5(ie Jaargang. No
5114.
DERDE BLAD.
Irep
i
Lil
i-Bi
1
Mot
w.
M
ge
'oij
Mevrouw Utta en de Jager,
i Zaterdag 27 April 1912.
Ie vasl en zand houdt het voedsel en het water ?iiet
vo!d:>endc vast.
GOUDBONTE EX ZILVERBONTE EVONYMUS
zijn ook sierlijke heestertjes voor groote potten of kuip
jes. Om een mooien. bossigen vorm te krijgen moéten
ze 's voorjaars en midden in den zomer getopt worden.
Uit den wind blijven de Evonymussen 's winters zelfs
builen goed.
DE AUCUBA vraagt als kuipplanl ongeveer de
zelfde iAehandeling. Voor versiering van vestibules en
bas heelt, krijgt aan de laatste tal van fraai oranje
kleurige bessen. De sierwaarde wordt er aanmerkelijk
groeier door.
Op een plekje uit den wind is de aucuba een .goede,
groenblijvende tuinheester. Daar zij hel snoeien, uil-
reer 9.
oor
Hg'
er
Pi
br<
le
m
bf
m
CCXXH. DECORATIEVE PLANTEN.
LAURIEiRjE'N. (Latirus nobills). De laurier "is eene
i-ester, welke in Zuid-Europa inhcemsch is en in onze
reken veelvuldig ter versiering van ingangen, bal
ons en verandas wordt gekweekt. Voor deze tlccora-
eve doeleinden kweekt men den laurier in den vorm
in kogelronde kronen op manshooge stammen of in
n vorm van kegels. z g. pyramiden.
Een voorjaarsvojrsije hindert de laurieren niet. en
larom kan men ze in April reeds buiten plaatsen,
oor het behoud der kuipen is het aan te bevelen
•ze op «enige steepen te zetten en mét Mn p uu:
lunijzers aan de kuipen dient men do laurieren legen,
nwaaien te beveiligen.
Hoofdzaak is, dat dc laurieren regelmatig gegoten
orden. Hij zonnig weer moet dit iederen avond ge
bieden. Yan, tijd tol lijd dient men de planten verder
at vloeibare mest toe. Hiervoor kan men nemen 1
Ier onverdunde ier in een emmer water, waarin nog
lepel superphosphaat gemengd is, of Va teil.jui kali-
lpeter mol 1 lepel super in een emmer water. Dit
voldoende voor een paar planten. Ik reken, dat de
houd van een emmer ongeveer tien liter is. Men zou
t in April, Juni en Augustus lcunnen toedienen, bij
lorbeur bij regenachtig weer. j
De laurieren blijven bijzonder mooi, als de kronen
gen den avond worden doorgespoien. Men. heeft dan
>k geen last van bladluizen en schildluizen. Zijn deze
nwezig, dan kan men ze verdelgen met een oplossing
n X. L. A11, of een aftreksel van zware tabak
water. Deze middelen moeten met een besprociér
>or de kronen gespoten worden. X. LAll is een
secticide van Engelseh fabrikaat. liet is o. a. var-
ijgbaar bij Jean Heijbroek te Baarn. Hel is wel duur,
aar een afdoend verdelglngsniddel van allerlei on-
dierte in allerlei planten. Zelfs rozen en palmen kan
en ermede behandelen, zonder dat deze. er onder
den.
Indien men de laurieren op geregelde lijden vl.lei-
es t toedient, behoeven ze niet dikwijls in groolc lcui-
n overgeplant tc jyorden. "Zij kunnen jarenlang in
izelfd© kuip blijven.
Voor hel behoud van den regel matigen vorm moc-
ji de laurier-kronen ieder,jaar gesnoeid worden door
korting der scheuten. In" het laatst van Augustus,
de scheuten uitgegroeid zijn, wordt dit werk met hel
eeste succes gedaan. Dit is beter dan snoeien in hel
irjaar.
De overwintering der laurieren kan geschieden in
inde kassen, koele schuren, die ten naastenbij vorsl-
ij zijn. of in -hooge luchtige kolders.
Daar goede laurier-kronen kostbare planten zijn. is
t voor velen hel best de bewaring en de verzorging
n een bekwamen tuinman op te dragen.
iDE FICUS of Oostindische gomboom is een be
nde sterke kamer- of serre-plant. A's deze 1' M.
iog is. moet met hem toppen teneinde er een kroon
"te kweeken. De stam wordt later kaal, doch als
kroon gevormd is, heeft men een decoratieve plant,
afgesneden toppen kan men in een fleschje met
iler plaatsen en op een zonnige plaats tegen een
uur hangen. Zij maken aldus wortel en kunnen na
nige weken in eenjiot geplant worden. Om hel bc-
hadigen der wortels tegen le gaan, slaat men vóór
l planten het fleschje stuk.
Deze manier van jonge planten kwcckcrt wordt
ïeslal ook .bij de Oleanders toegepast. Bloemisten
ikken in warme kassen, docli daarover kan een di-
lant niet beschikken.
De Fieus mag 's winters niet le warm staan. Een
nperaluur van 810 graden Celsius is het best. Van-
1 Juni groeien de ficussen het best buiten uit 'iden
nd in de volle zon.
Dc ficus moet jaarlijks verpot worden, waarvoor
ndigen mcslgrond of zand met uitgebroeiden mest
t warme bakken noodig is. Door begieten met vloei-
est moet men een krachtigen groei onderhouden.
Zomers dient men de planten dikwijls te sproeien
's winters wekelijks de bladeren af te wasschen.
s de bladeren gaan hangen en spoedig geel wor-
n, staat de plant le wa'-nx on te droog, of JheefL
brek aan voedsel.
DE ARALIA moet op dezelfde manier behandeld
inden. Als deze plant kwijnt, is het alweer, doordat ze
winters te warm en le droog staat. Een vertrek met
n temperatuur van 510° Gelisus is het beste, 's Zo-
ers kunnen de Aralia's buiten uit den wind eenigp-
ïs in de schaduw in den tuin of op het halkou.
Winters moet men de bladeren schoon houden en
atig gieten. Aralia's willen elk voorjaar verpot wor-
n en eisclien 's zomers veel water en mest. De Aralia
tagt denzelfdcn grond als de Ficus. Heelt men zul-
potgrond niet, dan is het verstandig 's voorjaars
it van een goeden tuinman of bloemist te koopen. In
ei of zand groeien de meeste pot- of kuipplanten
iet. zelfs als raai ze naar eiseh bemest. Klei wordt
weer tot goed bebladcrde exemplaren kweeken.
DE PHORMIUMS of Xieuw-Zeelandsche vlasplanten
zijn fraaie decoratie-planten met een voorkomen van
j Zuidelijken groei. Men behandelt ze ongeveer als de
j laurieren. Groölte Phoriniums staan „fijn'' op een goed
onderhouden gazon.
I DE AGAVE of „Honderdjarige' Aloë doei hetzelf-
dc. 's Winters zet men deze planten vorstvrij in een
goed verlichte ruimte en houdt ze zeer droog. Goed
gekweekte Agave* bloeien na 80 a 10 jaar. De plant
i sterft na den bloei, doch uil den wortel verschijnen
dan weer vele jonge scheuten.
DE DRACAEXA, eigenlijk CordyUne gcheeten, in
den volksmond „Spriet'" genoemd, moet 's winters ook
nagenoeg droog gehouden worden "en rust het best
op een vorstvrij. maar koel ea goed verlicht plokje,
i Dit achttal kuipplantcn, gemakkelijk te kweek én, heeft
groote sierwaarde voor gazons en balkons cn is onmis-
baar voor hel samenstellen van plantengroepm, b.v.
bij zaalversiering. Maar al te dikwijls zagen wij, dal deze
dankbare planten verkeerd behandeld werden en daar-
om schreven we dit opstelletje.
D. E. LANDMAN.
Eerste Kamer.
Feuilleton.
ROMAN VAN RUDOLF HANS BARTSCH.
18.
Den volgenden morgen roidie Hans in den sneltrein
:eds zuidwaarts en hij begroette met verrukking de
ur en warmer nog de Drau en later de Sa,Te. Hij
ad van de steenen, bfug ai kopje-onder in den stroom
13 innen springen en tot in zijn vaderhuis kunnen
wemmen, het gezicht zijner geliefde omgeving rukte
>0<em de lichtende tranen uit de oogen, en de adem
iemda hem in de horst van wee en van liefde.
Eindelijk, eindelijk was hij thuis, drukte bijna zijn
loeder plat in zijn sterke armen en brak van ont.-
eltenis in een ween en uit, dat een vermenging was
in vreugde en hulpeloozen, nood. Toen hij alles ver-
Gif ld en bekend had, wierp hij zich de buks om den
houder en, ging de snee-uw in tot hoog op de ber-
n<
Zoo vluchtje Hans uit wat men de beschaafde we-
Ol'Jd noemt, maar waarvan hij het holle rumoer niet
j- on verdragen. Hij, de laatste jager met; het maun.e-
k gevoel van eer. Die wereld met haar gedwongen
ets-doen, haar leeg gepraat kon hem niet bekoren,
t£ hem geen gelegenheid zijn kracht te gebruiken.
een, hier op de bergen, hier kon hij zich weren en
ïfcfilde hij ten gronde gaan.
Mevrouw Utta wist niet wel k een dolle smart, li aar
Jei deed schudden, toen zij vernam, dat Hans ver-
wenen was. Zij had slechts éen wilde angst: hem
Horen te hebben en bliksemsnelle gedachten, hoe
rdUh in dit geval te weren. Al datgene, wat hij zoo
lanzinnig liefhad, moest hem ontrukt worden en
rnietigd, opdat hem niets anders overbleef clan
a,B(evrouw Utta zelve. Berst dan had zij hem.
En met den onbeschrijflijk zekeren wil van de
el Ouw, die lief heeft, wist zij, wat zij te doen, had.
taga moest vallen. O ogenb li k kei ij k zonder uit-
Den Haag, 25 April.
't Is, met het Bouwwetteke, zuiver Rechts
tegen Linjis gegaan, Hoe sommige menschen zich in
ernst konden voorstellen, dat de zaak op andere wijze,
in veilige eindhaven kon, worden gebracht, is en blijf t
aithans m ij een raadsel. De heer Van der Feltz is
van eene extra-taaie natuur. Hij ontwikkelde nog
maals zijne bezwaren, de vruchtelooze, de nutte-
looze, gisteren reeds in den breede uitgemeten. De
minister van Bin.nenlandsche Zaken kwam nog een
maal bezweren, dat bij bet amendement-Van der Mo
len van ganscher, heeler harte heeft overgenomen. De
Regeering w&s te zuinig, te schriel geweest. Zou Z.
Exc. het amen,dement-Van der Molen niet wensehelijk,
begeerlijk of aannemelijk... men kieze slechts uit!-.,
'hebben geacht, zij zou stellig het ,,npn possumus"...
wij en kunnen waarlijk niet... hebben uitgesproken.
Toen stemden de hooge heeren van den Senaat.
Ging het Bouwwetteke er met den glans van Rechts-
L-inks door.
Wat ook gisteren; toen het debat erover aanving,
ter besparing van nationaleu tijd had kunnen ge
schieden
Waarop wij de Armenwet, deze zonder stemming,
goedkeurden
De heer Bavinck hield hier een speechje, zelcer keu
rig en eloquent, wélsprekend, van vorm; een rede-
voerinkje, waarvan toon en woordklank werkelijk nu
en dan sterk deed denken aan den Kanaalstrater.
In de anti-revolutionnaire gelederen lijkt voor den
l'orschen man met het bleeke gelaat en den liclit-
biouden baard een rol van beteekenis, in de toekomst
weggelegd
De heer Bavinck had allerlei principieel©-bezwaren;
vindt ,da,t de doodarme Overheid; die haar duitjes uit
belasting moet zien te kloppen, geen liefdadigheid
mag uitoefenen; niet de centjes uit beurs A. mag
overbrengen, naar willekeur, in portemonnaie van
B.... Stemt toch voor, wijl men nu de eerste schrede
zet in de richting van gezonde armenzorg-organisa
tie. De minister Heemskerk had hier slechts enkele
zoetelijke, \vel-verzonnen zinnekeus aan toe te voe
gen. De zaak was gezond De professor der V. U.
-dacht niet eens aan repliek.
De> Armenwetj was er.
lu deze zwoel-zonnige lentedagen van April-1912
bad onze achtbare Senaat al de allures, den habi
tus. het doen en voorkomen, de manieren van een
„debating-club"!
'n Toestand, na de pauze.
De heer Thooft licht zijn motie toe, om voor ad-
spirant-Senatoren, wier portemonnaie zoowel ais wier
hooge betrekkingen beiden hen geschikt maken voor
het lidmaatschap der Eerste Kamer, alleen het over
leggen van bewijs van een der beMe feiten voldoende-
te achten en, niet een verdienstelijk man a,ls de. heer
Ferf, 24 uur te laten antiehambreeren, alleen omdat
bij bewijst krachtens allerlei bekleede betrekkingen,
bevoegd te zijn, maar vergeet een papiertje mede te
brengen, bewijzend, dat hij bovendien ook een man in
tonis is. Was hij dit niet, dan was het eene papier
voldoende, maar nu hij beide Is, moet hij van beide
bewijsstukken overleggen. Dit vond de afgevaardigde
van Gelderland absurd, en zeer terecht. Had hij het
gelaten bij het mededeelen van die opinie, dan had
ongetwijfeld heel de Kamer aan. zijn zijde gestaan.
Maar de heer Thooft praat graag eens een woordje
en haalde er dus allerlei andere dingen bij, o.m. de
stoute stelling verkondigend, dat elke wet geïnter-
Zij wist wel, hoe zij dat had klaar te spelen. De
icr volkenrecht gladweg onverschillige Weenerin
had zich door den Slavischen regeeringsa,mbtenaar
laten voorpraten, om een groote som op een spaar
bank te brengen, welke hypotheken op Straga had cn
Helen.6 Ruard had haar heele verinogen op die spaar
bank. Het gaf vijf procent en dat lvad bij de zeer
lichtzinnige vrouwen den doorslag gegeven. Nu moes
ten die gelden eensklaps worden opgezegd en mevr.
Riessel bestelde voor zich en haar vriendin een mes-
scherpen advocaat,.. Binnen vier weken moest de spaar
bank, de zelfs voor haar enorme sommen terug beta
len; en waarlijk, het was de laatste terugbetaling, die
zij lijden kon de „run" begon.
Ook moest worden belet dat Hans nog voldoende
rente kon betalen, opdat de Slavische rechter hem
zou kunnen aanpakken en uit zijn slot zetten. Daar
voor moest hem in de eerste plaats zijn jachtakte
worden ontnomen, want die verschafte hem nog de
noodige inkomsten. Mevrouw Utta gaf den regeerings-
beajnbte, die reeds lang op Hans had geloerd, de
noodige gegevens en toen Hans in het begin van het
nieuwe jaar zijn wapenpas of jachtakte weer aanvroeg
werd het bewijs, dat hem recht gaf tot het dragen
van, het geweer, geweigerd. Hem, den jager tot in
merg en been, den vakman in allerlei technische vra
gen, den laatsten Duitschen edelman, werd het be
wijs geweigerd, als aan iemand, die gevaarlijk was
voor de opeisbare veiligheid zijner medemenschen,
Want zoo luidde de clausule waaronder hem het dra
gen van wapens werd geweigerd
Dat was een houw tot in het diepst van zijn we
zen. Men sloeg hem uit handen, wat voor hem
het man-zijn beteeken de: het wapen! het hem
eenige trouwe. Hij deëd een. beroep op de lapdsregee-
ring, maar wist dat zijn machtige vijand hem vóór
was geweest, en een bundel akten had vooruitgezon-
I den en daar giinds beslisten immers alleen vijanden
van Duitschlapd over het wel en wee van hem, den
Duitschen edelman!
In waanzinnige woede draaide hij 'e nachts op zijn
leger heen en weer, of liep rondom de tafel, als
een paard in. een tredmolen. Dat was een daad
waartegen men zich niet air man t^gen man kon ver
zetten; een vijand, dien, men niet kon aanvallen, men
wist immers niet waar hij was? Hij was- onbereik
baar.
preteerd moet worden, ook een duidelijke, en dav
men steeds moet nagaan wat een wetgever wel kan
bedoeld hebben, al zei hij iets heel anders, Wat <-<in
geruststellende mededeeüng Is voor die Nederlanders,
die moeite hebben, uit het wetgevend abracadabra
wijs te worden en zich van nu af aan kunnen voor
stellen, dat de wetgever iets bedoeld kan hebban,
dat op verstaud-ige-menschenpraat lijkt.
Maar de heer Van Lanschcfc al vond hij het
wetgeverstaalt>e ook niet mooi en speciaal niet dit
artikel was toch van mening, dat als de wet dui
delijk was en aangaf wat er gebeuren moest, al was
dat dan ook absurd, er moest worden gehoorzaamd.
Iets, waarmede de heer Lely het volmaakt eens was,
een hoogst opmerkelijk feit, waar deze geachte se
nator er als wethouder van Den Haag nog al eens
een handje van heeft, allerlei bepalingen te interpre
teeren, tot een duidelijk artikel een, stoom-caroussel
begint te lijken. Al is het voorschrift nog zoo mal:
gehoorzamen. Moet een herkozen Senator niet elke
maal opnieuw het bewijs overleggen, dat hij nog alijjd
meer dan 30 jaar is. en zulke fratsen meer? Heeft
meneer Thooft,, die ook dubbel bevoegd is, ook niet
allebei de papieren overgelegd, vroeg mr. Van X'ierop,
waarop de heer Thooft een beweging maakte, alsof
hij zeggen wou: ja. ze hadden mij eens moeten wei-
geren!
Het onschuldige, „stamelende knaapje", de oor
zaak van heel het gewirwar, de heer FcrLk bleef
maar itebeeren door de zaal, slingerde zijn lorgnet
heen en weer, dat het ding een keer bijna bleef
haken in den baard van den heer Bosch van Dra-
kensteln en de heer Marees de Sombref rammelde
met zijp sleutels en wat losse kwartjes en keek naar
buiten, waar de zon, scheen en de eendjes zwommen.
Toen voor de 55ste maal artikel 122 van de Kies
wet en de sacramenteel woorden, „öf behooren tot
de hoogstaangeslagenen in de Rijks directe belastin
gen, öf éen of meer hooge en gewichtige openbare
betrekkingen, door de wet aangegeven, bekleeden of
bekleed hebben", werden geciteerd, vielen de twee
laatst Overgebleven publieke tribupers hoorbaar in
islaap.
Daarop vatte de heer Thooft weer het woord om
jte betoogen, dat de heeren met al hun gedebateer
niets snapten van de zaak, noch van wat hij eigen-
lijk wilde en dat zij hem a! dadelijk den mond had
den kunnen stoppen door te wijzen op het verbod,
dac de rechter niet per algemeene dispositie (dus
per motie) mag uitspraak doen.
Toen, was het mooi geweest.
Mr- ANTONIO.
Gemengd Nieuws.
HUMOR IX DEN OORLOG.
Dc oorlogscorrespondent van de „Voss. Zeilung"
schrijft uil een der Turksche voorposlen. onder bo
venstaand hoofd, aan zijn blad een zeer interessanlen
brief, waaraan wij bet volgende ontleenen:
Menigmaal kan men zijn lachen, niet bedwingen,
wanneer men de Arabieren uit een gevocht ziet tcrug-
keeren, vooral wanneer het hun gelukt is, wat nogal
eens gebeurt, bij een nachtclijken aanval in de Itali-
aansche stellingen door le dringen, en zij. aan eeuwen
oude tradities gehoorzamend, alles wat niet 'nagelvast
zit. als buit mcdcncmen en met de ongelooflijkste din
gen naar da voorposten terugkeeren. Als buit voeren zij
met zich telegraafpalen, telefoondraad, uniformen, fil-
treerapparaten, notitieboekjes, geweren, patronen,' de
kens - - in één woord, al het huisraad der overvallenen
en ook vaak nog1 paarden en muildieren. Weldra be
gint de verkoop van den buit. Timcsiërs zijn bij hon
derden over da grens getrokken, zoogenaamd om voor
den Islam te strijden, maar in werkelijkheid om goede
zaken te doen. Bij het onderhandelen beleeft men 'eigen
aardige toonceltjes van de sluwste zelfbelicersching. welke
.Her bet grenzelooze wantrouwen der Arabieren zege
viert. Een Bedoein, die in zijn primitief leven nog
nooit papieren geld gezien heeft, komt met een bun
del Italiuansche banknoten bij een geslepen Tunesiër.
Er ontspinl zich bet volgende gesprek: „vrede zij met
u'ainl gij '"ij zeggen, wat dat is De Tunesiër 'werpt
een vluggen blik op het papier, ziet onmiddellijk de
biljetten van 20. 50 en 100 lire. maar hoedt zich er
wel voor zijn winzicht te laten'blijken. ,.0. neen!"
Mei een blik, waarin de diepste verachting en de he
vigste verontwaardiging te lezen zijn, schreeuwt hij den
Bedoein toe: „Hoe, dat hierr Ziet gij dan niet, idat
daar een kruis op geteekend sjaat -Er beslaat geen
Islam meerO, gij ongeloovige, werp heL dadelijk weg,
want hef heeft, geen waarde cn brengt ongeluk en
schande
En met een gebaar van wanhoop en ontzetting gaat
de Tunesiër heen, cn de Bedoein werpt hc-t geld weg.
als had hij gloeiend staal aangevat. W ie de bankbiljetten
opraapt is niet moeilijk te raden.
Een ander komt met een automatische revolver aan
zetten. Slechts .weinige Arabieren weten, dat dit een
wapen is. „Hm", zegt de koopsr, dat is wel mooi.
bet is een kijker, om heel ver te kunnen zien. Waar
hebt gij echter de glazen gelaten, die daarbij behoo
ren: Geef ze hier. dan kan ik zien of ze bij deze
machine passen. Het ding is met die glazen 5 pond
öwaard. teil minste zooveel wil ik je geven!"
„Maar ik heb alleen dót gevonden, er was an
ders niets bij."
„Onmogelijk, dan hebt gij niet goed uügegckcn. ga
nog eens terug en zoek nauwkeuriger. Gij "moet dc
glazen vinden, want zonder hen heeft het 'toestel ab
soluut geen Avaarde.
De heiligste oeden van don Bedoein, ^daf er geen
glazen hij geweest zijn. helpen nietseindelijk cn" ten
slotte bedelt hij om een Medsjidieh, d.i. een'rijksdaal
der; de TunekicT dingt nog de helft a? en is dan zoo
vriendelijk, om. louter uit medelijden met den Ara-
Men kou alleen zich tevreden stellen met wat nog
te bereiken was. In zijn bezwaarschrift, wees Hans
op den aanval op zijn leven, waaraan hjj had bloot
gestaan. Al moest hij door de bepaling van, de regee
ring ook elk verzet tegen de strooperij latei? varen
het was toch te erg, nat hij zich zelf nog in genadé
en ongenade moest overgeven aan t rapaille Hij was
immers nu weerloos, nu het hem verboden werd wa
pens te dragen.
Dat hielp eenigszins, een. repeteerpistool werd hem
te dragen toegestaan. Hans liet dadelijk een prachtig
Amenkaansch pistool met langen loop komen Men
ÏIk e!' KP ho"tlerd pas 6011 schot me* doen, dat een
reebok bepaald neer zou vellen. Maar wat een ellen-
fe«m 0i' zulk een korten afstand eerst te kunnen
treilen. Want zelfs de kraaien,, die Hans toch wel
met zyn nieuw pistool kon raken, schenen van zijn
machteloosheid overtuigd en, prikkelden de razende
schaamte van, den weerloozeu, ontwapenden man
W3S Do ware eIlende. dat hij geen geweer
mocht dragen. Stroopen, stroopen moest hij in zijn
eigen oosch, erger dan een Blaze Padgonschegg.
Ach, in zijn eigen boseli. Ook daarmee zou het
spoedig ten ednde zijn.
Het kwam, en hij geloofde het niet. Deze dagen
vol waarschuwing waren wel om hem maar hij I
was niet ziel met hun ziel, zooals anders. Als was
hij een der verlorenen, zoo weinig was hij nu kind
der natuur hij leek een mensch, verdwaald en
levend tot nood en ellende. Dan weer zonder iets t*
zien dan weer als gejaagd door een striemende I
onrust.
Hij' zag. hoe de oude dames inpakten. Het zilver 1
de familiestukken. Alles, alles wat eeuwen lang hier
had gestaan of gehangen, alles werd van zijn plaats
gehaald, ingepakt. Naar Graz, het groote rustoord niet
slechts van soldaten en beambten. Neen. ook Lon-
j derden stille, ontgoochelde adellijke familiën leefden
daar stille, treurige dagen, vol verbleekte herinne
ringen. Aan duizend huïswanden hangt daar, wat vóór
'n halve eeuw nog slot en kasteel sierde. Nu zouden
de oude Augsburger klok. het oude vaatwerk, de
familieportretten, een plaats vinden tusschen gehuur
de wanden.
Op den, eersten Mei de verhuizing. Op den dag.
le naïef
•slcjiensto
de Hali-
:ij .net
ten. Do
cd. i reilde
Je
bier. dc revolver voor dien priji o\v- nc.i
Dc IlniiuiK' in A'n Zara h.-nncn d. \i-ubh
geest niet cm houden de llerf-ni ten voir va
en te onnooze!, lerwüji zij in waarli.-id <L*
menschen zijn. die er beslaan. Zoo snijd m
aneu vaak uit hout figuren, welke
uniformen bekleeden en als vuo po-t'- i ni;j
Arabieren slaan deze vogelverschrikkers
eenige uren aandachtig g»de. zien. «lat d?ze It
heeren zieli niet beweg.'n. en sluipen s nachts
ze weg le halen en als brandho it tc gebruik
Niet alleen dc Europeanen of Turken, mai
Turksche officieren van Arabische afkomst bel
eigenaardige avonturen met de Bedoelnon. Toen ka
pitein Mulisian met d m stam van - .p Gargircsj
aanrukte, werden zij ontvangen door e.-n regen vat»
granaten. Muhsian gaf bevel in looppjs naar een dui-
nenrceks te snellen.' om vandaar uit he! vuur te ope
nen. Een Bedoein bleef steeds dicht In zijn :i ibijhe-id,
zag hem telkens \o! verwachting r.an. T. u /ij \o-jr-
waarts liepen, struikelde kapitein Muhsian juist wa
ren eenige granaten over hem g.wlogcn. Onmiddellijk
nelcte bedoelde Bedoein op Nlunsnn toe. Deze dacht,
dat liij hem helpen wilde. "Maar, jawel! Hij wilde hem
eenvoudig zijn uniform uittrekken.
„Maar. mijn jongen" zei <1_- kapitein, „ik hen ii:
hel geheel niet getroffen, wacht toch. tot ik dood ben."
De Bedoein zag hem goedhartig aan en antwoordde:
„Maar. beste kapitein, laat mij toch bij u blijven, op
dat niet een ander er mede op den loop gaat. wanneer
u iets overkomt..."
De grootste klucht beleefde dc karavaan ran het
Duifsche Roodc ICruE mét een ziekenwagen, welke*
om de beurt aan een der transportkarren vastgemaakt
moest worden, hetgeen bijna moord cn doodslag ver
oorzaakte. Geen der Arabieren wilde de ziekenwagen
aan zijn kar hebben. Weenend en handenwringerwi
smeekten zij hem tc veroorloven den wagen uit el
kaar te nemen en stuksgewijze over de karren tc ver
deel en. Nooit, van de schepping der Wereld af
Allah's barmhartigheid zij met u, heeft men het 1/c-
leefd, dal een wagen achter een andere vastgemaakt
j werd. Dal was legen alle logica, tegen alle zeden cn
gewoonten in en eindelijk wisten de Arabieren te be
reiken, dat aan hun wensch voldaan werd.
HET OUDE SCHIP.
Het jongste schip, dal een van de wereldzeeën Ik>
i voer, de „Titanic*is op zijn eerste vaart vergaan,
nog geen week oud. En het oudste schip, dat sedert
honderd twintig jaren de wereldzeeën bevaart, volbrengt
op het oogenblik zijn laatste reis over den Allanfi-
schen Oceaan.
I Het is de driemaster „Success" die onder eigen
zeil van de Theems uitvoer op weg naar de Ver. Sta-
ten. ,om daar gesloopt te worden.
Honderd twintig jaar geleden liep het te Moulmein
van stapel als een mooie sterke schoener^ geheel van
teakhout gebouwd, een houtsoort, die toen bij voor
keur gebruikt werd om haar hardheid en duurzaam-
I beid.
i In den eersten tijd diende het schip voor thec-
transport, cn omdat in de laatste jaren van 1700 de
zeeën wemelden van zeeroovers, droeg het vaartuig be
schut aan dek. Trouwens, het is toen ook wel in dc-u
slag geweest, want zijn wanden toonen nog de duid •-
lijke herinneringen aan gevechten met piraten in de
Golf van Bengalen, in 1815 geleverd.
I Iraler werd de „Success" ingericht tot land verhuizen-
schip, waarop de menschen van Europa naar Australië
wei-den overgebracht. Doch in 1852 nam ook deze he-
I stemming een .eind, nadat bij aankomst te Melhourne
de goudkoorts onder de bematinihg was uitgebroken en
J allen, da kapitein aan hel hoofd, het schip verlieten.
I De Australische regeering kocht hel schip cn g -
gebruikte het als deportatie-vaartuig; en een aantal n
dc beruchtste misdadigers, die in die goudjareri in
Australië liet land onveilig maakten, hebben verblijf
gehouden in de kleine cellen, waarvan het schip <t
een honderdtal bevatte.
In 1890 moest dit gevangenisscbip ingevolge dc wet
Wórden vernietigd; maar dc „Success" ontliep
toeval zijn dreigend lot. En voortaan diende het is
tentoonstelling-vaartuig.
Zestien jaar geleder» maakte het als zoodanig zijn
laatste groote vaart, van Australië naar Engeland; het
gebruikte voor dezen afstand 1G5 dagen.
Sedert lag het voor anker in de Theems, rustend van
al zijn zwerftochten, bepeinzend zijn wisselvallige her
inneringen van meer dan een eeuw- geleden. Omdat
liet hout nog altijd goed was gebleven en dus w.iui Je
vertegenwoordigt, werd het schip dan aan een Ame-
rikaansche scheeps-sloopersfirma verkocht.
.Voor zijn laatste reis van Europa naar Amerika
werd- üe „Success" nog voorzien van een van de pro
ducten der modernste techniek op scheepsgebicdde
marconigraaf
DE PARLJSCHE AUTO-BANDIETEN.
I In de Telegraaf vinden we het volgende aaneege-
schakelde verhaal over dc autobandieten 1c Parijs
Jlet is nu wel zeker, dut het jongste slachloll.r
van Bbnnot. de ongelukkige sous-chef van den I' -
I rijschen veiligheidsdienst Jouin 't slachtoffer is gewor-
j den van dc verraderlijke streek van den anarchist Co ;-
zy. die hem. zeer poed wetende, dat zijn tol de ta..-
I den gewapende makker zidi in een vertrek op em
hooger gelegen verdieping bevond, w.inr hij door c-u
'spreekbuis alles kon hooren wat er tusschen de p.ili-
t ie mannen en Cauzy gesproken werd, binnen lokte en
zijn verderf tegemoet zond.
De Parijsche bladen brengen thans uitvoerige hij-
zonderhedeu over den lafharljgen moord, waaraan m>g
het rólgende wordt ontleend
Op 400 meter van de fortificaties, in de Rue dc Paris
iïo. 68, verheft zich een huis van twvc verdiepingen,
waarvan dc ruime eerste verdieping en een sma! win-
daE de reebok zijn wintertaaar verloren heeft, en
Hans de buks weer in de wouden droeg.
O, hulpelooze tijd. o lento vol vretend wee.
Hans wilde niet mat de stille vrouwen naar d u
der teleurgesteldeu. Hij wilde blijven tot aan ht
bittere einde. Neen: geen einde, lm zou zijn ten bi -
ter. vol van ontbering, jagérsleven.
Daar, aan de andere zijde der Eskoken, waar de-
kale rotsen naar het zuiden liepen, was een klein
jachtveld, dat op Hongaarseh-Kroatisch grondgebied
'ag daar gold het wapenverbod niet. Hans smeekte
zijn grootmoeder, aan wie :i laatste stuk Oud-Heiden-
rijkschen grond was toebedeeld, hem het eigendom
daarvan over te dragen, en onder tranen stemde de
grijze vrouw toe.
Nu rustte Hans zich, uit. om naar deze wildernis
te verhuizen.
En nu droeg hij alles naar boven, de dingen waar
aan zijn hart zoo hing: zijn geweer, zijn liefste stuk,
zijn jachttrofeeën, maar ook zijn meest geliefde» boa
ken, en nog zooveel, wat hij noodig had. of waaraan
zijn hart hing. Alles droeg hij zelf. in h©t geheim,
meestal als de schemering hing, naar de bergen,
opdat in het triomfeerend Straga. pastoor, dokter-
of boer niet merken zou, dat de eenzame jager uog;
iets ha,d, dat hij zou kunnen verliezen.
Vele lasten w-aren het, kruit, kogels en geweren
ingemaakte vruchten en andere levensmiddelen, kaar
sen en huisraad, dekens en papier, boeken in zware
vrachten, ja zelfs een paar muziekinstrumenten. Al
les, alles ging naar de verre, kale hoogte, in stom
men, hoogen trots.
Bijna was het hem lief, en verheugde hij zich oj»
het starre leven daar boven, de allerlaatste zelfheer
schappij. Met zichzelf alleen en anders niets tot ge
zelschap dan de natuur, die voor al zijn vijanden zoo
onverbiddelijk schijnt en hem zoo goedgezind is.
Op den eersten Mei was alles klaar. Op den eerste..
Mei, elf uur vooriniddags, toen de hamer cp de tafei
viel: ,,'t Slot Straga, solied en hecht, met pannen
gedekt, met negentien kamers, een paardenstal-'
Ja, ja, cn verder, en verder. En dan: twee honderd
en vier duizend kronen voor do eerste
O, smaad en schande.' En daarbij was nog niet
