De dingen om ons heen. Van Tweeërlei Slag. Van alles wat. Zaterdag 15 October 1921. 64sle Jaargang. No. 6907. TWEEDE BLAD. FEUILLETON. SUezSsoha DetUn» 'Hooi don Woensdag hebben we gewacht of er nog eenig werkelijk bericht zou komen omtrent de be slissing van den Raad van den Volkenbond) maar thans in het late avonduur weten we nog niets, dan wat Fransche en Duitsche correspondenten bewe ren te hebben vernomen. Re Fransche Journalisten Juichen, dat hun dier bare Poolsche hartlappen een mooi rijk etuk indu strieland ln bezit zullen mogen nemen. De Duitschers jammeren, dat zij nu heelemaal, nu definitief, nu zonder genade economisch geruïneerd zijn. Allemaal omdat een paar dorpen, een paar mijnen, een paar fabrieken voortaan aan een ander belasting zullen moeten betalen, het met andere marken on andore postzegels zullen moeten stellen. Althans wanneer die correspondenten gelijk hebben, wanneer de Raad van den Volkenbond wer kelijk heeft besloten Silezlfi te verdoelen, te deelen, wat naar het oordeel van alle werkelijk onbevoor oordeelde deskundigen economisch niet te verdoelen valt. iEn het zal ons eigenlijk gezegd, zeer verbazen, wanneer die correspondenten het bij het rechte eind hebben. De 'Duitscher heeft nu eenmaal' in de laagste jaren do hebbelijkheid ontwikkeld van te schreeuwen voor hij wordt geslagen, ja, al te kermen voor iemand) er aan denkt to gaan slaan. Pogdng om medelijden op to wekken, die op oude dames indruk maakt, maar overigens terecht de wereld onverschillig laat, nadat Duitschland zoolang zelf geslagen heeft, met toegestopte ooren om van het gejammer 'zijner slacht offers maar niets te hooren. Aan dit feit ontkomt men niet door een keizer en eenige andere vorsten .buiten af" te sturen en de kleur van de vlag wat te wijzigen.... Do Franschen volgen eèn geheel andere taktiek. Als die vreezen, dat een besluit togen hun wensch zal uitvallen, zetten zij een hoera ln, blazen fanfares over hun overwinning, toeteren heel de wereld de ooren vol met frasen van bewondering en lof over „hun" menschen, die dit zoo kranig hebben doorge zet, over de triomf van „hun" gerechte zaak. net zoo lang tot zij er zeker van zijn, dat geen Fransch be- winsdman, wil hij zijn baantje nog een half uur hou den, anders kan doen dan doorgaan met zijn po gingen om datgene te bereiken, wat het volk (en vla Havas de göheele wereld) al „weet" dat hij heeft verwezenlijkt. Tusschen het hysterisch Duitsch gelamenteer en hot welberekend' namaak eüthusiasanje der Fran- schon, staan de Engelschen. Ook de Engelsche pers wordt door de regeering. ge ïnstrueerd en zegt in vele gevallen niet meer en ook niet minder dan de regeering welgevallig is. Maar zij doet dit alleen wanneer er directe- Engelsche be langen op het spel staan. Zoo niet, dan mag Downing Street dictoeren en artikels „ter inzage en kennisna me" sturon, zooveel ze maar wil.... ®e dwalen mot dictaat den prullemand in, precies aio het „in- gozondon stuk" van 'Klaas Klaassen over de schade aan zijn fokgeit bij de redactie van de Dag-Beurs- courant. Het probleem van Opper-Sileziö "heeft voor Enge land geen het minst direct belang. En dus be schouwt elke redactie het alleen op de merites van de zaak en in verband met de berichten van haar eigen vertegenwoordiger. Als alle „deskundigen" van do Poolsch-Fransche pors vinden, dat iets wit is en de staffcorrespondent van de Daily 'Post seint ,,'t Is oranje", zal geen lezer van de Daily Post ooit Iets an ders vernemen, dan dat het oranje is. „Want", zegt de redacteur, „ik heb den man er heen gestuurd, om dat ik hem vertrouw en omdat zijn copy goed ds. Dat kost geld en dus heeft hJJ gelijk. Anders had ik me kunnen labonneeren op de Matin. Wat goedkooper ls. Bas tal" •Dit systeem is niet de perfectie-zelve. (Maar wan neer ln een quaestle als deze die verschillende re dacties dan tot ongeveer één resultaat komen, heeft mon vrij veel kans, dat hun opvatting de Juiste zal blijken te zijn. Al was 't slechts omdat zij niets te be wijzen hebben. Omdat au fond de zaak hun niet kan •chelen. En nu staat men voor het zonderling geval, dat al le groote Londensche bladen het er over eens zijn, 24. ROMAN VAN ANNA WAHLBNBERG. Nu liet Helga de hand neerglijden, en zonder te weten wat zij op de ontboezemingen der oude, "trou we dienstbode geantwoord had, ging zij naar hare slaapkamer. Hier bleef zij bij de deur staan, die ook toegang gaf tot de kamer van den zieke en die zij op een kiertje had opengelaten. De regelmatige ademhaling van den ouden man deed vermoeden, dat hij sliep, of zich slapende hield. En zij stond, tegen den deur post geleund, hare gedachten te verzamelen. Zij had nu nog maar éen nacht, éen enkelen nacht om ever het wel en wee van haar geheel© toekom stige leven te denken l Maar kalm denken kón ze niet. iedere poging daartoe werd verijdeld, omdat woerd, één naam haar voortdurend in de ooren klonk,,Klaas.... Klaas.... Klaas.... Dezen naam bad zij onophoudelijk gehoord, vanaf het 0ogenblik dat zij was opgestaan en dat „Morgen ocütoiwi" ge sproken, had. En luider en steeds luider Maaj weib opzicht Klaas haar zou kunnen hel pen wist tij niet. Zii voelde alleen een gloeiend ver langen om hem te zien, om met hem te sprokenl Als maar met hem mocht spreken, dan was al het V ÜIS Van mto<*er belang; hij was voor haar als een gids en leidsman. Naar hém wilde zij gaan. Ver der zag zij niet, wilde zij niet zien! Wat daarbuiten {*8. haar niet aanMaar waar was Klaas? Jederit dien bewusten middag, toen hij van de gans haa meegegeten, was hij nog, niet thuis geweest. Nie mand wist of hij in de stad was. Nu was het bijna nacht, de klok had reeds half tien geslagen. Het v Tva9 éenige plaats waar zij kans zou heb- nen jem fa vinden; maar als zij daar kwam, was de JJJJsdeur wellicht gesloten?.... Maar als er licht «rrniddo, zou zij toch kunnen wachten, tot er iemand 0 het ^uis wilde binnengaan. Zij kon, des O0QS, urenlang wachten. ZIJ had immers don ge- boelen nacht vóór zich norIeKnauwe ho°P om misschien haar doei' te kun- ieiioD' werd levendiger. Zij trad de kamer uit, on de 8an& kaar mantel om en zotte haar hoed Kris deuren open te laten en er hflhS op te lefcten o* haar vader iets noodig mocht ta vL. en» zonder op de vragen van de oude meid vatTh orden *8neW« de straat op. Do vensters oe meeste huizen waren reeds donker. dat oen vordeolitig van.' iSïtezivcho flwduiSiHeöebied een groote oconomische dwaasheid, is. De heel erg pro-Fransche sectie, Times c.e., vindt, dat heel het gebied Poolscb had moeten worden. Dat. had Parijs zoó'n plezier gedaan en er ls maar één Parijs en als Duitschland daar de mijnen en de fa brieken niet meer heeft, kan het in het geheim geen oorlogstuig meer maken om met zijn (100.000 man sterke) leger straks Frankrijk weer aan te vallen. Andere bladen vindon, dat het industriegebied Duitsch moet blijven, omdat de Duitsche technische leiding en het Duitsch kapitaal het tot ontwikkeling bracht en omdat de Pool, die meer kan fabriceeren dan een muizeval, nog moet worden geboren.... Die mijnen, die fabrieken moeten produceeren, zeg- Sen zij. (Dit ls noodig voor de wereld, moedig ook voor e Entente, die anders nooit hét geld van Duitsch land zal ontvangen, waarop het recht heeft volgens het vredesverdrag. (Maar het belangrijkst la, wel de ^Daily Chronicle, die nog steeds als het orgaan van CLloyd George geldt en dus zeker Woensdag wel iets over de beslis sing had kunnen weten, wanner er een beslissing1, wa re geweest. Dit blad zegt doodkalm, dat de beslissing, die genomon zal worden, van zeer groote beteeke- nis is: niet alleen voor de betrokkenen, niet alleen voor Oost-Europa, maar voor den geheelen Volken bond. De beteekenis van dien Bond, zegt de Chronicle, hangt voor een niet gering deel samen met zijn be teekenis als beslisser van internationale geschillen. Thans is er een geschil aan de orde, van het grootste belang. (Het eerste. Van deze beslissing hangt alles af 'voor het prestige van den Bond. Komt de Raad tot een werkelijk goede, Juiste beslis sing, weet hij den knoop door te hakken, dan zal de wereld vertrouwen krijgen in den Bond. Bepaalt hij zich tot een halfhartigen uitspraak, gaat hij schipperen en modderen, kool en geit spa ren, poogt hij het verschil te deelen, dan geeft- hij zichzelf een brevet van halfheid en vertrouwt in de toekomst geen mensch hem als scheidsrechter. „Een compromis als oplossing van deze quaestle zou het allerslechtst precedent zijn waartoe de Bond kon besluiten'. Als men deze woorden van de Chronicle overweegt, welks redacteur maar de telefoon van den haak behoeft te nemen, om direct met Lloyd George zelf in contact te zijn, gelooven wij nog niet zoo heel hard aan die 'Silezische Deeling waarvan Duitsch gejam mer en Fransch enthusiasme zoo hoog opgeven. UITKIJK. Schadevergoeding Duitschland moot bloeden voor den onmenschelijk wroeden oorlog van 1914—1918. gn daar de markenkoers ontzettend laag is en de goudvoorraad gering, is het Duitsche rhk wel genoodzaakt de schadevergoeding aan de Entente-landen uit 'te betalen in natura. Zoo vertrok ken dezer dagen uit Duitschland naar Frankrijk eenige treinen met.... bijen. Abracadabra. Men gebruikt dit woord in de beteekenis van onzin, wartaal. Het is van Perzischen oorsprong, en was een töovorfbrmule, waaraan genezende kracht werd toe-- geschreven. Men gebruikte de tooverspreuk veelal in den vorm van een driehoekig stuk .perkament, dat er aldus uitzag ABRACADABRA ABRACADABR ABRACADAB ABRACADA ABRACAD ABRACA ABR AC ABR A .ABR AB A Men vouwde het perkament dicht en prikte er dan met een naald ©en kruis in. Daarna werd het met een draad om den hals gedragen gedurende negen dagen, waarna het in een oostwaarts stroomende rivier geworpen werd. Maar dit moest gebeuren vóór zonsopgang en staande met den rug naar de rivier. Dan werd men van allerlei, ziekten genezen, zooals kiespijn, hoofdpijn, koorts, enz. De schildpad bij db oiüdo Romeinen. Bij de oude Romeinen, die overigens op lekkernijen bijzonder gesteld waren en daaronder, bijvoorbeeld, ook fazantenhersens en nachtegalentongen rekenden, was het schijdpadvleesch weinig geacht. Het vólksgeloofl echter verbond aan het bloea aer schildpadden in vele geval len een heilzame kracht. H§t was volgens 'dit geloof een uitstekend middel om 't uitvallen van het haar tegen te gaan, het genas verschillende soorten van uitslag, het was een perfect middel tegen oorpijn, genas vallende ziekten en kiespijn, kortom het schildpaadenbloed was, wat de wondergeneesmiddelen van nu ook zijn, een middel tegen alle kwalen. Ook de gal van de schildpadden was heel nuttig. Hei- Zij liep zoo haa8itig en gejaagd dat de menschen haar bleven nakijken. Was er een ongeluk gebeurd, waarom dit jonge meisje nog zoo laat op den avond hulp ging halen? Want dAt zij hulp zocht, stond duidelijk op haar ge laat te lezen: Zij liep zóó verbazend snel, dat zij soms genoodzaakt was even stil te blijven staan om adem te halen. (Maar zij gaf zich geen tijd, en hijgend draafde zij1 verder. De lantaarns stonden dichter bij een, en de menschen dn de meer bewoonde buurt waar zij zich nu bevond, werden talrijker; maar, zonder hierop te letten, vloog Helga er langs, of er tusschen door. Misschien hing het van éen enkele minuut, van een seconde af, of zij hem al dan niet ontmoette. De klok van den kerktoren sloeg tién uur en zij moest nog een heel en weg afleggen. ZIJ hoorde van verschillende stadsklokken de tien (dreunende sla gen, en elke slag was voor haar eene aansporing tot spoed. ZIJ draafde door, hoewel de boenen dreigden haar niet lang meer te zullen dragen, en zij durfde toch haar vaart niet verminderen, al had zij een ge voel alsof haar de borst werd ingedrukt. Eindelijk had zij het hooge huis bereikt, waarvan hij de bo venverdieping bewoonde, en zij plaatste zich op het trottoir aan de overzijde der straat, zoools zij nog eens gedaan had, om te zien of er licht WJ hem brandde. Een benauwende gedachte kneep haar de keel dicht 'Het scheen boven geheel donker te zijn. Maar toen/ zij meer onderzoekend den blik op de ven sters richtte, ontdekte zij een flauw schijnsel op het donker kozijn, vermoedelijk van eene lamp die ach ter in het atelier brandde. Nu was de vrees over en eene groote kalmte kwam in de plaats, alsof zij alles wat haar het hart be- zwtaard had op een ander had kunnij overdragenj die voor haar zou kunnen denken en handelen. Ja, nu zou zij den geheelen nacht willen wachten, want zij wist dat zij hem ontmoeten zou. Iemand zou ten laatste toch wel thuis komen, die deze gesloten deur voor haar kon opendoen, en dan kon zij wel een reden opgeven waarom zij mee naar binnen wil de gaan. Misschien zou da flauwe streepje dan zijn uitgedoofd; maar zij zou het wel weel doen verschij nen. iZij stok de straat over, om dichter bij te wezen als er Iemand thuis kwam, en hoewel zij overtuigd was dat het niet baten zou, drukte zij op den knop van de huisdeur. Maar tot hare groote verrassing draaide 'deze om. Die brave, lieve portier had blijkbaar dezen avond zijn plicht met trouw waargenomen. De vijf trappen waren hoog en zwaar voor haar vermoeide beenen; maar zij bleef toch niet ataan, voor zij de deur mn heil atelier bereikt had en den vinger op dcre oogen, beveiliging tegen gentsucht, volkomen oonc- zingvan prikkelbare zenuwen, dat alles bad men volgens dè Romeinen, te danken aan het gebruik van schild*- paddongal. Oimesfcig fw In de warme landen als Nedcrlandsch Oost-indfö en voorai Britsch-Indië, komen ontzettend veel slangen voor, die heel wat slachtoffers onder de inboorlingen maken. In Britsch-Indië alleen bedroeg dit aantal voor eenige jaren nog twintig duizend' per jaar. Hierin is in den laatsten tijd verandering gekomen door de uitvinding van een serum, dat de giftige wer king van slangenbeten terstond te niet doet Het aantal gevallen met doodelijken afloop is sedert dien tjjd sterk verminderd. Niet tegen alle slangenbeten helpt dit secrum, maar wel tegen dia van de cobra en Russel's adder, de twee reptielen, die de meeste slachtoffers maakten. Dit serum, waarmoe het slachtoffer wordt ingeënt, waardoor het slangenvergif geneutraliseerd wordt, heet antinenine. Men kan die stof alleen bereiden uit het gif van de beide slangensoorten bovengenoemd. Daartoe worden die .slangen gevangen en in hokken opgesloten. Eens por week wordt heit gif verzameld. Dit'is een moeilijk en hoogst gevaarlijk werkje, waarbij men geen last van zenuwen behoeft te hebben. Blanken schijnen voor dit werk oveir 't algemeen geen geschiktheid te bezitten maar sommige inboorlingen zijn er buitengewoon handig in, en weten het juiste oogeiiblik te kiezen om handelend op to treden. Dc slang wordt uit het hok gelaten en men laat haar vrij rondkruipen. De Indiër houdt haar in do gaten en wacht het juiste oogenblik af. Hij houdt een stok in de hand en drukt daarmee plotseling den kop van de slang tegen den grond. Dan pakt hij het dier vlug on stevig beet vlak achter den kop en zet zijn voel op den staart. Daarna laat hii de slang in een stuft katoen bijten boven een schaaltje, waardoor het gif in dat schaaltje druppelt Nu heeft men net slangengif, maar nog geen antiée- nine, het heilzame serum. Om dit te verkrijgen, geeft men paarden inspuitingen met een mengsel van het gif dejr beide slangensoorten, eerst met kleine hoevèél- heden, doch steeds meer. 'Zoo behandelt men de paar den gedurende een paar maanden, waarvan ze met do minste hinder hebben. Dan ondergaat het paard een aderlating uit do strotader, waardoor men een Saar liter bloed verkrijgt Laat men-dit bloed stollen, an scheidt zich daarbij een heldere vloeistof af. En deze vloeistof bevat het antinenine, en wordt in hermetisch gesloten flesschjes bewaard.. Wordt nu iemand door een der beide giftige slangen gebeten, dan geeft men hem een injectie met antinenine, en het 'gevaar voor vergiftiging is bezworen. Korten tijd na de inspuiting is de patiënt geheel genezen. De normale tijd. Toen op Maandag 3 October de klokken een uur teruggezet waren, merkte het Engelsche blad de „Deily Herald" heel leuk opDoor het veranderen der klokken zijn we teruggekeerd tot den normalen tijd, maar helaas nog niet tot normale tijden. Drukken naaf vlugger don schril ven. Dat is nogal wides zal men zeggen. Maar heeft die zelfde man zich wel eens rekenschap gegeven, hoevéél maal vlugger het gaat? Sten u eens voor, dat onze kranten geschreven moesten worden. Het Engelsche dagblad de „Times" bijvoorbeeld heeft een omvang van een boekdeel van pl. 500 bladzij den op gewone dagen en wanneer er een bljvoegséj is, staat dej omvang gelijk met 800 pagina's. De oplage van dit blad beloopt 100.000 exemplaren, die eiken dag fn 6 uren gedrukt worden. Wilde men diezelfde oplage in 6 uren laten overschrijven, dan zou er een leger van twee millioen personen aan 't werk gezet moeten worden. En wilde men de 100.000 exemplaren door één man late® schrijven, dan zou die gerekend op een vijftigurigefi werkweek ongeveer 5000 jaar moeten pennen- Vreemde kleederdracht Midden Afrika is langen tijd voor het blanke ras onbekend gebied geweest En dertig jaar geleden bijv. kon men op een kaart van dit werelddeel in 't midden niet "veel anders vinden dan wat 'witte plekken, als bewijs, dat daar nog geen beschaafd mensch ooit was doorgedrongen. Maar de geest dos onderzoeks dreef 'de koene ontdék- kingsreizigers ook naar deze bijna ontoegankelijke oor den. Dat die tochten door bijna ondoordringbare oer wouden onder een moordend heet klimaat vol gevaren waren spreekt vanzelf. Voortdurend moest men op zijn hoede zijn voor allerlei verscheurende dieren en slangn, die daar in menigvuldige verscheidenheid vookomen, en voof de inheemsche bevolking, die de binnendringende vreemdelingen soms alles behalve vriendelijk ontvingen. Doch eere die onverschrokken ontdekkingsreizigers. Door hun volhardend pogen zijn we bekend geworden mot dat gedeelte van het „donkere werelddeel" mét zijn eigenaardige volksstammen. Zoo leeft bij de bronnen van den Nijl een volk, dat het Gang-volk of de Acholi's genoemd wordt Veel zorg voor hun kle/eren dragen diee natuurmenschen niet, wat bij een tropisch klimaat ook heelbegrijpelijk is. De mannen tooien zich met een soort klein schort van die ren vel en dragen ijzeren ringen om enkels en armen. Ilun onderlip is doorboord met een puntig stuk das, dikwijls afkomstig van een gebroken Desch. Bij afwe zigheid van zoo'n stuk glas behelpen ze zich met een den belknop drukken kon. (Zonderling vreemd en ijl klonk diie bel daarbin nen, en har gewaarwording! van iets ongewoons werd nog versterkt, toen de deur door een haar onbekend jongmensch werd open gedaan. Deze maakte evenwel den indruk een kunstenaar te zijn, evenals Klaas; waarschijnlijk was hij diens gast. Wel was het' een groote .teleurstelling dit jonge mensch hier te zien; zij had er geen oogenblik aan getwijfeld Klaas alleen te zullen vinden; maar boe dan ook spreken moest zij hem. 'Dus stapte zij haastig naar binnen met een: „Ik moet iets komen zeggen..,. „Wees zoo goed!" Maar hierbij nam hij haar op met zulk eene zicht bare verbazing, dat zij onder zijn blik verlegen werd. „Zou u zoo vriendelijk willen, mijnheer 'Elvin even te roepen?" vroeg zij, aarzelende. „Mijnheer El vin is hier niet." „Dan komt bij tocb zeker spoedig?" „Van avond althans niet. Weet u niet dat hij ver huisd is en dat ik zijn kamers heb overgenomen?" Zij sprak geen woord en bewoog zich nielt; maar toch scheen hij te begrijpen dat het hier geen teleur stelling over een mislukte samenkomst gold, waar van hij de oorzaak was, want met grootë belang stelling, vroeg hij „Kan ik u soms in eenig opzicht van dienst zijn?" Óp hare vraag of Klaas in de stad was, ontving ztj een bevestigend antwoord. Hij had ©en andere woning gehuurd, geen atelier, maar alleen eene ka mer.'Het jongmensch had Elvin daar ©en paar da gen geleden bezocht Hot hulsnommer wist hij niet precies, vijf en dertig, of zeven en dertig; vlak te genover was ©en kruidenierswinkel, of iets derge lijks. Hot was moeilijk, 't voor een ander duidelijk (te maken, al zou men 't zelf zonder ©enig bezwaar vinden. Hoe langer hij dat bleeke, onnatuurlijk strakke ge zichtje beschouwde, des te meer werd zijn eerste in druk, hier tegenover een hulpbehoevend mede- mensch te staan, bij hem bevestigd, en hét besef van te moeten helpen kreeg de overhand. „Wil ik met u meegaan?" vroeg hij. „Ik doe 't gaarne. Ik zou toch nog 'n eindje gaan loopen, van avond." Maar zij bedankte voor zijn aanbod, evenals voor eiken anderen dienst. Hét verlangen naor Klaas, haar vast vertrouwen, dat hij haar zou beschermen en voor haar dénken, dit alle9 was als wegge vaagd. Zij begreep nu zelf niet hoe zij aan zulk een dwaze gedachte had kunnen toegeven en waarom zij hier gekomen was. Wat was hij meer voor haar dan de eerst© de beate? HIJ kende haar nauwelijks, stuk fleer of enn (stukje gepolst bout. Yo<»ral wanneer djk> heeraó kwaad worden, krijgen re een allergekst uitzicht, daar het stuk glas of hel 'surrogaat ervan dan recht vooruitsteekt Dé ooren rijn eveneens doorboord en behangen met ringen van koperdraad. De jonge mannen hebben daarenboven nog een zeer verzorgden hoofdtooi. Het haar is in den vorm van een kegel opgewerkt, op den top waarvan een leege patroon huls is geplaatst Prachtig opgepoetste oude perkussie- hoedjes worden aan den voet van den haaxkegel beves tigd, terwijl rondom een krans van sieraden is aange bracht Het heele zaakje wordt bijeengehouden door een ijzeren pin en een snoer van schelpen, dat vastgebonden wordt om het achterhoofd. Verder worden nog struis vogel- en papegaaienveeren achter in het haar gestoken. Do vrouwen loopen zoo goed als naakt Alleen hebben ze zich opgesmukt met alle mogelijke sieraden, die in zware colliers om hals en middel hangen. Het lichaam smeren ae in met een mengsel van vet en een soort roode verf V De stamhoofden, die geregeld de Engelsche neder zettingen bezoeken, houden er ook nog een gala-costuum op na. dat dan meestal bestaat uit een oude soldatenjas, Ene hoofden rijn tuk op oude soldatenjassen, al rijn ze ook versleten of verkleurd. In die wildernissen van het duistere werelddeel" worden dan ook alle denkbare Engelsche uniformen gedragen. De Acholi-mannen hebben altijd hun speer en hun boog bij zich. Sommigen dragen ook een cirkelrond vlijmscherp mes, waarmede de gruwelijkste verwondingen worden aangebracht Weer anderen dragen een soort knots, een langen stok met een ijzeren ring van een paar pond aan het uiteinde. Daarmee timmeren ze elkaar op de schedels, als ze 't met woorden niet meel at kunnen. Een merkwaardig volk, dat daar lang bij de bronnen van den Nijl in onbekendheid voor de Westersche be schaving heeft voortgeleefd, maar in de laatste jaren meer en meer onder Engelsche overheersching is gé- raakt J i Het huwelijk van een milHanaix. Toen Coraelus Vanderbilt, de zoon van den bekenden Amefrihaanschen milliardair, in het huwelijk trad met miss Rachel Litsleton, werd er een bruiloft gegeven, die qr zijn mocht. Alles ging in het groot Het aantal gasten beliep vijfduizend, waaronder zevenhonderd soldaten, oor logskameraden van den bruigom. Die hadden met hem een deel van het Amerikaansche expeditie-leger gevormd, dat aan het Westfront de Franschen en Engelschen ter zijde stond. Da huwelijksgeschenken hadden een totale waarde van een millioen dollar. De ouders van den bruidegom gaven het kostbaarste geschenkeen diamanten hoofotooi ter waarde van 300.000 dollars. De bruigom had rijn bruid vereerd' met een laurierblad van platina, bezet met diamanten rondom een grooten brillant VwwftrlkJrelijke cetera In Oostenrijk worden aan de ambtenaren salarissen uitbetaald van 7000 tot 15000 kronen per maand en hooger. Maar als men nagaat wat daarvoor gekocht kan worden, dan beteekenen die hooge salarissen nog niet Veel. Een heerenpantalon bijvoorbeeld kost 4800 'krpnen. Een KG., hout kost 4 a 5 kronen. Met zeer zuinig gebruik zijn de uitgaven aan brandstoffen en verlichting alleen reeds 1382 kronen per maand. Hier volgen nog eenige winkelprijzen in de aller goedkoopste zaken i gekleurde of witte overhemden vanaf 1200 kr.heerèn onderbroeken vanaf 650 kr.zak doeken per stuk vanaf 120 kr.sokben, minste wol, vanaf 90 kr.; boorden vanaf 90 kr.'; slechtste kwaliteit dames hemden 600 kr.: damespantalons vanaf 680 kr.; schorten- Soed vanaf 220 kr. per meter; stoffen voor lichtere boven- leeren vanaf 1600 kr. per meter; heerenpakken vanaf 13000 kr.; ulsters vanaf 1200G kr.; de allergoedkoopste schoenen vanaf 2800 kr. Ambtenaren in Oostenrijk koopen heel veel coöpe ratief verschillende levensmiddelen in, voor zoover ze te krijgen zijn. Meel krijgt men "af en toe stechts, suiker zelden, cacao is geheel van de markt verdwenen, koffie is iheel moeilijk te verkrijgen, gecondenseerde melk is ge/woonlijk niet te verkrijgen, om van versche melk maar heelemaal niet 'te spreken. Maar indien wel 'verkrijgbaar, dan znn die coöpera tieve inkoopprijzen als volgt: 1 Kg. meel 96 kr.1 Kg. suiker 130 kr.1 Kg. cacao 330 la*.1 Kg. ongebrande koffie 430 kr 1 blikje gesuikerde gecondenseerde melk 220 kr.; 1 Kg. varkensvet 380 kr.; 1 Kg. plantenvet 320 kr.; 1/ Kg. margarine 180 kr.; 1 Kg. zeep voor de wasch 200 kr.1 Kg. Slaolie 250 kr.; 1 Kg. boonen 56 kr. Voor den oorlog was de Oostenrijksche kroon W cent in Hollandsen geld, de koers is evenwel zoo gedaald, dat de waarde nu in Hollandsch geld uitgedrukt beiieden een halven cent is gedaald. Voor Hollanders, die zich voor betrekkelijk weinig geld «in kapitaal aan Oostenrijksche kronen kunnen aanschaffen, zijn bovenstaande prijzen niet 'hoog, maar-do inwoners zelf van het ongelukkige land^-rif11 Pö nijpend- ste armoe ten prooi Dat verschillende levensmiddelen gruwelijk vervalscht worden, is bekend, on eveneens oat soms de mecsi onsmakelijke dingen gebruikt worden om er in groote fa brieken eetbare waar van te maken. En niet alleen hij had haar noolifc ln zijn vertrouwen genomen; nooit met haar over zichzelf gesproken. Zelfs eene belangrijke verandering,, het verlaten van zijn ka mer, had hij niet eens met haar besproken, haar nlel gezegd waarheen hij verhuisd was. Wat beteekende zij dan voor hem? Misschien schonk hij zijn ver trouwen aan anderen? (Mogelijk had die zangeres die hem onlangs zoo leelijk behandeld had, hem nu we der aangelokt? (Het had Immers wel den schijn ge had dat dit har© bedoeling, wa»? Van hem wist men toch ook niets. Men kon zich wel van alles wijsma ken, omdat hij goedhartig en medelijdend was en om dat men zich verbeeldde dat er achter zijn kort-af- gebrokene woorden, en achter zijn dwalende oogen, die zoo zelden te vangen waren, heel wat verborgen lag; maar men wist er toch niets van. Alles wel be schouwd, was hij voor haar slechts een onbekend man, en zij mocht eigenlijk dankbaar wezen hem niet te hebben thuis getroffen. Want wat zou hij wel van haar hebben gedacht? In een kringloop gin- gen deze gedachten haar door het hoofd, tot ze plot seling werden verjaagd door zulk eene groote ver moeidheid, dat zij tegen den muur moest leunen om niet in elkaar te zakken. Het scheelde weinig of zij was flauw gevallen, en als heel uit de verte klonken de vriendelijke woorden van den jongen schilder, die er op aandrong dat zij zou gaan zitten en wat rus ten naar ln de ooren. Na een paar seconden herstel de zij zich en nu liet zij zich niet langer terughou den. Vergezeld van den Jongen schilder, die haar niet alleen durfde laten vertrekken, haar althans op de trappen wilde bijlichten, kwam zij behoudon be neden en was zij spoedig onder de menschen op straat verdwenen. Zij begon weer haastig te loopen^ evenals op den heenweg. iMaar zachtkens vertraagde zij haar stap, Zij had nu immers geen haast? De dag van morgen kwam altijd' nog vroeg genoeg. *-< HOOFDSTUK XII. Het scheen, dat ln hét kleine gezin der Rosen- grens alles weder den gewonen gang ging. Do kas sier stond op 't gewone uurtje op on ging in zijn huisjas en pantoffels aan tafel zitten, zooals anders. Hij at en dronk niet minder dan gewoonlijk en ever hetgeen gisteren gebeurd was word niet meer ge sproken. Maar Helga was buitengewoon stil. Zij had blijk baar geen haast en bekommerde zich niet om de klok op denl schoorsteenman tol Ten laatste sloeg haar vader een blik op do pendule en hij zag, dat de wijzers het uur reeds voorbij waren waarop zij placht van huis te gaan. „Je mag wel wat voortmaken, Helga", waarschuw de hij.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1921 | | pagina 5