sehen nacht in de nabijheid van 't schip gebleven en
den volgenden morgen hebben zich nog eenige men-
echen op bet achterdek van het schip gewaagd om
provia..d te* halen. Ze verlieten het zoo spoedig mo
gelijk uit vrees voor een ketelontploffing. Daarna
werd in de richting van den wal geroeid. Onderweg
werden zij opgepikt door oen Engelseh schip. „The
Good Hope", dat naar Calcutta voer. Op de reede
van Bonkoelen werden zij weer afgezet en zoo kwa
men do 23 schipbreukelingen Dinsdagmiddag om half
twee hier. aan land.
Behalve eenige kleeren is vrijwel niets gered kun-
nen worden. De monsehen zagen er uitgeput uit. Da
delijk werden er maatregelen genomen om hen te
verzorgen. Van militaire zijde werd alle mogelijke
hulp geboden, voorts hielp do burgerij met kleeren,
zoodat de menschen spoedig weer wat opgemonterd
waren. Alleen de scheepsdokter, een oude beer, is
tot o]) het oogenblik den schrik nog niet te boven.
De „Maotsuycker", dje Woensdag ter reed© kwam,
vertrok weer spoedig om op de plaats des onheils
te kruisen. De ...lava", van Batavia gezonden, liep
Vrijdag hier binnen, doch kon niets anders rappor
tteren, dan dat het brandend wrak in, zuidelijke
richting was afgedreven en zich ter hoogte van Kroe
bevond.
A s. Maandag vertrekken de menschen met de Pa-
k ïtvaartboot naar Batavia.
Gemengd Nieuws.
OPSTAND IN CHINA.
De strijd tusschen de Chineezen en Mandsjoes is
er thans een, op leven en dood, en de omverwer
ping der dynastie eene onvermijdelijkheid. Door den
moord op generaal Woe-Loe-Tsjeng, een der meest
populaire leiders der verbonden legers, door Mand-
sjoe-soldaten, die onder zijn bevel stonden, bedreven,
is der dynastie zoo goed als haar laatsten steun ontno.
men. Het geheele noordelijke leger, dat gisteren nog
aanhankelijkheid aan den troon betoonde, zweert
thans wraak aan de Mandsjoes. De legerhoofden zijn
overtuigd, dat de moord van, uit Peking bevolen werd.
Generaal Woe-Loe-Tsjeng zond een zeer krachtig ge
stelde memorie aan, den regent, waarin hij op een
ernstige berisping van den minister van Oorlog, Ying-
Chang, en de leden van den generalen staf aandrong,
in verband met de slachting te Hankau. Zijn vermoor
ding, dezen morgen, was het antwoord.
De soldaten, die den generaal ombrachten, behoo-
reu tot de keizerlijke garde. Men verwacht eerstdaags
eene uitbarsting van de zijde dezer troepen. De Chi-
neesche wijk heeft zich ter verdediging moeten wape
nen, terwijl vreemdelingen, die buiten de wijk wonen,
den last kregen, zoo spoedig mogelijk zich binnen
de wijk te begeven..
Op de tijding van generaal Woe's moord werd de
zitting der Nationale Vergadering onmiddellijk opge
heven en een aantal der leden ontvluchtten de stad.
Een Mandsjoe-samenzwering tegen de leden der Na
tionale Vergadering is ontdekt,
Tieh-Liang, de Tartaarsche generaal van Nanking,
China's eerste minister, veroorzaakte een paniek, door
dien hij dreigde op de stad te zullen vuren, als de
onderkoning handelde naar de opdracht, in een tele
grafisch edict uit Peking ontvangen. In dit edict
was hem bevolen, de opstandelingen niet te bevech
ten. Tïeh-Lang verklaarde, dat het edict valsch was,
maar de provinciale vergadering eischte, dat de onder
koning er naar zou handelen.
In het nauw gedreven door duizenden, beloofde de
onderkoning, in doodsangst, te zullen telegrafeeren
om bevestiging van liet edict, en ten einde de dienst-
weigerenden te sussen, zoolang er geen antwoord
kwam, deed hij van het arsenaal te Shanghai aan
7000 te voren ontwapende soldaten, die buiten de
stad kampeerden, ammunitie verstrekken, en gaf be
vel de torpedo's, uit Shanghai komende, te nemen.
EEN NIEUW OCEAAN-LUCHTSCHIP.
liet Novembeniiimmer van The Marconigraph, het
tijdschrift van „Marconi's Wireless Tel^grapii Com-
pany" brengt o.-a. een opitel van Jack Irwin, den
beambte van 'genoemde maatschappij, die den Ameri
kaan Wellman vergezelde bij zijn dwaze poging om
in een luchtschip dien AUantischen Oceaan over te
steken. De schrijver geeft een belangwekkend relaas
van da rol die de draadlooz.- telegrafie bij hei roeke-
Jooze waagstuk vervulde en van cle hachelijke mo
menten die zich gedurende» den driedaagjschen tocht
van de America voordeden. I\n een niet gering aandeel
in de redding kwam hem toe door de verbinding te
bewerkstelligen tusschen het reeds ontredderde lucht
schip en de „Trenf. den maiisteamer die de equipage
met boot en al oj;plkte en hen cnlhusiast ontving.
,.De passagiers en de bemanning behandelden ons Sis
prinsen", vertelt Irwin.
Bij terugkeer in New-York werd hij bestornul door j
vaudeville- en tlirateragenlen. acht maanden bleef hij
aan hel looneel. Of) dit" oogenblik werkt hij mede aan
de constructie van de „Akron", heit nieuwe lucht
schip van Vaniman, dat de daad van Wellman wil
posen Ie verbeteren. Het wordt een reusachtig gevaarte,
258 voel lang, zal 400.000 kubieke voel hydrogeengas
bevallen en een draagvermogen moeten ontwikkelen van
dertien ton.
TOCH TREK NAAR BIEFSTUK.
Onlangs is vermeld, dat Jesse en Warren Buffum,
twee studenten, van Harvard College een wandeltocht
zouden maken van Boston naaf San Franc-isco, in
opdracht van den directeur dr. Sargent. Deze wil
namelijk nagaan of een vegetarisch diëet beter vol
doet bij lichamelijke gvoote inspanning dan, het ge
bruik van vleesch.
De beide broeders zijn van gelijke lichamelijke
kracht. Warren, de vegetariër, is 23, Jesse 25 jaar.
wip dan zijn wij erover. Dat is juist het mooi
ste. het gevaar, dat als een kat op ons aansluipt
en dat wjj toch te vlug af zijn. Hoor eens, hoe het
achter ons kraakt en knarst, maar wij waren te
vlug' En al was het gebeurd dieper dan tot aan
de knieën waren wij er niet in gezakt. Dus wat vertelt
men van mij?"
Maar de ander was ademloos van schrik.
„Ik weet het niet!"
„Wat zegt men? Tegen wien zet ik zulke verlei
delijke oogen?"
„Nu, men begrijpt niet. wat jij tegenwoordig zooal
in de Muntsteeg te doen hebt, ook al kom je veel
bij den justitieraad- Men kijkt dan, het is onvermij
delijk. in het venster waar de referendaris Hedwig
altoos zit en die, die moet een heel vreemd leven
achter den rug hebben, in. Berlijn."
„Wat je zegt. En verder? Men ziet daarbij
„En wanneer de referendaris van zijn plaats af
groet en hij moet daarbij steeds een rood hoofd
krijgen dan moet jij iinnier buitengewoon diep
en ernstig groeten, bijna plechtig voor dien groet
danken. Waarom doet ge dat? Het is om te lachen.
Een ware komedie."
„Komedie. Anna?"
„Dus je loochent het niet?"
„Neen."
„Ook niet, dat je met opzet daar vele malen voor
bij gaat?"
Dela beet zich op de lippen.
„Ik ga niet meer daar voorbij dan anders ten
minste niet met ,ppzet. ..Dat is leugen en babbelpraat.
Dat de referendaris nu op oom'zijn plaats aan het
venster zit, is toch zeker niet mijn, schuld."
„Het kan zijn. Ofschoon, het toch vroeger nooit
zoo opgevallen is. Maar je kun,t niet loochenen, dat
je wedergroet iets overdreven is."
„Neen, dat loochen ik niet."
„Niet?" Anna zette haar oogen wijd open en de
strijdlust schitterde daarin. Maar zij was sprakeloos.
Dat zoo maar eenvoudig toe te geven. Was zij zelf,
Anna Heym dan te laf om zoo zichzelf te geven, zoo
als zij was? Zij werd dadelijk weer onzeker tegen
over zichzelf en keek hulpeloos en angstig naar
Zij moeten den geheelen tocht te voet maken, on
der den blooteu hemel slapen en mogen geen alcohol
gebruiken.
De wandelaars zijn nu in Denver aangekomen, do
derde halte op hun weg, en het blijkt, dat Warren
1 met zijn vegetarische voedingswijze er voel beter aan
toe is dan de ander. Warren, heeft echter verklaard,
dat hij arme martelaar der wetenschap meer
dan genoeg heeft van. zijn plantaardig voedsel en dat
hij er naar snakt aan het eind van zijn wandeling,
zich aan een biefstuk te goed te doen. Nu zoekt hij
zijn troost maar in gekookte ieeren en melk, want die
heeft dr. Sargent hem toegestaan.
Ze brengen den nacht door op het dak van hun
hotel in wollen slaapzakken, overtrokken, met water
proof. Zoo hebben ze al verscheidene onweersbuien
in Kansas en Colorado doorstaan.
Men is natuurlijk zeer benieuwd, hoe straks de be
richten uit San Francisco zullen luiden, maar 't schijnt
'wel, dat Warren de meeste kans heeft om te win
nen.
OPLICHTING VAN EEN INDISCH PANDHUIS.
liet pandhuis tc Kalianjar le Soerabaja is dooi een
sluwen oplichter niet minder dan 24 maal benadeeld,
en wel op de volgende wijze, meldt de ,,N". Soei.
Crt."
Iemand, die verpande goederen komt lossen, begeeft
zich met den pandbrief en de verschuldigde betaling
naar den kassier, die schuld en rente op heL briefje
invult, er daarna zijn tjap onder zet cn van het briefje
een strook afscheurt, welke hij aanhoudt. Met hel over
schot van hot briefje, waarop berekening der betaling en
tjap voorkomen, gaai de eigenaar der in te lossen
goederen vervolgens naar een ander loket, waar hij
het briefje afgeeft en zijn goederen terug ontvangt.
Een chinees hier ter plaatse paste nu dë volgend©
akal toe. Hij maakte een valsche tjap,en beleende
daarop versehillende goederen in hel pandhuis te Ka
lianjar.
Vervolgens vulde hij thuis het pandbriefje ont
daan van strook in, stelde er de valschetjapondei-en
ging daarna naar het pandhuis, waar hij rechtstreeks
het briefje aanbood aan den Chinees, met de afgifte
der goederen belast.
Op klie manier kreeg de oplichter geld op zijn beleende
panden, en loste die later in, zonden- een cent uit
te geven.
Een paar dagen geleden Jicp deze sinjeur echter
tegen dJe lamp, nadat men hem x-eeds eenigen tijd onder
verdenking had. Hij kwam weer met een vervalscht
briefje, en legde dit bij hel loket neer. Toen inlusschen
een polilie-oppasser er bij gehaald was, greep de op
lichter het briefje, stak het in den mond en wilde hot
inslikken, hetgeen echter mislukte. Het feil, dat .de
oppasser met ijzeren vuist de keel van den Chinees
dichtkneep ,zal vermoedelijk op de mislukking der
manoeuvre niet zonder invloed zijn geweest. Het briefje
kwam weer vlug voor den dag.
Bij onderzoek is gebleken, dat de oplichter minstens
21 maal zijn truc heeft toegepast.
OM MOOI TE BLIJVEN.
Signora Lina Cavalieii, de bekende Italiaansche „diva"
is tevens een der meest bekende schoonheden, en
schijnt zelfs het middel gevonden te hebben om dit
laatste haar heele leven Tang te blijven. Waarin dit
middel bestaat, heeft zij onlangs aan een Franscli jour
nalist medegedeeld.
Men mag eigenlijk zoo goed! als niets eten, wil men
er op zijn vijftigste jaar uitzien alsof men voor in
tic twintig is. Vleesch veroorzaakt leelijüe roode spik
kels op de huid; vet maakt den neus glimmend; door
boter wordt, men te dik; zoetigheden bederven de schitte
ring der tanden en vruchten zijn oorzaak van storin
gen in de spijs-vertering, welke een zéér slechten in
vloed op den teinl uitoefenen. Zooals vanzelf spreekt,
is heit met het drinken niet heter besteld. Bier maakt
dik, wijn kleurt den hukl rood, zelfs water is gevaarlijk
als men het niet filtreert. Maar voor alles moet men
elke gemoedsaandoening vermijden. De tranen zijn een
bijzonder verderfelijke vloeistof, zij prikkelen den huid
en graven rimpels. Indien men nu toch verdriet moet
hebben, dan zorgo men dit niet door wecnen tc luch
ten. Evenmin slaat de „diva" het lachen toe. liet
vergroot den mond en vormt de evenredigheid (der
trekken lot een leel ijken grijns. Glimlachen, dat mag,
om het wit der landen te laten zien, doch op sterke
wijze worde aan de vroolijkheid nooit uiting gegeven.
Ook liet wandelen heeft zijn nadoelen voor de
schoonheid. In den zomer verbrandt men. in den winter
wordt men blauw en paarsch. Wanneer men 's nachts
ter ruste gaat, dient men zijn pens in een soort me
talen koker te steken, om hem zijn" elassieken vorm
le doen behouden (ook bij mop- en wip-neuzen ?J,
en twee rauwe kalfscoteletteu op de wangen te leggen
van wege dezer blankheid. Het haar zette men in pa
pillotten en het .geheele lichaam zalve men met uit
verschillende ingrediënten bestaanden zalven en oliën.
Dan 'zinke men zacihfkens in Morphcus armen en droome
men van zijn naaisters. Den volgenden ochtend een
paar uur massage en een. p*ar uur Zweedsehe gymna-
stielc en.... anders niets.
I De lezer zal moeten toegeven, dat dit een erg eenvou
dig en prettig systeem is.
EEN FEMINISTISCHE BURGEMEESTER.
Dr. Stern, die candidaaj is voor het burgemeesterschap
van Philadelphia. heeft zich den steun van de vrouwen
in de stad verzekerd, 'door een aantal beloften te ge
ven, welke hij in vervulling zal tfocn gaan, zoo hij
verkozen word!.
Voornamelijk pp het gebied van vrouwenkleeding
heeft hij ©enige punten in zijn programma opgenomen,
die van een krachtig initiatief getuigen,.
Het eigenaardige is, dat sommige van zijn voorgestelde
bepalingen uiterst vooruit-strevend zijn, andere weer
Dela.
„Ja, waarom doe je dat dan, Dela?"
„Omdat ik dien man toonen wit. dat ik hem hoog
acht."
„Dat je hem acht?"
„Ja."
„Maar waarom dan?"
„Dal begrijp je zoo niet, kindlief. - Hallo. Da av
is Ericli Voigt, mijn aanstaanden zwager. I;IéHé
Erieh! E'rich! Voorzichtig mijn jongen, anders maakt
je neus inlog kennis met net ijs. Ziet ge 'wel en Miéke'
staat doodsangsten uit en komt als een angstige kip
met haar vleugels slaande, naderbij. Adieu, Anna. Ik
moet daar eens heen. De plaats, waarop ge nu toerijdt,
lijkt mij al heel erg zwakmaar het helpt niets, wan
neer het breekt, schreeuw dan maar, opdat wij jc ter
hulpe zullen kunnen komen."
Dela gaf zich geheel aan het genot van schaatsenrij
den over. Zij zag er prachtig uit, zooals zij daar in
haar jonge kracht over 'het ijs vloog, met een stralend!
lachje om den mond en koquet mutsje op het weel
derige haar. Het leek wel of haar geen mensch en
geen hindernis kon weerstaan.
Assessor Pfeil met zijn kogelronde oogen achter de
reuzen lorgnet, waaraan een breedl zijden lint fladderde,
was onafgebroken om haar heen cn zijn luide? stem
was steeds bezig haar complimenten te zeggen.
Dela hoorde het nauwelijks. Zijn woorden vfttren
als steencn, die aan haar zijde neervielen.
Onderwijl verscheen ook Grell aan Dela's zijde. Hij
greep haar hand, om haar mee te nemen. Haar oogen
namen hem daarbij op. Hoe was hij? Hoe gaf hij zich
nu bij dit genotWas hij nu weer even flegmatiek
als anders, greep de overmoed hem nu "nooit eens
aan? Gaf hij zich nu nooit eens over aan het gevoel
van jonge kracht? Hij was frisscher dan anders, Dela
zag het met genoegen. Zeker wat meer temperament.
Ook wanneer hij lachte en zijn stem verhief. Hij was
voor haar de geboren broeder.
Wanneer zij het zich zoo voorstelde, dat deze man
haar naderen zou, dat zijn arm haar omspannen zou,
dat zijn bevende mond neen! Zij werd hard en in
zichzelf gekeerd! Hier ontbrak alles alles, wal elk
gevoel meesleepte, oploste, lijf en ziel willoos maakte
van een statige behoudzucht.
Zoo wil hij verbieden, dat in Philadelphia door
vrouwen kort geknipt haar gedragen wordt, en ook
1 zullen alle vrouwen en meisjes onder de dertig jaar
I gedwongen .worden oen enrsot te dragen
j Het dragen van rokbroeken wil hij verbieden als
j te modern, doch Iegelijk wil hij weer 'hel dragen van
j sleepjaponnen verbieden als te ouderwets oh
Hij heeft zooveel pro's en contra's welen te beden-
ken, dat er geen een Philadelphisehe vrouw meer
rondloopt, die in zijn verkiezingsprogramma niet iels
van haar gading vindt
DIE HAD OOIv EEN HOOFD.
In Amcrikaansche marinckringen vertelt men het
volgende staaltje van stijfkoppighcid van een New-
Yorkschen sleepbootkapitein.
i Toen het vlaggeschip Connecficut, gevolgd door een
aantal andere slagschepen, voor de groole revue op
den Hudson de New-Yorsche haven binnenvoer was
I het de bedoeling van den admiraal, dat de schepen
rechtstreeks naar de ligplaatsen zouden varen. De ad-
miraal echter rekende buiten den kapitein van een
sleepbootje. Juist toen de spits der schepenlinie tus
schen Govorirór Island en het Vrijheidsbeeld was aan
gekomen, irjiderdê een sleepbootje van Brooklvn ko-
mende en in de richting gaande van Jersey. Hét vlag-
geschip stop'.e niet, want de commandant' dacht niet
anders, of het kleine bootje zou voor het reusachtige
slagschip. >vel uitwijken.Maar -ondanks alle waarschu-
wingssignalen hield de sleepboot haar koers. De ka
pitein van de lx>ot, die kalm roolcend aan dek stond,
wist, dat hij de góede richting hield en dacht er niet
aan, voor Ticl oorlogsvaartuig uit den weg 'te gaan.
Hij was aan stuurboord van de vloot, en volgens de
beslaande*». «gektn moest- deze van koers veranderen.
Toen de Officier op de brug' van het slagschip bemerkte,
dat de sleepboot recht bleef doorsturen op het vaar
water der oorlogsschepen, moest hij 'nog op hel laat
ste oogenblik het'v»er omgooien én in wijden hoog
uitwijken. Onmiddellijk volgden de ach lei-aankomende
oorlogsschepen deze beweging, al begreep men aan boord
hiervan piet, wat die plotselinge koersverandering in
dit drukke en gevaarlijke vaarwater eigenlijk betee-
kende.
De kapitein van de sleepboot blies een extra-dikke
rookwolk uil ende bemanning juichte toen zij al
dus een geheel© vloot van slagschepen dwong om plaats
te maken voor hun notedop. Dat de plotselinge ma
noeuvre voor al die kostbare schepen noodlottig hadj
kunnen zijn, ra&kte hen niet. Zij waren in hun recht
en Waarom dan te wijken, al konden zij* dal dan ook
gemakkelijk doen.
REUZENSCHEPEN.
In de United Service Magazine vertelt kapitein
Currey, dat toen hij in 187-i bi Hankau in China
oen stoomboot trof van -1000 tonnen inhoud, dat schip
dc algemcene bewondering wekte als het grootste schip
ter wereld. Naar zoo'n schip kijkt men tegenwoordig niet
tneer om. In dé toen volgende twintig jaren steeg de
tonneninhoud geleidelijk, maar niet verrassendIn 1894
hadden de transatlantisch© sloombooten een inhoud van
11000 ton bereikt; in het toen volgende tiental jaren
stegen ze op 32000 tonnen m de Manrctania, en thans
zijn er schepen van 50.000 ton in aanbouw 1
De oudere schepen liggen bij dozijnen in de havens
te rotten en te verroesten; hun tijd is voorbij. Men
kan zich .nauwelijks voorstellen, welk een groot deel
van het kapitaal op het water drijft. De verkeersmid
delen moeten het over de gansdie aarde werkende
bedrijfskapitaal bijhouden, en nu worden ook de scheeps
bouwers en dc marine-ingenieurs, die vroeger zeer be
dachtzame lieden waren, ondernemend, met de boven
geschelste tres uitaten,
CASTIIO VERMOORD.
PARIJS, 9 Nov. Passagiers met een Zuidi-Ameri-
kaansche pakketboot te Bordeaux aangekomen, meidon,
dat Castro in Venezuela vermoord is door zijn eigen
aanhangers, die hem een te hardvochtig chef vonden. 1
Alle pogingen, om zijn spoor terug te vinden, hie
ven vruchteloos.
EEN VERRE REIS.
Op den 24s!en Octobcr kocht een schoolknaap tc
Biitzow in Mccklenhurg op de kermis een kinderbal-
löimelje van 10 pfenning, en bevestigde er een brief
kaart met zijn adres aan, waarin hij den vinder verzocht,
hem inlichtingen le doen toekomen over de vindplaats.
Om vijf uur 's middags van dien dag werd het bal
lonnetje opgelaten. Een paar dagen latei kreeg de.
knaap een aangeteekend Schrijven uit Saratoff in Oost-
Rusland, met Jiet bericht, dat het ballonnetje op 25
October, 's middags .om 2 uur, in het gouvernement
Saratoff, halverwege tusschen de steden Petrowsk cn
Atkarsk was gevondenHet brooze luchtscheepje had dus
een weg van ongeveer 2000 K.M. afgelegd.
EEN MONSTER-KAAS
Een buitengewoon groote kaas misschien wel
die grootste ter wereld is dezer dagen te Appleton,
in Wisconsin, gemaakt, om ingezonden I© worden op
een landbouwtentoonstelling te Chicago.
Die kaas was 3 meter in doorsnede, bijna 2 meter
hoog en zij woog 12,360 pond. Er waren 12000 pond
gewone melk, 330 pond zout en 31 pond kaasstremsel
gebruikt voor die monsterkaas, die bereid was door
40 man, mot nog een troep helpers. Men heeft de
grootste zorg ervoor gedragen, dat alle deelen dei-
kaas gelijk van smaakzouden zijn.
MABSCH.
Waarom koopt u geen vleesch meer bij mij?
Met het laatste, dat ik gekocht heb, had ik mijn
laarzen kunnen verzolen.
Waarom hebt u dat dan niet gedaan?
Ik wou het doen, maar de spijkers gingen er
niet door.
Weg met dat spookMet een diepen, ijskoude», alles
wegvagende» ademtocht! Zij riep den assessor Pfeil,
greep diens hand cn vloog moedwillig met hem midden
uit den kring der anderen weg, met een brandende
pijn in het hart, die uit haar overmoed, uit een dof
leed opsteeg1. Grell keek haar na! En een ander bleek
gelaat, met hartstochtelijke oogen en smalle lippen, dook
liu in haar ziel op Hedwig.
Het liep .reeds na vier uur, en de schoorsteen van
dc ijs ten I wierp steeds -dikker rookwolken naar buiten.
Het was tijd om koffie te drinken. De dames en hoe
ren werden steeds ongeduldiger. Men keek naar de
deur van de tent, waaruit groote massa's grove kop
pen en schotels gebracht werden en op lange tafels
buiten werden neergezet.
Het werd schemerig. De kale takken der boomen
rondom het water gloeiden door het laatste rood, dat
nog aan den westerhcniel gloorde. Morgen was het
bepaald weer sneeuw. De baan had er geen last van,
want die werd schoon geveegd.
Dela had nog geen lust om aan een dei- tafels
plaats te nemen. Het geheimzinnige, zich steeds verdie
pende licht aan dpn nemel en oen eerste spoor van
moeheid na het urenlang rondslrijken, deden haar groote
vaart wat verminderen, cn zij zonderde zich wat af
van de anderen.
Was zij werkelijk moe? Neen, zij had nog vele uren
zich kunnen bewegen. Zij was niet lichamelijk moede,
dat kende zij nauwelijks, elke inspanning verhoogde
haar kracht. Zij was eerder moe van ziel, zij was
wat treurig en melancholiek. Zij kende dat gevoel.
Die groote menigte, al die menschen om haar heen.
dat maakte haar steeds een weinig eenzaam. Dan
voelde zij een, vurig verlangen om zich af te zonde
ren en alleen te zijn.
Zij dacht daar wel eens over na en vond het
w-el eens onaangenaam, zij dacht, dat zij luimig was.
Maar 't zat dieper. Zij voelde 't maar al te goed, dat
't 'n -temperamentvol mensch zoo gaan moest, dat zij
ionder de spanning van hun wezen lijden moesten, en i
zich in het diepst van hun hart schaamden voor
hun overdaad aan kracht. Zij begreep, dat zij leed,
omdat haar gevoelens en gedachten geen echo von
den onder al die anderen, die het goede en reine van
Van dit en van dat.
HEDEN D A AGSCHE MENSCHEN ETERS.
Bij sommige menschen bestaat de meening, dat 't
'geslacht der menscheneters totaal is uitgestorven,
en dat deze alleen nog hestitan, in de verbeelding
van reizigers, maar dat de menscheneters zelf tot het
verleden behooren. Maar die menschen dwalen en zij
vergissen zich. Geloofwaardige schrijvers ramen het
getal der tegenwoordig levende menscheneters nog
op twee millioen.
In Noord-Amerika, waar de Indianen, „Roodhuiden'
genaamd, hoe langer hoe meer verdwijnen, zijn de
Sioux nog niet geheel vreemd aan het eten van men-
schenvleeseh.
De zoogenaamde „Schreeuwers" en „Zwartvoeters"
hebben h'et misbruik der Mexicanen behouden, om
van hun vijand de borst te openen, er het hart uit
te rukken en het nog- wa,rm te verslinden. Zooals de
Maleier het hart van den, tijger eet, in het denk
beeld, daardoor sterk en moedig te worden, ver
slond, nog niet zoo heel lang geleden, de Nieuw-
Zeelander het hart van zijn vijand, om diens eigen
schappen te verkrijgen.
De wouden aan de Amazone-rivier zijn nog bewoond
door stammen, die hetzij uit wraak, hetzij uit
smaak menschenvleesch eten. In 1883 hadden
Indianen van Patumajo 'n jeugdigen Columbiër ge
vangen en, verslonden. Op reis op den Guyana-stroom
ontmoette de Fransche reiziger Frevaux 'n oude
vrouw, die haar middagmaal bereidde. Uit nieuws
gierigheid lichtte hij het deksel van den pot op en
zag het hoofd van 'n Indiaan, 'n Ander maal op
de Yapara zijnde, werd hem verteld door iemand,
die zijn hulp kwam inroepen, dat twee zijner kame
raden door de Onitotos-Indianen gevangen, genomen
en door dezen opgegeten waren. Men moet echter
niet denken, dat alle wilde stammen in Brazilië zich
aan zulke feiten 'schuldig maken. Het verfoeilijk ge
bruik verdwijnt meer en meer, doch zooals wij
boven zeiden er leven nog wel twee millioen men
scheneters.
Ziehier eenige feiten, overgenomen uit het weten
schappelijk tijdschrift „Sciences pour tous". In
1883 verorberden de stammen der Papoea's nog ge
regeld hun krijgsgevangenen. Bij de Battaks van Su-
matra bestond 'n rechterlijke regeling omtrent; het
gebruik van menschenvleesch; want zij, die ter dood
veroordeeld waren, dienden tot spijs. In de laatste
twee jaren heeft men gegevens verzameld, dat de
oude gewoonte nog steeds in zwang is en gehand
haafd wordt.
I'n 1869 mestten de Fegunianen, bij wie nog heden
het allermeest dit afschuwelijk gebruik heerscht, hun
slaven en verkochten hen dan, zooals wij ons vee ver-
koopen, bij het gewicht; en om goed vleesch aan te
duiden, zeiden zij, „het is zoo malsch als van een
dood mensch".
Maar het ergste land, het land, waar het aller
meest nog slavernij, jacht op menschen en, het eten
van menschenvleesch voorkomt, is Afrika. De inboor
lingen van Manijonema laten de stukken der lijken
bederven, alvorens zich er aan te vergasten. Dit doet
denken aan ons wild, dat ook door sommige lekker
bekken eerst dan smakelijk wordt geacht, als het
„adellijk" is. De Nijam-Nijams eten njet alleen hun
krijgsgevangenen, maar ook hun ongehuwde stamge-
nooten op, mannen en vrouwen; en 'n engelseh reizi
ger was zeven jaar geleden getuige van de toebe-
reidsélen tc* 'n feestmaal, dat bestond uit 'n pasge
boren kind. Het feest zelf heeft hij niet bijgewoond.
Van de volksstammen ten Westen van het kustland
Anjola en Loanda, weet men, dat zij zich evenzeer.
aan het eten van menschenvleesch schuldig maken.
De Kaffers in het Zuiden, van Afrika schijnen dit ge
bruik te hebben laten varen.
'n Afrika-reiziger, die vier jaren, geleden 'n jaar
lang aan de Congo vertoefde, heeft daar, in den tuin
van ,'n opperhoofd, menschen gekneveld zien liggen,
die sucessieveiyk „het hof" tot spijs zouden dienen.
Den nacht, die aan de slachting vooraf ging, werden,
zij levend natuurlijk in het water gelegd, vast
gebonden, maar zóö. dat hun ademhaling geregeld
plaats had, Dit geschiedde, om de huid gemakkelij
ker te kunnen afstroopen.
'N VOORDEEL.
Wat! Zoo'n groote, sterke man als jij, bedelen?!
Och Mevrouw, 't heeft ten minste dit voordeel,
dat men 'n lieve, mooie dame kan aanspreken, zón-
dei- eerst aan haar te zijn voorgesteld.
'N BEETJE VOOBZICHTIG TELEGRAFEEREN.
Meisje: Meneer de telegrafist, zoudt u aan mijn be
minde willen telegrafeeren, dat moeder zoo ernstig
ziek ligt? Maar doe 't asjeblieft 'n beetje voorzich
tig, anders schrikt hij zoo.
ER VROEG BIJ.
Mama (met de kinderen, buiten, en: kijkend op haar
horloge)Wat is Pa's trein laat! En hij is nog niet
eens in het gezicht! Als er maar geen ongeluk ge
beurd is.
Kleine Annie (na 'n poosje te hebben nagedacht):
Zoudt u hertrouwen, moeke?
TE RECOMMANDEEREN.
Marskramer (tot eenige heeren in de herberg)
Neem 'n paar van die bretels van, mij... Uitstekende
kwaliteit' Als je die draagt, ga je altijd rechtop naar
huis, hoeveel glaasjes er ook ingegleden zijn.
BELEEF».
Rechter: Uw onschuld is bewezen. U bent vrijge
sproken.
Beklaagde: Het doet mij werkelijk leed keeren, clat
ge u voor niemendal zoo hebt ingespannen.
de stemmen in haar binnenste teruggaven. Alles vloog
in het wijde, onmetelijke als in een kale woestenij.
Dela bekommerde zich niet meer om de anderen,
ofschoon zij een grooten trek in ©en warmen dronk
had. Ook Grell had gewenkt en was haai* een eindje
gevolgd om haar te halen-
Doek zij was flinker dan hij, en het volgende oogen
blik was zij verdwenen. Zij was nu op een gedeelte
ijs, waar het rijden verboden was. heel afgezonderd
van d© anderen,. Hier was he;t stil. Dela reed eerst
een paar maal hetzelfde kringetje. Maar dat begon
haar te vervelen en, zij ging aan den, kant in een
hoop sneeuw zitten, onder de boschjes weg. De gloed
van den hemel stond boven haar. Voor haar, achter
de boschjes, lagen de dichtbesneeuwde velden en even
verder voerde een weg naar de stad.
Zij hoorde haar hart slaan en de kanten kraag
om haar hals kraken, wanneer zjj ademde of het
hoofd bewoog. Al 't leven was ver en zij was alleen
op de wereld.
Een gevoel van geluk omgaf haar. Dan bekeek zij
haar kleine voetjes met de blanke ijzers. Zij keek
met welgevallen naar haar voeten, lang en smal en
krachtig. Zij boog zich achterover als wilde zij haar
eigen lichaam bewonderen.
Maar daar begon de muziek weer, schel eii valsch.
Het klonk leelijk, als een ruziemaken, kijven en schim
pen, al het leelijke en nijdige van het menschdom
klonk daaruit al het alledaagsche! Maar dan lach
te zij. Waarom zat zij hier en bewonderde zichzelf?
„Je hebt honger en dorst als een wolf en daar
ginds lachen zij en rooven je alles weg!" Zij stond
vlug op en schudde de sneeuw van haar rokken. Zij
had langzaam haar handschoenen uitgetrokken. En
plotseling dacht zij: hoe lang is toch het leven
hoe eindeloos lang. Elk uur mankt het ons ouder
en leelijker en in de ziel verleptér. Zij schudde het
hoofd, onzin. Wat is een uur, een dag een jaar?
NietsIk word1 niet anders en ook niet ouder.
Onmogelijk I
Wordt vervolgd.
