De dingen om ons heen.
m ONBEREIKBARE.
Zaterdag 4 Oclober 1919.
62ste Jaargang No. 6493.
TWEEDE BLAD.
FEUILLETON.
Schetsen uit de Rechtzaal.
tï
B
poch is niet alleen een groot legeraanvoerder, doch
hJvendien ook een goed redenaar. Dit blijkt uit tiet
L. jat verscheidene zijner uitspraken tot gevleugeld
w-r «riin «worden.
rd zij^ fleworueiv,
W<HitvoorbeeId het fierebij overwinnende volken vindt
UcbewUm» }*rFeia' Dit woord is herhaaldelijk
«witèerd. tekens als het leek, dat de arbeddersontevré-
i'vnti^id tot revolutie ging leiden. Zeer vaak zsg het'
«r naar uit. alsof Foch metterdaad gul ijk had gehad,
n- vraag i* alleen C^hti op den duur gelyl zal
houden. En wij Ibuden bijna geneigd zijn
[1 vraag ontkennend te beantwoorden. Dat wil zeg*
ld woord van Foch «enigszins te commentecmi.
"3-t wil ons nl. toeschijnen, dat er geen overwin»
nende volken rijn
^eker Duitschland en de Dooaumonarchie. om
yan Turken en Bulgaren niet te spreken, zijn onder
gegaan in de wereldworateling, doch is er een over
winnaar
Hebben wij niet veel ter het schouwspel voor oogen
ran een Striid waarin tle ©ene partij geheel de an
der zoo goed als geheel uitgeput is. De hulpbronnen,,
je volharding en kracht van den een hebben vijf.
minuten langer geduurd dan die van den unjderuu
worstelaar. En zoo heel veel heeft het tenslotte met
o^cheeld. of verschillende en tentelanden hadden evérr
sii Oostenrijk en Turkije deed, er het bijltje bij moe.
ten heerleggen.
Ware de oorlog geëindigd, zooals vroeger zulks te
doen gebruikelijk wasy met annexatie, niet oorlogs
schattingen, die de verliezen van den overwinnaar
goed maakten, dan had generaal Foch nog veel ecla.
tanter gelijk gehad, dan hti het nu misschien
krijgt. Een overwinnend volk, dat de vruchten van
rijn ziegepraaf in dein vorm van goud, van produó»
ten. van grondgebied voor zich ziet en dus noph
financieele. noch economische naweeën ondervindt,
heeft weinig aanleidiijg voor ontevredenheid.. vopr re
volutionaire gezindheid
Geheel anders wbrdt het echter, waar men de over
winning mathematisch behaald is. wanneer men den
machteloos geworden tegenstander kan die teer en wat
men wil, zonder dat er echter eenig middel bestaat
die prestaties, waartoe men hun bij net vredesverdrag
verplicht, ook verwezenlijkt te krijgen. Dit nu is thans
tiet geval.
Alen heeft groote stukken van Duitschland en Oos
tenrijk afgescheurd. Men verlangt enorme bedragen,
enorme hoeveelheden goederen en "brbeid pm dé gé
leden sdiade goed te maken. Maar man heeft tevens
ingezien, dat van een kikker geen voeren zijn te
plukken. De eetnige hoop is, dat men zich heeft ver
gist door liet beestje voor een kikker aan te zien
en dat het zich zal ontwikkelen tot oen of awV
der gedierte, dat wel veeren hoeft, die men dan latér
kan plukken.
Aan wat Duitschland en de andere centrale landen
nu of in de onmiddellijke toekomst kan betalen of
leveren, heeft do Emtente mets. In den meest létten
Ijken zin des woord» „niets".
De betrekkelijk geringe sommen goud. waarover de
Ceutralou beschikken, zijn een druppel in de zee
van schulden, die de Entente heef' moeten aangaan
om met overwonnen te worden. Zelfs wanneer de
afbetaling, door de vredesverdragen van Versa illes en
St. Germain opgelegd, worden (kunnen worden) be»
taald. dan beteekeneu zij toch met véél meer dan de
rente der schulden, door de Entente aangegaan.
Van .schadeloosstelling is voor de meeste dier landen
gewoon geen sprake. Noch nu. noch lp de toekomst.
De belastingen in alle Ententelanden blijven hoog
of worden hooger. De betalingen, die rij aan het
buitenland hebben te doen voor leveranties, oredleien
of geleende bedragen, zijn enorm en hun betaalmiddelen
staan uiterst laag genoteerd in vergelijking met die
van Noord_Amerika en andere, leveranciers.
Het gevolg is dus, dat de koopkracht van het geld
daalt Dat men voor dezelfde hoeveelheid geld slechts
een deel der wareh krijgt van vroeger. En dit vos
oorzaakt. dat al degenen, die .,op den zelfkant" leef-'
den. die precies genoeg inkomen hadden, om Van
den eenen betaaldag tot den anderen tc komen, Ihans
aaodrtagen -op vsrttoogtng «tier inkomsten.
Natuurlijk brengt dit geetuerld voordeel omdat ver-
hopgtng van loonen slechts mogelijk ,is aoor verhoo
ging van belastingen of van productiekosten.
Zoodat pon in een cirkeltje Wuft ronddraaien.
De stelling van .Marx. den profeet van het socia
lisme. dat loonsverboogtog de maatstaf is van de on-
dernemerawinst. klinkt bovennatuurlijk geteerd, maar
de feiten wijzett uit. dat een financieele vooruitgang
ran Onverschillig -welke groep van producenten nooit
tets andera beteekunt dan achteruitgang van alle tor
doren.
Om du eenvoudige reden, dat rik ondernemer
o» het even of hij particulier is, dan wel de Slaat
die verhooging der productiekosten moet afwentelen
op h«* publiek. nSetzfl op. de .verbruikers in dien vorm
van hooger prijs, hetzij op do gemeenschap, als ben
uisting, In weerwil van alle fraaie theorie ontkomt
qfn niet aan dit feit.
Nu heeft het geval zich voorgedaan, dat juist in de
twoo ajailioerde landen, dje het minst hebben go»
ledenTiiigeland en Amerika, de stakingen in de.be-
ongriike bednjvein niet van de lucht zijn. In Amerika
ligt die staalindustrie |nu teeds. de.sleetnkoolproduclie
strakr. geheel stil, In Engeland waren bet de mijns
werkers, de transportarbeiders, de spoorwegmaninen
die tot neerleggen van den arbeid overgingen.
Dwaze- staking, dan die der Britsche gpoorwegmanr
nem is niet te denken. Zij verlangden oen nieuwe
loonregeling ch waren bovendien overtuigd. dat de
rqgeering sommige groepen van hun Bond zou bena-
deelen. door de regeling die misschien 1 Januari
zou worden aalngeinomen. In die voorgestelde maat
regelen staat zeer duidelijk te lezeln, dat de loonen,
die in overeenstemming zijn gebracht met de tegen»
woordige duurte, dan allèen weer zouden kunnen
worden verlaagd, wanneer gedurende minstens drie
maanden de index der prijzen van da gelijks che be
hoeften met méér dan 15 pet. gëdaald- was. Tijdens
don oorlog hl, werd een stijging van 125 pet. gei
i'onstateérd en pas wanneer de prijzen bljfven op
hoogsien» 110 pet. méér zouden zijn gedaald zou er
in overleg met de vukvereanigingen to« besloten kun
nen worden een deel van den oorlogstoeslag te schrap
pen. Aangezien een toeslag iets tijdelijks veronderstel»
de. een extra belooning in verband met duurte, sprak
liet eigenlijk van zelf. dat, wanneer die duurte ver
dween. ook de toestag niet meer kou wordafi uit
gekeerd. Zoo verstond iedereen het: Werkgever, loon
trekker en zelfs de gesalarieerde woordvoerder van
de aftieidersvereenigingen. Als de oorzaak ophoudt, ver
dwijnt ook het gevolg
Maar de lange duur van „de oorzaken heeft den
kijk der massa beneveld. Zij .hadden nu eenmaal die
inkomsten en wenschten die to behouden.
Dat zij daarmede ook de duurte besupndigen. was
natuurlijk wel aan de economisch wel ontwikkeld-.'
leiders bekend, doch blijkbaar niet aan de arbeiders
zelf. die rich gaarne door zflf-opgeworpen woordri
'.eerders. buiten hun gewone leiders om, liaten ver
lokken. hard tegen hard te gaan.
Thomas, pe president van het Britsche spoorwegper
soneel, Gom pers, leider van het Annerikaansche Alge
meen Vakverbond zagen de leiding aan hun uaiKfcf)
ontvallen, en overgaan in die yan mannen, die van
vakvereenigingspolitiek geen andere notie hebben, dan
dozen stelregel„,hoe meer je vraagt hoe meer jé
kans hebt te krijgen."
Dit is nog geen boichewisme als to Rusland, geluk
kig niet, maar het is iets dat er zéér na aan ver
want is
Immers ook hier worden alle economische wetten
met voeten getreden, begint de heerschappij \an den
grootsten schreeuwer.
Precies zooals wij 'ten onzent de Troelstra groep
voortdurend aan het werk zien om de communiste^
door gestadig overbieden den wind uit de Zeilen te
nemen.
We hopen dat Foch's woorden bevestiging vjnden,
toepassing ook op Engeland en Amerika, doch,naar
wat wij ln de laatste dagen Sflen^ heeft heit er vee!
van. dat het anders zal loopeu.....
UITKIJK.
44
DOOR JOHN GALSWORTHY.
UITGAVE VAN W. DE HAAN. UTRECHT.
DUEL IV.
HOOFDSTUK I.
Klein® Gyp, bijna, vler-en een, half jaar oud! dien
Mei, stand, den, rand van het tu Ipenbed
f® "Ulgen naar twee kalkoenfiche hennen, die haar
raP elegant hier en daar tusschen de bloemen sta-
Zij leek veribazend veel op haar moeder, het-
«*ud© ovale gezicht, donkere, gewelfde wenikbrau-
/M*.groote Jielderbruin» oogen; maar zij had ver-
het uiterlijk van een modern kind dat veel ln
r® buitenlucht verkeert; haar haar, dat aan de uit-
omkrulde, mocht niet lang rijn, en haar
akw!? 6 bruine beenen waren tot *-»•" die knieën
.Kalkoenen! Jullie rijn niet zoet, hé? Vooruit danl
3 terwijl z'j d» handen uitstrekte, met de pal-
amüioog, retireerde rij van 'het tukpenbed. De
die haar langteenige pooten achter rich
r»U8ieepten en zachte, gorgelende, vragende ge-
kjes maakten, liepen haar achterna, ih verwaol>
van wat zij niét in de hand 'had. De zon die
3^® laag in het westen «tond, want het was reeds
viel schuin over hét dak van het roode
en deed de kleuren van die kleine processie
uitkomen het dOnkerhlauwe rokje van
^«GyP' de gouden glinstering ln het bruin van
de j baar; het met meizoontjes bespikkelde gras;
'vbgele met helderroods lellen en bonte
,3j*rien en de achtergrond) van het ttuipenböd, pur-
n*kv'T1 rood bon naar het open
°P en' X11 richtte Gyp rich in haar volle lengte
^.^at ziljn jullie toch dom. kaJlikoentJeal Vortl" En
«oot het hek onmiddellijk achter de staarten
hoteh^'1!lw>ene<n- Toeni King rij' naar den grooten
QiumS0111 <ben eendgen grooten boom in dien om
waaronder een heel oude Schot-
1«il tw® en* teTW"1J1 ®1J maast hem ging rit-
uegon zij over rijn witten snuit te aaien, zeg-
„Ossy, Ossy. hou Je van met;
"m, even kjjgp haar .moeder onder de portiek
staan, sprong rij op en, onder het geroep van
V»e Kom, loopenr stormde rij naar Gvp
«avatte haar beenen, terwijl de oude terrier
volgde.
hcon maar den naderenden
-Bijna drie Jarsn hadden benige verandering
„TYPISTE".
Hé. jij hier... Wel kerel, dat doet me toch waar
ach tig genoegen. Ik dacht al. eerlijk gezegd...
Bart voltooide dien zin niet.
Maar de ander begreep hem volkomm. Zijj waren
samen schoolgegaan en later kameraden gebleven. Maar
Bart had van die eigenaardigheden, die Peter Ha ma
ling niet bevielen. Als knaap hield Bartje dolletjes van
kwanselen, sjacheren met allerlei dingen kon ie opgetogen
van pret vertellen, jtoeveel hij „verdiend" had bij zeke
re „transactie" jsoaala hij het r.oefnde me; een woord,
dat ie thuis dikwijls hoorde gebruiken. Bart z'n va
der had een kantoor, waar men allérlei mlddekai
kon vinden om aan geld te komen, mits tegen solidg
waarborgen. Overigens v?n« Bart wutor hoatcmaal niot
kieskeurig ln do keuze der mWdrion, zri men. Dat
zat den jongen in het bioed en maakte, dat al zajn
denkan er onverpoosd op gericht was, om winstjes te
tooyeren, tan iioste var de jongens,die hij er mak»
kei ijk Kon laten invliegen, en Joch geen „vat" op
hem konden krijgan, want daarvoor waa Bartje te
uitgeslapen.
Peter Hameling was hem gaan ontwijken, jiet groe
ten werd xoeler. Eiaideujk nègoaruo hij oudukameraad.
Het was bekend, dat Bart in raken nog sluwer en zoo
mogelijk nqg minder scrupuleus was dan don vader,
sinds overleden en diens affaire ue zoon voortzette,
ziih nu fciiiig beha gel ijk fjevoelend in het milieu"
waarvoor rijn aanleg hem bij uitstek geschikt dood zijn
Daar stond Peter plotseling op zijn kantoor. Rood
van verlegenheid, dat tib den gewezen schoolkameraad
die hij jaren achtereen links ha<i laten liggen, na uit
eigen beweging kwam opzoeken. Niet recht woteni
wat te zeggen, hoe ün figuur goed te pralen,.!;
Maar Bart "was 'niet hoef gauw op d« toenen
getrapt, wanneer hij „Ahhung" had van mogelijk
winstje.
„Ga zitten, jomgem,' zei hij 'joviaal alsof er nog
nooit iets »van verkoeling tusschen hen geweest was.
Hij schoof een kistje sigaren - naar Peter toe, Jiere,
kende, dat zoo'n sigaartje gewaagd kon worden..^
Rook de nadering vpn buit, zonder dat hem iets nog
énthuld was. omtrent de aanleiding van het bezoek.
Beter schaamde zich tikje over do .Hartelijke ontvangst.
Hlics rookwolkjes uit, hij zat in donzige clubfauteuil...
Bart had het oudo Kantoor Jatan opknappen... een
sommetje er voor besteed om de nnnscheu op deftige
manier, iets van bankiertje hebband, /te kunnen oiy,»
vangen.
V, achtte nu af.
„Van Hoeve" zei Peter, tot oud_kameraad. ^ik
kom je raad eens inwinnen. Heb je een oogenblikje?"
Bart begon al te begrijpen, besefte dat zijn eerste
indruk jrnst ,was geweest.
Keek even op z'n horloge. Al te toeschietelijk moest
men hu -weer niet rijn ïu zuRe dingen.
„Ik wucht om half elf oen pa^r cliënten" zei de hij,
„een goed kwartiertje h«b ik dus wel voor je."
En terwijl hij ,dat zei, tintelde het in rijn sluwe
ooger, De aanstellerige Beter, met z n maniertjes yan
zich te fijn en te fatsoenlijk voor hem gevoelend, zat
daar at zoowat als smeekeling.... Bart paste de mi
nuten af voor het onderhoud....
„Van Hoeve." hernam de ander, pk heb trouw
plannen."
„Zoo. Waarachtig?" riep Bart uit^ wien nu de zaak
weer wat onduidelijk -werd „wel gefeliciteerd,man..."
En hij stak oucLkameraad handje toe.
„Ja" Jiervatte Peter, nog altijd naar rijn woorden
zoekend en tastend mei onvaste stem en wat heeech
geluid pratend „Je kent de familie van mijn meisje
vei. Je weet toch, de Ronde uit de Waalstraat?
Eensklaps gingen Bart's wenkbrauwen in de hoogte
kwam er uitdrukking van verbazing in de oogen van
„assuradeur". De Ronde van de firma Kramer èn Go.?
„Precies. Dezelfde. Misschien herinner je je nog
Retry de Ronde..., nu, dat ip m'n aanstaande"
Peter Weef zitten, rookwolkjes uitblazen mot strak
nerveus gericht. Heelcmaai hiet opgetogen; met rea-
geererd op de verbaasde opgetogenheid van assura-f
•leur. Hij. keek naar de pendule, zei te vreuzen', dat
Bart nu'geen tijd zou hébben, om naar z'n verhaal
te luisteren..-
„Sapristi' kerel" riet. Bart uit, nu werkelijk God
van visite niet snappend dat is een prachtige, partij...
dan wordt je caa. man ip bonis...
Neen. waarachtig jve!, zei Bart nu de rest yan
de zonderlinge confidentie, die blijkbaar volgen moest,
willende weten.... Als die cliënten straks komen, moe
ten rij maar wachten. Ik luister, ga je gang
Peter schoof z'n stoel wat dichter naar Bart toe.
Hij vertelde zacht pratend, bevmd.van emotie.
Toen begreep assuradeur Ha enkele' woorden ten
volle. Aven kwam er duivelsch grijnsje op zijn mager
I gelaat, maar hij bedwwig het. Wist jios,- aan to nej
men. van man 'die ln gespannen aaaaacht met waar
achtige belangstelling volg', wat oud-kameraad uit kin
denaren., hem daar zit te onthullen.
Hij kreeg een vrouwenportret in handen. Heit slelde
niet voor Betsy de 11011(10,de verloofde van Peter
En die andere jonge vrouw was hem niet bckendj
maar Peter vertelde hem, dat rij gehoopt had, el vier
jaar lang. met hem te trouwen, 'dat zij veel voor hom
iiad opgeofferd en inog altijd loefde in pet geloof, dat
haar voltrouwen niet zou beschaamd worden. Pator
bedekte het gelaat met een hand, pm niet te laten
merken dat de aandoening 'm overmande. Maar Bart zag
dat er tranen dropen over de vingetre van den ander,
Tja. zei hij, qaar het plafond turend tja, dal
is een gek geval, amice, een bijzonder lastig-raasjj.
Ik snap het volkomen. En eerlijk gezegd... hij wachtte
even. totdat Peter hem „aankoek. Ondanks zijn van
tranen vochtige oogen Nu was hot moment gekomen
voor assuradeur, om zoete, volledige wraak te nomen
voor het genegeerd, mot .den. nek aangezien zijn...,
„Eerlijk gezegd." zei Bart yvind ik je gedrag
beschrekde oogen.
Toen vertelde Peter verder. Hij moest gehalprii
worden Het was nog niet bekend wat een klap n
raken hfi onlama had moeten verduren Zonder hulp
zou hij den afbond in- Hij wist riet tot wien och
te wenden Bart waa een man van rijke ervaring
Jawel, zeide assuradeur, stop je complimenten imar
die beten toch geen rier. En weer keek awuradwr
met innig wetfxïagen naar den diep yemedoden
zwekkeiing. die daar jat te schreden ln wanhopige
redeloosheid, die nu tot hem kwam^ g@het mogalyk
te rntiken. de jonge vrouw van het portret, dat daar
op de tafel lag een broodwinning te bezoigen, opdat
riets van de liaison ter oore zou komen oij do ta-
mille dor •verloofde, ,de de Ronde's, meoschen van
toen ai zoo stijtatrenge opvattingen^; bet vtagagentent
van Peter en Betsy zou verbroken werden. Boter dat
afgrond zou intuimelen. Wori het huwelijk met doch
ter van zeer_gegaeden kassier, was het eerige red"
middel... Wat Bart ook ten volle toegaf.
Maar nu 2e "vijftienhonderd gulden, die Peter
dadelijk noodig had. Polis bij. overlijden, accepten voor
hoofdsom en rente... 't was prachtig. Maar een waar-
rora gaf dat pil» riet.
ljfat mij dvér het geval denken, zei Bart eindelijk,
rio Ik oen gaatje uitweg oen kansje om jo te
hel pon, ik zal jo mot in den "Stock laten. Roken daar
op „amice. We moeten do zaak hog eens van alle
kanten bekyken.
Toen hoeft assuradeur het weten te rogden op zéér
aparte manier. HfJ begon met te vorderen,, dat de
vrouw van het portret van alles pp de hoogte zou
zjjn. de transactie zou kennen in allo finesses.
En wat hij zou voorschieten tegen meer dan
behoorlijke rente, die vooruit werd verrekend,
dat zou dan rijm aan Marie zelve, -die van het portret.
En Peter Hameling zou de acce^ios voor aval teey
kenen. Waarom assuradeur het alaus wenschte. was
Peter niet duidelijk. Wel voeide hij- dat «r andere be
weegredenen moesten zijn. dan dé deernis met haar
ongeluk, de zekerheid dat Marie het geld zelve in
handen zou krijgen^ die Bart als motieven noemdq.j
Maar het ware, de waarachtige stimulans 'bleef hem
duister en onbegrijpelijk.—.
Maar Peter berustte in alles, durfde, .sidderend, dat
Bart zich toch nog zou terugtrekken, geenerlei tegen»
werping maken. En het huwelijk met Bptsy de Ronde
werd gesloten.
En Bart. do assuradeur van de voor_avai geteekende
acceptjcs, vond to Marie een trouwer bomdgenoote,
dan hij had kunnen denken, te zullen aantreffen,
't was. of er in het gemoed van de jonge vrouw,
wier vertrouwen to Peter bedrogen was. tets ver kilde
iets stierf, y.-erd uitgebluscht.
Bart. die scherpen kijk op mepschon had, bespeur
de 't duidelijk. "Wist, dat Marie hem helpen zou
met alle kracht.
.Zij was bleek geworden en fiet gelaat van vroeger
zachte, vriendelijke trekken, had nu oen harde eau
1 pre—IQ. i,
Assuradeur begreep, dat deze vrouw hem kostelijke
diensten zou kunnen bewijzen. Hij jvist nu precies,
hoe Peter s zaken er bit' stonden. De bemiddelde schoon
vader gaf maandelijksche toelage, maar had pertinent
geweigerd rich te interesseoren voor ondernemingen,
door schoonzoon aangegaan
Bart wist ook; dat hot huwelijk yan Peter en meu
vrouw Betsy oen kille, vrougdelooze verhouding was.
Hij praatte jer over met.Marie. die nu rij hein
in dienst was gekomen. En wanneer assuradeur ver»
haalde van PeteBs vreugdeloos, somber zoraanleven,
dan kwam er leven to do .koude matte uitdrukking
van Marie's oogen. Den scheen zfj te genieten.
En 't onvermijdelijke gebeurde,
't Zooveelste accept, door Peter indertijd voor-s val
geteekend, £w®m onbetaald terug. „Bart werd opge
scheld. Peter stond te smeeken. to soebatten om uit
stel, Bart hooide, dat hij weer worstelde me* de
tranen, maar hij glimlachte er ojn. Zei, dat er van
een uur uitstel geen sprake kon'wezen de stand
van Peters zaken hem al te goed bekend was*».
Liet Marie op het kantoor kometpj
Gaf haar instructie. Zij riep Peter op. Assuradeur
merkte wel, hoe haar hand trilde, terwijl zy do hoorn
vasthield, maar ze wist zich te heheerschen. Dreigde
met bezoek, met schandaal
En het acoept werd betaald, pog utenzelfden dag.
Bart had de bankjes voor rich liggen.
Marie zat aan da schrijfmachine te tikken.
Hij keek haar lachend aam. Zei, wijzend op het
bankpapier, door Peter gezonden i Dat is het begin
van het einde.
Marie knikte. Begreep, dat patroon aalijs, had. Maar
Bart zag niet. dat pr een huivering aoor haar leden»
voer.
Twee maanden later kwam assuradeur op z'n kan-
toor. later dan anders. Maar hij had, ai» getuige,
moeten bijwonen de zitting der Rechtbank, wpar Pa
in iiaar teweeggebracht. Haar gelaat was zachter en
ernstiger, haar gestalte was voller, haar haar «oo
mogelijk nog donikerder, en andiers opgemaakt in
plaats van aan de kanten te golven en van achteren
in een wrong te riin opgenomen, was het nu opge
nomen tot een zachten en glansenden helm, waar
door de voaim van haar hoofd beter uitkwam.
„Schat, ga eens aan Pettiamce vragen of hij eeft
verschi stukje sulfer in den waterbak van Ossy doet
en zijn vteeetóh wat fijner snijdt Je moogt Hotspur
en Brownie leder twee klootjes geven., en gaan
we uit" Terwijl zij in tie portiek op ihaar knieën
ging liggen, scheidde zij Ihet haar van den ouden
hand, onderzocht rijft, eczema, en dacht: „Ik moet
er vanavond nog wat van dat goedlje opsmeren. O,
jongen, je ruikt niet. bijzonjder lekker! Ja; goed -1-
maar niet in m'n geiricht!"
Er kwam een telegrambesteller naar het hek toe.
Gyp opende het telegram met de licihlte beving, die
zij altijd voelde ala Summerihay niet bij haar was.
„Opgehouden; kom met laatsten trein, behoef
morgen niet stad komen.
BiRYAN".
Toen de Jongen weg was, bukte rij en aal do den
ouden hond over z'n kop „Morgen ls de baas den
hooien dag thuis Ossy de baas thuis".
Er. klonk een stem vanaf bet tuinpad: „Mooie
avond, mevrouw".
De „oud© schavuit" 'Pettamco, nog stijver ln z'n
enkelgewrichten, met meer giroelven ln, rijn lange ge
richt, nog minder stompje* du zijn mond, meer
floer» over z'n donker© kleine oogjes, stond voor
haar en achter hem stond do kledno Gyp met ©en
voet voor-den anderen zooals Gyp bet vroeger ook
aRiJd gedaan' had .ernstig te waoman.
,.Q, Pettance. morgen 6 maieer Summeliay den
hooien dag thuis, en dan gaan we 'n flink eind
rijden: en wil Jij als Je aan 't afrijden bent, ©ven
bij do herberg aangaan» voor 't geval dat ik dien
kant niet uitkam on aan majoor Winsten zeggen
dat ik 'hem vanmiddag op t den. verwacht?"
„Zeker mevrouw; en vanmorgen heb ik do pony
voor jongejuffrouw Gyp gezien, mevrouw, 'n Grijze
pony, vijf Jaar oud, gezond als een vlach, mak en
maakt aardige kleine passen. Ik zeg tegen dien
vont, „Je hoeft ndj "lik* te zeggen, Ik ben geboren on
getogen op 'n paard. Verbeeld Jet Twintig pond
voor dien pony! Je mag 'blij rijn als Je d'r tien vodr
krijgt!" „Nou Pettance. zedt ie, met Jou hoef Je er
niet om been te draaien. Vijftien! Zelt-ie. „Ik leg
er een bovenop zeg ik. elf!" Je kunt 't doen of niet.
net zooals je wilt
„Zeg, Petitance, wdt-te, Jli weet nog '«boe Je 'n
paard koopt. Vooruit, zelt-ie, twaalf! Ze la roker
vijftien waard, en de majoor bad er geen erg lm
Dus als u 'm nou hebben wilt, kunt u m krijgen!"
Gyp keek haar dochtertje aan dat «rven opge
wonden danste, maar nu heel stil stond, met heer
vragen naaf baar moeder en even-geopende lippen;
en zij dacht: „Dte schatl Ze zou er niet om vra
gen!"
„Best, Pettance, koop 'ra dan imaar".
De „oude schavuit" tikte tegen z'n kuif:
/Jawel mevrouw heel best, mevrouw. Fijne
Fijne avond, mevrouw". 'En terwijl bij; aftrok met
'n gang. alsof riin voeten rechthoekig aan rijn bee
nen vastzaten, overdacht hij: „En dat rijn d'r dan
twee in mijn eigen zak".
Tien minuten later traden Gyp. de kleum- Gyp en
Ossian uit bei tuinhekje, om hun >ivoudwaiuiehêg te
ri biaken. Zè gingen niet. zoouls gewoonlijk naar
duinen, maar naar de rivier .hem "wal ze de wil»
dernis iioemden, te zoeken. Die bcstonu uit een af
gelegen stuk verwaarloosde grond dat .tot hun boer
derij beboerde, twee met zegge begroeide vehlcn, waar
omheen eiken en esscheu stonden. In den hoek. waar
de "weiden aan elkaar grensden, stond 'n oude. steeuca
schuur oie tot boven aan 't verweerde rieten dak
met "klimop begroeid .was. De plok was 'n eigenaardig
stuk leven op zichzelf met koren velden, gras en beu-
Jtenstompen; Ier waren daar velerlei beesten en vof
gels. on kleine Gyp had ar onlangs 'wee jonge "haasjes
gerlen. Er riep cm koekoeK vanuit 'n eik waarvan
ae opgerolde blaadje* nog niet genoeg uit waren, om
hem Se verbergen, en re stonden stil dien grijzen
vogel te bekijken, totdat hij wegvloog. 'Al dat gezang
en die sereniteit, de groene en gouden eiken én ès-
scheii, al die bloemen, wilde orchideetjes, freekoeks»
bloemen en pinksterbloemen waarmede het dorre gras
bezaaid was - dat allee gaf Gyp 't gevoel van den tjjdi.
loozen geest di elk ding van de natuur doordringt;
den k-wyioeuden. ijlen glimlach van 't loven, dat telkens
•verdwijnt om..weer uil den dood te herleven. Terwijl
ze daar zoo dicht by de oude scfiuur «tonden, vloog
er met wijde cirkels en schrille kreten een vogel om
hen hoon. Hij bed een langen snavel en puntige vleu
gels en huïi aanwezigheid scheen hem tuels te beval»
Ien. Kleine Gyp re.! haar mooder* band een dirkje.
„Arme vogel) Vuidt jo biet, moesje?"
„Ja, liefje 't ls 'n wulp wat zou hij hebben?
Misschien is z'n ""wijfie gewond."
„Wat is z'n wijfje?''
„Dat is de vogel waarmee hij woont."
„Hij b hunfl vP°r on*. Hti doet anders dan andere
vogels. Is 't to echte vogel, mammie? Of een zoo
maar uit de luchtT"
Ik geloof dat hij echt is. Willen we eena gaan
kijken wet er aan settelen VhnT"
„Ja." 1
Ze liepen door 't biezige gras. en de wulp bleef in
cirkelt rondvliegen, voer en achter de booiuen en al
door schril krüschend.
Kleine Gyp zei„Mammie, ala we eens togen Tn
gingen praten, want we wijlen 'm immers haaleniaal
niet» doen?"
„Natuurlijk niet, .lieveling! Maar ik vrees dat hjj
te yrild ia. Probeer t maar. Ro^> Tn eens: „Wulpjq,
wulp je!"
Kleine Gyp floot mee met 't geschreeuw van don
wulp. em t gezang van al de andere vogels to de
lichte grijze suite van den avond totdat Gyp zei:
„Kiik, daar dook bij laag naar den grond, 'daar in
dien hoek hij heeft 1u jbest, We zullen er maar
niet dichtbij komen, hé?"
Kleine Gyp -fluisterde tenrni
„Hy heeft 'n nest."
Ze gingen zachtjes jveg uit jt hekje vlak bti de
schuur, terwyi de wulp al maar achter hen bleef
krijschcm.
„We zijn toch biy. mammie, dat 't wijfje niet ge*
wond is. is 't niet?"
Gyp antwoordde met trillende stom:
„Ja lieveling, erg blij. Willen we nu teruggaan en
vragen of Grootvaaertie mee gaat etanf'
Kleine Gyp huppelde moe. En rij gingen den kant
van de rivier op.
In de vRoomkom" had Winston al twee jaar lang
kamers, jhe hy bewoonde zoolang zijn bezigheden dat
toelieten.
Hy had niet met Gyp willen samenwonen, wilde
alleen maar ln de nabijheid zijn voor 't geval dat ze
hem ncodig badhy leefde daar uiterst eenvoudig.
reed paard met haar als Summerhay in de stad was.
bezocht de boeren rookte sigaren, overdacht hoe hij
zijn dochters positie 't beste Kon beschermen, en gBf
toe aan 'al klepte Gyp's invallen. Voor een die beu
tialve in paarden, in weinig dingen belangstelde, was
dit loeren rijden van zijn kleindochter bijna iets hei
ligs. Toen Gyp ze zoo hand ln band zag gaan, dacht
- (Vadertje houdt evenveel van haar als yan mij'
meer.
Ijj nam hun uitnoodigtog zonder te veel animo
aan. want een eenzaam middagmaal was voor hem 'n
beproeving die hy zorgvuldig voor Gyp verborg, en sa
men met Gyp aan 'n hand tusschen hen beiden in.
'T ze den heuvel op.
„Het Roode Huis" stond niets meer uit Gyp's
getrouwde leven dan de piano. Het waren witte mu
ren. eikenhouten meubels cn reproducties van geliefde
schilderijen.
De „Dood van Procia" hing ln de eetkamer. Winston
kon noojt nalaten er naar te Irijloen ais hij binbei^.
kwam dat „verduivelde rare ding" scheen tota
boeiends voor hem te hebben.
HU hield van da eetkamer zooels die was met de
smalle eikenhouten „Laatste ftvondmaal" tafel, opge
luisterd door 'n linnen kleed, de ingemetaeLdo haard,
de openslaande vensters met gebloemde gordijnen
alles rag er gezellig en toch streng uit roet Iets van
'n teeeke stemming, Hjj schoot best op met Summerhay
maar hy vond 't toch veel heerlijker met z'n dochter
daar alleen to zijn. En dezen avond vooral, was hij
daar biy dm. want ze scheen ln 't laatst wat'ernstig
en afgetrokken. Toen ae tra 't eten rustig aten, zei hjj
,fc't Moet toch wel eens raai voor je rijn. lieve
iJtnu. Ik wilde dat je wat meer monachcn rag"
