Uuiici Bitlis- Van Houten's RONA Cacao ~s*5£5S555 &KAStWKiea* WP de Donderdag 26 Februari 1914. SCHAGE! 57ste Jaargang No. 5335 tOVSADIT. Arrondissements Rechtbank te Alkmaar. Zitting van Dinsdag 24 Februari 1914. EEN LIEFHEBBER VAN TEGELS. De eerste beklaagde was een zekere F. Boot, een, loo.-tement koopman uit Hoorn. Hij is een aartslief- sebber van pittige kleine tegeltjes. Al zitten ze ander den, roet en smeer weg hem deert d®t®iet. Hij spaart zijn schoone handen en zelfs zijn nagels (tiet en krabt lustig stuk voor stuk de begeerige rierkante kunstproducten! weg... arbeidt, waar zSjn land iete vindt te doen! Zoo wB£ hij onlangs in het laatst van het vorige laar in een leegstaand huis te Venhuizen binnenge- i paan, toebehoorende aan de Ned. Hervormde Ge - j neente aldaar. Zijn geoefend liefhebbersoog ont haarde weldra wat hii zocht: tegeltjes. Hij zamelde rat Tan dat goedje bdj elkaar en ging er mee naar |en Hoomsch antlquax. Engel genaamd. Deze deed etnvankelijk even als de hongerige hotelgast, wien eep leel klein biefstukje werd voorgezet en die toen ^ei: „Van dit soort vleesth wil ik wel 'n boef!" Ook pitjnheer Simon Engel behandelde het aangebodene als ■en monstertje en stélde Boot in uitzicht, dat wa®- jeer deze wat meer van dat goedje machtig kon wor- len en hier bracht, hjjt, Engel, er dan wel wat voor .vilde geven. Hierdoor aangemoedigd krabbelde Boot Itfch haast de nagels van zijn vingers en had weldra, lenige tientallen, tegelB bijeen en ging met een ken- lis naar Engel toe. Daar "werden de tegels voor f 2.50 •an de hand gedaan. De O. v. J. vond het ©en zeer ernstig delict en lischte tegen Boot niet minder dan drie maanden ge- fQncönicatnjf JANTJE WEET hoe lekker smaakt, en zijn moeder weet hoe gezond het voor hem is. RONA Cacao is een ideale dagelijksche drank voor kinderen. Voedend en toch licht verteerbaar. langeaisstraf. Vl NU WAS HET HOUT. /y«« Volgt beklaagde Piet do Jongh, een arbeider uit Piet had zich den 7den Januari jl. vergro ef ion aan hout van den 31-jarigen landbouwer Klaas \ociman uit de Zijpe. Er was een houtveiling ge- •sC .ociiuan uit de Zijpe. Er was een noaitveiiang ge feest, waarhij Kooiman voor een heelen duit palen 'm slie+esq sekochi had. Dan, moet dat goedje, zoolang Je Het niet hebt weggehaald aan de publieke eer lij k- 'loia mnMfln Clm daar TV1I Aflv+pr a,l VOO het noot hebt weggenaaid aan cle puDOieme eca- *®eid worde® toevertrouwd. Om daar nu echter ai J-iicn tijd met, je hapden af te moeten blijven, zie, dat van Piet do Jongh wat te veel gevergd. Hij p^jjajn dan ereds een paaltje, dan weer een sliertje en ^Had zoo al met ai wel een 90 stuks naar huis gje- /!f^Pt, toén de mijn verkeerd sprong en de rijks- veldwachter G. van den Burg hem snapte. Nou zat Ie der in. Daar was geen ontkomen, meer aanj Hij kreeg een proces je apn aö® broek, waar hij het mee ■Üoen kon. De O. v. J. vond het een ernstig feit en elschte 50 boete of 10 dagen hechtenis. Het kunnen zoo nog dure palen en slieten worden. »-t zag Plet ook. iu vapdaag en hij wiLdei graageen :htt straf, had het gedaan om aan hout te komen oor 't stoken, enz. De President bracht hem ech ter aan het verstand er sterk aan te twijfelen dat Piet het uit nood gedaan had- En dan had hij de mooie horlogeketting, waarmee hij hier heden pronk te, weJ kunnen verkoopen en voor die opbrengst zich hout aanschaffen, dat zou eerlijker geweest zijn. En du kan Piet naai" huis gaan. HOOGGAANDE RÏZIK. Volgde Teunisje Krab. een rasecht Egmondsch vrouwtje van een dikke dertig, "n Heel zenuwachtig meDsch. En d'r buurvrouwtjes Kee Zwart is ook heel erg zenuwachtig Beiden hebben ze kinderen... klein tje», school!oopers nog. De lezer begrijpt wel al waar we heen willen: 't werd „rfzie"... natierllk! Hoog- Jgaande rizie 't Was de 21 Ja®neuT®rie, eere, de kindere ware m 't glisson Ze speelde® bij de pomp. 'n Zoontje van ...TectieSie" was er ook hij, evenals een meisje va® Kee, dat weldra het ongeluk had te vallen. Schreeu wen geen gebrek, dat begrijp Je: ..moedèrrr, moe..." De vrouwen uit de buurt er met ten „.viersie" heen Teunlje en Keetje niet te vergeten. Keetje- dacht dat die jongen vo® TeurJsje haar meisje badi doen vallen. Daar lag nu dat arme wurm voor mi rakel. Feuilleton. ~o nai, <7=11 uuici&c <ru èüi. voor nog de oplossing inkwam, Kee een ferme mep in 't gezicht. Waarop Kee, wier haar spelden binnen nog op tafel lagen, in de gauwig heid haar nagels maar in Teu®tje's veJ zette. Juist als de vrouwen daar in volle actie zijn komt Jaap Prins doodbedaard met zijn neuswarmertje om gekeerd in den mond en, de handen in de broek zakkei aanstappen en begint ai van, verre te roepen: „Hei, hoi..." En toe was 't uit, verklaarde ouwe Klaart je Koper, de wed®we va®, Jaap Wijker, die ook bij h©t standje was geweest. Maar hier hadden, we het slot nog dat bestond uit een eilsch tot f 10 boete, subsi diair 10 blagen hechtenis. Beklaagde vond dat eigenlijk wel een beetje erg en scheen wel wat fatalistisch aangelegd, t, Is im mers Gods wil, dat het zoo gebeurd was en. daar kan je niks an doen. De Praesus vond het Gods wil dat Teu®isje aan de zee woont. Die werkt zeer kaLmecrend en, moet zij van profiteeren. Nou, Teenitsie zei 't wel hoore of de eere d>'r nog wat afdoen. EEN ONAANGENAME ONTMOETING. Iilifabeth Rijl'.es, een 28-jarige uit Anna Paulowna, geboortig uit, Dan Helder, is een aardige verschij ning. Maar, zorg d®t, z© niet boos op je wordlt. Want dan krijg je wat te hooren. Daiar kan Mari|e Pranger, ee® jcdetda®ie van nog maar 19 jaren oud, van meepraten. Marie was met eenj clubje jongelui op 16 Januari aan 't schaatsenrijden op het Waligka- naal, toen haar iemand vroeg* wie die dames daar op den wal waren. Da's Elisabetli Rijkes en haai- mama. mevrouw Rijkes, luidde het antwoord. Elisabeth vrtng daar wat van op en daar de verhouding tusschen partijen riet van de vriendschappehjkste schijnt te zijn, begon ze legen Mar ie uit te varen en haar met de gemeenste scheldwoorden, die men tegen een vrouw of meisje bezigen ka®, te overladen. Ze moest maai- eers aan den wal komen als ze durfde, da® kon ze op haar krijgen, enz;. Maxi© was van een dergelijke toespraak, a,l is die in Marie's geboorteplaats mogelijk zoo ongewoon weinig gediend en zoch/t haar troost bij madame Jus- sitia, «ie haro machtige armen, da® ook naar hare tegenpartij uitstrekte. Bet je hoorde heden f 5 boete of 5 dagen hechtenis tegen zich e,Lachen. VERZET TEGEN DE POLITIE. Doris van de.- Hulst, een irutjebroeker product. ócmecmte- veiu v> acnter Belz© van der Veen en den rijksveldwachter Jan Broer van Enk- huizen raar 't schuurtje gebracht. Hij had echter ver duiveld weinig zin c-m zijn onzeker gescharrel langs 's hoeren wegen te staken, werkte zoo hard mogelijk tegen, liet zich sleepen, ging herhaaldelijk weer op don grond liggen enz. Dit spelletje hield hij maar vol, trots herhaalde aannraningen va® de poliLie-beamb ten. Er volgde zooais zich begrijpen Laat, een proces verbaal op en thans werd Van der Hulst opgeknapt met een eisch tot 14 dagen gevangenisstraf. DEUKEN DICHT. De zaken tegen J. LJfs uit Koedijk en E. Graven maker uit Egmond a®® Zèe, werden niet gesloten deu ren behandeld. VERNIELING. Rest nog de zaak t©gen Ja® Visbeen van Uitgeest. De getuigen Comelis Vlottes en echtgenoote, die de vorige maa' wegens d® begrafenis van hun zoontje daar niet konden verschijnen, waren nu present om te 1 verklaren, dat Visbeen bij hem een ruit in 't café had vernield. De O. v. J. feleveerde, dat Visbeen voor een paar jaar terug ook al wegens vernieling is gestraft. Toén met; 14 dagen. En Z.E.G. vindt ge© termen om thans een lagere straf te pischen. Ook nu luidt de ëiseh 14 dage® gevangenisstraf. A.s. week geen zitting. Heden over 14 dage® uit spraken. al reeds op zoek geweest was, trok het niet de aan dacht, dat ik aan dezen tocht niet. deelnam. Alle anderen trokken, uit, ik wilde ee® alleenzijn met Jane benutten om de opdracht va® prinses Mary t,e vol- i brengen,. I Duizend' kussen, slechts! Ik wilde dat het er een millioen was gewleest. En getrouw wilde ik mij van millioen was gewleest. En getrouw wilde ik mij van Terwijl ik de jonge gestalte zag verdwijnen, mis- de opdracht kwijten. Ik dacht dat. J®ne bepaald wel _chien voor altijd, kwamen mij de tranen in de iets naders over Mary's vlucht wilde hooren en zond oogen, terwijl ik aan het sterke hart dacht, dat zon- haai- een paar regels, dat ik op haai- wachtte- Da der eenige aarzeling zooveel voor zijn liefde waag- debük verscheen zij beneden. Op mijn voorstel gin- de. Ik wachtte op de anderen e® antwoordde ophef gen wij naai- buiten, naar een eenzaam tuinhuisje algemeen gevraag naar de prinsee, dat deze haar valk aan het water. achterna waa en ik heit dpdere gezelschap naar, haai- Wat een heerlijke wandeling was dat: Hoe onem- toe moest brengen. dlg rijk is een mensch, die zulke herinneringen, zijn Nadat ik de andere» met allerlei verklaringen zoo- eigen noemt. Een kostbare herinnerKBg ie beter dan lang mogelijk had opgehouden, bracht ik hen. op een hoop, want zij duurt langer dan het genot van het Terkeerden weg. Ben korte rit liet dit duidelijk aa® beleef de-zelf. Hoe wij zulk een herinnering in ons het licht komen, en ik werd hartelijk uitgelachen, hart koesteren en, hoe siddert en beeft ons hart bij Mon keek mij voor een domkop aan, terwijl ik i® de gedachte daaraan, en wij danken God, dat Hij weikeJijkheid de aanvoerder van een heele® troep ons zulk e,en oogenblik heeft laten doorleven, domkoppen was. j ik heb dikwijls door mannen hooren zeggen, dat In vlug tempo rede» wij nu naar die plaats terug zij bun verleden niet gaarne nog eenmaal zoude® wil- vanwaar Mary was vertrokken en bliezen daar luid len doorleven, doordat het kleine korreltje geluk in en aanhoudend op de horens. Maar mijn doel was gee® verhouding stond tot het vele leed en ellende bereikt en ik wia dei prinses Mary nu rustig-met dat zij hadden doorgemaakt, maar ik dajhk aan Branoow op weg was naar Bristol. Wij doorkruisten j die eene vrouw - ik herinner mij nog elke minuut do geheeie omgeving, aochten overal naar haar, maar met blijdschap en zaligheid, e® wanneer ik droomend vonden geen spoor. Be® der heeren bracht de dames neerzit cn een deel va® dien gelukkigen tijd door- 'Trwijl drie van ons den geheelen nacht leef, zoo weet ik nauwelijks waar ik met mijn ge dachten het liefst verwijl. Elk oogenblik zou ik nog «e®s gaarne doorleven. Jane's houding tegenover mij was geheel veranderd en zij scheen zich schuchter en onbewust aan mij te willen klemmen als den ee®igén itrooet voor h®ar smart. Nadat ik haar de bdjzonclerhede® va® Mary's vlucht had verteld en haar verzekerd had, dot de Ingezonden. Julianadorp. 25 Febr. 1911. Mijnheer de Redacteur, .Mag ik zoo vrij zij®, ee® plaatsje in an- blad tc vragen ld' beantwoording van hetgeen de heer D. Sleu- lel aangiandc mijn persoon meedeelt. Rij voorbaat mijn dank. Do heer Sleutel is zoo vriendelijk eet kwestie met zijn gewezen werkman aan de groote klok te hangen. Ik denk, dat hij1 dit gedaan heeft met het doel meer ruchtbaarheid Ic geven aan den fraaie®- titel hem dooi den Kantonrechter geschonken, of het moest zijn, dal het doel geweest is de voormannen van de S.D.A.P. in Koegras een smet aan te wrijven. Dan zal ik deze trachten te rechtvaardigen. Eenige weken geleden hoorde ik van een kennis, die met den heer Sleutel gösprokeu had, dat ctóze mij cn nog een ander partijgenoot besch uldigde, zijn w erk man Mosk opgeslookt te hebben de kwestie, w#H- hij met zijn baas had, uan te geven bij het Kanton#- recht. Ik hooide van deze beschuldiging vreemd o>» daar ik ten eerste niets van deze zaak afwist, ja zeJ> niet eens iprvan op dc hoogte was, dat bedoelde .Mosk bij Sleutel werkzaam was geweest. Ik trok mij echte- van dezen laster weinig aan, omdat ik aan dergelijk practijken ten opzichte -\an mijn persoon reeds oenig: zins gewend raak. Toen ik echter nog meer Jastertatw; hoorde, zelfs bedreigingen geuit werden door den het- Sleutel, besloot ik eens met hein te gaan spreken Wij hebben een lang gesprek gehad en aooats hf. dan gaat. het eene woord haalt het andere uit. Ik heri* ner me ook, dat we het gehad hebben over de ioooci der boerenarbeiders, Hij beweerde, dio mensch en haddrt geen reden om ontevreden te zijn. Zo liadden hd zer. slecht nog niet. Ik daarentegen was van meenijig, da: locwien va® 61/2 of 7 of 8 gulden niet voldoende ware®'. Zulke loonon worden hier nog uitbetaald aan vaste arbeiders. Losse arbeiders verdienasi meer, maar slaan ook bloot aan werkloosheid. Het slot van de zaak was echter, dat Sleutel me tóe' op mijn woord geloofde ,dat ik aan de kwestie me* zijn werkman part noch deel had. Ik beloofde hen:, hét schriftelijk te zulkn bewijzen. Ik vroeg daarom aan Mosk, of hij een verklaring wou onderteekeoen. waaruit moest blijken, dat ik niets met de zaak tusscfie» hem en zijn baas had uit te staan. Mosk was daartoe gaarne bereid. Hij onderteekende de volgende verklaring; Julianadorp, 2 Februari 1914. Bij dezen verklaart ondergeteekende, dat de beer L. Tigchelaar hoegenaamd niet is betrokken in de kwestie tusschen den heer D. Sleutel en diens werf man of die werkman heeft aangezet om die zaak voor de rechtbank te brengen. De ondergeteekende, D. JOH. MOSK Met dit briefje ging ik den vo'genden dag weer naar Sleutel, liet het hem lezen, waarop hij verklaarde dat hij me nu ge'ooven moest. Ik dacht, dat dit lasterpraatje nu wel afgedaan aoc; zijn. maar de heer Sleutel is waarschijnlijk nog nie» voldaan.'Ik kan hem nu meedeelen, dat ik nu ook nog niet voldaan ben, maar dat ik de beschuldiging it%' bevoegd er plaatse zal aangeven en dat ik niet van plarl ben. me langer to laten belasteren. Misschien, dat rkt heer Sleutel daardoor een beetje gedweeër zal worden.. Met dank voor de plaatsruimte. L. TIGCHELAAR. Julianadorp, Koegras. •xhiucu gïw epwi. «f* awren Draent ae aomes naar huis. terwijl drie van ons den geheeie® nacht, ia den regc\n hert. boecfc doorkruisten, een werkje dat voor mij dubbol vervelend was, omdat ik wel wist dat het toch gee® reenïtoat zou opleveren. Den volgenden morgen trokken wij als de vuilste jOgers die ik ooit heb geaden Berketey-Caetle bi®ne®. In het slot heerschte de grootste opgewondenheid over het verdwijnen der prinses. Men had allerlei uu ikwu ci-^oa.tM'a uan, aat ae Termoedene, maar spoedig kwamen wij tot het alge- prinses op dit uur (met, Brandow roede op weg was meen gevoelen, dat het 't werk was van strulkroo- naar het paradijs haher hoop en verwachting", hield ik vers, die het land onvedlig maakten en de prinses ®et oogenbak voor gekomen een woord over mijzelf 'ontvoerd hadden, om een groot losgeld te verdienen, te spreken en ik zeide Jane vrijuit, wajt ik gevoelde Wat was daartegen te doen? Voor alles zonden en wat ik wilde, wij den koning eeai boodschap en wij waren stil en .,0 Sir Edwin," antwoordde zij, ..laat ons nu aa® bedrukt bij de gedachte dat hij ons bepaald' wel mUn meesteres denken, e® ae® de morgen die haar bij levende lijve de huid van het lichaam zou laten rerMillen." scheuren. Dan reed een beteden korps uit om nog ,Nten, neen, Jane. de prinses is nu van alle zor- eens naar Mary te zoeken. Daar ik in de beoefening gen verlost. Heeft zij niot alles bereikt wat haar hart 1 der wapenen weinjg presteerde en de® vorige® ®acht s maar e enigszins begeerde? La®t ons ®u een® aan ons zelf denken, nu wij- hen zooi goed hebben gehol pen. Gij hebt het op uw Lippen. Ja®e, spreek dot eene woord uit e® het zal alles verandere® wanneer gij mij lief hebt, E® dat weet ik." Jane boog het hoofd e® zweeg. Ik vertelde haar dan va® Mary's boodschap .e® smeek.te, dat, wanneer zij. mij niet met woonde® zeg ge® wilde, wat ik zoo gaarne hoopt© te hooren,, zij mij moest veroorloven, slechts het duizendste deel van Mary's ze®ding over te brengen. Maar zij trad terug en wilde dadelijk naar het slot teruggaan, waa neer ik op deze manier voortging. Al mijn smeeken hielp niets en haar halsstarrigheid in deze scheen mij slechts eigenzinnigheid toe. Ik werd boos en vol bracht zonder verlof Mary's boodschap, tenminste een groot deel daarvan en vroeg toen beel gelaten, wat zij nu dacht te doen. Arme kleine Jane! Zij geloofde dat zij ®u voor haai- heel© leven ongelukkig was. Half weenend» half pruilend zat zij daar en zetde dat zij nu allee® wa;3 en wanneer ik, haar eenigie vriend, ha®r zoo behan delde wist zij niet waarheen zij zich moestl wemden. „Waarheen je te wende®?" vroeg ik, „kijk hier heen, Jane. Je moet nu weten, dat ik niet langer met mij spelen laat en dat ik het pla® heb zoo met je om te gaan voor het geheeie leve®. Ik weet, dat je mij liefheb® ge hebt hert mij vele malen doen op merken en er is zelfs gee® schemer van leugen in je wezen. Bovendien heeft prinses Mary het 1 mij ook g©zegd_" „Dat zal zij niet geda&n hebben." „Hebt ge hert haar dan niet gezegd? Ik weet dat ge nooit anders da® de waarheid spreekt* dus ant woordt mij, Jane." Zij knikte e® fluisterde tusschen haar hapdle® door, die zij voor haar gelaat had geslagen: „Ja, 't is zoo." En ik ik volbracht de rest van Mary's bood schap, nu zonder ©enigen tegenstand va® Jane. Wij keerden naar het-slot terug en toe® wij scheid den zeide Jane schuchter: „Ik ben bJij. ^lat ik het u gezegd heb. Edwl®, blij dat het voorbij is." Zij was blijkbaar z~er bevreesd geweest, maar ik ik was blij, heel erg blij." Binnenlaudsch Nieuws. WTERINGERWAARD. Zondag- en Dinsdagavond werd door de propaga®- daclub der afd. Wiertngerwaard van den Bond vooc* Staatspe®s-'o®neering, onder Leiding van de hoeren H, Kok en H. Limpers, wederom een uitvoering gege ven in de zaal van mej. Boon, beide avonden voor een vol'e zaal. Opgevoerd werd: „Ondergang", tra gedie in 3 bedrijven en „Ee® Turk", blijspel 1® tweej ®a®merking genomen werden bei die) stukke® zeer goeö opgevoerd In de pauze werden we vergast op' een lidd (prop. van Staatspensioen, woorden van den heer Van Ham7 dat door 4 jonge dAroes heel aardig werd gezongen. Ook de heer Van Ham gaf ee® paar voordrachten ten beste. De ijverige voorzatter, de heer H. Lampers opende en sloot de bijeenkomsten. Een woord ra® hulde aan het adres van dezen kranige® voorvech ter !s hier beslist op zijn plaats. Beid© avonden waa een gezellig bal hët slot. dat vooral Dinsdag zich ken merkte door ajnicitia ofte wel vriendschap. Verscha lende voordrachten kregen we nog te hoore® De secretaris heeft ®5 weer 20 nieuwe lede® kun nen no-teeren, dus weer een mooi succes. K1RNAV AI-BMI8ERE. Een laaghartige aanslag is ter gelegenheid va®he*j karnaval te Eindhoven gepleegd. "De caféhouder, de. heer'Van Disi-h wilde in zijn koffiehuis aan de markt wat ririmt© laten maken, met het oog op de volte. Gewoonlijk verleent de politie daarbij eënige hulR, ten e'nde zulks ordelijk te doen paiats hebben. Een paar gemaskerde® namen hert nu de dochter des huizes kwalijk, dat zij het verzoek voor hert z.g. HOOFDSTUK 17. Toen de prinsen mü verliet, begon do nacht reeds aa® tö breken Wij hadden uitgemaakt* dat wanne®1 alles in orde was. Mary haar paard vrij zou laten e® daar dit dier tijden in Berkeley-Ceatle op stal haA gestaan, zou liet. bepaalld wel snel naar huis dra ven. Tot verder bewijs dat zij, i® veiligheid was, zou er een fij® draadje an® d® maaien gebond-c® worde®. Het paard verscheen den eersten dhg evenwel uiert, maar kwam eersrt de® tweede® morge® na. de vlucht Ik vond het draadje, verwijderde het o®bemerkt 0® bracht het aa® Jane* die hert, nu neg bewaart als de storom-i' brenger eener blijde boodschap. Toen wij hert slot cp den bewust en middag verlie ten, droeg prinses Mary onder haar rijkleed hatar mannencostuum e® terwijl wij zoo daarheen, reden, moest zij lachen, alsof het een pretje was, waarbij zij dcor comische gebaren mij® aandacht vestigde op enkele bijzonderheden van haar tollert. Zoo was, wan neer zij Brapdow ontmoet had, hert eenig noodSg© dat zij even haar rijkleed afwierp, hooge rij-laarze® aan- I trok e® haar slappen groot,©® hoed opzette. Dat alles had Brandow bij zich. Het behoeft hier niet te worden neergeschreven, dat de bedde minnende® geen tijd verloren liet©* 1 gaan en al heel vlug o®der weg ware®. Na ee® paar minuten troffen zij ee® paar mannen uit Bristol, die hen begeleiden zonden en verlieten bij het inval- l©n van de duisternis de® zijweg om den straatweg, die va® Londen naar Bath en Bristol voert, i® te slaan. De straat was goed t© onderkennen e® me® I kon zelfs in de dichtst© duisternis haar gemakkelijk volgen. Men liep echttr ineer gevaar can in de modderpoe len va® den weg te verzakken, dan. va® den weg af te raken* Brandow had kort te voren de® weg tweè- maal gerede® en de ergste plekken gemerkt en zoo- doende hoopte hij dezej f© kunpen ontgaan. Bij den aanhoudende®, regen verdween de laatst© schemering vlug en de schaduwen van' den nacht daalden neer, een van die zwarte nachten, waarin, de heksen uitreden en bepaald waren alle duiveltjes van Engeland op pad om onheil te brouwen. De hoe ve® van de paarden klotste®, zoo luid in de modder, dat Mary da<ht. dat het minstens in Londen te hoo ren was, en de schreeuw van een uil, klonk haar al he©l onaangenaam i® de ooren. Wordt vervol gdi

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1914 | | pagina 1