derlijks gebeurd. Wat dan, lieveling, schrei niet, ik kan geen tranen zien. Hij sloeg den arm om haar heen, maar tot zijn verwondering trok ze zich terag, haar vader beangit aanziende. Later her innerde Ted zich die beweging en dan weid zijn hart met bitterheid vervuld. Ge zult u verwonderen te hooren, viel hier de heer Parson in, dat een neef van mij in Jamaica een man, dien ik nooit gezien heb, van wien ik slechts zel den hooide gestorven is en mij zijn fortuin heeft nagelaten, bedragende 240000 gulden, zegge 240000 gulden. Ted verbleekte. De kamer, da lamp, het vuur, alles draaide hem voor de oogen. Hij zag slechts Lizzy's gelaat, verder en ver der zich van hem verwijderende. Hij slaak te een kreet, sprong op en stamelde esui- ge gelukwenschen. Vroeger dan gewoon lijk ging hij heen hij scheen den afstand, die tuaschen hen gekomen was, te gevoelen, en 't was hem een verademing, een einde aan deze pijnlijke positie te maken. Lizzy volgde hem. Toen de kamerdeur zich achter haar gesloten had, legde ze bedeesd haar hand op zijn arm en stamelde Je zult mij nooit opgeven, niet waar Nooit, beloof het mij Hij sloot haar in zijn armen en zei met trillende stem Ik heb alles begrepen, lieveling. Je vader zal nooit zijn toestemming tot een huwelijk met mij geven. Hij zal het ver bieden, hij heeft het reeds verboden. O, Lizzy, wat kan ik met mijn ellendig in- komentje doen P Beloof, dat je mij nooit zult opge ven. Ik zal nooit iemand anders huwen. Nooit, nooit, TedBeloof mij hetzelfde Er bestaat slechts één meisje op de geheele wereld voor mij, fluisterde hij, en dat ben jij 1 Dien avond ging hij huiswaarts met het vaste voornemen, nog harder te wer ken en haar tot eiken prijs te huwen, maar een week later ontving bij een brief van haar vader, waarin deze hem me dedeelde, dat hij het engagement als ver broken beschouwde en hem alle verdere pogin gen om zijn dochter te zien of te schrij ven verbood. Een paar woorden van Lizzy zelf, onder den brief van haar vader ge schreven, ontnamen hem alle hoop. Hij had nooit kannen droomen, dat ze afstand van hem zou doen en geloofde het ook nog niet, maar nadat hij haar herhaalde malen geschreven en steeds vergeefs op antwoord gewacht had, moest hij wel tot de conclusie komen, dat ook zij, om der wille van het geld, hem had opgegeven. Da eene dag na den anderen verliep, „Ter wille van ons geluk 1" Zijne oogen schitterden bigde en troffen haar schuw op hem goriohten blik. „Hoor mjj aan Met zachte maar vaste stem begon zij van haar leven te vertellen, van de dwaling haars vaders, van haar liefde voor Walter, van bare ontgoocheling, van de intriges van Kurt en van haar plan, om door de verbin ding met hem, den hooggeboren graaf, zich eene positie te veroveren, die men haar eens om een wandaad baars vaders had geweigerd. Zij bedekte niets, zij legde hem haar leven, haar gansche denken en gevoelen bloot, daarna stond zg op en bleef zwijgend staan, als verwachtte zij zijn oordeel. De graaf zag voor zich neder. Zijn ge laat was bLek geworden, zijne vingers speelden zenuwachtig met den ketting van zijn horloge. „Gij hadt mij dat alles vóór ons huwelijk moeten vertellen," zeide hij langzaam en treurig. „Ja, dat was mijn plicht geweest," ant woordde zij. „Gij kunt mij sohuldig noe men en ik zal dan tot mijn vador terug- keeren Hij haalde haastig adem. „En is dat verleden voer n voorbij?" vroeg hij vervolgens. In zijne oogen was een aDgstige spanning te lezen geen toorn geen hoogmoed slechts de uitdrukking van een innerljjk leed, hetwelk Edith scherp in het harte sneed. In dit uur leerde zij haar man eerst in al zijn waarde kennen en smarteljjk was voor haar de gedachte, wellioht van hem te moe ten scheiden. „Voor mij is het verleden dood"— sprak zg zacht terwjjl bare oogen zijn ernstig voischenden blik niet beantwoordden. „Zoo zal dat oofc voor mij zjjn „Uerbert Was het een jubelkreet, waarmede zij zich aan zijn borst wierp P Nog nooit was er in haar oogen zulk een zalige glans geweest I Hij greep haar hand, die tjj vast en warm in de zjjne legde en bracht haar lief kozend, bijna eerbiedig aan sjjne lippen. maar Lizzy bleef zwijgen, en toen hij, ten einde raad, haar nog eens wilde be zoeken, en zoodoende trachten haar op andere gedachten te brengen, vond hij het huis verlaten; de Parsons waren ver huisd naar een groot hnis in een der voornaamste bnnrten van de stad. Tien jaren waren voorbijgegaan. Ted Bowden was geen ondergeschikte meer, hij stond aan het hoofd van een groote han delszaak. Aan trouwen had hij niet meer gedacht, nadat Lizzy hem al het vertrou wen in de vrouwen ontnomen had. Eens op een middag hoorde hij een voorbijganger den naam Parson noemen en opmerkzaam geworden, hield hij zijn stap in en luisterde naar het gesprek. Veel verstond hij niet, maar wat hij opving, was voldoende om hem het bloed sneller door de aderen te jagen. Parson in de gevangenis wegens valsch- beid in geschrifte En waar zou Lizzy zijn Alleen in dat groote, voorname huis Want hij had vroeger reeds gehoord, dat haar moeder gestorven was en haar zuster ge huwd. Maar het huis was verlaten en van een dienstbode vernam hij, dat do heer en mejuffrouw Parson een maand ge leden reeds vertrokken waren en nu ergens in een onaanzienlijke straat op een tweede verdieping woondeD. Zijn hart bloedde, toen hij dat hoorde en diep begaai met Lizzy's lot spoedde hij zich naar de G.-straat en schelde aan haar woning. Na langen tijd te hebben ge wacht, werd er open gedaan. Een bleeke, jonge vrouw, met grijzend haar, moede oogen en kleurlooze lippen, stond voor hem. Lizzy, riep hij verschrikt, mijn arm kind, wat heb je geleden Je hebt het dan gehoord, zei ze na een pijnlijk stilzwijgen je weet het van vader? Hij knikte. En begrijp... je hst deze brief, zeg.,, was het waarheid Ze haalde een geel geworden papier te voorschijn en toonde het hem. Terstond herkende hij zijn eigen handschrift, maar had bij ooit zulke t'a en e's gezet De brief was 10 jaar oud en hij spande zich in om de woorden te lezen - had hij dat geschreven had hij hun engagement verbroken en in zulke ruwe bewoordingen Lizzykreet hij. Ik heb den brief nooit geschreven 1 nooit Lizzy snikte zacht. Ik wist hetik wist het, o Ted Dat mijn vader zoo slecht kon zijn I zoo door en door slecht 1 Er ging hem een licht ophij dacht „Ik denk, wjj moesten maar niet meer over die dingen spreken, mijn lieve Editb," zeide hij teeder. „Gravin Sponeck staat boven iederen lasteraar, en wat die mijnbeer von Platen zeggen mag ik veracht bem. Wanneer ge wilt zal ik hem een paar woorden schrijven." „O, dat niet I* „Nu goed, maar bij wenscht een ant woord op zijn vraag aan Marianne ik zal in naam van Marianne schrijven en zijn vraag ontkennend en afwijzend beantwoor den." „Ik geloof niet, dat het noodig is. Maar wanneer gij aan vader „Wacht eens," reide bjj lachend. Ver volgens ging hij naar zijn schrijftafel, greep een telegram-formulier en schreef daar eeni- ge woorden op. „Wilt ge lezen P" Hij reikte haar het papier over en drukte op de eleetriscbe bei. De bediende trad binnen en bleef wachtend aan de deur staan. Met geweld moest Edith de opwellende tranen terugdringen. Met tranen in de oogen las zi) wat bij geschreven had „William Griswold, Galveston, Texas. Edith en ik vragen u hartelijk om een be zoek op bet slot Sponeck. Gegroet van graaf Herbert Sponeck." „Zijt ge daarmede tevreden f" vroeg hij vriendelijk. Zij reikte bem het telegram weer over, door baar tranen been kokend en niet in staat een woord te zeggen. De graaf wendde zich hierop tot den bediende. „Bezorg dit telegram dadelijk." „Tot uw dienst, heer graaf," Met een buiging verdween de knecht. „No, miin lieve Editb," wendde zich da graai lachend tot zijn eebtgenoote, „heb ik zoo goed gedaan Maar nu vermocht tg haar tranen niet meer in te houden. Jubelend wierp zij zich aan zijn borst en verborg haar gelaat aan zijn hart. .0, o -« Zij kon verder geen woord zeggen en hij drukte haar vaat tegen zich aan. aan de enkele regelen, die Lizzy eens on der haars vaders brief had geschreven en welke dus ook valsch moesten zijn geweest. Mijn arme Lizzy, fluisterde hij, haar in rijn armen sluitende. We hebben beiden onze belofte gehouden elkander nooit op te geven wil je mijn vrouw nu wor den wil je Je kwaamt juist op tijd, Ted, fluis terde ze, andera andershadt je mij wellicht nooit gevonden. Als je wist wat ik van plan was Sstlieveling zeg mij nu, wil je mijn vronw worden Ja, Ted, gaarne. Hoe de vogels vliegen. Vogels kennen den wind heel wat beter dan wij en weten daar groot voordeel van te trekken, voornamelijk om te stijgen. Beweegt een vogel zich in een bewegende luchtmassa (dat is wied), zoodat hij de zelfde snelheid als die luchtmassr heeft gekregen, dan is het daidelgk dat hij van die beweging geen aoder voordeel onderviodt dan een horizontale plaatsver andering. Heeft echter de vogel niet de zelfde snelheid als de hem omringende lacht (zooals steeds het geval is, wanneer de vogel van den grond of het water op vliegt), dan oefent die lucht een drnk en zal, wanneer de vogel met den kop in den wind is, hem een stijgende beweging geven. Nu zou weldra de vogel weer de zelfde snelheid als de hem omringende luebt krijgen, en den druk, die. hem doet stijgen een einde nemen, ware het niet dat over het algemeen op een groote hoogte de wind ook sterker wordt, zoodat het opstijgen van den vogel steeds bevor derd wordt. Daarbij komt, dat de wind niet steeds gelijkmatig waaiten nu weet de vogel van elke windvlaag partij te trekken om hooger te komen. Als men b. v. een leeuwerik beschouwt, die jubelende de hoogte iDgaat, als om te toonen hoe weinig moeilijk hut is, dan ziet men, dat, steeds wanneer die vogel den kop naar den wind toedraait, hij stijgt, -en zoodra hij zich van den wind afwendt, hetzij daalt, hetzij op dezelfde hoogte blijft. Een ander voorbeeld geeft de zeeraaf, die zijn kameraden, die een eind verder op een rots zitten, wil bereiken. De wind waait naar de rots toe. Dan draait de zeeraaf zijn mg naar zijn doel toe om eerst een zekere hoogte te bereiken, na afloop waarvan hij zich omwendt om met den wind mee naar de rots te zeilen. Men kan de werking van den wind het best begrijpen, wanneer men den vogel met een vlieger vergelijkt. Bij den vlieger HOOFDSTUK XVIII. Verwonderd zag Marianne naar Edith, toen deze tot baar terugkeerdein hare oogen schitterde het zoo gelukzalig en toch zoo verlegen; hare bewegingen, vroe ger zoo trotseh en zeker, waren haastig en onrustig geworden en op bare lippen lag een lachje, hetwelk Marianne zich maar niet wist te verklaren. Stormachtig omarmde Edith bare vriendin en het sebeen, alsof Edith slechts met moei te tranen onderdrukte. „Wat is er toch P" vroeg Marianne be zorgd. „Niets, niets, mjjn lieveling maar van uw besluit, om ons hnis te verla ten, komt niets van in. Ik beb met mgn man gesproken en hg weet alles—" „Hij weet alles!" „Ja, ja, Marianne -hg weet alles alles aeb, ik geloo'de niet, dat ik nog eenmaal zoo gelukkig zou worden. Hoe is het mo gelijk boe is mogelijk P" Zij drukte zieh de handen tegen de oogen, en sobreed baastig de kamer op en neder; zij trad plotseling naar bet venster en ademde de frissche lucht in, die van uit het park baar tegemoet stroomde. „Ah, die heerlijke lucht I En wij zitten opgesloten binnen de muren van de stad en ademen de vuile atmosfeer der straten, bal- en concertzalen en buiten wenkt de vrijheid de beerljjbe vrijheid daar buiten is licht en zon 1 Och, hoe dwaas zgn wij toeh I Gelooft ge, Marianne, dat mgn man er in zal toestemmen, om naar het slot Sponeck te gaan P'( Marianne lachtte. De verandering in Edith scheen haar niet meer verwonderlijk, zij kende al ras de reden daarvan en verheugde er zieh hartelijk over. „De graaf sprak er eenige dagen geleden met mij over en gaf toen als zijn wenseh te kennen, om naar Sponeck te verhuizen," antwoordde zg. „Hij betreurde hel ten zeerste, dat gij, Edith, zgn verzoek niet wildet toestaan. Weet ge, wat hij zeide P*' „NuP" „Hg zeide, dat gg er bang voor waart, maakt de weerstand van het touw, dal^bij druk ondervindt, waardoor de vlieger stijgt tot de opwaarts ontbonden druk van den wind evenwicht maakt met de nedertrek- kende kracht van het touw. Beweegt men den vlieger tegen den wind, zoodat de betrekkelijke kracht van den wind grooter wordt, dan stijgt de vlieger iets meer, om, wanneer men stil blijft slaan, weer iets te dalen. De weerstand van het touw wordt nu vervangen door don weerstand, dien de vogel door zijn inertie aan den wind biedt. Zooals reeds gezegd is, zal de vogel dos ook niet meer stijgen, zoodra hij de zelfde snelheid als de wind heeft gekregen. Zeemeeuwen, die men zoo dikwijls kan zieQ vliegeo, hebben ook steeds den kop naar den wind gekeerd, wanneer zij stijgen willen. Vogels, die spiraalsgewijze de lucht in vliegen zonder hun veugels te gebruiken (het engelsche to soar), trek ken steeds voordeel van elke windvlaag (die soms zoo zwak is, dat de mensch die nauwelijks waarneemt), o» dan zich met den kop in den wind te koeren en daar door weer hooger te komen. Het reeds genoemde sterker worden van den wind naarmate hij hooger komt, helpt ook hierbij. Nog iets, waar vogels groot voordeel van weten te trekken, zijn stijgende luchtstroo- meD. Als de wind tegen een rotswand ot hnis aanstoot, moet de lucht zich daar op waarts bewegen en de opmerkzame beschou wer kan vogels zich dikwijls zien verma ken door zich door zulke luchtstromin gen naar boven te laten drijven. Verder wordt verklaard, hoe het komt, dat zeemeeuwen in het kielwater van een schip kunnen vliegen, steeds op denzelf den afstand van het schip blijvende, zon der ooit hun vleugels te gebruiken. Door het voortgaan van het schip valt achter het schip de lucht nezr, om het ontstane luchtledige op te vullen. Deze lucht wordt door het water weer terugge- stooten. Dezen stijgenden luchtstroom ge bruikt de meeuw om hooger te komen, en laat zich dan met groote snelheid naar be neden en voorwaarts zeilen, om eenige oo- genblikken later den stijgenden luchtstroom weder te pakken te krijgen. Het vliegen van vogels is zooals men nit deze opmerkingen ziet een studie, die wel de aandacht van natuurliefhebbers waard is. Verbeterde en goedkoope Edison-phonograaf. De Edison-phonograaf, die tot nog toe zoo duur was, dat slechts weinigen in de gelegenheid waren met het instrument van nabij kennis te maken, zal spoedig „in om met hem alleen te zgn," antwoordde Marianne. In plaats van te antwoorden, zette Edith zich op een stoel, steunde haar hoofd met beide banden en zag peiotend voor zich oit. Heimelijk sloeg Marianne haar gade en zag met vreugde, hoe het trotsehe gelaat een innige, zschte uitdrukking aannam, hoe in Edith's oogen tranen opwelden. Zij kniel de naast Edith neder en sloeg haar arm liefkozend om bare gestalte. „Editb, mijne lieve, dierbare Edith," fluis terde zij, „laat deze zachte stemming niet voorbijgaan, welke in uw hart is ontwaakt en die u toefluistertstel vertrouwen innw man, die u liefheeft en gij zult eenmaal gelukkig worden. Ik weet Edith, dat de liefde voor hem in uw hart is ontwaakt, dat gij met deze liefde strijdt tegen het verleden, tegen uw trots. Maar het verle den moet nu dood zgn voor u en dat was bet van het oogenblikaf, waarop gij uw echtgenoot voor Gods altaar de hand reiktet tot een eeuwig verbond, en de groot ste trots der vrouwen is de liefde, de vrij willige gehoorzaamheid aan den wil van den man, dien zg liefheeft." Edith's hoofd zonk lager op den schonder van Marianne, onbeweeglijk bleef zjj daar, terwijl zij naar de lieve woorden van Ma rianne lnisterde. In dit uur verdween de trots en nit de schuilhoeken van haar hart kwam de liefde en luidde weer bet klokje van geluk, levens vreugde en hoop. Alle scherpe hoeken en kanten van haar karakter schenen op een maal verdwenenhet reine good der liefde, der zachtmoedigheid kwam van nit de vlammen, die haar binnenste louterden en reinigden. Niet meer als de trotsohe miss Edith, die eene wereld vol bewonde ring aan bare voeten zien wilde, maar als een liefhebbende vronw kwam zg oit dezen strijd te voorschijn, welke liefde door de edel moedigheid en grootheid van harte van den man in haar ziel ontstaan was. Zij stond haastig op, drukte de handen van Marianne en zeide met bevende stem „Ik dank n, Marianne ja, er is iets wonderbaarlijks gebeurd en dat ik dit won geen hnis meer ontbreken". De Londen- sche bladen bevatten dezer dzgen het proz- pectns van een nieuwe Edison-maatschap- pij op aandeelen, waarin het volgende werd medegedeeld Het is aan de maatschappij gelakt de Edison-phonograaf aanmerkelijk te verbe teren en de kostbaarheid van het toestel zoodaiiig te reduceeren, dat de nieuwe ap paraten verkrijgbaar zijn voor f 60. D« verbeteringen, die de phonograaf onder ging, zijn de volgendeDe toon is aan merkelijk versterkt, zoodat hoorbuizen voortaan onnoodig zijn. De electromotor wordt vervangen door een nauwkeurig uurwerk. De tot het opnemen van pho- nographische gesprekken dienende rol len, die zeer duur waren, worden door de maatschappij goedkoop geproduoeerd en zijn door het aanbrengen van een was- laag veel gevoeliger gemaakt voor de op name der klaukschakeeriogen. Men meent, dat het nieuwe toestel spoedig de piano zal verdringen en vooral in het practiacha leven een rol zal spelen. Een autodidactns zal b. V. door middel van de phono graaf gemakkelijk vreemde talen kunnen leeren, terwijl op de bureaux ds stenografen hun plaats zouden moeten rui men voor phouograaftoestellen (Stoompoat.) In goed ingelichte krin- gen te Londen schijnt men steeds minder aandacht te schenken aan de pessimistische berichten uit de Yereenigde Staten. Ook daar wordt meer en meer de overtuiging gevestigd, dat groote speculaties de eigen lijke grondslag zijn van den critieken stand van zaken. En dat zou niets ongewoons zijn. Het is bijkans onbegrijpelijk wat de Yankee's al niet doen om een steiging of daling van bepaalde waarden te bewerken. Zoo las men, dat amerikaansche financiers herhaaldelijk, om de aandeelen van een spoorweg te drukken, het gerucht ver spreidden,dat zij een concurreerende lijn gaan aanleggen en zelfs millioenen verspil len met het aanleggen van spoorstaven, om aan dit uitstrooisel een schijn van waarheid te geven. Zoodra de gewenschte daling is bewerkt, koopen zij de aandee len tot lagen prijs op en daarna verdwij nen de rails weder. Het komt zelfs niet zelden voor, dat directeuren van een maat schappij door valsche berichten de aandee len hunner maatschappij sterk doen dalen om zoo goedkoop mogelijk de meerderheid in hun handeo te vereenigen. DeRijn. Wegens het snelle stijgen van den Rijn is men in Dnitsohland ongerust. De telegrafischs wachtdienst is in werking getreden. derbaarlijke heb mogen beleven, heeft mg tot een ander mensch gemaakt, dat heeft mij de wereld in een ander, een schooner, een edeler liebt doen aanschouwen. Ik wil een ander, een gelukkiger leven beginnen, maar gg, Marianne, gij moet bij mg blijven, mij met nw saoht woord in bet rechte spoor houden en mg sterk maken, wanneer de oude twijfel mg opnieuw moeht overwel digen." „Zal de graaf het goed vinden, dat ik blijf?" vroeg Mariauna schelmsch. „Mag na nog een derde persoon naast, tusschen u staan, Edith P" Met verwonderde, ontstelde oogen zag Edith haar aan. Vervolgens kleurden hare wangen zieh donker; stormachtig omarmde zg Marianne en snelde heen, hare sehawe, ontlaikende liefde sells voor de oogen harer vriendin verbergend, Marianne zag haar lachend na. Weldra verdween dit lachje en maakte voor een droeve, nadenkende uitdrnkking plaats. Ja, Edith was gelukkig zij had met krachtige band het verleden van zieh gesehoven, zjj had een afgrond gemaakt tnssehen tich en het verleden en het was baar gelaktde schaduwen van het verleden verdwenen al meer en meer en de son van een nieuw gelnk steeg stralend omhoog. En Marianne P Had het verleden ook over haar leven alle maebt verloren Zon zg ook nienw gelnk, nieuwe liefde in dit leven kunnen ontvangen P Ook zg had met de herinneringen van het onde leven kannen breken, eveneens een scheidingsmuur kannen opriehten en een nienw leven kannen beginnen. Maar zij deinsde daarvoor terag. Met allen hartstocht haars harten hing sg nog aan dat verleden, aan de herinneringen harer jeugd, aan de liefde harer eerste meisjes jaren, en zelfa de herinnering aan de teleur stelling, de smart, bet lgdeu, die deze liefde haar bad gebracht, had sg voor alla sohatten ter wereld niet willen missen. In dit eensame uur, waarin ag op een nieuw ontluikend geluk sag, gevoelde sg maar al te goed, dat ag op geen nieuw go- lak kon hopen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1898 | | pagina 6