fmipant
"tweede blad.
DE BOETE.
Gebrek aan Veevoeder.
Ingezonden Stukken.
UUUlUllli
Zaterdaq 29 September 1917.
60ste Jaargang No. 6080.
Suikerbietenkoppen en -bladeren.
Schetsen uit de Rechtzaal.
FEUILLETON.
toch al 081 Vtn"
De Pink Pillen zijn heilzaam
voor de vrouw op alle leeftijden.
De Pink Pillen
Raad van Zijpe.
i
bemesting. Het rapport Is opgenomen in
de erslawn en Mededeelingen van de Directie van
«V1 ^ocb ook afzonderlijk
verkrijgbaar bu Gebrs. J. en H. van Langenhuijsen, s-
Gravenhage. w*e omtrent deze zaak meerdere kennis
wenscht op te doen, kan ik de lezing van dit belang
rijke rapport ten zeerste aanbevelen.
Schagen, 30 September 1917.
De Rijkalandbouwleeraar
voor Noordholland,
C. NOBEL
Als men bedenkt dat de koppen en bladeren onge
veer 16 °/o st°f, b^ttem terwijl in voeder
bieten het drogestofgehalte meestal niet hooger is dan
12—15 °/o, licht begrijpen, dat de voederwaarde
vaq voederbieten in den regel iets lager is dan van
koppen en bladeren. De zetmeelwaarde vain voeder
bieten bedraagt dan' ook in den regel niet meer 'dan
7 a 9 Kg per. 100 Kg., zoodat zelfs ingekuilde kop
pen en bladeren in voedingswaarde voor voederbie
ten niet veel behoeven onder te doen.
Daar in de bouwstreken misschien niet genoeg ge
legenheid is voor veestaliing om al het voorhanden
zijDde stroo en bietenafval benevens de verbouwde voeder-
bieten te kunnen vervoederen, zal het in dat geval
noodig zijn een deel van dat voeder naar de weide-
streken te vervoeren. Hieraan is evenwel voor de
bouwboeren het bezwaar verbonden, dat zij' een deel
van de mestwaarde van die producten uit hun bedrijf
wegvoeren en dat is bij de tegenwoordige hooge prij
zen van de granen en andere producten een reden
om de koppen en bladeren niet voor veevoeder te
verkoopen, maar ze op het veld te laten liggen en
ze voor mest onder te ploegen. Daaraan is dan bo
vendien nog het voordeel verbonden, dat zij bij het
bietenrijden de structuur van den grond beschermen,
omdat de wielen als zij over deze bladbedekking rij
den niet zoo diepe sporen maken. Vooral ook het
wegrijden der koppen en bladeren geeft aanleiding tol
het maken van sporen en bij nat weer is dit natuur
lijk nog veel erger dan bij droog weer.
Een deel van de bladeren moet een tijdlang dienst
doen om de bietenhoopen tegen Uitdrogen te beschut
ten, kan dus niet in verschen toestand worden ver-
voederd of ingekuild en verliest daardoor een deet
van zijne waarde door bederf en rotting.
Indien men de bouwboeren wil bewegen de kop
pen en bladeren voor veevoeder te verkoopen, zal men
een middel moeten vinden ohi hun den mest, die zij
door verkoop en vervoer naar elders van de voe
derbieten of het suikerbietonafval kwijt raken, weer
terug te geven. De veeboeren zouden dit kunnen doen
door stalmest ervoor terug te brengen.
Daar, waar in een bouw boerderij genoeg veestal
ling is, zal de boer uit de weides treek zijn vee in
den ko6t kunnen geven en zoo 'noodig hooi kunhen
heenbrengen om tot aanvulling van net bieten- of
bietenafvalrantsoen te dienen.
Vooral het jonge Vee komt hiervoor in aanmerking,
omdat het voederrantsoen tamelijk eiwitarm is en de
ze dieren, althans van een- tot twee-jarigen leeftijd
zonder bezwaar eiwitarm gevoederd kunnen worden
'Melk- en kalfkoeien zijn niervoor veel minder ge
schikt, omdat dezen winter alleen de waardevolle fok-
dieren zullen kunnen worden overgehouden en de
eigenaar van deze dieren ze ongaarne aan de zorg
van anderen zal toevertrouwen.
Bij de hooge prijzen, die men tegenwoordig terecht
of ten onrecnte voor het veevoeder betaalt, is het
zeker noodzakelijk eens rijpelijk te overwegen hoe de
koppen en bladeren het best voor dit doel aanwen
ding kunnen vinden.
Bij een haverprijs van f 25 per 100 Kg., welke
ongeveer overeenkomt met een prijs van r 110 per
10Ü0 Kg. voor goed hooi, daar 1000 Kg. haver oen
zetmeelwaarde bezit van 600 Kg en 1000 Kg. hooi
een zetmeelwaarde van 320 Kg., zal men een prijs
van f 30 per 1000 Kg. voor versche bietenkoppen
en bladeren en van f 2o per 1000 Kg. voor ingekuilde
misschien niet overmatig vinden. De TbietenafvaT van 1
II.A. vertegenwoordigt dan in verschen toestand een
bedrag van f 600 tot f 900 al naar mate de bieten-
opbreiigst 30000 of 45000 Kg per II.A. bedraagt, ter
wijl zij ingekuild nog f 300 a f 450 per II.A. waard
zouden zijn
Het is natuurlijk zeer de vraag of het tusschen boe
ien onderling billijk is dergelijke jJhantasieprijzen in
rekening te brengen aan hun vakgenooten. Het komt
mij voor, dat matiging hierbij ten zeerste is aan te
raden en dat de bouwboeren het aan hunne vakge
nooten verplicht zijn, hen onder aannemelijke voor
waarden aan veevoeder te helpen of hun vee bij zich
in den kost te nemen.
De gegevens voor dit artikel zijn voor een groot
geput uit een rapport, dat in 1915 is uitgebracht
door een commissie (rapporteur C. Zwagerman) welke
in 1911 door de Zeeuwscne Landbouwmaatscbappij werd
benoemd om een onderzoek in te stellen naar do waar-
da van suikerbietenkoppen en bladeren voor de voe-
n» „k r „EEN STROP'.
,ooif 1 7811 de aWeeling waar hij sinds zijn
yer'°°pen was- met veel moeite van oude soe-
slotte toch „met hem te doen hadden"
een onderdak had gekregen, was dien middag knor
rig tegen hem geweest. En hij stond duizend angsten
-o.' t v,9f?8e maand waren er twee uitgewipt. Ze
zaten feitelijk altijd op een schoepstoel. Werden zoo'n
neefje behandeld als maatschappelijk minderwaardigen;
als menschen die uit „kassian" aan loswerk waren
geholpen. Er was er een bij, die het candidaats-Rëch-
ten aphter den rug had en tweemaal „haast" door
zijn doctoraal was gekomen. En een ex-student uit Delft
die slechts door samenloop van omstandigheden de
gelegenheid gemist had om een uitvinding productief
te maken, waar hij millioenen aan had kunnen ver
dienen... En een ex-rijkaard, die kans had gezien om
er anderhalve ton in een goed jaar door te brengen.
Hij was fabrikant geweest. De jongste van twee
broers. De lieveling van den ouden vader, die hem
verwend, vertroeteld had. In alles z'n zin gegeven.
Om de minste kleinigheid z'n aangeboren genie bewon
derd. Hem tegenover de vrienden en kennissen ge
staag ophemelde. Hem met een veel te zware zak
duit naar 't buitenland had gestuurd. Maar de
oudere, hard en streng, stevig jot op de grens' van
t wreede en hartelooze toe groot gebrachte broer was
een werker. Die den jongste gehaat had van z'n eer
ste jeugd af. Met onoverwinnelijken, door jaloezie op
de liefde des vaders geprikkelaen afkeer.
Toen de vader gestorven was, liet Jan, de oudste,
den ander betuilen, vrijelijk doen wat-ie wou. Ste
ven kwam. nu en dan eens op kantoor kijken kwasi
controleerend, informeerend. Feitelijk buiten den gang
der zaken blijvend. Hij was getrouwd. De vader had
't doorgedreven, dat Steven zou huwen. Besefte jvei,
dat de jongste niet op eigen beenen kon staan.
En het vrouwtje waakte nog tegen de dingen, die
zij langzaam maar zeker zag aankomen. De zwager
voelde, dat zij hem in den weg stond. Trachtte op
sluwe manier ruzie te stoken tusschen de echt-
E«n verhaal uit hat hedendaagsch New-York
door
GOUVERNEUR MORRIS.
Uitgave W. DE HAAN, Utrecht.
Wilmot's gelaat helderde op. „Indien Ik gedood werd
'«rwijl ik mijn best deed ze af te betalen," zei hij,
..zouden mijn crediteuren geen harde gevoelens je-
p Py kunnen koesteren, niet waar?"
o"/*8™ een bewonderende blik in Blizzard's harde
vau 'Y u Panier,, waarop uw hersenen werken, be-
miln Mj, „Indien u ontkomt, terwijl u in
Ik i?ikl **1 ik zelf al uw schulden betalen.
Wilmot kt!118 "honderdduizend dollar schuld,
dab*nv<>or erger vuren gestaan dan
kig \napf en0611 voor 8eld en macht Ik ben geluk
je OM2.i/ï#tenl<ws geweest." -
to&'niSürbevalt Maar iVjSaal\™
Uwe revolnt^n andere obscure geschieden^?
de krachten ik h vo°rouders vochten tegen dezelf-
vaardi^e u nu zult bevechten onrecfat-
omkoo'ohr» nusbruik maken van macht en de
hei idVeonv«natvÜk?r vriJ ^indelinga op af ga. Maai
beeld dm Ml?ten trekt mij aan. En het denk-
valt ,ii. j? schulden betaald zullen worden, be-
6el door mil!,6 ifn(L En bijtijden denk ik, dat een ko-
7„n kop een felicitatie waard zou zijn.
lard jYee soorten van jongelui," zei Bliz-
Wjn Lroi.6" 6 *n de netten van vrouwen verward
Wifm/u^io„k.n degenen, die dat niet zijn.
zondpr k 'echte, hoewel de woorden van den man
In eenen hard ineen .deden krimpen.
Vq'j-i. 5® eerste helft van Januari zult u naar New
„M«0erU,gk,eeren". vervolgde Blizzard.
v»! p..'h "ad bij me zeiven besloten in ieder ge-
ullt w f buiten New York te blijven."
1 noeft snaar voor een paar dagen te zijn. In-
genooten.
Maar 't was niet noodig. Het vrouwtje stierf nadat ze
nog geen jaar met Steven was getrouwd geweest.
En de jonge weduwnaar in 't eerst toch wel
voelend het gemis van wakker menschje, dat gepoogd
had hem tegen zichzelf en den oudste te bescher
men, trok er zich niet zoo heel veel van aan.
Zei, dat de slag, die hem had getroffen, afwisseling
noodig' maakte.
Jan gaf dadelijk grif t-je. Vroeg hoeveel hij moest
hebben .Liet hein slechts zoodra de jongste het
geld zou opstrijken een stukje op zegel kekenen.
't Ging secuur, degelijk toe in de oude zaak, waar
de vader steeds strenge orde had weten te bewaren
Na een paar maanden kwam Steven terug. Hij zag er
vermoeid uit Verklaarde tijd noodig te hebben om
„wat op verhaal te komen".
De bjjoer vond alles best. Liet hem weer een paar
van die gezegelde papiertjes teekenen, die Jan zelfs
niet las vóór er zijn signatuur onder te zetten
Jan wist wel hoe 't kwam. Op een avond had hij
SUven zien zitten in een auto. met naast zich een
blonde dame. En weldra wist hij de fijnste bijzonder
heden van het geval. Hoeveel de dame Steven kostte,
en nog velerlei meer. En Jan spon in alle stilte voort
aan het listig-opgezette weefsel, en de felle haatte-
gen den broer in zijn ziel brandend, wette z'n ver
nuft
Er werd in het fabriekskantoor geconfereerd. Er kwa
men vreemde figuren, die vorderingen hadden op me
neer Steven. Die den ander het naadje van de kous
't allerfijnste van Steven's levensgedrag, deden door-
schouweq.
Hij luisterde, met vreemd-geheimzinnig glimlachje. En
als de bezoekers er niet waren, nam hij den ouden
boekhouder in vertrouwen.
.Telden zij op, wat meneer Steven nu alzoo „op
afrekening" had gekregen, 't Was bij elkaar een aar
dig sommetje.
„We zijn er nog niet." zei boekhouder, „het ap
peltje is nog niet tfjp. Er ontbreekt... laat's kijken..
Nu ja, ik heb volgens uwe orders natuurlijk een paar
postjes... Hm... Enfin, hjj zou nog een dikke dui
zend moeten hebben, wilt u kunnen handelen...
En broer Jan werd door den loop der gebeurte
nissen aardig geholpen. Al driemaal in den loop van
een kwartaal was Steventje bij hem geweest Jiad Jan
weer van die gezegelde papiertjes laten teekenen.
Toen kreeg hij een telefoon van jongen broer.
Hty wenkte boekhouder, gauw-gauw te komen luis-
jMBUi dt, andere hoon.-
we
Je,kunt 't gerust doen," zei Steven, met wat rau
e i'ein, ,,'t Is volmaakt safe. Maar ik zit momenteel
wat dwars, 't .Marcheert anders magnifiek. Dus...
je'
Wil
Jan en Boekhouder stonden elkaar oogjes van ver
standhouding te gevea
„Achthonderd, .zeg je?" vroeg Jan „ja 'ongen,
maar weet-je wel. hoeveel je sinds Januari...,
„Och. klets niet." antwoordde Steven „ik zeg
je toch, "t komt in orde.... Dus?..."
„Enfin, kom glraks maar evea Ek zal zien. ol..."
Weg was Stevea
En allerlei paperassen werden in degauwigheid bij
elkaar gehaald
Toen verschenen broer Steven en de geldschieter,
die Jan's aval-handteekening vorderde.
Steven zag vuurrood Hunkerde blijkbaar naar de
duiten. Verspreidde een aura van allerlei alcoholica
om zich.. De twee broers zonderden zich in het kan
toor af. Én daar teekende Steven toen de verklaring,
welke hem alle rechten op mede-zeggenschap in de
zaak van vader geërfd, deed verliezen. Onder deze
nadrukkelijke voorwaarde alleen zou Jan borg staan.
Hii teekende al wat men hem voorlegde.
Kreeg bankpapier van geldschieter.
Stapte' in een taxie, die stond te wachten. In roes
van brooddronken zwierlust. Toen de visite weg was,
zat Jan zich vergenoegd in de handen te wrijven.
Keek telkens met joolgrijns boekhouder aan. En deze
knikte. Veegde al-maar z'n penhouder af 't Spelletje
was gewonnen. De buit was binnengehaald. En broer
Jan zat telkens cijfertjes schrijvend en weer door
krabbend uit „te rekenen welk voordeeltje hij van
daag nu weT, alles en alles goed saamgenomen
had weten te behalen.,..
„Vraag 't aan je broer, kerel f" had een van de
vrienden gezegd tegen tijdelijk los-ambtenaarije, in den
namiddag van dien dag, toen de chef der afdeeling
zoo knorrig tegen hem had gedaan.
Hij zat daar. aan het stamtafeltj'e van derderangs
café, waar ze zoo tegen halfzes gewoon waren te
komen, en hij huiverde. Zijn gelaat was vaalbleek en
met zijn' brandende ingezonken oogen keek hij rond
in het lokaal of er met iemand kon opgescharreld
worden, bereid om hem een tientje, desnoods een paar
riksen te „poffen". Maar er daagde niemand op.
De vrienden waren hard als een kei.
.„Vraag 't aan je broer Jan?" zei de vriend nog
maals. Maar Steven durfde niet De laatste maal was
een briefje, dat hij naar de fabriekhad gestuurdi,
ongeopend teruggekomen Dat hij zich dood-schaam-
de voor den besteller.
„Hij .doet 't niety zejl Steven.' schokschouderend-,
„Je bent gekf" zei de vriend.
„Best probeer jij 't Wij deelen de buit."
„Meen je 't?"
„Parole d'honneurP'
„Jawel. .maar... Mag ik 't dan eventueel gaan halen?"
„Best".
..Hand erop?"
4 Steven stak den vriend een hand toe.
En de vriend naar de telefoon Of meneer Jan
Veld er zelf was?Jawel.
Hij trok aan 't toestel staande een terurig
gezicht om zich in de stemming te brengen. Begon
meneer Jan Veld voor te bereiden, Hij haa een aller
droevigste mededeeling. Meneer moest vooral niet
schrikken....
„Betreft 't misschien mijn broer Steven?" vroeg de
harde kraakstem van Jan
„Juist, mijnheer!"
„O. dan interesseert mij de zaak heelemaal niet.
Bonjour, meneer!"
Telefoon zfveeg.
„Mis"' zei de vriend, bij Steven terugkomend.
En zij peinsden.
Kellner was getikt. Weigerde een riks. Wou nog
wel een paar borrels geven. Mits meneer van Dam
de vriend „garant wou blijven"
Zóó stond 't nu met Steven. Zij piekerden verder.
„Wacht even." zei de vriend plotseling. „Een se
conde."
Hij .ging weer in de telefooncel, 't Duurde wel een
kwartier.
Hij Ijjvam terug met kersrood gezicht Wenkte
Steven.
Ging met hem heelemaal achter in de zaal zitten.
Had eensklaps een pop ontdekt in een ,>ergeten
zakje."
Trakteerde op nieuwe voorraad borrels.
Toen gingen zij per tram, naar een buitenwijk. Had
den een lange conferentie met een menee^ wonend in
een klein, muffig, smerig bovenhuisje. Die er ln
het centrum yan de stad een kantoor op na hield
met pllerlei elegante zwart-marmeren borden, bedekt
met gouden krulletters.
Zij keerden naar de „City" terug. Hadden een blanco
accept bij zich.
De meneer van het bovenhuisje was bereid honderd
pop te leenen. pp drie maanden, onder conditie
de tijden zijn zoo schrikbarend duur dat Steven
genoegen zou nemen met vijf en zestig „in de hand".
En, dat broer Jan zou ;.meeteekenen
Wat Steven niet had gezien, was dat de meneer en
vriend Van Dam achter z'n rug knipoogjes hadden
gewisseld.
De meneer van 't bovenhuisje vertrouwde Steven
wel het accept toe. Hij zou z'n broer laten teekenen.
Dat 'moest zeer voorzichtig gebeuren, Anders kwam
er niets van terecht
De meneer .begreep".
En Steven naaide brieven van fa broer te voor
schijn. Maakte op kranige wijze Jan's signatuur na.
Al-maur nieuwe borrels slurpend Om de angst, die
hem telkens bekroop te sussen.
dien u het niet wilt weten, dat u in de stad bent,
kunt u in mijn l.uis logeeren. Gedeelten daarvan zijn
stil a's het graf.
„Best. Maar veronderstel nu eens dat het uitlekt,
alvorens die revolutie geboren is?"
vloeide het en wees het aan Wilmot. „Deze check.'
zei hij, „tegen een dubbeltje. Je kunt er je schulden
mee betalen. Op 16 Januari kun Je het geld erop Innen
in de Stadsbank. Stop het maar In je zak."
„Wanneer moet ik naar Utah .vertrekken?"
„Woensdagmiddag."
„Ik hoopte dien avond op uw concert te kunnen
komen."
Blizzard schudde het hoofd. „U zult betere muziek
in do West hooren," zei hg. „het knallen van schotein
op de vlakten. En wat ik zeggen wil/ verlies den hoed.
dien ik u gaf. niet Die moet u den 15en Januari
bij de hand hebben."
Een stroohoed deed Wilmot eerder denken aan palm-
wouden in een Zuid-Amerikaansche republiek dan aan
de straten van New York in het hartje van den win
ter, en dit zeide hij, maar de man zonder beenen
glimlachte slechts.
HOOFDSTUK XXIII.
Gedurende die laatste dagen waren Barbara en Wil
mot veel te zamen. Op haar verzoek kwam hg Dins
dagmorgen om haar bezig te zien aan de buste van
Blizzara, daarna gingen zij samen lunchen en maak
ten een lange rit door Westchester County. Dien avond
aten zij ,bij mijnheer Ferris, die zich terstond na het
diner excuseerde en zich in zijn laboratorium terug
trok.
Woensdagmorgen werkte Barbara niet, maar reed
met Wilmot rond in een taxi èn hielp hem bood
schappen doen. Zij lunchten samen en zij ging mee
naar het Grand Centraal Station om hem te zien ver
trekken. Waar en hoe Wilmot tijd vond^ om de din*
gen, die zij 's morgens gekocht hadden, in te pakken
was voor hen -beiden een raadsel.
Naarmate de tijd van vertrek van Wilmot's trein
nadeide, "begonnen hun harten luider en luider te
kloppen. Beiden voelden zij, dat het afscheid, dat zij
weldra nemen zouden, wellicht voor eeuwig was. Wil
mot's voornemen, om zelfs niet aan Barbara te schrij
De vijf en zestig werden uitbetaald.
De vriend kreeg twintig voor zUn „bemiddeling
En den volgenden ochtend kreeg de chef der afdee
ling die zoo nijdig op Steven was geweest, een briefje
dat de tijdelijke ambtenaar „vrij ernstig ongeeteld" was.
„Jawel." zei de chef. - „dat kennen Wij nu wel
langzamerhand. Maar nu is t ook uit"'
En hij maakte een korte notitie. Besloten om met den
onvcrbeterlijken verder geen consideratie te gebruiken.
En de meneer van het muffe bovenhuisje heeft toch
nog een „atrop" gehad aan h«t nakje. Tegen zijn ver
wachting.
Broer Jan was onvermurwbaar. Weigerde te belet
ten, dat tegen Steven een aanklacht wegens valschheid
in geschrifte en oplichting werd ingediend.
Toen ik Steven zag terechtstaan, was hij een echt
„menschelgk wrak". Kon men niet nagaan, of de schan
de, over hem gekomen, hem nog eigenlijk deerde. Met
zijn rouwe, haast niet hoorbare stem trachtte hij den
voorzitter der Rechtbank te antwoorden. En dicht bij
de groene tafel, op de voorste bank der getuigen,
zat de oudste broer, getuige a charge.
Hij nam „pose" aan van man, die gebukt gaat onder
de schande,, over de familie gebracht.
Maar toen het O.M. zijn requisitoir uitbracht, woor
den van minachting zei over net liederlijk gedrag van
den beklaagde,, die door eigen schuld zijn toekomst ver
gooid Jiad en „den onbesproken naam, hem door een
braven vader nagelaten, bezoedelde", ja. toen bracht
broer J!an de hagelwitte zakdoek naar de oogen. Of
hg schreide van smart en gekrenkte broederliefde.
Maar ik zag duidelijk de expressie van haast-dierlijke
genieting op zijn gelaat Hij bedekte zijn aangezicht,
dat .straalde yan haat-bevrediging, eindelijk bereikt heb
bend waar hg jaren achtereen naar gesnakt had....
MAITRE CORBEAU.
Alle vrouwen kunnen zich beschermen tegen de ziek
ten, die het zwakke geslacht zoo zwaar treffen, door
de Pink Pillen te gebruiken zoodra zij bemerken,
dat hare gezondheid te wenschen overlaat De Pink
Pillen geven bloed en versterken het zenuwstelsel; en
nu hebben bijna alle ziekten waaraan de vrouw lijdt,
de slapte van het bloed en de verzwakking van het
zenuwstelsel tot oorzaak.
Aan het kleine meisje geven de Pink Pillen de krach
ten. die haar organisme op den weg der ontwikkeling
noodig heeft, en, door het te versterken, beveiligen zij
haar tegen üe ongemakken, de koortsen, de epidemieën,
waarvan zwakke Kinderen de slachtoffers zijn.
Op den leeftijd, waarop het jonge meisje vrouw wordt,
op het oogenblik van haar vorming, zijn de Pink Pillen
haar bijzonder gunstig, want zij beschermen haar tegen
de bleekzucht en tegen de bloedarmoede, die haar op
dat oogenblik bedreigen, £n die, indien men er niet
op Iet, indien men ze laat wortel schieten, de oorzaak
worden van een leven van lgden.
Bij de vrouw regelen de Pink Pillen de werking
van alle organen, versterken haar, geven haar eetlust,
versterken haar zenuwstelsel, regelen hare tijdverschijn
selen en doen haar die heldere tint, dien schitterenden
blik en dat uiterlijk van jeugd behouden, die aan een
rijk bloed en een volkomen gezondheid te danken zijn.
Bij den kritieken leeftijd, eindelijk, beveiligen de Pink
Pillen de vrouw tegen alle ongemakken en ernstige
verstoringen, die zich pp dat oogenblik voordoen; zij
helpen haar om' zonder gevaar door dat bg uitstek ge
vaarlijke tijdperk heen te komen.
zijn de krachtigste wederbelever van het bloed en de
beste versterker der zenuwen.
De Pink "Pillen zijn verkrijgbaar a f 1,75 per doos,
en I 9.de zes doozen bij het Hoofddepot der Pink
Pillen, Nassaukade 314, Amsterdam,
Te Schagen bij J. Rotgans, Molenstr. G 14 en ver
der bij verschillende apothekers en goede drogisten.
ven, verzwakte aanmerkelijk. HU wenschte haar aan
haar woord gehouden te hebben gn Maandag, toen
zij In de stemming was, met hem te zijn getrouwd.
Het was mog maar beter, dacht hij, Barbara te
hebben die hem niet liefhad, dan deze ontzettende
leegte en pijn.
Zijn hart sprak sterker dan zijn geest. Hij uitt®
korte, conventioneele zinnetjes. Barbara's hart klop
te .jvilder en wilder en zij antwoordde bijna niet.
Haar aandacht was verdeeld tusschen de menigte
en de stationsklok. Zij zag de minutenwijzer bewe
gen. Af en toe wierp ze een blik op Wilmot. Zijn
oogen waren steeds op haar gelaat gericht
Plotseling schoof het hek naar Wilmot's trein met
een afschuwelijk knarsend geluid opzijde en de men
schen stroomden op den controleur toe.
Toen kwam Barbara's dwalende, bezorgde blik als
het ware tot rust en haar oogen keken Wilmot aan
met zulk een blik van zachtheid en verirouwen, dat
het Wilmot toescheen, dat de smart van de scheiding
grooter zijn zou dan hg kon dragen. Hij hief de
handen op alsof hij haar in zijn armen ging hemen.
„Beste vriend van de wereld." zei zg terwijl haar
oogeh nog steeds op de ziine gericht waren, „trou
we kameraad, dien ik zoo dikwijls leed heb berokkend,
je hebt het woord maar te
„Welk woord? Dat ik je
lief heb?"
Zn fluisterden,
„Blijf hij mij." sprak zij.
of nepm mij mede. Dit kan
ik kan het niet dragen."
„Zou je zoo meegaan, net zooals je bent?"
„Ja
„Hou je van me?"
Langzaam verdween de vaste blik uit haar oogen
en wendde zij ze af. Toen zei zij: „Ik durf net
haast niet te zeggen, maar ik zal met je meegaan
en het probeeren.
Zij bemerkten, dat er iets was dat hen naderde en
keerden zich om met een gemeeschappelijk gevoel van
toorti dat zij gestoord werden. 2/3 zagen neer op den
man zonder beenen.
„Ik ben even gekomen om afscheid te nemen en
goede reis te wenschen," zei hii. Op. zijn gezicht lag
een gemoedelijke glimlach, die oe laatste oogenblikken
van hun samenzijn gedwongen maakte. Hun jopwel-
lling van onberedeneerde hartstocht werd er ineens
door neergeslagen
en nog eens
,,bij mij en voor mij,
ik niet dragen. Heusch,
Vergadering op Donderdag 27 September 1917, des
middags 3 uur. Aanwezig alle leden, 1 vacature.
De notulen zijn nog niet gereed, worden dus uit
gesteld tot de volgende vergadering.
Is ingekomen een adres der Schager Winkeliersver-
eeniging met verzoek om subsidie voor haar Winter-
avondschool. Zal bij de begrooting .worden behandeld.
Volgt benoeming gemeente-secretaris. Het aantal solli
citanten bedraagt 32. De aanbeveling van B. en Wi.
luidt: no. I J. A. de Boer, ambt. ter Secretarie te
Zijpe en no. 2 P. A. J. Rinia van Nauta, ambt. ter
Secretarie te JVormerveer. Benoemd wordt de heer
de Boer iriet 9 van de 10 stemmen. De heer De Boer
verklaart, deze benoeming aan te nem^n, waarop voor
zitter hem feliciteert met dezen schitterenden uitslag;
Spr. zal geen lange speech houden, er is wellicht
nog wel een gelegenheid om de benoemde toe te spre
ken. Algemeene felicitatie volgt
Aan de orde is een voorstel van B. en Wl om de
tijdelijke waarneming der armenpraktijk door dokter
A. J. F. Oudendal met 1 jaar te verlengen.
Voorzitter wijst er op, dat deze kwestie met het
oog op de dokters woning zeer moeilijk is.
De neer Raat zegt «r tegen te zijn om weer over
te gaan tot ^e benoeming van 1 jaar. In de Juni-
vergadering toch van den Raad is besloten om Ouden-
„Maak maar wat voort, de tijd schiet op."
„Dag "Wilmot," zei Barbara snel. ..alles is in or
de. Het ga je goed »a God z^ene je.
Zij keelde om met gebogen hoofd en liep snel weg.
Een jonge man nam zgn hoed af esn hield dien
in de nand totdat zij voorbij was. Hij had haar en
Wilmot, en toevallig ook den man zonder beenen,
gedurende de laatste tien minuten gadegeslagen.
Hü had gehoopt, dat zij op zou kijken en he)m
zou aanspreken, maar haar gedachten waren vervuld
van haar verdriet. Zoo liep zij door het station haar
de straat, zonder te weten of het er druk of stil waf.
De treurige oogen van Harry West volgden haar, tot
dat zij uit het gezicht was verdwenen. Toen keerde
hij zich met «en ruk om en bespiedde de handelingen
,van den man zonder beenen. Maar deze was, nadat
hii den ontstemden en ten-eerges lagen Wilmot een vroo-
lijk vaarwel had toegeroepen en daarbij de opdrin
gerige nabijheid van den detective had bemerkt, zoo
snel zijn krukken en sotmpen het hem toelieten, naar
een wachtende taxi geloopen, waar hij op dit oogen
blik inklom
Wat West er ook yan dacht, het gebruik dat Bliz
zard van zijn tijd maakte, was vrij onschuldig. Mis
schien had hij een schaking verhoed. En 'nu was
hg óp weg naar een grooten bloemist om zijn taxi
met bloemen te vullen voor zijn partij van dien avond.
Hij was wonderlijk verlegen en zenuwachtig, Wel
licht bestond er memand, wiens handen zoo thuis
waren op de toetsen van een piano en wiens geest
de opinie van anderen meer verachtte.
Maar een feit was het, dat hij voor het oogenblik
aan „tooneelkoorts" leed. Zou dit zijn spel benadeelen.
de ziel er van onderdrukken? Of nog erger, zou het
maken dat hij verkeerde toetsen aansloeg of geheele
gedeelten, zoodat zijn gasten, in de eerste plaats Bar
bara, zouden vertrekken onder den indruk dat zij een
snoevend mensch gehoord hadden, die een mal figuur
had geslagen? Hij kreeg lust zijn concert aan te van
gen met een nabootsing van een virtuoos die aan too
neelkoorts leed. Indien dit lachen opwekte, zou "men
denken dat dit willens en wetens geschiedde. Wat
zou bij spelen? Bravoure stukken om zijn vingers
los te krijgen en daarna Chopin? Ghopin moest be
middelaar zijn tusschen hem en Barbara, haar doen
weten hoe hij geleden had, dat men hem niet moest
beoordeelen totdat men leed begreep, dat er nog een
ziel in hem was, die uit de diepte opzag en streefde
naar hooge en schoone dingen Ja, Ghopin moest
