Schager Courant
Erfgraaf Udo.
P.5LUIS
ZATERDAG 7 NOVEMBER 1914.
57ste Jaargang No. 5485.
TWEEDE BLAD.
Schetsen uit de RechtzaaL
,J*fENEER WIMPIE".
,JLN SNEL TEMPO".
Met hun, vieren zate®, zij Sa, het „sam-hoekje" mn
a,fé. Tn makkelijke rieten luierstailen- Me>t aperBtiefJo
roor zich. De gerichte® van nog-adnderlUke trekken
■net vale kleur. In de jonge ooge® het matte, ver
foeide van in den omgang des leven» al-geknotte vt-
n.litei(tfi; lusteloos leunden zij ré hunne fn,uteruiÜ0 en
a-ken droomenfg naar het va et vient. Bn vooral de
blijkbaar jongste van de vier had. iets angstigs ge
jaagds in houding en gelaatstrektoefcv. Trommelde met
do vingers op het tafeltje, nipte telkens aan zijn.
glos keek om-de-md®uut op- de caféklok, hoe laat
het was
„Freekie, Freekte!" zet een, van de collega's en
grijnsde van te hem. opUeveDjden jool, „jij hebt het
iandi als een stier, omlfëloif"
De drie jongelui kieken Fréek nu aan. En, ze
zogen 't duidelijk hUl wa» in, zeer sombere stem
ming.
„Waarachtig kerel, 't gaat riet!" zei de eerste
weer; „anders met plezier, dolgraag, waarom. tuiert,?
Onder vrienden, en collega's. Jij zoudt me voor die
derti,g pop niet ertussdhe® nemen,. Wij zijn gentle
men onder eTkaan, hé?... Maar ik. zeg je toch
tot den lanteren zit ik zelf sn, den piepzak. Ik Bau
Je aan geen riks kuntnen helpen., parole di'honneur."
Was of er - - heel geheimzinnig ee Bchaer on
naspeurbaar oogwenkjes lonkten, tueachen die drte
vrienden van, Freek. Dn, numero een heraam weer,
nadat er 'n pijnlijke stijlte had geheereehit:
„Vraag *t 2311 Wimpie. Die heeft het stellig."
„Wie Is Wimpie?" vroeg Freek verstrooid» mis
moedig, zonder eerig vértrouwle® in hert? nieuwe adres
hem genoemd.
„Weet je niet wie Wlmpife is? Maar kerel, ben,
Jij een sinjeur van de vlakte?' WCmpie ip de redder
uit den nood, de goudbré®, de toeverlaat, do heL-
{per!}!!..."
En zjj verduidelijkte® do zaak. Nepn- hier kun
Je Wlmpio niet laten komen. Stel je vo,orZij
proestten 't. uit. Hier, lm het eerste, netste café van
do Btaö. Om je voor je loven 4a compTiamltteiereni!
Ze wisten wel waar Willnxpilie to vin,den, was...
,,'s Kijken," zei collega Henjrl, zijn, horloge randl-
plegend. „Vijf uur... Tja. mou te Ie er wel. Maar
Je moet wel wete®..."
En hij begon met Freek te fluisteren. Het som-
ber-bleeke gelaat van den jongen fleurde gaaadJer
weg op... Bezwaren had) hij niet Maar die weg. dllen
ze hem noemden; wa» hem nieuw. .Hij ging even
telefoneeren»
En haart igl ijk „smoesdieln" zU over het zaakje. Met
ingeliouden jool van hem te pakken te hebben
Het ..aristocraatje" den beschermeling va®, den
patroon... Volontalrtje, dat bestemd scheen om hen
allen over den kop te springen. Vlugge jongen, was
Freek, met heel wat voorbereiding. Een kraan, een
geleerde. Zoontje van schatrijke ouders. Zou met
duiten in de firma komen... Er uitgewerkt moestrie
worden met meer dam bekwamen spoed, 't Diep nu
prachtig... Wilmpie was de eerste schrede...
Daar had je Freek van het telefoneenen terug. Nu,
met blij gezicht, schirtterendte ooge®. Er wa» kans
dat het „beertje" getemd zou worden, zonder dat pa
er Iets van te weten, kWiiijm -
„Een rondje op het succes!" stelld© numeroi éem
voor.
„Jawel," zei een audlefr van, de drie, „maar dan
gauw. Anders te Wimpie weg..."
En zij haastten riek. Wipten de borrels om. Veire-
trokken, tot verbazing vam de® kelto,er unit hu» hodlc,
die gewoon, was dat de heeron andere bot bij zeseen
bleven
Achter z'n hanld iets met Oen confrète-kellner be
praatte, waarna zij lochtej®- -
Freek en zijn vrienden liepen vele straten en
straatjes door. Eindelijk waren zij er. Met gouden
krulletters stond „RoyaJ, Bar" te lezen op de glas
FEUILLETON.
33.
Hallenstedm wierp eefi, blik op zijn horloge, en zijn
hoop, dat hij Hudetz voor zou zijn, was heel ge
ring. Niettemin ging hij' naar het paviljoen, dat nu
voor he,m in het bosch opdook, met groote voorzich
tigheid, om door den map,, die zich daar misschien
nog ophiel*!, niet te vroeg bemerkt t© wodiern- Hij'
ging lange de zijde zonder vensters en sprong boen
met een paar schreiden de paar tredtem op, om dan
met een ruk de naar bi®na® voerende* deur t© ope
nen,
liet eenflge vertrek van het paviljoen werd Blechts
schaars verlicht. Het ver voorrirtsp ringende dajk keer
de het. indringen van het lli.cht door de kleine Veneters
en de hemel was gedurende het laatete kwartier zoo
met zwarte a®weer»wolkk©ni bedekt, dat ook buiten ln
het bosch nog siechts een schemerig halfdonker
heërschtë.
Binnen enkele seconden waren Hattenstrins oogen
zoover asm de wdnlge verHehtlng gewoon, geraakt,
dat hij de gestalte van een man kon ondemcdie4di:-u,
die daar met lang uitgestrekte beenen eD ach.terc. r-
gclound hoofd op een der weinige stoelen zat, en, wrtjim
rulschendem adem geen twijfel overliet, of hU moe«t
vast slapen. De bijna ondragelijk hoogo, drukkend-
temporatuur in het Iftgo vertrek, waarvan deur en
veuateia 'bovendien gelote® warc-n geweest, had
haar invloed waarschijnlijk op den mam doen geilden
zoodat hij was ingesluimerd.
Dat hU werkelijk niemand anders als den, schurk-
aclitlgen privaat-secretaria voor, ?Ich had', daaraan twlj
fo'de Halen stel® geen ©ogenblik. Hoewel hiji hem
slechts eenmaal- en dan noig, allee® uit die verte, ge-
den had, zoo waren hem toch zijne gestalte en, Zijn
gelaatstrekken zeer duidelijk in het geheuge-n geble
ven,, en een bran|d©md, met een gewaarwording van
haat gemengd' 'gevoel van t0|0|rni steeg in, hem op, toen
hij den blik op het gleriicM, van dom slapende liet
rusten.
Dat dit scherp gesmjeden gelaat, met het hooge
voorhoofd en den forsch gebogen neus, aan een onr
eiva en met weini'g man^chfenkenpiis toegerust jong
nu 'sje. mooi en ridderlijk moest voortooonen, begreep
bij nu heel goed; zelfs indien het toen minder af
geleefd en slap had ufltgeiten als nu, een voor alles
de afstootende lijnen om n.eue em m-ond, toen niet) aan
wezig zijn geweest, welke hem' nu een, cynische uit
drukking gaven.
De man had niets van Hnllensteins binnenkomen
bemerkt, want hij verroerde zich npet en snorkte on
danks zijn ongemakkelijke houding rustig door. Hoe
weinig hij echter van plan was geweest de tijd van
wa-hten voor een middagslaapje te gebruiken» em hoe
voorzichtig hij, er integendeel op bedacht wa» ge
weekt, verrassingen tf zulle® ondervltodfeai. dat be
wees ondubblrinrig de groote revolver, die In het
bereik van zijn hand maast hem op de tafel lag en
welke hem zeker riet alleen maar al» speelgoed em
tijdverdrijf had moeten dienen.
Natuurlijk was het Halleustein» eerste gedachte,
zich va,u dót gevaarlijke wapen meester te maken, en
het gelukte hem zonder moeite, ofschoon hij zich bij
ruit der gelegenheid. ZIJ traden btimen, 't Was er
eivol, Er hingen allerlei' zwoele geurtjes. Het licht
van de electrischo lampen weerspiegelde te 't zink
van de toonbank, waarachter paradeerde eena zcor-
welgedane Juffrouw met roerig-Mcmd© weelderige Bok
ken en groote parels in dia oorem
Ze gingen zitten. Collega numero een bepraatte flats
met oberkellner, tuaachc» wlon en de bezoekers oen
zeer joviaal ■vriendschappelijke verkonding bleek te
bestaan.
,/Wilem?" zei de oberkelli\er, „laat eens kijken.
Ja„ dien k&n ik wel snappen." En hij zond piccolo
uit
Vijf minuten later stond voor „de hoeren" een
manneken met dikken goudeto, ketting op 't vest. Vele
ringen aam de vingers, listige koolzwarte oogjes en,
kneve'tje met stlK-Ptekende puntjes en prachtig ge
soigneerde coiffeurs. Hij stak hem de hand t*x en
scheen niet gekrenkt door't ietwat voorname, waar
mee mem hem bejegende. Ze zocfc,tem een rustiger
hoekje, ergens achteraan in de Bar op.
Collega numero een nam Wlmpfe apart. Wijdlda
hem in. Freek volgde de bewegingen van het man
neken met kloppend hart... Zoude? Zou 't kikken?
Toen nam meneer Willem plaats bij ,.de hoeren'
Liet zich iets offreer»*;... Wenschte „prosit" e
Lanceerde een paar mopptnj.
„Ja," zei bij opeens tot Freek, dóe op heete koleto
zat, „meneer Veldera heeft me zoo het een an
der verteld..." De dikke duimen, van de hevig-be-
ringde handen duikelden, om elkaar heejh. Freek voel
de zich onbehagelijk. In, eeml rees vap, fuifavond
de dat zoo niet 't in uapiraking komen met doi--
gelijke „chaps". Maar hij was vrij nuchter nog
't was buiten n,og schier dbg. En men, zat daar en
aml et oon,frère met. den, kerel, dtfe zk'h zelfs hsp,--
matigemd-beschermeindei monjlertjes x>«rm|ltteerd)eL Even
kwam in Freek heel sterk de lust op om dan maar
liever het ellendigste te rlrikeeren beter dan met
zoo'n... Maar collega, numero een had het in de
gaten. Bestelde nieuwe borreltjes.
„"Vijftig gulden?" vroeg meneer WlüUean. „en dftt nog
vandaag?... O, de heeren weten; wel, ais ik iemand
vam dilenst kap, wezen..."
„Ja, je bent een. edefle ziel," riep een va» de col
lega.' b uit. om het Freek wat makkelijker te maken.
„Kunt u van-e,von,d tueachen, elf en twaalf komen
bij..."' Het adres zei meneer Willem heel zaph,tjp«.
Je kunt niet te vooreJchtjg: zijn. De poflWo te tegen-
woordi? voor de varteitle. glekant tegen aj wat m;iar
„sociëteit" heet, waar „inqqr een kaartje gelegd
v/ordt"
„Zij moeten toch iets om handen hebben!" zei
Wimpie en mkna^htenid-schoudlerophialönd; voeg
de hij er aan tu©'- „Voor een blauwen Maandag na
tuurlijk. Ons deert het waarachtig njiet! Maar niet
temin, een menech wil geen, last hehlbbn, hè?"
En zij spréken af. Tusstihen ©Hf en twaalf. De
vijftig gulden zouden er ziji% Wilmpie dlrukte ebn van;
Freek's smalle, teere handen tussdhen zijn klamme,
vettige vingen... Garaptia hoor! De nest zouidiqn, zij,
wel regelen. Ja daar behoefd© meneer Freek zich
kët hoofd nijet om te breken. Dot kwam best be
recht."
...En toen-, den volgenden' mid-dia® Wómpte epn vtap
,de heeren" ontmoette, had' hij heel wat te vertel
len. Meneer Freek had gespeeld,, tot heel Iaat In, den
nacht. De vijftig pop waren aangegroeid tot het
driedubbele... Wat niet belette dot meneer Freek
toen hij naar huls ging, nog veertig gulden op zak
had iets meer dan, geëiseh* werd om het „ge
vreesde beentje te temmen"......
HIJ waj3 njet goed bekend' ito. de stad, waar-de des
middags heen gespoord' wa» en c,u wachten moest
tot het heelemaal avond en donker geworden, was,
om dan terug te gaan... En fce tradhten,zoo snel
mogelijkHij wist wdl een- adres nu, waarop bro
che zou kunnen worden „onderdok gebracht". Hij zat
in h©t restaurant en had iets besteld. Maar mijneer
Freek kon, geen brok door zijn keel krijgen- Hij
dwong zich een heel klein stukje biefstuk te, zitten
kouwen, met z'n vork prikkend in de aardappelen»
d'ie voor hem stonden. Telkens nam hij, een slok uit
het glaa bier, zonder edgte)n|lijk te drink etn. Hij: voeldka,
diat men op hem lette. Een kellner drentelde lapigs
hem en gluurde naar de zweetdroppels, die hem op
het voorhoofd pareldfen...
,,'t Is hier vreeselljk Warm, zei meneer Freek bot
den man, om zdc'h eau soort van figuur te geven.
En de kellner begon te trekken en duwen aan ven
sters en deuren. Was zeer verbaasd' vond meneer
't heusc-h warm? De ventilatie werd altijd zeer ge-
het loslaten der revolver eanlgszinq bewoog, zoodat
de dokter het wapem snel in den borstzak kon weg
bergen. Een, pa-ar halfluide kiqn,kcTD kwamen, over
zijn lippen, en zijn voorhoofd' weid gerimpeld, maar
Hudetz ontwaakte niet, en zijn rechterhand, die tot
nu toe op de tafel had gelegen, viel slap neer.
Weer stond Hallenntein een paar seconden beslui
teloos en afwachtend daar- Met iemand, die in dippen
sluimer lag, kon hij; natuurlijk niets beginnen, en
hij zou wel moeten besluiten om hem te wekken.
Het was voor Frapz Hudetz zeker geen aangenaam
ontwaken, en zijn schrik bed'uiidd© voor den' jongen,
dokter wellicht een njet gering gevaar, maar bet
was toch zeker geen, vtees, die Hollenstedn er van
afhield, hem bU den norm te roepen of hem wakker
te «chudden- Een ander© gedochte was hem door het
hoofd gegaan, die hem. vasthield, ofschoon hU nj©t
direct tot een bepaald b©allui|t, kwapa.
Het onderhoud van vandans tusschen Hudetz en
Edifctha had het laatste moeten zijn. «n de op-ldjchtor
zou bezwaarlijk op dcoe plaats verschenen zijin» al®
hij niet eeulge hoop had gehad, dat Edluhn do ver
langde som zou meebrengen. Dan echter moest hij
ook in de gelegenheid zijn, haar de brieven te over
handigen, en bet was dus bijna zeker, dat hij ze had
meegebracht Om ze door bedreigingen of on.d<Than-
dcilngfn van hom te vorkrijgen, achtte Holkmateln,
na al'os wat hU van Edhka over dóen rnau gehoord
had, 20er moeilijk, en het was begrijpelijk, dat, nu
Hudete voor hot oogecoblüc wecrloc*. neerzat, C-v ge
dachte bij Hajtenstcia opkwam, om de brieven door
Iter. of geweld machtig to warden.
Had hij geweten, ré wolkan zak Hudetz de briflven
bewaarde, dan zou hij wellicht beproefd hebben» ze
hem door een snellen greep afhandig te maken, Zoo
vast sliep de man wel niet, dat hij bij; een, regelmatige
doorzoekrég zijner zakken ntet zou ontwaken. Reeds
bij de eerste aanraking zou hij, wellicht reeds wak
ker worden, en als hij dan bovendien gewaar werd,
dat men hem wilde bestellen, don kon de toestand
van hert. begin of voor den dokter zeer gevaarlijk
ztyn.
Maar oir wa» nog een a^ëre mogelij kheld een
Idee, dat Haflensteiln direct, wijlde, wegwerpen, toen 't
hem te den zré kwam, maar dat hem een oogenhlük
later niet zoo, erg d'wtaas voorkwam.
HU had- het fleachjo met chloroform nog te, dien
zak, dat hU straks voor de operatie van den patiënt
in Ilestelwitz gebruikt ho|d, en het zou hem volstrekt
geen moeite kosten om met behulp daarvan den slap
pende zonder tegenstand te wisiteereai. Maar hU was
zich daarbü ten volle bewust, dat hU met zulk een
handeling strafbaar werdi en een, bedenkelijk waag
stuk ondernam. Waar het den dokter reeds verbo
den is, een patiënt zonder nauwkeurige, kennis van
zijn lichaam en zander zaakkunstïge$ bijstand te
bedwelmen met chloroform, zoo maakte hij zich
hier bij aanwending van rijn wetenschap als arts,
zelfs indien de zaak een gunstig verloop had. te den
zin der wet aan mishandeling schuldig, indien Hu
detz een man was met een, hartkwaal, en misschien
onder zijn handen stierf, den, zou hij een moord ge
pleegd hebben, ^n hem niets anders overblijven, dan,
zich bij het gerecht aan te melden of de revolver
van den oplichter te gebruiken.
Deze voorstellingen deden hem aoreeten. Maar als
hU dan aan Editha dacht, aan haar liefdevol gericht
van martelares, aan dien angst dien rij, nu om hem
roem<5! 't bepaald aan meneer liggen. Button
wm 't volstrekt riet warm... De man praatte praatte
al maar door. Hij was gerrmki ertr d: kritiek.Het
hart vau oberkellner tn deftig pravfcnciaaj restaurant
kwam Jn opstand. HU observeerde den Jeugdigen me
neer. En zag hij deed beslist zonderling de
onbekende vest. Dat gejaagde, dat benauwde dat
zonderling tranjjpireGren. Die zotte opmerking... Het
was nu, of meneer Freek allerlei zonderItego düiiifcm
bemerkte. HU trachtte rich te dwingen om zich. diets
te maken, dat het verbeelding was... Wachtend op
een goschlkt oogenbttk om weg te komen uit het res
taurant- Maar hU durfde piet... En nu kwam de ge
rant in de zaal. Heel langzaam1 loopend. drente
lend. Dadelijk bespeurde Freek dat gerant speciaal
om hem kwam... Gewaarschuwd door ober. T*te ge
praat had over de „meneer, die het zoo warm vond
te de zaal"... De biefstuk met aardappelen,' stond nog
bijna onaangeroerd. Alleen heft tweede glas Wer was
bijna leeg.
üerant wandelde langhaam naóerhU- Buiginkje» ma
kend en ollerzoeteUjkst glimlachend, voor de be
kende stamgasten van het restaurant. Onverpoosd zag
hij met boel-strengen, eetrated-epiedonden blik, naar
menefir Freek... Hij zei niets. Kccrdo woer terug.
Bleef op den, achtergrond, staan.
De angst klemde nu heviger In de keel van den,
jongen man. En telkens baatte hU, te Wta&enzak. naar
wat daar wa» tn foedraal- waarvan do scherpe
hoeken zich tegen; zijn, vingers staken a,l3 hij ernaar
voelde... Het vreeslijke... Uit gouxïsani'dswte.kel.
•HU Wachtte, telkens den, ^xoed, fcnachtond to vtlinjdlon
om kei lneir voor afrekening te ro©penWeg te
vluchten uit martelende omgeving van menechea, die
nu heel sterk op hem Letten- Hij wÏÏschte zich voort
durend het klamme voorhoofd, af... De gesprekke
hielden in 't restaurant op. 't Moest uflt zijn,
„Aangemen,!" wilde Freek roepan. Maar voor hij
het gezegd had, tikte iemand op zijn schoudter. Hij
kromp ineen. Het zweet Mep hu in straten over rijn
hoofd, z'n boord doorweekt...
Weer tikte iemand op z'n schouder. Zied op «roe
ven toon: „Er is iemand om u te spreken. In het
zaa'rtjo hiernaast..."
Freek trachtte op te staan. Zijn beeaxen knikten,
wankelden onder z'n lUf-
Hij wist zich te vermannen- Gijqg de deur ven
het v; staurant uit. Merkte dat de man, dóe hem ge
waarschuwd had, rich dadblijk bij den uitgang van
hot huk? poeteerde.
Iemand kwam hem tegemoet. Een tweede figuur
volt (te...
En hU hoorde wat hij, verwacht had't waren
rechercheurs van politie men, had te den goud-
smidswinkel den, diefstal van broche met diamanten
niet dadelijk bemerktEn na de ontdekking had
't nog een halfuurtje geduurd.
Meneer Freek werd in voorarreetj gébracht...
De collega's een e» d!ri© zaten aan hun Gebruikelijk
stamtafeitje in het zeer fijne café, dat 's middags
de eer van hun geregeld bezoek optvtog.
„Z'n eigen stomme schuld!" zei de e-erute. „Wim
pie hoeft hem nog twee degen voordat het wisseltje
van tweeduizend zou vervafkré met dat pootje ar on
der, geraden: neem 't zoolang ul)t de loas van de
firma. Je pa Js cr immers honderdmaal goed voor.
Zal je waarachtig njet te, den pekel laten ritten....
Maar Freek i» altijd een taaie kerel geweest Kop
pig meneertje!... En heeft nu wat er op staat..."
„Jawel", zei de andere collega. Maar die ouwe van
'm is geen makkelijke vent, dat moet ik toegeven,
ik weet nog zoo net niel of fdie... Je moet denken, met
dat valsche pootje onder...."
„Sst", vermaande numero éea, „we zijn hier niet
bij meneer Wimpie op visite".
Even zwegen zij nadenkend ove njhet geval.
„De eiseh is een jaar. Nou, daar gaat wei een maand
of drie af..."
.-Nou jal Tot je dienst...."
„Neen, ik begrijp volkomen. De vent is voor-goed' naar
tfien duiker. Natuurlijk, Canada of Zuid-Afrlka... Mis
schien Klondijke of Japan?..."
,,'t Voornaamste is, dat wij geen last meer van 'm
hebben. En het nieuwe klantje heeft ons nog via
meneer Wimpie een aardig duitje aan provisie opgobr..."
„Sst. toch kerel! Moeten de mensehen..."
„Je hebt gelijk", gaf andere collega toe.
En zij praatten over de slechte tijden... De pro-
Visie voor nieuwe klontjes aan meneer Wimpie's socië
teit anders een niet-onbeduidende toeslag op hun
salaris was tegenwoordig bit ter-schraal...
't Ontbrak dien "middag aan echte animo in vrien
den- en collegn's-kring. En to hoever halfbewuste wroe
ging. die ook In schicr-doode zielen kan loven, over den
.Vn jTUf? »n»V/wnrl v«"-njctjgf} W8», „dc
heeren" zoo" „down" maakte de vraag behoort 'tot
de ontelbare reeks van „psychologische raadselen", waar
over men heel lang kan piekeren, zonder een bevredi
gende oplossing to vinden...
MAITRK CORBEAU.
VOtJEl-EBI
VwkrlfcbMr b« JOH. W. GOVEKtf. Mteuu.
Staatsloterij.
6do KLASSE, 8e TBBKKING.
HOOGE PBUZEN.
f 10000: 8509.
t 1000: 4118 9856 13599 20158.
f 400: 1785 8652 10530 13822 14476 16199.
t 200: 1239 7499 14888 20642.
f 100: 781 4921 9986 16656 17119.
Prijzen van f
70.
60
2431
6881
8787
11678
18809
16423
20446
58
777
999
859
709
14153
459
606
152
818
6088
879
771
187
486
688
232
819
100
938
781
232
520
979
258
846
246
935
821
256
C37
986
287
936
260
9036
847
366
17027
990
306
3019
881
691
8C4
391
894
791
329
69
4C3
712
888
426
486
400
i2i
669
715
12129
664
595
460
154
722
726
158
668
607
490
246
849
858
206
818
686
520
369
927
839
248
853
708
530
492
948
10098
281
886
864
649
639
960
117
831
893
18054
659
633
7196
164
7 401
900
149
682
726
203
259
464
946
186
601
730
815
378
764
970
546
687
742
827
436
782
15022
556
780
819
840
448
914
107
779
851
4018
419
696
937
844
19087
866
237
453
044
939
606
196
1169
366
602
862
952
620
204
618
499
608
11001
962
748
246
530
601
688
67
977
749
419
661
803
784
248
18092
772
552
687
879
881
292
140
876
680
688
996
653
296
221
935
627
721
6010
658
818
449
940
767
738
92
972
436
454
942
850
873
114
8073
491
667
986
987
2080
170
249
497
623
970
20189
107
228
277
605
646
16204
197
142
383
718
573
678
218
265
801
646
761
665
787
416
362
leed, en aan de scène bjj het meer als hij rich
herinnerde, dat zü haar geheele vertrouwen, haar
laatste hoop op de kracht en, den moed zUner Hof de
had gevestigd, toen waa zijn besluit spoedig geno
men.
HU trad achter den, slapende, goot, voorzichtig den
adem inhoudend, een deel van den, Inhoud van het
fleecbje op zUn zakdoek en drukte dien dan snol op
mond en neus van den
Zooals hU het verwacht had, maakte Hudetz half
ontwaakt een onwillige beweging, om den rustverstoor
der af te Weren. Moor de ch LoroformdapiPen, werk
ten op rijn slaperige hersens Bn&ller dan bU Iemand'
die wakker io, het geval zou zijn geweest. ZUn hoofd
vlal dodelUk woer terug, en rijn armen htegen krach
teloos neer.
Nadat de dokter rich overtuigd had, d!a,t de boiwU»-
teloosheld volkomen was en de toestand van Hudetz
geen gevaar opleverde, begon hij alle zakken van
den bewuatelooze met bevende vdtngere te doorzoeken.
Bulten rolde, de donder vtan het naderend1 on,weer.
Maar Franz Hudc-tz wao blijkbaar oen voorzichtig
man. en hij had Edltha'B brieven te het geheel niet
bU rich gestoken of een plaats verborgen, waar ivtu
vreemde hand n.'et zoo dodelijk kon Vinden- Allle
zakken, die Hallen =':ete te zijn Ideeren ontdekte, wa
ren leeg, en hU had ooger-aciiljnlljk het waagstuk te
vergeefs ondëmomen.
Maar mü?achton toch niet geheel vergwfs.' Wapt
plotseling begon Hud'tz te spreked haziott' ©n
opgewonden, in verwarde woortbjii. schijnbaar zonder
samenhang. HaJleDatelzj, zUn doel geheel ver.-^ztend,
luisterde scherp toe, om geen woord te misken.
Het feit, dat patiënte» te chioroformverdoofviteg be
ginnen te Uien, waa hem reeds long bekend, maar
zijn ervaring ftls arts had» hem nog meer geleerd, na-
meüjk dit, dat de lieden onder narcose zeer dikwijls
hun intiemste gëhoimetn vertellen etaj onwetend dm^en
mededeelen» W'aar toe zU te normolm toestand onder
geen voorwendsel of pijniging zijn te bewegen.
Daaraan dacht hU, terwijl hij In de hoogste span
ning met ingehouden adem luisteTidle!. HU moest rijn
oor dicht bijl den mond van den bewustelooze, om
hem te verstaan, waait bulten wa» juist met Vreeee-
lUk geweld het onweer losgebroken» en het bruisen
van den stormwind, hef kletteren van, den, regen, bet
kraken en knettem der donderslagen toonder /^mak
kelijk de zwakke geluiden overstemmen.
Hudetz geloofde MUkhaar met iemand te spreken,
die in zijn plampen was ingewijd, en dleze vertrouwde
moest zijn vriend in Néhat zijn. de schoenmaker Ros-
sek, want eenmaal hoonde Hajlenstete duidelijk do
zen naam. In het eerst was het hem niet mogeSjk
cenige orde te de verwarde woorden ie brengen maar
tor;, kwamen n,u en dan woorden, die hij begreep.
„Slechts flink optreden alleen geen zwakheid
ik heb haar tam gemaakt geheel tam!" En bij
herhaalde deze verzekering nog een paar maal met
een afschuwelijk lachen. „ZU zal het brengen maar
geen medelijden, tootoien gec-n medelijden. Prach
tig toeval met dien verdronken graaf prachtig
prachtig' ZU gelooft vast en zeker, dat wij hesm ge
vangen houden. Ik heb er wel voor opgepast, om
haar te zeggen, dat ik precies zoo veel van hom
weet a.Ia zij zelf. Haha>-: Zij moest lieyer den
ouden Posca, vragen, waar hij gebleven ia Ik mqem,
dat hU dat het beete weet. Maar dóe zaj wel oppas
sen zal wol oppassen HU zou wel giek zijn,, om
DE DCITSCHER8 IN ENGELAND.
Aan de Gazotto de] Popoio wordt uit Londen ge
schreven, volgens een telegram van tki Korr. Norde-n:
De bladen, die eerst de arrestatie der D ui Lach ere
in Engeland veroorzaakten, moeten, nu toegeven, dat
de ontduitschlng van Bngelajnd. veel meer moeite toost
dan men e©rst had verwacht.
Men heeft 60.000 Duitscbers en Oostenrijkers in
concentratiekampen ondergebracht- Er zuilen er nog
meer worden gearresteerd. Maar wie had hot ooit
gedacht, dat tn dit centrum van den wereldhandel
groote takken van nijverheid te Duitecho handen zou
den zijn, dat een, vierde deel der Loaadenscho bevoL-
klng zich voedt met brood, dat door Dutesehe han
den wordt verwerkt, dat stoffen vun Bradford en
Manchester met Duifsche an41ineverf6toffen worden
geverfd, dat bUna alle suiker, tn GroobBritaunië ver
bruikt, uit Duitschland ©n Oostenrijk toomt, dat geep,
noot muziek in Engeland wordt gedrukt, dat zelfs het
plaveisel, dat de LondonoOJB dagelijks bewandel «O.
Duitsch asfalt Is, dat de gewJfchtlgiate posrt van ver
trouwen bij de waterleiding van Londen te Duitoohe
handen Is, dat een, der gewichtigste telefoon centrales
van Engeland aan oen D'ultacher te toevertrouwd; dat
slechte de helft dor kooplui van, de city Engétech
te?
Maar het te waar, het te nog geen 50 jaren, dat
men ten horre in, Engeland Ditftecii sprak-
rich te het tuchthuis te brengen of onder hot
mes. Hahaha! Een twee drie wog te
hU-' En het vraatzuchtige meer geeft niots terug,
van wat het eenmaal reratonden, heeft. Voor zij hom
daarin terugvinden, kunnen wjj de trotscho dame nog
lang In het geloof laten, dat wij hem germngen, hou
den. Als wij haar moor te angst houden te
sidderen en beven ha! te doedsaagm dan
zal zij hot geld nog wel goren zij zal het geven.
Rossek! Alleen het geduld njet verliezen on geon
zwakheid! O, kanonnen kanonnen I"
De voorstelUnfc, dat men mot kanonnen schoot, waa
te zijn wüd werkend brein doorgedrongen door den
vreeeelijken slag die onmiddellijk op oen feilen blik
semstraal was gevolgd. De schrik deed. hem plotse
ling verstommen. Weder greep Hallenjstote naar rijn
pols, want hU meende te de trekkken, van den, be-
wuetelooze een verandering te ontdekken, die hem
met vrees vervulde.
Op hetzelfde oogcnibEk voelde hU een zware, voste
hand op zijn schouder, en boven het loeien ©n knet
teren uit, klonk een zware mannenstem aan zfju
oor: „Wat doet u daar, dokter? Wat te er met dien
man gebeurd en waarom ruikt het hier zoo sterk na-ar
chloroform?"
Hallenstein had dadelijk de stem van luitenant von
Stahl herkend, ofschoo:: hU baar aooit zoo imljdoud
en scherp gehoord had. Hij was over den stond der
zaken niet moer te het onzekere, toen bU zag, dat
do man riet alleen gekomen was, maar dat tegel ijk
met hem nog twee andere, krachtige, groote gestal
ten in burgerkleeren», maar uitziende ate soldaten,
de kamer van het paviljoen, hadder. betreden. Zij
moesten gedurende dien ajkte over klinkenden donder
slag binnen gekomen zijn» en rijn vreee over Hudetz
had den jongen dokter verhinderd; hen vroeger op
te merken.
Terwijl hU zich mn dfec, Uzeren greep beproefde te
bevrijden, antwoordde, met het oog op de dreigende
ontknooping zUn moed en vaetheld bewerend: „Ik
wensch voor alles te weten, met welk recht u nrij
daar naar vraagt."
.,Ik ben de poMtte-lnitenant von Santen, e» ver
klaar u hierbU voor mijn gevangen©. Ik verloog op
heldering over datgene wat hier geedhied' is."
Hallenst.ete deed rretn moeite, rich door een spoe
dig gevonden sprookje to redden. „U hébt het reeds
aan den reuk waargenomen." zeide hij 'rustig. „Ik
heb dezen man hier gechioroformdpeertl- Maar or te
niets voor hem te vreezern. HU zal spoedig weer tot
het bewuetzUn terugkeert»-"
„Waarom hebt u dat gedaan?"
„Ik weiger voorloopig daarover talfchttegeca te
soven."
„Nu goed, wU sullen nog gelegeriield genoeg heb
ben daor°ver te spréken. Doet u nu eeret uw plicht al
dokter. U zogt, dat de man weer tot bewustzijn sal
komen."
HaUenqtete. die zich over den verdoofde gebogen
had, antwoordde beveat'genid. .„Btenen enkele mi
nuten. Ik kan rijn ontwaken verhaasten» indien ik
wat water bU de hond had."
„Nu daarvan hebben wij op het oogcr.blik buiten
overvloed. Gaat gU wat halen. Zwart! Natter dan, je
reeds bent, kun je daorWi riet worden,"
Wordt, 1-aL
