Csral,
DE 80ETE.
Zaterdaq 25 Augustus 1917.
60ste Jaargang No. 6060.
TWEEDE BLAD.
Schetsen uit de Rechtzaal. v
FEUILLETON.
met «n ES? o 20 de ba3te' 010 x >7""^
Staatsloterij.
Vrouwenarbeid in Duitschland.
[Uil
't STRIJKJE"
't Was vo'or haar een heel besluit geweest indertijd.
Voordat zij de kleine Lucy, die1 zoo echt en in-muzi-
kaal was en hunkerde naar de les van juffrouw Hoog-
mans, dien middag In het salon kreeg, waar de
groot© mooie teugel stond, trad de douairière
o.nnen. Met slrak, streng, stroef gelaat 't Lorgnet
op don iieus, wat altijd een teexen was, dat me
vrouw uit 11 r humeur was geraaüt. Ze stak Marie
Hoogmans niet de hand toe. Gaf baar slechts een
treken om weer te gaan zitten.
Een paar woorden zei de douairière terwijl mu
ziek-onderwijzeres bleek werd en zich beklemd om 't
hart voelde worden, ,,'t Spijt me ?re;", maar Lucy
zal niet langer van uw lessen kunnen profiteeren.
Mevrouw zag haar scherp aan, hoe "Manes lippen
gingen trillen en dat zij vocht met de tranen, die
naar naar de oogen welaen. Meviouw wist, dat
haar een groot, zwaar offer zou kosten. Wist ook,
hoeveel verdriet haar dochtertje erover gevoelde. Maa.
't moest nu eenmaal „Ik acht 't nie. noodig'.',, cinv
de douairière voort, „hier veel bij te voegen, w'ij
hebben over dat teere chapiter al eens gesproken,
't Zijn natuurlijk mijn zaken niet Maar wat ik je
als mijn opaiie zeg juffrouw Hoogmans, zullen vermoed
ik ook wel ouders van andere elèves, die je hebt,
u doen kennen Dat zoogenaamde engagement met dien
violist, waar je mjj zelf van verteld hebt, maakt 't on
mogelijk dat ik u verder de muzikale leiding van
mijn dochtertje toevertrouw."
Mevrouw haalde een enveloppe tevoorschijn.„Hier
Gérard middags geregeld kwam.
Trad er binnen.
7m «g hem dadelijk. Hij zat met een troepje wti»-
ten. dames en heeren.
Een arm om leuning van stoel waar een juffer met
hooKgepluimde hoed zich op bevond. Cigarette rtoo-
kend De voeten op een anderen stoel.
„Lens, la petite Marie!" riep hij uit, zeer verbaasd
dat ze dan toch in de „bar" was gekomen wat
ze tot nu toe altijd star-geweigerd had.
„Hens mais eest Marie!" En hjj gprong op. Stelde
haar voor aan cie dames en heeren collega's. Ze wa
ren zeer hartelijk en familiaar met Marie. Genard Vally
instelde iets extra-fijns uit de „American drinks". En
de juffer, die naast Gerard had gezeten, presenteerde
Marie een cigarette.
't Kon haar nu heelemaal niet meer schelen. Ze
zoog uit het rietje en vond de „cobler" wel smakelijk.
Ze blies de geurige rook uit haar neusgaten als een
volleerde „fumeuse". De blonde dame van de dga-
retten, praatte, praatte met onbegrijpelijke radheid. Er
werden moppen getapt. Een collega van Gerard,
een cellist was buitengewoon galant voor Marie.
kwam naast haar staan en zelfs onder hei babbelen
een arm om haar schouder, collegiaal-gemoedelijk.
Zoodat Gerard er boos om werd.
Tegen zes uur gingen ze gezamenlijk weg Eindelijk
liepen Gerard en Marie weer. Vertelde zij van den
dag Hij luisterde en scheen niet ontevreden over den
loop der zaken. Ze toonde h«n de enveloppe met
het restant-salaris, dat de douairière haar had gegeven.
En Gerard stak heit geld in zijn binnenzak, als iets
vanzelfsprekends. Sprak over pracht-engagernenten, die
zij konden krijgen. Marie moest nu verstandig zijn.
De „naam", de roem, het echte succes kwamen later
vanzelf Zij moest hem, Gerard, nu z'n gang laten
gaan. 't Liep subliem. Binnen een Jaar nadden zij
een engagement, waar op z'n minst een lien mille
uit was te slaan Nu eerst door den zuren appel
heenbijtem Zeker, studeeren moest Marie. Natuur
lijk Een goed instrument moest ze thuis hebben Dat
sprak vanzelf. De rest zou wel komen.
Zij luisterde naar hem En gaf zich willoos-onder
drukkend het bange gevoel van haar talent te gaan
vermorsen vermoorden; van te worden -net als zoovele
andere, die eindigen met 't allerminste, over aan
zijn wil, zijn leiding....
is het salaris, dat u nog krijgt, tot 't eind van het
loopende kwartaal. ALs u zoo goed wilt zijn, deze In de muffe zijstraat was het café met „strijkje" ei- en
wüantie even te teekenen Daarmee is üe zaak dan propvol Er was geen tafeltje onbezet. En men kon den
uit" tabakswalm wel „snijden", 't Was er een zware. 1 oom-
Zij reikte Marie een strookje papier toe. Op de suf-makemde atmosfeer.. Door het stemmen-gewirwar,
kwitantie stond vermeld, dat Marie Hoogmans hierbij het geklikker met glazen en borden, 't janken van
verklaarde,, niets meer van de diouairiere te vorderen handen, het gejoel van lachende menschen., trachtte
te hebben 't Waren lessen van drie gulden, de
duurste die zij had. Tc der. loop n Je afgeioopen
v.eek had zij tv.-: leerlinge», een dergalijke bood
schap gekregen Dat Lucy haar weid aigenoinen, deed
Marie echt verdriet. En 'zij kan niet belenen, dat de
tranen haar over de wangen drupten
De douairière wachtte zwijgend. En Marie was te
trotseh om er nog iets tegen in te brengen Zij dacht
aan den violist met de zwarte, zachte, fluweeien oogen
en de krullende lokken Die haar een toekomst nad
geteekend van heerlijke vrijheid Waarin zij artisten
immers bij Gods genade van niemand afhankelijk
zouden zijn, goud verdienen bij hoopen Hetmal-
bekrompen wereldje uitlachen. Neetzien gezeten'in
luxe auto op de ellendige parvenus, op de ^eld
prol zen, die liaar nu meenden te kunnen negeren voor
een aalmoes....
Zij toekende de kwitantie en ontving het geld. Was
niet in staat een woord te zeggen. Boog slechts even
't hoofd.
„Dag. jSffrouw Hoogmans', zei de douairière op
ijskoud toontje.
Marie kon gaan
Beneden, toen zij al in de vestibule was voelde
ze plotseling iets warms om haar schouders. Lucy
hield' haar even terug Het meisje stond daar mei
tranen in de oogen En "Marie zag, hoeveel 't haai
kostte om van de onderwijzeres te scheiden
t sloeg een arm om haar hals en kuste
Marie twee, drie malen Toen had ze een héél haj-
den strijd even te voeren Maar ze snelde de deur uit
't Was afgeloopen. Met de zware muziektasch in de,
hand liep zij vöort Ze wist, met haar zelfstandig
heid was 't nu gedaan Wat er van haar lessen over
schoot, was niet voldoende om hoe zuinig ook
van te kunnen leven
Met Anna, haar zuster, had ze al sinds maanden
gebroken. Gijs, de -zwager een schoolhoofd, was
man van strenge principes. Had zijn vrouw beduid,
dat 't niet langer aanging om Marie als bloedverwante
aan huis te ontvangen.
Dat „engagement met monsieur Vally. den „beau
Gérard zooals ze hem in artisten kringen noemden..
Men wist wat 't beduidde Zwager Gijs had haar een
kort, maar zeer duidelijk briefje geschreven een poos
geleden. Marie had 't zich in de wilde roes van
hef de-bewondering waarin ze verkeerde weinig aan
getrokken. Minder dan het verliezen van de begaafd-
artistieke Lucy. Nu was zij in ellendige stemming,
niet waarheen te gaan. Stond vóór de „bar", waar
Een verhaal uit hat hedendaagsch New-York
door
GOUVERNEUR MORRIS.
Uitgave W. DE HAAN, Utrecht
12.
-En hjj komt iederen morgen om 9 uur en blijft
oen heelen morgen, alleen maar omdat hjj een appeltje
|e schillen heeft. Hij praat, schrijft de wet voor Hij
beroept zich op Barbara's gevoel en verbeeldings
kracht, en als je er over denkt is het ellendig, aan de
kant een giftige slang die er ais een ouwe schoen
zool uitziet en aan de andere een mooie veelkleurige
vogel, onschuldig en vol bewondering voor het schep-
pon van de wereld". Bekijk het nu eens van ïleze
kant. Ze heeft veel succes met dien kop. Wie is daar
voor verantwoordelijk? Wel, het schepsel dat haar
grooiendeels geinspireerd heeft. Ze zal dankbaar zijn.
rt'J tel daarvan gebruik maken. Heusch, dr. Ferris,
misschien maak ik van een mug een oliphant, maar
bv *LW heel ongerust over, Stel u eens voor dat ik
bara'ï .."ï1 Duane Carter iederen dag uren in Bar-
Dr pï[ doorbracht?"
-Wat- i.?s .?f>ron6 op wit van woede
ter oii me toch niet vertellen, dat mijn doch-
„NeenÏÏ^appelijken voet is met dien kertl.
Barbara's ^LAllen bedaard, „ik voor mij vind dat
menseh is om e kennis een nog veel gevaarlijker
dan ook is h;!ttee om te gaan. Wat Duane Carter
andere man ecilt 20U- den roo®d n'et hebben. Deze
tig'^de^kamer Ferris begon zenuwach
ouwe vriend van R? ,&{"'r te 1°<>Pen' »'e. bent
vriendschap of uit spruit je onrust voor uit
voel dan vriendschap?»an<kr' minder b®1811^005 8®"
in volle lengte en dr. Fems
oTtr tegen-
zaam. S Vwm zei de jonge man lang
de. 2ou ik bi? indien Barbar» me hebben Wfl-
heb nooit 'rouwen. Maar ik deug met-
bijna nooit oehar? geen geld en heb het ook
2oo lief troifwen T uil wil zou Barbara me net
„Begrijp, u n..a®° gruzelementen zou slaan.
«Pruitei, (-a ,jat «r mlJn beweegredenen voort-
Dr Ferrig knikte. V*n jal°UZie geen Spnk*
Jbe'hij6 in de'«te?t^^ ,,is 8oeT1 1nan' En P05'1*5
land is 2()(1 c,ll,m'Jeemti ja ik geloof wel in liet heele
v9i de »e wet met den b®t€D
ue wereld niets kan doen."
dé violist op net podium door een pianiste begeleid,
iets té .doen doordringen, wat hij voordroeg. Een en
kele maal als er een bekende wijs" uit een opera,
een „mop" uit de „Cavalleria" of iets uit de „Carmen"
Jkwam. of iets erg trillerigs, dat publiek steeds tveet
te pakken, werd er ,,sst" geroepen. Qan kwam er even
stilte. Luisterden de menschen.
- En als 't uit was, gingen zij bonken met stedeken of
hard in de handen Sappen. Gebeurde 't wel, dat een
of andere, doorgaans lichtelijk „onder den invloed"
verkeerende bezoeker den kellner wenkte en deze op
droeg „den muzikant en de juffróuw aan de piano te
vragen, wat 't zijn zou.
Weigeren dat had de patroon eens vooral be
duid mochten ze in geen geval. Een "bezoeker,
die wat aanbiedt, mocht met „beleedigd' worden. De
violist moest dus „prosit" drinken, en aldus ook de
accompagrv- irende pianiste
En zeer dikwijls hadden aldus Gerard en Marie gedaan,
op het programma aangeduid als ,,M. et Mme
Vally. les célebres musiciens ae Bordeaux.Marie Hoog
mans was in de maanden, sinds de douairière haar
het laatste salaris had uitbetaald, mager geworden. Met
ingevallen wangen en brandende, koortsige, sombere
oogen Monsieur Vallyy was nog even kwiek; nog
even Quweelig van blik en vroolijk en „gentil" voor de
collega s als vroeger.
Ze hadden met de „tijdsomstandigheden' te worste
len. Maar wie moet dat niet in deze dagen... 7o
moesten 's middags en 's avonds optreden en ver
dienden nog maar een schijntje. M. vally bleef ver
trouwen in <le glorie, die komen moest. En het sa
laris, dat Marie verdiende, verdween onnaspeurlijk in
zijn zak.
Op een avond was Marie ongesteld geworden De
zaal ging plotseling om haar draaien liaar vingers
gleden van de toetsen Gerard moest ophouden met
z n vioolspel.
„Wat heb ik nou aan 't handje?" riep de waard
in groote woede.
Genard maakte duizend excuses.
Maar de „patroon" was onvermurwbaar.
„Ja. die smoesjes kennen we," riep hij uit, .ze
ker vanmiddag te zwaar gebitterd, wij kennen jelui
volkje best Maar dit wil ik je vertellen, mesjeu Val
ly, als dat weer yoorvalt, dan voorzie je je van een
andere piano-juffrouw, hoori Of ik heb jou ook niet
meer noodig. l)e menschen moeten kunnen rekenen op
hun moppie muziek. Je weet 't dusl"
Marie kreeg wat wijn te drinken. Herstelde zich
een beetje. En verder accompagneeren, z5$ 't dan ook
met herige inspanning.
Maar een week later herhaalde zich de aanval van
hartzwakte. Toen M. Gerard Vally kiezen of deel en.
De dokter had gezegd, dat Marie een poc«je abso
lute rust noodig had.
En er werd oert andere accompagnatrice gekozen.
In het muffe café-zaaltje van de zijstraat was er
een half uur pauze. En wanneer de rnensffhen goed
consumeerden dan rekte de waard 't wei eens tot
arie kwartier.
M. Gerard Vally en de nieuwe accompagnatrice gin
gen dan zoolang, in een soort van keuken. Kregen aaar
een potje bier fen een belegde boterham „Au fond"
was de waard ziet men een braüf goedhartig
man.....
En de menschen in het zaaltje begonnen, als 't wa
lang duurde, te trappelen. Verlangden weer „muziek"
voor hun vanwege het „strijkje" verhoogde consumptie
prijzen
Maar toen op een avond het getrappel voor de derde
maal begon, de pauze duurde al over de drie
kwartier, merkte men, dat er iets aan 't handje
was.
En plotseling krijschte eep heesche vrouwestern. Vloog
de waard, die al een paar maal heen en weer gedrib
beld had met vuurrood gezicht, zich het zweet van
't hoofd wisschend, naar 't keukentje
En daar werd monsieur Gerard Vally in de 'zaal
geduwd. Zijn baard was half afgerukt. Hij pad bloe
dige schrammen in 't gezicht. Een bleeke vrouw, in
havelooze plunje, vloog op hem aan. Plantte weer
de nagels in z'n gelaat,
„Bandiet", krijschte ze, „schurk die je bent....
Honger laat je me nou lijden, héfSchooier!" 't
Was een heel tumult
En eindelijk maakte een agent er een eind aan
Werd de half-waanzinnige vrouw naar het bureau ge
bracht
„Had ik maar m.'n zin gedaan," kermde de waard,
„had ik den vent maar. zoodra dat wijf ziek wérd.
weggejaagd..... Nou kost 't me misschien een derde
van mijn lAiênteia
Toen Marie Hoogmans terecht stond wegens mis
handeling en zware beleediging van den violist Ge
rard Vally, die gedurende vele maanden haar vriend
en compagnon was geweest, doch haar in den steek
had gelaten toen ze bleek te zwak te wezen om met
hem den weg tot de groote glorie en het reuze-succes
te kunnen betreden, waren er ook een stuk of wat
stamgasten van het zaaltje uit de zijstraat, waar 't
„strijkje" had gespeeld, in de Rechtszaal present
„Je zoudt haar amper meer herkennen," zei er
een, wijzend paar het vervallen schamele, broodmagere
vrouwtje met het smalle teringgelaat, in de bank
der beklaagden staande, „Nou-ja,'zei een tweede,
„maar van zoo'm muzikant krijgt zoo'n menseh ook
.ineer slaag dan eten, mot je denken,"
„Niks aan bedorven," zéi numero drie, nadat zij nog
juist gehoord hadden dat het O.M. tegen Maria Hoog
mans een maand had gevorderd, „dat is veel te wei
nig." Ze zeggen," merkte numero een op. „dat
diezelfde vrouw toch vroeger les moet hebben gege
ven bij ie fijnste lui Ze moet een eerste talent zijn."
„Die Kees laat zich toch alles wijs maken!" spotte
de scepticus.
En de overheerschende meening onder de stam
gasten van het café met strijkje was, dat „al die
zoogenaamde artisten met hetzelfde sop zijn over
goten
MAITRE CORBEAU.
Duane Carter, och die ls een reuzenfllrt, mis
schien wel slecht; maar die wordt tenminste niet
beticht van moord, brandstichting, ontvoering en
nog wel erger misdaden.
.Hij mag vrouwen bedrogen hebben, maar zeifs
zijn ergste vijand zou nooit van hem zeggen, dat hij
erin gehandeld had. Het model van Barbara is al
le», was men maar denken kan. En dat alles staat
op 'zijn gruwelijk gezicht te lezen. Je maag draait
ervan om die twee genoegelijk babbelende samen
te zien, Barbara zoo voornaam en teer, en de man
als een groote pad zittende op de poseerstoel.
„En groote God je zou 't nog kunnen verdragen
als het een heele man was. Maar, dat is het niet.
't Is afschuwelijk, hij heeft geen beenen en je zou
hem dood willen trappen!"
Dr Ferris was wit als een doek geworden.
„Voor mij", zei hij, „is dat de ergste soort van
verminking. Waarom, kan ik niet zeggen, maar het
is zoo en je begrijpt dat ik in mijn praktijk allerlei
soorten gezien neb. Maar wie is hij
Hij heet Blizzard, gaat door voor een bedelaar,
draait een orgel, verkoopt schoenveters enz., enz.
Maar een feit is het dat hij in goeien doen is, mis
schien zelfs wel rijk. Waarom gaat u morgen niet
naar Barbara's atelier om zelf eens te kijken en en
een eind aan te maken?» U kunt allerlei dingen te-
gen Barbara zeggen die ik verzwijgen moet, din
gen die een jonge man niet tegen een meisje zeg
gen kan. Zeg maar wat u wilt, wat u haar ook van
hem vertelt, zelfs al kunt u t niet bewijzen, is
waar. u kunt haar aan het verstand brengen da»
ze met vuur speelt. En als u 't niet kunt, kan me
mand het".
„Ja, ik zal morgen naar t atelier gaan zei
chirurg. „Wat je me verteld hebt heeft me heel on
gerust gemaakt, te meer omdat ik als dokter onder
vonden heb hoevele .haast onmogelijke^ dingen w-aar
heid bevatten. Heb je me nu alles verteld'. Of is
nog iets? Geloof je", en hij sprak heel kalm, „dat
Barbara om dit beest geeft. Ik weet dat zooiets wel
eens voorkomt!"
„God geve van niet", zei Allen, „maar lk geloof
dat hij een zekere aantrekkingskracht voor haar
heeft, die zij zich niet bewust is. U zaJ ^ch doen
alsof uw bezoek toevallig is, niet waar? En u zult
Barbara niet laten vermoeden, dat lk er iets mee te
maken heb?"
Dit beloofde dr. Ferris en de twee namen af
scheid »sn elkaar als beste vrienden.
Maar noch den volgenden morgen noch den daar-
opvolgenden zag dr. Ferris kans Barbara s atelier te
hij piet meer praktiseerde en de rest van
ziin leven wijdde aan chirurgische proeven en stu
dies deed het plotseling en acute levensgevaar van
een ouden vriend hem voor het oogenbllk alle over
Nos. 8643 en 9707 eik 100.
Prijzen van f 45.
327 565 898 1127 1130 1221 1718
1824 1915 2106 2149 2283 2309 2344
2496 3490 3512 3542 3647 3666 4027
4374 4579 5361 5669 5853 6472 6572
6674 6738 6898 7212 7898 8029 8175
8248 8310 8359 8122 8471 8578 8618
8922 8937 9272 9298 9309 9385 10490
10494 11174 11458 11761 12011 12l28 -443
12461 12608 12884 12932 13133 13187 13276
13490 13527 13564 13688 14-109 14589 14724
15235 15353 15389 15425 15757 15771 15963
16161 16183 17148 17241 17268 17453 18093
18736 18849 18973 19577 19630 19711 19825
19913 20036 20216 20396 20612 20838 20938
Se Klasse 3e Lijst 112 m. z. 152.
Een lezer schrijft uit het Rijnland aan de N.R.Grt:
Een oorlogvoerend land ondergaat in den tegenwoor
digen oorlog altijd een groote verandering, reeds al
leen, omdat een groot aantal burgers aan ,het dage-
lijksche leven worden ontrukt om hij het leger of de
marine te worden ingedeeld. Behoudens enkele uit
weging opzij zetten en weer trok hij de bij zijn
ambt behoorende witte jas aan.
Gedurende twee dagen verliet hij zijn vriend niet;
den morgen van den derden dag, geheel uitgeput,
zijn zenuwen gekalmeerd door een kleine dosis
morphine, liet hij een taxi-auto roepen en gaf het
nummer van Barbara's atelier in Mc Berney Place
op. Hij leunde achterover in de auto, zijn spieren
ontspanden zich en hij sliep ln.
De taxi en de man zonder beenep kwamen tegelijk
voor Barbara's atelier aan .De chauffeur tikte met
één vinger tegen zijn pet. De man zonder beeneti
knikte ep, in de auto glurend, herkonde hij het
knappe gezicht van den slapenden dokter.
Hij glimlachte en zei tegen den chauffeur: „Breng
hem naar zijn huis."
De chauffeur antwoordde: „Als ik dat doe zal hij
een klacht indienen".
„Neen", zei de man zonder beenen, „als hij wak
ker wordt zeg je hem dat hij je dat zelf had bevolep.
Hij zal niet weten of dat zoo is of niet. Tot ziens!
De chauffeur tikte nog eens met één vinger tegen
zijn pet en reed gehoorzaam weg.
Het was heel stil in Mc Burney Place, de dub
bele rij oude stallen die voor ateliers ihgericht wa
ren zagen er verlaten uit. De man zonder beenen
kon niet anders denken dan dat dit alles onopge
merkt was voorgevallen.
Hij grinnikte en klom met nog meer vaardigheid
dan gewoonlük de trap naar Barbara's atelier op.
Intusschen echter hadden een jonge man en een
kleine jongen, die door de gordijnen van de slaap
kamer van dezen laatsten gluurden, alles gezien
wat er was gebeurd.
„Dat was juffrouw Barbara's vader ln de taxi",
zei Harry West
„Hij zag er uit alsof ie den heelen nacht gefuifd
had", zei Bubbles.
„Misschien hebben ze hem wel bewusteloos ge-,
maakt"
„Dat geloof lk niet, op de hoek is de taxi in Noor
delijke richting gegaan. Als de ouwe den dokter
met opzet had Laten wegmaken zou hij hem naar
't Zuidelijk deel van de stad, waar hij hem gebrui
ken *nri hebben gestuurd. Ik denk, dat hij hem na$r
huis heeft laten brengen".
„Ja hij wil zijn morgenuren met juffrouw Barbara
niet gestoord hebben'
Harry' West zuchtte en vervolgde: „Ik rook ge
woonlijk niet maar geef me nu eens een cigarette
Bub".
Bubbles haasste zich zijn vriend van dienst te zijn.
„Nu is de weg vrii naar Marrow Lane", zei West,
„ga maar stilletjes naar beneden en zie eens ot
Rose ons Iets te zeggen beeft Ik zal het oog op Bliz
zard houden".
Bubbles verwisselde zijn livrei voor een straatjas
zonderingen, heeft geen onhepeald verlof of ontslag
plaats, integendeel net aantal ingalijfden neemt ge-
rege'a toe.
Het is daarom noodzakelijk geworden, dat de vrouw
meer en meer de plaats van den man inneemt, en dit
geschiedt met een volkomenheiddat men ach begint
af te vragen, hoe zal dit na den oorlog worden? De
oorlog, die op menig ander gebied bewezen heeft,
dat veel, hetgeen men onmogelijk achtte, inderdaad
zeer wel mogelijk is, heeft de vrouw van den sol
daat een groote mate van aelfstandighedd gegeven of
haar door oefening geschikt gemaakt den man ge
heel te vervangen, zoo zelfs, dat hel rijk van haar
werkkracht ten 3rék afhankelijk is geworden.
Het verrichten van liefde- en verplegingswerk is
het monopolie der vrouw gebleven, het vervangen
van da» man in de zaak niets bijzonders. Geen won
der, dat in de ziekenhuizen, op de Stations, in win
kels ,en op "kantoren, zelfs op de meest verantwoor
delijke pla'atsen de dames hoofdzakelijk het werk
verrichten. Benige voorbeelden Gewoonlijk telt met een
minzaam lachje, doch met piet mnider handigheid dan de
kassier het deed, een dame het geld Uit, maakt ean
agent duidelijk, dat zijn prijzen te hoog zijn en zij
voor een onlangs gecontracteerde groote partij bij een
ander een veel lager prijs betaalde, of geeft per te
lefoon een dame aan de gemeente op hoeveel zij
van het een of andere artikel den volgenden dag meent
noodig te hebben, dan welneemt een jotnge dochter een
kort prooes-verbaal op naar aanleiding van een klacht,
geuit door een belastingplichtige, die te hoog werd aan
geslagen, en schrijft er haar advies onder.
Om binnenshuis te blijven, in restaurants vervangen
meisjes en vrouwen dè kellners. reL> in die van den
eersten rang. Aan deze wijze van bedienen, die in ge
wone tyden yvel eens aanleiding gaf tot het' ophalen
van een neus, is men geheel gewend, zij is er gewoon
lijk niet slechter op geworden. Gewoonlijk wordt naar
het Zwitsersche voorbeeld van „zaaldochters" gespro
ken, om te laten Uitkomen vooral in den eersten
tijd dat er een verschil bestaat tusschen vrouwelijke
koffiehuisbedienden en kelnerinnen. De reiziger, <lie
ren hotel binnentreedt, of de bezoeker van een bios-
koop verwondert er zich niet meer over een portier,
met derelfde pet en in het hem. bekende rijk gegalon
neerde uniform,' doch met Wnge rokken aan, te ont
moeten, die met ietwat hooger slem dan hij anders
gewend is hem even vlug als vroeger een dienst be
wijst, een inlichting verstrekt of een fooi aanneemt,
beziet of bevoelt en doet verdwijnen met een „Danke
sehr."
Op straat is het verkeer grotendeels in handen der
vrouwen en bet schijnt, dat het zenuwstelsel of de te
genwoordigheid van geest, die men vroeger in onvol
doende mate aanwezig achtte ter voorkoming van on
gelukken, of onderschat werd o' doe- de praktijk ver
sterkt is. De vrouwelijke conducteurs^ .p-s-ijieabestuur-
ders en controleurs, g<'kleed in het uniform narer man
nelijke collega's, doch met rok of pofbroek, bedienen
de wagens en de passagiers na eenige hapering in het
begin, als werd haar werk door mannen verricht ln
het industriegebied, waar 'men zich zeker niet over al
te vriendelijk trampersoneel mocht verheugen, beleeft
uien wel eens een optreden in de behandeling der pas
sagiers, dat zelfs dat der mannelijke collega's te bo
ven gaat Gewoonlijk is hier een tramwagen vol, als
er plaatsen zijn, vroeger nam de conducteur er Qan
nog wel een paar mede, doch krijscht thans een vrou-
westem „besetzt", dan weet men, dat zich er nog bij
te dringen ondoenlijk is, want de wagen stopt en gaat
niet verder tot de poging is opgegeven.
Op de spoorwegen doet het vrouwelijke personeel
dienst aan ae loketten, als conductrices op de treinen,
als kruiers, evenals dit bij de post het geval is, waar
bij nog de brieven- en telegrambestolsters komen. Het
ledigen der bussen geschiedt hier nog hoofdzakelijk
door jongens.
De enkele auto's worden voor verreweg het groot
ste deel door vrouwen bestuurd.
Het hoofdwerk voor de vrouwen heeft plaats in
de fabrieken Het vullen van granaten, het koken,
schoonmaken (zelfs glazenwasschen op hoogc lad
ders), sorteeren, oontroloeren kan sr mede door. Dbch
het vakwerk is thans ook reeds meer en meer in han
den der vrouwen overgegaan, alsmede het torsen
van zware lasten Aan dedraaibank, als freester,,
boorster, aan de heete ovens, in de smederij of trek-
kerij overal ontmoet men haar. Dat hun werk niet
altijd het lichtste is, bewijzen de loexnan, die Jnet 7
en 8 mark per dag gelijk staan met hetgeen mannen
in accoord aan loon maken In de blauwe kiel en di
to pofbroek, met een soort matrozenmuts of doek op
met oven zwarte handen en opgestroopte mouwen ver
richten zij hun werk en verschijnen m het schaftuur,
zelfs met bloote beenen, meer en meer op straat,
want in fabrieken, aan vuren, etc. rijn kousen over
daad, vooral waar ook hierop moet worden bezui
nigd. Ln het mijnwezen worden de resultaten van het
werk der vrouwen zeer bevredigend genoemd. Het
sorteeren van afval, oud ijzer, schroot, het ontladen
van de wagons geschiedt door vrouwenhanden en
-armen, en van hun bewegingen, haar klauteren,
vrachten handig tillen en op de schouders nemen,
staat een vreemdeling hij den eersten keer versteld.
en ging de achtertrap af.
Harry West nam een kleine automatische revol
ver uit rijn binnenzak en speelde er mee, doch ln
zijn gelaatsuitdrukking was niets strijdlustigs of
dreigends, maar slechts een 'soort zachte, geduldige
smart.
Vijftien minuten bracht hij door ,met het automa
tische pistooltje snel op de rozen van het behangel-
papier te mikken. Hij'wist dat bij gebrek aan wer-
kelifk schijfschieten dit de beste manier was hand en
oog geoefend te houden, zijn gedachten liet hij dwa-
len. En "het duurde niet lang of hij hoorde Bubblea'
voetstappen weer op de achtertrap.
„Hier is alles rustig", zei West.
„Daar is ook alles rustig", zei Bubbles, en hij ver
toonde een stukje papier waarop Rose had geschre
ven: kom niet te dikwijls. Jullie bent opgemerkt.
Binnenkort zal hij wel iets loslaten of, mij wurgen.
„Ze maakte teekens met haar handen", zei Bub
bles, en hij maakte letters van de doofstommentaal
pp zijn vingers. „Ze zei dat O'Hagan in de stad is.
Gisterenavond heeft hij bij hun gegeten. Hij heeft
een baard laten staan en gezorgd 20 pond af te val
len om niet zoo gauw herkend te worden".
Harry West was ineens een al oor.
„O'Hagan in 't Oosten!" riep hij_ ongemerkt uit.
„Dan zal er wel iets'beslist worden".
Ja", zei Bubbles, „en wij weten niet wat dat iets
is".
„Bubbles! Bubbles!"
De jongen verdween in de richting van het atelier.
„Blizzard is weg", zei Barbara '„Vraag meneer
West of ik hem even zou kunnen spreken".
Mr West stemde toe en hij, de athleet, de man die
elke beweging in z'n macht had, gooide werkelijk
een stoel omver in- de haast om aan het verzoek te
voldoen.
„Mijnheer West", zei ze. „U wèet veel Van men
schen af, niet? En dingen die u niet weet kunt u
uitvinden nietwaar?"
„Sotos juffrouw Ferris".
„Ik wilde graag het een en ander weten over den
man die voor mij poseert; geen twijfelachtige din
gen, maar feiten. Wie z'n familie is en wat hem Te
gen de wereld gestemd heeft?"
„Is er iets dat u hindert, juffrouw Ferris?"
„Ja, heel erg zelfs. HIJ heeft mij een afschuwelijk
verhaal verteld. Maar hoe weet ik of -het waar ls
of niet? Als het waar ls dan moest hij niet vervolgd
en opgejaagd worden meneer West, maar moest
men medelijden met hem hebben'
„In dat geval ben ik er zeker van dat het niet
waar ls." Hij glimlachte kalm. „Wat heeft hij u
verteld?
,.Dat doet er niet toe. Maar wilt u opdiepen wat
u kunt?" van belang la Zijn plannen voor de toe
komst en hetgeen hij volbrengen zal, daar komt het
