De dingen om ons heen.
Van Tweeërlei Slag.
Van alles wat.
Zaterdag 15 October 1921.
64sle Jaargang. No. 6907.
TWEEDE BLAD.
FEUILLETON.
SUezSsoha DetUn»
'Hooi don Woensdag hebben we gewacht of er nog
eenig werkelijk bericht zou komen omtrent de be
slissing van den Raad van den Volkenbond) maar
thans in het late avonduur weten we nog niets, dan
wat Fransche en Duitsche correspondenten bewe
ren te hebben vernomen.
Re Fransche Journalisten Juichen, dat hun dier
bare Poolsche hartlappen een mooi rijk etuk indu
strieland ln bezit zullen mogen nemen. De Duitschers
jammeren, dat zij nu heelemaal, nu definitief, nu
zonder genade economisch geruïneerd zijn.
Allemaal omdat een paar dorpen, een paar mijnen,
een paar fabrieken voortaan aan een ander belasting
zullen moeten betalen, het met andere marken on
andore postzegels zullen moeten stellen.
Althans wanneer die correspondenten gelijk
hebben, wanneer de Raad van den Volkenbond wer
kelijk heeft besloten Silezlfi te verdoelen, te deelen,
wat naar het oordeel van alle werkelijk onbevoor
oordeelde deskundigen economisch niet te verdoelen
valt. iEn het zal ons eigenlijk gezegd, zeer verbazen,
wanneer die correspondenten het bij het rechte eind
hebben.
De 'Duitscher heeft nu eenmaal' in de laagste jaren
do hebbelijkheid ontwikkeld van te schreeuwen voor
hij wordt geslagen, ja, al te kermen voor iemand) er
aan denkt to gaan slaan. Pogdng om medelijden op
to wekken, die op oude dames indruk maakt, maar
overigens terecht de wereld onverschillig laat,
nadat Duitschland zoolang zelf geslagen heeft, met
toegestopte ooren om van het gejammer 'zijner slacht
offers maar niets te hooren.
Aan dit feit ontkomt men niet door een keizer en
eenige andere vorsten .buiten af" te sturen en de
kleur van de vlag wat te wijzigen....
Do Franschen volgen eèn geheel andere taktiek.
Als die vreezen, dat een besluit togen hun wensch
zal uitvallen, zetten zij een hoera ln, blazen fanfares
over hun overwinning, toeteren heel de wereld de
ooren vol met frasen van bewondering en lof over
„hun" menschen, die dit zoo kranig hebben doorge
zet, over de triomf van „hun" gerechte zaak. net zoo
lang tot zij er zeker van zijn, dat geen Fransch be-
winsdman, wil hij zijn baantje nog een half uur hou
den, anders kan doen dan doorgaan met zijn po
gingen om datgene te bereiken, wat het volk (en vla
Havas de göheele wereld) al „weet" dat hij heeft
verwezenlijkt.
Tusschen het hysterisch Duitsch gelamenteer en
hot welberekend' namaak eüthusiasanje der Fran-
schon, staan de Engelschen.
Ook de Engelsche pers wordt door de regeering. ge
ïnstrueerd en zegt in vele gevallen niet meer en ook
niet minder dan de regeering welgevallig is. Maar
zij doet dit alleen wanneer er directe- Engelsche be
langen op het spel staan. Zoo niet, dan mag Downing
Street dictoeren en artikels „ter inzage en kennisna
me" sturon, zooveel ze maar wil.... ®e dwalen mot
dictaat den prullemand in, precies aio het „in-
gozondon stuk" van 'Klaas Klaassen over de schade
aan zijn fokgeit bij de redactie van de Dag-Beurs-
courant.
Het probleem van Opper-Sileziö "heeft voor Enge
land geen het minst direct belang. En dus be
schouwt elke redactie het alleen op de merites van
de zaak en in verband met de berichten van haar
eigen vertegenwoordiger. Als alle „deskundigen" van
do Poolsch-Fransche pors vinden, dat iets wit is en
de staffcorrespondent van de Daily 'Post seint ,,'t Is
oranje", zal geen lezer van de Daily Post ooit Iets an
ders vernemen, dan dat het oranje is. „Want", zegt
de redacteur, „ik heb den man er heen gestuurd, om
dat ik hem vertrouw en omdat zijn copy goed ds. Dat
kost geld en dus heeft hJJ gelijk. Anders had ik me
kunnen labonneeren op de Matin. Wat goedkooper
ls. Bas tal"
•Dit systeem is niet de perfectie-zelve. (Maar wan
neer ln een quaestle als deze die verschillende re
dacties dan tot ongeveer één resultaat komen, heeft
mon vrij veel kans, dat hun opvatting de Juiste zal
blijken te zijn. Al was 't slechts omdat zij niets te be
wijzen hebben. Omdat au fond de zaak hun niet kan
•chelen.
En nu staat men voor het zonderling geval, dat al
le groote Londensche bladen het er over eens zijn,
24.
ROMAN VAN ANNA WAHLBNBERG.
Nu liet Helga de hand neerglijden, en zonder te
weten wat zij op de ontboezemingen der oude, "trou
we dienstbode geantwoord had, ging zij naar hare
slaapkamer.
Hier bleef zij bij de deur staan, die ook toegang
gaf tot de kamer van den zieke en die zij op een
kiertje had opengelaten. De regelmatige ademhaling
van den ouden man deed vermoeden, dat hij sliep,
of zich slapende hield. En zij stond, tegen den deur
post geleund, hare gedachten te verzamelen.
Zij had nu nog maar éen nacht, éen enkelen nacht
om ever het wel en wee van haar geheel© toekom
stige leven te denken l Maar kalm denken kón ze
niet. iedere poging daartoe werd verijdeld, omdat
woerd, één naam haar voortdurend in de ooren
klonk,,Klaas.... Klaas.... Klaas.... Dezen
naam bad zij onophoudelijk gehoord, vanaf het
0ogenblik dat zij was opgestaan en dat „Morgen
ocütoiwi" ge sproken, had. En luider en steeds luider
Maaj weib opzicht Klaas haar zou kunnen hel
pen wist tij niet. Zii voelde alleen een gloeiend ver
langen om hem te zien, om met hem te sprokenl Als
maar met hem mocht spreken, dan was al het
V ÜIS Van mto<*er belang; hij was voor haar als
een gids en leidsman. Naar hém wilde zij gaan. Ver
der zag zij niet, wilde zij niet zien! Wat daarbuiten
{*8. haar niet aanMaar waar was Klaas?
Jederit dien bewusten middag, toen hij van de gans
haa meegegeten, was hij nog, niet thuis geweest. Nie
mand wist of hij in de stad was. Nu was het bijna
nacht, de klok had reeds half tien geslagen. Het
v Tva9 éenige plaats waar zij kans zou heb-
nen jem fa vinden; maar als zij daar kwam, was de
JJJJsdeur wellicht gesloten?.... Maar als er licht
«rrniddo, zou zij toch kunnen wachten, tot er iemand
0 het ^uis wilde binnengaan. Zij kon, des
O0QS, urenlang wachten. ZIJ had immers don ge-
boelen nacht vóór zich
norIeKnauwe ho°P om misschien haar doei' te kun-
ieiioD' werd levendiger. Zij trad de kamer uit,
on de 8an& kaar mantel om en zotte haar hoed
Kris deuren open te laten en er
hflhS op te lefcten o* haar vader iets noodig mocht
ta vL. en» zonder op de vragen van de oude meid
vatTh orden *8neW« de straat op. Do vensters
oe meeste huizen waren reeds donker.
dat oen vordeolitig van.' iSïtezivcho flwduiSiHeöebied
een groote oconomische dwaasheid, is.
De heel erg pro-Fransche sectie, Times c.e., vindt,
dat heel het gebied Poolscb had moeten worden. Dat.
had Parijs zoó'n plezier gedaan en er ls maar één
Parijs en als Duitschland daar de mijnen en de fa
brieken niet meer heeft, kan het in het geheim geen
oorlogstuig meer maken om met zijn (100.000 man
sterke) leger straks Frankrijk weer aan te vallen.
Andere bladen vindon, dat het industriegebied
Duitsch moet blijven, omdat de Duitsche technische
leiding en het Duitsch kapitaal het tot ontwikkeling
bracht en omdat de Pool, die meer kan fabriceeren
dan een muizeval, nog moet worden geboren....
Die mijnen, die fabrieken moeten produceeren, zeg-
Sen zij. (Dit ls noodig voor de wereld, moedig ook voor
e Entente, die anders nooit hét geld van Duitsch
land zal ontvangen, waarop het recht heeft volgens
het vredesverdrag.
(Maar het belangrijkst la, wel de ^Daily Chronicle,
die nog steeds als het orgaan van CLloyd George
geldt en dus zeker Woensdag wel iets over de beslis
sing had kunnen weten, wanner er een beslissing1, wa
re geweest. Dit blad zegt doodkalm, dat de beslissing,
die genomon zal worden, van zeer groote beteeke-
nis is: niet alleen voor de betrokkenen, niet alleen
voor Oost-Europa, maar voor den geheelen Volken
bond.
De beteekenis van dien Bond, zegt de Chronicle,
hangt voor een niet gering deel samen met zijn be
teekenis als beslisser van internationale geschillen.
Thans is er een geschil aan de orde, van het grootste
belang. (Het eerste. Van deze beslissing hangt alles
af 'voor het prestige van den Bond.
Komt de Raad tot een werkelijk goede, Juiste beslis
sing, weet hij den knoop door te hakken, dan zal de
wereld vertrouwen krijgen in den Bond.
Bepaalt hij zich tot een halfhartigen uitspraak,
gaat hij schipperen en modderen, kool en geit spa
ren, poogt hij het verschil te deelen, dan geeft- hij
zichzelf een brevet van halfheid en vertrouwt in de
toekomst geen mensch hem als scheidsrechter.
„Een compromis als oplossing van deze quaestle
zou het allerslechtst precedent zijn waartoe de
Bond kon besluiten'.
Als men deze woorden van de Chronicle overweegt,
welks redacteur maar de telefoon van den haak
behoeft te nemen, om direct met Lloyd George zelf
in contact te zijn, gelooven wij nog niet zoo heel hard
aan die 'Silezische Deeling waarvan Duitsch gejam
mer en Fransch enthusiasme zoo hoog opgeven.
UITKIJK.
Schadevergoeding
Duitschland moot bloeden voor den onmenschelijk
wroeden oorlog van 1914—1918. gn daar de markenkoers
ontzettend laag is en de goudvoorraad gering, is het
Duitsche rhk wel genoodzaakt de schadevergoeding aan
de Entente-landen uit 'te betalen in natura. Zoo vertrok
ken dezer dagen uit Duitschland naar Frankrijk eenige
treinen met.... bijen.
Abracadabra.
Men gebruikt dit woord in de beteekenis van onzin,
wartaal. Het is van Perzischen oorsprong, en was een
töovorfbrmule, waaraan genezende kracht werd toe--
geschreven. Men gebruikte de tooverspreuk veelal in den
vorm van een driehoekig stuk .perkament, dat er aldus
uitzag
ABRACADABRA
ABRACADABR
ABRACADAB
ABRACADA
ABRACAD
ABRACA
ABR AC
ABR A
.ABR
AB
A
Men vouwde het perkament dicht en prikte er dan
met een naald ©en kruis in. Daarna werd het met
een draad om den hals gedragen gedurende negen dagen,
waarna het in een oostwaarts stroomende rivier geworpen
werd. Maar dit moest gebeuren vóór zonsopgang en
staande met den rug naar de rivier. Dan werd men
van allerlei, ziekten genezen, zooals kiespijn, hoofdpijn,
koorts, enz.
De schildpad bij db oiüdo Romeinen.
Bij de oude Romeinen, die overigens op lekkernijen
bijzonder gesteld waren en daaronder, bijvoorbeeld, ook
fazantenhersens en nachtegalentongen rekenden, was het
schijdpadvleesch weinig geacht. Het vólksgeloofl echter
verbond aan het bloea aer schildpadden in vele geval
len een heilzame kracht. H§t was volgens 'dit geloof een
uitstekend middel om 't uitvallen van het haar tegen
te gaan, het genas verschillende soorten van uitslag, het
was een perfect middel tegen oorpijn, genas vallende
ziekten en kiespijn, kortom het schildpaadenbloed was,
wat de wondergeneesmiddelen van nu ook zijn, een
middel tegen alle kwalen.
Ook de gal van de schildpadden was heel nuttig. Hei-
Zij liep zoo haa8itig en gejaagd dat de menschen
haar bleven nakijken.
Was er een ongeluk gebeurd, waarom dit jonge
meisje nog zoo laat op den avond hulp ging halen?
Want dAt zij hulp zocht, stond duidelijk op haar ge
laat te lezen: Zij liep zóó verbazend snel, dat zij soms
genoodzaakt was even stil te blijven staan om adem
te halen. (Maar zij gaf zich geen tijd, en hijgend
draafde zij1 verder. De lantaarns stonden dichter bij
een, en de menschen dn de meer bewoonde buurt
waar zij zich nu bevond, werden talrijker; maar,
zonder hierop te letten, vloog Helga er langs, of er
tusschen door. Misschien hing het van éen enkele
minuut, van een seconde af, of zij hem al dan niet
ontmoette.
De klok van den kerktoren sloeg tién uur en zij
moest nog een heel en weg afleggen. ZIJ hoorde van
verschillende stadsklokken de tien (dreunende sla
gen, en elke slag was voor haar eene aansporing tot
spoed. ZIJ draafde door, hoewel de boenen dreigden
haar niet lang meer te zullen dragen, en zij durfde
toch haar vaart niet verminderen, al had zij een ge
voel alsof haar de borst werd ingedrukt. Eindelijk
had zij het hooge huis bereikt, waarvan hij de bo
venverdieping bewoonde, en zij plaatste zich op het
trottoir aan de overzijde der straat, zoools zij nog
eens gedaan had, om te zien of er licht WJ hem
brandde.
Een benauwende gedachte kneep haar de keel
dicht 'Het scheen boven geheel donker te zijn. Maar
toen/ zij meer onderzoekend den blik op de ven
sters richtte, ontdekte zij een flauw schijnsel op het
donker kozijn, vermoedelijk van eene lamp die ach
ter in het atelier brandde.
Nu was de vrees over en eene groote kalmte kwam
in de plaats, alsof zij alles wat haar het hart be-
zwtaard had op een ander had kunnij overdragenj
die voor haar zou kunnen denken en handelen.
Ja, nu zou zij den geheelen nacht willen wachten,
want zij wist dat zij hem ontmoeten zou. Iemand zou
ten laatste toch wel thuis komen, die deze gesloten
deur voor haar kon opendoen, en dan kon zij wel
een reden opgeven waarom zij mee naar binnen wil
de gaan. Misschien zou da flauwe streepje dan zijn
uitgedoofd; maar zij zou het wel weel doen verschij
nen.
iZij stok de straat over, om dichter bij te wezen als
er Iemand thuis kwam, en hoewel zij overtuigd was
dat het niet baten zou, drukte zij op den knop van
de huisdeur. Maar tot hare groote verrassing draaide
'deze om. Die brave, lieve portier had blijkbaar dezen
avond zijn plicht met trouw waargenomen. De vijf
trappen waren hoog en zwaar voor haar vermoeide
beenen; maar zij bleef toch niet ataan, voor zij de
deur mn heil atelier bereikt had en den vinger op
dcre oogen, beveiliging tegen gentsucht, volkomen oonc-
zingvan prikkelbare zenuwen, dat alles bad men volgens
dè Romeinen, te danken aan het gebruik van schild*-
paddongal.
Oimesfcig fw
In de warme landen als Nedcrlandsch Oost-indfö en
voorai Britsch-Indië, komen ontzettend veel slangen
voor, die heel wat slachtoffers onder de inboorlingen
maken. In Britsch-Indië alleen bedroeg dit aantal voor
eenige jaren nog twintig duizend' per jaar.
Hierin is in den laatsten tijd verandering gekomen
door de uitvinding van een serum, dat de giftige wer
king van slangenbeten terstond te niet doet Het aantal
gevallen met doodelijken afloop is sedert dien tjjd
sterk verminderd.
Niet tegen alle slangenbeten helpt dit secrum, maar
wel tegen dia van de cobra en Russel's adder, de
twee reptielen, die de meeste slachtoffers maakten.
Dit serum, waarmoe het slachtoffer wordt ingeënt,
waardoor het slangenvergif geneutraliseerd wordt, heet
antinenine.
Men kan die stof alleen bereiden uit het gif van de
beide slangensoorten bovengenoemd. Daartoe worden
die .slangen gevangen en in hokken opgesloten. Eens
por week wordt heit gif verzameld. Dit'is een moeilijk
en hoogst gevaarlijk werkje, waarbij men geen last van
zenuwen behoeft te hebben. Blanken schijnen voor dit
werk oveir 't algemeen geen geschiktheid te bezitten maar
sommige inboorlingen zijn er buitengewoon handig in,
en weten het juiste oogeiiblik te kiezen om handelend op
to treden. Dc slang wordt uit het hok gelaten en men
laat haar vrij rondkruipen. De Indiër houdt haar in
do gaten en wacht het juiste oogenblik af. Hij houdt een
stok in de hand en drukt daarmee plotseling den kop
van de slang tegen den grond. Dan pakt hij het dier
vlug on stevig beet vlak achter den kop en zet zijn voel
op den staart. Daarna laat hii de slang in een stuft
katoen bijten boven een schaaltje, waardoor het gif in
dat schaaltje druppelt
Nu heeft men net slangengif, maar nog geen antiée-
nine, het heilzame serum. Om dit te verkrijgen, geeft
men paarden inspuitingen met een mengsel van het
gif dejr beide slangensoorten, eerst met kleine hoevèél-
heden, doch steeds meer. 'Zoo behandelt men de paar
den gedurende een paar maanden, waarvan ze met
do minste hinder hebben. Dan ondergaat het paard
een aderlating uit do strotader, waardoor men een
Saar liter bloed verkrijgt Laat men-dit bloed stollen,
an scheidt zich daarbij een heldere vloeistof af. En deze
vloeistof bevat het antinenine, en wordt in hermetisch
gesloten flesschjes bewaard..
Wordt nu iemand door een der beide giftige slangen
gebeten, dan geeft men hem een injectie met antinenine,
en het 'gevaar voor vergiftiging is bezworen. Korten
tijd na de inspuiting is de patiënt geheel genezen.
De normale tijd.
Toen op Maandag 3 October de klokken een uur
teruggezet waren, merkte het Engelsche blad de „Deily
Herald" heel leuk opDoor het veranderen der klokken
zijn we teruggekeerd tot den normalen tijd, maar helaas
nog niet tot normale tijden.
Drukken naaf vlugger don schril ven.
Dat is nogal wides zal men zeggen. Maar heeft die
zelfde man zich wel eens rekenschap gegeven, hoevéél
maal vlugger het gaat?
Sten u eens voor, dat onze kranten geschreven moesten
worden. Het Engelsche dagblad de „Times" bijvoorbeeld
heeft een omvang van een boekdeel van pl. 500 bladzij
den op gewone dagen en wanneer er een bljvoegséj
is, staat dej omvang gelijk met 800 pagina's. De oplage
van dit blad beloopt 100.000 exemplaren, die eiken dag fn
6 uren gedrukt worden. Wilde men diezelfde oplage in
6 uren laten overschrijven, dan zou er een leger van twee
millioen personen aan 't werk gezet moeten worden. En
wilde men de 100.000 exemplaren door één man late®
schrijven, dan zou die gerekend op een vijftigurigefi
werkweek ongeveer 5000 jaar moeten pennen-
Vreemde kleederdracht
Midden Afrika is langen tijd voor het blanke ras
onbekend gebied geweest En dertig jaar geleden bijv.
kon men op een kaart van dit werelddeel in 't midden
niet "veel anders vinden dan wat 'witte plekken, als
bewijs, dat daar nog geen beschaafd mensch ooit was
doorgedrongen.
Maar de geest dos onderzoeks dreef 'de koene ontdék-
kingsreizigers ook naar deze bijna ontoegankelijke oor
den. Dat die tochten door bijna ondoordringbare oer
wouden onder een moordend heet klimaat vol gevaren
waren spreekt vanzelf. Voortdurend moest men op zijn
hoede zijn voor allerlei verscheurende dieren en slangn,
die daar in menigvuldige verscheidenheid vookomen, en
voof de inheemsche bevolking, die de binnendringende
vreemdelingen soms alles behalve vriendelijk ontvingen.
Doch eere die onverschrokken ontdekkingsreizigers.
Door hun volhardend pogen zijn we bekend geworden
mot dat gedeelte van het „donkere werelddeel" mét
zijn eigenaardige volksstammen.
Zoo leeft bij de bronnen van den Nijl een volk, dat
het Gang-volk of de Acholi's genoemd wordt Veel zorg
voor hun kle/eren dragen diee natuurmenschen niet, wat
bij een tropisch klimaat ook heelbegrijpelijk is. De
mannen tooien zich met een soort klein schort van die
ren vel en dragen ijzeren ringen om enkels en armen.
Ilun onderlip is doorboord met een puntig stuk das,
dikwijls afkomstig van een gebroken Desch. Bij afwe
zigheid van zoo'n stuk glas behelpen ze zich met een
den belknop drukken kon.
(Zonderling vreemd en ijl klonk diie bel daarbin
nen, en har gewaarwording! van iets ongewoons werd
nog versterkt, toen de deur door een haar onbekend
jongmensch werd open gedaan.
Deze maakte evenwel den indruk een kunstenaar
te zijn, evenals Klaas; waarschijnlijk was hij diens
gast.
Wel was het' een groote .teleurstelling dit jonge
mensch hier te zien; zij had er geen oogenblik aan
getwijfeld Klaas alleen te zullen vinden; maar boe
dan ook spreken moest zij hem. 'Dus stapte zij
haastig naar binnen met een: „Ik moet iets komen
zeggen..,.
„Wees zoo goed!"
Maar hierbij nam hij haar op met zulk eene zicht
bare verbazing, dat zij onder zijn blik verlegen werd.
„Zou u zoo vriendelijk willen, mijnheer 'Elvin even
te roepen?" vroeg zij, aarzelende.
„Mijnheer El vin is hier niet."
„Dan komt bij tocb zeker spoedig?"
„Van avond althans niet. Weet u niet dat hij ver
huisd is en dat ik zijn kamers heb overgenomen?"
Zij sprak geen woord en bewoog zich nielt; maar
toch scheen hij te begrijpen dat het hier geen teleur
stelling over een mislukte samenkomst gold, waar
van hij de oorzaak was, want met grootë belang
stelling, vroeg hij
„Kan ik u soms in eenig opzicht van dienst zijn?"
Óp hare vraag of Klaas in de stad was, ontving
ztj een bevestigend antwoord. Hij had ©en andere
woning gehuurd, geen atelier, maar alleen eene ka
mer.'Het jongmensch had Elvin daar ©en paar da
gen geleden bezocht Hot hulsnommer wist hij niet
precies, vijf en dertig, of zeven en dertig; vlak te
genover was ©en kruidenierswinkel, of iets derge
lijks. Hot was moeilijk, 't voor een ander duidelijk
(te maken, al zou men 't zelf zonder ©enig bezwaar
vinden.
Hoe langer hij dat bleeke, onnatuurlijk strakke ge
zichtje beschouwde, des te meer werd zijn eerste in
druk, hier tegenover een hulpbehoevend mede-
mensch te staan, bij hem bevestigd, en hét besef van
te moeten helpen kreeg de overhand.
„Wil ik met u meegaan?" vroeg hij. „Ik doe 't
gaarne. Ik zou toch nog 'n eindje gaan loopen, van
avond."
Maar zij bedankte voor zijn aanbod, evenals voor
eiken anderen dienst. Hét verlangen naor Klaas,
haar vast vertrouwen, dat hij haar zou beschermen
en voor haar dénken, dit alle9 was als wegge
vaagd. Zij begreep nu zelf niet hoe zij aan zulk een
dwaze gedachte had kunnen toegeven en waarom
zij hier gekomen was. Wat was hij meer voor haar
dan de eerst© de beate? HIJ kende haar nauwelijks,
stuk fleer of enn (stukje gepolst bout. Yo<»ral wanneer djk>
heeraó kwaad worden, krijgen re een allergekst uitzicht,
daar het stuk glas of hel 'surrogaat ervan dan recht
vooruitsteekt Dé ooren rijn eveneens doorboord en
behangen met ringen van koperdraad.
De jonge mannen hebben daarenboven nog een zeer
verzorgden hoofdtooi. Het haar is in den vorm van een
kegel opgewerkt, op den top waarvan een leege patroon
huls is geplaatst Prachtig opgepoetste oude perkussie-
hoedjes worden aan den voet van den haaxkegel beves
tigd, terwijl rondom een krans van sieraden is aange
bracht Het heele zaakje wordt bijeengehouden door een
ijzeren pin en een snoer van schelpen, dat vastgebonden
wordt om het achterhoofd. Verder worden nog struis
vogel- en papegaaienveeren achter in het haar gestoken.
Do vrouwen loopen zoo goed als naakt Alleen hebben
ze zich opgesmukt met alle mogelijke sieraden, die in
zware colliers om hals en middel hangen. Het lichaam
smeren ae in met een mengsel van vet en een soort
roode verf V
De stamhoofden, die geregeld de Engelsche neder
zettingen bezoeken, houden er ook nog een gala-costuum
op na. dat dan meestal bestaat uit een oude soldatenjas,
Ene hoofden rijn tuk op oude soldatenjassen, al rijn ze
ook versleten of verkleurd. In die wildernissen van
het duistere werelddeel" worden dan ook alle denkbare
Engelsche uniformen gedragen.
De Acholi-mannen hebben altijd hun speer en hun
boog bij zich. Sommigen dragen ook een cirkelrond
vlijmscherp mes, waarmede de gruwelijkste verwondingen
worden aangebracht Weer anderen dragen een soort
knots, een langen stok met een ijzeren ring van een
paar pond aan het uiteinde. Daarmee timmeren ze
elkaar op de schedels, als ze 't met woorden niet meel
at kunnen.
Een merkwaardig volk, dat daar lang bij de bronnen
van den Nijl in onbekendheid voor de Westersche be
schaving heeft voortgeleefd, maar in de laatste jaren
meer en meer onder Engelsche overheersching is gé-
raakt J i
Het huwelijk van een milHanaix.
Toen Coraelus Vanderbilt, de zoon van den bekenden
Amefrihaanschen milliardair, in het huwelijk trad met
miss Rachel Litsleton, werd er een bruiloft gegeven, die
qr zijn mocht. Alles ging in het groot Het aantal gasten
beliep vijfduizend, waaronder zevenhonderd soldaten, oor
logskameraden van den bruigom. Die hadden met hem
een deel van het Amerikaansche expeditie-leger gevormd,
dat aan het Westfront de Franschen en Engelschen
ter zijde stond.
Da huwelijksgeschenken hadden een totale waarde
van een millioen dollar. De ouders van den bruidegom
gaven het kostbaarste geschenkeen diamanten hoofotooi
ter waarde van 300.000 dollars. De bruigom had rijn
bruid vereerd' met een laurierblad van platina, bezet met
diamanten rondom een grooten brillant
VwwftrlkJrelijke cetera
In Oostenrijk worden aan de ambtenaren salarissen
uitbetaald van 7000 tot 15000 kronen per maand en
hooger. Maar als men nagaat wat daarvoor gekocht
kan worden, dan beteekenen die hooge salarissen nog
niet Veel.
Een heerenpantalon bijvoorbeeld kost 4800 'krpnen.
Een KG., hout kost 4 a 5 kronen. Met zeer zuinig
gebruik zijn de uitgaven aan brandstoffen en verlichting
alleen reeds 1382 kronen per maand.
Hier volgen nog eenige winkelprijzen in de aller
goedkoopste zaken i gekleurde of witte overhemden vanaf
1200 kr.heerèn onderbroeken vanaf 650 kr.zak
doeken per stuk vanaf 120 kr.sokben, minste wol, vanaf
90 kr.; boorden vanaf 90 kr.'; slechtste kwaliteit dames
hemden 600 kr.: damespantalons vanaf 680 kr.; schorten-
Soed vanaf 220 kr. per meter; stoffen voor lichtere boven-
leeren vanaf 1600 kr. per meter; heerenpakken vanaf
13000 kr.; ulsters vanaf 1200G kr.; de allergoedkoopste
schoenen vanaf 2800 kr.
Ambtenaren in Oostenrijk koopen heel veel coöpe
ratief verschillende levensmiddelen in, voor zoover ze
te krijgen zijn. Meel krijgt men "af en toe stechts, suiker
zelden, cacao is geheel van de markt verdwenen, koffie
is iheel moeilijk te verkrijgen, gecondenseerde melk is
ge/woonlijk niet te verkrijgen, om van versche melk
maar heelemaal niet 'te spreken.
Maar indien wel 'verkrijgbaar, dan znn die coöpera
tieve inkoopprijzen als volgt: 1 Kg. meel 96 kr.1 Kg.
suiker 130 kr.1 Kg. cacao 330 la*.1 Kg. ongebrande
koffie 430 kr 1 blikje gesuikerde gecondenseerde melk
220 kr.; 1 Kg. varkensvet 380 kr.; 1 Kg. plantenvet
320 kr.; 1/ Kg. margarine 180 kr.; 1 Kg. zeep voor de
wasch 200 kr.1 Kg. Slaolie 250 kr.; 1 Kg. boonen
56 kr.
Voor den oorlog was de Oostenrijksche kroon W
cent in Hollandsen geld, de koers is evenwel zoo
gedaald, dat de waarde nu in Hollandsch geld uitgedrukt
beiieden een halven cent is gedaald.
Voor Hollanders, die zich voor betrekkelijk weinig
geld «in kapitaal aan Oostenrijksche kronen kunnen
aanschaffen, zijn bovenstaande prijzen niet 'hoog, maar-do
inwoners zelf van het ongelukkige land^-rif11 Pö nijpend-
ste armoe ten prooi
Dat verschillende levensmiddelen gruwelijk vervalscht
worden, is bekend, on eveneens oat soms de mecsi
onsmakelijke dingen gebruikt worden om er in groote fa
brieken eetbare waar van te maken. En niet alleen
hij had haar noolifc ln zijn vertrouwen genomen;
nooit met haar over zichzelf gesproken. Zelfs eene
belangrijke verandering,, het verlaten van zijn ka
mer, had hij niet eens met haar besproken, haar nlel
gezegd waarheen hij verhuisd was. Wat beteekende
zij dan voor hem? Misschien schonk hij zijn ver
trouwen aan anderen? (Mogelijk had die zangeres die
hem onlangs zoo leelijk behandeld had, hem nu we
der aangelokt? (Het had Immers wel den schijn ge
had dat dit har© bedoeling, wa»? Van hem wist men
toch ook niets. Men kon zich wel van alles wijsma
ken, omdat hij goedhartig en medelijdend was en om
dat men zich verbeeldde dat er achter zijn kort-af-
gebrokene woorden, en achter zijn dwalende oogen,
die zoo zelden te vangen waren, heel wat verborgen
lag; maar men wist er toch niets van. Alles wel be
schouwd, was hij voor haar slechts een onbekend
man, en zij mocht eigenlijk dankbaar wezen hem
niet te hebben thuis getroffen. Want wat zou hij
wel van haar hebben gedacht? In een kringloop gin-
gen deze gedachten haar door het hoofd, tot ze plot
seling werden verjaagd door zulk eene groote ver
moeidheid, dat zij tegen den muur moest leunen om
niet in elkaar te zakken. Het scheelde weinig of zij
was flauw gevallen, en als heel uit de verte klonken
de vriendelijke woorden van den jongen schilder, die
er op aandrong dat zij zou gaan zitten en wat rus
ten naar ln de ooren. Na een paar seconden herstel
de zij zich en nu liet zij zich niet langer terughou
den. Vergezeld van den Jongen schilder, die haar
niet alleen durfde laten vertrekken, haar althans op
de trappen wilde bijlichten, kwam zij behoudon be
neden en was zij spoedig onder de menschen op
straat verdwenen.
Zij begon weer haastig te loopen^ evenals op den
heenweg. iMaar zachtkens vertraagde zij haar stap,
Zij had nu immers geen haast? De dag van morgen
kwam altijd' nog vroeg genoeg. *-<
HOOFDSTUK XII.
Het scheen, dat ln hét kleine gezin der Rosen-
grens alles weder den gewonen gang ging. Do kas
sier stond op 't gewone uurtje op on ging in zijn
huisjas en pantoffels aan tafel zitten, zooals anders.
Hij at en dronk niet minder dan gewoonlijk en ever
hetgeen gisteren gebeurd was word niet meer ge
sproken.
Maar Helga was buitengewoon stil. Zij had blijk
baar geen haast en bekommerde zich niet om de
klok op denl schoorsteenman tol Ten laatste sloeg
haar vader een blik op do pendule en hij zag, dat
de wijzers het uur reeds voorbij waren waarop zij
placht van huis te gaan.
„Je mag wel wat voortmaken, Helga", waarschuw
de hij.