Gemengd Nieuws.
V
i. n:
«on 1 OHM B i j
rvva dmm
het zich om, en zijn mager gezicht helder
de op. Hij gleed van den stoel at en
fluisterde zijn moeder iets toe. Ja, ziet u,
mijn goede vriend, dien blik, dien de moe
der uit de blauT-omrande, door nacht
arbeid roodgewordeu oogen op mij richtte,
dien vergeet ik nooit. Men kan zich niet
voorstellen, hoe gelukkig men worden kan,
dikwijls door een weinigje liefde, die man
besteedt. Ze legde dadelijk haar weik op
zij, ging mij tegemoet en reikte mij met
sidderende lippen en vochtige oogen haar
van koorts gloeiende, magere hand
«Maar ik zie dat onze wegen zich hier
«cheiden, mijn jonge vriend," viel hij zich
zelf in de rede. «Morgen zien we elkaar
weer
„Maar ik zou nog wel wat meer aan
gaande het lot van uw beschermeling wil
len vernemen."
«Nu, het ging alles, zooals men dat
voorzien kon De moeder stierf nog het
zelfde jaar, en wij tweeën, de kleine Wil
lem en ik, zijn samen achter de eenvou
dige koets gegaan. Het was een ware ar
men begrafenis. De kleine kwam in een
opvoedingsgesticht, maar is later naar
Amerika geëmigreerd.
«Wat hem uit het vaderland dreef, dat
is gemakkelijk te begrijpen
We namen afscheid.
Toen ik een oogenblikje later omkesk,
zag ik mijn ouden vriend nog altijd dicht
bij het oude schoolgebouw staan, in welks
deur de knaapjes verdwenen.
Moge iedere echaduwplant een onder-
wijzershart met zulken zonneglans vinden 1
Dertig jaar onschuldig
in 't tuchthuis.
"Voor Benige dagen keerde een zekere
Qiovanui Pinna, die dertig jaar tuchthuis
straf had ondergaan, naar zijn woonplaats
Fluminimaggiore, bij Cagliari op Sardinië,
terug. Pinna, die nu 54 jaar oud is, werd
voor 30 jaar als moordenaar veroordeeld.
Een bende halfwassen jongens betichtten,
om den waren bedrijver van de misdaad
te redden, den niets vermoedenden Pinna,
die met den moordenaar wel eecige ge
lijkenis had. Pinna werd het met den
dood worstelende offer van den moord
tegenovergesteld, dat slechts met het hoofd
knikte, zonder de oogen te openenhet
gerecht kwam tot de overtuiging, dat het
offsr zijn aanrander herkend had, en de
getuigenissen der voormelde jongens be
zorgden het overige. De ware misdadiger
werd overigens later, wegens een andere
misdaad, tot levenslange tuchthuisstraf ver
oordeeld.
Na 29 jareD voelden eindelijk eenige
oudere lieden in Fluminimaggiore, die de
heele zaak kenden, medelijden met den
onschuldig veroordeelden Pinna, en gaven
het geheim prjjs. Op grond van een ko
ninklijke genade-akte werd de «rme man
dezer dagen uit het tuchthuis losgelaten
in eene nieuwe behandeling zal ook een
wettelijke vrijspraak moeten volgen. Pinn»
werd in Iglssias door zijn 80-jarigtn zoon,
dien hij eens als e n 14 dagen oud zuigeling
verhlen had, verwelkomd en naar zijn
woonplaats begeleid.
§Bij het 126« regiment schut
ters in Perpignan werd voor eenige dagen
een schutter tot een oefening van 13 da
gen opgeroepen; hij was weduwnaar eu va
der van kinderen van deD leeftijd van 2
10 jaar.
De verbazing van den overste was niet
gering, toen de man zich, omgeven van
zijn kinderen, voor den dienst aanmeldde
en verklaarde, dat ar niemand was, die zijne
kinderen bij zich wilde nemeD, en dat
hij daarom verlangde, dat zijne kinderen
in de kazerne zouden worden op
genomen. Daar de oveiete ds kinderen
niet op straat kon zetten, zag hij zich ge
noodzaakt, ze in de kazerne op te nemen,
waar ze nu door de andere schutters zeer
goed worden behandeld.
Een anonieme giftmeng-
s t e r.
De in de St. Yietor-wijk te Parijs wo
nende mevrouw G..„. kreeg voor eenige
dagen een prachtigea koek toegezonden,
die aan den portier van het huis voor haar
was afgegeven en welks verpakking den
saam van een in de wijk woaenden, we
gens zijn fijn gebak bekenden banketbak
ker droeg, doch men had den naam van
de afzendster niet genoemd. Nieuwsgierig
om te vernemen, wie van hare bekenden
haar deze mooie verrassing bereid kon
hebben, nam mevrouw G...- den ponier
scherp in 't verhoor, en uit de beschrij
ving, die deze van de bezorgster van het
geschenk deed, meende zij haar grootste
vijandin te herkennen. Terstond begaf
mevrouw G.... zich met haar koek naar
den op de verpakking vermelden banket
bakker, die echter beslist ontkende, de
leverancier van het tamelijk verdacht
schijnende fabrikaat te zijn. De koek
ging nu naar de politie, werd het gerecht
voorgelegd, en de met de zaak toever
trouwde rechter zond het bezwarende ge
bak naar het laboratorium voor vergiften,
waar na onderzoek vastgesteld werd, dat
het voor de gezondheid uiterst schadelijke
nog eon kleine wandeling worden gemaakt,
opdat mijn opgewonden heer aoon geheel
eonder kwellende gedachten zal gaan slapen,
zoo lekker, rustig eu vast 1 Niet waar F"
Daarmede ging zij in huis.
Egon stond een poosje stil en zag haar
na. Daarna streek hij met de hand over
het gloeiende voorhoofd en fluisterde voor
zich heen
„Neen moeder, u ireit geen schuldGe
weet van niets, uwe reioe ziel begrijp: niets
van dit alles, en dat gij nooit iets te woten
komt, zal de teedere zorg van uw zoon
zijn. Wg alleen zijn zonder schuld en
toeh ontgaan wij bet noodlot niet, dat over
ons huis is beschikt 1"
Hjj werpt ziob weer in zjjn stoel achter
over en een grenzenlooze bitterheid doet zijn
mond trillen,terwjjl hij weder voor sieb heen-
droomt. Het is een zonderliog, gruwelijk
contrasthier de door stormen bewogen men-
aehenziel met al baar sirijd, en rondom die
gezondheid en leven stralende natnnr.
Niets beweegt zioh, slechts bijen brommen
en gonzen vcorbjj en een paar vogels jagen
elkaar spelend na door de struiken.
Hgon von Aarenau is de eunige en
laatste zoon van een voornaam geslacht.
De eeht zijner ouders is een gelukkige
geweest, ofschoon menigeen het vroeger be
slist bad afgeraden, dat neef en niebt zieh
met elkander verbonden. Zij hadden als
kinderen samen gespeeld, reeds toen
haddon zij elkander bemind en trots eiken
hinderpaal waren ze toch man en vrouw
geworden.
De eersteling huuner jonge vereeniging
was een meisje geweest, teer en ziekelijk',on
danks de normale sohoonheid der ouders een
weinig mismaakt, een bron van onophoods-
lijken angst en zorg.— De jonge spruit was
echter te zwak, te gebrekkig geweest voor
den storm des levens eu vroeg reeds had men
de teere kleine ter roste gelegd in het koele
gewelf barer voorvaderen.
Jaren later was Egon eerst ter wereld
gekomen, de vurig geweuschte stamhouder
dei familie, de trots van den vader, de
afgod der moeder, de eenige zoon 1
Ook bij hem hadden zieh al zeer vroeg
verschijnselen van staipen voorgedaan, die,
toen hij grooter werd, in vreeaelijke
toevallen ontaardden. Daaronder leed zijn
scherp verstand evenwel in 't geheel niet,
bij was vlgtig een leerzaam, Ieorde spelend
ea ontwikkelde zieh tot een ongemeen be
kwaam ventje, dat de meest trotsehe hoop
rechtvaardigde. Hij Koos de jaristischo
carrière als zjjn ideaal en toen zijn lijden
meer en meer sohean weg te big ven, stond
zijn studie niets meer in den weg.
Hij slagde glansrijk voor eik examen en
sloag de diplomatische loopbaan in. Zijn
siek.ljjkbeid was geheel verdwenen, toen hg
eenige jaren in de residentie bad geteeld.
Toen verloor hg zjjn vadereen hevig en
alles verpletterend iongljjden dead hem op
bloeianden leeftijd sterven en warmer dan ooit
sloten moeder en zoon zieh bg elkander
aan.
Beiden hadden elkaar oprecht Hef en tus-
schen da residentie en het onde stamslot,
waarop de oude vrouw woonde, was dan
ook een geregelde briefwisseling en zoo dik
wijls als mogelgk was zagen ze elkander,
al was het dan ook maar voor enkele aren
o! dagen.
Een andere ziekte dan die,welke zieh in sjjn
kindsheid had geopenbaard, was nn het deel
van Egon geworden. Hetzelfde longlijden, dat
zijn vader ten grave bad gesleept, deed zieh
ook na bg den zoon kennen. Hoe ernstig
hij er zich ook tegeB verzette, hoevele
doktoren hg ook raadpleegde, de siekie greep
verder om zïcb, uiterst langzaam, bjjna on'
merkbaar, maar met onloochenbare zeker
beid. Toen in het voorjaar zijn toestand
hem nog zorgwekkender toescheen, nam hij
voor de zomermaanden verlof en riep zijne
moedar naar Baden-Baden om zoodoende
van hair gezelschap en tronwe zorg te
kannen genieten.
Had hij het maar gewaagd, met zijne
moeder openhartig te spreken,hij had rijn leed
duizendmaal lichter gedragen zoo eohter
dwong hg zioh tot een aDgstig, voortdurend
verhelen en verbergen, om de raBt van de
onde vrouw, die zoo grenzenioos veel van hem
stoffen bevatte.
De in het meel gemengde vergilten
zonden volwassen personen ernstig ziek
hebben moeten maken, terwijl voor kinde
ren het nuttigen doodelijk zou zijn geweest.
De familie G... bestaat uit zes personen
onder wie zich drie kinderen bevinden.
Dank zij der voorzichtigheid of veel meer
nieuwsgierigheid der huisvronw zijn hare
bloedverwanten en zij zelf aan een groot
gevaar ontkomen. De noodige schreden
om de gewetenlooze afzendster op het
spoor te komen, zijn reeds gedaan.
Uit Londen wordt gemeld,
dat onlangs in de bladen door een Asoeri-
kaanschen verzamelaar honderdduizend
dollar voor een echten autograaf van
Shakespeare is geboden. Tot dusver kant
men er maar zeven en daarvan is bij drie
de echtheid aaB twijfel onderhevig. Het
Britsche museum heeft indertijd 8000
voor zijn autograaf van den grooten
treurspeldichter betaald.
Een tandentrekker ij met
hindernissen.
De bekende Eugeleche tandarts Sir Ed
win Sannders verhaalde onlaDgs op een
tandartsen-congres de volgende anecdote
uit zijn beroepsleven. Onder de talrijke
vorstelijke personen, die Sannders reeds
behandelde, bevond zich ook Ismaël Paoha,
de overleden vice-koning v»n Egjrpte. De
ze werd bij een verblijf in Engeland door
kiespijn gekweld. Men haalde Saunders er
bij, en deze vond, dat de Pacha een prach
tig gebit had, alken was er één slechte
kies bij. Ismaël verlangde, dat deze getrok
ken zon worden. Toen Saunders bij den
sultan kwam, beval bij diens dienaren
warm en kond water gereed te houden. De
Pacha werd door zij n geheele gevolg omgeven,
waaronder zich ook een Fransche en een
Tniksche dokter bevonden. De vorstelijke
patiënt had echter een zoo enormen omvang
dat het den tandarts onmogelijk scheen,
tegelijk met de eene hand 't hoofd vaD
den paiient v»»t te houden en met de an
dere de operatie uit te voeren. Hij vroeg
daarom den Franschen dokter, het hoofd
van den Pacha vast te honden doch de
ze wrigerde dit grofweg. Toen zou dan de
Turksche het doen, maar ook deze wilde
niet, en vroeg serst den vizier om raad.
De Egyptische heeren beraadslaagden ee
nige oogenblikken, daarop verklaarden ze
Saunders, dat geen der aanwezigen hoog
genoeg in gezag was, om Zijne Hoogheid
aan te raken. Saunders moest het dus,
zoo goed en zoo kwaad als het ging, alleen
met den Pacha klaarspelen en gelukkig
gedroeg deze zich zeer kalm bij de opera
tie. Alleen weigerde hij een der glazen
hield, niet te verstoren en haar iedere smart
te besparen- Hjj gaf voor, onbeduidend kon
gevat te hebben en streed den onverbidde-
lrjken strijd zoodoende alleen, en in plaats
van werkelijk te herstellen, steeg daardoor
zijn zenuwachtige toestand en kwelde bij
zich onophoudelijk met de meest zwart
gallige gedachten. Hoe dikwijls hg zich
voornam te spreken, zijn hart te verliohten,
wanneer hij in de van gelnk stralende oogen
zijner moeder zag, toch bleef zjjn plan
onnitgevoerd en verborgen in het angstig
kloppende hart-
met water te gebruiken om zjjn mond te
spoelen, daar misschien e«n ongeloovige
het had aangeraakttwee zwarte dienaren
werden geroepen, die den Pacha een an-
gen pijp in den mond staken, waardoor zij
hem nit een gouden schaal water in den
mond goten. Saunders was toch blij, toen
het zaakje was afgeloopen.
Leer uw deehter huishouden.
Gij kunt, moeder, nw dochtertje
niet vroeg genoeg eraan gewennen, u te
helpen en zich in huis nuttig te maken.
List u niet van nw stuk brengendoor
de ervaring, dat deze hulp in het begin
geen hulp, maar eerder eene moeite voor
n is, dat gij het alleen vlugger en beter
doet; dat den moeders en juist d«
beste huisvrouwen maken hieiin een mis
dag zoo vaak het geduld ontbreekt,
haar dochters te onderrichten, is er de
schuld van, d»t er zoovele jonge vrouwen
zija, die het leergeld voor het verkrijgen
van de noodige kennis van huishouden,
eerst in het huwelijk betalen moeten.
Wellicht denkt ge uw dochter later naar
een huishoudschool te zenden, om het bij
u verzuimde, daar in te haleu dat is
echter maar „wassohen roet bleekwater I
Zulk een onderricht kan wel bet ont
brekende aanvallen en »*n de enkele kun
digheden orde geven en verbaod er tus-
scheu brengen, nooit echter dat vergoeden,
wat uw kind anders, van jongs at aan
onder uw voortdurende leiding, langzamer
hand in vleesch en bloed overgaat.
Om den afkeer van het huiswerk te
overwinnen, daartoe staan U toch de meest
verschillende middelen ten dienstehet
beste zal steeds uw eigen voorbeeld zijn.
Ziet uw dochtertje U met lnst en liefde
hnishouden, dan pakt bet wel vanzelf aan.
Om het nog kleine meisje lust ia het werk
te doen krijgen, moet ge het er op toe
leggen, dat ze er een groot gewicht aan
hecht. Geel haar een eigen, aardig stof
doekje, dan kan ze u helpen stofafnemen,
koop eeu klein bezempje en vuilnisblikje
voor haar om u te helpen vegen, vertrouw
baar de zorg voor een vogeltje en een paar
bloemen toe, laat ze haar poppenkleeren,
later ook hare zakdoeken naast n of de
waschrrouw ia eeu eigen kleine wasch-
tobbe uitwasschen, stel haar verantwoor
delijk voor de kleertjes der kleine broer
tjes, kortom laat haar helpen aan alles,
wat er te doen is.
Op deze manier opgevoed, zal nw doch
ter niet weten, wat verveling en lediggang
is en gij geeft haar tegelijk waarborg voor
een gelukkig leven in de toekomst.
Een slimme vogel. Wijlen
hertog Ernst van Coburg-Gotha hield bij
zonder veel van wild, niet als het gehra-
den op tafel kwam, maar m zijn natuur
staat. Nooit zou hij dan ook een hert ge.
schoten hebban en voor wilddieven, die
zich in zijn gebied waagden, had hij geen
genade. Liever betaalde hij al de schade,
welke zijn protégé's op akker en w.ida
toebrachten. Op een keer kwam hij inhei
dorpje Werningshanses, waar hij ontdekte,
dat een boer verscheidene hazen bezat, wel-
ke hij jong gevangen eu tot het doen van
eenige kunstjes afgericht had. De hertog
bracht hem e«n bezoek en liet zioh de
kunstjes verloonen, waarin hij blijkbaar
veel genoegen vond. Ten laatste zeide hij
evenwel tot den boer, die hem niet kende
„Maar weet ge niet, dat ge u aan wilddie-
"ery op Gothasch jachtgebied hebt schul-
dig gemaakt „Dit zijn Weimar-
sche hazen, edele heer", antwoordde de
boer, «de Gothasehe zijn te dom om zoo
iets te leeren 1"
Het nuttige met het (on-)
aangename vereenigd.
Te Parijs heeft een ingenieur een me-
chanisme uitgevonden, waardoor het mo
gelijk is een naaiuiachiue met de pedalen
van een piano te verbinden, zoodat eene
jonge dame terwijl zij met de vingeis
Czerny's Schule der Gelaufig-
k e i i of iets dergelijks bewerkt, met de
voeten de naaimachine aaa den gang kan
houden.
Gesponnen glas.
Het nieuwste materiaal, dat thans op
het gebied van garneering en confectie kan
worden verwekt, is gesponnen glas. Een
firma in Venetië fabriceert daaruit hoeden-
vormen, die er zeer vlug en eigenaardig
uitzien en daarbij dit voordeel kebben,dat ze,
wanneer ze een poos gedragen zijn en
niet friech meer zijn, door eenvoudige be
handeling met water en zeep weder huo
vorige frisohhoid en schoonheid terugkrijgen.
De koningin-moeder van Spanje kreeg on
langs een kostbaar kleed van kunstig fijn
gesponnen wit glas ten geschenke, het
welk de bewondering wekte Tan ieder, die
ia de gelegenheid wae, het te aanschou
wen, De afzonderlijke glasdraden waren
zoo buitengewoon fijn vervaardigd, dal de
daarvan geweven stof glanzend en sonpls
is als zijde. De naden van het kleding
stuk werden met een bepaald daarvoor
toebereide lijmsoort geplakt.
"Waarom schreeuw je zoo,
kereltje
Omdat ze me geslagen hebben 1
En waarom hebben ze j« geslagen F
Omdat ik schreeuwde.
Twee dagen later was er aienw leven
en on verwachte afwisseling in het stille
huisje in het Enzdal gekomen- Op den weg
van Wildbad was een klein gezelsohap van
plan geweest, in 6en rijtuig naar het naasl-
bjj zijnde station te ryden en middsm in
het boseb, vlak voor het verblijf van Egon,
was een rad gebroken en het gezelschap
was gedwongen geworden, in het kleine
boerenhuisje een onderkomen te zoeken.
Het geselschap bestond nit twee oude
heeren, (een bekenden arts en zijn broer, een
gepensionneerd offieier,) en een jonge dame
uit Hambnrg, een wees, met haar gezellin,
een ondere tante.
Der vrjjvronwe was deie kleine afwisseling
«eer aangenaam geweest, want na het laat
ste onderhoud met haar zoon was er toch
onmerkbaar een kleine gedwongenheid tua-
schen ben gekomen. Zy vermeed angstig
met Egon het gesprek op dat thema te
brengen ea Egon zijnerzijds dwong zioh in
bare tegenwoordigheid tot een opgeruimd
heid, die met den ernst van zijn leven in
grooto tegenstelling was-
De vreemden boden door hun komst een
gunstige efleiding.
Laat in den avond wes de onde vronw,
wier eigendom het huis was, bij de vrijvrouwe
gekomen en had haar in groote vertwijfe
ling om raad en hulp gevraagd.
De vreemde dames hadden haar goederen
reeds naar het station gezonden en alleen
het noodigste voor haar toilet bij zioh.
Lachend hooide de onde dame naai de
klachten en hielp met de meeste bereidwil
ligheid aan datg»ne, wat noodig was.
Den volgenden morgen maakten de vreem
de dames haar een bezoek en daarmede was
het verkeer tnssohen de beide families in
vollen gang.
Nog dienselfden avond wilde het gezel
sohap weder vertrakken, maar bet scheen
er niet toe te kannen komen, want men had
aan het gemeenschappelijk ombijt afgespro
ken, een uitstapje te maken, waarvan men
onmogeljjk vóór heel laat in den achtermid
dag terog kon zjjn,
Hertha Blankenhage, deHambnrgaohe jonge
dame, was da ziel van de gansobe onderne
ming en op haar levendige manier wist ze
eon ieder terstond naar haar hand te zet
ten.
Zij was een mooi, jong schepseltje van
nanweljjks twintig jaar, met een gelaatskleur
zoo zaeht en fijn, als de maanelf in het
sprookje. Henr baar was goudblond, hare
oogen diep blauw, die dan eens lachten,
dan weer schitterden, in voortdurende af
wisseling. Alles aan haar was leven en
gratie.
Gednrende het uitstapje sloeg de ouds
mevrouw Aarenan kaar zoon voortdu
rend gade, terwjjl hij zich met de grootste
ridderlik tegenover de jongedame gedroeg
en met haar vroolijk en opgewekt babbelde.
Den ganechen dag was Egon in de prettig
ste luim, zijne wangen waren licht gekleurd,
wa! hem ongemeen goed stond, en toen de
gasten zioh 's avonds om den disoh hadden
geschaard, drukte Egon tersluiks de hand
der oude vronw en fluisterde„een heerljjke
dag.*
Er werd aan tafel over alle mogelijke
dingen gesproken, men lachte en amuseerde
zich kostelijk en de onde dokter praatte on-
ophondelgk.
Hij kende den omtrek heel naawkenrig,
iederen hoek ven het gebergte, iedere ruïne
op de begroeide heuvels weren goede beken
den voor hem, daar bg telken jare een be
zoek aan bet Schwarzwald braebt.
Toen de dames waren opgestaan en
buiten in den tuin wandelden, od de heeren
hunne sigaren hadden opgestoken, riep de
onde dokter plotseling
„Aan da*e tafel, mijne beereo," zeide bjj,
„heb ik dikwjjl» gezeten met een aardigen
vent, een besten kameraad en een geestig
mensch, die nu al sinds een paar jaar
dood is.
„De arme karei had een leelijke erlenis
van zijn vader gekregen, van vader op
grootvader, die hem, vroeger dan noodig
was, van de achoone aarde wegriep. Maar
bij was een pbiiosoof, want bjj genoot «ijs
leven met matigheid, vloekte bet noodlot
niet meer dan noodig was en was vóór
alles zoo verstandig en eervol, om nooit te
trouwen! Zoodoende behoefde bij zioh
er geen verwijt van te makeD, dat ook bij,
een onschuldige, een leelijk gebrek zoa
nalaten.
„Ik kan nooit hier zitten, zonder een vol
glas op zgne nagedachtenis te drinken
„En houdt ge het werkelijk voor een
misdaad, mgohecr de dokter, om onder solke
omstandigheden een huwelijk aan te gaan?
vroeg Egon.
„Onwetendheid verontschuldig! veel, maar
met volle overtuiging mag een man rso
ear zoo iets nooit doen, naar mijn idóe,
antwoordde de gevraagd». «Zie eens
nauwkeurig rondom u; ons jong, door dok
ters en apothekers kunstig groot gal"*®"
geslaoht, is het niet ongelukkig? 0°®
wijls sta ik in mgn uitgebreide Pr*'vj'
niet machteloos tegenover eon zware ziek
waarvan de oorzaak niet in pevsoonly
schold te zoeken ii, maar van de een
generatie op de andere ia overgegaan,
arme dnivel, die voor mi) staat m®
gere kaken en mij hulpzoekend ms' yrt%e gn
oogen aanziet, kan er niets aan ^00"'
dat is het, wat den mansoh in den s
vartwgfeling brengt. Dat woord »°'e^digobe
is de klip, waatop onze ganscna
wetenschap strandt. Wg sohrjjv®11
troosten en verbieden en wet®0 °ee
keurig, dat alles toch om niet QW
«En zoudt ge iemand, die openhar
oordeel over zijn t06Btand vraagt,
kerheid geven F* vroeg Egon en «0°
pen beelden daarbij. ,n.u
«Zeker I wanneer ik de waard® ®tTa
