derlijks gebeurd.
Wat dan, lieveling, schrei niet, ik
kan geen tranen zien.
Hij sloeg den arm om haar heen, maar
tot zijn verwondering trok ze zich terag,
haar vader beangit aanziende. Later her
innerde Ted zich die beweging en dan
weid zijn hart met bitterheid vervuld.
Ge zult u verwonderen te hooren,
viel hier de heer Parson in, dat een neef
van mij in Jamaica een man, dien ik
nooit gezien heb, van wien ik slechts zel
den hooide gestorven is en mij zijn
fortuin heeft nagelaten, bedragende 240000
gulden, zegge 240000 gulden.
Ted verbleekte. De kamer, da lamp, het
vuur, alles draaide hem voor de oogen.
Hij zag slechts Lizzy's gelaat, verder en ver
der zich van hem verwijderende. Hij slaak
te een kreet, sprong op en stamelde esui-
ge gelukwenschen. Vroeger dan gewoon
lijk ging hij heen hij scheen den afstand,
die tuaschen hen gekomen was, te gevoelen,
en 't was hem een verademing, een einde
aan deze pijnlijke positie te maken. Lizzy
volgde hem. Toen de kamerdeur zich
achter haar gesloten had, legde ze bedeesd
haar hand op zijn arm en stamelde
Je zult mij nooit opgeven, niet
waar Nooit, beloof het mij
Hij sloot haar in zijn armen en zei met
trillende stem
Ik heb alles begrepen, lieveling. Je
vader zal nooit zijn toestemming tot een
huwelijk met mij geven. Hij zal het ver
bieden, hij heeft het reeds verboden. O,
Lizzy, wat kan ik met mijn ellendig in-
komentje doen P
Beloof, dat je mij nooit zult opge
ven. Ik zal nooit iemand anders huwen.
Nooit, nooit, TedBeloof mij hetzelfde
Er bestaat slechts één meisje op de
geheele wereld voor mij, fluisterde hij, en
dat ben jij 1
Dien avond ging hij huiswaarts met
het vaste voornemen, nog harder te wer
ken en haar tot eiken prijs te huwen,
maar een week later ontving bij een
brief van haar vader, waarin deze hem me
dedeelde, dat hij het engagement als ver
broken beschouwde en hem alle verdere pogin
gen om zijn dochter te zien of te schrij
ven verbood. Een paar woorden van Lizzy
zelf, onder den brief van haar vader ge
schreven, ontnamen hem alle hoop. Hij
had nooit kannen droomen, dat ze afstand
van hem zou doen en geloofde het ook
nog niet, maar nadat hij haar herhaalde
malen geschreven en steeds vergeefs op
antwoord gewacht had, moest hij wel tot
de conclusie komen, dat ook zij, om der
wille van het geld, hem had opgegeven.
Da eene dag na den anderen verliep,
„Ter wille van ons geluk 1"
Zijne oogen schitterden bigde en troffen
haar schuw op hem goriohten blik.
„Hoor mjj aan
Met zachte maar vaste stem begon zij
van haar leven te vertellen, van de dwaling
haars vaders, van haar liefde voor Walter,
van bare ontgoocheling, van de intriges van
Kurt en van haar plan, om door de verbin
ding met hem, den hooggeboren graaf, zich
eene positie te veroveren, die men haar eens
om een wandaad baars vaders had geweigerd.
Zij bedekte niets, zij legde hem haar leven,
haar gansche denken en gevoelen bloot,
daarna stond zg op en bleef zwijgend staan,
als verwachtte zij zijn oordeel.
De graaf zag voor zich neder. Zijn ge
laat was bLek geworden, zijne vingers
speelden zenuwachtig met den ketting van
zijn horloge.
„Gij hadt mij dat alles vóór ons huwelijk
moeten vertellen," zeide hij langzaam en
treurig.
„Ja, dat was mijn plicht geweest," ant
woordde zij. „Gij kunt mij sohuldig noe
men en ik zal dan tot mijn vador terug-
keeren
Hij haalde haastig adem.
„En is dat verleden voer n voorbij?"
vroeg hij vervolgens. In zijne oogen was
een aDgstige spanning te lezen geen toorn
geen hoogmoed slechts de uitdrukking
van een innerljjk leed, hetwelk Edith scherp
in het harte sneed.
In dit uur leerde zij haar man eerst in al
zijn waarde kennen en smarteljjk was voor
haar de gedachte, wellioht van hem te moe
ten scheiden.
„Voor mij is het verleden dood"— sprak
zg zacht terwjjl bare oogen zijn ernstig
voischenden blik niet beantwoordden.
„Zoo zal dat oofc voor mij zjjn
„Uerbert
Was het een jubelkreet, waarmede zij
zich aan zijn borst wierp P Nog nooit was
er in haar oogen zulk een zalige glans
geweest I
Hij greep haar hand, die tjj vast en
warm in de zjjne legde en bracht haar lief
kozend, bijna eerbiedig aan sjjne lippen.
maar Lizzy bleef zwijgen, en toen hij,
ten einde raad, haar nog eens wilde be
zoeken, en zoodoende trachten haar op
andere gedachten te brengen, vond hij
het huis verlaten; de Parsons waren ver
huisd naar een groot hnis in een der
voornaamste bnnrten van de stad.
Tien jaren waren voorbijgegaan. Ted
Bowden was geen ondergeschikte meer, hij
stond aan het hoofd van een groote han
delszaak. Aan trouwen had hij niet meer
gedacht, nadat Lizzy hem al het vertrou
wen in de vrouwen ontnomen had.
Eens op een middag hoorde hij een
voorbijganger den naam Parson noemen en
opmerkzaam geworden, hield hij zijn stap
in en luisterde naar het gesprek. Veel
verstond hij niet, maar wat hij opving,
was voldoende om hem het bloed sneller
door de aderen te jagen.
Parson in de gevangenis wegens valsch-
beid in geschrifte En waar zou Lizzy zijn
Alleen in dat groote, voorname huis Want
hij had vroeger reeds gehoord, dat haar
moeder gestorven was en haar zuster ge
huwd. Maar het huis was verlaten en van
een dienstbode vernam hij, dat do heer
en mejuffrouw Parson een maand ge
leden reeds vertrokken waren en
nu ergens in een onaanzienlijke straat op
een tweede verdieping woondeD. Zijn hart
bloedde, toen hij dat hoorde en
diep begaai met Lizzy's lot spoedde hij
zich naar de G.-straat en schelde aan haar
woning. Na langen tijd te hebben ge
wacht, werd er open gedaan. Een bleeke,
jonge vrouw, met grijzend haar, moede
oogen en kleurlooze lippen, stond voor
hem.
Lizzy, riep hij verschrikt, mijn arm
kind, wat heb je geleden
Je hebt het dan gehoord, zei ze na
een pijnlijk stilzwijgen je weet het
van vader?
Hij knikte.
En begrijp... je hst deze brief,
zeg.,, was het waarheid
Ze haalde een geel geworden papier te
voorschijn en toonde het hem. Terstond
herkende hij zijn eigen handschrift, maar
had bij ooit zulke t'a en e's gezet De
brief was 10 jaar oud en hij spande zich
in om de woorden te lezen - had hij
dat geschreven had hij hun engagement
verbroken en in zulke ruwe bewoordingen
Lizzykreet hij. Ik heb den brief
nooit geschreven 1 nooit
Lizzy snikte zacht.
Ik wist hetik wist het, o Ted
Dat mijn vader zoo slecht kon zijn I zoo
door en door slecht 1
Er ging hem een licht ophij dacht
„Ik denk, wjj moesten maar niet meer
over die dingen spreken, mijn lieve Editb,"
zeide hij teeder. „Gravin Sponeck staat
boven iederen lasteraar, en wat die mijnbeer
von Platen zeggen mag ik veracht bem.
Wanneer ge wilt zal ik hem een paar
woorden schrijven."
„O, dat niet I*
„Nu goed, maar bij wenscht een ant
woord op zijn vraag aan Marianne ik zal
in naam van Marianne schrijven en zijn
vraag ontkennend en afwijzend beantwoor
den."
„Ik geloof niet, dat het noodig is.
Maar wanneer gij aan vader
„Wacht eens," reide bjj lachend. Ver
volgens ging hij naar zijn schrijftafel, greep
een telegram-formulier en schreef daar eeni-
ge woorden op.
„Wilt ge lezen P" Hij reikte haar het
papier over en drukte op de eleetriscbe bei.
De bediende trad binnen en bleef wachtend
aan de deur staan.
Met geweld moest Edith de opwellende
tranen terugdringen. Met tranen in de oogen
las zi) wat bij geschreven had
„William Griswold, Galveston, Texas.
Edith en ik vragen u hartelijk om een be
zoek op bet slot Sponeck. Gegroet van
graaf Herbert Sponeck."
„Zijt ge daarmede tevreden f" vroeg hij
vriendelijk. Zij reikte bem het telegram
weer over, door baar tranen been kokend
en niet in staat een woord te zeggen.
De graaf wendde zich hierop tot den
bediende.
„Bezorg dit telegram dadelijk."
„Tot uw dienst, heer graaf,"
Met een buiging verdween de knecht.
„No, miin lieve Editb," wendde zich da
graai lachend tot zijn eebtgenoote, „heb ik
zoo goed gedaan
Maar nu vermocht tg haar tranen niet
meer in te houden. Jubelend wierp zij zich
aan zijn borst en verborg haar gelaat aan
zijn hart.
.0, o -«
Zij kon verder geen woord zeggen en hij
drukte haar vaat tegen zich aan.
aan de enkele regelen, die Lizzy eens on
der haars vaders brief had geschreven en
welke dus ook valsch moesten zijn geweest.
Mijn arme Lizzy, fluisterde hij, haar
in rijn armen sluitende. We hebben beiden
onze belofte gehouden elkander nooit op
te geven wil je mijn vrouw nu wor
den wil je
Je kwaamt juist op tijd, Ted, fluis
terde ze, andera andershadt je
mij wellicht nooit gevonden. Als je wist
wat ik van plan was
Sstlieveling zeg mij nu, wil
je mijn vronw worden
Ja, Ted, gaarne.
Hoe de vogels vliegen.
Vogels kennen den wind heel wat beter
dan wij en weten daar groot voordeel van
te trekken, voornamelijk om te stijgen.
Beweegt een vogel zich in een bewegende
luchtmassa (dat is wied), zoodat hij de
zelfde snelheid als die luchtmassr heeft
gekregen, dan is het daidelgk dat hij
van die beweging geen aoder voordeel
onderviodt dan een horizontale plaatsver
andering. Heeft echter de vogel niet de
zelfde snelheid als de hem omringende
lacht (zooals steeds het geval is, wanneer
de vogel van den grond of het water op
vliegt), dan oefent die lucht een drnk en
zal, wanneer de vogel met den kop in
den wind is, hem een stijgende beweging
geven. Nu zou weldra de vogel weer de
zelfde snelheid als de hem omringende
luebt krijgen, en den druk, die. hem doet
stijgen een einde nemen, ware het niet
dat over het algemeen op een groote
hoogte de wind ook sterker wordt, zoodat
het opstijgen van den vogel steeds bevor
derd wordt. Daarbij komt, dat de wind
niet steeds gelijkmatig waaiten nu weet
de vogel van elke windvlaag partij te
trekken om hooger te komen.
Als men b. v. een leeuwerik beschouwt,
die jubelende de hoogte iDgaat, als om te
toonen hoe weinig moeilijk hut is, dan
ziet men, dat, steeds wanneer die vogel
den kop naar den wind toedraait, hij stijgt,
-en zoodra hij zich van den wind afwendt,
hetzij daalt, hetzij op dezelfde hoogte
blijft.
Een ander voorbeeld geeft de zeeraaf,
die zijn kameraden, die een eind verder
op een rots zitten, wil bereiken. De wind
waait naar de rots toe. Dan draait de
zeeraaf zijn mg naar zijn doel toe om
eerst een zekere hoogte te bereiken, na
afloop waarvan hij zich omwendt om met
den wind mee naar de rots te zeilen.
Men kan de werking van den wind het
best begrijpen, wanneer men den vogel met
een vlieger vergelijkt. Bij den vlieger
HOOFDSTUK XVIII.
Verwonderd zag Marianne naar Edith,
toen deze tot baar terugkeerdein hare
oogen schitterde het zoo gelukzalig en
toch zoo verlegen; hare bewegingen, vroe
ger zoo trotseh en zeker, waren haastig
en onrustig geworden en op bare lippen
lag een lachje, hetwelk Marianne zich maar
niet wist te verklaren.
Stormachtig omarmde Edith bare vriendin
en het sebeen, alsof Edith slechts met moei
te tranen onderdrukte.
„Wat is er toch P" vroeg Marianne be
zorgd.
„Niets, niets, mjjn lieveling maar van
uw besluit, om ons hnis te verla
ten, komt niets van in. Ik beb met mgn
man gesproken en hg weet alles—"
„Hij weet alles!"
„Ja, ja, Marianne -hg weet alles alles
aeb, ik geloo'de niet, dat ik nog eenmaal
zoo gelukkig zou worden. Hoe is het mo
gelijk boe is mogelijk P"
Zij drukte zieh de handen tegen de oogen,
en sobreed baastig de kamer op en
neder; zij trad plotseling naar bet venster
en ademde de frissche lucht in, die van
uit het park baar tegemoet stroomde.
„Ah, die heerlijke lucht I En wij zitten
opgesloten binnen de muren van de stad
en ademen de vuile atmosfeer der straten,
bal- en concertzalen en buiten wenkt
de vrijheid de beerljjbe vrijheid daar
buiten is licht en zon 1 Och, hoe dwaas
zgn wij toeh I Gelooft ge, Marianne, dat
mgn man er in zal toestemmen, om naar het
slot Sponeck te gaan P'(
Marianne lachtte. De verandering in Edith
scheen haar niet meer verwonderlijk, zij
kende al ras de reden daarvan en verheugde
er zieh hartelijk over.
„De graaf sprak er eenige dagen geleden
met mij over en gaf toen als zijn wenseh te
kennen, om naar Sponeck te verhuizen,"
antwoordde zg. „Hij betreurde hel ten
zeerste, dat gij, Edith, zgn verzoek niet
wildet toestaan. Weet ge, wat hij zeide P*'
„NuP"
„Hg zeide, dat gg er bang voor waart,
maakt de weerstand van het touw, dal^bij
druk ondervindt, waardoor de vlieger stijgt
tot de opwaarts ontbonden druk van den
wind evenwicht maakt met de nedertrek-
kende kracht van het touw. Beweegt men
den vlieger tegen den wind, zoodat de
betrekkelijke kracht van den wind grooter
wordt, dan stijgt de vlieger iets meer, om,
wanneer men stil blijft slaan, weer iets te
dalen. De weerstand van het touw wordt
nu vervangen door don weerstand, dien
de vogel door zijn inertie aan den wind
biedt. Zooals reeds gezegd is, zal de vogel
dos ook niet meer stijgen, zoodra hij de
zelfde snelheid als de wind heeft gekregen.
Zeemeeuwen, die men zoo dikwijls kan
zieQ vliegeo, hebben ook steeds den kop
naar den wind gekeerd, wanneer zij stijgen
willen. Vogels, die spiraalsgewijze de
lucht in vliegen zonder hun veugels te
gebruiken (het engelsche to soar), trek
ken steeds voordeel van elke windvlaag
(die soms zoo zwak is, dat de mensch die
nauwelijks waarneemt), o» dan zich met
den kop in den wind te koeren en daar
door weer hooger te komen.
Het reeds genoemde sterker worden van
den wind naarmate hij hooger komt, helpt
ook hierbij.
Nog iets, waar vogels groot voordeel van
weten te trekken, zijn stijgende luchtstroo-
meD. Als de wind tegen een rotswand ot
hnis aanstoot, moet de lucht zich daar op
waarts bewegen en de opmerkzame beschou
wer kan vogels zich dikwijls zien verma
ken door zich door zulke luchtstromin
gen naar boven te laten drijven.
Verder wordt verklaard, hoe het komt,
dat zeemeeuwen in het kielwater van een
schip kunnen vliegen, steeds op denzelf
den afstand van het schip blijvende, zon
der ooit hun vleugels te gebruiken.
Door het voortgaan van het schip valt
achter het schip de lucht nezr, om het
ontstane luchtledige op te vullen. Deze
lucht wordt door het water weer terugge-
stooten. Dezen stijgenden luchtstroom ge
bruikt de meeuw om hooger te komen, en
laat zich dan met groote snelheid naar be
neden en voorwaarts zeilen, om eenige oo-
genblikken later den stijgenden luchtstroom
weder te pakken te krijgen.
Het vliegen van vogels is zooals men
nit deze opmerkingen ziet een studie,
die wel de aandacht van natuurliefhebbers
waard is.
Verbeterde en goedkoope
Edison-phonograaf.
De Edison-phonograaf, die tot nog toe
zoo duur was, dat slechts weinigen in de
gelegenheid waren met het instrument van
nabij kennis te maken, zal spoedig „in
om met hem alleen te zgn," antwoordde
Marianne.
In plaats van te antwoorden, zette Edith
zich op een stoel, steunde haar hoofd met
beide banden en zag peiotend voor zich oit.
Heimelijk sloeg Marianne haar gade en
zag met vreugde, hoe het trotsehe gelaat
een innige, zschte uitdrukking aannam, hoe
in Edith's oogen tranen opwelden. Zij kniel
de naast Edith neder en sloeg haar arm
liefkozend om bare gestalte.
„Editb, mijne lieve, dierbare Edith," fluis
terde zij, „laat deze zachte stemming niet
voorbijgaan, welke in uw hart is ontwaakt
en die u toefluistertstel vertrouwen innw
man, die u liefheeft en gij zult eenmaal
gelukkig worden. Ik weet Edith, dat de
liefde voor hem in uw hart is ontwaakt,
dat gij met deze liefde strijdt tegen het
verleden, tegen uw trots. Maar het verle
den moet nu dood zgn voor u en dat
was bet van het oogenblikaf, waarop gij
uw echtgenoot voor Gods altaar de hand
reiktet tot een eeuwig verbond, en de groot
ste trots der vrouwen is de liefde, de vrij
willige gehoorzaamheid aan den wil van den
man, dien zg liefheeft."
Edith's hoofd zonk lager op den schonder
van Marianne, onbeweeglijk bleef zjj daar,
terwijl zij naar de lieve woorden van Ma
rianne lnisterde.
In dit uur verdween de trots en nit de
schuilhoeken van haar hart kwam de liefde
en luidde weer bet klokje van geluk, levens
vreugde en hoop. Alle scherpe hoeken en
kanten van haar karakter schenen op een
maal verdwenenhet reine good der liefde,
der zachtmoedigheid kwam van nit de
vlammen, die haar binnenste louterden
en reinigden. Niet meer als de trotsohe
miss Edith, die eene wereld vol bewonde
ring aan bare voeten zien wilde, maar als
een liefhebbende vronw kwam zg oit dezen
strijd te voorschijn, welke liefde door de edel
moedigheid en grootheid van harte van den
man in haar ziel ontstaan was.
Zij stond haastig op, drukte de handen
van Marianne en zeide met bevende stem
„Ik dank n, Marianne ja, er is iets
wonderbaarlijks gebeurd en dat ik dit won
geen hnis meer ontbreken". De Londen-
sche bladen bevatten dezer dzgen het proz-
pectns van een nieuwe Edison-maatschap-
pij op aandeelen, waarin het volgende
werd medegedeeld
Het is aan de maatschappij gelakt de
Edison-phonograaf aanmerkelijk te verbe
teren en de kostbaarheid van het toestel
zoodaiiig te reduceeren, dat de nieuwe ap
paraten verkrijgbaar zijn voor f 60. D«
verbeteringen, die de phonograaf onder
ging, zijn de volgendeDe toon is aan
merkelijk versterkt, zoodat hoorbuizen
voortaan onnoodig zijn. De electromotor
wordt vervangen door een nauwkeurig
uurwerk. De tot het opnemen van pho-
nographische gesprekken dienende rol
len, die zeer duur waren, worden door
de maatschappij goedkoop geproduoeerd
en zijn door het aanbrengen van een was-
laag veel gevoeliger gemaakt voor de op
name der klaukschakeeriogen. Men meent,
dat het nieuwe toestel spoedig de piano
zal verdringen en vooral in het practiacha
leven een rol zal spelen. Een autodidactns
zal b. V. door middel van de phono
graaf gemakkelijk vreemde talen kunnen
leeren, terwijl op de bureaux ds
stenografen hun plaats zouden moeten rui
men voor phouograaftoestellen
(Stoompoat.)
In goed ingelichte krin-
gen te Londen schijnt men steeds minder
aandacht te schenken aan de pessimistische
berichten uit de Yereenigde Staten. Ook
daar wordt meer en meer de overtuiging
gevestigd, dat groote speculaties de eigen
lijke grondslag zijn van den critieken stand
van zaken.
En dat zou niets ongewoons zijn. Het
is bijkans onbegrijpelijk wat de Yankee's
al niet doen om een steiging of daling
van bepaalde waarden te bewerken. Zoo
las men, dat amerikaansche financiers
herhaaldelijk, om de aandeelen van een
spoorweg te drukken, het gerucht ver
spreidden,dat zij een concurreerende lijn
gaan aanleggen en zelfs millioenen verspil
len met het aanleggen van spoorstaven,
om aan dit uitstrooisel een schijn van
waarheid te geven. Zoodra de gewenschte
daling is bewerkt, koopen zij de aandee
len tot lagen prijs op en daarna verdwij
nen de rails weder. Het komt zelfs niet
zelden voor, dat directeuren van een maat
schappij door valsche berichten de aandee
len hunner maatschappij sterk doen dalen
om zoo goedkoop mogelijk de meerderheid
in hun handeo te vereenigen.
DeRijn. Wegens het snelle
stijgen van den Rijn is men in Dnitsohland
ongerust. De telegrafischs wachtdienst is
in werking getreden.
derbaarlijke heb mogen beleven, heeft mg
tot een ander mensch gemaakt, dat heeft
mij de wereld in een ander, een schooner,
een edeler liebt doen aanschouwen. Ik wil
een ander, een gelukkiger leven beginnen,
maar gg, Marianne, gij moet bij mg blijven,
mij met nw saoht woord in bet rechte spoor
houden en mg sterk maken, wanneer de
oude twijfel mg opnieuw moeht overwel
digen."
„Zal de graaf het goed vinden, dat ik
blijf?" vroeg Mariauna schelmsch. „Mag na
nog een derde persoon naast, tusschen u
staan, Edith P"
Met verwonderde, ontstelde oogen zag
Edith haar aan. Vervolgens kleurden hare
wangen zieh donker; stormachtig omarmde
zg Marianne en snelde heen, hare sehawe,
ontlaikende liefde sells voor de oogen harer
vriendin verbergend,
Marianne zag haar lachend na. Weldra
verdween dit lachje en maakte voor een
droeve, nadenkende uitdrnkking plaats. Ja,
Edith was gelukkig zij had met krachtige
band het verleden van zieh gesehoven, zjj
had een afgrond gemaakt tnssehen tich en
het verleden en het was baar gelaktde
schaduwen van het verleden verdwenen al
meer en meer en de son van een
nieuw gelnk steeg stralend omhoog.
En Marianne P Had het verleden ook
over haar leven alle maebt verloren Zon
zg ook nienw gelnk, nieuwe liefde in dit
leven kunnen ontvangen P
Ook zg had met de herinneringen van het
onde leven kannen breken, eveneens een
scheidingsmuur kannen opriehten en een
nienw leven kannen beginnen.
Maar zij deinsde daarvoor terag. Met
allen hartstocht haars harten hing sg nog
aan dat verleden, aan de herinneringen harer
jeugd, aan de liefde harer eerste meisjes
jaren, en zelfa de herinnering aan de teleur
stelling, de smart, bet lgdeu, die deze
liefde haar bad gebracht, had sg voor alla
sohatten ter wereld niet willen missen.
In dit eensame uur, waarin ag op een
nieuw ontluikend geluk sag, gevoelde sg
maar al te goed, dat ag op geen nieuw go-
lak kon hopen.