zich nogmaals voor de piano, sloeg de toet
sen aan en begon, tot niet geringe verba
zing van de toeschouwers, dio deze toegift
aan dan prins meende te danken te hebben,
eeu nieuw stuk.
Als hadde de zooeven gespeelde sonate
nog haar macht niet over Hilde verloren,
zoo bleef zj ook nu diezelve getrouw; ook
wat zij nu ten gehoore bracht, was een mu
ziekstuk van denzelfden eigeuaardigen mees
ter. Ditmaal was het een triomfzang van
de eene of andere legerschaar, ouder hare
baudon werd het een gloeiende jubelzang,
al het geluk der overwinning die z j in haar
harte gevoelde, uitie zich in dit muziek
stuk.
In dezon manneljjk-krachtigen aanslag was
geen spoor van vermoeienis waar te nemen.
Vermoeienis is zwakte en dio zwakte
was gekomen door eeue herinnering. Wat
nutte haar deze nog Was het tegenwoor
dige niet grootsch, glanzend en overweldi
gend In haar voelde zj zich sterk en
wolin haar lag het burgerschap vau het
eenige ware aardsche geluk; in haar wilde
zj ademen, leven, opgaan!
Nog eenmaal herhaaldo zj met machtige
uitdrukking het juichende marschtempo en
toen zj nu eindigde en, terwjl zj hare
lange handschoenen vsn de piano afnam,
opstond, brak een algemeen applaus los,
oomiddolljk en luider dan zooevendeze
hartstoobteljke manier van spelen, had zelfs
het minst ontvankeljke gemoed medege-
sleept.
Een werkelijke triomftocht was het, zocals
Hilde aan dm a;m van den prins voort
schreed, lueschen de r jen der gasten door, ir.et
die vurige in zeil bewustzjiiide oogen om
zich beenzierde, met de trotscbe houding
ceuor onder purper geborene, eene gelukkige
