Altiitn Nieiws-
EERSTE BLAD.
Op het Stadhuis.
Brieven uit Engeland.
Binnenlandsch Nieuws.
ZATERDAG 26 JUNI 1915.
SCHACËR
58sfejjijirgang. No. 5614.
ODRAKT.
L)it blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag,
Donderdag en Zaterdag. Bij inzending tot 'a morgens 9 ure wor
den ADVERTENTIEN in het eerst uitkomend nummer geplaatst.
UitgeversTRAPMAN Co.
SCHAGEN, LAAN D 5. Int. Teleph. No. 20.
Prijs per jaar f 3.Per post f 3.60. Losse nnmmera 5 cent
ADVERTENTIES van 1 tot 6 regels f 0.25 iedere regel meer 6 ot
Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Dit nwromer bestaat uit 3 bladen.
Het was Zaterdag eja er was veel te doen. Er waren
vijl juwelijken aangekondigd.
„De rozqniuaalad overvleugelt April en Oetober nog"
zuciitto de ambtenaar, deftig ia het zwart gekleed.
De magere klerk glimlachte evnu, en schikle inktkoker,
penhouder en papier en het dikke huwelijks register op de
l^nge, met groau laken overtrokken tafel, terecht
„Do trouv.koorts zit in de lucht! Zie eens de Junizon
schijnt zelfs in onze donkere cel! De paartjes zullen het
vabuaag dubbel warm bij dos krijgen..." En hij sloeg
het stof va,n de boeken zoo hard door de biancaivallende
zonnestralen jdat het leek alsof een zwerm muggen
door het kale vertrek vloog.
..Ik heb hel bij voorbaat al warm, zorg tenminste,
dat ik ecp fatsoenlijke halve flesch kryg, vóór de
pret begyit, Klinibsch!"
De magere khikte, streek met rijn hand over het
üatto voorhoofd, csu, sloeg op zijn weg van de -tafel
haar tic deur drie dikke bromvliegen dood.
„Die ellendige vliegen, komen overal aan, behalve
aan de lijmstokjes"r... bromde hij, de deur uitgaand
Het eerste paar was (reeds ih de wachtkamer aan
wezig, een klein, blond .meisje, jong en schuchter. Zij
zat in haar fonkelnieuw, eenvoudig stoffen kleedje op
de uiterste punt van een der lange, stijve houten ban
ken, die ropdora langs de muren stonden, en dacht
Li stil verlangen-: 4,A!s moeder dat eens had mo
gen beleven, en had kunnen zien, dat hel nu toch waar
is, met friLs...." Deze zag zijn bruidje eens aahj en
trok, uit louter verlegenheid en geluk telkens Opnieuw
aan /ijla witte das, gestrikt qni den hoogen boord,
die hem ongemakkelijk zat. Van heden af zou er voor
hom geen goedkoop, slecht middageten meer bestaan
in dc restauratie, van "heden af zou Greta voor heyn
koken. En boven, op de vijfde verdieping ergens in
een stille, eenvoudige buurt, iu de twee lichte kajners.
vanwaar metn zoo'n schoon 'gezicht had op de groene
boomen van het "park, was zijn. thuis, eindelijk: zijn
eigen üiuis. -
waarom zijn schoonvader todh zoo stil zal, en zoo
strak voor zich uitstaarde, voortdurend naar hetzelfde
hoekje van de kachelpijp r De b'reede, door den arbeid
vereelte handen, ,met do beide dunne trouwringen aan
den vinger, hielden krampachtig den ouden, zorgvul
dig glad geborsteld en zijdön hoed vast, denzelfden, dien
hij1 .twintig jaar geleden op zijn eigen trouwdag go-
dragen had, die hem, bif de doopplechtigheid van r1'1"
kinaeren vergezeld bad, en bij' de feesten van
verceniging, en ook voor ruim twee jaren, op den
moeilijksten tocht zijns- levens, toen men zijn vrouw
Wegdroeg. En vandaag ging Greta, die hem zooveel
mogelijk de leege plaats van zijn vrouw- hadl doen
vergeten, ook weg van hem... Waarom verdroeg hij'
dat, waarom schonk hij'het blonde, teere meisje zoo
vroeg weg, in een loven van arbeid en zorg en bleef
met de kleine kinderen alleen r Waarom r
Oom Max, die zich als getuige zeer gewichtig voel
de, knikte een paar keeren goedig met het hoofd, keek
naar de beide jonge, warme gezichten en gaf-onbe
wust het antwoord op het „waarom" van den vader.
„Ja. ja. kinderen, als'er geen liefde bestond..."
Toen was het tijü. Er gvng een deur open, en feen
dienaar riep, zoo eentonig mogelijk, naar benedenKa-
tharino Margarete Winkler en Herman Frederik -Beh-
rens", worden Verzocht nader te komen".
De tweede bruid öroèg oen zwart zijden kleed, anet
langen sleep, en een hoed met veereo. „Zeer chique"
had mama vanmorgen gezegd, toen -zij' naar dochter,
diu bleek ts koei voor haar stond, tevreden bekeek.
„Dat kun je in Lerchfelde als wandeltoilet gebruiken,
Trude. Die stijve burgertjes daar zullen niet weten wat
zij' zien. Je moet je sleep niet zoo hoog .opnemen,
kind, dat staat niet voornaa^n. Gelukkig maar, dat het
eindelijk zoo ver is."
Gelukkig! Haur slanke lichaam sidderde onder p.c
zwaarte van het kleed. De man naast haar, in jok en
cylinderhoed, voelde dit echter niet. "Men kon "in hem
gemakkelijk den rijken grondbezitter herkennen.
„Goddank", dacht ook hij- ,,Nu heb je tenminste
een vrouw, die je in je geboorteplaats kunt voor
stellen. Mooi, elegant, van goede familie, dë Iuïdjes
danr zullen zich weer eens mooi woedend maken". En
bij drukte, zeer tevreden me^ zijin keuze, 'de hand
zijuer blooke, schpone bruid. I
„Heb je het huwelijksgeschenk van neef Paul al
gezien r Een zware, zilveren bowl. kost minstens vijf
honderd gulden"... Zij knikte, en heet op haar lippen,
en zag baar vader aan, den voornamen man met
het vroeg grijze haar en den adellijken naam. „Waarom
verkoopt gij mij-F" vroeg haar stomme, getergde blik.
„Zeg een enkel woorcL eer hot te laat is, zeg den rij-
ken II., dat ik hem niet liefheb".
De vader glimlachte slechts, zeer voIdaaJn 'over zich
zelf. Zijn gedachten kwamen niet o-vereen met die
zijner dochter. „Wat een pracht van 'een schoonzoon]
was het toch... Kón met hei geid Smijten... Dat meisje
had al ^qn bij'zauder groot geluk'.... naar vader even
eens".
Slechts do tweede getuige, een jonge, slanke officier,
in de wel kleedende, lichtblauwe parade-uniform, lachte
taiet Hij' keek zijn nichtje aan, hij voelde haar sidde
ren, en hij1-voelde nog veel meer. Zijn vingers hielden
den sabel greep omval Hij zou al de bruiloftsgenooten
wel kunnen doorsteken. Eerst den dikken, zelfbewuste»
bruidegom, dan desn gewetenloozen vader.... En daarna
het zoo teer beminde meisje aan zijn hart drukken,
vol jonge, trotsche "kracht .„De rozen staan weer tn
bloei, Trude. weet je het nog F"
Maar hij bleef bewegingloos "staan, de jonge, onbe
middelde officier, fn zijln trotscho uniform, en in den
storm zijner ziel drong plotseling, schril, leclijk, hard
„Beatrico Elisabeth Gertrude von Plesseii en Willibald
Heinrich Franke worden verzocht, nader te komen".
„Dat moet ik je alleen even zeggen, bedrink je
vandaag niet Moeder zegt, dat jo vanmorgen al je
vijfde glaasje op htbt", fluistorde de derde bruid'haar
bruidegom toe.
„Laat hem zijn pleizier, Anna", zei oom Paul goe-
dig, „het is maar e*ns bruiloft".
„Dat zou ik ook xseggen", bteaamde de tweede ge
tuige, die zich bij deze woorden aan een pilaar moest
vasthouden, die Bterker was dan hij en nog rechtop
kón staan.
Dë bniitSeigom fcelf zei in 'het geheel niots. Hij
stijf ala era tstok, naaet het meisje, met wie
bij reeds dria jaren „verkeerd0". Langer ging bet
eekter nist: rij moesten trouwen, om in dien herfst
hun kind in eere te kunnen laten doopen.
Annft ratelde, ondanks de vreeselijke hitte, aan
houdend door. „Dat is niet om uit te houden,"
klaagde de bruidegom, en, toen ds ambtenaar nog
steeds op zich liet wachten: „Die lui hier stellen
jo geduld op de proef, alsof je wonder wat te
wachten staat." 1
De beide getuigen werden ook reeds lonrustig.
„Ala de pret niet gauw begint, ga ik zoolang be
neden, in het café. ritten," stotterde do man bij tle
pilaar.
„Ik hou Je gezelschap, Emïl," schertste oom
Paul.
Do bruid stoof op: „Wel nu nog fraaier! .Tij blijft
tenminst© hier, Willpan"... Willem kon zich haast
niet mee? staand© houden.
„W omfwp srdl rcmp sbrdB emfwy shrifl cmfwyp
August Wilhelm Leschinsky worden verzocht nader
te komen," klonk het lieflijk in zijn ooren.
„Vooruit dan maar," voegde oom Paul er bij.
Hot vierde bruidspaar •was niet jong meer. Een
weduwnaar, di© zijn armen kinderen een© nieuw»
moeder gaf. Hij bad ernstig de hand van de flinke,
blonde wouw in de 'zijne genomen.
„Nu is allee goed," dacht hij. „De 'wilde knapen,
de arme kïeroe meisjes, zullen door baar ten goe
de geleid worden. Jijzelf hebt weer eën vrouw, die
je je vreugdeloos tehuis door haar -liefde zal ver
aangenamen."
Zij 1 iet haar hand in de zijne rusten. Zij was
altijd alleen geweest, vandaag begon baar geluk.
Zij zou haar groote liefde aan de -vier arme, verla
ten kinderen schenken, en den ernstigen man op
nieuw een glimlach op zijn gelaat tooveren.
„God geef ons Uw zegen," bad'zij in stilte.
Ook de getuigen spraken niet veel, maar staar
den onafgebroken naar het, anders niet schoone,
aangezicht der bruid, wier haar reeds -begon t©
grmen, doch dat pt nu lief, vergenoegd uitzag.
En de eene, di© godurentiJe twee weken niets ge
daan had dan verzen .en liederen maken op h«t flin
ke bruilofttspaor, dacht, bij zichzelf: „Je hadt ook
nog een ander lied kunnen zingen op deze bloeiende,
jonge vrouw: „Schoone tijd (ter1 jonge liefde
Tom de ambtenaar van den burgerlijken stand
het vijfde, en'laatste paar voor dien morgen trouw
de, was hij reeds heescb van 'het vele sprokon,
in zoo'n hitte. 1
Dit vijfde paar was ook lang niet alHedaagsch. Er
sprak spot'uit bet gezicht van den knappen brui
degom, ©en stille ldaeht uit 'de blikken der jong»
vrouw. r
Hij sprak onwillekeurig nog zachter, zijn woor
den klonken bijna onduidelijk.
Het lange, slanke meisje zat onbeweeglijk, het
hoofd gebogen. Om haar oogen en mond waren
scherpe lijnen, door verlangen 'gegraven. Nu was
h©t uur daar, waarop zij acht jaar gewacht had
den. Acht maal was d» lënfce in het land gekomen,
aebt maal de zomer, met zijn warme nacbtenl En
telkenmale was bet verlangen opnieuw gekomen,
en had haar gelokt: Kom, zie toch, hoe schoon de
wereld is!"
En zij waren jong geweest, met hevig'verlangen
om te leven. En toch, zij gingen schuw, verlegen
met elkaar om. „Een modeipaartjo." zeiden de men-
scben. De menschen zeiden zooveelZij spraken
van kommer en zorg, van slechte tijden en veel
kinderen, als de jeugdaandrong: „Laat ons trou
wen!" 1
„Gij eijt beiden nog zoo jong, en kunt wachten.
Waarvan zoudl gij willen leven? Van do liefde mis
schien?" r
„Jal" had het in hét hart van den man geju
beld. „Ja," dacht de bruid, vol geluk.
Maar het was slechts bij woorden gebleven: zij
waren gehoorzame kinderen.
Maanden en jaren waren heengegaan, totdat éin
delijk de dag kwam, dat het huwelijk werd vastge
steld, betbruid skieed besteld, en de uitnoodigin-
gen verzonden werden, dat do jongere zusters en
broers den langen.drogen mirteboom plunderden,
d>o eens zoo schoon gebloeid bad. 1
En bet uur kwam: de poort tot. hei geïuk, waar
naar zij tot stervens toe verlangd hadden, stond
open. 1
Waar was heden dat verlangen?
De man bad het leven genoten. Zijn haar was
dun vóór den tijd, ©n terwijl bij vroegter allie vrou
wen eerd», voelde hij nu meer spot dan -hoogach
ting voor het zwakke geslacht. Hij kgek den
ambtenaar aan, alsof hij ook hem bespotten wilde.
„Ik erzook u nu, hier te willen onderteekenen,"
besloot hij zijn korte redfö.
D« man keek naar het dikke boek, en aarzelde
nog. Hij had plotseling het gevoel, alsof hij den
menschen 'dezen penhoudfer, die hem de .gouden
poort voor den echt ontsloot, in 't aangezicht moest
slingeren. Toen viel zijn blik op het smalle, bleoke
gezichtje naast h°in: bij boog zich snél en schreef.
„Arme, kleine Lene," dacht hij.
Zij voelde wat er in hem omging. Zij wist, dat
zij er bleek en verouderd uitzag, en dat deze kale
kamer, het oude, leolijke boek -'en de vreemde,
nuchtere beambte het laatste restje der poëzie in
hare ziel 'doodden. Voor zeven of acht jaren ge-
lëden zou zij niet bemerkt hebben, dat het vertrek
kaal, bet boek oud 'en do beambte vreemd -was,
dan zou alles desnoods nog le^lijker hebben mogen
zijn. Zij zou dan toch juichend mi vol" liefdé den
naam nedergeschreven hebben.
„Wil je niet schrijven, Helena?" vroeg de man
rustig.
Zij boog haar hoofd nog diéper.
„Vroeger zei hij Eeni," dacht zij, en zij voelde
iets als lichamelijke pijn.
Toen schreef zij.
Toen dit laatste paar vertrokken was, bleef de
beambte van den burgerlijken stand nog even on
beweeglijk voor hot geopende hoek staan.
ilij had het warm gekregen. Het was een dag
van ingespannen arbeid geweest.
Londen, 19 Juni 1915.
Geen'mensch, die er aan twijfelt, of de moeilijk
heden, waarmee de officieren dor 6trijdèndo legers
to hampen hebben, zijn vele. In vredestijd mag de
uniform aantrekkelijk zijn voor sommigen, dit
staat vast, dat dp betrekking er :dan een is met
weinig of geen afwisseling, een klein salaris, en een
groote mate van verveling. Aan salaris zal waar
schijnlijk niet zooveel gedacht worden door- de
heeren officiëren aan het front. In de loopgraaf*
hoof jc geen stand op te houden, en hoewel ik ge
loren heb van Duitscho luxe-loopgraven, schijnen
pt nog geen eerste, tweede en derde klas van te
bestAan. Ook zal het dn officieren wel niet voor
geschreven zijn, om eerste klas te reizen, wanneer
ze hun posf. guan intvmen. En al mag het salaris
niet verbeterd zijn, de afwisseling is zeker geko
men, en de verveling verdwenen. 'Maar, zooals ik
zei, de officieren staan voor vele moeilijkheden,
andere dan die w©lk© zp ondervinden in vredestijd.
Wat voor mceilijkhrden een officier in vredes
tijd ondervindt? Wel, do mogelijkheid bestaat, dat
hij in een kritiek oogr-nhlik niet de-passende woor
den kan vinden, om uiting te geven aan zijn ge>-
vopI. Er was ©ens het ia geen sprookje, al be
gint het op dc manier van een sprookje ér was
eeos p©n Engelsch officier, die nooit -moeite had
om. woorden te vinden, wannéér hij zich boos
maakte op zijn soldaten. Integendeel, deze officier
had een zeker© vermaardheid verkregen, wegens de
bloemrijke taal waarin hij och bij dergelijke ge
legenheden uitdrukte. Kwade tongen zeiden, dat deze
bloemrijke taal uit niets anders bestond dan vloe
ken, voortgebracht in groote verscheidenheid en
noj grootero vlüghpid. Maar ik durf niet zeggen,
wat daar van waar is. Laten we aannemen, dat
dezo officier zich uitdrukte in schoone beeldspraak
ala bij zich opwond.
Wat wil het geval? Eens op een dag wordt bet
garnizoen, waarover hij bevel voert, geïnspecteerd
door een heel deftige, hpel hooge mijnheer, den
Lord. En als de Lord aan één ding een hekel had,
dan' was hot aan do soort van beelflspraak, waar
aan onze officiér zich soms te buiten giüg. In wer
kelijkheid was d» Lord zelfs voorzitter van een
zr-. nuttige verinniging: een vereeniging tot be
strijding van het gebruik dezer bloemrijke taal.
Den officier was zulks natuurlijk bekend, en hij
hoopte vurig, dat niets voor zou vallen om hom
op to winden, nn zoodoend» te brengen tot het
uiten van uitdrukkingen den Lord onwelgevallig.
Maar als altijd m dergelijke- gevallen, Jhet geluk
was hem niet gunstig. Hij ge^ft den hoornblayr van
bot regiment bevel den aanval te blazen, oa -— tot
zijn verbaajng, oogenblikkelijk gevolgd door 'wit -
glooiende wo«id»\ krijgt bij niet bet aanvals, maar
h©t terugüx'kkinjgsgiguaal te hooren.
Een oogenblik was do Lord. geheel »n al vergeten,
en massa's 'seboono woorden, het een nog welspre
kender, klankrijkc-r, ra Voller van uitdrukking 'dan
hot andere, weldra op iü 'fi officieren borst, ja, be
reikten zijn lippen Maar niet verder kwamen z©.
Nooit zoudra d© yerlaagrade ooren van den troep
m h©t algemeen ra van don hoornblazer in hét bij-
zondé*. z» vernemen, nooit, tenminste, zoolang de
Lord aanwezig was. Want, d© oogen van den hoo
gen ©delman waren strak gey©Sugd op dra officier,
en in di© oogon lag een ijskoud© uitdrukking.
Maar rrads waren de woordra, dte krachtige,
veelzeggende woordra gekomen tot de lippen. Daar
bleven z©, hun meester -aarzelde, hij staarde wild
om zich hora, wanhopig bij bef idé© zijn geestes-
kinderen niet het daglicht te kunnen doen aanschou
wen, hij slikte zo in, ra donderend klonk daarop
zijn stem over do kazerneplaats, uiting gevend aan
een taal, 'die d© goedkeuring 'des Lords geheel kon
wegdragen, en den soldaten waarschijnlijk eenigs
zins vreemd in'de ooren klonk: „O, jij stoute, dtou-
te hoornblazer!" j,.
Doch wat zijn xulké kléine moeilijkheden xn vre
destijd vergeleken m©t de groote, die zich herhaal
delijk voordoen in tijd van oorlog? We kunnen ons
alten voorstellen, zelfs al weten we niets van mili
taire zakpn af, wik ©en zorgvol leven dat van em
officier op het ©ogenblik zijn moet. Maar dat een
van de moeilijkheden zou bestaan in -het zich be
geven van het hoofdkwartier, langs jo eigen vr)ra
den, naar jo post, dat zal, geloof ik, w©l ntemand
in de gedachten gekomen zijn.
Toch is het dat, wat dezer dagen Gen kapitein
ondervond van het Canadoeeche leg©r in Frankrijk.
Deze kapitein was een Fransch •sprekende Cana
dees, die zich ook wel in hei Engélsch kan uitdruk
ken, maar mm of meer gebrekkig. Desniettegen
staande behoorde hij tot ©ra der vele'onderafdee
lingen van het Engelschp leger.
Eens op Oen avond ontving hij; het bevel zich In
allo jtiaast van het hoofdkwartter naar een éenigsans
verwijd enden post to begeven, om daar het commando
op zich te nem'en. Het was reeds donker, en kapitein
Barre begaf zich terstond Op weg.
Toen hijT oonjgen afstand had afgelegd, ontmoette
hij' een paar collega's, eveneens Brits die officieren,
maar wier moedertaal Engelsch was, inpiaals van
Fransch. Een korte comV^rsatie volgde, en lot groote
verwondering %-an d» groep, sprak de in Britsche uni
form gestoken kapitein de Engelsche taal met een
sterk merkbaar accbnL In ooriogstijid is men achter
dochtig. Zelfs als or gsen oorlog is, wordt er in de
verschillende landen geregeld een ij^èrige klopjacht ge
houden op echte en vermeende spionnen. Laat staan
dat men nu een officier zou laten passeeren, cfie blijk
geeft ]de taal niet behoorlijk machtig te zijn van hel
leger, waarin hij dient Uitleggingen baatten met, het
tegendeel was eerder waar. Hoe meer de Canadees
protesteerde, hoe vaster de Overtuiging word van "Zijn
collega's, dat ze hier te doen "hadden met een spion, en
kapitein Barre was niet zoo goed, of hij' moest en zou
mee terug naar het hoofdkwartier.
Natuurlijk was men daar niet bijster ingenomen
met den terugkeer van een kapitein, die eer» unr ge
leden tn haast vertrokken was om zich naar zijn post
te begeven. De zaak werd vlug opgehelderd, de gevangene
en zijn bewakers wisselden handdrukken, en met nog
meer haast dan straks vertrok kapitein Barre opnieuw
naar zijn post
Maar het ongeluk achtervolgde hem. Hij ontmoette
een af deeling wielrijders, wie- achterdocht waarschijn
lijk werd Opgewekt door de buitengewone haast waarmee
hij' zich uit ae voeten schoen te willen maken. Hij werd
aangehouden, ondervraagd, en bevond zich Cdiigen
tijd later weer op, het hoofdkwartier.
Dezelfde officier.' die daar de eerste maal de
had opgehelderd, deelde nu aan de wielrijders 'moe hoe
do vork in den steel zat, en weer vertrok kapitein Barre.
Maar niet om rijn post le bereiken. Ditmaal zou hij "nog
ongelukkiger rijh. Geen collega's officieren, 'geen ai-
deeting wielrijders zou hein nu ophouden^ oen afgo-
dwaalde, vijandelijke kogel deed hem gewond neervallen.
Hij vist zich haar den kant'van den weg te sleepen,
en wachtte, oi er toevallig oqk hulp zou komen op
dagen.
Ten slotte kwam iemand aantoopen. „Wie Is daar F"
vroeg de nieuw aangekomene, loon hij kapitein BamFs
stem hoorde van den kant van den weg. „Ik. Barre" was
het antwoord. „Wat jii Barre, wat drommels kereL
beb je ine weer nijdigr' Het was de officier, die roods
twee maal dien avond den ongelukkige© kapilein te hulp
was gekomen. En op zijn vraag: „Wat heb je nu wocr
noodigr kreeg hij thaas ten antwoord: „Een draag
baar met oen stuk of wat soldaten". Barre kreeg het
verlangde, maar rijn post bereikte hij dien avond
met.
,geejï 8el'jk, dat er zich zeer oaverwachte
moeilijkheden kunnen voordoen tn het leven van een
officier?
SCHAGERBRUG.
D© ttezer dagen gehouden collecte voor het school
feest alhier, heeft f 170.10 opgebracht Thans be
staat h©t voornemen op Woensdag 30 Juni a.s. met
ae kinderen der 4 laagste klassen der openbaro
school per tram ©ra uitstapje to maken naar Ber-
gon en Bergen aan 'Ze©.
SCHAGERBRUG.
Wij vernemen, dat mej. E. Burk, 'onderwijzeres
aan do openbar© lagere school alhier, met ingang
van 15 Augustus a.s„ -wegens gezoncflieidsredeneQ
©©rvol onUuag uit hare betrekking heeft aango -
vraagd.
ONWEER.
Te Stadskanaal (O.) is gisteren do landbouwer
U. tl-, die 'met 5 personen aan hét wieden van
suikerbieten was, door den bliksem getroffen en
doodgeslagen» De ov©rigra bteven ongede©rd.
jgJN NOODLOTTIGE VERGISSING.
Twee rijksambtenaren riepen gisternacht te Man-
nokomo©r (Dr.) ©en voorbijgaand persoon aan, in do
y©rondersteiling met een paardensmokkolaar te doen
te hebben. Do aangeroepra persoon bleef echter
mot'staan, doch school achter een boom. D© ambte
naren schoten en troffen den man in den buik. JBiJ
onderzoek bleek dé getroffene een -soldaat te zijn,
die op reis was naar rijn ouders. Hij is naar -het
ziekenhuis to Groningen vervoerd. Zijn toestand is
zorgelijk.
INBRAAK.
Ook het hoofd dep openbar» school te N©der-
woud, onder Luuteren. 'la als. landweerman onder
d© wapens, ra daar hij vrijgezel is, hoeft hij zijn
woning tijdelijk geê'oten. Van deze gelegenheid nu
hebben era of m©er personen gebruik gemaakt om
era nachtelijk bezoek aan dit nog al e©nzaam staan
de woonhuis te brengén. Na de glasruiten to heb
ben stukgeslagen, is men hierdoor naar binnen ge-
ktoBHupn. En eenmaal tinnen, MI m&n op de
schandeiikste wijze huisgehouden. Meubelen zijn
totaal vernield, allo aardewerk is gruizelemen
ten getrapt en gwdijaen en tapijten zijn stukgesne
den. Bovendien zijn enketo voorwerpen-gestolen.
WIERIN'GER WAARD.
Donderdagnnddag is aan eten Walingsweg tijdens
het onweer een koe van den heer D. Kooij do©r den
biikfiem gedood.
HEGEERINGSVARKEN6.
Or het voorbeeld van Anna Paulowna, hebben cx>k
dc slagers te Wkringerwaard gogingea aangekend om
Rcgeenngsvarkcns te ontvangen. Dank zij pe krachtige
medewerking van den heer burgemeester, fa do uitkomst
gunstig geweest Om het verplichte getal van 20 tc
bekomen, zal met Helder worden samengewerkt. Reeds
in het begin fan do volgende weck, wordt de eerste
zending ontvangen.
VAN DRIE SCHAPEN.
Een arbeider uit Zijpe verkocht 3 tweejarige schapen
voor 95 gld. Daarbij ciad Kij 6 lammeren geteeld, die
105 gld. opbrachten. De wol woog 17 K.G., tegen
1.70 de E.G., maakt 23.90 gld, totaal f 228.90. En
dat van 3 schapen.
ZL'J DSUIAR WOUDE.
Den 5den Juli zal alhiei1 oen begin worden gemaakt
met het beschikbaar stellen van het goedkoopc regco-
ringsljrood.
DURE PRODUCTEN.
De bouwers aan den Langedijk rijn ten zeerste tcvro-
dea over de prijzen der tuinbouwproducten, welke aan
de markt worden gebracht. Alleen de rnabarber fa zeer
laag hl prijs geweest Gelukkig ook, dat de prijzen vrij
hoog Zijn, daar de werkkrachten in vergelijking met
vroeger vrifMuur moeten worden betaald.
KOOL PLANTEN.
De drukte met het koolplanfen aan den Lango-
dijk fa thans weer voor 't grootste deel voorbij. Hoei
wat schoolkinderen, ook mieisjes moeslim daarbij be
hulpzaam rijn. Dat "daardoor weer veel schoolverzuim
was," is begrijpelijk. Dan vooral komt het uit, hoe slap
de Leerplichtwet werkt en hoe de bekende 6 weken ver
lof een belemmering rijn voor het onderwijs.
OUD KARSPEL.
Voor de vaceltire-Over zullen een groep kiezers oen
heer II. Hart Mz, a.-r„ candkfaat stellenL
NOORDSCHARWOUDE
Ds. Harrenstcin, pred. bij dé Geref. Kerk alhier,
heeft bedankt voor gelijk bó*oeg naar Serooskerke en
Gorredijk.
ZIJPERSLUÏS.
Tijdens het hevige onweder, dat Donderdagmiddag
woedde, werden verscheidene palen van de Rijkstele
graaf langs het Noordhollandsch Kanaal vernield.
ST. MAARTEN
Gaat het met den verkoop der nieuwe producten als
aardappelen, wortelen, enz. goed. ook de herfstpro-
ductcn rijn hier door den heer J. B. van de Stroet
alreeds duur aan den man gebracht, daar deze 65 snees
witte kool op voor heeft verkocht tegen f 25 per snees
En dat, terwijl de plantjes juist een mooie wéék te
velde staan.
