Het beklimmen Tan eene trap. Er bestaat geen zwaarder werk dan ^trappenklimmen en het bewijs hiervoor is, _^dat er geen arbeid is, die zoo vermoeit. Gesteld, dat men met eene gematigde snelheid twee verdiepingen per minnat beklimt, zcodat men in twee minnten eene hoogte van ongeveer 20 meter bestegen heeft. 6 Den persoon, die 75 kilo weegt, zon dan in 120 seconden zijn lichaam 20 meter omhoog gewerkt hebben, hetgeen een ar- beidsverbruik van 75 X 20 of 1500 ki logrammees nitmaakt. Een kilogramme ter is de kracht, die vereischt wordt, om auogram 1 meter omhoog te heffeD, zoor at men bij het beklimmen der trap /2 kuogrammeter per seconde of V. paardenkracht aangewend heeft. Indien men neze kracht wilde toepassen bij het op effen van lasten, zou men, om een gelijk arbeidsvermogen te prodnceeren, achtereenvolgens 80 gewichten van 50 ki lo elk, van den grond moeten Demen en re op eene tafel van 1 meter hoogte plaatsenen dat in den tijd van twee minnten 1 -—Pisani en Yictor Emma- Duel. De bekende Italiaansche schrijver Carlo Pisani, de latere redacteur der Ve- nezia, was in zijne jeugd, hoewel vurig re- publikeio, surnumerair bij het ministerie van openbare gebouwen. Toen hij voor vast zou worden benoemd, legde de mi nister Viclor Emmanuel zijne aanstelling ter onderteekening voor. De koning las en vroeg den minister „Kent n dezen Pisani «Ja, sire." «Kent u ook z'n handschrift?" „Zeker. «Nu, lees dit dan eens!" vervolgde de koning en gaf den minister een blad, waarin deze tot zijne verbazing een pam flet tegen den koning aantrof, geschreven door Pisani. «Dus zal is het benoemings-decreet Tir»iir verscheuren vroeg de minister na de lezing. „Och neen, verscheur liever het pam flet, anders mocht hij eens iu onaange naamheden komeD," antwoorde Yictor Em manuel en onderteekende de benoeming. Een jeugdige moordenaar. Een jong echtpaar, Rylands, te Londen, verhuurt kamers aan heeren, die in de City op kantoor gaan. Sedert Augustus woonde hen een Duitscher in, een ngmensch Yan 18 jaar, zoon van wel gestelde ouders te Müuchen, met name Oppenheimer. Rylands meende zich over het gedrag van Oppenheimer te beklagen te hebben en zondag zegde hij hem de huur op. Maandagochtend trad Oppen heimer de kamer der Rylands binnen en vroeg om uitleg. Rylands weigerde dien en bleet zitten schrijven. Mevrouw Ry lands zag Oppenheimer toen eene revol ver uit den zak nemen en op haar man driemaal schieten. Ofschoon Rylands in het achterhoofd en den nek getroffen werd, koe hij nog met zijne vrouw het huis ontvlochten en bij een dokter komen. Hier zakte hij, door bloedverlies uitgeput, ineen, en de dokter zond hem naar een gasthuis. Zijn toe stand was zeer ernstig. Bij het uitgaan van het huis had mevrouw Rylands Op penheimer nog naar zijne kamer hooren gaan, de deur op slot doen en twee scho ten lossen. Men vond hem met een gat in den rechter slaap en 's avonds stierf hij. Uit ecneParijsche aankon- diging «Dr. Laumonier zal dinsdag 28 Fe bruari, des avonds om half negen, in het hotel des Sociétés Savantes, rue Serpente, eene conferentie houden over de pest. De avond zal eindigen met muzikale en litteraire voordrachten.' A la bonne heurevoegt de Gaulois aan deze madedeeling toe. Eind goed, al goedde vroolijkheid is immers ook be smettelijk. Zakkendragers. De wed- si«j<f tnsschen zakkendragers te Parijs is Vrijdag afgeloopen. Hij had nu reeds het merkwaardige resultaat, dat men weet, dat een sjouwer, met 100 kilo bevracht, ongeveer 5 k.m. per nur loopt. Interessant De schold van het v e r- gaan der Elbe. Het schijnt nu opgehel derd, hoe de Elbe en de Crathie in botsing hebben kunnen komen. Zooals men zich berinneren zal, beweerde indertijd de steward der Crathie, dat de stuurman, zonder te zorgeD, dat zijne plaats was in genomen, iu de kombuis was gaan koffiedrinken en dat hij daarheen ook den »m9n op den uitkijk* bad meege nomen. Deze aanklacht, schoon velen er aan geloof sloegen, kon echter niet tot eene veroordeeling leiden, want de stnnrman en de ander beweerden even vast, dat er niets van aan was, en men kon dus aan den stnnrman alleen zijn diploma onttrekken. Maar er was op de Crathie nog een man aan het roer, die had kannen weten, hoe de zaak eigenlijk was deze echter beweerde, dat hij van zij De plaats het geheele dek niet kon overzien en dns niet kon weten, uf de stanrman en de man op uitkijk op hunne plaats wa ren. Nu heeft echter deze matroos, die thans in Amerika vertoeft, aan het Londen- sche gerechtshof voor zeezaken geschreven, dat bij met de waarheid niet langer wil de achterblijven. Hij had heel goed ge weten, dat de woorden van den steward waarheid bevatten, maar hij had gezwe gen, omdat hij zijne makkers niet in 't ongeluk wilde brengen. Het zon dns nu zeker zijn, dat het vreeselijke onge luk eenig en alleen te wijten is aan de zorgeloosheid van den stuurman der Crathie, waardoor het schip langen tijd zonder leiding onder vollen stoom door liep. De moord in den trein. De geheimzinnige moord der vorige week op den spoorweg tusscben Londen en zijne voorsteden gepleegd in een coupé tweede klasse, blijft nog altijd onopgelost. Dat schijnt in onzen tijd trouwens het voorrecht van moorden te zijn. De Lon- densche politie heeft nog geen spoor kun nen ontdekken van den misdadiger. Het publiek intusschen neemt er nog steeds deel aan. Bij de begrafenis van het slachtoffer miss Camp, was eene ont zaglijke menigte tegenwoordig om den stoet te volgen. Bijua allen droegen een bouquet viooltjes ten teeken van rouw en in de kerk was de ontroering gedurende de lijkrede buitengewoon groot. Maar ook de ernstigste dingen hebben hun komischen kant. Sinds den dag der misdaad heerscht er onder de Londensche dames, die per spoor reizeD, eene ware pa niek, vooral op de lijn, waar de moord plaats had. Men ziet de datres uit een conpé storten, zoodra een man aanstalten maakt, om binnen te treden. Eens, bij aankomst te Chapbam Junctioa, zag men bij aankomst van een' trein twaalf dames als haringen opeengepakt in één compar timent zitten, terwijl in een daarnaast heel kalm één enkele roiziger zat, die nauwe lijks zestien jaar kon tellen en er heel on schuldig uitzag. Een doove. Te Berlijn heeft de vorige week de be handeling eener strafzaak schriftelijk plaats gehad, omdat de beklaagde stokdoof ia. Alle vragen moesten worden opgeschreven en evenzoo de verklaringen der getuigen op schrift hem worden voorgelegd. Daar hij zijn misdrijf bekende, duurde het niet al te lang. In de dyna m i etfab r i ek van Nobel te Stevenson in Schotland heett eene ernstige ontploffing plaats gehad. De slag werd zeven Engelsche mijlen vei gehoord, te Irvine, op meer dan II kilo meter afstand, dreunden de hnizen op de fundeeringen. Zes werklieden zijn gedood. De oorzaak van de ramp is nog onbekend het ongeluk had plaats in een der wasch- kamers. geweest. Ilse was er wel eenigszins door ver rast, dat zij in dit fijnbesneden gelaat en hooge voorhoofd geen enkelen gelijkenden trek met haren verloofde vond en eerst later, toen zij het levensgroot portret van dien» vader had gezien, verwonderde zij zich daar niet meer over. Want het portret van dien mageren, kouden man had, wanneer niet het grijze haar bet tegendeel had getuigd, wel kunnen doorgaan voor het afbeeldsel van den architect. Zijne woordkarigheid en zijn besliste ernst moesten eveneens karak tertrekken zijn, die bij met zijn' vader ge meen had, want zijne moeder was van eene mededeelzame, prettige natonr. Wanneer deze vrouw Ilse onder andere omstandigheden tegengetreden was, zoo zon zij zeer spoedig haar gansche hart voor de goede dame hebben uitgestort. Nu stond vechter dat, betgeen haar dichter tot elkander nad moeten brengen, scheidend tusschen haar beiden. Het denkbeeld.dat dit zijne moeder Was, werkte verkoelend op Ilse. Reeds in het eerste nur van haar samen- «0n, had Ilse ontdekt, dat de liefde tot haar' zoon de spil was, waarom het le ven van mewouw SieiDacker draaide. Zij „hing haar zoon aan met meer dan buiten gewone hartelijkheid en in haar eenvoudig hoofd was geen enkele gedachte, die geen betrekking 0p hem had. Een jarenlang leven buiten de zoogenaamde wereld en haar gezellig verkeer, had het haar bijna onmogelijkheid gemaakt, zich met iets an ders bezig te houden, dan met hare zorg voor oem en zij deed niet de minste moeite, de*e bijna overdreven gevoelens voor de verloofde van haar' zoon te verbergen. Pe hartelijke uitdrukkingen der moeder vonden geen weerklank in het hart van Ilse. En zy was van eene te waarachtige natunr, dan dat zij e0Q huichelen, wat zij niet ge voelde. A'getrokken en bevangen, met eene verlegenheid, die zich telkens duidelijker op haar bleek gezichtje afschilderde, hoorde Ilse naar de vertellingen van de oude vrouw, en onbestemd kwam er iets als een gevoel van schuld over haar, dat er zeker niet toe bijdroeg, haar dichter tot de mosder te brengen. Da schuwe teruggetrokkenheid van Ilse omtrent alles, wat haar verloofde betrof, kou onmogelijk aan de onde dame verborgen blijven. En ofschoon hare vriendelijkheid en voorkomendheid dezelfde bleef, van eene moederlijke liefde en bezorgdheid voor Ilse kon in dat geval natuurlijk geen sprake zijn. Het had Stein&eker weinig moeite gekost, Ilse's contract met het stadstheater te doen verbreken en Ilse had niet meer dan twee maal vierentwintig uur noodig, om alle voor bereidingen, om naar bare vaderstad terug te keereu, te treffen. „Wees vroolijk, kleine Ilse! Op zijn laatst zien wij elkaar op den dag voor de bruiloft weder," riep Walter, toen de trein zich in beweging zette, en hij kon het niet radeu, boevee! ontmoedigende er voor haar in die woorden lag. Trots al de opmerkzaamheid, die men baar bewees, werd het eene saaie reis en toen de bouwmeester haar eindelijk in de verte den toren van hare vaderstad wees, was zij niet langer in staat, zichzelve meester te blijven en barste in een hartstochtelijk weenen uit. De onverwachte uitbarsting had onvoor waardelijk een onaangenaam gevolg gehad, als ook ditmaal Franz Steinacker niet een middel bij de hand had gehad, om eiken mie- klank te voorkomen. Door een paar op bij na bevelenden toon tot zijne moeder gerichte woorden verhinderde hy deze, eene vraag aan Ilse te doen, en vervolgens, nadat bij Il se een paar minnten zwygend haar gang had laten gaan, zeide hij „Ik geloof, dat ik nwe gevoelens begrijp, lieve, die het zien van nwe geboortestad bij n opwekt. En wanneer de reis u niet te veel vermoeid heeft, zon ik e wet willen voorstellen, nog vandaag het graf nws ▼aders te bezoeken. Ik bedoel, dat wij onze verloving niet publiek kunnen maken, als wij niet in zekeren zin zijn zegen zijn gaan vragen." Ilse bedankte hem met hare vochtig glan zende oogen, en die blik was warmer, dan bij er ooit een te voren bad gehad. „Ik bad n daarom niet dnrven vra gen", zeide zjj zacht, „maar nn gij ook den- Inbraak. Uit een juwelierswinkel te Berlijn is voor 40.000 mark aan kostbaarheden ont vreemd. In de verdieping, die boven den win kel is gelegen en verbouwd wordt, heeft men een gat in den vloer gezaagd en op die wijze hebben de dieven hun schelm stuk gepleegd. De eigenaar hield uitver koop en is aldus spoediger, dan hij dacht, van een deel zijuer goederen afgekomen. Te Noorwegen heeft men dezen winter buitengemeen veel te lijden gehad van lawinen. Er is zoo ontzaglijk veel sneenw gevallen, dat men ook bang is voor overstroomingen op groote schaal. Bij Eideaa, Diet ver van Aalesund, werden uitgestrekte terreinen oDder de sneeuw bedolvenin den omtrek van Sökeloen heeft een' sneeuwval twee hoeven vernield, waarbij vier menschen slechts met groot gevaar gered konden wordente Voldan is een molen weggespoeld, drie menschen verdronkendrie vrouwen werden onder eene lawine begraven, zoodat er twee zwaar gekwetst werden. Uit verschillende plaat sen komen meer dergelijke jobstijdingen. Eene ontploffing. Een der luchtballons, die Zaterdag te Berlijn door de militaire afdeeling werden opgelaten, was, na een voorspoedigen tocht dicht bij Posen zeer bedaard neergekomen, toen de ballon zelf, den grond rakende, met een zwaren knal niteenaprong, terwijl de vlammen er nit sloegen. Een kapitein en een luitenant, die nog in de mand za ten, werden met kracht tegen den wand geslingerd en eeu derde reiziger er ait geworpen. Geen van allen is echter ge kwetst. Men schrijft het ongeluk daar aan toe, dat bij het vrij warme weder zich electriciteit uit de lucht tegen den ballon heett opgehoopt en bij het neerkomen de tegenovergestelde electriciteit der aarde eene vonk heeft doeD ontstaan, welke hek gas aanstak. De vermoorde koningin van Korea zal den 5en April worden be graven, zeer ten genoegen van alle Kore- aansche jongelieden die nu reeds ander half jaar wachten op de opheffing van het verbod, om een huwelijk te sluiten. Met een vlieger naai bo ven, In de nabijheid van Boston heeft de Amerikaansche luitenant Hugh D. Wise eene opstijging gedaan door middel van vliegers. Yier vliegers in den vorm van doozen zonder bodems, werden opgelaten, onderling verbonden door een sterk touw. Bovendien was door middel van touwen een ijzeren riDg bevestigd aan de vier vliegers, in dezen ring nam luitenant Wi se plaats en liet zich door de vliegers naar boven trekken. De vliegers waren met een sterk touw aan eene katrol bevestigd, die afgewonden werd. De luitenant ging trouwens niet hooger dan 15 meter en be keek vandaar met een verrekijker het om ringend landschap. Een oorlog tegen de dom- heid. De vrije burgers van Connecticut, die zich blijkbaar bij het bestudeeren der erfelijkheidswetten zware zorgen op deö hals gehaald hebben, zijn geheel buiten hun gewone doen geraakt. Te Connecticut vindt men, evenals overal, armen van geest, en nit vrees, dat deze zich al te sterk zullen vermeerderen, besloot men, hun een oorlog te verklaren, een oorlog met wets artikelen en verordeningen. Men heeft er namelijk eeDe wet doorgekregen, krachtens welke het „iederen domkop en zwakke van geest verboden wordt, eene dame te huwen, die jonger is dan 45 jaar. Bij overtreding wordt al» minimum eene gevan- genistraf van 3 jaar opgelegd.* Buiten dien zullen zij, die zulk eene verbintenis begunstigen, tot eeue geldboete van 1000 dollars en een jaar gevangenisstraf veroor deeld worden I Deze wet heeft zonder twijfel de beste bedoelingen, doch hoe zal men met juistheid den graad der domheid vaststellen, bij welken de wet toegepast moet worden. Te Ealing (Engeland) is Maandag op zijne villa overleden de beken- zeliden wensch koestert, kunnen wij dan niet dadelijk van het station daarheen gaan P* De oude dame wilde blijkbaar iets daar tegen inbrengen, haar zoon evenwel was baar voor, door heel kalm zijne toestem ming te geven. Zoodoende scheidde men bij aankomst van den trein, en terwijl me vrouw Steinacker in gezelschap van een' bediende de thuisreis ondernam, sloe gen de beide anderen eene tegenovergestelde richting iD. Toen het rijtuig voor het kerk hof stil hield, bood Frans zijne zwijgende verloofde den arm en geleidde haar' over de gele, knappende bladeren, die den weg dekten, naar het graf van haar' vader. Ilse echter geloofde een wonder te zien, toen de grafheuvel haars vaders niet, even als de andere graven, er dor en verwaar loosd nitzag, maar met friseche bloemen was beplant. Een lauwerkrans versierde den kleinen gedenksteen, dien Walter en zij voor hunne spaarpenningen hadden gekocht. „O mijn God hoe goed is dat hoe goed I" riep Ilse diep bewogen uit. „En gij waart bet, die dat gedaan hebt P* „Daar ik den levende niet meer hnldigen kon, moest ik den tol mijner vereering wel aan den doode opdragen. Het is smartelijk genoeg, dat wij de zoo welverdiende lauweren slechts op het graf kunnen leg gen." Was zijn antwoord minder overlegd en in minder goed gekozen woorden genit ge worden, zoo had het vast eene andere uit werking op Ilse gehad. Want haar gemoed was wellicht nooit meer vatbaar geweest ▼oor een warm gevoel, dan juist door een op dit oogenblik uit het hart opwellend woord. Franz Steinacker had den indruk, dien deze grafheuvel op haar zou maken, van te voren wel berekend, maar hij verstond het niet, het rechte gebruik van dit oogen blik te maken. Zjjne mooie woorden met dien koelen klank hadden niet het gehoopte gevolg. Ilse gevoelde er zich direct aan herinnerd, hoe weinig die man aan hare zijde vroeger geneigd gevonden was, den levende de hem toekomende eer te schenken. Zij dacht aan de scherpe aanvallen, waaraan haar vader de koorddanser Blondin. die in 1859 op een koord van 1100 voet de watervallen der Niagara overstak, ten aanschonwe van 25000 personeD, welk kunststuk hij in 1860 voor den Prins van Wales herhaalde, dien hij echter niet kon overhalen, den halsbrekenden tocht op zijne schouders mede te doen. Een van zijn sterkste stukj'es vertoon de hij te Liverpool, waar hij een leenw in een kruiwagen over eeD koord voort reed. Voor 12 vertooningen in het Kris tallen Paleis te Londen ontving hij in 1861 1200 p. st. Algemeen werd aangenomen, dat hij niet kon vallen op 170 voet van den bega- nen grond placht hij over den rug van een' stoel te kruipeD, omeletten te bak ken en zich evenzeer op zijn gemak te ge voelen als een voetganger op het plaveidsel In Angnstna 1896 trad hij voor het laatst te Belfast op. Hij was in 1824 te St. Omer (Pas de Calais) geboren. Te Gent is een kind naar het hospitaal overgebracht, dat door de moeder op de afschuwelijkste manier mis handeld is. Het is een meisje, geheel ver magerd, de voetjes met brandwonden be dekt, de raggegraat verkromd, de armen en beenen misvormd. De ontaarde moeder is in verhoor genomen, maar niet gearres teerd. Voor baar hnis schoolt telkens eene verontwaardigde menigte samen. Te Brnssel (Laekenstraat) was dezer dagen een werkman met eene wedowe getrouwd, die een winkel hield. «Gesloten wegens huwelijk", las men dien dsg voor den winkel. Deo volgenden och tend opstaande, zag de man tot zijne ont zetting de vrouw dood naast zich liggen. Zij was door eene beroerte gestorven. Op de wiDkelluiken las men nn«Gesloten wegens sterfgeval". Eenliederlijk mensch om het geld. Er zijn vele menschen, vooral jonge mannen, die door een lichtzinnig leven hun geld er doorbrengen, maar dat men door een lichtzinnig leven een ver mogen wint, is zeker wel iets Dieuws. Het is natuurlijk weer gebeurd in Amerika, en wel in New-York. Daar woont een zekere mr. Peter Rensbaw. Zijn oom had hem over de 70.000 dollars nagelaten, die hem uitbetaald moesten worden, wanneer zijne reputatie goed was, maar waarvan hij de renten mocht genieten, terwijl het ka pitaal 70or hem bewaard bleef, wanneer bij een liederlijk leven leidde. Mr. Rens baw was tot voor korten tijd het toonbeeld van een' deugdzamen jongen man, maar plotseling begon hij met grooten ijver zich op een liederlijk gedrag toe te leggen, om de executeurs van het testament te o- vertuigen, dat het vermogen hem niet uit betaald mocht worden. Mr. Renshaw heeft zich namelijk door het bedrog van zijne associés eene schuld van 100.000 dollars op den hals gebaald, tot betaling waarvan hij zich zedelijk niet verplicht voelt. Had hij nu zijn vroeger zoo zedig leven voortgezet, zoo waren hem die 70.000 dollars nit betaald geworden en dan dadelijk in den zak van schuldeischers overgegaan. Daarom werd hij liever een Don Juan, dan zijn laatste geld ook nog te verliezen. Een wonderbaar geheu- gen. Van koning Mithridates vertelt men, dat hij een wonderbaar geheugen had. Hij heerschte over 22 verschillende volken, en ieder zijner onderdanen kon hij in zijne eigen taal toespreken. Yan ieder zijner sol daten wist hij den naam. Ook Themistocles was een groot taalkenner, hg leerde spe lend vreemde talen. Toen een uitvinder hem eens een middel aanbood, om het ge heugen te scherpen, zeide hij, dat hij lie ver een middel had, om iets te vergeten. Seneca vertelt van zichzelf, dat hij twee duizend onsamenhangende woorden in de zelfde volgorde kon opnoemen, als ze hem werden voorgezegd. De nieuwere tijden kennen niet zooveel van deze geheugeniskunstenaars. Slechts ten naastebij geleek op den onden Romein de pater der Jezuïeten Menestrino, die voor f koningin Christina eene proeve van zijn kunst gaf; het gelakte hem driehonderd woorden, die geen slot of zin hadden, in dezelfde volgorde op te zeggen, als een ander ze had voorgezegd. Een honderdjarige. In een dorpje bij Genua is een pastoor, die de vorige week zijn honderdsten ver jaardag gevierd heeft. Onder zes pausen heeft bij zijn priesterlijk ambt bekleed. Hij herinnert zich nog, dat hij Napoleon I heett gezien bij eene parade te Genua. In den verkoop van afge- sneden bloemeD wordt alleen te Londen eene som van f 26,400,000 per jaar omge zet. Drie menschen verdron- ken. Zaterdagavond jl. had op de Shannon een treurig ongeluk plaats. Een zeeloods, de 50-jarige Michael Melican, zijne vrouw en zijn oudste zoon van 17 jaar, die zich per roeiboot van Kilrush naar Scattefv- Island begaven, waar zij woonden, vonden den dood in de golven door het omslaan van het vaartuigje. Het was overladen met huishoudelijke artikelen en men had de opvarenden gewaarschuwd, den over tocht met het oog op het ruwe weer niet te wagen, doch Melican wenschte zijne acht kinderen, die thnis achtergebleven waren, niet alleen te laten. Zondag werden de boot en de riemen drijvende gevonden, doch van de slachtoffers bemerkte men geen spoor, De planten als middel te- gen de liefde. Een Parijsch blad geeft eenige bijzon derheden nit eene zeer merkwaardige bro chure, die in 1742 het licht zag. Zij is getiteld: «Kan de liefde door planten ge nezen worden De schrijver is niemand anders dan de beroemde Sauvage, die van 1734 tot 1762 professor was aan de medische faculteit van Montpellier. In deze geleerde verhan deling beschrijft Sauvage de «ziekte der min* als eene pathologische ongesteldheid. Hij brengt de ziekte onder diagnose, ana lyseert haar in hare verschillende uitiogen en geeft de therapeutische middelen aan. En dit met onverstoorbaren ernst. Sauva ge geeft den patiënten met gebroken hart den raad, eene matige, kalme levenswijze te volgen, melkspijzen, gerstewater, water lelie-wortels (oénuphar) en knischboomzaad (agnus castus, vitex) te gebrniken. Verder raadt hij aan, werkloosheid, het gezelschap van jonge meisjes, en al te aangename plaatsen te schnwen en het gebruik van chocolaad, benzoé wijn en kruiden te mij den. Daarentegen moet men volgens Sauvage zich met ijver toeleggen op lichaamsoefe ningen in de open lucht. Als geneesmid delen geeft hij verder aaD, purgeermidde len, om de slingering der vezelen te doen ophouden, aderlatingen, baden en zure dranken, om haar de Doodige veerkracht terug te gevenSauvsge heeft in zijne brochure nog één nimmer falend mid del vergeten en dat is de tijd, die alle wonden en gebroken harten heelt. Berlijn zeehaven. Evenals vele andere groote steden, die ver van zee liggen, wil Berlijn eene zeehaven worden door een rnimen wa terweg. Zondag werd in eene door 350 personen bijgewoonde vergadering eene commissie benoemd, tot onderzoek van een plaD, door prof. BubeDdey, van de polytechnische school te Oharlotten- burg, ontwikkeld om de Spree, door een kanaal met weinige sluizen, met den Oder te verbinden en aldns met Stettin. De kosten worden op 23 millioen mark geraamd, De Noorschs Odelsthing heeft met 42 tegen 41 stemmen een wetsvoorstel aangenomen, waarbij met boe te of gevangenisstraf worden bedreigd werkgevers, die beproeven, door ontslag bedreiging met ontslag, door het aanbie den, beloven of onthouden van voordeelen of door leugenachtige, blijkbaar ongegron de voorspiegelingen van economischen aard, invloed te oefenen op het politiek had blootgestaan en aaD het zware verdriet, dat hij hem nog op zjjn sterfbed bad be reid. En hare kinderliefde verzette er zich met alle macht tegen, om op het graf van haar bemindeD vader comedie te spelen. „Gij hadt niet altijd znlk eene vriendelijke meeniDg omtrent mijn vader," zeide rij vrij moedig. „Ik weet, dat gij als tegenstander hem de laatste oogenblikken zijns levens bebt vergald." Stoinackers gelaat bleef onveranderd. „Ik geloofde toenmaals, mijn' plicht te vervollen. Wanneer ik mij tot iets overdrevens heb la ten vervoeren, en nw' vader onrecht heb aangedaan, zoo heb ik mijnerzijds ook on recht van hem ondervonden. Èn de kren king, die uw vader mij heeft aangedaan, is zwaarder, de zwaarste wellicht, die een' man asDgedaan kan worden." Verrast sag Ilse hem aan. Zij gevoelde zich in baar hart verontrust, dat zij hem wel licht, betreffende dit punt, verkeerd zon heb ben beoordeeld. „Daar wist ik niets van. En het is mij onmogelijk, zooiets mijn vader was van eene bijna vrouwelijk zachte natunr. Met zijn weten en willen heeft hij een ander nooit pijn gedaan." „Gij bent dns nooit te weten gekomen, wat er toenmaals tnsschen ons is voorge vallen „Neen nooit! Sedert gij de eerste maal in 't openbaar tegen hem opgetreden zijt, heeft hij het altijd vermeden, uw' naam te noemen." „En zou n daar veel aangelegen zijn, Ilse, de reden van onze verwijdering te weten te komen „Wanneer dat er toe kan leiden, uw op treden te verontschuldigen ja 1" antwoord de zij met eene openhartigheid, die hem toch wel eenigssins scheen te verwarren, daar hij zijne oogeo neersloeg en een paar minuien lang met de punt van zijne paraplaie in het zand boorde, vooraleer hij antwoord gaf. „Of het mjj in uw oog rechtvaardigen zal, kan ik niet welen. Maar ik vermeen, dat er geene geheimen meer tnsschen ons zgn mogen wanneer gij den drempel van uwe nieuwe optreden of op de deelneming aan eco. nomisch of politiek vereenigingsleven hnn. ner ondergeschikten. Een Indisch klein-ambte- naars-examen De Nieuwe Vorsten 1. deelt o.a. de volgende zinnen meê, op het jongste klein-ambtenaars-examen te Solo gemaakt. Ik heb die man van de hand ge wezen, waar de resident woont. Mijn neef studeerde vlijtig opdat hij geslaagd zou worden. Ten aauhoren van al de jongens zag ik er een onder die een domoor was. Ten aanhooren van de vermaningen zijner ouders was de jongen uit het huis gelooper,. Die arme jongen werkt in school altijd recht door zee. Toen hij wist, dat zijn broer dood is, slaat hij de handen aan zich zeiven toe en ween. Toen de tuinjongen hoog in den boom was, viel hij onbezonnen op den grond. Daar hij een misdaad had verricht, ging hij naar zijn vriend om hnlp te ver- leenen. Wat baatte het hem te zwijgen nu hij geen woord kon spreken. Ik vrees aanjagen, daar de schoor steen van mijn geweer kapot is. De correspondent der R.Ct. schrijft Op de Schubert-tentoonstel- 1 i n g is ook de piano te zien, die door den meester bespeeld werd. Daaraan is de volgende historie verbonden. Schnbert was te arm. om zich eene eigen piano te koopen, vandaar, dat bij bij zijne vrienden opliep, als hem eensklaps de eene of ande re melodie inviel, om te spelen. Het liefst ging hij dan Daar zijn vriend Rieder, die later custos werd van de schilderijenver- zamelmg in het Belvedère. Rieder had vroegtijdig Schnbert's talent ontdekt en stelde hem gaarne zijn instrument ter be schikking. Van die permissie maakte Schubert echter zoo druk gebruik, dat Rieder dit lastig begon te vinden. Hij sprak daarom met Schnbert af, dat hij hem een teeken zou geven, waaraan hij zon zien, of hij welkom was of niet. Dit teeken bestond daarin, dat Schubert mocht komen, als aan een van te voren aangewezen ven ster de gordijnen waren opgehaald. Waren zij neergelaten, dan beteekende dit, dat Schubert weg moest blijven. Eb nu kon men dikwijls zieD, hoe Schubert vlug naar het huis van zijn vriend liep en dan zijn bril naar boven schoof, om beter naar het venster te kunnen zien. Hoe tevreden was hij, als hij het gunstige signaal zag, en hoe teleurgesteld, als het gordijn was neergelaten en hij onverrich- terzake moest heengaan. De historische piano is thans het eigen dom der stad. Hij de hand. Bij de hand zijn, goede vrind, Is niet, 't hoogste woord te voeren Maar naar de vnist te knnnen voeren j Knap te heeten in zijn' stand, Dat mag heeten bij de band. Bij de haDd zijn, lieve maagd, Zegt niet, fraai zich kannen kleeden, Maar 't wil zeggen braaf van zedeD, Ylng in 't huiswerk, zindelijk, rein En bescheiden knnnen zijn. Bij de hand zijn, och, 't zegt niet, Spoedig geld te kunnen winnen, Maar om eerlijkheid te minnen. Kloek van hoofd en kloek van vuist, Kloek ook 't hart, dat in n huist. Bij de hand zijn, 't is ook niet, Slim, geslepen, listig heeten Maar naar de inspraak van 't geweten Hand'len vijand zijn van 't kwaad, Luist'rend iiefst naar goeden raad. Bij de hand zijn, vrienden, is Vroed en vroom, doch werkzaam tevens, Streven liefst naar iets verhevens. Zoo zij 't staag in eiken stand. Vrienden, dat is bij de hand. W. M. Ta. woning overschrijdt. Ik heb toenmaals bij uw' vader om nwe hand gevraagd, Ilse en de ruwheid zijner afwijziDg heeft mij doo- delijk bsleedigd." De eerste indruk van deze onverwachte onthulling, was eene grenzeuloose verbazing, en de gedachte aan eene verbintenis met Steinacker was voor haar altijd al ieta on aangenaams geweest, omdat zijne koele be daardheid en teruggetrokkenheid baar in hem niets andera hadden doen zien, dan een vaderlijken vriend en beschermer. Wan neer hij echter toenmaals, toen sij nog een kind was, om hare hand had gedon gen, en haar vader als zijn doodsvjjand was gaan haten, omdat die hem dat had gewei gerd, dan verborg zich achter dat masker van welwillende vriendschap toch wellicht een warmer gevoel en dan had zij eene verplichting op zich genomen, die hare krachten te boven ging. Een zwiigen was op zijne laatste woorden gevolgd. Vervolgens zeide Ilse zacht en zonder hem aan te zien: „Neen, daarvan heb ik nooit iets gehoord." „En ben ik in nwe oogen dan daardoor slechter geworden nn5gij dit weet P" „Slechter P O neen, waarachtig niet. Maar ik bid u, verlang niet van mij, dat ik met n over dergelijke dingen spreek. Het het is verrassend voor mij maar ik ben wellicht niet in de rechte stemmiDg, u alle recht te doen wedervaren. Laat ons liever naar nwe moeder gaan, die reeds op ons zal wachten." Zij legde haar'arm zoo licht op den zijnen, dat zij de aanraking nauwelijks kon voelen! en bg het instappen van het rijtuig nam zij zijne bnlp niet aan. Eerst, toen zij al een eind 'sweegs gereden hadden, nam Steinacker het woord weder op. „Gij zult een weinig geduld met mijne moeder moeten hebben, Ilse. Door de een zaamheid, waartoe zij door haar lichamelijk lijden veroordeeld was, is hare moederliefde wellicht wat overdreven geworden- Ik vrees, dat gij haar wel eens een weinig verve lend zult vinden. Maar zij is zeer goed hartig en wanneer gij slechts 'wilt, zal zi) eene trouwe vriendin voor u zijn, zooals zij dat tot bedeD voor mij is geweest." Ilse gevoelde, hoe hare wangen zich kleur den van schaamte, zij kwam aiehzelf ontzet tend koud en ondankbaar voor, tegenover al de liefde en voorkomendheid, die men haar bewees. En zij beloofde zich in alle stilte, haar hart voor de oude vronw open te zetten. HOOFDSTUK VIII. Een oud hnis, zonder eenigen opsmuk, in eene stille straat buiten de poort gelegen, was Ilse s nieuw thnis. Toen de laatste gele bladeren atvielen, had zij hier haar intrek genomen, en nn kraakte de bevroren sneenw onder bare voeten, als zij eene wandeling in den tuin maakte, om tenminste eeDS vrij adem te balen. Want daar binnen was alles zoo oud-va derlijk voornaam en de vensters waren met zware gordijnen behangen, zoodat elke zon nestraal buiten bleef, en die omgeviDg druk te beklemmend op Ilse. De ODgesteldbeid van mevronw Steinacker vorderde bet, ieder tochtje buiten te hon den en de oogen van de oude dame konden bet scherpe lieht van bniten niet verdragen. Ilse had het zich van het eerste oogenblik af aan als een zekeren plicht beschouwd, zich aan de gewoonten van de moeder van Frans te onderwerpen. De groote stilte en het gedempte licht, die er door het geheela hnis beereohten, waren in den eersten tijd eene ware weldaad voor hare geschokte zenuwen geweest. Zij had zich immers niets beters gewensebt dan een matig, door geen enkele gebeurtenis afgebroken leven, en dat werd er in deD volsten zin van het woord tnsschen deze vier mnren geleid. Den eisehen van de wellevendheid gehoor gevend, die met gedoogden, dat bij met zij ne verloofde in één hnis woonde, werd de bouwmeester er toe gedreven, het buis zijner moeder te verlaten, en zijn intrek bij vreem den te nemen, totdat het nar hanner verbintenis zon geslagen hebben. WORDT VERVOLGD. Snelpersdruk van J. Winkel te Behagen

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1897 | | pagina 6