Brieven uit de Maasstad.
Harde lessen.
Zondag 19 Februari 1899.
43ste Jaargang 2To. 3390.
FEUILLETON.
TWEEDE BLAD.
GEMENGD NIEUWS.
RAAIT.
Rotterdam, 14 Februaii 1899.
Mo. 176.
We Kollen deze week weer eens kunst-
jubileersn, on een tooneelsptler ditmaal,
die vijf-en-twintig jaren geleden zijn artis
tieke loopbaan betrad. Om Hanri Pool
man. Hij, misschien niet één der meeat-
bekende, maar zekerlijk meeat talentvolle
en fantasie—rijke Hollaudsche acteurs gaat
met tfÜa Vrek" van Molière in den lande
de huldiging van bet publiek bij zijn
kwart—aeuw—feest ontvangen.
Er is aanleiding in dezen brief op dit
jubileum te wijzen. Ik deed het toen Van
Zuylen veeitig jaar acteur was, ik doe
het ook voor Poolman, omdat oak uit zijn
leven iets te leeren valt.
Vooi mij liggen een vijttig grooïe met
fijne letie/s vol geschreven vellen papier
waarin Henri Poolman van zijn leven en
lijden in de kunst verhaalt. Dit geheim
dossier is ook bij andere persmannen ge
weest, in vele hoofdzaken is wat Henri
Poolman te vertellen had, reeds iu de
groote bladen oververteld er bleef echter
toch nog wel een en ander over in de
auto-biograpkie wat den lezer interesseerea
kan.
In het algemeen sta ik niet voor, de
leer, dat wat de ouder voor zijn kind
doet, welgedaan is. Er zija te veel soor
ten van ouders om zoo maar paradox us
te beweren, dat oudeis voor hunne kin
deren de beste keuze hebben. Toch kou
ik, wat de houding van ouders tegenover
tooneelaspiraties van hanoe kinderen be
treft, v»n mijne meening afstand willen
doen. Ik vind het allerbegrijpelijkst. en
zeer vtrschoonlijk, dat ouders bezwaar
maken als hunne kinderen roeping gevoe
len voor het tooneel. Wij zien trouwens
bij alle tooneelspelers in ons land en in
andere landen, die niet onmiddellijk uiteen
kunstenaarsgeslacht zijn gesproten, feilen
tegenataud van de ouders, overwonnen
heel moeilijk en langzaam door de „kunst
minnende" kinderen, of ook wei volstrekt
niet overwonnen.
Dat een onder er tegen opziet zijn
kind bloot te stellen aan de ellende ec
de desillusie van een tooneelloopbaan, 'i
is o zoo eenvoudig begrijpelijk.
Desillusie en harde strijd, zij worden
nog altijd gevorderd vbd wie in deze uit
verkorene slier kunsten zich een plaats
wil veroveren. En bij massa gaan zij on
der, die kloek uit hun reeds half vero
verde maatschappelijke carrière traden
om in plankenlana een toekomst van glo
rie te gaan zoeken.
Wij weten dit alles nit de gedenkschrif
ten zelf van wie slaagden en op eeu suc
cesvol leven kumiea terugzien. Wij zien
het ook in de ODaitgegeven gedenkschriften
van Henri Poolman, waarvan ik u spreken
wilde.
Poolman was de zoon van een Amster-
damschan handelaar in verduurzaamde
levensmiddelen, een verstandig vader, die
17.
Melanie begon den ook dadelijk Franseh te
praten, wat zij beiden heel goed verstonden.
„Wij moeten ons voor het kamermeisje in
neht nemen, Gisamijn man zou buiten
zichzelf sijn als hg iets van al deze dingen
vernam. Aob,GiBela, onsa'ige, ben je dan
zoo ongelukkig geworden Die slechte man
Hij beeft dus niet eeDS een fatsoenlijke po
sitie Ach, hos sullen wo onsen armen ster
venden vader al deze dingen zeggen D»t
mag niet. En met een lengeu op de lippen
kunt ge toch geen vergiffenis vragen.*
Onder dergelijke zeer opgewonden ge
sprekken verliep de tijd. Zoodra de trein
weder stil hield, beval da gravin haar juffer
in een andere coupé te gaan. Na waren
se alleen en Gisela was veel te opgewonden,
veel te geroerd, om Melanie nog iets te
kunnen verzwggeu. De grendels, zoolang
voor haar jong hart geschoven, spiongen
los en de zuster, de trotscbe, hoogmoedige
zoeter, wier wederzien Gisela als een be
schikking van God aanmerkte, kwam elles,
alles Ie weten.
Met kunstrijders trokken Gisela en haar
man dus vsn plaats tot plaats. Dat wrs de
kern van de geheele treurige ge«|i«eden>s,
sooais gravin Koppecks zichzelve zeide. Wat
Gisela verder vertelde^ van Riohtrd's betrek
king als secretaris en da voorzichtige terug
houding, en dat Riohard voor een prins
doorging, wat de beide ongelukkigcn
zoo verheugd had, dat alles bad in da oo-
gen der nuchter denkende Melanie geen
„Zij msg nooit meer naar hem toe I God
heelt haar mij doen ontmoeten om haar te
redden," redeDeerde zij bij ziobzelvo. Zij
had een energieke en doortastende nutuur.
Over het „boe" zon ze na eenige oogen
met alle geweld zijn zoon „in de ziak"
wilde hebbeu en hem om te leeren alvast
aan het boontjesdoppen zette, die farieus
was tegen tooceelplanneo >aa den jongen
Henri, maar die toch zijn jongen, kind nog,
Veroorloofde mee te spelen in den kinder
schouwburg, door Verwoert in Amsterdam
gedreven. Ytrwoert betaalde daarvoor geen
cent, slle outvargslen wjren voor hem, de
kinderen mochten meespelen in mooie pak-
j»s en succes behalen op kermissen in
kleine plaatsen. Men ziet, dat men voor
dertig, veertig jaren in kinderrxploitatie
ook si hsele Pieten had Da's trouwens
t'genwoordig, ondauks ulle wetten, weinig
minder. Ik heb hier in de schouwburgen
en iu de concerts-variété laat in den avond
kinderen zien optreden, die te bed behoor
den, maar die door winzieke ouders tot
scha voor gezondheid en ontwikktling wer
den geëxploiteerd.
Henri Poolman heeft als kind veel met
het miniatuur-the>ter van Verwoert ge
reisd. Op kleine kermissen meestal, Edam,
Schagen, Monnikendam enz. De rollen wer
den uist uitgegeveD. „Mok" dat was
de bijnaam van Verwosit, liet de kinde
ren op een achterkamer vau een café aan
den Achterburgwal te Amsterdam bijeenko
men en dan kauwde hij ze de rollen net
zoolang voor tol zij ze kenden en iu deD
toon opzeggen.
De liefhebberij voor de kindereomedie
was bij 't publiek eerst heel groot, maar
gaandeweg, gelukkig, begon die toch wat
te kwijnen en de zaak doekte ten slotte
op.
Maar toen was in Henri Poolman eerst
recht wat in zoovele jongens is en wat nog
wordt aangevuurd door „meedoen" in „üef-
hebberij-comedie", lust, om „aan het too
neel" te gaan. Zijn vader, als meer vaders,
wilde persé geen toestemming geven om
den toeu veertienj-irigen knaap ia Planken-
land te laten gaan.
„Ik Bm-chtte naar miju meerderjarig
heid", vertelt Poolman ia zijn gedenk
schriften. „Miarnog negen lange jaren, er
leek geen doorkomen aan. Ik begreep dat
ik hetjnooit zoo hing zon uithouden, dat er
iets moest gebeuren, iets akeligs I Weg-
loopen, op die idéu concentreerden zich ten
slotte mijue gedaebton. En dit ioéa werd
rijper, groeide gestaag. Als mijn vader niet
wilde dat ik aan het tooneel ging, goed,
msar aan de verduurzaamde levensmidde
len wilde ik toch evenmin.
En op een regenaebtigen stormavond't
klinkt romantisch, maar 't is toch waar
achtig waar, zegt Poolman volbracht ik
mijn plsn. Ik wachtte tot het half rijf
was. Toen siond ik op, kleedde mij aan
en liep voorzichtig de voordeur uit.
Nair Rotterdam wilde ik en dan eerst
maar zoover loopen als ik het luien kon,
om, als ik t8 moe werd, ergens een trein
te pakkenIk bracht het niet ver-
d er dan Haarlem. Daar nam ik een kaar
tje naar Rotterdam. Ik had twintig gul
den opgespaard geld en daarvan moest ik
zoolang mogelijk rondkomen. Ik zocht
dus het goedkoopste hotel op dat ik krij
gen kon; eeu in de Raamstraat, tiende-rangs,
waar ik alleen sliep. Eu op den weg kocht
ik, als ik honger had, een broodje, want
blikken nadenkens hot wel eens worden, maar
er moest ie's geschieden, wat Gisela van
haar man sou gescheiden houden.
Vervolgend vertelde si) op Giaela's emoe-
ken van zicbrelvs en het schrille contrast,
hoe gruwelijk het ook was, het zon Gisels
doeu gevoelen, bet zou de ongelukkige doen
inzien, dut f.e soo niet verder zon kunnen
leven.
Arme Gisela 1 Schitterende beelden van een
grafelijk slot, een heerlijk, onbezorgd leve»),
met al do pretjes en vermaken, rolde Mela
nie mat beidere kleuren voor haar oogen
af. Dat zij, de geboren Kandermaun, doo»
de geliilien van baar man een weinig oter
bet hoofd werd gezien, vertelde zij niet, Zij
gevoelde zich tegenover de „verlorene" on
eindig gelukkig, tijk en voornaam.
Gisela'z grootste verlangen we» evenwel
daarop gevestigd, om heer man uitvoerig te
schrijve», op zijn minst hein door een ;elegram
Dsder bericht te zend<m.
Eerst noemde Melanie hst onmogelijk; Gisola
kon zich daarmee evenwel niet geruststellen.
Eindelijk gaf Melanie haar oft een visite-boekje
ren postkaart, die het meisje in de brieven
bus van den trein ton kunnen steken.
Gisela schreef en Bibetia kreeg de op
dracht, die brielkuart te bezorgen. Melanie
bad evenwel terwijl haar zuster schreef met
het meisje gefluisterd. Doze knikie sluw.
Gisela zag en boorde niets, zij zorgde voor
zich en was alleen betig haar man haar
plotseling vertrek zoo duidelijk mogelgk te
maken.
„Myn vader ligt op sterven; Melanie was
aan het Btatiou en met baar wil ik tot hom.'
„Tot geeD prjjs ter wereld mag diem<n
die kaart ontvangen. Het ontbrak er nog maar
san, dat bij aan het steifbed van onsen
dierbaren vader vorscheeD," zeida de gravin
intussoben tot ziobzelvo.
„Gesobsakt!" hoorde men in Lemberg
van mond lot mond fluisteren daarna riep
men het e!ka<r In d op straat reeds toe.
„Bahl 't Is er een van een circus, uisls
bijzonders dus I Wij chteu roods dat het
handelde over een zaakje nit de hoogs e
aan middageten of aan dergelijke dure uil
gaven was geen denken
Nu was Henri Poolman, weggeloopen vaD
huis, vrij. Maar wat bij eigenlijk becrin-
nen zou, wial hij niet. Hij zocht en zocht,
maar zouder le vinden, dagenlang, weken
lang, tot zijn twintig gulden schoon—op
waren. En op het laatste oogenblik vond
hij een plaats als hofmeester op de Aat-
werpsche boot. Poolman h-d het et erg
naar zijn zin. Natuurlijk hij had nn goed
te eten en hij was vrij. In Antwerpen
maakte hij kennis met den hofmeester van
de boot op Ham en, omdat die hem iets
meer gage bood, ging hij over, dadelijk
reeds, op de boot naar Ham.
Een leven vaD outbering en kou heeft
de jongen met zijn tooneelaspiraties toen
geleld. De hemel beware alle ouders voor
jongens, die, als Henri Poolman, loonei las-
pirRties en veel fantasie tegelijk hebben.
Dan moet het er immers van komen, dat
zij wegloopen en op avontuur gaas le
ven?
Maanden lang leidde Henri Poolman
het bestaan, dat eigenlijk het best geka
rakteriseerd is in de teekenachtige uit
drukking „schooiereu".
Toen 't winter was geworden, vervoerde
de boot naar Ham geen passagiers meer
en Poolman kreeg sis hofmeesters-bedien
de gedaan. Uit oude relaties mocht hij
met de „Telegraaf" gratis mee van Ant
werpen naar Rotterdam en zoo stond
de toen zestien-jarige jongen,na vele avon
turen, tenslotte weer, evenals bij het begin,
in Rotterdam, met een klein bedrag aan
contanten, en hij ging weer in de Raam
straat logeeren. Eu weer teerde langzaam
zijn geld in.
Naar de „verduurzaamde levensmiddelen"
terug wilde hij niet.
Het avonturenleven ging toen al ver
der de fatale zijde op. Hij mailde kennis met
een jongen,die de guitaar bespeelde. Poolman
zelf had een goede stem en met hun beidjes
liepen zij toen de herbergen aan de
Boompjes af om er voor het zeevolk te
zingen en centen te bedelen. Eiken
avoad om negen uur gingen zij op marsch
msar heel veel specie biechteD die zwerf
tochten, waarbij zij trouwe:» order 't Duit-
sche en Engelsche publiek weinig succes
hadden, niet op. En ten einde raad wend
de Poolman zich tot den bekenden acteur
Albrecbt, een vriend van zijn vaderen die
bracht hum tenslotte terecht.
Poolman kwam weer bij zijn ouders in
Amsterdam. De vergiffenis werd spoedig eo
gaarne gegeven een eenige zoon al was
't dan ook eeu ongehoorzame avonturier.
Ouders vergeven zoo graag het kwa<d dat
Jsi ideren hen aandoen. Vader zei nitts, ver
telt Poolman. Hij liet zieh door mij om
helzen en ging dan als hij gewoon was
door de kamet heen- en weerloopen. Ik zette
mij achter de kachel en er werd geen
woord gesproken
De vader verstandig, zette zich nu niet langer
met de schouders tsgen de begeerten van zijn
zoon in en Henri mocht een engagement
aannemen bij het Theater van Morriën
in de Nes, het tegenwoordige Tivoli. Zoo
kwam Henri Poolman aan het tooneel.
Het is dit eigenaardig jeugdleven, 't welk
kringen.*
De gebeurtenis, die Riohard getracht had
geheim te houden, was door wijn hospita en
den slotenmaker dieu hij 'a nachts gehaald
had, ruchtbaar gemaaktmaar daardoor
kreeg bi) ook bet gekreukte, bijna onleesba
re briefje dat Gisela aan den dienstman
had gegeven. Het verstand van den dienst
man hsd hom nu al heel spoedig gezegd wie
zijn mijnheer Krona wss.
En wal sohreef Gisela hem „Ik ga naar
mijne oudere, vader ligt op sterven, brief
Volg!.*
Dut was alles. Hij las het met den dood
in het hart, want hij s»g vooruit, dat ze nu
niet meer terug zou komrn. Hq kon immers
niet weten, in welk een vliegende haast zij
had moeten schrijven?
En juist. Verder bericht kwam er niet.
Hij wachtte het eene uur na het andere. Hq
8 oud dikwijls op den weg, dien de postbode
gaan raossï, doch hem bracht bij mets
Eerst bad hij verruimd adem gehaald, dat
ze bem tenminste eenig bericht had gezon
den, na folterde bet wachten hem onuit
sprekelijk. Zrjn duister plan, zich den vol
genden nucht van het leven te bercoven
werd daardoor verijdeld. Hf) moest immers
eerst bericht van haar hebben Maar zou
het iet» goeds zijn, dat hem gezonden zou
worden
Toen de eene dag na dan andoren verliep
on geen telegram, geen brief kwam, lag bij
weldra met een racende hoofdpijn te bed-
De direotenr tobde; Rolands wond werd
erger door de opgewondenheid geen
plaatsvervanger te zullen krijgen,en de dok'er,
die door Riebards hospita was geroepen,schud
de bet hootd mot de woordeo „Die komt
niet zoo spoodig weer op da been.*
Gisela was „thuis*. Zij was aan het bed
van den doodzieken man neergeknield en
zija koorlshoete hand hsd op haar diep
gebogen hootd gerost.
Gravin Koppeoks had deze band, die vel
te mat waa om baar te weerstaan, op Gi-
sels's hootd gelegd.
Vergeef tiaar, vader. Zij heeft berouw
en is teroggekomen. Vergeel haar, evenals
gg zelf op hulp en vergiffenis hierboven
mij iu de ménoires van Poolman zoo eigen
aardig en zoo leerzaam voorkwam. Oaders
mogen zich verzvtten tegen de plannen hun
ner kinöereD, zij motten dikwijls iets an
ders dsartegea in het veld brengen d»n
onderlijk prestige en machtvsrtooa alleen.
Ook ouderlijke liefde. En dan nog, hoe
dikwijls hebben zij ook dkn geen voldoen
den invloed.
De ongehoorzame Henri Poolman is
geslaagd. Hij is geworden, zooals ik in den
aanhef zei, één onzer beste tooneelspelers.
De opoffering van rust zijner jeugd, het
geluk zijner kindsheid is beloond met de
glorie van een bereikte kunstloopbaan.
Nu moge de arlist bij zijn fsestronte
door den lande met veel bijval wordeD ge
vierd. Ik beu ervan overtuigd, dat zijn
„Vrek" een beteekenisvolle creatie zal we-
zen.
I>.
H et Noodweer in Amerika.
Da sneeuwstorm, die de VereeDigde
8t«ten geteisterd heeft, heeft van Zitsrdag
tot Maandag in al zijn wilde hevigheid
geraasd en gewoed, vergezeld van een he
vige koude. De sneeuw werd als met pak
ken tegen de straten gesmeten, zoodat te
New-York bijvoorbeeld het verkeer geheel
gestremd was en de straten verlaten wa
ren.
De storm woedde over een groote uit
gestrektheid, omvattende de staten Peun-
sylvanië, New Jersey, New Engeland en
ook TVashiagton. Te New-York was geen
melk te bekomeD. In de huizen van de
aanzienlijkste bewoners ImroreD de gas-
pijpen en weigerden de schoorsteenen te
trekken, zoodat de rijken, door de natuur
gedwongeD, met de armen eenige dageu
volop van de koude ta lijdeu hadden.
Misschien wel tengevolge van den indrnk,
door eigen lijden opgedaan, heeft een com
missie van aanzienlijke New-Yorkers250.000
gulden disponibel gesteld, oan den nood
der armen te lenigen.
Zondag en Maandag ontstond in een
groot aantal huizen te New-York brand,
Waarschijnlijk tengevolge van te hard
stoken. Aan blusschen viel niet te den
ken, want de komst van de brandweer
werd vertraagd door de bergen sneeuw
op de straat, terwijl de brandkraoen slle
waren bevroren.
De ziekenhuizen zijn vol personen, die
door den storm werden overvall-n en ge
wond. Velen zijn in de straten omgekomen
meeat allen van koude, vóér hulp kon
worden verleend.
De haven van New—York en het water
tusschen de stad en Long Island, zijn bij
na grheel toegevroren. Zondag werdan
vier stoomschepen door den zwareD ijsgang
van huu ankers weggeslagen en 10 mijlen
ver de haai ingedreven.
Volgens opgaven van het Meteorologisch
bureau strekte de sr.eanwstorm zich uit
over een breedte van 1000 mijlen: zoowel
de Middel- als de Noord- en Zuid—Atlan
tische staten kregen haD deel. De wind
blies Maandag met een snelheid van 60
mijlen ia het uur; van overheidswege wer-
hoopf!" zeide zij daarbij en hare energiu
en hare sterke wil bedwongen hem-
Gisela koorde wat Mc.laaie zeide. Dat
k'onk juist aoo siaof eij als boetvaardige
Magdaïena voor altoos waa teruggekeerd.
E n oogenblik had zij haar hart gehoor
geschonken en 'egonapraak op die uitdrokking
doen hooren. Maar nu, tegenover den ster
vende, waa er geen tijd voor verklaringen
en ophelderingen.
Ook tot een oitspraak tnsaehen moeder
en dochter kwam het niet meer.
De eerste hsd zich in de rxtase der
vreogde voor Giaela'a oogen op de knieën
geworpen en met Inid», gloeiende gebeden
God gedankt, dat Hg haar de verlorene bad
teruggezonden.
De toes'and van den rieke was zeer pijnlijk
dag aan dag waa een elk in beweging om
hem zooveel mogelijk verzachting te schen
ken en bij ram dan ook eeo ieder in be
slag- Zoo ging het dagen lang.
Gisela schreef haar man een' langen
brief, waarin zij bem alles verklaarde, ook
dat zjj nu Diet weg kon, een briel vol liefde,
vol verzekeringen, zooals alleen de iie.'du
die kan ingeven.
Meianie nam haar dion brief af. „Ik zal
hem dadelijk door mijn meisje op de post
laton brengen," luide ajf.
Boe zon het Gisela in het hoo'd sijn
gekomen, dat dete brief niet in hand.n van
Riebard aou komen P
De domheer verscheen eiken dag aan bet
bed van den stervende, die altoos nog met
den dood streed.
Er wareo in die degen ook voor hem
geen oogunblikken, dat bij eens me' Gisela
kon praten. Hij omhelsde Gisola op zijn
droge, geen tegenstsnd duldende manier
„Wees getroos' er is in den bemel meer
vreugde over één boetvaardigen zond ar dan
over tion rechtvaardigen."
Z j gevoelde het nu: allen zagen haar als
een verdwaalde san, als de verloren doohter
des huiaes; baar trots werd daardoor op
de meest pjjnlijke wijze gekwotst, maar de
vader hield haar hand iD de rijno en sla-
melde in zijn vreeselgk lijden toeh nog ge
lukkig' „Nu kan alles weer goed worden."
den de schepen dan ook gewiarschuwd, de
haven nist te verLtea. Doordat ds sneeuw
alle verkeer onmogelijk maakte, wachtten
te New—York houderden lijken op begra
ving. De lijken van zestig bahoeftigen,
die op straat van koude eo gebrek zija
omgekomen, werden in de Mirgne gebor
gen, maar konden niet worden tsr aarde
besteld, vóór de storm bedaards.
De rechtbanken konden geen zitting hou
den, om de doodeenvoudige reden, dat er
geen kolen te krijgan waren, om de zalen
te verwarmen en het levensgevaarlijk was,
zich in een niet verwarmde ruimte op te
houden. Tengevolge van de hevige koude
kromp de beroemde Brooklyu—brug over
een lengte van eenige voeteu. Ma»udag was
de temperatuur op sommige plaatsen 15
graden onder nul Fahrenheit (das 47 gra
den vorst); te Atlants, w ar de thermome
ter de vorige week 72 graden F«hrenheit
boven nnl wees, daalde hij tot 8l/3 graad
onder nnl, of ruim 40 graden voist.
Ook in de oveiige steden is het verkeer
geheel of gedeeltelijk gestremd. Te Was
hington ligt de sneeuw op enkele plaatsen
19 voet (3 meter) hoog. Slechts 60 leden
van htt Hals nn Afg-vaardigden konden
Maandag het Witte Huis bereiken. Da
spoorwegverbinding tasscben New-York en
Wz*hiugton is verbroken.
Hier en daar was gebrek aan water en waa
men genoodzaakt sneeuw te smelteD, om den
dorst te kannen lesscheD. De oogst heeft
veel geleden en wordt geacht voor de helft
te zijn vernield.
Tegen drankmisbruik.
De militaire gouverneur van Parijs heeft
nu toch ook eens iets goeds gedaan. Op
zijn bevel zijn in alle Parijsche en daarop
ook in vele Fransche kazernen platen ge
hangen, waarop de soldaten in levendige
voorstellingen kunnen zien, hoe de inwen
dige measch er uit ziet, wanneer hij aa„
den drank verslaafd is, en hoe, als hij af
schaffer is.
Kostbare **nt.
Koningin Margaretha van Italië verheugt
zich op het oogenblik in het bezit van den
kostbaarsten znkdoek ter wereld. De waar
de bedraagt 75.000 gulden.
Twintig j»ar hebben drie verschillende
kunstenaars er han arbeid en kunst ann
ten offer gebracht; maar het kaniwerk is
dm ook zoo ragfijn geworden,dat men het
niet kan voelen,wanneer enen het met geslo
ten oogen aanraakt. Ortnoodig dus hier bij
te voegen, dat deze zakdoek nimmer van
practischnut zal kunnen zijn voor zijn be
zitster. Opgevouwen kan de merkwaardige
neusdoek in een doosje ter grootte van een
snijboon geborgen worden.
Ex-keizerin Eugenis had eveneens zeer
kostbare kantwerken. Zij bezat «en *tuk,
d»t een waarde vertegenwoordigde van
f 65.000 per meter.
De Pans heeft ook een rijke verzame
ling, die geschat wordt op eenigs millioe-
nen.
De koningin van Engeland en haar zoon
de prins vanWales hebben evenzoo den naam
van groote schatten aan kant te bezitten,
Eu daarnaast overlaadden moeder en zus
ter baar met goedheid en liefde. Malanie
was beel anders geworden daD ze vroeger
geweest was zsohter, milder in woord en
weuen, waar zeker nog altoos zeer hoog
moedig. Haar woord luidde alto03wat ik
wil zet ik door.
Haar mau seheea sich ouder hare heer
schappij zeer goed te gevoelen- Maar Me
lanie verzekerde triomfearend: „Bij wil
wat ik wil, en bevindt er zieh heel
goed bij.*
„Zg msg nooit naar dien man tsrug
Ik zal bem schrijvenwellicht dankt hij
alle heiligen, dat hij zoo gemakkelijk van
een last bevrjjd wordt/* mide Melanie in
het eerste alleen-sgn met haar woi-der.
„Maar zij heudt nog van bem wierp
deze bedrukt en weifelend op; zij had
evenwel nooit geleerd een eigen wil of ook
m>ar een rigen meeniog te hebben.
„Laat dat zaakje na maar «au mij over,
mama. Wij kannen eeu geoompromi'teerd
familielid hebben, dat is het noodlot van
vele buiten en de familie eert ziehielf, waa
neer zij de ongelukkige niet geheel vellen
laat. Een zuster bij de kunstrijders, dat is
eenvoudig onmogelijkik ben het mij en
myn tnaa schuldig, dat ik daar handelend
optreed."
En zij trad handelend op, met al de
energie en beslistheid, die het geval vor
derde.
Zij schreef aac Gisela'z oan, bondig en
helder, dat bet hoogste bewijs scner liefde
voor zijne vrouw was, om baar, die aan
het sterfbed haars vaders traneD ven berouw
s'ortte, vrij te laten. Bg -ou bij al de
ellende, die hij zgn vrouw si reeds had dom
lijden, r.eker toch riet eischen, dat ze in
dat lever, waar sij alreeds zooveel snassd
en vernedering had ondervonden, «ou te-
rugkeeren. Dai aou nog erg«r zijn dan de
dood.
Riehard lag in koorts en bewusteloosheid,
toeu hem die briel werd gebracht; ep de
wrakke tafel aan he' venster bleef hu on
geopend ligg n, 'usscben mrdioijnfl setjes,
toiletartikelen en allerlei arde e dingen die
I telkens nood g waren eu dan nit de hand
