kopie koffie gedronken en de courant
ellT0iezen, dan kan ik in dien tijd mijn
enl°verder afmaken en voor het eten
6 enen -^n*je Terlaat met een
riendèljjk knikje de kamer.
Met een zwakken glimlach worden
eIe bewijzen van aanhankelijkheid be-
)0ggD klein rukje aan den stoel, een
p in het naast haar op tafel staan-
werkmandje en mevrouw Seegers
it zit zooals zij reeds eiken dag, 12
wanden achtereen, heeft gezeten, met
e breikous in de hand, bezig met de
edachten, die geen oogenblik haar arm
oofd met rust hebben gelaten.
Twaalf maanden lang, of liever
vraalf lange maanden. Al dien tijd te-
ergeefs had zij gewacht, al dien tijd
lad zij gehoopt, en wat was haar ge-
irachtniets. Niet eens de tij-
ing, dat hij dood was.
I En toch vroeger, toen hij klein was,
iad hij haar lief gehad, had hij menig
naai zijn kleine armpjes haar hals
,eslagen en haar z'n lief moesje ge-
ïoemd. En dan, in den schemer, - hoofd
:egen hoofd, had zij hem verteld van
rjjn vader, die zoo vroeg was heenge
gaan, en hunne tranen hadden zich ver-
tnengd, samen hadden zij geweend over
het verlies, dat zij hadden geleden. Zij,
bmdat met den dood van haar echtge
noot een stuk van haar eigen leven
was gestorven, en de jongen, omdat zijn
moeder immers weende. En dan had
sij zich getroost bij de gedachte aan
lat heerlijke kind, dat hij haar had na
gelaten, had zij gedacht aan de ver
plichtingen, die op haar rustten en had
zij in de liefde tot haar jongen de
kracht gevonden om te blijven staan.
Zij zag hem daar nog voor zich,
haar Arnold, met neergeslagen oogen en
roode wangen haar het onrecht biechten dat
maon hebben dit met een onnoemlijk aantal
pakjes opgevuld. Dan zijn zij beiden inge
stapt en naar een buis gereden, dat na be
hoort aan een welgesteld man, Panl Mau-
villon.
Dat was een rumoer en een gejubel ge
weest, toon de beide ooms de deur openden. Al
de dreigende woorden, die Gerard uitte, had
den een klein meisje niet kannen afschrikkon,
om de rokspanden van Gerard en Hartmann
vast te grijpen. Eerst de vereenigde
autoriteit van Zarnow eo Paul, van Juanita en
Anaa bad de uitgelaten scha ir tot orde ge
bracht en den beiden ooms vrijheid van zich
te bewegen gegeven.
Het is een soort familiedag, die hen allen
te zamen heelt gevoerd. Zarnow had dan
wensch gekoesterd, zijn vaderland eens terug
te zien en had daarover met Rudolf gecor
respondeerd, en beiden waren overeengeko
men, de Kerstdagen in Hamborg te vieren.
Dit plan is uitgevoerd en nadat onder lei
ding van Gerard met Pabl een algemeene
verzoening heeft plaats, gehad, werd zijn
huis aangewezen als de plaats, waar allen
zouden te ztAm komen. Waar moeten Juanita
en Zarnow met hunne drie jongens en twee
meisjes anders heen, dan tot Anna en Paul,
die door het besitten van een jongen en een
meisje eenigszins zijn ingericht om een derge
lijke, zich weiDÏg aan eeremoniëu storende
schaar te ontvangen Bij Gerard werden
alleen stijve visites afgelegd, en ofschoon hij
daarover gebelgd was, deed hij toch niets
om dat te veranderen.
Nu worden de pakjes geopend en geor
dend en Gerard en Hartmann helpen de
waskaarsen aan den boom aansteken. Dan
klinkt de bel en als in wilde vlnoht stormt
men binnen, in kielen, jakjes, broekjes en
jurkjes, blondkopjes en bruiDlokkigen, met
blauwe, bruine en grijse oogen en onder al
dat gejubel en gejuich wordt ook de stem
van Josephine niet gemist- Terwijl RndoU
naar de kinderschaar ziet wordt het hem
treurig te moede, zoo geheel gelijkt
dat kindergezichtje op het gelaat, dat reeds
zoo lang in het graf rust eu dat hij nim
mer zal vergeten.
Eindelijk maant de oude Hartmann oom
Gerard, die zich te midden van dit gejubel
>00 reoht op zijn plaate voelt, dat het tijd
wordt om naar de genadige vrouw terug te
keeren. Een lichte schaduw trekt er over
het gelaat van den ouden heer, die veel, veel
liever hier bleef. Hij neemt eindelijk af-
scheid en dat duurt teer lang, voornamelijk
van twee kinderen. Het eene is bet ondste
meisje van Juanita, dat zoo sprekend ge-
ljjkt op basr moeder, toen zij door kapitein
Lorenzen bij Gerard werd gebraobt. De ande
re is Josephine Périn vroolijk en opgewekt
als ijj is, heeft tij z'n hart gestolen hg zelf
>s kinderloos en tou haar gaarne bij zich in
buis nemen. Maar Rudolf wil haar voor
geen geld van de wereld missen en Zarnow
geeft hem gelijk, terwijl hij meent: ,We
hebben genoeg aan aéo Sneeuwwitj e."
EINDE.
hij mjsdreven had, maar zij hoorde ook nog,
met welk een warmte, met welk een
v uur hij haar beloofde, het nooit weer
te zullen doen. Zij bracht zich in hare
herinnering terug den ijver, waarmede
hij deze belofte dan vervulde.
O, zij zag hem nog voor zich, gebo
gen over zijne boeken, bezield met een
ernstig ^treven om iets groots, iets
goeds te worden in de maatschappij.
O, zij hoorde hem nog met jongelings-
vuur en -kracht verdedigen de idealen,
die hij zich voor oogen had gesteld.
Ja, zij weet nog, met welk een vreug
de zij het telegram begroette, dat haar
meldde, dat haar zoon geslaagd was, en
met welk een luiden jubel zij hem bij
zijn thuiskomstom denhals gevlogen was.
Welk een zwoele, drukke tijd was daar
op gevolgd. Nog dienzelfden middag wa
ren de schoolvrienden van Arnold ge-
komen om hem geluk te wenschen. En
niemand was hare ramen voorbijgegaan,
of zij hadden haar vriendelijk toege
knikt, zij waren allen met haar ver
heugd, zij gunden haar deze vreugde,
wantzij wisten dat zij die zoo
noodig had.
Toen was het uur gekomen, waarop
hij haar moest verlaten. Dat uur in al
zijn pijnlijk genotPijnlijk, omdat zij hem
dagelijks zoo zeer zou missen, dat zij z'n
vroolijken lach niet meer in den gang
zou hooren schallen. Maar toch verschaf
te het haar een hoog genot, want nu
was haar jongen immers weer een stap
nader tot dat doel, hetwelk hij zich voor
oogen had gesteld; ging hij immers weer
verder op dat pad, dat hem tot kennis
en wetenschap moest voeren!
Zij ziet hem nog het op dat oogen
blik zoo bleeke gelaat tegen de ramen
drukken, om nog voor de laatste maal
haar toe te lachen, haar met de oogen
te beloven, dat hij haar niet zal verge
ten.
En neen, hij vergat haar ook niet,
tenminste in den eersten tijd niet. Ge
regeld verschenen zijne brieven, geen
enkel voorval werd voor haar geheim
gehouden, geen enkele gedachte bleef
onuitgesproken. In die oogenblikken
scheen het haar, alsof hij weer bij haar
was, en uit die brieven putte zij troost,
en zij vormden zoovele lichtstralen in
haar toen reeds eentonig bestaan.
En in een van die brieven had haar
de tijding bereikt, dat haar zoon vriend
schap had gesloten, in een van die brie
ven had hij haar zijn eersten misstap
beleden.
Na dat oogenblik had zij zwaar gele
den, veel doorleefd.
Vele beden waren tot den hemel op
gezonden, maar zij waren niet verhoord.
En toen was dat vreeselijke oogen
blik gekomen, dat oogenblik, waarin hij
haar meldde wat hij gedaan had.
Ach ja, zij weet wel waar die brief
ligt, altoos heeft die een plaats in haar
werkmandje gevonden en woordelijk
weet zij wat daar in staat.
„Moeder, wanneer ik nog het recht
heb u zoo te noemen, de afschuw voor
mijzelf, de afschuw die anderen voor
mij gevoelen, heeft mij gedwongen tot
hetgeen ik gedaan heb ik heb getee-
kend om naar de Oost te gaan. Nooit
zult ge mij terugzien, of mijn leven
moet zoo zijn, dat ik zal durven zeggen
hetgeen ik heb misdreven heb ik weer
goedgemaakt. Vloek mij niet, maar ze
gen mij en wacht op uw
Arnold."
Ja, ja, dat had hij haar geschreven,
en zij had hem niet gevloekt, zij had
voor hem gebeden
En nadat zij zich dit alles weer zoo
in het geheugen had teruggebracht, nu
zij weer zoo die oogenblikken had door
leefd, nu werd het geloof aan de kracht
van haar zoon weer sterk in haar.
Zij wist nu, dat hij zou slagen, dat
hij tot haar zou wederkeeren als een
man, die recht heeft op eerbied voor
zijn persoon.
Bij deze gedachten komt een zachte
glimlach om hare lippen, haar handen,
die tot dusverre de breinaalden naar-
stiglijk hebben bewogen, zakken in
haar schoot, en hare lippen prevelen
„Ja, hij zal komen Arnold, ik zal wach
ten
„Vrede®, waser nu ook in haar gemoed.
Drie ter dood veroor
deelden. De jury-rechtbank van Bav-
reuth heeft dezer dagen drie doodvonnissen
uitgesproken over een echtpaar en een
dochter, die met onmenschelijke wreedheid
den man der dochter hadden vermoord.
Reeds bq het huwelijk op 10 October
1896 rees er ongenoegen tusschen den
man en zijn schoonouders, omdat hij niet
12000 Mk., zooals deze verwacht hadden,
maar slechts 5000 Mk. mede ten huwelijk
bracht. Voortdurend gaf dit reden tot
twisten en in Oct. van dit jaar, toen de
de gemeenschap der goederen van de echt-
genooten van kracht was geworden, vatten
vader, moeder en dochter het duivelachtig
besluit op, om den man te verwoorden.
Den 9en November werd de afgrijselijke
daad volvoerd. Terwijl de man rustig lag
te slapen, «loop zijn schoonvader naar het
bed en sneed hem met een pasgeslepen
slachtersmes den hals door. Bet slacht
offer was doodelijk getroffen, maar kon nog
naar de woonkamer vluchten. Diar werd
hij aangegrepen door zijn vrouw en zijn
schoonmoeder, die hem op den grond
wierpen en vasthielden, totdat de vader j
hem den halsslagader geheel doorgesneden
had.
Den volgenden morgen maakten beide
vrouwen groot rumoer en riepen zij onder
een stortvloed van tranen uit, dat de
ongelukkige zelfmoord had gepleegd. De
ware toedracht der Zaak kwam echter
spoedig aan het licht. De drie schuldigen
werden gevangeD genomen en zijn ter dood
veroordeeld.
In den reclam e-» t r ij d.
Iu een bazaar te Hamburg werden, als
reclame—waar, tafels verkocht voor 8 mark,
die een schrijnwerker aan de firma zelf
leverde voor 8Vj mark, zoodat de firma
op elke tafel een halve mark verloor. Deze
tafels bleken weldra een rasenden aitrek
te hebbenzij gingen in grooten getale
weg. Vooral de schrijnwerker maakte
daarbij goede zaken. Opeens echter deed
de firma een bijzonders ontdekking. Hot
bieek haar, dat de tafels door deu schrijn
werker, die ze voor 8 mark 50 pf. leverde,
weer voor 8 mark werdeD ingekocht, zoodat
hij telkens dezelfde tafels inzond bij de
firma.
In Bchaffhaüsen is een
merkwaardige strijd nitgebrokeo. De di
recteur van het krankzinnigengesticht had
zich over het al te vroege luiden van
de kerkklokken beklaagd, omdat dit
hinderlijk was voor zijnt paiienten. De
protestante kerken lieten daarop het lui
den 's morgens vroeg na. Maar de katho
lieken bttoogden, dat het klokkenluiden
een deel van hun godsdienst is, en zij
gingen er mee voort. De directeur be
klaagde zich nn bij den gemeenteraad, en
deze verbood het klokkenluiden vóór
's morgens zeven onr, totdat hieromtrent een
nieuwe veroidening zou zijn afgekondigd.
De katholieke geestelijkheid protesteerde
hiertegen bij den kantonnaien raad en de
ze vernietigde het verbod van deD ge
meenteraad, inet dien verstande, dat het
den Raad vrijstond, eene nieuwe verorde
ning op het luiden samen te stellen, waar
in het vroegere verbod natuurlijk kan
worden opgenomen. De gemeenteraad zal
dezen weg volgen, de geestelijkheid zal
dan in hooger beroep gasu bij de Bonds-
regeering.
Men ia zeer benieuwd, wat deze beslissen
zal.
A deline Patti in Amerika.
In een zeer interessant verhaal omtrent
de amerik&ausche tournee van madame
Adeline Patti, vertelt mr. Lionel S. Ma-
leason, dat de beroemde zangeres een zeld
zaam mexicaansch hondje bezat, een ca
deau van den mexicaanschen president
Diaz.
Het kleine dier leidde een weelderig
leven en vergezelde de diva, waar ze ging.
Maar helaas het wreede noodlot beschikte,
dat het aristocratische hondje gedurende de
tonrnée zou sterven.Langen tijd was madame
Patti ontroostbaar over haar verlies.
Op een avond echter, na de voorstelling
van Lncia, toen de diva voor het doek ver
scheen om den storm van toejuichingen in
ontvangst te nemen, werd haar eeu mand
je met rozen, over het voetlicht heen toe
gereikt. Zoodra madame Patti deze gave
ia ontvangst nam, sprong het deksel open
en liet een zijden kussen zien, waarop een
ander klein mexicaansch hondje rustte,
dat door den president van Mexico ge
stoord was, ia de hoop dat door het bezit
hiervan de diva het verlies van haar eer
ste lieveling zou vergeten.
Het enthusiasme van het publiek, dat
tegenwoordig was, was groot.
Verder verhaalt mr. Mapleson nog, dat
de ontvangsten over vier wekea in Chicago
f 580.000 bedroegen.
Het bloemen werpen op het tooneel, wat
in Europa al veroaderd is, is in Mexico
nog steeds la mode. De voorgrond vau
het tooneel gelijkt na een voorstelling op
een bloemenmarkt. Bij éón gelegenheid
toen madame Patti optrad in een welda
digheids-voorstelling, stond zij tot aan de
enkels in de bloemeo, en was de schouw
burg met een heerlijken bloemengeur ver
vuld.
Vroeg rijp, In het kanton
Uri in Zwitserland is het baantje van on
derwijzer lang niet gemakkelijk, als men
ten minste gelooven mag, wat de Indépen
dance Beige ontleeDt aan het rapport van
den school-inspectenr.
Met leedwezen moeten wij constateeren,
heet het in dit rapport, dat het aantal
kinderen met bekrompen verstand toeneemt
in dit kanton, en de onderwijzers
schrijven znlks grootendeels toe aan het
gebrnik van zwarte koffie met brandewijn
en asn het rooken der kinderen. Het is
dikwijls moeilijker om de ouders dan om
de kinderen dnidelijk te maken, wat groot
kwaad daarin steekt. In een school maak
te de onderwijzer gebrnik van een les om
kinderen te wijzen op het groote kwaad,
dat er in stak om sterken drank te drin
ken en te rooken, en hij deed dat met
zooveel doideljjkbeid en ophef, dat ver
scheidene kinderen besloten om geen
zwarte koffie met brandewijn en geen ta
bak meer te gebruiken. Toen kwam een
moeder zich beklagen bij de vrouw des
onderwijzers, dat haar zoantje weigerde om
koffie te drinken en te rooken, en zij
verzocht haar man om de kinderen daar
van niet weer te spreken op school. Io
een ander geval ontnam de onderwijzer
op eeu lagere school aan een jongen leer
ling zijn pijp, toen de knaap thuis
kwam, wist de vader niets beters te doen,
dan hem een nieawe te geren.
Gouddorst. De dorst
Daar goud heeft vele duizenden naar het
ijzige Alaska gedreven. Nu drijft de hon
ger de goudzoekers weer weg van de plaats,
waar zij dachten hun gelak te vinden.
Ontzettend zijn de berichten over den
hongersnood, die er heerscht in de goud
stad van Klondyke, in Dawson City. De
levensmiddelen zijn daar te koop tegen
prijzen, die zelts den rijk stee te hoog
zijn. Men vecht, ja, men vermoordt el
kaar voor brood en vleesch.
Bijna drieduizend menschen zijn op weg
gegaan om langs een moeilijken pas, over
gevaarlijke gletschers, een vermoedelijken
dood te vinden, maar een zekeren dood
te ontvlieden. Vele goudzoekers zijn even
arm, ja, nog armer dan zij gegaan zijn
uit hun vaderland, weer nit het goudland
vertrokken. Nu komt ook nog het be
richt, dat de stoomboot Cleveland, die
met passagiers en levensmiddelen naar de
goudvelden van Klondyke onderweg was,
aan den Westhoek van bet Vancouver-
eilaud schipbreuk heeft geleden, waarbij
22 personen verdronken.
Zijn laatste wensch ver
vuld.
Te Tischerwiet, aldus meldt een Ham-
burgsche correspondent, werd vóór kort
een onde matroos begraven. Naast zijn
weduwe stonden een paar onde vrienden
aan den groeve, waarvan de een, zekere
Thomas Nurse, tranen met tuilen huilde.
Toen de doodgraver zich gereed maakte
om den kuil toe te werpen, haalde Tho
mas met plechtig gebaar een vierkantje
met jenever nit zijn broekzak en liet dit
in de groeve neerdalen.
De koster dnwde hem op zij en schar
relde de flesch nit het zand op. „Zijn
laatste wil zal gebeuren', liep echter de
wakkere janmaat en goot den geestrijken
inbond tot op den la&tsteu drop over de
kist nit. Voor de schepenrecbtbank had
hij zich nn dezer dagen wegeDs „grober
Unfug' te verantwoorden. Toen evenwel
bleek, dat hij met de kerkelijke plechtig
heid niet deu spot had willen drijven,
maar zijn vriend hem op zijn sterfbed had
verzocht, hem een goede flesch van zqn
gelietkoosden drank mee te geven, moest
de rechtbank hem wel vrijspreken, aange
zien ook de weduwe van deu overledene
er niets in vond en „daar ook de doode
geen bezwaar had gemaakt
Te fiscaal.
In het vorige jaar raakte een dnitsche
stoomboot van Koningsbergen asn den
grond en kon eerst vlot worden nadst een
groot deel der lading, die nit russisch
graan bestond ea voor Engeland bestemd
was, over boord was geworpen. T>nige maan
den daarna kreeg de reederij vau den
fiscos de lannamiDg 12.000 mark invoer
recht te betsleo, immers de tisschers uit
den omtrek haddtn het over boord ge
worpen koren opgehaald en er hun var
kens mie gevoederd. Er was das feitelijk
graan ingevoerd en daarvoor moest betaald
worden. De reederij betaalde onder pro
test en wendde zich eerst tot den minister
van financiën en toen tot den Bondsraad.
Deze heeft nu de invordering van rechten
in dit geval «at erg fiscaal geacht en last
gegeven tot terugbetaling.
In een plaatsje bij Lubli-
nitz aan de dnitsche grens hadden twee
rnssische smokkelaars, die bq
een logementhouder den Dacht doorbrach
ten, hun smokkelwaar, nit aether en bas-
kruit bestaande, op de kachel gelegd.
'8 Nacht» ontploften beide stoffen, waardoor
de logementhonder, zijns vrouw en drie
kinderen ernstige brandwonden opliepen.
Een kind ia al gestorven en de anderen
zijn door de dokters opgeheven. De smok
kelaars wisten te ontkomen.
Een pronkgewaad.
In Anderlecht, een voorstad van Brussel,
is onlangs een socialist tot wethouder
(schepen) gekozen. Hij weigerde echter
het met zilver geborduurde ambtsgewaad
aan te schaffen, waarin de wethouders ver
plicht zijn zich te vertoonen, bjjv, als zij
als ambtenaar van den bnrgelijken stand
dienst doen. Eerst beriep hij zich op zjjn
socialistische beginselen, msar ten slotte
op de onmogelijkheid om de 500 fts., die
het pronkgewaad kost, te betalen. De Raad
heeft nu aan de viei wethouders te zamsn
500 frs. toegelegd voor hun pronkpakje,
na afspraak dat de drie anderen hnn ge
rechte vierde deel zullen afstaan om dsn
nieuwen collega iD het zilver te steken.
Een vergissing. In een
vollen schouwburg stond onverwacht een
man op, die een pistool richtte op een
actrice. De naast hem zaten vlogen op
en grepen zijn arm. Hij wrong zich ech
ter los en hield het wapen weer dreigend
vooruit. Algemeene ontsteltenis en angst.
Maar zietdaar zet de man het pistool
in zijn eigen mond en... bijt er een stuk
af. 't Was van chocolade.
Iemand, die bq het geval was geweest,
heeft het uog dikwijls als troostmiddel ge
bruikt, als hij wilde aantoonen, dat soms
onheilspellende dingen nog goed kinnen
afloopen.
Oud bij oud. Calinoi*
oud doch hoe onder hoe gekker, zoo-
als het spreekwoord heet.
Hij kwam gisteren bij de mooie en jon
ge weduwe waar hij een vorigen dag
inet nog eenige kennissen op een dineetje
was geweest.
Mevrouwtje, sprak hij zoetsappig,
zijn das rechtschikkend en nog even een
blik in den spiegel werpend mijn lieve
mevrouw, ik heb gisteren-avond hier mijn
hart verloren. U
Doch mevroQw was reeds opgesprongen
en sloud een seconde later in den hoek
van de kamer bij een schelkoord.
Is Drieka daar P vroeg het weenwtje
aan het dieustmeisje dat binnenkwam.
Neen, mevrouw.
Dat is jammer, want die heeft hier
opgeruimd.
Drie-Drie-ka stamelde de verblufte
Calino.
Ja, onze noodhulp, een grijs familie
stuk, die zeer aan onde dingen hecht. Mijn
grootmoeder heeft zij
Doch de DonJnan was al de deur nit.
Leeraar: Noem mij eens
zes beesten op, die thuis hooren in de
Poolstreken.
LeerlingYier ijsbeeren en twee zee
honden.
Man, wat praat je geduren-
de den Dacht in je slaap, kan je dat niet
laten
't Is wel mogelqk, kind, dan moet je
me toestaan, dat ik overdag ook eens een
woord zeg.
A. Twintig jaar geleden
ben ik in Amsterdam aangekomen, zon
der een gulden op zak.®
B. „Dat is nog zoo heel erg niet
toen ik in Amsterdam kwam, had ik zelts
geen roodeo duit.'
A. Zoo, wat u zegt.
■w B. Ja zeker. Maat ziet u, ik ben
hier geboren.
»»ImI tn«n aii da ontsteltenis van den
