Het beklimmen Tan eene
trap.
Er bestaat geen zwaarder werk dan
^trappenklimmen en het bewijs hiervoor is,
_^dat er geen arbeid is, die zoo vermoeit.
Gesteld, dat men met eene gematigde
snelheid twee verdiepingen per minnat
beklimt, zcodat men in twee minnten eene
hoogte van ongeveer 20 meter bestegen
heeft. 6
Den persoon, die 75 kilo weegt, zon dan
in 120 seconden zijn lichaam 20 meter
omhoog gewerkt hebben, hetgeen een ar-
beidsverbruik van 75 X 20 of 1500 ki
logrammees nitmaakt. Een kilogramme
ter is de kracht, die vereischt wordt, om
auogram 1 meter omhoog te heffeD,
zoor at men bij het beklimmen der trap
/2 kuogrammeter per seconde of V.
paardenkracht aangewend heeft. Indien
men neze kracht wilde toepassen bij het
op effen van lasten, zou men, om een
gelijk arbeidsvermogen te prodnceeren,
achtereenvolgens 80 gewichten van 50 ki
lo elk, van den grond moeten Demen en
re op eene tafel van 1 meter hoogte
plaatsenen dat in den tijd van
twee minnten 1
-—Pisani en Yictor Emma-
Duel. De bekende Italiaansche schrijver
Carlo Pisani, de latere redacteur der Ve-
nezia, was in zijne jeugd, hoewel vurig re-
publikeio, surnumerair bij het ministerie
van openbare gebouwen. Toen hij voor
vast zou worden benoemd, legde de mi
nister Viclor Emmanuel zijne aanstelling
ter onderteekening voor.
De koning las en vroeg den minister
„Kent n dezen Pisani
«Ja, sire."
«Kent u ook z'n handschrift?"
„Zeker.
«Nu, lees dit dan eens!" vervolgde de
koning en gaf den minister een blad,
waarin deze tot zijne verbazing een pam
flet tegen den koning aantrof, geschreven
door Pisani.
«Dus zal is het benoemings-decreet
Tir»iir verscheuren vroeg de minister na
de lezing.
„Och neen, verscheur liever het pam
flet, anders mocht hij eens iu onaange
naamheden komeD," antwoorde Yictor Em
manuel en onderteekende de benoeming.
Een jeugdige moordenaar.
Een jong echtpaar, Rylands, te Londen,
verhuurt kamers aan heeren, die in de
City op kantoor gaan. Sedert Augustus
woonde hen een Duitscher in, een
ngmensch Yan 18 jaar, zoon van wel
gestelde ouders te Müuchen, met name
Oppenheimer. Rylands meende zich over
het gedrag van Oppenheimer te beklagen
te hebben en zondag zegde hij hem de
huur op. Maandagochtend trad Oppen
heimer de kamer der Rylands binnen en
vroeg om uitleg. Rylands weigerde dien
en bleet zitten schrijven. Mevrouw Ry
lands zag Oppenheimer toen eene revol
ver uit den zak nemen en op haar man
driemaal schieten.
Ofschoon Rylands in het achterhoofd en
den nek getroffen werd, koe hij nog met
zijne vrouw het huis ontvlochten en
bij een dokter komen. Hier zakte hij,
door bloedverlies uitgeput, ineen, en de
dokter zond hem naar een gasthuis. Zijn toe
stand was zeer ernstig. Bij het uitgaan
van het huis had mevrouw Rylands Op
penheimer nog naar zijne kamer hooren
gaan, de deur op slot doen en twee scho
ten lossen. Men vond hem met een gat
in den rechter slaap en 's avonds stierf
hij.
Uit ecneParijsche aankon-
diging
«Dr. Laumonier zal dinsdag 28 Fe
bruari, des avonds om half negen, in het
hotel des Sociétés Savantes, rue Serpente,
eene conferentie houden over de pest.
De avond zal eindigen met muzikale en
litteraire voordrachten.'
A la bonne heurevoegt de Gaulois
aan deze madedeeling toe. Eind goed, al
goedde vroolijkheid is immers ook be
smettelijk.
Zakkendragers. De wed-
si«j<f tnsschen zakkendragers te Parijs
is Vrijdag afgeloopen. Hij had nu
reeds het merkwaardige resultaat,
dat men weet, dat een sjouwer, met 100
kilo bevracht, ongeveer 5 k.m. per nur
loopt. Interessant
De schold van het v e r-
gaan der Elbe. Het schijnt nu opgehel
derd, hoe de Elbe en de Crathie in botsing
hebben kunnen komen. Zooals men zich
berinneren zal, beweerde indertijd de
steward der Crathie, dat de stuurman,
zonder te zorgeD, dat zijne plaats was in
genomen, iu de kombuis was gaan
koffiedrinken en dat hij daarheen ook
den »m9n op den uitkijk* bad meege
nomen.
Deze aanklacht, schoon velen er aan
geloof sloegen, kon echter niet tot eene
veroordeeling leiden, want de stnnrman
en de ander beweerden even vast, dat
er niets van aan was, en men kon dus
aan den stnnrman alleen zijn diploma
onttrekken. Maar er was op de Crathie
nog een man aan het roer, die had
kannen weten, hoe de zaak eigenlijk was
deze echter beweerde, dat hij van zij De
plaats het geheele dek niet kon overzien
en dns niet kon weten, uf de stanrman
en de man op uitkijk op hunne plaats wa
ren.
Nu heeft echter deze matroos, die thans
in Amerika vertoeft, aan het Londen-
sche gerechtshof voor zeezaken geschreven,
dat bij met de waarheid niet langer wil
de achterblijven. Hij had heel goed ge
weten, dat de woorden van den steward
waarheid bevatten, maar hij had gezwe
gen, omdat hij zijne makkers niet in 't
ongeluk wilde brengen. Het zon dns
nu zeker zijn, dat het vreeselijke onge
luk eenig en alleen te wijten is aan de
zorgeloosheid van den stuurman der
Crathie, waardoor het schip langen tijd
zonder leiding onder vollen stoom door
liep.
De moord in den trein.
De geheimzinnige moord der vorige
week op den spoorweg tusscben Londen
en zijne voorsteden gepleegd in een coupé
tweede klasse, blijft nog altijd onopgelost.
Dat schijnt in onzen tijd trouwens het
voorrecht van moorden te zijn. De Lon-
densche politie heeft nog geen spoor kun
nen ontdekken van den misdadiger.
Het publiek intusschen neemt er nog
steeds deel aan. Bij de begrafenis van
het slachtoffer miss Camp, was eene ont
zaglijke menigte tegenwoordig om den
stoet te volgen. Bijua allen droegen een
bouquet viooltjes ten teeken van rouw en
in de kerk was de ontroering gedurende
de lijkrede buitengewoon groot.
Maar ook de ernstigste dingen hebben
hun komischen kant. Sinds den dag der
misdaad heerscht er onder de Londensche
dames, die per spoor reizeD, eene ware pa
niek, vooral op de lijn, waar de moord
plaats had. Men ziet de datres uit een
conpé storten, zoodra een man aanstalten
maakt, om binnen te treden. Eens, bij
aankomst te Chapbam Junctioa, zag men
bij aankomst van een' trein twaalf dames
als haringen opeengepakt in één compar
timent zitten, terwijl in een daarnaast heel
kalm één enkele roiziger zat, die nauwe
lijks zestien jaar kon tellen en er heel on
schuldig uitzag.
Een doove.
Te Berlijn heeft de vorige week de be
handeling eener strafzaak schriftelijk plaats
gehad, omdat de beklaagde stokdoof ia.
Alle vragen moesten worden opgeschreven
en evenzoo de verklaringen der getuigen
op schrift hem worden voorgelegd. Daar
hij zijn misdrijf bekende, duurde het niet
al te lang.
In de dyna m i etfab r i ek
van Nobel te Stevenson in Schotland
heett eene ernstige ontploffing plaats gehad.
De slag werd zeven Engelsche mijlen vei
gehoord, te Irvine, op meer dan II kilo
meter afstand, dreunden de hnizen op de
fundeeringen. Zes werklieden zijn gedood.
De oorzaak van de ramp is nog onbekend
het ongeluk had plaats in een der wasch-
kamers.
geweest. Ilse was er wel eenigszins door ver
rast, dat zij in dit fijnbesneden gelaat en
hooge voorhoofd geen enkelen gelijkenden trek
met haren verloofde vond en eerst later, toen
zij het levensgroot portret van dien»
vader had gezien, verwonderde zij zich daar
niet meer over. Want het portret van dien
mageren, kouden man had, wanneer niet
het grijze haar bet tegendeel had getuigd,
wel kunnen doorgaan voor het afbeeldsel
van den architect. Zijne woordkarigheid en
zijn besliste ernst moesten eveneens karak
tertrekken zijn, die bij met zijn' vader ge
meen had, want zijne moeder was van eene
mededeelzame, prettige natonr.
Wanneer deze vrouw Ilse onder andere
omstandigheden tegengetreden was, zoo zon
zij zeer spoedig haar gansche hart voor de
goede dame hebben uitgestort. Nu stond
vechter dat, betgeen haar dichter tot elkander
nad moeten brengen, scheidend tusschen haar
beiden. Het denkbeeld.dat dit zijne moeder
Was, werkte verkoelend op Ilse.
Reeds in het eerste nur van haar samen-
«0n, had Ilse ontdekt, dat de liefde
tot haar' zoon de spil was, waarom het le
ven van mewouw SieiDacker draaide. Zij
„hing haar zoon aan met meer dan buiten
gewone hartelijkheid en in haar eenvoudig
hoofd was geen enkele gedachte, die geen
betrekking 0p hem had. Een jarenlang
leven buiten de zoogenaamde wereld
en haar gezellig verkeer, had het haar bijna
onmogelijkheid gemaakt, zich met iets an
ders bezig te houden, dan met hare zorg
voor oem en zij deed niet de minste moeite,
de*e bijna overdreven gevoelens voor de
verloofde van haar' zoon te verbergen.
Pe hartelijke uitdrukkingen der moeder
vonden geen weerklank in het hart van Ilse.
En zy was van eene te waarachtige natunr,
dan dat zij e0Q huichelen, wat zij niet ge
voelde. A'getrokken en bevangen, met eene
verlegenheid, die zich telkens duidelijker op
haar bleek gezichtje afschilderde, hoorde Ilse
naar de vertellingen van de oude vrouw, en
onbestemd kwam er iets als een gevoel
van schuld over haar, dat er zeker niet toe
bijdroeg, haar dichter tot de mosder te
brengen.
Da schuwe teruggetrokkenheid van Ilse
omtrent alles, wat haar verloofde betrof, kou
onmogelijk aan de onde dame verborgen
blijven. En ofschoon hare vriendelijkheid en
voorkomendheid dezelfde bleef, van eene
moederlijke liefde en bezorgdheid voor Ilse
kon in dat geval natuurlijk geen sprake zijn.
Het had Stein&eker weinig moeite gekost,
Ilse's contract met het stadstheater te doen
verbreken en Ilse had niet meer dan twee
maal vierentwintig uur noodig, om alle voor
bereidingen, om naar bare vaderstad terug
te keereu, te treffen.
„Wees vroolijk, kleine Ilse! Op zijn
laatst zien wij elkaar op den dag voor de
bruiloft weder," riep Walter, toen de trein
zich in beweging zette, en hij kon het niet
radeu, boevee! ontmoedigende er voor haar
in die woorden lag.
Trots al de opmerkzaamheid, die men
baar bewees, werd het eene saaie reis en
toen de bouwmeester haar eindelijk in de
verte den toren van hare vaderstad wees, was
zij niet langer in staat, zichzelve meester
te blijven en barste in een hartstochtelijk
weenen uit.
De onverwachte uitbarsting had onvoor
waardelijk een onaangenaam gevolg gehad,
als ook ditmaal Franz Steinacker niet een
middel bij de hand had gehad, om eiken mie-
klank te voorkomen. Door een paar op bij
na bevelenden toon tot zijne moeder gerichte
woorden verhinderde hy deze, eene vraag
aan Ilse te doen, en vervolgens, nadat bij Il
se een paar minnten zwygend haar gang
had laten gaan, zeide hij
„Ik geloof, dat ik nwe gevoelens begrijp,
lieve, die het zien van nwe geboortestad bij
n opwekt. En wanneer de reis u niet te
veel vermoeid heeft, zon ik e wet willen
voorstellen, nog vandaag het graf nws
▼aders te bezoeken. Ik bedoel, dat wij onze
verloving niet publiek kunnen maken, als
wij niet in zekeren zin zijn zegen zijn gaan
vragen."
Ilse bedankte hem met hare vochtig glan
zende oogen, en die blik was warmer, dan
bij er ooit een te voren bad gehad.
„Ik bad n daarom niet dnrven vra
gen", zeide zjj zacht, „maar nn gij ook den-
Inbraak.
Uit een juwelierswinkel te Berlijn is
voor 40.000 mark aan kostbaarheden ont
vreemd. In de verdieping, die boven den win
kel is gelegen en verbouwd wordt, heeft
men een gat in den vloer gezaagd en op
die wijze hebben de dieven hun schelm
stuk gepleegd. De eigenaar hield uitver
koop en is aldus spoediger, dan hij dacht,
van een deel zijuer goederen afgekomen.
Te Noorwegen heeft men
dezen winter buitengemeen veel te lijden
gehad van lawinen. Er is zoo ontzaglijk
veel sneenw gevallen, dat men ook bang
is voor overstroomingen op groote schaal.
Bij Eideaa, Diet ver van Aalesund, werden
uitgestrekte terreinen oDder de sneeuw
bedolvenin den omtrek van Sökeloen
heeft een' sneeuwval twee hoeven vernield,
waarbij vier menschen slechts met groot
gevaar gered konden wordente Voldan
is een molen weggespoeld, drie menschen
verdronkendrie vrouwen werden onder
eene lawine begraven, zoodat er twee zwaar
gekwetst werden. Uit verschillende plaat
sen komen meer dergelijke jobstijdingen.
Eene ontploffing.
Een der luchtballons, die Zaterdag te
Berlijn door de militaire afdeeling werden
opgelaten, was, na een voorspoedigen tocht
dicht bij Posen zeer bedaard neergekomen,
toen de ballon zelf, den grond rakende,
met een zwaren knal niteenaprong, terwijl
de vlammen er nit sloegen. Een kapitein
en een luitenant, die nog in de mand za
ten, werden met kracht tegen den wand
geslingerd en eeu derde reiziger er ait
geworpen. Geen van allen is echter ge
kwetst. Men schrijft het ongeluk daar
aan toe, dat bij het vrij warme weder zich
electriciteit uit de lucht tegen den ballon
heett opgehoopt en bij het neerkomen de
tegenovergestelde electriciteit der aarde eene
vonk heeft doeD ontstaan, welke hek gas
aanstak.
De vermoorde koningin
van Korea zal den 5en April worden be
graven, zeer ten genoegen van alle Kore-
aansche jongelieden die nu reeds ander
half jaar wachten op de opheffing van het
verbod, om een huwelijk te sluiten.
Met een vlieger naai bo
ven,
In de nabijheid van Boston heeft de
Amerikaansche luitenant Hugh D. Wise
eene opstijging gedaan door middel van
vliegers. Yier vliegers in den vorm van
doozen zonder bodems, werden opgelaten,
onderling verbonden door een sterk touw.
Bovendien was door middel van touwen
een ijzeren riDg bevestigd aan de vier
vliegers, in dezen ring nam luitenant Wi
se plaats en liet zich door de vliegers naar
boven trekken. De vliegers waren met
een sterk touw aan eene katrol bevestigd,
die afgewonden werd. De luitenant ging
trouwens niet hooger dan 15 meter en be
keek vandaar met een verrekijker het om
ringend landschap.
Een oorlog tegen de dom-
heid.
De vrije burgers van Connecticut, die
zich blijkbaar bij het bestudeeren der
erfelijkheidswetten zware zorgen op deö
hals gehaald hebben, zijn geheel buiten
hun gewone doen geraakt. Te Connecticut
vindt men, evenals overal, armen van geest,
en nit vrees, dat deze zich al te sterk
zullen vermeerderen, besloot men, hun een
oorlog te verklaren, een oorlog met wets
artikelen en verordeningen. Men heeft er
namelijk eeDe wet doorgekregen, krachtens
welke het „iederen domkop en zwakke
van geest verboden wordt, eene dame te
huwen, die jonger is dan 45 jaar. Bij
overtreding wordt al» minimum eene gevan-
genistraf van 3 jaar opgelegd.* Buiten
dien zullen zij, die zulk eene verbintenis
begunstigen, tot eeue geldboete van 1000
dollars en een jaar gevangenisstraf veroor
deeld worden I Deze wet heeft zonder
twijfel de beste bedoelingen, doch hoe
zal men met juistheid den graad der
domheid vaststellen, bij welken de wet
toegepast moet worden.
Te Ealing (Engeland) is
Maandag op zijne villa overleden de beken-
zeliden wensch koestert, kunnen wij dan niet
dadelijk van het station daarheen gaan P*
De oude dame wilde blijkbaar iets daar
tegen inbrengen, haar zoon evenwel was
baar voor, door heel kalm zijne toestem
ming te geven. Zoodoende scheidde men
bij aankomst van den trein, en terwijl me
vrouw Steinacker in gezelschap van een'
bediende de thuisreis ondernam, sloe
gen de beide anderen eene tegenovergestelde
richting iD. Toen het rijtuig voor het kerk
hof stil hield, bood Frans zijne zwijgende
verloofde den arm en geleidde haar' over
de gele, knappende bladeren, die den weg
dekten, naar het graf van haar' vader.
Ilse echter geloofde een wonder te zien,
toen de grafheuvel haars vaders niet, even
als de andere graven, er dor en verwaar
loosd nitzag, maar met friseche bloemen
was beplant. Een lauwerkrans versierde den
kleinen gedenksteen, dien Walter en zij voor
hunne spaarpenningen hadden gekocht.
„O mijn God hoe goed is dat hoe
goed I" riep Ilse diep bewogen uit. „En
gij waart bet, die dat gedaan hebt P*
„Daar ik den levende niet meer hnldigen
kon, moest ik den tol mijner vereering wel
aan den doode opdragen. Het is smartelijk
genoeg, dat wij de zoo welverdiende
lauweren slechts op het graf kunnen leg
gen."
Was zijn antwoord minder overlegd en
in minder goed gekozen woorden genit ge
worden, zoo had het vast eene andere uit
werking op Ilse gehad. Want haar gemoed
was wellicht nooit meer vatbaar geweest
▼oor een warm gevoel, dan juist door een
op dit oogenblik uit het hart opwellend
woord. Franz Steinacker had den indruk,
dien deze grafheuvel op haar zou maken, van
te voren wel berekend, maar hij verstond
het niet, het rechte gebruik van dit oogen
blik te maken. Zjjne mooie woorden met
dien koelen klank hadden niet het gehoopte
gevolg.
Ilse gevoelde er zich direct aan herinnerd,
hoe weinig die man aan hare zijde vroeger
geneigd gevonden was, den levende de hem
toekomende eer te schenken. Zij dacht aan
de scherpe aanvallen, waaraan haar vader
de koorddanser Blondin. die in 1859 op
een koord van 1100 voet de watervallen
der Niagara overstak, ten aanschonwe van
25000 personeD, welk kunststuk hij in
1860 voor den Prins van Wales herhaalde,
dien hij echter niet kon overhalen, den
halsbrekenden tocht op zijne schouders
mede te doen.
Een van zijn sterkste stukj'es vertoon
de hij te Liverpool, waar hij een leenw
in een kruiwagen over eeD koord voort
reed. Voor 12 vertooningen in het Kris
tallen Paleis te Londen ontving hij in 1861
1200 p. st.
Algemeen werd aangenomen, dat hij niet
kon vallen op 170 voet van den bega-
nen grond placht hij over den rug van
een' stoel te kruipeD, omeletten te bak
ken en zich evenzeer op zijn gemak te ge
voelen als een voetganger op het plaveidsel
In Angnstna 1896 trad hij voor het laatst
te Belfast op. Hij was in 1824 te St.
Omer (Pas de Calais) geboren.
Te Gent is een kind naar
het hospitaal overgebracht, dat door de
moeder op de afschuwelijkste manier mis
handeld is. Het is een meisje, geheel ver
magerd, de voetjes met brandwonden be
dekt, de raggegraat verkromd, de armen
en beenen misvormd. De ontaarde moeder
is in verhoor genomen, maar niet gearres
teerd. Voor baar hnis schoolt telkens eene
verontwaardigde menigte samen.
Te Brnssel (Laekenstraat)
was dezer dagen een werkman met eene
wedowe getrouwd, die een winkel hield.
«Gesloten wegens huwelijk", las men dien
dsg voor den winkel. Deo volgenden och
tend opstaande, zag de man tot zijne ont
zetting de vrouw dood naast zich liggen.
Zij was door eene beroerte gestorven. Op
de wiDkelluiken las men nn«Gesloten
wegens sterfgeval".
Eenliederlijk mensch om
het geld. Er zijn vele menschen, vooral
jonge mannen, die door een lichtzinnig
leven hun geld er doorbrengen, maar dat
men door een lichtzinnig leven een ver
mogen wint, is zeker wel iets Dieuws. Het
is natuurlijk weer gebeurd in Amerika,
en wel in New-York. Daar woont een
zekere mr. Peter Rensbaw. Zijn oom had
hem over de 70.000 dollars nagelaten, die
hem uitbetaald moesten worden, wanneer
zijne reputatie goed was, maar waarvan hij
de renten mocht genieten, terwijl het ka
pitaal 70or hem bewaard bleef, wanneer
bij een liederlijk leven leidde. Mr. Rens
baw was tot voor korten tijd het toonbeeld
van een' deugdzamen jongen man, maar
plotseling begon hij met grooten ijver
zich op een liederlijk gedrag toe te leggen,
om de executeurs van het testament te o-
vertuigen, dat het vermogen hem niet uit
betaald mocht worden.
Mr. Renshaw heeft zich namelijk door
het bedrog van zijne associés eene schuld
van 100.000 dollars op den hals gebaald,
tot betaling waarvan hij zich zedelijk niet
verplicht voelt. Had hij nu zijn vroeger zoo
zedig leven voortgezet, zoo waren hem die
70.000 dollars nit betaald geworden en
dan dadelijk in den zak van schuldeischers
overgegaan. Daarom werd hij liever een
Don Juan, dan zijn laatste geld ook nog
te verliezen.
Een wonderbaar geheu-
gen.
Van koning Mithridates vertelt men, dat
hij een wonderbaar geheugen had. Hij
heerschte over 22 verschillende volken, en
ieder zijner onderdanen kon hij in zijne
eigen taal toespreken. Yan ieder zijner sol
daten wist hij den naam. Ook Themistocles
was een groot taalkenner, hg leerde spe
lend vreemde talen. Toen een uitvinder
hem eens een middel aanbood, om het ge
heugen te scherpen, zeide hij, dat hij lie
ver een middel had, om iets te vergeten.
Seneca vertelt van zichzelf, dat hij twee
duizend onsamenhangende woorden in de
zelfde volgorde kon opnoemen, als ze hem
werden voorgezegd.
De nieuwere tijden kennen niet zooveel
van deze geheugeniskunstenaars. Slechts
ten naastebij geleek op den onden Romein
de pater der Jezuïeten Menestrino, die voor
f koningin Christina eene proeve van zijn
kunst gaf; het gelakte hem driehonderd
woorden, die geen slot of zin hadden, in
dezelfde volgorde op te zeggen, als een
ander ze had voorgezegd.
Een honderdjarige.
In een dorpje bij Genua is een pastoor,
die de vorige week zijn honderdsten ver
jaardag gevierd heeft. Onder zes pausen
heeft bij zijn priesterlijk ambt bekleed.
Hij herinnert zich nog, dat hij Napoleon I
heett gezien bij eene parade te Genua.
In den verkoop van afge-
sneden bloemeD wordt alleen te Londen
eene som van f 26,400,000 per jaar omge
zet.
Drie menschen verdron-
ken. Zaterdagavond jl. had op de Shannon
een treurig ongeluk plaats. Een zeeloods,
de 50-jarige Michael Melican, zijne vrouw
en zijn oudste zoon van 17 jaar, die zich
per roeiboot van Kilrush naar Scattefv-
Island begaven, waar zij woonden, vonden
den dood in de golven door het omslaan
van het vaartuigje. Het was overladen
met huishoudelijke artikelen en men had
de opvarenden gewaarschuwd, den over
tocht met het oog op het ruwe weer niet
te wagen, doch Melican wenschte zijne acht
kinderen, die thnis achtergebleven waren,
niet alleen te laten. Zondag werden
de boot en de riemen drijvende gevonden,
doch van de slachtoffers bemerkte men
geen spoor,
De planten als middel te-
gen de liefde.
Een Parijsch blad geeft eenige bijzon
derheden nit eene zeer merkwaardige bro
chure, die in 1742 het licht zag. Zij is
getiteld: «Kan de liefde door planten ge
nezen worden
De schrijver is niemand anders dan de
beroemde Sauvage, die van 1734 tot 1762
professor was aan de medische faculteit
van Montpellier. In deze geleerde verhan
deling beschrijft Sauvage de «ziekte der
min* als eene pathologische ongesteldheid.
Hij brengt de ziekte onder diagnose, ana
lyseert haar in hare verschillende uitiogen
en geeft de therapeutische middelen aan.
En dit met onverstoorbaren ernst. Sauva
ge geeft den patiënten met gebroken hart
den raad, eene matige, kalme levenswijze
te volgen, melkspijzen, gerstewater, water
lelie-wortels (oénuphar) en knischboomzaad
(agnus castus, vitex) te gebrniken. Verder
raadt hij aan, werkloosheid, het gezelschap
van jonge meisjes, en al te aangename
plaatsen te schnwen en het gebruik van
chocolaad, benzoé wijn en kruiden te mij
den.
Daarentegen moet men volgens Sauvage
zich met ijver toeleggen op lichaamsoefe
ningen in de open lucht. Als geneesmid
delen geeft hij verder aaD, purgeermidde
len, om de slingering der vezelen te doen
ophouden, aderlatingen, baden en zure
dranken, om haar de Doodige veerkracht
terug te gevenSauvsge heeft in
zijne brochure nog één nimmer falend mid
del vergeten en dat is de tijd, die
alle wonden en gebroken harten heelt.
Berlijn zeehaven.
Evenals vele andere groote steden, die
ver van zee liggen, wil Berlijn eene
zeehaven worden door een rnimen wa
terweg. Zondag werd in eene door 350
personen bijgewoonde vergadering eene
commissie benoemd, tot onderzoek van
een plaD, door prof. BubeDdey, van
de polytechnische school te Oharlotten-
burg, ontwikkeld om de Spree, door een
kanaal met weinige sluizen, met den
Oder te verbinden en aldns met Stettin.
De kosten worden op 23 millioen mark
geraamd,
De Noorschs Odelsthing
heeft met 42 tegen 41 stemmen een
wetsvoorstel aangenomen, waarbij met boe
te of gevangenisstraf worden bedreigd
werkgevers, die beproeven, door ontslag
bedreiging met ontslag, door het aanbie
den, beloven of onthouden van voordeelen
of door leugenachtige, blijkbaar ongegron
de voorspiegelingen van economischen
aard, invloed te oefenen op het politiek
had blootgestaan en aaD het zware verdriet,
dat hij hem nog op zjjn sterfbed bad be
reid. En hare kinderliefde verzette er zich
met alle macht tegen, om op het graf van haar
bemindeD vader comedie te spelen.
„Gij hadt niet altijd znlk eene vriendelijke
meeniDg omtrent mijn vader," zeide rij vrij
moedig. „Ik weet, dat gij als tegenstander
hem de laatste oogenblikken zijns levens
bebt vergald."
Stoinackers gelaat bleef onveranderd. „Ik
geloofde toenmaals, mijn' plicht te vervollen.
Wanneer ik mij tot iets overdrevens heb la
ten vervoeren, en nw' vader onrecht heb
aangedaan, zoo heb ik mijnerzijds ook on
recht van hem ondervonden. Èn de kren
king, die uw vader mij heeft aangedaan, is
zwaarder, de zwaarste wellicht, die een'
man asDgedaan kan worden."
Verrast sag Ilse hem aan. Zij gevoelde
zich in baar hart verontrust, dat zij hem wel
licht, betreffende dit punt, verkeerd zon heb
ben beoordeeld.
„Daar wist ik niets van. En het is mij
onmogelijk, zooiets mijn vader was van eene
bijna vrouwelijk zachte natunr. Met zijn
weten en willen heeft hij een ander nooit
pijn gedaan."
„Gij bent dns nooit te weten gekomen,
wat er toenmaals tnsschen ons is voorge
vallen
„Neen nooit! Sedert gij de eerste
maal in 't openbaar tegen hem opgetreden
zijt, heeft hij het altijd vermeden, uw' naam
te noemen."
„En zou n daar veel aangelegen zijn, Ilse,
de reden van onze verwijdering te weten
te komen
„Wanneer dat er toe kan leiden, uw op
treden te verontschuldigen ja 1" antwoord
de zij met eene openhartigheid, die hem toch
wel eenigssins scheen te verwarren, daar hij
zijne oogeo neersloeg en een paar minuien
lang met de punt van zijne paraplaie in het
zand boorde, vooraleer hij antwoord
gaf.
„Of het mjj in uw oog rechtvaardigen zal, kan
ik niet welen. Maar ik vermeen, dat er geene
geheimen meer tnsschen ons zgn mogen
wanneer gij den drempel van uwe nieuwe
optreden of op de deelneming aan eco.
nomisch of politiek vereenigingsleven hnn.
ner ondergeschikten.
Een Indisch klein-ambte-
naars-examen
De Nieuwe Vorsten 1. deelt o.a.
de volgende zinnen meê, op het jongste
klein-ambtenaars-examen te Solo gemaakt.
Ik heb die man van de hand ge
wezen, waar de resident woont.
Mijn neef studeerde vlijtig opdat
hij geslaagd zou worden.
Ten aauhoren van al de jongens
zag ik er een onder die een domoor was.
Ten aanhooren van de vermaningen
zijner ouders was de jongen uit het huis
gelooper,.
Die arme jongen werkt in school
altijd recht door zee.
Toen hij wist, dat zijn broer dood
is, slaat hij de handen aan zich zeiven toe
en ween.
Toen de tuinjongen hoog in den
boom was, viel hij onbezonnen op den
grond.
Daar hij een misdaad had verricht,
ging hij naar zijn vriend om hnlp te ver-
leenen.
Wat baatte het hem te zwijgen nu
hij geen woord kon spreken.
Ik vrees aanjagen, daar de schoor
steen van mijn geweer kapot is.
De correspondent der R.Ct.
schrijft
Op de Schubert-tentoonstel-
1 i n g is ook de piano te zien, die door
den meester bespeeld werd. Daaraan is
de volgende historie verbonden. Schnbert
was te arm. om zich eene eigen piano te
koopen, vandaar, dat bij bij zijne vrienden
opliep, als hem eensklaps de eene of ande
re melodie inviel, om te spelen. Het liefst
ging hij dan Daar zijn vriend Rieder, die
later custos werd van de schilderijenver-
zamelmg in het Belvedère. Rieder had
vroegtijdig Schnbert's talent ontdekt en
stelde hem gaarne zijn instrument ter be
schikking. Van die permissie maakte
Schubert echter zoo druk gebruik, dat
Rieder dit lastig begon te vinden. Hij
sprak daarom met Schnbert af, dat hij hem
een teeken zou geven, waaraan hij zon zien,
of hij welkom was of niet. Dit teeken
bestond daarin, dat Schubert mocht komen,
als aan een van te voren aangewezen ven
ster de gordijnen waren opgehaald.
Waren zij neergelaten, dan beteekende
dit, dat Schubert weg moest blijven. Eb
nu kon men dikwijls zieD, hoe Schubert
vlug naar het huis van zijn vriend liep
en dan zijn bril naar boven schoof, om
beter naar het venster te kunnen zien.
Hoe tevreden was hij, als hij het gunstige
signaal zag, en hoe teleurgesteld, als het
gordijn was neergelaten en hij onverrich-
terzake moest heengaan.
De historische piano is thans het eigen
dom der stad.
Hij de hand.
Bij de hand zijn, goede vrind,
Is niet, 't hoogste woord te voeren
Maar naar de vnist te knnnen voeren j
Knap te heeten in zijn' stand,
Dat mag heeten bij de band.
Bij de haDd zijn, lieve maagd,
Zegt niet, fraai zich kannen kleeden,
Maar 't wil zeggen braaf van zedeD,
Ylng in 't huiswerk, zindelijk, rein
En bescheiden knnnen zijn.
Bij de hand zijn, och, 't zegt niet,
Spoedig geld te kunnen winnen,
Maar om eerlijkheid te minnen.
Kloek van hoofd en kloek van vuist,
Kloek ook 't hart, dat in n huist.
Bij de hand zijn, 't is ook niet,
Slim, geslepen, listig heeten
Maar naar de inspraak van 't geweten
Hand'len vijand zijn van 't kwaad,
Luist'rend iiefst naar goeden raad.
Bij de hand zijn, vrienden, is
Vroed en vroom, doch werkzaam tevens,
Streven liefst naar iets verhevens.
Zoo zij 't staag in eiken stand.
Vrienden, dat is bij de hand.
W. M. Ta.
woning overschrijdt. Ik heb toenmaals bij
uw' vader om nwe hand gevraagd, Ilse en
de ruwheid zijner afwijziDg heeft mij doo-
delijk bsleedigd."
De eerste indruk van deze onverwachte
onthulling, was eene grenzeuloose verbazing,
en de gedachte aan eene verbintenis met
Steinacker was voor haar altijd al ieta on
aangenaams geweest, omdat zijne koele be
daardheid en teruggetrokkenheid baar in
hem niets andera hadden doen zien, dan een
vaderlijken vriend en beschermer. Wan
neer hij echter toenmaals, toen sij nog
een kind was, om hare hand had gedon
gen, en haar vader als zijn doodsvjjand was
gaan haten, omdat die hem dat had gewei
gerd, dan verborg zich achter dat
masker van welwillende vriendschap toch
wellicht een warmer gevoel en dan had
zij eene verplichting op zich genomen, die
hare krachten te boven ging.
Een zwiigen was op zijne laatste woorden
gevolgd. Vervolgens zeide Ilse zacht en
zonder hem aan te zien: „Neen, daarvan
heb ik nooit iets gehoord."
„En ben ik in nwe oogen dan daardoor
slechter geworden nn5gij dit weet P"
„Slechter P O neen, waarachtig niet.
Maar ik bid u, verlang niet van mij, dat ik
met n over dergelijke dingen spreek. Het
het is verrassend voor mij maar ik
ben wellicht niet in de rechte stemmiDg,
u alle recht te doen wedervaren. Laat ons
liever naar nwe moeder gaan, die reeds op
ons zal wachten."
Zij legde haar'arm zoo licht op den zijnen,
dat zij de aanraking nauwelijks kon voelen!
en bg het instappen van het rijtuig nam zij
zijne bnlp niet aan.
Eerst, toen zij al een eind 'sweegs gereden
hadden, nam Steinacker het woord weder op.
„Gij zult een weinig geduld met mijne
moeder moeten hebben, Ilse. Door de een
zaamheid, waartoe zij door haar lichamelijk
lijden veroordeeld was, is hare moederliefde
wellicht wat overdreven geworden- Ik vrees,
dat gij haar wel eens een weinig verve
lend zult vinden. Maar zij is zeer goed
hartig en wanneer gij slechts 'wilt, zal zi) eene
trouwe vriendin voor u zijn, zooals zij dat
tot bedeD voor mij is geweest."
Ilse gevoelde, hoe hare wangen zich kleur
den van schaamte, zij kwam aiehzelf ontzet
tend koud en ondankbaar voor, tegenover al
de liefde en voorkomendheid, die men haar
bewees. En zij beloofde zich in alle stilte,
haar hart voor de oude vronw open te
zetten.
HOOFDSTUK VIII.
Een oud hnis, zonder eenigen opsmuk, in
eene stille straat buiten de poort gelegen, was
Ilse s nieuw thnis. Toen de laatste gele
bladeren atvielen, had zij hier haar intrek
genomen, en nn kraakte de bevroren sneenw
onder bare voeten, als zij eene wandeling
in den tuin maakte, om tenminste eeDS vrij
adem te balen.
Want daar binnen was alles zoo oud-va
derlijk voornaam en de vensters waren met
zware gordijnen behangen, zoodat elke zon
nestraal buiten bleef, en die omgeviDg druk
te beklemmend op Ilse.
De ODgesteldbeid van mevronw Steinacker
vorderde bet, ieder tochtje buiten te hon
den en de oogen van de oude dame konden
bet scherpe lieht van bniten niet verdragen.
Ilse had het zich van het eerste oogenblik af
aan als een zekeren plicht beschouwd, zich
aan de gewoonten van de moeder van Frans
te onderwerpen. De groote stilte en het
gedempte licht, die er door het geheela
hnis beereohten, waren in den eersten tijd
eene ware weldaad voor hare geschokte
zenuwen geweest. Zij had zich immers
niets beters gewensebt dan een matig, door
geen enkele gebeurtenis afgebroken leven,
en dat werd er in deD volsten zin van het
woord tnsschen deze vier mnren geleid.
Den eisehen van de wellevendheid gehoor
gevend, die met gedoogden, dat bij met zij
ne verloofde in één hnis woonde, werd de
bouwmeester er toe gedreven, het buis zijner
moeder te verlaten, en zijn intrek bij vreem
den te nemen, totdat het nar hanner
verbintenis zon geslagen hebben.
WORDT VERVOLGD.
Snelpersdruk van J. Winkel te Behagen