Hitwui Niens-
Mraintit- LuMliL
EEK LIEFDE IK DE WILDERHIS.
Dubbele belasting?
H. DOUWSMA-Bruining,
Dond9r^c 19 JVIei >921.
64ste Jaargang Ho. 6823.
UITGEVERS: TRAPMAN CO., SCIÏAGEN.
geeft Club- en Privaatles in
't knippen en in 't naaien.
FEUILLETON.
Binnenlandsch Nieuws.
SCHA
Dit blad verschijnt viermaal per week :Dinsdae, Woepsdag, Donder
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's m. 8 uur worden Advertentien
zooreel mogelijk in het eerstnitkomend nummer geplaatst.
POSTCHEQUE en GIRODIENST 23330. INT. TEI.EF. no. 20.
Prijs pér 3 maanden f 1.80. Losse nummers 6 cent. ADVERTEN
TIËN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meer '20 ct. (bewijsno
inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend
In geheel Europa waren slechts twee landen, die
vasthielden aan het begrip van den vrijen handel,
die zich verzetten tegen elke poging om kwakkelin-
dustriën, die niet waren opgewassen tegen beter ge
situeerde buitenlandsch» concurrentie uit de zak
ken der verbruikers aan een winst te helpen.
Die landen waren het onze en Groot-Britannië.
En nu is het een merkwaardig verschijnsel, dat
iuist die twee landen praktisch op hetzelfde oogen-
ilik hebben toegegeven aan het protectionistisch
streven, dat beide terzelfder tijd maatregelen bera
men om eenige ondernemers, die in het vrije ver
keer niet mee kunnen, door kunstmatige duurma-
king van buitenlandsche producten, een bestaan te
bezorgen.
Engeland begon zijn richtingverandering op grond
van de overweging, dat verschillende industriën,
vooral op chemisch gebied, nationaal behoorden te
zijn, zoodat men in geval van een nieuwen oorlog
zelf in staat zou zijn alles te fabriceeren wat op
chemisch gebied noodig of wenschelijk was.
I)ie grondredeneering was valsch.
Omdat de hoog ontwikkelde Duitsche chemische
industrie met betrekkelijk gemak op korten termijn
voor de fabricage van allerlei oorlogsbehoefte kan
worden ingericht-, is daarmede volstrekt niet gezegd,
dat ^en uit den grond gestampte Engelsche verf
fabricage ook van den eenen dag op den anderen
kan leveren, wat de Badische Unilin en de Hoech9t
Farbwerke déden.
Hoe kunstmatiger een industrie wordt groot ge
maakt en groot gehouden, hoe minder zij up to date
zal zijn en alleen de industrie met de beste chemici
en werktuigkundigen kan. op korten termijn worden
ingesteld op een totaal verschillende fabricage.
Doch het spreekt vanzelf zonder een werke
lijke chemische industrie is de moeilijkheid van het
plotseling voldoen aan de vraag naar chemische pro
ducten nog heel wat moeilijker.
Vandaar dat een ondersteuning aan dergelijke fa
brieken, betaald door den .Staat, via de oorlogsbe-
grooting, te verdedigen ware geweest en vermoede
lijk. zelfs uit vrijhandel oogpunt geenerlei oppositie
had gewekt. Doch nu men de oplossing zocht door
het heffen van een invoerrecht inplaats van direct
uit de belastinggelden te bétalen, wat voor de lands
verdediging noodig was, werd de deur geopend voor
allerlei smeekbeden van anderen: O Staat, wanneer
Gij mijn buurman een beschermend recht verleent,
waarom dan ook mij niet?
Dit nu is Juist het verderfelijke van de protectie,
dat het voordeel kunstmatig aan den een gegund,
door den ander ook wordt begeerd. Niemand ziet
in, dat een andere industrie van het nationaal be
staan in geval van nood een levensquaestie kan zijn.
Men kijkt alleen naar de dividenden en weet, dat
alleen, omdat alle buitenlandsche invoer zoo zwaar
belast wordt, een uitkeering van zeg zeven procent
mogelijk is.
Dan vraagt elke andere industrie zich af, waarom
dit voordeel alleen wordt gegeven aan A en niet
aan BZ.
Of liever gezegd: men vraagt zich dit niet af: men
v/eet, dat de stap gezet is op het hellend vlak en dat
benadeeling van consument ten behoeve van produ
cent voortaan op grond van voorafgegane beslissin
gen zelcer is.
Dat dit zoo is blijkt uit de stemmingen in het Brit-
sche Lagerhuis van deze week.
Het regeeringsvoorstel tot bescherming van de
zoogenaamde „Sleutelindustrieën", zou natuurlijk
worden aangenomen.
Dit was een „veiligheidsmaatregel", zooals wij die
boven omschreven.
Maar onmiddellijk daarop kwam de nieuwe mo
tie om die bescherming ook uit te strekken tot
andere bedrijven.
Ook die motie werd aangenomen en daarmede is
Engeland als vrijhandelsland uitgesphakeld.
Terzelfder tijd is de heer De Vries bezig Neder-
landsche burgers op dezelfde manier dubbel cijns-
plichtig te maken. Een keer aan den Staat en nog
eens aan den binnenlandschen producent, die, door
een verhoogd tarief van invoerrechten, kalm zooveel
meer kan vragen voor zijn artikel, dat hij net pre
cies onder den prijs het recht van het ingevoerd
artikel weet te blijven.
Terwijl de geheele wereld behoefte heeft aan meer
productie, terwijl desniettegenstaande het getal der
werkloozen groeit, gaat men er toe over kunstmatige
industrieën op te bouwen en in het leven te hou
den, die tijdelijk misschien extra arbeidskrach
ten noodig maken, doch op den duur niet levensvat
baar zullen blijken te zijn.
Bouwvakarbeiders zullen worden gebruikt om fa
brieken op te trekken, die als zij er staan, geen
doel hebben, omdat de regeering natuurlijk niet op
den duur de verplichting op zich kan nemen die
industrie een toeslag te verzekeren.
Zelfs consumenten_zien op den duur niet in
waarom zij een binnenlandsch artikel duur zou
den moeten betalen, terwijl het buitenlandsche,
zonder invoerrecht, goedkoop zou zijnt
Nu komt hier nog iets anders bij, dat speciaal voor
ons van belang is.
De juist door Berlijn aangenomen voorwaarden
van het ultimatum behelzen een paragraaf die er
toe strekt, dat alle Duitsche uitvoer-artikelen een
last van 26 der waarde te draegn krijgen.
Zelfs wanneer de Duitsche concurrentie zeer ge
vaarlijk was, wat zij door de hooge (nominale) loo-
nen niet kan zijn, is deze heffing van één kwart der
waarde plus het oude Nederlandsché invoerrecht ad
5 ruimschoots voldoende om den Nederlandschen
producent van het gelijkwaardig artikel een groo-
ten voorsprong te verleenen.
Wordt ons tarief, dat werkelijk hoog genoeg is,
zelfs voor een regeerinp, die aan alles en nog wat
geld heeft weg te gooien, nu behalve met dat kwart
der Duitsche factuurwaarde ook nog met de pro
centen van den heer De Vries verhoogd, dan zullen
allerlei fabrikanten zich in de handen wrijven en
blij zijn, dat we in dezen „democratischen" tijd een
regeering hebben, die zoo goed zorgt voor de belan
gen der ondernem'ers.
Alleen het ,stom gediert", de belastingbetaler zal
zich verheugen, wanneer waarop echter geen kijk
bestaat zijn aanslag een kwartje minder is, ter
wijl hij vergeet, dat hij aan zijn leveranciers elke
week graag een gulden meer ipoet betalen: „omdat
alles zoo duur geworden is!"
Die smoes, waarvan wij tijdens den oorlog reeds
zooveel hoorden, zal in de komende jaren nog veel
meer opgeld doen, wanneer de tegenwoordige bezit
ter van de Portefeuille van Financiën minister
van Financiën is ten slotte iets anders zijn ge
klungel van opcéntenpolitiek weer mag doorzet
ten. A.
GEDIPL. LEERARES,
Aanmelding voor 25 Juni a.s., Nieuweweg 179,
Schagen.
ROMAN VAN HULBERT FOOTNER.
Voor Nederland bewerkt door W. J. A. Roidanus J*.
UITC. W, DE HAAN, UTRECHT.
17.
Zij lachten minachtend; „Je goeden naam ben je
toch al kwijt", zeide Joe.
„Niemand kent hem", zeide Jack. „Ze zullen hem
nooit missen. En we zullen er wel voor zorgen, dat
hij niet gevonden wordt".
„De politie komt er toch achter. Die ruikt bloed.
En later worden jullie misschien boos op elkaar
en vertelt een het".
Dat was een schitterend antwoord. Zij keken el
kaar eens van terzijde aan. Er bestond geen ver
trouwen tusschen hen.
„Wat wil jij dan met hein,doen?" vroeg Jack.
„Aan de politie overleveren", antwoordde Bela on
middellijk. „Die komt nu de rivier op. Zij komt
ieder jaar om dezen tijd hier. Dan zal alles aan het
daglicht komen. Het is mijn schuld niet, dat hij mij
geschaakt heeft. Ik ben een net meisje".
„Misschien wil zij, dat hij met haar trouwt", zei
de Joe.
„O, neen!" riep Bela 'met goed gehuichelde booa-
beid uit. „Hij heeft mij beleedigd. Ik haat hem! Ik
wil, dat hij gestraft wordt!"
„Het lijkt mij toch wel- een beetje •verdacht", pre-
velde Jack aarzelend.
„Je kan met mij meegaan en alles zien wat ik
doe", zeide Bela, terwijl zij haar schouders ophaal
de.
„Misschien wil zij ons van de boot af hebben, zoo-
uat, hij terug kan komen en die inhalen", opperde
Joe.
„Idioten!" zeide Bela met een minachtenden blik.
,.Ga je paarden bij Johnny Gagnon halen en laat er
een hier blijven om op de boot te passen".
„Gaat mede!" riep Shand van boven van den
oever af. „Pak hem eerst en beslis dan wat we met
hem zullen doen".
„Ga maar", zeide Bela boos. „Ik ga niet mee als
Je het niet aan mij overlaat om hem te straffen".
„Zweer je, dat je hem "aan de politie zult overge
ven?" vroeg Jack ernstig.
„Ik zweer het!" antwoordde zij gretig, terwijl zij
uena recht in de oogen keek en hem haar hand toe
stak.
^„ïn orde. Ga mee. Ik ben voldaan", stemde Jack
nWacht nog even!" zeide zij. „Belooft me, dat jul-
WEERINGEN.
Liefdadigiheidsf eesten ten behoeve mn twee airme
gezinnen, in hotel De Haan. De opening 'hiervan
had plaats op Zaterdagavond voor genoodigdien ien
belangstellenden, Nadat te ongeveer half negen, de
'Kroonprins en adjudant door den heer en mevrouw
K'piff ontvangen waren, werd door, den heer Kolff
'dé volgende rede gehouden.
Dames en heeren, ik heet u alDen hartelijk welkom
inzonderheid Zijne Keizerlijke Hoogheid, die aan on
ze uitnoodiginig, 'hedenavond tegenwoordig te wil
len zijin, gevolg heeft gegeven. Van deze plaats wil
ik speciaal namens de Wieringer bevolking dank
zeggen voor den ldeïdakiigen steun, die u zoo ondub
belzinnig hebt gegeven aan de armen van Wie-ringen,
waarvoor Wierings bevolking tzeer dankbaar is., (Ap
plaus.)
Dames en heeren), wanneer wij! de geschiedenis de
zer zaak nagaan,, zien wijl, hoé ca. 6 maanden terug
er twee gezinnen in onze gemeente waren, welke zeer
■zeker eene liefdevolle en 'kleine' 'ondersteuning be
hoefden. -Er werd een comité gevormd, bestaande
uit de heeren Bax, Picoardt, 'Mulder, Boeker en spre
ker, welke trachtte, met adtverteerenin verschil
lende bladen gelden bijeen <te krijgen, .teneinde den
nood te lenigen. Het aal .u bekend zijn, <dat f300
ruim werd opgebracht, wat lang niet voldoende was,
daar het hier twee groote gezinnen betrof. Het was
mejuffrouw Box, die toen op het idee kwam,, te
trachten op Wierinlgon op kleine schaal eene 'loterij
te houden, wat plan door 'eenige 'dames is uitgebreid
en ziehier het resultaat, deze tentoonstelling van
allerhande voorwerpen van Oost en iWieat, alles ge-
"honken voor deze verloting. Het is een verheugend
feit, dat alle loten reeds verkocht izijn, wanneer men
het damescomité dan ook een verwijt zou willen ma
lt x, zou het lalleen kunnien zijn, waarom niet meer
loten genomen zijn dan 2000. Mien kon echter niet
vooruit weten, dat deze zoo vlug geplaatst zouden
worden en er staat een prij,zenaantal van 2000 te
genover, ieder krijgt dus wat. En er zijn schitteren
de prijken bij. Ik wil u op het hart drukken, de ach
terste tafel niet voorbij te ibopen,dat zijn -prijzen
zelf gemaakt door 'Wieringer. kinderen, Voor ouders
en familie zal dit zeker de schoonste uitstalling zijn,
die wij hier hebben.
Wieringen komt schitterend hier voor dien diag,
waar bijna de geheele wereld klaagt over gebrek
aan naastenliefde, maakt 'Wieringen 'hier een schit
terende uitzondering, Als één man hebben allen
j medegewerkt, deze tentoonstelling is schitterend,
eendrachtig gesticht. Ik kan dan ook als Hoofd de-
rer gemeente zeggen, dat ik trots ben op de ingeze
tenen voor déze hulp aan behoeftigen; -Applaus.
Diames en heeren, 'verschillende zaken hier zuillen
u 'aantrekken, alles wat hier is, is gratis afgestaan,
,lie hem geen kwéad zullen doen. Geeft me daar jé
hand op!"
Zij dwong allo drie dat te doen, hoewel Joe er
heel weinig zin in toonde.
„Gaat nou toch mede", zeide Shand ongeduldig.
„Laat je geweren hier", beval Bela. „Misschien
loopt hij, weg en dan zouden jullie in je drift op hem
schieten. En ik wil niet, dat er bloed vergoten
wordt".
„Jack's argwaan werd opnieuw gewekt. „Ik houd
mijn geweer bij mij", bromde hij.
„Hij heeft geen geweer bij zich", hoonde Bela. „Ben
je bang hem met je handen te vangen?"
„En je zei, dat hij jouw geweer had", zeide Jack.
„Hij heeft het teruggegeven", zeide Bela. „Hij is
slecht, maar geen dief. Hier heb je mijn geweer en
mijn revolver!" Zij liet ze zien.
Jack wist, dat Sam geen geweer had; toch bleef
hij argwaan koesteren. „Waarom heb je, als je je
geweer terug hadt, hem niet neergeschoten, toen hij
wegliep?" vroeg hij.
Bela zweeg een oogenblik. Dat'was een moeilijke
vraag, omdat zij in haar hart wist, dat zij, ver
ondersteld, dat haar verhaal waar was, Sam neer
geschoten zou hebben. Zij moest vlug even naden
ken. „Ik wil niet, dat er bloed vergote nwordt", pre
velde zij. ,Ik ben bang voor Père Lacombe".
Het antwoord was handig. Jack knikte. „Maar jij
laat je geweren ook hier", zeide hij.
„Dat spreekt!" zeide zij, terwijl zij de wapenen on
middellijk in den kano legde. „Laat een man achter
om op de boot en de geweren te passen. Twee man
en een vrouw zijn, denk ik, wel voldoende om een
kok te pakken te krijgen!"
Zij lachten.
Bela speelde een hoog spel. Ieders blik deed den
ken aan een verongelijkte vrouw, die naar wraak
dorst. Zij zocht in haar bagage en haalde daar een
stuk elandsvel uit, waarvan zij riemen sneed om
Sam vast te binden. Slimmere kerels dan Jack en
zijn kornuiten zouden érin géloopen zijn.
„Zij heeft gelijk, jongens!" riep Shand. „We moe
ten onze handen niet met bloed bezoedelen, wan
neer we hem op een andere manier gestraft kun
nen krijgen! Shand jij blijft hier! En nu vooruit,
jonge dame!"
Shand haalde zijn schouders op en kwam den
oever af. Maar het was een stilzwijgende overeen
komst tusschen hem en Jack, dat Joe alleen niet te
vertrouwen was; daarom vond hij het goed.
De drie anderen vertrokken. Bela, die een oogen
blik met opzet deed alsof zij twijfelde, ging hun
stroomopwaarts voor. Zij liep in den beginne met
het sukkeldrafje van de Indianen. De mannen kon
den haar nauwelijks bijhouden op den ongelijken
grond, want de grasvlakte, die zoo glad leek als een
billard, was vol kuilen.
Zij hield haar oogen op den grond gevestigd. Het
was voor haar de eenvoudigste zaak ter wereld
Sam's sporen, in het gras te volgen, maar de man
nen zouden, ook al konden zij de flauwe voetindruk
ken zien, wanneer zij hen erop wees, die nooit zonder
haar hulp gevonden hebben.
De sporen leidden hen evenwijdig aan de rivier.
Na een half uur lang geloopen te hebben, zagen zij
nog niets van Sam.
„We hebben te veel tijd verknoeid met praten','
zeide Bela.
„Dat heb jij het meest gedaan", antwoordde Joe.
Uit de richting der sporen bleek duidelijk, dat
Sam ervoor zorgde, dat bij onder de dekking van
ieder uitstekend punt der wilgenboschjes bleef tot
hij bij een ander kwam. Ieder eindpunt, stelde zjjn
vérvolgers in staat een vrij groot uitzicht te krijgen.
Eerst toén zij nog een half uur in dat afmattehde
gangetje geloopen hadden, konden zij juist een zwarte
vlek voor zich uit zien op het punt te verdwijnen.
.Liggen!" riep Bela en zij bleven languit liggen
tot die vlek weg was.
Opspringend liep Bela toen har over de er-
tusschen liggende grasvlakte. Zij moest baar vaart
voor de mannen inhouden. Joe was te zwaar om
hard te kunnen loopen en Jack begon het nadeel
van zijn jaren te voelen.
Bij de wilgen komend, stak zij waarschuwend haar
hand op. Zij liepen zachtjes in het gras. Geen van
de beide mannen kon iets zien of hooren; 'toch gaf
Bela hun door teekenen te verstaan, dat degene, dien
zij zochten, achter d oboschjes lag. Op het laatste
oogenblik bleef zij achter en liet zij hen voorgaan.
Sam zat, in de meening, dat het gevaar voor on
middellijke vervolging voorbij was, in het gras te
eten. toen Jack en Joe zich zonder eenige vooraf
gaande waarschuwing op hem wierpen en hem op
zijn rug gooiden. Hij verzette zich wanhopig, maar
was onder hun gezamenlijk gewicht machteloos. Met
een woest gegrom hief Joe zijn gebalde vuist boven
Sam's gezicht. Maar Jack hield hem tegen.
„Niet zoolang hij ligt", prevelde hij.
Bela, die nu ook naderbij kwam, trok Sam's han
den bij elkaar en bond zijn polsen met de riemen,
die zij gesneden had.
Toen Sam haar zag, riep hij uit: „Heb je me weer
verraden? Ik had het eigenlijk wel kunnen weten!"
Bela, die bang was, dat zijn woorden Jack weer
aan het denken zouden brengen, schreeuwde: „Nou
heb ik je. Je dacht, dat je kon wegloopen, hè? Je
wou niets meer met me te maken hebben! Je lachte,
toen ik huilde. Dat zal ik je betaald zetten! Ik zal je
ergens brengen waar je verder geen meisjes kwaad
meer kan doen!"
Jack en Joe vonden zulks onder de gegeven om
standigheden heel natuurlijk. Sam keek haar in
woedende verwondering aan en wilde antwoorden.
tot zelfs het kopje thee, -door lieve jonge dames ge
schonken; op. neemt daar een proef v-an, h^t smaakt
heerlijk. Verder vindt mJen een flesch met erwten,
het 'aantal te raden, waarvoor drie prijzen, -eien aar
digheid, het kost maar 10 cent. 'Ook e'en weegschaal,
daar kun je je laten wegen en tzien hoe zwaar je
portemonwaie is hij binnenkomst en hoe licht bij het
verlaten der izaal. Dit is werkelijk interessant. Dam
nog, eten dnaaimachiine, ton met zaagsel om te grab
belen. In den boek vindt mien een reuzenpop, ge-
kocht op Wieringen, en 'door Wieringer matjes ge.
kleed, Die den naam raadt, krijgt haar cadeau, maar
ik zeg uitdrukkelijk, gemakkelijk zal dit niet vallen,
Morgen, len (Pinksterdag is de -tentoonstelling ge
opend, middags van25 en des avonds; eVenzoo
de (tweede Pinksterdag, en -twijfelen wij: niet of er z-al
veel belangstelling kómen. Ik dank u 'namens het
dames- en heercomité voor uwe aanwezigheid, groot
en klein voor uwen steun en -medewerking en be
veel tenslotte onze tJenrtoonstelling gedurende de 2
Pinksterdagen in uwe voortdurende belangstelling
en weldadigheid 'aan' en verklaar hiermede d!e ten
toonstelling voor geopend; (Daverend Applaus.)
Hierna gaf de Harmonie eenige nummers en
heerschte er direct 'een vrooiijk'e feeststemming, De
Kroonprins werd door dien heer en mevrouw Kolff
rondgeleid en een en 'ander met belangstelling be
zichtigd, Ook van de vecnmjakél'ijikh'eden maakte Zijne
Hoogheid gebruik, de weegschaal noteerde een ge
wicht van 70 Ko. en wanneer onder het nuttigen
van een 'kopje thee, de grabbelton gepresenteerd
werd, kon Zijne Hoogheid ook niet nalaten hiervan
gebruik te maken.
Wanneer men dia -zaal, feestelijk getooid en aardig
versierd, rondgaat, treft de keur'"van 'prijzen,; stel
u voor, ruim 2000 prijzen, alles keurig en fleurig ge
rangschikt, waarbij zaken van' weinig waarde, doch
ook meer belangrijke prijken, te veel om te noemen.
Den geheelen avond heerschte er een gezellige
drukte en hadden de dames met hun' erwtenraderij
(waarvoor drie prijzen idodr den heer Kolff beschik
baar gesteld waren), het rondgaande grabbel vat, de
te raden naam der door mevr. Kolff beschikbaar
gestelde pop, de weegschaal, het draaibord, zeer veel
klandizie.
Ook de leuk ingerichte theetent, waar door jonge
dames een heerlijk kopjje thee met beschuit werd
verstrekt, mocht zich in veel belangstelling verheu
gen en gelooven wij, dat de fdnancieele resultaten,
alleen de verkoop der loten brengt netto f500
op, ongeacht nog de steeds strooanende enrtree's en
de ontelbaar geofferde dubbeltjes 'en grootere be
dragen schitterend!'zal zijn^ Verder werd de avond
op gezellige wijke gevuld door diverse voordrachten
van Ds. Biax, een gedicht op de wording der tentoon
stelling, door een zestal jongedames, eene voordracht
Holland op Klompten". Moderne dansen, door de
twee kleinste gezusters De" Haan, allerliefst weerge
geven, verder door 5 diames én 5 heeren: „Als de
trossen worden losgesneden", enz„ enz., alles even
vroolijk en opgewekt.
De heer Kolff sloot te elf uur met -een woord van!
Opwekking en aanmoediging tot een geregeld bezoek
deizen hoogst gezelligen lavonkl.
(Eersten Pinksterdag was de tentoonstelling ge
opend van 2 tot 5 en Q tot 11 uur, Zoowel des mid
dags als 's avonds een stroom van bezoekers, ruim
te tekort, Ook dezen dag was het programma goed
geViild, concert met medewerking van Zangrvereeni-
ging Westerlan'd, coupletten gezongen door 12 kin
deren, 'diverse'voordrachten, enz., lalles boeiend in
hooge mate. orider 'aangenaam getokkel van de man
dolineclub „Seraruata".
Maar dan bedacht hij zich, kleiade zijn- tanden op
elkander en zweeg.
Hij verzette zich niet langer en zij aanvaardden
onmiddellijk den langen terugweg naar de booten.
„En route" werd er weinig gesproken. Alleen barst
te Joe, die zijn woede niet altijd bedwingen kon, nu
en dan in vervloekingen uit. Sam lachte hem uit.
Meer dan-eens was Jack verplicht Joe's vuist tegen
te houden.
„Een afspraak blijft een afspraak", geide hij.
Bela, die achteraan liep, keek met echten India
nen-haat naar Joe's achterhoofd. Wanneer een hun
ner toevallig even omkeek, was haar gezicht strak.
Shand's gezicht klaardè op, toen zij Sam over den'
oever naar beneden brachten.
Het was nu even na twaalf uur en zij zouden, al
vorens aan boord te gaan, eten. Sam zat met zijn
gebonden handen in zijn schoot op een graszode, die
van den oever gévallen was, en keek nieuwsgierig
naar de anderen.
Hij was heel kalm. In de twee laatste dagen had
hij zooveel medegemaakt, dat zijn vermogen om
woedend en verbaasd te zijn, vrijwel uitgeput was.
Hij voelde zich meer een toeschouwer dan de lei
dende rol in het drama.
Ten slotte kwam Bela met een heel onverschillig
gezicht naar hem toe en zette een bord met eten
op zijn knieën. Blijkbaar werd verwacht, dat hij
zelf zoo goed en zoo kwaad als dat met zijn gebon
den handen ging eten zou. Zonder hem aan te kij
ken, fluisterde zij vlug:
„Ilc ben je vriendin, Sam. Ik houd Je vooï don
gek. Later zal je alles begrijpen".
Sam lachte minachtend. De anderen keken om en
Bela moest teruggaan.
Sam voelde niet het minste gewetensbezwaar om
van hen te eten. Hij minachtte hen en had het vaste
plan zich de meerdere van hen te toonen. Inmid
dels vroeg hij zich ai Wat er tusschen hen voorge*
vallen was. Hij kon geen verklaring vinden voor de
verhouding tusschen Bela en de drie mannen. ZIJ
was blijkbaar noch vijandig noch vriendschappelijk.
Na het middagmaal ontstond er een woordenwis
seling omtrent de vraag, wie er in de verschillende
booten moesten. De roeiboot was niet groot genoeg
voor hen allen.
„Leg hem maar in den kano", zeide Bela onver
schillig, „dan zal ik roeien!"
„Geen quaestie van", zeide Joe vlug. „Hij komt
bij de mannen".
„Mij ook goed", zeide Bela, terwijl zij haar schou
ders ophaalde. „Dan kom jij bij mij".
Die schikking beviel Joe heel goed en op die wijze
slaagde Bela erin hem van Sam te scheiden.
Wordt vervolgd.
