Om een hond.
Zaterdag 9 Aug. 1913.
57e Jaargang. No. 5221.
TWEEDE BLAD.
Gemengd Nieuws.
:au
urie
n>K OTTERS UIT REN BALKAN-OORLOG.
.Een in Macedonië verblijvende' correspondent van
„Corriere de 11a Sera" heeft een. lijstje opgemaakt
de offers die de Ba.lkanstat.en hebben gebracht
tn menschen, en geld gedurende de beide oorlo-
'n. llij komt daarin tot de volgende cijfers
In den eersten strijd tegen Turkije had:
Bulgarije" 3öd.000 man gemobiliseerd, S0.000 doo
rn 1200 niilMeen lire kosten.
rServië. 250.000 man gemobiliseerd, 30.000 doo-
an if.20 mtllieen lire kosten.
Griekenland: 150.000 man gemobiliseerd, 10.000
kies.»
Hees Griekenianu: j
t,! jjoden, 2SU nni'-oen Ure kosten.
ft de
Montenegro
30.000 man gemobiliseerd, 800Ó doo-
ïljii; wn
JUit Ne
R
0.65ki 16 millioen lire kosten.
Turkije- 450.000 man gemobiliseerd, 100.000 doo
en. 1600 luillioen lire kosten.
Fin, den tweeden strijd onderling hadden:
Bulgarije: 60.000 dooden. 720 millicen lire kosten
■^Servië: 40.000 dooden. 400 millioen lire kosten.
Rekent men hierbij nog de dooden uit het Griek
je leger, vier aantal niet bekend is, de offers der
tolera en aan ar. de re aiekten, de vermoorden enz.
in mag men aannemen, dat de BaJkanstrijd iai.10
0a,ndeii gekost heeft 400.000 dooden, en dat de
pmciëelc verliezen ruiim 5000 millioen lire bedra-
AVRAAK EENER MOEDER.
New-York wordt aan de Frankfurter Zeitung
schreven: De spoorweg-machinist Lewis Faber
>eft in een aanval van, krankzinnigheid in zijn wo
ng te Pliiladelphia getracht zijn vrouw en, drie
nderen te vermoorden en zich daarop zelf een ko
rt door het hoofd geschoten. Tot begin Mei was
man geestelijk volkomen gezond. Toen had hij
it ongeluk een zesjarige® knaap të ovërrijden, zoo-
_it deze aan zijn wonden overleed. Den, man trof.
dgens de verklaringen der autoriteiten, geen schuld
iettemiu begaf de rnoedler van den knaap zich voor-
an eiken dag op het uur dat Faber met zijn ma-
jine het punt voorbijreed, waar het ongeluk ge-
^^iurd) was, naar die plaats en wees daar met opge-
oven arm en uitgestraklten wijsvinger naar den ma-
- linost, zoolang de j locomotief in het gezicht wag.
e man werd naar een andere lijn overgeplaatst,
■Hx'li dat hielp niet, want ook nu stelde zich dage-
ks de in het zwart geOrieede vro,uw in dezelfde
>nding op een punt op, waar de trein voorbijreed.
>en' men haar onder het oog bracht, dat den ma-
linist geen schuld trof, antwoordde zij slechts: ,,Hij
soft mijn kind gedood." Faber werd int.ussohen
iraarmoedig en verzekerde dat die vroutw bem tot
aanzin dreef. De moeder heeft nu ha,ar wraak ge-
ild: hij (He haai zoon doodde, is nu ook dood.
EEN DUUR ZEEBAD.
Een Amerikaansch rrullionnairs-edhlpaar, dat op
3uld Island in de buurt van Newport- hun buitengoed
eeft, mr. en mrs. Percy Haughton en hun gastenL
r. en mrs I" rede riek Lolhrop Ames uit Boston, even-
ins een inillionnoirs-echtpaaT, hebben ecsi minder aan
name, rnaair toch voor derden niet onvermakelijk»
varing opgedaan. Zij ,waren, gelijk zij dagelijks de-
n, hun zeebad aan het nemen, waarbij zij meestal het
andje omizwo-mimen. Een paar dieven, die blijkbaar
het bosc.hje op het eiland op da loer hadden go
gen, wachtten tot de zwemmende- millionnairs dein
jek'cmi waren en sloegen toen hun slag. Zij braken!
kleedkamertjes open en. namen niet alleen het geld,
j uweden en andere dingen van waarde, doch' te-ge-
k alle kloeren van de beide echtparen mee.
Deze moesten wel in hun zwempakjes naar het
i.itengoed der Hanghtons terugkeeren, waar zij, rie
dienden waarschuwden. Alle nasporingen bleven ecji-
vnxehteloos. Een zeer kostbare speld mot paarlen
saffieren van mevrouw Haughton "is onder de ge-
olen voorwerpen.
Tl'RKI.JE'S LUCHTSCHIP.
De bevolking van Constantinopel genoot Dinsdag voor
i eerste 'maal het schouwspel van een boven de stad
'uisend luchtschip. Het was de door de Turksche
geering in Duitscliland gekoclite Pa mi val-ballon, die
ii eerste vaart boven Slamboel deed. Bij duizenden
ond de bevolking in de straten opgehoopt om de be-
egingen van het luchtschip, dat ongeveer twee uur in
lucht kruiste, te volgen.
Turkije'.s eerste en eenige luchtschip is een ballon
het type ,.P. L. 9". Het werd in 1910 volgens1
et slappe systeem gebouwd, terwijl laler nog.ver-
'.billende wijzigingen aangebracht zijn. De sluurballon
eeft een inbond van 2200 kubieke meter en een lengte
gngtn 50 meter.
BH IS GEDISTILLEERD WATER SCHADELIJK?
Hel is reeds lang bekend, dat gedistilleerd water.
- klus water, waaraan alle zouldeelen onttrokken zijn.
- op planten en dieren een nadeeligen invloed uit
jen!. De oorzaak moet hierin gezocht Worden, dat
le organismen <Jer lichaamssappen een zeker zout-
:hal!e moeten bevatten. Bij toevoering van zoutloos
her. worden echter de lichaamssappen verwaterd en
n de levende substantie, die voor bestaan en groei
n zoutgehalte van 0.G pet. noodig heeft wordt dan
listig gestoord. Hel isnu nog maar de vraag, of
3t gebruik van gedisLilloerd water - dal men natuur-
k niet moet vervai-ren met gesteriliseerd water, waarin
kiemen door lang koken gedood zijn, zoodat het
alle zou'.deelen bevat kwaad kan. In vele ge
len kon mem ongestraft gedistilleerd water*gebruiken.
was dan zorgvuldig gedistilleerd en was lan-
m tijd aan de lucht blootgesteld geweest
Daa ren legen '\>Avn bergbeklimmers, dal bet gebruik
m gic seherwalci cn ijs, die bedde bijna geheel zout-
os zijn de oorzaak kunnen zijn van maagpijn en I v
oornis in de spijsvertering.- Na het gebruik van kunst- j
s, dal uil gewoon, water gemaakt is^ komen zulke
nschijmelen niet voor; daarom is het beter om kunsl-
aan zieken 1c geven in plaats van natuurijs. Dr.
hier te Frapkfurt a.M. nam proeven met verschil-
nde dieren om. de werking van zoul loos water <na
gaan. Bij m-uizetn, die in de maag of bloedsomloop
edislilleerd water toegediend kregen, nam' hij een sto-
ing der nieren waar,' heigeen zich hierin uitte, dat
e nieren dc roode bloed kleurstof der bloedlichaampjes
oorlieten en dat bij de afscheiding der nieren zg.
aemoglobinurie voorkwam, een verschijnsel, dat men
ij bepaalde zekere vergiftigingen, b.v. met chloorzure
ali. waarneemt. Ook eiwit werd waargenomen. Alles
lijst er op,, dat gedistilleerd waler.^ indien in groote
weelhedcen bij voortduring gebruikt, lang geen
Tn'dige drank is. Vox Med.
EN 1 GNOSE.
-..RWAafnus" vertelt een dokter hoe een jeugdig
die een tiental jaren geleden hem' eens kwam
'rvanger,, een zijner palienten bezocht, een aan eene
tapende ziekte lijdende dame. Hij deelde hare huis-
jenooten delicaat maar duidelijk mede: Patiënte heeft
Jog maar drie uren te leven", hetgeen begrijpelijk
ppote onslellenis te wieeg bracht. De laatste H.H. Sa-
lamenten werden toegediend, familieleden in allerijl
ihn het ziekbed geroepen en maatregelen voor afleggen:
Kan de doode getroffen. Dit geschiedde in het jaar
■903 Thans schrijven wij .1913 en. pa'iënle leeft nog.
T'j hel afscheid van mijn jeugdigen vervanger onder-
field ik hem- vaderlijk over de door hem geslagen
'Hinder cn ried hem aan. in de toekomst voorzichtiger
c zijn. Hijheeft mijn raad opgevolgd Verleden week
looide ik dal hij de familieleden van een zijner pa
tiënten als volgt op hel naderend einde voorbereid hoeft
„Ik voel mij verplicht u mede te doelen, dat uwe
moeder nog sleehls twee uren te leven heeft, de mo
gelijkheid is ccliler niet ui'gesloten dat zij he'. nog
een paar dagen rokken zal, jerwijL, wanneer de voor-
teekencn mij bedriegen, ik e.- zoo gxxi als zeker van
ben dat zij binnen twee weken geheel hersteld kaïn
rijn" Hdbtó.
BULGAARSCHE BllUILOPTEN.
Er is het laatste jaar zooveel geschreven over de
Bulgaren zooals zij zijn in oorlogstijd, dat het eigen
lijk ook niet onaardig is eens iets te vernemen van
de poesie van het Bulgaarsche landleven in tijd van
vrede. De bewoners van dat land zullen er naar ver
langen meer dan wie hun eigenaardige gebruiken weer
ongestoord te pas kunnen brengai
Een huwelijk bij de Bulgaaische landelijke bevol
king brengt een stroom' van vreemde seremonicti met
zich. In de meeste streken heersdbt nog do gewoonte
dat de bruidegom zijn bruidje koopt, en dat gaat
zoo maar niet door een sommetje geld aan den schoon
papa in spé te zenden cn dun j>er ommegaande klo
schoone terug te krijgen. Dat zou niet aardig rijn. Een
medewerker van dc Figaro heeft onlangs de lezers
van rijn blad vertelt .wat daar alzoo bij komt.
Als een Bulgaarsche jonkman het meisje zijner keuze
gevonden hoof!, zendt hij rijn moeder of oen andere
bloodverwan'.e als afgcvaartUgdc naar dc oudei-s iijner
dulcinea.
Bij dat bezoek wondt lxsp.v>kcn wat de bruidegom
voor hel meisje z:il moeten geven en ook wat het
bruidje aan klecren en geschenken jjiee ten huwelijk
zal brengen. De verloving bestaat iiit tiet wisselen van
ringen, in de meeslo gevallen volgt dc bruiloft onmi Jdd-
lijk daarop.
Een week voor de tff uiloft Ijoopt de vader van den
bruidegom een houten flescli met wijn, ebn brood en
een Stuk gebraad; in den vastentijd noemt men visch
in plaats van vleesch. Wijn. brood en vleéscJi worden
door een soort afgezant fostekari- noemen hem dc
Bulgaren, aan de mobdcr van dc bruid gebracht. Na-
dal men elkander wederkeerig heeft geluk gewenseht.
vTaagt de ostekar wanneer de bruiloft zal plaats heb
bengewoonlijk wordt die. op een Zondag bepaald
Als dat is gebeurd... wordt de koopprijs vastgesteld,
voor die niet betaald, is, mag de jonge man niet in
de woning van het meisje komen.
Drie dagen voer de bruiloft be^nnen de huwelijks-
seremoniën.
Donderdagmiddag moet een zusier of ander fami
lielid van den bruidegom con ,,d.ixer' zoeken, dat
is een man die zich belast met de ruiing der ringen
en die rn de kerk achter bet paartje met twee branden
de kaarsen slaat.
Dan moet de zuster van den bruidegom de jonge
meisjes van het dorp uitnoodigen om in dc woning van
den jongen man de bruiloft voor te bereiden. Vier
der dorpsmeisjes vormen een koor, zij leggen een wil
laken op tafel en zetten daar eenig zilver vaatwerk
op.
De „selva" fdat is dvc zustor van den bruidegom)
heeft een kleine schaal,* waarop druiven. .5 noolen en
eenig meel liggen. De bruidegom', de divcr ei" de selva
nemen dat mandje met de rechterhand beet en zwaaien
hel voorzichtig rond de vruchten mogen daarbij el
kander niet aaniakendal lieteekenl onheil voor het
toch angstige echtpaar Terwijl de selva alleen hel
mandje laat schommelen, zetten bruidegom en diver
twee mei water gevulde koppen voor hel vuur. Het
water mag niet aan den kook raken en de vlammen
mogen de koppen niel aanraken In een der kop
pen is een houten stokje geplaatst, waaraan een zil
veren ring is bevestigd, die ontvangt hef bruidje jna
de bruiloft.
Vrijdags voor do bruiloft komen de vriendinnetjes
van de bruid tezamen om haar de haren te verzorgen.
De eerst© hancl moet daaraan gelegd worden door een
idioot klein meisje, Als de haartooi gereed is, kust
het bruidje haar vriendinnen dc handrij krijgt nu
een muls op.
Zaterdags wordt ljij den bruidegom een os geslacht;
de jonge mannen van het dorp rijn daarbij ën dansen
en zingen. Den volgenden morgen komt de dorpsbar
bier bij den bruidegom, cn snijdt hem baard en hoofd
haar af. het afgesneden haar legt men in de kast van
het bruidje.
Tegen den middag komen de gasten van den brui
dego mi:, als ze gegeten hebben, gaan ze in optocht naai
de woning van de bruid. D|3 diver klopt aan liaar
Woning en alle gasten zingen „Koop het meisje, knop
het meisj te, diver. het is dc moeite waard". Dan gaat
de deur open en het meisje moet haar toalet voltooien,
Nvaaraa men haar naar de woning van den bruidegom
voert.
WA ARZIEN DH EID
In, Duitschland hebben de geleerden het druk met
het zoeken naar verklaringen voor de buitengewone
geesteagaven, als men het zoo noemen mag van den
Amerikaanscben professor Ruse.
Eigenaardige staaltjes worden, medegedeeld over d
helderziendheid van dezen geleerde, enf versehillen.de
buitenla^iidsche professoren hebben medegedeeld wat
liun meeningen over, en hun bevinjdiilngen met Ruse
waren.
Professor Ruse is eenj welgesteld man dfie e-r niet
aan denkt de gave van helderziendheid die hij be
zat tot een beroep' te benutten. Ben belangstel 1 ein
de die keni vroëg. waarom hij de geleerde wereld
niet in de gelegenheid stelde om na te gaan en. de
wereld kond te doen omtrent zijn gaven, ontving
een voor die geleerden allesbehalve vleiend ant
woord.
Ruse toonde dien zelfden belangstellende wat hij,
kende.
„Hebt U'misschden een brief couvert met uw adres
erop bij u?" nas de eerste vraag vaji den Ameri
kaan. Het antwoord luïdido bevestigend, en de heer
gaf Rusé een beschreven couvert., dat hij in vijf
reepjes sneed. j
,.In welke maand zij't gij geboren?"
„In Mei." I
..Zoo, schrijf nu op het eerste strookje den naam
uwer moeder en op de overigen vier vragen. Ik
'verlaat de kamer en kom eerst terug ajs ge alles
ongeschreven heb!, en de strookjes goed gevouwen
zijn."
Ruse begaf zich naar een vestibule, twee deuren
waren nu i.ussc-hcn hem en de pajiier-strookjes. Op
eerste strookje schreef de bezoeker als voor -
naam van zijn moeder „Meta". op het tweede schreef
hij: .„Wanneer komt gij in Duitschlandfde proe
ven werden in Frankrijk genomen), op het derde:
„Zal mijn boek, (de heer schreef juist een boek)
resultaat hebben?" De vierde strook ging over een
persoonlijke kwestie dde niet bekend is gemaakt. De
vijfdei vraag luidde ten slotte: „Hoe heet mijn
zoon?"[
De papiertjes waren goed opgevouwen toen Ruse
weer binnenkwam. Ruse nam een der briefjes en
verbrandde het, zonder er naar te sten. Drie anderen
moest de bezoeker in verschillende zakken steken en
het laatste moest hij in de goed gesloten hand hou
den. Toen nam hij een op tafel liggende briefkaart
ën schreef daarop tweei',rijen vreemde letjerteekens,
waarna dë bezoeker in iedere rij een teeken moest
uitkrabhen.
Na deze hoogst eigenaardige seremonie legde Ruse
de vuist 'van don heer. waarin zich het briefje be
vond, op zijn voorhoofd, en schreef tegelijkertijd neer
„Den I6den van deze maand kom ik in Duitsch
land." Het antwoord dus op de tweede vraag: het
briefje met die vraag was werkelijk datgene wat de
bezoeker in de hand hield. Zonder dut hij daarbij
eenige lichamelijke aanraking had, of zonder dat
de bezoeker een der briefjes uit zijn zakken moest
halen, schreef Ruse vervolgens op: „Het boek za.1
meer resultaat hebben dan gij denkt."
woord op de vierde persoonlijke vraag, welke
tien v/oorden bestond, wekte ten zeerste de bewon
der nieuwheid al ietwat te verklappen. Het buitenleval
ucheen hem, don oningewijde, den workolooze, vermoei
end van eentonigheid; aai den onbepfrkton blik ovet
akkers en veldon ontbrak voor nom do bekoring van
hot verrassende; met zijnen gasthoer en diens vrimdel
kon bü enkel over den politieken en socialen strijd dei
Oontz-eprovinciën praten, die hem luttel belang inboe
zemde; met de vrouw ïus huizes slechts over dat wat
binnen den engen kring baror plichten lag. En Anne>
Mario ja, die was nog altijd de frissshe bron, ver
rukkelijk en verkwikkend. Wel bleef zü altijd zichzelf'
gelijk, hare ziel vertoonde geen plooitje of kreukje,
waarin zich iets onverwachts had kunnen verbergen
om van afgronden niet te sprokon. Zü was glad ea
effen en geheel te overzien evenals de vlakte van haar
geboorteland. Ook tegenover de natuur was Arme-
Marie geheel anders dan Herbertzjj zag geen „tonen",
zij zwelgde niet in stemmingen, zij liep door tuin eit
veld en wond met geheel opgewekt, vrooljjk welbehagen,
zien verheugend in lucht en zonneschijn, in groei van.
planten en dieren. Vooral de dieren had zij lief, waarom
dan ook haar oude Pluto haar op al hare tochten ver
gezelde Pluto, eenmaal een prachtige zwart en wit
gevlekte slanke jachthond, maar die thans oud, met-
tranende oogon en glansloos vel, op stramme pooten.
naast haar voortdraaido, en dio voor Harberts gevoelige»
zenuwen van dag tot dag al ondraaglijker werd.
Zü stonden voor een rozeboompje on Herbert keek.
verrukt naar de eerste groene blaadjes, die hem reeda:
kieur en geur der rozen voortoverden. Anno Marie-
boog zich neder naar den ouden Pluto, die zijnen snoet,
tegen haar kleed wreef, en klopte hom zachtjes op den.
rug. Onbeholpen trachtte de hond tegen haar op te*-
springen. Zij hurkte bij hem neder.
,Heb je weer zulke nare oogen, mijn oudje?' zeide»
zij. „Wacht, ik zal je helpen".
Zü haalde haar fijne zakdoekje te voorschijn en,
1' maakte met een puntje behoedzaam en zorgvuldig de
oogleden van het dier schoon. Toen scheurde zü het.
hoekje batist van den zakdoek en gooide het weg.
Herbert voelde dat hy zou kwalyk worden, als lijf
Izich niet bedwong. Op dat oogenblik had Anne Marie
iets weerzinwekkends voor hem, de walging, die hij
voor den hond voelde, strekte zich thans ook tot haai
wjcji uo» muucius ae»Foo. uit. Hq koek onwillekeurig naar hare hand.
gezichten hirg, geleek zü met haar flinke gestalte, haar Zü voelde zonen blik en keek nu ook naar hare-
regelmatige, bloeiende gezicht met de lachende oogeB, vingers, en toen zü er niets aan bespeurde, zag zü naar
omiüst door een krans van goudbruine vlechten, cej. zyn gezicht en ontwaarde daarop de uitdrukking van.
lieve natuur zelve. „De dames vonden dat zü uit eene walgiDg. Zü bloosde snel en diep.
andere sfeer was, en de heeren voelden zich tot haari „Kom, Pluto!" riep zü en liep met zooveel haast
aangetrokken, als was er iets van den zilten, verster- verder, dat de oude hond moeite had haar te volgen..
beantwoorden der andere vragen-
Maar bij het opstaan zei Ruse nog: „Uw moeder
beet Meta, bet is me niet moeilijk geweest om dat te
te zien." Toch was het briefje waax dat op6tond
verbrand geworden.
Ruse verklaarde dat deze bezigheid zeer vermoei
end op he-u werkte. In zeer korten tijd, ini niet meei
dan een kwartier bad Ruse het bovenvermelde af
gespeeld. J
De bezoeker was er van overtuigd dat Ruse op
recht gehandeid had al begreep hij niets van de
zonderlinge seremoniën die aangewend werden. Ze
ker is het dat Ruse niet door gewone goochelaars-,
praktijken, deze dingen, weet te doen. Het betrof in
dezen "ook geen gewoon) gedachtenlezen, daar de
P'-rsoow dde de vragen had gesteld, zelf niet wist op
welke vraag hij een antwoord kreeg. Bovendien
sprak Ruse bij de vierde vraag een vreemd woord
verkeerd uit; zijn bezoeker moest het woord corri-
geeren om het antwoord een goede zin te doen zijn.
Overigens waren alle antwoorden zoo helder ajs
glas.
KEN BENDE YALSCHK SPELERS.
Te Mariënbad heeft den laatsten tijd een vaisehe-
.clersbende haait slag geslagen. De leden stelden
zich ouder vatsefcet naam voor aan, voorname
gasten en r.oodigden deze uit met hen kaart te
spelen- Door valscli spelen beroofden zij dan hunne
glach tof fors. van hun geld. De politie te Mariënbad
werd ten slotte opmerkzaam op deze handelingen
on verraste leden dër bende in een viila, toen zij
juist hun buit wilden verdeelen.
Na eeni lang verhoor gaven zij toe door valsch
spel talrijke badgasten te hebben benadeeld. Nadat
hun namen waren genoteërd, werden zij vrijgelaten
en kregen jast den volgenden dag bij de overheid
te komen. Zij verkozen intusschen nog in den nacht
de vlucht te nemen. I
kenden adem der Oostzeevlakte in hare nabüheid të
bespeuren. Wel was het niet heel gemakkelijk, punten
van aanraking met haar te vindenzü "wist weinig van
moderne literatuur, had zoo goed als nooit een heden-
daagsche schilderij gezien, kende volstrekt geen
nieuwerwet'iche muziekmaar bovenal waren de
moderne uitdrukkingen, 'die schering ea inslag waren
in de gesprekken, zoo vreemd voor haar, dat zü vol
verbazing lachend bekende nooit geweten te hebben dat
zü zóó dom was als zy zich op het oogenblik voelde.
Maar wat zal ik er aan doen zeide zy" tegen den
jongen docent in kunstgeschiedenis, Herkert Holk, die
haar voor drie dansen tegely'k geëngageerd had. „By'
ons buiten komt slechts het weinige, dat de tyd al
gezeefd heeft. Daardoor ben ik zoo dom gebleven."
„U is een waar ideaal voor ons, arme stedelingen
zuchtte Holk. „Wy nemen zooveel ongezeefde kunst in
ons op, dat ons geen tyd rest om ons weder eens in
bot uitgelezene te verdiepen, dat de eeuwen voor ons
verzameld hebben."
En hü vroeg welke meesterstukken van oude kunst
zy kendfAnne Marie schudde het hoofd.
Als ik daarover ging praten, zou ik nog dommer
lüken dan ik werkelijk ben. Menschen als ik mogen
het groote slechts genieten, niet er ovor praten.
Toen merkte hy dat het haar werkelük om de zaak
en niet om het praten er over te doen was, en dit nu
was voor hem weder iets geheel nieuws ea vreemds.
Hy bracht thans het gesprek op hare geboorteplaats, en
nu kwam zy op haar gemak en gaf zulke aardige,
sch9rpomlynde schilderingen, ontwikkelde zooveel ver
standig inzicht in personen en toestanden, zelfs in de
politieke toestanden harer provincie, dat hy" er verbaasd
van stond.
Met haar ietwat hard Baltisch accent, dat den indruk
van eenvoud in haar wezen nog verhoogde, ging
zonder omwegen de dingen te lyf, noemde de zaken bjj
den naam en gebruikte nooit omschry"vingen. Ook ver
telde zy van haar tehuis, van hare ouders, van Pluto,
haren ouden hond, daarmee levendige, soms heel grap
pige tafereeleu ophalend.
#Zü is als eene figuur uit een9 oud Hollandsche
schilderij", zei dr. Holk tegen zy'n collega den professor
in de letterkunde, „de natuur zelve een dennenwoud
waar tusschen de stammen een koeltje waait en het
zonlicht speelt de aardgeest in persona
„Houd op, houd opl" riep de professor lachend. „De
vervoering neemt een loopje met je, collega. Dennengeur
toet je zenuwen trillen. Maar pas op, lang kan je hem
niet verdragen. Opgewekt aangewakkerd gespan-
i en overspannen gebrokendat pleegt het verloop
an zulke aandoeningen te zün. Wy kunstprodukten
even met de zenuwenhet natuurprodukt met het
bloed, het hart, met alle zintuigen en met handen en
voeten nog bovendieD. Zulkë tegenstellingen trekken
lkander aan en verslir. en elkaar".
Zü rustten uit van den wals, dien zü met elkander
Herbert snelde haar niet na.
Het duurde een poos eer hü zich weer by haar
voegde. Hü moest zich er toe dwingen. Wy zyn uit-
ve schillende be3chaviagsïonen, dacht hy". Haar ontbreekt
de Ongevoeligheid, die zich van het leelyke afwendt.
Ook zy was diep beleedigd. Zy kon de walging,
waarmede hjj naar hare handen gekeken had, niet
vergeten. Hy" heeft geen hart, dacht zy, anders zou hij
medelyden hebben met een arm dier.
Zoodra zü zich wat over hare ontstemdheid had
been gezet, zeide zy
„Herbert, laten wy openhartig tegen elkander zy».
Wat is het dat je mü verwyt?"
Maar hy, naar zynen aard, ontwe:k haar het rechri-
streeksche antwoord te geven.
.Je houdt meer van den hond dan van mij", zeiden
hy.
Zü zag hem verwonderd en uitvorschend in het ge
laat.
„Waaruit leidt je dat af?"
„Daaruit, dat je hem altyd om je heen hebt ofschoon..
je weet, dat zün büzyn mij kwelt".
„Neen, dat wist tk niet". Zy legde hare hand op de
zyne, trok ze echter aanstonds weer terug, denkende-
aan den afkeer, waarmede hy er daar straks naar
gekeken had. „De hond is van jongsaf aan my gewend,,
wy hebben samen als kameraadjes gespeeld, hy is altyd'
overal met my' meegeloop sn. Hoe kon ik woter,, dat
hü je kwelde En waardoor kwelt hy je beste
„Begrijp je dat niet Anne Marie? Hy is zoo afzich»
telykZy'n aanblik werkt zoo onaangenaam op müne-
zenuwen, dat het mü onmogelyk is my' meer in je-
büzün te verheugen".
„Arme jongen lr zeide zy. „Vergeef my, ik begrijp-
niet hoe het lijden van een arm schepsel iemand ver
bitteren kan. Hy zelf lydt toch meer dan jy'".
Dat zy hem niet begreep scheen hem eene berisping
van zü" gevoel. Barscher dan anders zyne gewoonte
was, antwoordde hy
Dat gaat mü niets aan, ik behoef mü het leed vam
oude honden niet aan te trekken".
„O, Herbert!" Hare stem trilde. „Als nu jy, als ik
oud en hulpeloos werd
„Het is vreeselük. dat bü ons menschea er geen eind,
aan gemaakt mag worden, wanneer ons leven voor ons
zelf nog slechts een last en voor anderen afschuwwek
kend is. Maar laten wij tenminste aan de dieren deze.
weldaad niet onthouden".
„Ik zou Pluto moeten laten afmaken Maar by lydt
nog niet zoo erghy eet graag, hü laat zich gaarne
door my streelen, hy kan nog uitloopen hy'heeft nog
schik in zün leven".
„Nu goedLaat hy' dan het myne maar bederven t:
Het is zooals ik zei: je hebt meer hart voor den hond
dan voor mü"
Zü voelde de onredelykheid zy'ner in bitterheid;
gesproken woerden niet. Zy zag enkel dat hy leed, en
zy had medelyden met hem Van nu af trachtte zy den
g£ danst haddtn. Anna Marie zag hem in het fyne, hond van zch verwyderd te hou Jeu, als Herbert by
nerveuze gezicht en luisterde naar den welluidenden haar was. Pluto mocht niet meer in de kamers komen
«HmioPhto maar ia? thans in de groote voorhal, waar hy luisterde-
naar iederen voetstap die naderde. Wie der huisgenootem
ook mocht voorby'gaan, hy' lichtte zelfs den kop niet op»
zoolang het Anne Marie niet was. Maar nauwely'ks had
hy den lichten tred zyner jonge meesteres vernomenr
klank zyner stem. Zy glimlachte.
„Waar denkt u aan?" vroeg hy'.
„Aan kaas", antwoordde zy en keek hem gespannen
aan.
„Aan wat?' vroeg hy', als vernam hy iets ongehoords.
„Ik dacht er aan of u wel wist dat ik altyd onze of hy' spitste de ooren, snuffddo, richtte zich op en.
boerin help als zü kaas maakt". ging naar de deur waardoor zy binnentrad Dan week:
„0," antwoordde hü en boog even, „iedere bezigheid hy" niet van hare zy'dé, totdat zy' eene der kamers;
is goed, als zy" iets goeds teweegbrengt' in dit geval binnenging. Dan keerd6 hü zich onderworpen om en
een gezond, lekker voedingsmiddel. legde zich stil weer op het haardkleed neder. Hü was-
„Maar zeg eens eerlyk: het was u onaangenaam niet langer vroolyc en wilde haast niet meer eten eit
dat ik er over sprak?" Anne Marie leed er onder.
„Uit; uwen-mond, freule I Het was drie dagen voor Herbeit's vertrek, en het
„Neen, oprecht. Was het u onaangenaam? Ja of naderend afscheid vervulde bun beider harten. Zy:
neen". stonden in de schemering in den tuin by de rozenstruik
„Nu dan, daar u het verlangtJa*. waaraan de warme Meimaand reeds vele knoppen had.
Waarom? Ik vind dat men oyer alles mag spreken, getooverd. Herbert hield Anne Marie in zy'n armen ec
als men het op de rechte wy'ze doet*.
„Met uw verlof, neen: wel als het op de rechte plaats
en op den rechten tyd geschiedt".
„Hm zü dacht na- „Waarom was het nu niet
de rechte plaats en de rechte tüd er toe?"
„Omdat het de stemming verbrak".
„De stemming dat is ook een van die woorden,
die ik hier steeds om mü heen hoor en niet begrijp. Ik
vreeB dat ik al te grof besnaard ben voor zulke fyrie
dingen als stemmingen".
„Zeg liever al te gezond".
„Het is mü hier voortdurend alsof ik niet dien in en
uit ademen kan, daar ik anders gevaar zou loopen allerlei
teedere dingen om- en weg te blazen. Het beste is dat
ik zorg maar weer gauw naar buiten te komen".
„O neen
Anna Marie zette groote oogen op. Toen bloosde zü
en glimlachte hem lief en vrijmoedig toe.
„Het zal mü wel zwaar vallen", zeide zy'.
Hare franke lieftalligheid sleepte hem mee.
„En voor my zal het ondraagly'k zy'n", antwoordde
hü zacht.
Van dienzelfden avond aa$,teekende hunne verloving.
Anna Marie vertrok naar huis, en in dePaaschvacan-
tie reisde Herbert Holk haar na. Vier weken zou hy
op het goed harer ouders vei toeven.
In het eerst maakte de geheel nieuwe atmosfeer, die
hem hier omgaf, hem dronken, evenals de ho^ge berg
lucht den kamermensch bedwelmt. De zeelucht, de
.Het fint-dennenwouden, het uitzicht over d> oneindige, sacht-
o vu g0ivende vlakte de bracht vtn den kloeken vader,
de naïeve jco dheid der moeder, de frissche tieftalligheiu
derlng vtn den bezoeker door de dMdelMklieid waar- y Anna Marie, dit allo betoóverde hem.
mede het gegeven werd. Zelfs wyddo hij over deze -- -
vraag eenigejn Ijjd uit, zoodat het miet kwam tot het
Na verloop van eene week echter begon de spanning
kuste haar.
Daar hoorden zy plotseling een gerucht. Iemand moesfc
de haldeur hebben opengelaten, die Anne Marie zorg
vuldig gesloten had. Een gestommel, een gesnuif en
eer de beide geliefden tot bezinning waren gekomen,
was Pluto met groote sprongen op Anne Marie toegerend*
en vloog tegen haar op, haar daarbü büna omver
werpend. Nooit zou men het oude dier meer tot zooveel
ontstuimigheid in staat geacht hebben.
Herbert had Anne Marie in den eersten schrik loage-
laten. Thans zag hy" haar onder de bestorming van den
hond, die de beide voorpooten op haar schouders legde,
waLkelen. Doch dat duurde maar een enkel oogenblik;
toen boog zy het hoofd en legde het op den kop van
het dier, terwijl zy' met den arm zyn hals omvatte.
Toorn en verzucht gingen als messteken dooi
Herhert's hart. Buiten zichzelf van afschuw en woede,
misschien ook van angst om de geliefde, stiet hy met
alle kracht den hond in de zyde.
Aanstonds gleden Pluto's pooten van Anne Marie's
schouders en zyn zware lichaam plofte ter aarde.
Met een onbeschry'felüken blik van smeekende onder
worpenheid in de bloedige oogen zag het dier zyne
meesteres aantoen verzamelde het zyne laatste krach
ten, kroop zacht kreunend naar haar toe en legde zich
om te sterven op den zoom van haar kleed neder. Z»
echter, die een oogenblik als verstyfd had gestaan,
knielde op den grond, nam het stervende dier in hare
i armen en legde zynen kop op haren schoot.
Zy hief den blik nog eenmaal naar Herbert op, las
in zün gelaat walging en afkeer, en zeido zicht' als
om hnt stervende dier in zyn laatste oogenblikken niet
te storen-: „Ga weg. Wy twee passen niet bü elkander."'
