Bij den bouw der Nieuwe Wereld. HET ONBEREIKBARÊT ds Drogisterij „De NIEUWE GAPER", Alkmaarsche Tabak van J. R. KEUSS overal verkrijgbaar. EERSTE BLAD. Schetsen uit de RechtzaaL ZATERDAti 7 JUNI Pin 62ste Jaargang No. 6426. Uitgevers: TRAPMAN Co. SCHAGEN, LAAN D 5. Int. Teleph. No. 2a FEUILLETON. „VENA" Zomersproetenwater. „VENA" Zomersproetenzalf. SCHA AliEitti Niens- Dit blad verschijnt viermaal oer weekDinsdag, Woensdag, Donderdag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur wor den ADVERTKN TIËN tn het eerst uitkom end nummer geplaatst. COURANT. Mmtfiitid- LulkaivkUi •Prijs per 3 maanden ft.20 per post fl.40. Losse nummers óeent ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels f 0.75. iedere regel meer 14 cent 'bewrjsno. inbegrepen). Groote lett. wórden naar plaatsr. berekend DTT NinOCER BESTAAT UIT DRIE BLADEN. 'loert destijds de Galliërs iRome veroverden en de Romeinen goede zakenlui pingelden om met een ring en nog een rang en nog een armband het gewicht aan goud bij elkaar te brengen, dat de Gal lische hoofdman Rren eischte ,zegt de legende, dat deze, het talmen moede, zijn zwaard in de weeg schaal wierp en ook voor het gewicht daarvan goud verlangde. Daarbij heeft hij dn het Gallisch de woorden ge bruikt, die als „vae vlctis" (wee den overwonnene) tot ons zijn gekomen. Ziedaar in een paar regels de verklaring van cenige spreekwoordelijke gezegden, wier herkomst niet ieder lezer duidelijk zal zijn geweest. Wij ver tellen dit niet om eigen wetenschap hu eens extra inooi te 'laten blijken, doch alleen als inleiding op hetgeen wat volgt. Misschien kende de lezer overi gens deze geschiedenis en in dit geval vragen ..wij hem vergeving voor de overvloedige mededeeling. „Wee den overwonnene" is gedurende dezen oor log steeds de tekst geweest. Indische marineofficieren hadden als toast „Der Tag", den dag, waarqp zij Engeland de heerschappij ter zee zouden ontnemen. Britten zijn niet zoo ostentatief. Zij toasten „The King" en dachten misschien daarbij %an de kans zich eens t* meten, met wat voor een Brit toch al toos „de zoetwater-mariniers" bleven. Beide partijen ,in het volle vertrouwen op eigen kracht, 1 tabben waarschijnlijk verlangd naar een meting dier krachten. Het Duitscbe leger zal vermoedelijk te zeer over tuigd zijn geweest van eigen .voortreffelijkheid, dan dat het iets. meer verlangde dan ,,'n klein leuk oorlogje", om zijn bestaansrecht te bewijzen tegen over al wie „nörgelte" en al wie geld zou willen weigeren in den Rijksdag voor allerlei legeruitga- Toen de oórlog er eenmaal was heeft men het er op toegelegd den tegenstander eens en vooral on schadelijk te maken .Het was van den beginne een duel op den dood. In weerwil van woorden over een vrede door vergelijk, wist elke partij, dat de overwinnaar den vrede zou dicteeren. Zoodat het zou afhangen van het fedit „wie won en hoe hij won", welk een vrede er te voorschijn zou komen. Wat de vrede zou zijn, die een overwinnend Duitschland zou dicteeren, was In een /Overhaasten vreugderoes reeds bekend gemaakt. O.a. door den Koning van Beieren ën door verschillende Duitsche ministers en generaals. Wat de vrede van de overwinnende Entente moest zijn, weten we thans, nu de teksten der beide voor stellen, die voor Duitschland en voor Oostenrijk, op tafel liggen. Niemand zal zeggen, dat zij zachtmoedig zijn, die forintileeringen, die nog slechts een afschaduwing zijn van wat Cleuhenceau en de zijnen liaddén ge vraagd en tot wier verzachting Lloyd George en Wilson hun uiterste kracht hebben moeten aan wenden, heel vaak tegen de wenschen hunner eigen naties^ in. DOOR JOHN GALSWORTHY. UITGAVE VAN W. DE HAAN. UTRECHT. 2 Hij stak zijn hand uit, en zij legde-er ernstig haar kleine handje in. Een gevoel van troost kwam over Winston. Langzaam, als om haar niet te doen verschrikken, hief hij baar hand een weinig op, boog zich over en kuste haar. Misschien kwam het doordat hij onmiddellijk inzag dat hb hier tegen over een kind stond, zoo gevoelig als kinderen maar kunnen zijn, of misschien ook was het de slag van omgaan, die vele officieren krijgen, door omgang met hun man schaven, die eenvoudige, listige kin deren .of dat er een dieper, instinctmatig besef van saamboorighedd tusschen hen bestond, hoe dan ook ,van dat oogenblik af aan vatte Gyp een groote bewondering voor hem op, een van ^ie overijlde genegenheden die kinderen soms opvatten voor de meest onwaarschijnlijke menschen. „,jv, f1' er heen te gaan op een uur, waarop hij w ist dat de jonker sliep, tusscnen twee en vijf. Na- V GyP geweest, met haar had gewan- aeia in het park, of met haar in de Row had gere- JJ?11' °P regenachtige dagen in haar éénzame verhaaltjes had zitten vertellen, ter wijl de dikke Betty er half gehypnotiseerd, met een eigenaardige, half-weifelende uitdrukking fop naar goedmoedig gelaat bij zat, bevond hl) dat et na zulke uren zwaar viel naar de kamer van en jonker te gaan en tegenover hem te zitten roo- kea. Die samenkomsten herinnerden' hem te veel aan vervlogen dagen toen hij zich zoo vreselijk in toom had moeten houden herinnerden hem aan in? oude dierlijke opstandigheid tegen het wette- Uk eigendomsrecht van den ander en te veel aan v schuld die nog niet gedelgd was. Doch Winston driewerf gestaald wgi n liet verraden van zijn p»voel. De jonker heette hom steeds hartelijk wel- i,, l' niets, was dankbaar voor zijn goedheid storv het kJnd- Hij was het volgend voorjaar ge en1*5' en Winston bevond dat hij tot Gyp's voogd /.iin eur 'wa8 benoemd. Sedert den dood van in H»V*0uw" httd de Jonker zijn zaken schromelijk r>uth iftar fiestuurdzijn landgoed was zwaar verhy- ecn doch Winston aanvaardde zijn positie met 0linu woeste voldoening, en van dal oogenblik ''fn 'ntrigueerde hij al wat hij kon om Gyp heele/ c v°or zichzelven te krijgen Het huis m Mouni '*u' Werd verkocht; het landgoed in Lincolnshire Thans echter gaat het om de beslissing. De eisch is gesteld en de verliezer heeft zijn eigen meendng uiteengezet. In een rechtzaak zou na het hoor en wederhoor nu de rechter, de onpartijdige uitspraak doen. Zou argument en tegen-argument worden overwogen zonder haat en nijd, zonder interesse, naar een of andere of eigen zijde. Zij, die de beslissing, die straks in Parijs vallen zal, missthien reeds gevallen is als deze regels in druk verschijnen, uitkrijten als een machtsmisbruik, doen verkeerd. Verkeerd, omdat zij vergeten welk gébruik de an der, in het bezit der zelfde macht, daarvan had ge maakt. Verkeerd ook, omdat men bij het vellen van een oordeel over den vrede het groote feit vergeet, dat eerst de bepalingen van den Volkenbond komen en pas daarna, gebaseerd op, voortvloeiend uit die statuten, een aantal paragrafen worden vastgesteld. Paragrafen, die nu reeds luiden aléof de grondwet der Staten, de bindende code van recht en billijk heid, reeds badde bestaan voor Augustus 1914. Zeker, er wordt gestraft. En niet malscto. Maar als gij uw zoon toelaat met stoenen te gooien en mijn ruiten in te werpen, betaalt gij mijn schade'en, naar ik vertrouw, geeft gij uw zoontje ook nog een pak slaag. Anders leert het joggie zijn streken niet af. Uw zoontje kan, wanneer hij zoo bestraft wordt, even min als Centraal Europa thans, zich beroepen op het feit, dat er geen strafbepaling stond op wat hij deed. Ieder mensch veroordeelde het gebeurde. Behalve de daders dan. De 94 professoren en de andere woord voerders. De moreele veroordéeling was er. En de practische gecodificeerde veroordeeling van oorlog maken en oorlog voeren, zooals dit geschiedde, was er eigenlijk sedert de Haagsche Vredesconferenties ook al geweest, wanneer het b.V'. niet Duitschland's afgevaardigden in Den Haag: jMarschall de Bie- lierstein, von Stengel en Zorn varen geweest die zich met hand en tand tegen zjulk een codificatie hadden verzet Intusschen, het is nu eenmaal éen juridische stel ling, dat niemand mag wordenbestraft voor den daad, waartegen niet van te voren uitdrukkelijk straf is bedreigd. Op grond van deze leer heeft Cen traal Europa dus het „juridische"j recht zich te ver zetten. Te meer omdat aanklagea commissaris van nstructie en rechter in het Jfrolng één persoon zijn, wat met goede rechtspraak nauwelijks overeen valt te brengen. Ook hieraan ware tegemoet gekomen, wanneer de staatslieden, die In 1914 den oorlog doorzetten, zich hadden laten herinneren, dat in Den Haag een Hof van Arbitrage bestond, met een lijst van rechters, zoo hoogstaand, zoo onaantastbr ~r, dat hun oordeel ver uit zou gaan boven elke itspraak door eigengebeid-1 neid... en zeker boven een -'oor wapengeweld afge" j dwongene. Men heeft toen niet gewild .Noch bij de eerste, noch bij de tweede Haagsche conferentie noch in 1914 Dit wreekt zich thans. Wat ellendig is voor het volk. OVERAL VERKRIJGBAAR. AVaar niet verkrijgbaar is wende men zich tot Molenstraat C 14, SCHAGEN. Verkrijgbaar bijJ. Doom, St. Maartensbrug, P. Bronder. SL Maarten; H. v. d. Poll, Schagertarug;. C. Blankman, Krabbendam; De Jong, Krabbendam; J. Stuurman, Schagen; P. Constant, Julia tadorp. dat zoo door zijn machthebbers is gedupeerd Maar niet minder ellendig ware het geweest, wanneer die zelfde machthebbers thans in staat waren geweest, sla" ten. die wél beter wilden, met, hun gedicteerde voor" waarden te dwingen en te rjiinéeren. Hieromtrent bestaat weinig voorkeur. De hoofdzaak van het vredesverdrag voor ons ge voel is .het statuut eener nieuwe wereld Wanneer Duitschland dit feit niet wil zien cö praat van uitgeplunderd te worden, terwijl de Volkenbond straks met Duitschland's medewerking kan overgaan en zal moeten overgaan tot allerlei modificaties en verzachtingen, welnu, dan is Duitschland blind cn heeft het nog steeds „niets vergeten en niets geleércK'. Voor zoover ónze inlichtingen thans gaan. wordt het verdrag op drie. vier punten'werkelijk, op verschillende andere rainVti uneel veranderd e>Q voor Juli in het land is. heeft dg. wereld niet slechts den vrede waarnaar zij snakt, doch ook het geheele apparaat om alle kwesties, die thans 'nog zweven of straks zullen rijzen, eens en voorgoed, naar billijkheid en reehlspa ra graaf, door behoorlijk vonnis te regelen. Zelfs met deze groote offers schijnt dat resultaat niet te duur gekocht. 'UITKIJK. „IN MINDERING*'. Dat was geweest dien middag van het fuifje ter eere van haar verjaardag. Karei had op ziin kantoor oin voorschotje weten te krijgen en ze hadden meneer Van Dalen, den pensiongast, commensaal, geïnviteerd Ook tante Eefje- was geweest en bij 't dessert waren broer Hendrik en zijn vrouw komen opwippen. Mlem wa syroolijker gestemd, "dan in tijden het geval was geweest. Ztj zette de zorgen van zich af voor een uur "dl wat Dacht niet aan wat morgen weer zou komen. Karei was ook echt In de'stemming. Op een gegeven oogenblik zat Mien aan de afgerammelde piano vanwege achterstand in de huurbetaling was de stem mer al 'n heele poos weggebleven! en trommelde allerlei moppen, In een auto, tararaboemdieje, Tippe" rary, uit Carmen, alle eendjes, lang zal ie leven, 't Was echt gezellig. Toen ging tante Eef. die altijd doodsbang werd voor „latertjes" naar huis. En de anderen gingen mee den weg uit. Tante Woonde veraf. Karei zou haar wegbrengen. Dat in- en uitstappen bij de trams kon oude Eefje niet goed meer zonder hulp doen. Mien bleef met pteneer Van Dalen in de goede kamer. Zij rammelde nog wat op de schorre, versleten piano. Meneer .Van Delen vond de '„Washingtonpost" zoo leuk. i i Toe speel dat nog een keer. Ik ben zoo moe. lachte Mien. Vaar ze begon weer op de toetsen te bonken. Wil ik eens aflossen, zei commensaal, die half „op 't gehoor" kon spelen. -K(j kwam bij de piano staan. Mien, nog in de uitgelaten item mine, .schaterde van opgewonden jooL Poog het hoofd achteróver en cn zag meneer .Van Dalen met iets uitdagends aan. Zonder dat zijeigenlijk wist wat er gebeurde De ge dachte aan morgen opduikende zorgen om halfnén stond de jongen van den confiseur, die een doos met taartjes had ..gepoft", voor de deur, om »e be ginnen dwarrelae naar door het 'hoofd. En vruch teloos trachtte mevrouw Mien dat fflagende drukkende af te schudden. Plotseling had jneneer Van Dalen toen een arm om haar schouders geslagen Haar op de lippen gekust En hij duisterde haar teedere woord" jes toe. Met een ruk was Mien .opgestaan. De jolige stemming was weg. Mei van woede schit terende oogen keek zij. commensaal aan. Sloeg met een ruk de piano dient Hij keerde zich om. Stak z'n cigarette, die uitgedoofd was, rustigjes aan. Vernet de kamer. Zij hoorde het zachte kraken.van zijn schoenen. Zeer voorzichtig had hij de deur ge sloten. Zonder verder een woord te zeggen. Mien in opgewonden, vertroebelde, geprikkelde stemming ging opruimen. Karei, die na tante Eef thuisgebracht te Rebben, ter eere van den feestdag nog ergens eén half uurtje was gaan plakken in Zöndagavondcafe, kwam laat thuis. Mien was al naar bed gegaan. Hield zich slapende. Karei al bang voor bedsermoen begaf zich zeer behoedzaam Jgr ruste. Dacht geen oogenblik aan commensaal, die toen hij met tante Eef en de anderen straks was vertrokken bij Mien was achtergebleven. Er was geen greintje van wantrouwen in z(jn gemoed. Toen de deurwaarder, die al driemaal geweest was, zich had laten overreden, vermurwen, om 'nog ,,even te wachten" alvorens tot beslag over te gaan het vonnis was er. maar crediteur, begreep, dat hier mis schien langs lijnen van geleidelijkheid t best iets viel los te krijgen - toen deurwaarder had aangekondigd, dat Zaterdag de alleruiterste termijn was en daarna geen kwestie van nog een uur uitstel.... Toen had me vrouw Mien den brief geschreven, 't Was een bittere piL Een hard gelag. Een heele deun voor haar. In dertijd hadden ze haar allemaal .in de familie gewaar schuwd dat huwelijk met Karei is Je ongeluk. De man is geen financier, veel te luchthartig, bovendien vol strekt geen knappe böL !t Wordt hongerlijden,-. J© sterft nog op stroo. wat ik je zeg... Maar ze had alles getrotseerd Zij hield van Karei en was er zeker van, dat zijhem wel zou krijgen, waar zij 'm hebben wou. Dat zou best marcheeren, als ze maar eenmaal goed en wel getrouwd waren... Maar de familie had 't bij h©t rechte eind. begreep ze nu wel 't Was al de zes jaren van haar met Karei getrouwd zijn tobben, wurmen, ploeteren geweest Mi sère qjgenlijk van het allereerste begin af. En nu kwam de crisis. Op het kantoor wist ze best stond hij zwak na al het gezeur over voorschotje^ en de brieveii van crediteuren, gedreig met inbeslag op salaris. Z'n „bijzaken" leverden een schijntje op. Mien had door ageniuurtjeji getracht iets te verdienen, maar j dat kwam meer op een sommetje, ongeveer gelijk aan wat ze vertramde en aan andere onkosten moest uitgeven voor dat agentesje zijn.... De nood was op z'n Vierhoogst, 'f Beslag -zou het verhuurd. Zij en Betty werden geinslalleerd in zijn eigen jachthuis te Mildenham. In zijn pogingen om haar van al haar familiebetrekkingen van den kant van den Jonker weg te krijgen, ontzag hij zich niet de macht, die hij bezat om den menschen te doen gevoelen, dat hij ongenaakbaar voor hen was, tot het uiterste aan te wenden. Hij .was nooit onbeleefd tegen wien dan ook doch hij was zoo «oei, dat zij hem al heel gauw met rust lieten. Daar hij zelf zeer rijk was. konden zijn motieven moeilijk in twijfel worden getrokken. Binnen een jaar ;had hij haar van allen behalve van de dikke Betty geisoleerd. Hierover had hij geen gewetenswroeging, want Gjp zélf was al even min gelukkig als zij niet bij hem was, als hij wan neer hij niet tn haar gezelschap was. Slechts eens doorleefde ihaj een pijnlijk half uur. Dat was toen hij eindelijk besloten had dart. zij zijn naam zou gaan dragen, zooal niet wettig, dan toch door ge woonte, in den omjrek van Mildenham. Aan Markey had hij bevel gegeven dat Gyp voortaan Miss Win ston moest genoemd worden. Toen hij dien dag van de jacht thuis kwam, stond Betty in zijn studeer kamer op hem te wachten. Zij stond in het midden van het ledigste gedeelte van dart tamelijk onpro pere vertrek, zoover mogelijk verwijderd van alle meubelen. Hoe lang zij daar al gestaan had, dat weet de he mel alleen, doch baar ronde, roode gezicht vertoon de een mengsel van ontzag en vastberadenheid, en zij stond haar witte schort geheel te verfrommelen. Haar blauwe oogen ontmoetten die van Winston met een zekeren wanhopigen moed. ,,Lk wou u even spreken over wat Markey me daar verteld heeft, meneer. M'n ouwe meneer zou er niet voor geweest zijn, meneer". iDoor deze woorden op pijnlijke wijze herinnerd aan het feit dart hij voor de wereld niets was ge weest voor haar, die hij liefhad', dat de jonker, voor wien zij niets gevoeld had, voor de wereld alles voor haar was geweest, zedde Winston ijskoud: „Is 't waar! Toch zul je goed doen te doen wat ik je vraag". Het gezicht van de dikke vrouw werd erg rood. Ademloos barstte zij los: .Jawel, meneer; maar ik heb gezien wat ik gezien heb Ik heb nooit wart gezegd, maar ik heb wel oogen in m'n hoofd. As juffrouw Gyp uw naam moet dragen, meneer, dan zal dr over gepraat wor den, en m'n lieve, dooie mevrouw Maar bij het zien van de uitdrukking op zijn ge laat, hield zij op, met haar mond open. „Wees zoo goed om je gedachten voor Je te hou den. Als één woord of daad van jouw kant aanlei ding geeft tot kletspraatjes, dan ga je. Begrijp me goed, dan ga je^ en dan zie je Miss Gyp nooit terug! Qndertusschen doe je wat ik je vraag. Gyp is mijn aangenomen dochter". Zij was altijd al wel een beetje bang voor hem geweest, doch zij had nooit,dien blik in zijn oogen gezien, of hem op dien toon hooren spreken. En zij boog haar vollemaansgezicht en ging heen, terwijl zij haar boezelaar verfrommelde als nooit een boe zelaar werd, en tranen in de oogen had. En Win ston, die bij hert venster stond, en staarde naar de vallende duisternis en de bladeren die uitvlogen voor een zuidwesterstorm, dronk dm beker vol bit teren triomf tot op dm bodem toe leeg. Hij 'had nooit recht gehad) op die doode, voor eeuwig beminde moe der van zijn kind. Nu wilde hij tenminste het kind hebben. Als de menschen dan per sé wilden praten, welnu, dan moestm ze dart maar doen! Dit was een nederlaag van al zijn vorige voorzichtigheid, en een groote overwinning van zijn natuurlijk instinct. En hij kneep de oogen hall dicht en staarde in de duisternis. HOOFDSTUK n. Niettegenstaande zijn overwinning op alle men- schelijke mededingers in Gyp's hart, had Winston toah een mededinger, wiens kracht hij misschien voor hert eerst ten volle besefte, nu zij weg was, en hij voor het vuur in sombere overpeinzingen over haar vertrek en het verleden verzonken zat. Het was ook niet waarschijnlijk dat iemand, van zijn vastberaden type, die zoo langen .tijd van-zijn levm had doorgebracht temidden van paarden en sabels, zou begrijpen wat muziek zou kunnen berteekenm voor een klein meisje. Hij wist dat men aan kleine meisjes gamma's leerde, en „Het Hutje bij de Zee" en dergelijke stukjes. Hij droeg zorg niet in de buurt te komen als zij aan haf studeeren was, zoodat hij geen besef had met hoeveel gretigheid zij alles in zich opnam, en spoedig meer kmde dan haar gou vernante haar kon leer en. Hij was blind voor de verrukking waarmede zij luisterde naar straatmu zikanten, die door Middelham trokken naar liedjes in den nacht van Kerstmis, naar zekere kerkgezan gen en een speciaal ,,Nunc JDimittis", in de dorps kerk, waar zij met hopelooze regelmaat heenging; naar den hoorn van den Jager, ver in de natte wild banen, zelfs naar Markey's fluiten, dat vol en won derzoet was. Wel kon hij h^ar liefde voor honden en paarden doelen, en een warm belang stellen in de wijze, waarop zij bommels ving in <je holte van haar hand, om ze Hun aan haar oor te houden om ze te hooren brommen, en kon hij voelen voor de voortdurende verwoesting, die zij aanrichtte onder de bloemper ken in den oitderwetschen tuin, die in hert voorjaar vol seringen en gouden regen stond, en des zomers vol rozen, en viooltjes, en korenbloemen en in hert najaar met dahlia's en zonnebloemen, en er altijd een beetje verwaarloosd en wild uitzag, een beertje in den druk, en opzij geduwd door de meer belang rijke. omliggende stallen. Hij kon meevoelen met haar pogingen om zijn aandacht te trekken tot het zingen der vogels; doch hert zat eenvoudig niet in hem te kunnen begrijpen, hoe zij hunkenre naar muziek en deze liefhad. Zij was een kind dat zeer aan stemmingen onderhevig was dat wel wat ge leek op de bruine wijfjes-jachthond die zij had, nu eens vroolijk als een vlinder, dan weder somber als de nacht. De geringste hardheid trok zij zich vree sdij k aan. Zij was een allerzonderlingst mengsel van tpots en zelfvernedering; deze karakter-eigen schappen leken zoo diep in haar vermengd, dat zij noch iemand andera wist waaruit haar sombere stemmingen voortkwamen. Daar zij zoo bijzonder gevoelig was, verbeeldde -zij zich allerlei dingen. Dingen die anderen haar aandeden, en waaraan zij niet het geringste belang hechtten, leken haar een overtuigend bewijs dat niemand van haar hield, «vut vieeselijk onrechtvaardig was. omdat zij van leder een tenminste van bijna iedereen wenschte te houden. En dan kreeg zij plotseling een gevoel: „Wat kan het mij schelen als zij niet van snij houden. Ik verlang niets van wien dan ook!" En even later woei alles weder over als een wolk, en was zij weder aan halig en vroolijk, totdart Iets andere, misschien heele- maal zoo niet bedoeld om haar te kwetsen, haar we der vreeseJljk pijn deed. Inderdaad hield hert ge heel» huishouden veel van haar en bewonderde haar Doch zij was een van die gevoelige wezentjes, die met een hiuld te weinig geboren, en die vooral in bun kindsheid van zichzelven te lijden hebben temidden van oen wereld, die geboren is mot een huid te voel Tot Winsrton's groote vreugde hield zij van rijden als een eend van het water, en kende zij, als zij te paard zat, geen vrees. Zij had de beste gouvernante die hij voor haar vinden kon, een admiraalsdoch ter, en derhalve in moeilijke omstandigheden; en later een muziekleeraar, die tweemaal per week heelema&l van Londen kwam een sardonisch man die voor Uj/ a.r nog meer heimelijke bewondering voelde dan zij voor hem .Inderdaad werd ieder man nelijk wezen minstens oen beetje verliefd op baar. Anders dan bij de meeste meisjes kwam er voor haar niet een tijd van onhandigheid en alledaagseh- heid in haar trekken, doch groeide zij op als een bloem geleidelijk en regelmatig. Winston keek dik wijls aandachtig naar haar mek een zekere verruk king; de pose van haar hoofd, de manier waarop haar mooie, wonder-heldere, bruine oogen licht uit straalde,n de vorm van haar rechten, ronden hals, zelfs het zich vormen vso haar' ledematen waren

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1919 | | pagina 1